E vërteta, ose ajo që është e vërtetë, është një mënyrë për të përshkruar atë që është në fund të fundit reale. Në një nivel natyror, e vërteta mund të mendohet thjesht si ajo që është e saktë, ndërkohë që në zhvillimin tonë shpirtëror jeton, e vërteta mund të jetë mësimi i mësimeve të bazuara në shpirtërore ose, më mirë, pranueshmëria jonë ndaj tyre si të vërteta hyjnore. Por Swedenborg shkon edhe më tej në shpjegimin e tij të së vërtetës, duke mësuar se e vërteta është forma e dashurisë, ose si shprehet dashuria.

Në një farë kuptimi, e vërteta është një sistem shpërndarjeje për dashurinë dhe për shkak se ndarja e dashurisë është vetë qëllimi i realitetit, kjo e bën të vërtetën jashtëzakonisht të rëndësishme. Dhe ndërsa e vërteta mund të vijë në formën e rregullave dhe fakteve të thata dhe të ftohta, ajo është në maksimum një gjë e bukurisë së papërshkrueshme, diçka që na lëviz brenda.

Natyra e së vërtetës buron nga ideja se Zoti në thelbin e Tij është vetë dashuria, e përsosur dhe e pafundme, dhe se Ai na do përtej aftësisë sonë për të imagjinuar. Dhe ashtu siç duam që njerëzit që duam të na duan, po ashtu edhe Zoti ka dëshirën më të thellë që ne ta duam Atë; Dashuria e tij dëshiron të arrijë tek ne dhe të frymëzojë dashurinë nga ana tjetër.

Dashuria, megjithatë, nuk mund të veprojë më vete; ka nevojë për një medium për të punuar. Mendoni për këtë në këtë mënyrë: për të shprehur dashurinë për dikë, keni nevojë për një fytyrë me të cilën të buzëqeshni, një zë me të cilin të flisni, krahë për t'u përqafuar ose mjete të ndryshme që mund t'i përdorni për të bërë mirë, me dashuri. gjëra për njerëzit që doni. Pa këto gjëra është thjesht një ndjenjë, e ngecur brenda dhe mjaft e padobishme. Në njëfarë kuptimi, nëse nuk mund të shprehet, ekzistenca e tij nuk është me të vërtetë mjaft e plotë.

"E vërteta", atëherë, mund të përkufizohet si "shprehje e dashurisë" ose ndoshta si "dashuri e shprehur". Kjo mund të jetë mjaft e thellë dhe e bukur: shprehja në fytyrën e një nëne të re, duke parë fëmijën e saj për herë të parë - kjo është e vërteta, në një nivel përtej fjalëve. Ndjenja tek ajo shprehet, dhe ne e marrim atë dhe ndjejmë vetë një valë emocioni. Në një nivel akoma më të lartë, ne mund të përpiqemi të përfytyrojmë shprehjen në fytyrën e Zotit kur ai na shikon, dashurinë që derdhet prej tij; kjo është e vërteta në thellësinë e saj.

Por e vërteta vjen edhe në nivele më të ulëta. Mendoni për mënyrat se si i duam fëmijët tanë - nganjëherë kjo do të thotë të vendosim disa rregulla të rrepta bardh e zi. "Mbaji duart për vete" dhe "duhet të më bindesh" nuk tingëllojnë shumë të dashura, dhe ta bësh një fëmijë të nxjerrë plehrat nuk ngjall saktësisht ndjenja të ngrohta dhe mendime poetike. Por ne në fakt po i duam kur u japim mësime që do t'i ndihmojnë ata të jenë njerëz të mirë, edhe nëse kjo dashuri nuk shkëlqen nga sipërfaqja e asaj që po themi. Zoti duhet të na trajtojë në të njëjtën mënyrë ndonjëherë, veçanërisht në fazat e hershme të rritjes sonë shpirtërore. "Ti nuk do të vrasësh" nuk tingëllon aq i dashur, dhe urdhri për të mos lakmuar mund të duket jorealist dhe i padrejtë në kufi. Megjithatë, nëse i shikojmë nga afër, mund të shohim se ata janë të dashur dhe po na bëjnë të jemi njerëz të dashur.

Pra, e vërteta vjen në shumë nivele dhe në shumë forma, e formësuar dhe e përshtatur në mënyra të ndryshme që ne mund të udhëhiqemi të jemi të mirë dhe të dashur. Kjo është arsyeja pse kaq shumë gjëra të ndryshme në Bibël - gurët, uji, vera, bimët, shpatat dhe shumë të tjera - të gjitha përfaqësojnë të vërtetën; të gjithë kanë nuanca kuptimi që pasqyrojnë shumë lloje të së vërtetës që Zoti përdor për të na udhëhequr.

Megjithatë, në zemër, e gjithë e vërteta është një mënyrë për të ndarë dashurinë. Nëse e shikojmë këtë, do ta vlerësojmë siç duhet.

(Referencat: Apokalipsi i shpjeguar 434; Sekretet Qiellore 1904 [3], 3077, 3207 [1-3], 3295, 3509 [2], 4247, 5912, 6880, 7270 [2-3], 8301 [2], 8456, 9407, Arcana Coelestia 9407 [13], 9806, 10026; Urtësia Hyjnore 9; Providenca Hyjnore 10, 36; Apokalipsi i shpjeguar 627 [5-6]; Doktrina e Jetës për Jeruzalemin e Ri 36; Jeruzalemi i Ri dhe Mësimet e Tij Qiellore 24; Feja e vërtetë e krishterë 209 [2-4], 224 [1-2], 379, 398)

3207. "Dhe ajo mori velin dhe u mbulua, që do të thotë dukja e së vërtetës. Kjo duket qartë nga kuptimi i "vellosë", të cilin nuset e përdornin për të mbuluar fytyrën kur shihnin për herë të parë dhëndrin, si shfaqje e së vërtetës. Sepse midis nuseve të vjetra ata përfaqësonin dashurinë për të vërtetën dhe dashurinë e dhëndrëve për të mirën. Ose çfarë do të thoshte e njëjta gjë, ata përfaqësonin Kishën e cila quhej "nusja" në bazë të dashurisë për të vërtetën, ndërsa dashuria për të mirën e marrë nga Zoti ishte "dhëndri", prandaj dhe vetë Zoti. quhet dhëndër në vende të ndryshme në Fjalë. Nuset mbuluan fytyrat e tyre kur iu afruan për herë të parë dhëndrit për të paraqitur pamjen e së vërtetës. Shfaqjet e së vërtetës nuk janë të vërteta në vetvete, por janë të tilla që duken të vërteta, për të cilat thuhet diçka më poshtë. Dashuria për të vërtetën nuk mund t'i afrohet dashurisë për të mirë, përveçse me anë të shfaqjes së së vërtetës, dhe ajo nuk i refuzon ato derisa t'i bashkojë ato. Pasi bashkohet, ajo bëhet e vërtetë e lidhur me të mirën dhe bëhet e vërtetë e vërtetë në masën që e mira është e vërtetë.

[2] E mira është e shenjtë në vetvete, sepse është Hyjnore që vjen nga Zoti dhe hyn përmes një rruge më të lartë ose hyrjeje te njeriu. Por e vërteta, për sa i përket origjinës së saj, nuk është e shenjtë, sepse ajo ndikon në një rrugë ose hyrje më të ulët dhe në fillim i përket njeriut natyror. Por kur ai ngrihet nga njeriu natyror në njeriun racional, gradualisht pastrohet dhe në pamje të parë dashuria për të mirën ndahet nga faktet, merr pamjen e së vërtetës dhe në këtë formë i afrohet së mirës. Kjo është një shenjë e natyrës së origjinës së tij dhe se ai nuk mund të duronte shikimin e parë të së mirës hyjnore derisa të hynte në dhomën e dhëndrit, e cila ishte shenjtërorja e të mirëve, dhe të dy u bashkuan. Në atë moment e vërteta nuk e vëzhgon më të mirën nga ose nëpërmjet pamjes, por e vëzhgon atë mirë pa asnjë pamje.

[3] Por duhet pranuar se asnjë e vërtetë tek njeriu, apo edhe tek engjëjt, nuk është kurrë e pastër, pra pa pamje. Çdo fenomen individual është një e vërtetë, por dukuritë pranohen ende nga Zoti si të vërteta nëse janë të mira në to. Të vërtetat e pastra i përkasin vetëm Zotit, pasi ato janë të vërteta hyjnore - sepse ashtu si Zoti është vetëm i Mirë, ashtu edhe Ai është vetë e Vërteta. Megjithatë, shikoni atë që është thënë tashmë për të vërtetat dhe paraqitjet e së vërtetës:

Mbulesat dhe vellot e Çadrës së Mbledhjes nënkuptonin shfaqjen e së vërtetës, 2576.

Të vërtetat tek njeriu janë fenomene të zhytura në iluzione, 2053.

Konceptet racionale janë shfaqja e së vërtetës, 2516.

Të vërtetat ekzistojnë brenda dukjeve, 2196, 2203, 2209, 2242.

E mira hyjnore rrjedh në dukje dhe madje edhe në iluzione, 2554.

Paraqitjet e së vërtetës rregullohen nga Zoti sikur të ishin të vërteta, 1832.

Në Fjalën gjërat shprehen sipas pamjes, 1838.

Megjithatë, se cilat janë dukuritë, bëhet mjaft e qartë nga ato vende në Fjalë ku gjërat shprehen sipas dukurive. Por ka shkallë të ndryshme të ngjashmërisë së së vërtetës. Shfaqjet e natyrshme të së vërtetës janë kryesisht iluzione, por kur ato banojnë me njerëz të sunduar nga e mira, ato nuk duhet të quhen iluzione në rastin e tyre, por pamje, madje në disa aspekte të vërteta, sepse në to mbahen e mira që mbajnë Hyjnoren brenda. dhe shkaqe që janë të ndryshme në thelb. Megjithatë, manifestimet racionale të së vërtetës janë gjithnjë e më të brendshme. Ato zhvillohen në parajsë, domethënë ekzistojnë me engjëjt që janë në qiell; shih 2576.

[4] Për të pasur një ide se çfarë janë të vërtetat e dukshme, le të shërbejnë si ilustrim sa vijon:

Njeriu supozon se po reformohet dhe rigjenerohet nga e vërteta e besimit, por ky është një iluzion. Ai përmirësohet dhe rilind me mirëbesim, domethënë dashuri për të afërmin dhe dashuri për Zotin.

II. Njeriu supozon se, meqenëse e vërteta mëson, e vërteta i mundëson atij të dijë se çfarë është e mirë; por ky është një iluzion. E mira është ajo që mundëson njohjen e së vërtetës, sepse e mira është shpirti ose jeta e së vërtetës.

III. Një njeri supozon se e vërteta të çon në të mirë kur ai jeton në përputhje me të vërtetën që ka mësuar; por e mirë është ajo që rrjedh në të vërtetën dhe e çon të vërtetën drejt vetvetes.

IV. Njeriut i duket se e vërteta e perfeksionon të mirën, ndërsa në fakt e mira e përsosur të vërtetën.

V. Njeriut i duket se veprat e mira në jetë janë fryte të besimit, por ato janë fryte të bamirësisë.

Nga këto pak ilustrime mund të dihet deri diku se cilat janë të vërtetat e dukshme. Shfaqje të tilla janë të panumërta.

9. [113.] IX. THE DIVINE LOVE IS DIVINE GOOD, AND THE DIVINE WISDOM IS DIVINE TRUTH

This is because everything love does is "a good," and everything wisdom teaches is "a truth". This shows that it is in virtue of what it effects, which is a use, that the Divine Love is spoken of as Divine Good, and that also the Divine Wisdom in virtue of what it effects, which is a use, is spoken of as Divine Truth. For the effect is a doing or a teaching, the one being what love effects, the other what wisdom effects; and every effect is a use, the use being what is called "a good" and "a truth," but the good is the essence of the use, and the truth is the form of it. To explain and amplify this further would be superfluous, as every one, by employing his own reason, can see that love does, and that wisdom teaches, and that anything love does is a good, and that anything wisdom teaches is a truth, and further that a good done by love is a use, and that a truth taught by wisdom is also a use. Think over in your own mind, what love is, apart from good in an effect, and what good in an effect is, apart from its use. Is the love anything? Is the good anything? In a use, however, they are some thing, and consequently it is in use that love has its existence; similarly wisdom has its existence by means of truth; for wisdom teaches, and love does. It is on this account that the heat coming from the Sun that is the Lord, is called Divine Good, and the light from that Sun is called Divine Truth. They are so called in virtue of what they effect, the heat being the effect of love, and the light the effect of wisdom; and both effects are uses, for the heat vivifies angels, and the light enlightens them. They vivify and enlighten men likewise.

[2] [114.] What the Divine Love is, was stated in the preceding part; here it is necessary to state what the Divine Wisdom is. The Divine Wisdom is what is termed Divine Providence, and also Divine Order; and Divine Truths are what are called the laws of Divine Providence, treated of above, ¹ and also laws of Divine Order. These laws have regard, on the one side to the Lord, and on the other side to man, and on both they have regard to conjunction. The Divine Love has for its object to lead man and bring him to Itself: and the Divine Wisdom has for its object to teach man the way he ought to go in order to come into conjunction with the Lord. This way the Lord teaches in the Word, and specially in the Decalogue, on which account the two tables were at the time inscribed by the finger of the Lord Himself: one table has regard to the Lord, the other has regard to man, and both have regard to conjunction. For the way to be known, therefore, the Decalogue will need to be explained, which will be done later.

[3] Inasmuch as man is a recipient both of Divine Love and of Divine Wisdom, he has been provided with a Will and with an Understanding, a Will in which to receive Divine Love, and an Understanding in which to receive Divine Wisdom, Divine Love to be received in the Will by means of a man's life, and Divine Wisdom in the Understanding by means of doctrine. But how the reception is effected, in a man's life by means of doctrine, and in doctrine by means of his life, is the very thing that will be taught, as clearly as it is possible to do, in explaining the Decalogue.

Fusnotat: