E vërteta, ose ajo që është e vërtetë, është një mënyrë për të përshkruar atë që është në fund të fundit reale. Në një nivel natyror, e vërteta mund të mendohet thjesht si ajo që është e saktë, ndërkohë që në zhvillimin tonë shpirtëror jeton, e vërteta mund të jetë mësimi i mësimeve të bazuara në shpirtërore ose, më mirë, pranueshmëria jonë ndaj tyre si të vërteta hyjnore. Por Swedenborg shkon edhe më tej në shpjegimin e tij të së vërtetës, duke mësuar se e vërteta është forma e dashurisë, ose si shprehet dashuria.

Në një farë kuptimi, e vërteta është një sistem shpërndarjeje për dashurinë dhe për shkak se ndarja e dashurisë është vetë qëllimi i realitetit, kjo e bën të vërtetën jashtëzakonisht të rëndësishme. Dhe ndërsa e vërteta mund të vijë në formën e rregullave dhe fakteve të thata dhe të ftohta, ajo është në maksimum një gjë e bukurisë së papërshkrueshme, diçka që na lëviz brenda.

Natyra e së vërtetës buron nga ideja se Zoti në thelbin e Tij është vetë dashuria, e përsosur dhe e pafundme, dhe se Ai na do përtej aftësisë sonë për të imagjinuar. Dhe ashtu siç duam që njerëzit që duam të na duan, po ashtu edhe Zoti ka dëshirën më të thellë që ne ta duam Atë; Dashuria e tij dëshiron të arrijë tek ne dhe të frymëzojë dashurinë nga ana tjetër.

Dashuria, megjithatë, nuk mund të veprojë më vete; ka nevojë për një medium për të punuar. Mendoni për këtë në këtë mënyrë: për të shprehur dashurinë për dikë, keni nevojë për një fytyrë me të cilën të buzëqeshni, një zë me të cilin të flisni, krahë për t'u përqafuar ose mjete të ndryshme që mund t'i përdorni për të bërë mirë, me dashuri. gjëra për njerëzit që doni. Pa këto gjëra është thjesht një ndjenjë, e ngecur brenda dhe mjaft e padobishme. Në njëfarë kuptimi, nëse nuk mund të shprehet, ekzistenca e tij nuk është me të vërtetë mjaft e plotë.

"E vërteta", atëherë, mund të përkufizohet si "shprehje e dashurisë" ose ndoshta si "dashuri e shprehur". Kjo mund të jetë mjaft e thellë dhe e bukur: shprehja në fytyrën e një nëne të re, duke parë fëmijën e saj për herë të parë - kjo është e vërteta, në një nivel përtej fjalëve. Ndjenja tek ajo shprehet, dhe ne e marrim atë dhe ndjejmë vetë një valë emocioni. Në një nivel akoma më të lartë, ne mund të përpiqemi të përfytyrojmë shprehjen në fytyrën e Zotit kur ai na shikon, dashurinë që derdhet prej tij; kjo është e vërteta në thellësinë e saj.

Por e vërteta vjen edhe në nivele më të ulëta. Mendoni për mënyrat se si i duam fëmijët tanë - nganjëherë kjo do të thotë të vendosim disa rregulla të rrepta bardh e zi. "Mbaji duart për vete" dhe "duhet të më bindesh" nuk tingëllojnë shumë të dashura, dhe ta bësh një fëmijë të nxjerrë plehrat nuk ngjall saktësisht ndjenja të ngrohta dhe mendime poetike. Por ne në fakt po i duam kur u japim mësime që do t'i ndihmojnë ata të jenë njerëz të mirë, edhe nëse kjo dashuri nuk shkëlqen nga sipërfaqja e asaj që po themi. Zoti duhet të na trajtojë në të njëjtën mënyrë ndonjëherë, veçanërisht në fazat e hershme të rritjes sonë shpirtërore. "Ti nuk do të vrasësh" nuk tingëllon aq i dashur, dhe urdhri për të mos lakmuar mund të duket jorealist dhe i padrejtë në kufi. Megjithatë, nëse i shikojmë nga afër, mund të shohim se ata janë të dashur dhe po na bëjnë të jemi njerëz të dashur.

Pra, e vërteta vjen në shumë nivele dhe në shumë forma, e formësuar dhe e përshtatur në mënyra të ndryshme që ne mund të udhëhiqemi të jemi të mirë dhe të dashur. Kjo është arsyeja pse kaq shumë gjëra të ndryshme në Bibël - gurët, uji, vera, bimët, shpatat dhe shumë të tjera - të gjitha përfaqësojnë të vërtetën; të gjithë kanë nuanca kuptimi që pasqyrojnë shumë lloje të së vërtetës që Zoti përdor për të na udhëhequr.

Megjithatë, në zemër, e gjithë e vërteta është një mënyrë për të ndarë dashurinë. Nëse e shikojmë këtë, do ta vlerësojmë siç duhet.

(Referencat: Apokalipsi i shpjeguar 434; Sekretet Qiellore 1904 [3], 3077, 3207 [1-3], 3295, 3509 [2], 4247, 5912, 6880, 7270 [2-3], 8301 [2], 8456, 9407, Arcana Coelestia 9407 [13], 9806, 10026; Urtësia Hyjnore 9; Providenca Hyjnore 10, 36; Apokalipsi i shpjeguar 627 [5-6]; Doktrina e Jetës për Jeruzalemin e Ri 36; Jeruzalemi i Ri dhe Mësimet e Tij Qiellore 24; Feja e vërtetë e krishterë 209 [2-4], 224 [1-2], 379, 398)

3207. "Dhe ajo mori velin dhe u mbulua, që do të thotë dukja e së vërtetës. Kjo duket qartë nga kuptimi i "vellosë", të cilin nuset e përdornin për të mbuluar fytyrën kur shihnin për herë të parë dhëndrin, si shfaqje e së vërtetës. Sepse midis nuseve të vjetra ata përfaqësonin dashurinë për të vërtetën dhe dashurinë e dhëndrëve për të mirën. Ose çfarë do të thoshte e njëjta gjë, ata përfaqësonin Kishën e cila quhej "nusja" në bazë të dashurisë për të vërtetën, ndërsa dashuria për të mirën e marrë nga Zoti ishte "dhëndri", prandaj dhe vetë Zoti. quhet dhëndër në vende të ndryshme në Fjalë. Nuset mbuluan fytyrat e tyre kur iu afruan për herë të parë dhëndrit për të paraqitur pamjen e së vërtetës. Shfaqjet e së vërtetës nuk janë të vërteta në vetvete, por janë të tilla që duken të vërteta, për të cilat thuhet diçka më poshtë. Dashuria për të vërtetën nuk mund t'i afrohet dashurisë për të mirë, përveçse me anë të shfaqjes së së vërtetës, dhe ajo nuk i refuzon ato derisa t'i bashkojë ato. Pasi bashkohet, ajo bëhet e vërtetë e lidhur me të mirën dhe bëhet e vërtetë e vërtetë në masën që e mira është e vërtetë.

[2] E mira është e shenjtë në vetvete, sepse është Hyjnore që vjen nga Zoti dhe hyn përmes një rruge më të lartë ose hyrjeje te njeriu. Por e vërteta, për sa i përket origjinës së saj, nuk është e shenjtë, sepse ajo ndikon në një rrugë ose hyrje më të ulët dhe në fillim i përket njeriut natyror. Por kur ai ngrihet nga njeriu natyror në njeriun racional, gradualisht pastrohet dhe në pamje të parë dashuria për të mirën ndahet nga faktet, merr pamjen e së vërtetës dhe në këtë formë i afrohet së mirës. Kjo është një shenjë e natyrës së origjinës së tij dhe se ai nuk mund të duronte shikimin e parë të së mirës hyjnore derisa të hynte në dhomën e dhëndrit, e cila ishte shenjtërorja e të mirëve, dhe të dy u bashkuan. Në atë moment e vërteta nuk e vëzhgon më të mirën nga ose nëpërmjet pamjes, por e vëzhgon atë mirë pa asnjë pamje.

[3] Por duhet pranuar se asnjë e vërtetë tek njeriu, apo edhe tek engjëjt, nuk është kurrë e pastër, pra pa pamje. Çdo fenomen individual është një e vërtetë, por dukuritë pranohen ende nga Zoti si të vërteta nëse janë të mira në to. Të vërtetat e pastra i përkasin vetëm Zotit, pasi ato janë të vërteta hyjnore - sepse ashtu si Zoti është vetëm i Mirë, ashtu edhe Ai është vetë e Vërteta. Megjithatë, shikoni atë që është thënë tashmë për të vërtetat dhe paraqitjet e së vërtetës:

Mbulesat dhe vellot e Çadrës së Mbledhjes nënkuptonin shfaqjen e së vërtetës, 2576.

Të vërtetat tek njeriu janë fenomene të zhytura në iluzione, 2053.

Konceptet racionale janë shfaqja e së vërtetës, 2516.

Të vërtetat ekzistojnë brenda dukjeve, 2196, 2203, 2209, 2242.

E mira hyjnore rrjedh në dukje dhe madje edhe në iluzione, 2554.

Paraqitjet e së vërtetës rregullohen nga Zoti sikur të ishin të vërteta, 1832.

Në Fjalën gjërat shprehen sipas pamjes, 1838.

Megjithatë, se cilat janë dukuritë, bëhet mjaft e qartë nga ato vende në Fjalë ku gjërat shprehen sipas dukurive. Por ka shkallë të ndryshme të ngjashmërisë së së vërtetës. Shfaqjet e natyrshme të së vërtetës janë kryesisht iluzione, por kur ato banojnë me njerëz të sunduar nga e mira, ato nuk duhet të quhen iluzione në rastin e tyre, por pamje, madje në disa aspekte të vërteta, sepse në to mbahen e mira që mbajnë Hyjnoren brenda. dhe shkaqe që janë të ndryshme në thelb. Megjithatë, manifestimet racionale të së vërtetës janë gjithnjë e më të brendshme. Ato zhvillohen në parajsë, domethënë ekzistojnë me engjëjt që janë në qiell; shih 2576.

[4] Për të pasur një ide se çfarë janë të vërtetat e dukshme, le të shërbejnë si ilustrim sa vijon:

Njeriu supozon se po reformohet dhe rigjenerohet nga e vërteta e besimit, por ky është një iluzion. Ai përmirësohet dhe rilind me mirëbesim, domethënë dashuri për të afërmin dhe dashuri për Zotin.

II. Njeriu supozon se, meqenëse e vërteta mëson, e vërteta i mundëson atij të dijë se çfarë është e mirë; por ky është një iluzion. E mira është ajo që mundëson njohjen e së vërtetës, sepse e mira është shpirti ose jeta e së vërtetës.

III. Një njeri supozon se e vërteta të çon në të mirë kur ai jeton në përputhje me të vërtetën që ka mësuar; por e mirë është ajo që rrjedh në të vërtetën dhe e çon të vërtetën drejt vetvetes.

IV. Njeriut i duket se e vërteta e perfeksionon të mirën, ndërsa në fakt e mira e përsosur të vërtetën.

V. Njeriut i duket se veprat e mira në jetë janë fryte të besimit, por ato janë fryte të bamirësisë.

Nga këto pak ilustrime mund të dihet deri diku se cilat janë të vërtetat e dukshme. Shfaqje të tilla janë të panumërta.

9407. 'There was so to speak a work of sapphire [stone]' means that it is translucent with inner truths on that level, and that all things in it are translucent from the Lord. This is clear from the meaning of 'a work of sapphire' as the character of the literal sense of the Word when the internal sense is discerned within it, that is, when Divine Truth emanating from the Lord, as it is in heaven, shines through it. For the Word is Divine Truth emanating from the Lord. In origin it is Divine, but as it passes through the heavens it is celestial in the inmost heaven, spiritual in the second or middle heaven, spiritual-natural in the first or lowest heaven, and natural and worldly in the world; this last is its character in the sense of the letter intended for people there. From this it is evident that the sense of the letter, which is the lowest in order, contains a spiritual and a celestial level of meaning, and inmostly the Divine Himself. And since these inner levels are contained in the lowest or literal sense and are seen by those who understand the Word in a spiritual manner, that sense is represented by 'a work of sapphire', which lets rays of heavenly light through, that is, which is translucent.

[2] To give some idea of that translucence, let human speech serve to illustrate it. Such speech has its origin in the end a person has in view which he wishes to make known through speech. This end is his love; for a person has what he loves as his end in view. From that end arises the person's thought, and finally his speech. Anyone who stops to think properly about this can see and discern the truth of it. The fact that the end is the primary component of speech is clear from the general rule that all intelligence has an end within it, and devoid of the end it is not intelligence. And everyone knows that thought is a secondary component arising from the first, for nobody can speak without thinking or think without having an end in view. The fact that spoken words ensue from this, and that these are the final component, which is properly called speech, is also well known. All this being so, when a person pays attention to what another utters he pays attention not to the words the speaker uses but to the meaning conveyed by them which is present in the speaker's thought. And one who is wise pays attention to the end in view that has given rise to the thought expressed in speech, that is, he pays attention to what the speaker's aims are and what it is he loves. These three components are present in human speech, in which the spoken words serve as the outward form.

[3] This comparison enables one to gain some idea regarding the Word in the letter. For those in heaven pay attention to the Word in the letter and perceive things there in exactly the same way as anyone is accustomed to perceive a person's thought as it presents itself in spoken words, or in the inmost heaven as anyone is accustomed to perceive a person's aims or end in view. But the difference is that when someone reads the sense of the letter of the Word this is not heard or understood in heaven, only the internal sense, because in heaven they perceive solely the spiritual and celestial levels of the Word, not the natural level of it. The one sense accordingly passes over into the other, for they correspond to each other and only things which have a correspondence have been used in the writing of the Word. All this shows what to understand when reference is made to the translucent nature of the Word, meant by 'a work of sapphire'.

[4] But a person who is unable to think on a higher level of understanding, that is, on a level altogether above material things, cannot grasp any of this, not even the idea that it is possible for a sense to exist in the Word other than the one perceived in the letter. If that person is told that the letter holds within itself a spiritual sense which has to do with truth, and that this in turn holds within itself a celestial sense which has to do with good, and also that these senses shine through the literal sense, he will be taken aback at first, then dismiss the idea as nonsense, and finally ridicule it. Actual experience has shown me that this is what people are like in the Christian world at the present day, especially the learned, and that those who reason against that truth boast of being wiser than those who uphold it. Yet the learning in earliest times, which were called golden and silver ages, had consisted in speaking and in writing in ways in which no attention was be paid to the literal meaning other than to enable hidden wisdom to shine through it, as becomes perfectly clear from the oldest books, including those by gentile authors, as well as from fragments in their languages. For their knowledge was primarily the knowledge of correspondences and the knowledge of representations, which forms of knowledge at the present day are some of those which have been lost.

[5] The reason why there appeared under the Lord's feet 'so to speak a work of sapphire' and why this means the translucence of the Word in the sense of the letter is that 'stone' in general means truth, and 'precious stone' truth shining through from what is Divine and the Lord's. For the meaning of 'stone' in general as truth, see 643, 1298, 3720, 3769, 3771, 3773, 3789, 3798, 6426, 8609, 8940-8942. As for 'precious stone' being truth shining through from what is Divine and the Lord's, this was meant by the twelve precious stones in Aaron's breastplate, which was called the Urim and Thummim, 3862, 6335, 6640.

[6] Something similar occurs in Ezekiel,

Full of wisdom and perfect in beauty, you were in Eden, the garden of God. Every precious stone was your covering — ruby, topaz, diamond, tarshish, shoham, and jasper, sapphire, chrysoprase, emerald, and gold. The workmanship of your timbrels and your pipes was within you; on the day you were created they were prepared. You were perfect in your ways on the day you were created. Ezekiel 28:12-13, 15.

This refers to Tyre, by which the Church in respect of interior cognitions or knowledge of truth and good is meant, 1201. Its intelligence and wisdom as these had been in its infancy or earliest period are described by those precious stones. 'The day you were created' means the first state when they were regenerated, for 'creation' in the Word means the regeneration or new creation of a person, 16, 88.

[7] Similar things are meant by 'the precious stones' in John,

The foundations of the wall of the city were adorned with every kind of precious stone. The first foundation was jasper, the second sapphire, the third chalcedony, the fourth emerald, the fifth sardonyx, the sixth sardius, the seventh chrysolite, the eighth beryl, the ninth topaz, the tenth chrysoprase, the eleventh jacinth, the twelfth amethyst. Revelation 21:19-20.

This refers to the holy Jerusalem coming down from heaven, by which a new Church among gentile nations is meant, after the present-day Church in our European world has been laid waste. 'The precious stones that are its foundations' are God's truths shining through on the lowest level of order.

[8] God's truth shining through on the lowest level of order, which is the Word in the letter, is meant by 'sapphire' in particular, as in Isaiah,

O afflicted one and storm-tossed, and receiving no comfort! Behold, I am arranging your stones with antimony, and will lay your foundations in sapphires. Isaiah 54:11.

This too refers to the Church which will take the place of the former one, meant in verse 1 of that chapter by 'her that is desolate who is going to have more sons than the previously married one'. 'Arranging stones' stands for the Church's truths, 'foundations in sapphires' for truths shining through on lowest levels.

[9] 'Sapphire' is used with a similar meaning in Jeremiah,

Her Nazirites were brighter than snow, they were whiter than milk. Their bones ¹ were ruddier than pearls, ² polished like sapphire. ³ Lamentations 4:7.

'Nazirites' in the representative sense meant the Lord in respect of the Divine Natural, 3301, 6437, and therefore also Divine Truth emanating from Him as it exists on its lowest levels, that is, the Word in the sense of the letter. For 'the hair', which is implied by 'Nazirites' here, and is said to be 'brighter than snow and whiter than milk', means truth on its lowest levels, 3301, 5247, 5570, 'brightness' and 'whiteness' having reference to truth, 3301, 5319. 'Bones that were ruddy' means factual knowledge of truth, or truth on its lowest level, which acts as servant to all other levels, 6592, 8005, 'ruddiness' having reference to the good of love present in truths, 3300. From all this it is evident that 'sapphire' means truth on the lowest levels which is translucent with inner truths.

[10] In Ezekiel,

Above the expanse that was above the heads of the cherubs, in appearance like a sapphire stone, there was the likeness of a throne, and above the likeness of a throne there was the appearance of a man (homo) sitting upon it. Ezekiel 1:26; 10:1.

'The cherubs' are the Lord's protection and providence, guarding against access to Him except through good, 9277 (end). 'A throne over which there was the appearance of a man' is Divine Truth emanating from the Lord's Divine Good, 5313, 6397, 9039. From this it is evident that 'a sapphire stone' means truth translucent with inner truths; that is to say, 'a stone' means truth, and 'sapphire' translucence.

[11] The reason why all things of the Word are translucent with the Lord is that Divine Truth emanating from the Lord is the one and only source of everything there. For what is primary is the one and only vital element present in the things which follow and are derived from it, because they have their being in it and come into being from it; and the Divine Truth is the Lord. Here also lies the reason why the subject in the highest sense of the Word is the Lord alone, His love, providence, kingdom in heaven and on earth, and especially the glorification of His Human.

[12] The fact that the Divine Truth is the Lord Himself is evident from the consideration that whatever emanates from someone is the someone himself. What emanates for instance from a person when he speaks or acts originates in his will and understanding; and will and understanding constitute a person's life, thus the person himself. For the human being is not a human being by virtue of the shape of face and body but by virtue of an understanding that sees what is true and a will that intends what is good. From this it becomes clear that what emanates from the Lord is the Lord; and the fact that this is Divine Truth has been shown often in what has gone before.

[13] But anyone unacquainted with the arcana of heaven may suppose that the nature of Divine Truth which emanates from the Lord is no different from that of spoken words emanating from a human being. It is not spoken words however; rather It is the Divine filling the heavens, like light and heat from the sun filling the world. This may be illustrated by means of the spheres which emanate from the angels in heaven, dealt with in 1048, 1053, 1316, 1504-1520, 1695, 2401, 4464, 5179, 6206 (end), 6598-6613, 7454, 8063, 8630, 8794, 8797. In these places it has been shown and may be seen that they are spheres of the truth of faith and the good of love received from the Lord. But the Divine sphere which emanates from the Lord and is called Divine Truth spreads everywhere; as has been stated, it fills the whole of heaven and composes all of the life there. It appears before the eyes there as light, which enlightens not only angels' sight but also their minds. That same light is in addition what composes a person's understanding in the world. This is the meaning in John,

In Him was life, and the life was the light of men. He was the true light which enlightens every person coming into the world. And the world was made by Him. John 1:4, 9-10.

These words refer to Divine Truth, which in this chapter is called 'the Word'; and Divine Truth or 'the Word' - it says — is the Lord Himself.

[14] That light, which is Divine Truth emanating from the Lord, was described by the ancients as radiating rings of golden hue around the head and body of God represented as a human being. For the ancients had no thought of God except of Him in human form.

[15] When a person is governed by good, and because of good is guided by truths, this person is raised to that Divine light, and — according to the amount and essential nature of the good — to interior light. This provides him with a general enlightenment in which the Lord enables him to see countless truths and to perceive them from good. At this time that person is led by the Lord to discern and absorb those which are suitable to him. He is led to do so as regards the most specific things, in keeping with order, so far as it contributes to his eternal life. The words 'as regards the most specific things' are used because the Lord's providence reigns universally, and it does so because it is present in the most specific things. For specific things are at the same called what is universal, 1919 (end), 6159, 6338, 6482, 6483, 8864, 8865.

Fusnotat: