Kabanata 17.
Mga Sulyap sa Langit
1 At pagkaraan ng anim na araw ay isinama ni Jesus si Pedro, at si Santiago, at si Juan na kaniyang kapatid, at sila'y dinala na bukod sa isang mataas na bundok;
2. At nagbago sa harap nila; at ang Kanyang mukha ay nagliwanag na gaya ng araw, at ang Kanyang mga damit ay naging puti na parang liwanag.
3 At narito, nakita nila si Moises at si Elias, na nakikipag-usap sa Kanya.
4 At pagsagot ni Pedro ay sinabi kay Jesus, Panginoon, mabuti sa atin na tayo'y narito; kung ibig Mo, gumawa kami rito ng tatlong tabernakulo: isa para sa Iyo, at isa para kay Moises, at isa para kay Elias.”
5 Samantalang nagsasalita pa siya, narito, ang isang maningning na ulap ay lumilim sa kanila; at narito, ang isang tinig mula sa alapaap, na nagsasabi, Ito ang aking sinisinta na Anak, na siya kong lubos na kinalulugdan; pakinggan ninyo Siya.”
6 At nang marinig ng mga alagad, ay nagpatirapa sila, at nangatakot na mainam.
7 At lumapit si Jesus at sila'y hinipo, at sinabi, Magtindig kayo, at huwag kayong matakot.
8 At pagtingala ng kanilang mga mata, ay wala silang nakitang sinoman, maliban kay Jesus lamang.
Sa pagtatapos ng nakaraang yugto, ipinangako ni Jesus na "may ilan na nakatayo rito na hindi makakatikim ng kamatayan hanggang sa makita nila ang Anak ng Tao na dumarating sa Kanyang kaharian." Sa susunod na yugtong ito, tinupad Niya ang Kanyang pangako — ngunit hindi sa paraang inaasahan ng mga disipulo. Habang iniisip nila ang tungkol sa isang natural na kaharian na may mga trono, imperyal na katayuan, at kapangyarihan sa pulitika, inihahanda sila ni Jesus para sa isang espirituwal na kaharian na pinamamahalaan ng banal na katotohanan at puno ng banal na pag-ibig. Sa susunod na yugtong ito, binigyan ni Jesus ang ilan sa Kanyang mga disipulo ng isang sulyap sa kahariang iyon.
Ang mga alagad na pinili para sa espesyal na pribilehiyong ito ay sina Pedro, Santiago at Juan. Umalis sa Caesarea Filipos, na nasa paanan ng Mt. Hermon, dinala ngayon ni Jesus ang tatlong alagad na ito sa tuktok ng bundok na iyon at doon ipinahayag ang Kanyang sarili sa kanila: “Pagkatapos ng anim na araw, isinama ni Jesus sina Pedro, Santiago, at Juan na kaniyang kapatid at dinala silang mag-isa sa isang mataas na bundok, at nagbagong-anyo sa harap nila. Ang Kanyang mukha ay nagliliwanag tulad ng araw, at ang Kanyang mga damit ay naging kasing puti ng liwanag” (17:1-2). 1
Ang sandaling ito sa tuktok ng bundok, na kilala bilang “ang Pagbabagong-anyo,” ay ang espirituwal na katuparan ng ipinangako ni Jesus sa pagtatapos ng naunang yugto Ito ay “ang Anak ng Tao na dumarating sa Kanyang kaharian.” Ito ay isang larawan ng kung ano ang pakiramdam na nasa presensya ng banal na katotohanan (“ang Anak ng Tao”) habang ito ay sumisikat mula sa Salita. Ang mga salitang “Ang Kanyang mukha ay nagningning na parang araw” ay isang larawan ng pag-ibig ng Diyos, at “Ang Kanyang mga damit ay naging kasing puti ng liwanag” ay isang larawan ng katotohanan na nagniningning mula sa pag-ibig na iyon. Ito ay sa mga sandaling tulad nito na ang mga pagdududa tungkol sa pagka-Diyos ng Salita at ang pagka-Diyos ng Panginoon ay napagtagumpayan. Ang katotohanan ng pagka-Diyos ni Jesus ay nagniningning bilang katuparan ng propesiya ni Isaias: “Sa araw na iyon … ang liwanag ng araw ay magiging gaya ng liwanag ng pitong araw” (Isaias 30:26).
Ang sulyap na ito ng kabanalan ay ipinagkaloob sa lahat na dumaranas ng mga labanan ng tukso. Ito ay ipinagkaloob sa lahat na kusang-loob na nagbuwis ng kanilang buhay sa paglilingkod sa pag-ibig at karunungan, at samakatuwid ay nakahanap ng kanilang buhay. Sa Salita, ang mga pagpapagal ng tukso ay kinakatawan ng bilang na “anim.” Gaya ng nasusulat, "Anim na araw kang gagawa at gagawin ang lahat ng iyong gawain, ngunit ang ikapito ay Sabbath" (Exodo 20:9). At sa pagsisimula ng episode na ito, mababasa natin ang “Pagkalipas ng anim na araw ay isinama ni Jesus sina Pedro, Santiago, at Juan, na kaniyang kapatid, at dinala sila sa isang mataas na bundok.” 2
Sa mga naunang yugto, tinuturuan ni Jesus ang Kanyang mga disipulo tungkol sa pangangailangan ng tukso, at inihahanda sila para dito. Si Jesus Mismo ay kailangang pumunta sa Jerusalem, at magdusa ng maraming bagay bago Siya muling ibangon. Sa katulad na paraan, kailangan din nating dumaan sa mga tukso upang ang ating mas mababang kalikasan ay mapakumbaba at ang ating mas mataas na kalikasan ay "itinaas." Ito ang mga pakikibaka na nagbibigay sa atin ng pagkakataong isantabi ang ating mga makasariling alalahanin. Habang ang pakikibaka ay maaaring maging mahirap at mahirap, ito ay humahantong sa mga estado sa tuktok ng bundok. Sa wika ng sagradong kasulatan, ang pinakamataas na karanasang ito ay inilarawan bilang “nasa isang mataas na bundok kasama si Jesus.”
Nang sabihin ni Jesus sa Kanyang mga disipulo na ang ilan sa kanila ay “hindi makatikim ng kamatayan” hanggang sa makita nila Siya na dumarating sa Kanyang kaharian, hindi nila malalaman na ang tinutukoy Niya ay sina Pedro, Santiago, at Juan. Ang tanong, kung gayon, bakit ang tatlong ito ang napili, at hindi ang iba? Dahil ba espesyal na pinapaboran sila? O, marahil, dahil sa kanilang kinakatawan? Gaya ng nabanggit kanina, ang bawat disipulo ay kumakatawan sa isang tiyak na espirituwal na prinsipyo. Sa kasong ito, sina Pedro, Santiago, at Juan ay kumakatawan sa tatlong pangunahing prinsipyo ng ating paggising na espirituwal na buhay: Si Pedro ay kumakatawan sa prinsipyo ng pananampalataya; Kinakatawan ni James ang alituntunin ng pag-ibig sa kapwa; at si Juan, na kapatid ni Santiago, ay kumakatawan sa mga gawa ng pag-ibig sa kapwa - iyon ay, kapaki-pakinabang na paglilingkod sa iba. Pansinin kung gaano kalapit ang pagkakaugnay ng pag-ibig sa kapwa at ng mga gawa ng pag-ibig sa kapwa: sila ay magkapatid. Yamang ito ang tatlong nangungunang mga simulain ng ating espirituwal na buhay, inilalarawan ang mga ito bilang hiwalay sa lahat ng iba pa: “Dinala niya silang mag-isa sa isang mataas na bundok.” 3
Si Jesus ngayon ay nagsimulang magsagawa ng isa pang dakilang kababalaghan. Pansamantalang inalis sila sa mga alalahanin ng katawan at ng mundo, binuksan Niya ang kanilang espirituwal na paningin upang makita nila ang mga bagay sa langit. 4 Tayo rin, kung minsan ay binibigyan ng hindi pinagkakakitaang sulyap sa langit upang tayo ay magkaroon ng inspirasyon na ipagpatuloy ang ating paglalakbay. Sa kasong ito, sina Pedro, Santiago, at Juan, ay dinala sa isang mataas na espirituwal na kalagayan dahil nais ni Jesus na ihanda sila at palakasin sila para sa mga tuksong dadaanin nila. Ang mga sulyap sa langit, tulad nito, ay kailangan sa simula ng pagbabagong-buhay. Ito ay tulad ng simula ng pag-aasawa kapag ang mga tao ay nakakaranas ng isang dalisay, makalangit na pag-ibig para sa kanilang kapareha. Kumbinsido sila na natagpuan na nila ang kanilang tunay na pag-ibig, at gagawin ang lahat para sa taong iyon - kahit na ibigay ang kanilang buhay. Ang paggunita sa mga sulyap na ito ng langit ay makapagpapalakas sa kanila kapag dumating ang mga tukso. 5
Sa bundok, sina Pedro, Santiago, at Juan ay binigyan ng panandaliang sulyap kay Jesus sa Kanyang Banal na Pagkatao. Ang alaala ng mahimalang sandaling ito ay magsisilbing mabuti sa kanila sa lahat ng mga tuksong naghihintay. Mahalaga rin para sa kanila na malaman na si Jesus ay malapit na konektado sa Hebreong mga kasulatan. Mababasa natin na “Si Moises at si Elias ay nakitang kasama ni Jesus, na nakikipag-usap sa Kanya” (17:3). Ito ay isang kahanga-hangang larawan ng Kautusan (Moises), ng mga Propeta (Elijah) at ng mga Ebanghelyo (Hesus), na ngayon ay magkasama bilang kumpletong Salita ng Diyos — “nagsalita nang sama-sama.” Sa ating mga laban sa tukso kailangan natin ng higit pa sa kaaya-aya at kasiya-siyang mga alaala. Kailangan natin ng higit pa sa "mga sulyap" ng langit. Kailangan din natin ang buhay na katotohanan ng Salita, aktibo sa ating isipan, ang batas ni Moises, ang mga salita ng mga Propeta, at ang mga turo ni Jesus. At kailangan nating makita ang mahalagang pagkakasundo sa mga turong ito; kailangan nating makita silang “nag-uusap nang sama-sama.”
Si Pedro, na namangha at nabigla sa kahanga-hangang pangitaing ito, ay nagpahayag ng kanyang pagnanais na itago ang alaalang ito sa kanyang puso magpakailanman: “Panginoon,” sabi niya, “Mabuti para sa atin na narito; kung ibig Mo, gumawa tayo rito ng tatlong tabernakulo; isa para sa iyo; isa para kay Moises, at isa para kay Elias” (17:4). Ngunit kahit na nagsasalita pa si Pedro, isang tugon ang dumating mula sa langit, “Ito ang aking minamahal na Anak, na lubos kong kinalulugdan. Pakinggan Siya'” (17:5). Ang tinig mula sa langit ay hindi nagsasabi, “Ito ang aking tatlong propeta. Marinig ang mga ito." Sinasabi nito, “Ito ang Aking minamahal na Anak. Pakinggan Siya.”
Ang tuluy-tuloy na koneksyon ng bawat episode — kahit na napaka-pangungusap — ay lalong nagiging malinaw sa mga sandaling tulad nito. Ang ating espirituwal na muling pagsilang ay maaaring magsimula sa pagkakita ng ilang katotohanang nagniningning mula sa Salita — ang Anak ng Tao na dumarating sa Kanyang kaharian. Ngunit ang proseso ng panganganak ay hindi maaaring tumigil doon. Ito ay hindi lamang tungkol sa makita ang katotohanan; ito ay tungkol sa pagdinig ng katotohanan. "Pakinggan mo Siya" sabi ng boses.
Ang pakiramdam ng pandinig ay lumalampas sa pakiramdam ng paningin dahil ang naririnig ay higit pa sa nakikita. Kung sasabihin natin sa isang tao, “Naririnig kita,” nangangahulugan ito na hindi lamang natin naiintindihan ang kahulugan ng mga salita; ramdam din natin ang pagmamahal sa likod ng mga salita. Sa banal na kasulatan, ang “pakikinig sa Salita ng Panginoon,” ay hindi lamang tungkol sa pakikinig; ito rin ay tungkol sa pagkakaroon ng panloob na pang-unawa sa katotohanan at, kasabay nito, isang mapansamba na pagnanais na sundin ang narinig. 6
Alinsunod dito, nang marinig ng mga alagad ang tinig na ito mula sa langit, sila ay nagpatirapa at labis na natakot (17:7). Ang tunay na pagsamba at pagsamba ay mula sa isang estado ng malalim na kababaang-loob. Ito ay ang pagkamangha na nadarama sa presensya ng pagka-Diyos. Sa mga estadong tulad nito nararanasan natin ang isang bagay na katulad ng mapitagang takot — ang pakiramdam kung gaano kadakila ang Diyos, at kung gaano kakumbaba ang pakiramdam na nasa Kanyang presensya. Mula sa kalagayang ito ng sukdulang pagpapakumbaba na maaari tayong maantig ng init at liwanag ng langit. Kaya nga, mababasa natin, “Lumapit si Jesus at hinipo sila at sinabi, ‘Tumayo kayo, huwag kayong matakot’” (17:7). Sumusunod sila, at kaagad nilang nararanasan ang pinakamalalim, pinaka panloob na sandali sa lahat. Mababasa natin, “Nang itiningin nila ang kanilang mga mata, wala silang nakitang iba kundi si Jesus lamang” (17:8). 7
Ang mga salitang, "Wala silang nakitang iba, kundi si Jesus lamang" ay nagpapahiwatig na ang buong Salita ay tumuturo kay Jesus lamang. Sa mga salita at buhay ni Hesus, ang kabuuan ng kautusan at ang kabuuan ng mga propeta ay hindi lamang natutupad kundi napupuno rin ng higit pang panloob na karunungan. Si Jesus ang naging daan kung saan natin nauunawaan ang mga sagradong katotohanan na nasa loob ng mga banal na kasulatang Hebreo. Habang binabasa natin ang mga banal na kasulatang iyon sa liwanag ng mga turo ni Jesus — itinaas ang ating mga mata — hindi lamang tayo nagbabasa ng mga salita, naririnig natin mismo ang may-akda.
Ang Pananampalataya na Gumagalaw ng mga Bundok
9 At nang sila'y bumababa mula sa bundok, ay iniutos sa kanila ni Jesus, na sinasabi, Huwag ninyong sabihin kanino man ang pangitain, hanggang ang Anak ng tao ay muling magbangon sa mga patay.
10 At tinanong siya ng kaniyang mga alagad, na nangagsasabi, Bakit nga sinasabi ng mga eskriba na kinakailangang pumarito muna si Elias?
11 At pagsagot ni Jesus ay sinabi sa kanila, Tunay na si Elias ay darating muna, at isasauli ang lahat ng mga bagay.
12 Datapuwa't sinasabi ko sa inyo na si Elias ay naparito na, at hindi nila siya nakilala, kundi ginawa sa kaniya ang anomang kanilang ibig; gayundin ang Anak ng Tao ay malapit nang magdusa sa pamamagitan nila”.
13. Nang magkagayo'y naunawaan ng mga alagad na sinabi niya sa kanila tungkol kay Juan Bautista.
14 At nang sila'y dumating sa karamihan, ay lumapit sa kaniya ang isang lalake, na lumuhod sa harap niya, at nagsabi,
15. “Panginoon, maawa ka sa aking anak, sapagkat siya ay baliw, at nagdurusa nang husto; sapagkat madalas siyang nahuhulog sa apoy, at madalas sa tubig.
16. At dinala ko siya sa Iyong mga alagad, at hindi nila siya mapagaling.”
17 At pagsagot ni Jesus ay sinabi, Oh lahing walang pananampalataya at suwail, hanggang kailan ako makakasama ninyo? Hanggang kailan ako magtitiis sayo? Dalhin mo siya rito sa Akin.”
18 At sinaway siya ni Jesus; at ang demonyo ay lumabas sa kanya; at ang bata ay gumaling mula sa oras na iyon.
19 Nang magkagayo'y ang mga alagad, na nagsilapit kay Jesus na bukod, ay nagsabi, Bakit hindi namin siya mapalayas?
20. At sinabi sa kanila ni Jesus, Dahil sa inyong kawalan ng pananampalataya; sapagka't amen sinasabi ko sa inyo, Kung kayo ay may pananampalataya na kasing laki ng butil ng butil ng mustasa, ay sasabihin ninyo sa bundok na ito, 'Magpatuloy ka mula rito hanggang doon'; at ito ay magpapatuloy; at walang magiging imposible sa iyo.
21. Ngunit ang ganitong uri ay hindi lumalabas, maliban sa pamamagitan ng panalangin at pag-aayuno."
Nang si Pedro, Santiago at Juan ay “tumaas ng kanilang mga mata” at “si Jesus lamang” ang kanilang nakita, iyon na ang wakas ng kanilang pangitain sa tuktok ng bundok. Bagama't ito ay sulyap lamang sa langit, ito ay isang mahalagang bahagi ng kanilang paghahanda para sa mga espirituwal na labanan na malapit na nilang pagdaanan. Oras na ngayon para bumaba mula sa bundok at gawin ang mga normal na gawain ng pang-araw-araw na buhay.
Ang kaso ay katulad sa ating sariling buhay. Paminsan-minsan ay pinahihintulutan tayo ng Diyos na maranasan ang “mga estado sa tuktok ng bundok” kung saan nasusulyapan natin kung gaano Siya kahanga-hangang gumagawa sa ating buhay. Marahil ang ilang katotohanan mula sa Salita ay nagniningning nang may dakilang kaluwalhatian, at nakadarama tayo ng kasiglahan at inspirasyon. O marahil sa isang sandali ng pagmuni-muni — maging sa tuktok ng bundok, o kahit na sa harap ng salamin habang nagsisipilyo ng ating ngipin — binibigyan tayo ng isang pananaw na pinagsasama-sama ang ilang mga katanungan na nasa ating isipan. Pakiramdam namin ay nakataas, at nakaangat sa bagong taas.
Ngunit hindi tayo maaaring manatili doon. Kailangan nating dalhin ang mga bagong insight na ito habang bumababa tayo sa bundok, at ipagpatuloy ang ating buhay sa mundo. Habang si Pedro ay gustong manatili sa bundok at magtayo ng tabernakulo doon, ang katotohanan ay ang tunay na tabernakulo ay nasa ating mga puso, at nananatili sa atin saan man tayo magpunta. Ito ay isang buhay na tabernakulo ng laman at dugo at espiritu. Ito ay isang panloob na tabernakulo na, ayon kay Isaias, “ay hindi ibababa, ni isa man sa mga tulos nito ay hindi kailanman maaalis, ni ang alinman sa mga tali nito ay masisira” (Isaias 33:20).
Ang layunin, kung gayon, ay bumaba mula sa bundok nang hindi nawawala ang ating inspirasyon. Ang pananaw sa tuktok ng bundok ay dapat maging isang mahalagang bahagi ng ating pag-abot sa kapaki-pakinabang na paglilingkod sa iba. Ito, siyempre, ang nasa isip ni Jesus para sa Kanyang mga disipulo, ngunit binabalaan Niya sila tungkol sa kahalagahan ng pagpapanatiling kumpidensyal ng karanasang ito. Habang bumababa sila mula sa bundok, sinabi ni Jesus, “Huwag mong sabihin kanino man ang pangitain hanggang ang Anak ng Tao ay nabuhay mula sa mga patay” (17:9).
Hindi ito ang unang pagkakataon na sinabihan ni Jesus ang Kanyang mga disipulo na tumahimik tungkol sa kanilang kaalaman sa Kanyang pagka-Diyos. Pagkatapos lamang na aminin ni Pedro na si Jesus ang Kristo, ang Anak ng buhay na Diyos, inutusan ni Jesus ang mga disipulo na huwag sabihin ito kanino man (16:20). At dito Siya ay nagsabi ng isang katulad na bagay: "Huwag sabihin ang pangitain kanino man." Ang pagtatapat ni Pedro ng pananampalataya sa Caesarea Philippi at ang pangitain sa tuktok ng bundok ay mahalagang mga sandali sa unti-unting paghahayag ng pagka-Diyos ni Jesus, ngunit ang mga disipulo ay hindi pa rin dumaranas ng anumang seryosong espirituwal na hamon. Hindi nila naranasan ang “tanda ng propetang si Jonas” — espirituwal na muling pagkabuhay — sa kanilang sariling mga puso. Ni hindi nila naranasan “ang Anak ng tao na bumangon mula sa mga patay” — hindi lamang pisikal na muling pagkabuhay ni Jesus, kundi pati na rin ang ilang katotohanan na itinuro sa kanila ni Jesus na bumangon sa loob nila upang bigyan sila ng buhay. Samakatuwid, habang nakasaksi sila ng mga kamangha-manghang himala at nakakita ng mga dakilang pangitain, hindi ito ang patotoong hinahanap ni Jesus. Ang tanging patotoong hinahanap Niya mula sa kanila — at mula sa atin — ay ang patotoong nagmumula sa dalisay na puso pagkatapos ng mga pakikibaka ng tukso. 8
Ito ang dahilan kung bakit dapat tayong patuloy na bumalik sa kapatagan ng ating pang-araw-araw na buhay, gaano man tayo kataas na umakyat sa mga bundok ng mataas na pananaw, anuman ang uri ng "emosyonal na mataas" na maaaring naranasan natin. Gaano man tayo kataas na umangat, dapat tayong bumalik sa mundo ng aplikasyon at paglilingkod. Kaya naman, sa pagbabalik ni Jesus at ng Kanyang tatlong disipulo mula sa kanilang pakikipagsapalaran sa tuktok ng bundok, agad silang nabigyan ng pagkakataong maging kapaki-pakinabang: isang lalaki ang lumapit sa mga disipulo at hiniling sa kanila na pagalingin ang kanyang anak. Ang mga disipulo, na binigyan ng kapangyarihang magpagaling at ang pagpapalayas ng mga demonyo, ay hindi nagtagumpay: “Dinala ko siya sa iyong mga alagad,” sabi ng lalaki kay Jesus, “Ngunit hindi nila siya napagaling” (17:16).
Ito ang unang pagkakataon na sinubukan ng mga alagad na pagalingin ang isang tao — at ang unang pagtatangka na ito ay isang kabiguan. 9 Si Jesus ay lumilitaw na hindi nasisiyahan sa kanila: “O walang pananampalataya at suwail na salinlahi,” sabi Niya, “Hanggang kailan ako makikisama sa inyo? Hanggang kailan ako magtitiis sa iyo?" (17:17). Agad na pinagaling ni Jesus ang bata: “At sinaway ni Jesus ang demonyo, at siya ay lumabas sa kaniya; at ang bata ay gumaling mula sa oras ding iyon” (17:18).
Tila nagalit si Jesus sa mga alagad, na tinawag silang “walang pananampalataya” at “masama ang loob” — medyo malakas na pananalita — dahil lamang sa hindi nila kayang pagalingin ang batang inaalihan ng demonyo. Ano kayang ibig sabihin nito? Kakababa pa lang nila mula sa isang karanasan sa tuktok ng bundok kung saan binigyan sila ng isang espesyal na sulyap sa pagka-Diyos ni Jesus. Ang kanilang pananampalataya ay dapat na nasa pinakamataas na antas. Nauna rito, nangako si Jesus na bibigyan sila ng “kapangyarihan sa mga maruruming espiritu, upang palayasin sila” at inutusan Niya silang “pagalingin ang mga maysakit, linisin ang mga ketongin, at palayasin ang mga demonyo” (10:8). Kung gayon, bakit hindi nila magawa ngayon?
Sa pakikipag-usap nang sarilinan kay Jesus, itinanong nila: “Bakit hindi namin siya mapalayas?” At sumagot si Jesus, “Dahil sa iyong kawalan ng pananampalataya; sapagkat katotohanang sinasabi ko sa inyo, kung kayo ay may pananampalataya na kasing laki ng butil ng mustasa, sasabihin ninyo sa bundok na ito, ‘Lipat ka mula rito hanggang roon,’ at ito ay lilipat; at walang imposible sa iyo” (17:20).
Ang kuwento ng kaliwanagan sa bundok na sinundan ng kabiguan sa lambak ay naglalaman ng isang mahalagang espirituwal na aral. Kung ang kaliwanagan ay hindi sinusundan ng matibay na pananampalataya sa pinagmulan ng kaliwanagang iyon, ang karanasan ay maaaring humantong sa mga damdamin ng pagmamataas, ng pagiging espesyal na pinili, ng mataas na pribilehiyo, at samakatuwid ng pagiging mas mahusay kaysa sa iba. Ang tunay na kaliwanagan ay kabaligtaran lamang. Lagi itong dinadaluhan nang may pagpapakumbaba at pasasalamat. Inihahayag nito sa atin ang ating likas na makasalanang kalikasan. Nakikita natin na tayo ay hindi karapat-dapat kaysa sa iba, at na tayo ay karapat-dapat sa impiyerno kaysa sa langit. Ito ay kaliwanagan. Bagama't nasulyapan ito nina Pedro, Santiago, at Juan sa tuktok ng bundok nang bumagsak ang kanilang mga mukha sa mapitagang takot, ito ay isang aral sa pagpapakumbaba na kailangan pa ring matutuhan ng mga disipulo. 10
Ang kapangyarihan ng pagpapakumbaba, na siyang tanging bagay na maaaring tumanggap ng kapangyarihan ng Panginoon, ay makapagpalipat ng mga bundok — mga bundok ng pagmamahal sa sarili, labis na pagmamataas, at kataasan. Ngunit nangangailangan ito ng isang espesyal na uri ng pananampalataya, ang pananampalataya na wala tayong anumang kapangyarihan mula sa ating sarili, at ang lahat ng kapangyarihan ay mula sa Panginoon lamang. 11
Pagkatapos ay ipinaliwanag ni Jesus kung paano dapat isagawa ang pananampalatayang ito. Sa pagtukoy sa mga demonyong sumasapian sa bata, sinabi ni Jesus, “Ang ganitong uri ay lumalabas lamang sa pamamagitan ng panalangin at pag-aayuno” (17:21). “Ang panalangin,” sa esensya, ay pagbabalik-loob sa Panginoon at pagtanggap ng mabuti at katotohanan na dumadaloy mula sa Kanya; Ang "pag-aayuno" ay pagtanggi na tanggapin ang kasamaan at kasinungalingan na dumadaloy mula sa impiyerno. 12
Ito ang pananampalataya na hindi lamang nagpapalayas ng mga demonyo, kundi nagpapalipat din ng mga bundok.
Pagbabayad ng Buwis
22 At samantalang sila'y nagsisitahan sa Galilea, ay sinabi sa kanila ni Jesus, Ang Anak ng Tao ay malapit nang ibigay sa mga kamay ng mga tao;
23 At siya'y kanilang papatayin; at sa ikatlong araw ay ibabangon Siya.” At labis silang nalungkot.
24 At nang sila'y dumating sa Capernaum, ay nagsilapit kay Pedro ang mga tumanggap ng didrachma, at sinabi, Hindi ba nagbabayad ng didrachma ang inyong Guro?
25. Sabi niya, “Oo.” At nang siya'y makapasok sa bahay, si Jesus ay lumapit sa kaniya, na nagsasabi, Ano sa palagay mo, Simon? Kanino kumukuha ng tributo o tungkulin ang mga hari sa lupa? Mula sa kanilang sariling mga anak, o mula sa mga dayuhan?”
26. Sinabi sa Kanya ni Pedro, "Mula sa mga dayuhan." Sinabi sa kanya ni Jesus, “Kaya't ang mga anak ay malaya.
27 Datapuwa't baka tayo'y matisod sa kanila, ay pumaroon ka sa dagat, maghulog ka ng kawit, at kunin mo ang isdang unang umahon, at pagka iyong ibuka ang bibig nito, ay masusumpungan mo ang isang stater; na kumuha, at ibigay sa kanila para sa Akin at sa iyo.”
Habang bumababa tayo sa bundok ng kaliwanagan, at pumasok sa pang-araw-araw na buhay, hindi lamang magkakaroon ng mga demonyong palayasin, kundi pati na rin ang mga tungkuling sibiko na dapat gampanan. Ang isang simpleng tungkulin na naghihintay sa atin kapag tayo ay “bumaba mula sa bundok” ay ang pagbabayad ng buwis. Bagama't hindi maihahambing ang pagbabayad ng buwis sa kamahalan ng ating mga estado sa tuktok ng bundok, o ang mahalagang gawain ng pag-alis ng mga kasamaan, kailangan pa rin itong gawin. Ang tunay na espirituwalidad ay kinabibilangan ng lahat ng aspeto ng buhay, tulad ng espirituwal at natural na buhay. Habang tayo ay nasa mundong ito, hindi tayo maaaring maging puro espirituwal na nilalang nang hindi rin inaalagaan ang temporal at makamundong mga bagay. Sa katunayan, ang isang responsableng buhay sibiko ay nagbibigay ng matatag na pundasyon para sa isang espirituwal na buhay, kahit na ang katawan ay nagbibigay ng isang matatag na istraktura kung saan ang espiritu ay maaaring gumana. 13
Kaya naman, nararapat na sa susunod na yugto ay hinarap ni Hesus ang tanong kung nararapat o hindi para sa Kanya at ng Kanyang mga alagad na magbayad ng buwis sa templo. Ito ay taunang buwis, na hinihiling sa lahat ng mga Israelita, para sa suporta at pagpapanatili ng templo sa Jerusalem. Yamang si Jesus at ang Kanyang mga alagad ay nasa ilalim ng patuloy na pagpuna ng tiwaling awtoridad sa templo, ang tanong kung dapat ba bayaran ni Jesus ang buwis sa templo, o tumanggi na gawin iyon, ay isang mahalagang tanong. Dapat bang patuloy na suportahan ni Jesus at ng Kanyang mga alagad ang isang tiwaling relihiyosong establisyemento?
Si Jesus ay nagbabalak na magbayad ng buwis sa templo, ngunit sa paraang nagpapakita na hindi Niya direktang sinusuportahan ang ginagawa ng mga pinuno ng relihiyon. Higit pa rito, gagamitin Niya ang sitwasyong ito bilang isang pagkakataon upang magturo ng isang pangmatagalang espirituwal na aral tungkol sa kung paano ang mga alalahanin at alalahanin ng pang-araw-araw na buhay ay dapat ipailalim sa higit pang panloob, espirituwal na mga prinsipyo. Sa madaling salita, ang mga espirituwal na pagpapahalaga ay hindi dapat pangunahan, o maging masunurin sa, materyalistikong mga alalahanin. Ang mas mataas ay dapat mamuno sa mas mababa - at hindi kailanman ang kabaligtaran.
Ito ang panloob na aral na nilalaman ng mga salita ni Jesus kay Pedro. “Pumunta ka sa dagat,” sabi Niya, “ihulog ang kawit, at kunin ang unang isda na umaahon. At kapag binuksan mo ang bibig ng isda, makikita mo ang isang barya" (17:27). Ginawa ito ni Pedro, at, himalang, mula sa dagat na naglalaman ng libu-libong isda, ang unang isda na nahuli niya ay may barya sa bibig nito. Bukod dito,
ang barya ay eksaktong halagang kailangan para mabayaran ang buwis sa templo para kay Jesus at Pedro. “Kunin mo ang barya,” sabi ni Jesus, “at ibigay ito sa kanila para sa Akin at para sa iyo” (17:27).
Ito ay isang karagdagang pagpapakita ng pagka-Diyos ni Jesus. Paano Niya nalaman na ang isang barya ay nasa bibig ng isang isda, at ang halaga ng barya ay magiging eksaktong sapat upang bayaran ang buwis sa templo para sa Kanya at para kay Pedro? At, sa mas panloob na antas, paano Siya nagkaroon ng karunungan na magbigay ng isang pangyayari na perpektong sumasagot sa mahirap na tanong tungkol sa pagbabayad ng buwis sa templo?
Sinasagot ang tanong sa dalawang antas. Una, sa pinaka panlabas na antas, tila sinasabi ni Jesus na ang Panginoon ay palaging magbibigay, kahit na sa pinakakahanga-hangang paraan. Samakatuwid, hindi kailanman kailangang mag-alala. Ngunit sa mas panloob na antas ay sinasabi ni Jesus na ang natural na buhay, na kinakatawan ng isang isda sa tubig, ay dapat magsilbi sa mas mataas, espirituwal na mga prinsipyo ng ating buhay na kinakatawan nina Jesus at Pedro. Ang katotohanang hindi direktang ibinibigay ni Jesus o ni Pedro ang suportang iyon - ngunit sa halip ay hindi direktang nagbabayad mula sa isang isda na nahuli sa tubig - ay nagpapakita na hindi direkta ni Jesus (na kumakatawan sa kung ano ang Banal) at ni Pedro (na kumakatawan sa pananampalataya sa kung ano ang Banal). sumusuporta sa templo. 14
Ang isang karagdagang kababalaghan na nakapaloob sa insidenteng ito ay nagsasangkot ng mga detalye ng insidente ng pangingisda. Kabilang dito ang pangingisda sa dagat, ang kawit na ginagamit sa paghuli ng isda, pagbukas ng bibig ng isda, at ang pilak na barya na kinuha mula sa bibig ng isda. Sa tuwing pupunta tayo sa Salita at naghahanap ng ilang katotohanan, tayo ay “mangingisda.” Ang “hook” na ginagamit natin ay ang ating taos-pusong pagnanais na maliwanagan upang matuklasan natin ang ilang katotohanan na tutulong sa atin na magkaroon ng mas mabuting buhay. Ang “isda” na hinuhuli natin ay literal na pagtuturo mula sa Salita; at ang pilak na barya na kinukuha natin mula sa bibig ng isda ay ang higit na panloob na katotohanang nakapaloob sa literal na pagtuturong iyon; itong higit pang panloob na katotohanan ay sumisikat, tulad ng maliwanag na pilak, na may direktang aplikasyon sa ating buhay.
Sa lahat ng ito, gayunpaman, dapat nating isaisip ang pinakapangkalahatang pagtuturo ng buong pagkakasunod-sunod na mga yugto, simula sa pagbabagong-anyo sa tuktok ng bundok. Gaano man tayo kataas sa espirituwal, ang lahat ng ito ay dapat ibaba sa praktikal na buhay. Habang ang kabanatang ito ay nagsisimula sa tuktok ng bundok kung saan ipinakita ni Jesus ang Kanyang sarili sa mga disipulo sa Kanyang nabagong anyo na kaluwalhatian, nagtatapos ito sa dagat, sa isang simpleng tanawin sa bukid na naglalarawan ng isang barya na natagpuan sa bibig ng isang isda. Sa pangwakas na eksenang ito, inihayag ni Jesus ang Kanyang omniscience at ang Kanyang pagiging makapangyarihan, na nagpapakita na ang Kanyang nagniningning na kaluwalhatian sa tuktok ng bundok ay unibersal gaya ng Kanyang kaningningan sa tabi ng dagat. Ito ay nasa lahat ng dako, pinupuno ang sansinukob, at nagbibigay para sa bawat isa sa atin sa bawat sandali.
Ang isa sa mga mas malinaw na takeaways ay na si Pedro ay hindi kailangang mag-alala tungkol sa buwis sa templo; sa kanyang kaso, ang mga pondo ay mahimalang ibibigay. Bagama't hindi ito dapat ipakahulugan na palaging sasagutin ng Panginoon ang ating mga obligasyon sa pananalapi, nagbibigay ito ng katiyakan na sagana Niyang pupunuin ang ating mga espirituwal na pangangailangan sa mga paraan na kadalasang nakakagulat - kahit na ang mga disipulo ay nakakita ng isang barya sa bibig ng isang isda. . Sa Kanyang omniscience, ginagabayan tayo ng Diyos sa lahat ng oras, inaayos ang mga kalagayan ng ating buhay sa bawat pinakamaliit na detalye - mula sa tuktok ng bundok hanggang sa ilalim ng dagat - upang akayin tayo sa pinakamalaking kagalakan na posibleng matanggap natin.
Sa Kanyang omniscience, nakikita ng Panginoon ang posibleng kahihinatnan ng bawat desisyon na gagawin natin. Dahil dito, kasama natin Siya sa bawat hakbang; Nakikita niya ang mga posibilidad ng mga maling pagliko na maaari nating gawin, habang sabay-sabay na inaakay tayo — kung handa tayong sundin — sa mga landas na humahantong sa pinakamalaking kagalakan. Gaya ng isinulat ng salmista, “Iyong ituturo sa akin ang landas ng buhay. Sa Iyong harapan ay kapuspusan ng kagalakan; sa Iyong kanang kamay ay may mga kasiyahan magpakailanman” (Salmo 16:11). 15
Sa himala ng barya sa bibig ng isda, inihayag ni Jesus ang omniscience ng Diyos — isang banal na omniscience na parehong nakikita at nagbibigay ng magandang landas para sa bawat isa sa atin na sundan. Ang kamalayan sa malalim na katotohanang ito ay maaaring humantong sa atin sa pagsuko sa kalooban ng Panginoon, pananampalataya sa Kanyang pamumuno, at, sa wakas, sa mga estado ng matinding pagpapakumbaba. 16
Mga talababa:
1. Sinasabi ng ilang iskolar na naganap ang pagbabagong-anyo sa Bundok Tabor sa Galilea. Ngunit sa nakaraang yugto si Hesus ay nasa Caesarea Phillipi (sa paanan ng Mt. Hermon). Bukod dito, ang Mt. Tabor ay hindi isang "mataas na bundok," na 1,750 talampakan lamang ang taas, habang ang Mt. Hermon ay ang pinakamataas na bundok sa Israel, na umaabot hanggang 9,400 talampakan. Kung gayon, tila angkop na ang pagbabagong-anyo ay naganap sa Bundok Hermon — hindi sa Bundok Tabor.
2. Misteryo ng Langit 737[2]: “Genesis 1 inilalarawan ang anim na araw ng pagbabagong-buhay ng isang tao bago maging celestial. Sa loob ng anim na araw na iyon ay may patuloy na salungatan, ngunit sa ikapitong araw ay darating ang kapahingahan. Dahil dito mayroong anim na araw ng paggawa, at ang ikapito ay ang Sabbath, isang salita na nangangahulugang kapahingahan. Ito rin ang dahilan kung bakit ang isang aliping Hebreo ay maglilingkod sa loob ng anim na taon at sa ikapito ay palayain” Tingnan din, Misteryo ng Langit 8494: “ Ang salitang 'pahinga' ay nangangahulugang isang estado ng kapayapaan kapag walang tukso. . . gaya noong mga araw ng Sabbath. . . . Ngunit ang anim na naunang araw ay kumakatawan sa labanan at paggawa, dahil dito ang mga tukso, na nauuna sa isang estado ng kapayapaan; sapagkat pagkatapos ng mga tukso ay darating ang isang kalagayan ng kapayapaan, at pagkatapos ay mayroong pagsasama ng mabuti at katotohanan.”
3. Ipinaliwanag ang Apocalypse 64[2]: “Kinuha ng Panginoon sina Pedro, Santiago, at Juan, dahil sa pamamagitan nila ang simbahan tungkol sa pananampalataya, pag-ibig sa kapwa-tao, at mga gawa ng pag-ibig sa kapwa-tao ay kinakatawan; Dinala niya sila ‘sa isang mataas na bundok,’ dahil ang ‘bundok’ ay nangangahulugan ng langit; ‘Ang Kanyang mukha ay sumikat na gaya ng araw,’ dahil ang ‘mukha’ ay nangangahulugang ang loob, at ito ay nagniningning bilang araw dahil ang Kanyang loob ay Banal, dahil ang ‘araw’ ay nangangahulugan ng Banal na pag-ibig.” Tingnan din Misteryo ng Langit 7038[3]: “Minahal ng Panginoon si Juan nang higit sa iba; ngunit ito ay hindi para sa kanyang sariling kapakanan, ngunit dahil siya ay kumakatawan sa mga pagsasanay ng pag-ibig sa kapwa, iyon ay, mga gamit.”
4. Langit sa Impiyerno 119: “Ang Panginoon ay nakita ng mga alagad nang sila ay alisin sa katawan at nasa liwanag ng langit.” Tingnan din Misteryo ng Langit 1530: “Siya ay nagpakita sa kanila dahil ang kanilang panloob na paningin ay nabuksan.
5. Tunay na Pag-ibig 333: “Wala ba at wala bang mga lalaki na, para sa babaeng kanilang inaasam at hinihiling na maging kanilang nobya, ay itinuring ang kanilang mismong buhay bilang walang kabuluhan at nagnanais na mamatay kung hindi siya pumayag sa kanilang pagsusumamo - ebidensya, na pinatotohanan din ng ang maraming laban ng mga karibal na manliligaw hanggang sa kanilang kamatayan, na ang pag-ibig na ito ay higit sa pag-ibig sa buhay?
6. Ipinaliwanag ang Apocalypse 14: “Ang mga bagay na pumapasok sa pamamagitan ng pandama ng paningin, ay pumapasok sa pang-unawa at nililiwanagan ito … ngunit ang mga bagay na pumapasok sa pamamagitan ng pandama ng pandinig, ay pumapasok sa pang-unawa at kasabay nito sa kalooban…. Na ang mga bagay na pumapasok sa pamamagitan ng pakikinig, tuwirang pumasok sa pamamagitan ng pang-unawa sa kalooban, ay higit pang mailarawan mula sa pagtuturo ng mga anghel ng kahariang selestiyal, na pinakamatalinong; tinatanggap ng mga ito ang lahat ng kanilang karunungan sa pamamagitan ng pandinig at hindi sa pamamagitan ng paningin; sapagka't anuman ang kanilang marinig sa Banal na mga bagay, tinatanggap nila sa kalooban mula sa pagsamba at pag-ibig, at ginagawang bahagi ng kanilang buhay.”
7. Misteryo ng Langit 3719: “Sa panloob na kahulugan ang 'takot' ay nangangahulugang kung ano ang sagrado ... [Ito ay isang estado ng] pagsamba at pagpipitagan, o mapitagang takot."
8. Ito ay magiging pangunahing tema sa Ebanghelyo Ayon kay Marcos.
9. Naitala na binigyan sila ni Jesus ng “kapangyarihan laban sa mga maruruming espiritu” (10:1) at inutusan silang “magpalabas ng mga demonyo” (10:8), ngunit hanggang sa puntong ito ay hindi itinala ni Matthew ang anumang mga pagkakataon na kanilang ginagawa ang alinman sa mga pagkilos na ito.
10. Misteryo ng Langit 2273: “Ang isang tao ay hindi maliligtas dahil sa mga tukso kung siya ay naglalagay ng anumang bagay na karapat-dapat sa mga ito; sapagkat kung gagawin niya ito, ito ay mula sa pag-ibig sa sarili, na binabati niya ang kanyang sarili para sa kanila, at naniniwala na siya ay karapat-dapat sa langit nang higit sa iba, at kasabay nito ay iniisip niya ang kanyang sariling kadakilaan sa iba sa pamamagitan ng paghamak. iba kung ihahambing sa kanyang sarili; lahat ng mga bagay na ito ay salungat sa pag-ibig sa isa't isa, at samakatuwid ay sa makalangit na pagpapala. Ang mga tukso kung saan napagtagumpayan ng isang tao ay may paniniwala na ang lahat ng iba ay mas karapat-dapat kaysa sa kanyang sarili, at na siya ay impyerno sa halip na makalangit.”
11. Ipinaliwanag ang Apocalypse 405: “Sinabi ng Panginoon ang mga bagay na iyon sa mga disipulo nang inakala nilang makakagawa sila ng mga himala mula sa kanilang sariling pananampalataya, gayundin mula sa kanilang sarili, gayong sa kabila ng mga bagay na iyon ay ginagawa lamang sa pamamagitan ng pananampalatayang nagmula sa Panginoon, at sa gayon ay sa pamamagitan ng Panginoon.”
12. Misteryo ng Langit 6206: “Lahat ng kasamaan ay umaagos mula sa impiyerno, at lahat ng kabutihan sa langit ay mula sa Panginoon."
13. Langit sa Impiyerno 528: “Upang matanggap ang buhay ng langit ang isang tao ay kailangang mabuhay sa mundo at makisali sa mga tungkulin at trabaho doon, at sa pamamagitan ng moral at sibil na buhay ay matanggap ang espirituwal na buhay. Sa walang ibang paraan ay mabubuo ang espirituwal na buhay kasama ng isang tao, o ang espiritu ng isang tao na inihanda para sa langit; sapagkat ang mamuhay ng isang panloob na buhay at hindi kasabay ng isang panlabas na buhay ay tulad ng paninirahan sa isang bahay na walang pundasyon, na unti-unting lumulubog o nagiging bitak at napunit, o gumuguho hanggang sa ito ay bumagsak.”
14. Ipinaliwanag ang Apocalypse 513[18]: “Ang likas ay napapailalim sa espirituwal at naglilingkod dito, sapagkat ang espirituwal na tao ay tulad ng isang panginoon, at ang likas na tao ay tulad ng isang alipin; at kung paanong ang mga likas ay mga alipin, at samakatuwid ay ang ibig sabihin ay yaong mga nagbabayad ng buwis, gayon din ang nangyari na hindi ang Panginoon o si Pedro, kundi ang ‘isda,’ na nangangahulugan ng likas na tao, ang dapat magbigay ng buwis.” Tingnan din Misteryo ng Langit 6394: “Ang paghuli ni Pedro ng isda mula sa dagat at pagkahanap sa bibig nito ng isang piraso ng pera na ibibigay niya [para magbayad ng buwis sa templo], ay kumakatawan na ang pinakamababang natural, na naglilingkod, ay dapat na gawin ito; para sa 'isda' ay nangangahulugan ng natural na ito."
15. Mga Espirituwal na Karanasan 5002: “Ang buhay ng bawat tao ay nakikita ng Panginoon, kung hanggang kailan siya mabubuhay, at sa anong paraan; samakatuwid, ang bawat tao ay itinuro mula sa pinakamaagang pagkabata na may kinalaman sa isang buhay hanggang sa kawalang-hanggan. Ang Providence ng Panginoon, kung gayon, ay nagsisimula sa pinakamaagang pagkabata.” Dapat pansinin na ang Banal na pag-iintindi sa kinabukasan ay tulad na nakikita nito ang bawat posibilidad. Gayunpaman, dahil sa malayang pagpapasya ng tao, na hindi kailanman inaalis, walang hindi maiiwasan.
16. Misteryo ng Langit 5122[3]: “Alam ng Panginoon ang lahat ng bagay, at ang bawat bagay, ay nagbibigay sa kanila sa bawat sandali. Kung Siya ay huminto kahit isang saglit, ang lahat ng mga pag-unlad ay maaabala; para sa kung ano ang nauna ay tumitingin sa kung ano ang sumusunod sa isang tuloy-tuloy na serye at gumagawa ng isang serye ng mga kahihinatnan sa kawalang-hanggan. Samakatuwid, ito ay malinaw na ang Banal na pag-iintindi sa kinabukasan at probidensya ay nasa lahat ng bagay, kahit na ang pinakakaunti; at maliban kung ito ay gayon, o kung sila ay pangkalahatan lamang, ang sangkatauhan ay mamamatay.”
