Kabanata 17.

---

Mga Sulyap sa Langit

---

1 At pagkaraan ng anim na araw ay isinama ni Jesus si Pedro, at si Santiago, at si Juan na kaniyang kapatid, at sila'y dinala na bukod sa isang mataas na bundok;

2. At nagbago sa harap nila; at ang Kanyang mukha ay nagliwanag na gaya ng araw, at ang Kanyang mga damit ay naging puti na parang liwanag.

3 At narito, nakita nila si Moises at si Elias, na nakikipag-usap sa Kanya.

4 At pagsagot ni Pedro ay sinabi kay Jesus, Panginoon, mabuti sa atin na tayo'y narito; kung ibig Mo, gumawa kami rito ng tatlong tabernakulo: isa para sa Iyo, at isa para kay Moises, at isa para kay Elias.”

5 Samantalang nagsasalita pa siya, narito, ang isang maningning na ulap ay lumilim sa kanila; at narito, ang isang tinig mula sa alapaap, na nagsasabi, Ito ang aking sinisinta na Anak, na siya kong lubos na kinalulugdan; pakinggan ninyo Siya.”

6 At nang marinig ng mga alagad, ay nagpatirapa sila, at nangatakot na mainam.

7 At lumapit si Jesus at sila'y hinipo, at sinabi, Magtindig kayo, at huwag kayong matakot.

8 At pagtingala ng kanilang mga mata, ay wala silang nakitang sinoman, maliban kay Jesus lamang.

---

Sa pagtatapos ng nakaraang yugto, ipinangako ni Jesus na "may ilan na nakatayo rito na hindi makakatikim ng kamatayan hanggang sa makita nila ang Anak ng Tao na dumarating sa Kanyang kaharian." Sa susunod na yugtong ito, tinupad Niya ang Kanyang pangako — ngunit hindi sa paraang inaasahan ng mga disipulo. Habang iniisip nila ang tungkol sa isang natural na kaharian na may mga trono, imperyal na katayuan, at kapangyarihan sa pulitika, inihahanda sila ni Jesus para sa isang espirituwal na kaharian na pinamamahalaan ng banal na katotohanan at puno ng banal na pag-ibig. Sa susunod na yugtong ito, binigyan ni Jesus ang ilan sa Kanyang mga disipulo ng isang sulyap sa kahariang iyon.

Ang mga alagad na pinili para sa espesyal na pribilehiyong ito ay sina Pedro, Santiago at Juan. Umalis sa Caesarea Filipos, na nasa paanan ng Mt. Hermon, dinala ngayon ni Jesus ang tatlong alagad na ito sa tuktok ng bundok na iyon at doon ipinahayag ang Kanyang sarili sa kanila: “Pagkatapos ng anim na araw, isinama ni Jesus sina Pedro, Santiago, at Juan na kaniyang kapatid at dinala silang mag-isa sa isang mataas na bundok, at nagbagong-anyo sa harap nila. Ang Kanyang mukha ay nagliliwanag tulad ng araw, at ang Kanyang mga damit ay naging kasing puti ng liwanag” (17:1-2). ¹

Ang sandaling ito sa tuktok ng bundok, na kilala bilang “ang Pagbabagong-anyo,” ay ang espirituwal na katuparan ng ipinangako ni Jesus sa pagtatapos ng naunang yugto Ito ay “ang Anak ng Tao na dumarating sa Kanyang kaharian.” Ito ay isang larawan ng kung ano ang pakiramdam na nasa presensya ng banal na katotohanan (“ang Anak ng Tao”) habang ito ay sumisikat mula sa Salita. Ang mga salitang “Ang Kanyang mukha ay nagningning na parang araw” ay isang larawan ng pag-ibig ng Diyos, at “Ang Kanyang mga damit ay naging kasing puti ng liwanag” ay isang larawan ng katotohanan na nagniningning mula sa pag-ibig na iyon. Ito ay sa mga sandaling tulad nito na ang mga pagdududa tungkol sa pagka-Diyos ng Salita at ang pagka-Diyos ng Panginoon ay napagtagumpayan. Ang katotohanan ng pagka-Diyos ni Jesus ay nagniningning bilang katuparan ng propesiya ni Isaias: “Sa araw na iyon … ang liwanag ng araw ay magiging gaya ng liwanag ng pitong araw” (Isaias 30:26).

Ang sulyap na ito ng kabanalan ay ipinagkaloob sa lahat na dumaranas ng mga labanan ng tukso. Ito ay ipinagkaloob sa lahat na kusang-loob na nagbuwis ng kanilang buhay sa paglilingkod sa pag-ibig at karunungan, at samakatuwid ay nakahanap ng kanilang buhay. Sa Salita, ang mga pagpapagal ng tukso ay kinakatawan ng bilang na “anim.” Gaya ng nasusulat, "Anim na araw kang gagawa at gagawin ang lahat ng iyong gawain, ngunit ang ikapito ay Sabbath" (Exodo 20:9). At sa pagsisimula ng episode na ito, mababasa natin ang “Pagkalipas ng anim na araw ay isinama ni Jesus sina Pedro, Santiago, at Juan, na kaniyang kapatid, at dinala sila sa isang mataas na bundok.” ²

Sa mga naunang yugto, tinuturuan ni Jesus ang Kanyang mga disipulo tungkol sa pangangailangan ng tukso, at inihahanda sila para dito. Si Jesus Mismo ay kailangang pumunta sa Jerusalem, at magdusa ng maraming bagay bago Siya muling ibangon. Sa katulad na paraan, kailangan din nating dumaan sa mga tukso upang ang ating mas mababang kalikasan ay mapakumbaba at ang ating mas mataas na kalikasan ay "itinaas." Ito ang mga pakikibaka na nagbibigay sa atin ng pagkakataong isantabi ang ating mga makasariling alalahanin. Habang ang pakikibaka ay maaaring maging mahirap at mahirap, ito ay humahantong sa mga estado sa tuktok ng bundok. Sa wika ng sagradong kasulatan, ang pinakamataas na karanasang ito ay inilarawan bilang “nasa isang mataas na bundok kasama si Jesus.”

Nang sabihin ni Jesus sa Kanyang mga disipulo na ang ilan sa kanila ay “hindi makatikim ng kamatayan” hanggang sa makita nila Siya na dumarating sa Kanyang kaharian, hindi nila malalaman na ang tinutukoy Niya ay sina Pedro, Santiago, at Juan. Ang tanong, kung gayon, bakit ang tatlong ito ang napili, at hindi ang iba? Dahil ba espesyal na pinapaboran sila? O, marahil, dahil sa kanilang kinakatawan? Gaya ng nabanggit kanina, ang bawat disipulo ay kumakatawan sa isang tiyak na espirituwal na prinsipyo. Sa kasong ito, sina Pedro, Santiago, at Juan ay kumakatawan sa tatlong pangunahing prinsipyo ng ating paggising na espirituwal na buhay: Si Pedro ay kumakatawan sa prinsipyo ng pananampalataya; Kinakatawan ni James ang alituntunin ng pag-ibig sa kapwa; at si Juan, na kapatid ni Santiago, ay kumakatawan sa mga gawa ng pag-ibig sa kapwa - iyon ay, kapaki-pakinabang na paglilingkod sa iba. Pansinin kung gaano kalapit ang pagkakaugnay ng pag-ibig sa kapwa at ng mga gawa ng pag-ibig sa kapwa: sila ay magkapatid. Yamang ito ang tatlong nangungunang mga simulain ng ating espirituwal na buhay, inilalarawan ang mga ito bilang hiwalay sa lahat ng iba pa: “Dinala niya silang mag-isa sa isang mataas na bundok.” ³

Si Jesus ngayon ay nagsimulang magsagawa ng isa pang dakilang kababalaghan. Pansamantalang inalis sila sa mga alalahanin ng katawan at ng mundo, binuksan Niya ang kanilang espirituwal na paningin upang makita nila ang mga bagay sa langit. ⁴ Tayo rin, kung minsan ay binibigyan ng hindi pinagkakakitaang sulyap sa langit upang tayo ay magkaroon ng inspirasyon na ipagpatuloy ang ating paglalakbay. Sa kasong ito, sina Pedro, Santiago, at Juan, ay dinala sa isang mataas na espirituwal na kalagayan dahil nais ni Jesus na ihanda sila at palakasin sila para sa mga tuksong dadaanin nila. Ang mga sulyap sa langit, tulad nito, ay kailangan sa simula ng pagbabagong-buhay. Ito ay tulad ng simula ng pag-aasawa kapag ang mga tao ay nakakaranas ng isang dalisay, makalangit na pag-ibig para sa kanilang kapareha. Kumbinsido sila na natagpuan na nila ang kanilang tunay na pag-ibig, at gagawin ang lahat para sa taong iyon - kahit na ibigay ang kanilang buhay. Ang paggunita sa mga sulyap na ito ng langit ay makapagpapalakas sa kanila kapag dumating ang mga tukso. ⁵

Sa bundok, sina Pedro, Santiago, at Juan ay binigyan ng panandaliang sulyap kay Jesus sa Kanyang Banal na Pagkatao. Ang alaala ng mahimalang sandaling ito ay magsisilbing mabuti sa kanila sa lahat ng mga tuksong naghihintay. Mahalaga rin para sa kanila na malaman na si Jesus ay malapit na konektado sa Hebreong mga kasulatan. Mababasa natin na “Si Moises at si Elias ay nakitang kasama ni Jesus, na nakikipag-usap sa Kanya” (17:3). Ito ay isang kahanga-hangang larawan ng Kautusan (Moises), ng mga Propeta (Elijah) at ng mga Ebanghelyo (Hesus), na ngayon ay magkasama bilang kumpletong Salita ng Diyos — “nagsalita nang sama-sama.” Sa ating mga laban sa tukso kailangan natin ng higit pa sa kaaya-aya at kasiya-siyang mga alaala. Kailangan natin ng higit pa sa "mga sulyap" ng langit. Kailangan din natin ang buhay na katotohanan ng Salita, aktibo sa ating isipan, ang batas ni Moises, ang mga salita ng mga Propeta, at ang mga turo ni Jesus. At kailangan nating makita ang mahalagang pagkakasundo sa mga turong ito; kailangan nating makita silang “nag-uusap nang sama-sama.”

Si Pedro, na namangha at nabigla sa kahanga-hangang pangitaing ito, ay nagpahayag ng kanyang pagnanais na itago ang alaalang ito sa kanyang puso magpakailanman: “Panginoon,” sabi niya, “Mabuti para sa atin na narito; kung ibig Mo, gumawa tayo rito ng tatlong tabernakulo; isa para sa iyo; isa para kay Moises, at isa para kay Elias” (17:4). Ngunit kahit na nagsasalita pa si Pedro, isang tugon ang dumating mula sa langit, “Ito ang aking minamahal na Anak, na lubos kong kinalulugdan. Pakinggan Siya'” (17:5). Ang tinig mula sa langit ay hindi nagsasabi, “Ito ang aking tatlong propeta. Marinig ang mga ito." Sinasabi nito, “Ito ang Aking minamahal na Anak. Pakinggan Siya.”

Ang tuluy-tuloy na koneksyon ng bawat episode — kahit na napaka-pangungusap — ay lalong nagiging malinaw sa mga sandaling tulad nito. Ang ating espirituwal na muling pagsilang ay maaaring magsimula sa pagkakita ng ilang katotohanang nagniningning mula sa Salita — ang Anak ng Tao na dumarating sa Kanyang kaharian. Ngunit ang proseso ng panganganak ay hindi maaaring tumigil doon. Ito ay hindi lamang tungkol sa makita ang katotohanan; ito ay tungkol sa pagdinig ng katotohanan. "Pakinggan mo Siya" sabi ng boses.

Ang pakiramdam ng pandinig ay lumalampas sa pakiramdam ng paningin dahil ang naririnig ay higit pa sa nakikita. Kung sasabihin natin sa isang tao, “Naririnig kita,” nangangahulugan ito na hindi lamang natin naiintindihan ang kahulugan ng mga salita; ramdam din natin ang pagmamahal sa likod ng mga salita. Sa banal na kasulatan, ang “pakikinig sa Salita ng Panginoon,” ay hindi lamang tungkol sa pakikinig; ito rin ay tungkol sa pagkakaroon ng panloob na pang-unawa sa katotohanan at, kasabay nito, isang mapansamba na pagnanais na sundin ang narinig. ⁶

Alinsunod dito, nang marinig ng mga alagad ang tinig na ito mula sa langit, sila ay nagpatirapa at labis na natakot (17:7). Ang tunay na pagsamba at pagsamba ay mula sa isang estado ng malalim na kababaang-loob. Ito ay ang pagkamangha na nadarama sa presensya ng pagka-Diyos. Sa mga estadong tulad nito nararanasan natin ang isang bagay na katulad ng mapitagang takot — ang pakiramdam kung gaano kadakila ang Diyos, at kung gaano kakumbaba ang pakiramdam na nasa Kanyang presensya. Mula sa kalagayang ito ng sukdulang pagpapakumbaba na maaari tayong maantig ng init at liwanag ng langit. Kaya nga, mababasa natin, “Lumapit si Jesus at hinipo sila at sinabi, ‘Tumayo kayo, huwag kayong matakot’” (17:7). Sumusunod sila, at kaagad nilang nararanasan ang pinakamalalim, pinaka panloob na sandali sa lahat. Mababasa natin, “Nang itiningin nila ang kanilang mga mata, wala silang nakitang iba kundi si Jesus lamang” (17:8). ⁷

Ang mga salitang, "Wala silang nakitang iba, kundi si Jesus lamang" ay nagpapahiwatig na ang buong Salita ay tumuturo kay Jesus lamang. Sa mga salita at buhay ni Hesus, ang kabuuan ng kautusan at ang kabuuan ng mga propeta ay hindi lamang natutupad kundi napupuno rin ng higit pang panloob na karunungan. Si Jesus ang naging daan kung saan natin nauunawaan ang mga sagradong katotohanan na nasa loob ng mga banal na kasulatang Hebreo. Habang binabasa natin ang mga banal na kasulatang iyon sa liwanag ng mga turo ni Jesus — itinaas ang ating mga mata — hindi lamang tayo nagbabasa ng mga salita, naririnig natin mismo ang may-akda.

---

Ang Pananampalataya na Gumagalaw ng mga Bundok

---

9 At nang sila'y bumababa mula sa bundok, ay iniutos sa kanila ni Jesus, na sinasabi, Huwag ninyong sabihin kanino man ang pangitain, hanggang ang Anak ng tao ay muling magbangon sa mga patay.

10 At tinanong siya ng kaniyang mga alagad, na nangagsasabi, Bakit nga sinasabi ng mga eskriba na kinakailangang pumarito muna si Elias?

11 At pagsagot ni Jesus ay sinabi sa kanila, Tunay na si Elias ay darating muna, at isasauli ang lahat ng mga bagay.

12 Datapuwa't sinasabi ko sa inyo na si Elias ay naparito na, at hindi nila siya nakilala, kundi ginawa sa kaniya ang anomang kanilang ibig; gayundin ang Anak ng Tao ay malapit nang magdusa sa pamamagitan nila”.

13. Nang magkagayo'y naunawaan ng mga alagad na sinabi niya sa kanila tungkol kay Juan Bautista.

14 At nang sila'y dumating sa karamihan, ay lumapit sa kaniya ang isang lalake, na lumuhod sa harap niya, at nagsabi,

15. “Panginoon, maawa ka sa aking anak, sapagkat siya ay baliw, at nagdurusa nang husto; sapagkat madalas siyang nahuhulog sa apoy, at madalas sa tubig.

16. At dinala ko siya sa Iyong mga alagad, at hindi nila siya mapagaling.”

17 At pagsagot ni Jesus ay sinabi, Oh lahing walang pananampalataya at suwail, hanggang kailan ako makakasama ninyo? Hanggang kailan ako magtitiis sayo? Dalhin mo siya rito sa Akin.”

18 At sinaway siya ni Jesus; at ang demonyo ay lumabas sa kanya; at ang bata ay gumaling mula sa oras na iyon.

19 Nang magkagayo'y ang mga alagad, na nagsilapit kay Jesus na bukod, ay nagsabi, Bakit hindi namin siya mapalayas?

20. At sinabi sa kanila ni Jesus, Dahil sa inyong kawalan ng pananampalataya; sapagka't amen sinasabi ko sa inyo, Kung kayo ay may pananampalataya na kasing laki ng butil ng butil ng mustasa, ay sasabihin ninyo sa bundok na ito, 'Magpatuloy ka mula rito hanggang doon'; at ito ay magpapatuloy; at walang magiging imposible sa iyo.

21. Ngunit ang ganitong uri ay hindi lumalabas, maliban sa pamamagitan ng panalangin at pag-aayuno."

---

Nang si Pedro, Santiago at Juan ay “tumaas ng kanilang mga mata” at “si Jesus lamang” ang kanilang nakita, iyon na ang wakas ng kanilang pangitain sa tuktok ng bundok. Bagama't ito ay sulyap lamang sa langit, ito ay isang mahalagang bahagi ng kanilang paghahanda para sa mga espirituwal na labanan na malapit na nilang pagdaanan. Oras na ngayon para bumaba mula sa bundok at gawin ang mga normal na gawain ng pang-araw-araw na buhay.

Ang kaso ay katulad sa ating sariling buhay. Paminsan-minsan ay pinahihintulutan tayo ng Diyos na maranasan ang “mga estado sa tuktok ng bundok” kung saan nasusulyapan natin kung gaano Siya kahanga-hangang gumagawa sa ating buhay. Marahil ang ilang katotohanan mula sa Salita ay nagniningning nang may dakilang kaluwalhatian, at nakadarama tayo ng kasiglahan at inspirasyon. O marahil sa isang sandali ng pagmuni-muni — maging sa tuktok ng bundok, o kahit na sa harap ng salamin habang nagsisipilyo ng ating ngipin — binibigyan tayo ng isang pananaw na pinagsasama-sama ang ilang mga katanungan na nasa ating isipan. Pakiramdam namin ay nakataas, at nakaangat sa bagong taas.

Ngunit hindi tayo maaaring manatili doon. Kailangan nating dalhin ang mga bagong insight na ito habang bumababa tayo sa bundok, at ipagpatuloy ang ating buhay sa mundo. Habang si Pedro ay gustong manatili sa bundok at magtayo ng tabernakulo doon, ang katotohanan ay ang tunay na tabernakulo ay nasa ating mga puso, at nananatili sa atin saan man tayo magpunta. Ito ay isang buhay na tabernakulo ng laman at dugo at espiritu. Ito ay isang panloob na tabernakulo na, ayon kay Isaias, “ay hindi ibababa, ni isa man sa mga tulos nito ay hindi kailanman maaalis, ni ang alinman sa mga tali nito ay masisira” (Isaias 33:20).

Ang layunin, kung gayon, ay bumaba mula sa bundok nang hindi nawawala ang ating inspirasyon. Ang pananaw sa tuktok ng bundok ay dapat maging isang mahalagang bahagi ng ating pag-abot sa kapaki-pakinabang na paglilingkod sa iba. Ito, siyempre, ang nasa isip ni Jesus para sa Kanyang mga disipulo, ngunit binabalaan Niya sila tungkol sa kahalagahan ng pagpapanatiling kumpidensyal ng karanasang ito. Habang bumababa sila mula sa bundok, sinabi ni Jesus, “Huwag mong sabihin kanino man ang pangitain hanggang ang Anak ng Tao ay nabuhay mula sa mga patay” (17:9).

Hindi ito ang unang pagkakataon na sinabihan ni Jesus ang Kanyang mga disipulo na tumahimik tungkol sa kanilang kaalaman sa Kanyang pagka-Diyos. Pagkatapos lamang na aminin ni Pedro na si Jesus ang Kristo, ang Anak ng buhay na Diyos, inutusan ni Jesus ang mga disipulo na huwag sabihin ito kanino man (16:20). At dito Siya ay nagsabi ng isang katulad na bagay: "Huwag sabihin ang pangitain kanino man." Ang pagtatapat ni Pedro ng pananampalataya sa Caesarea Philippi at ang pangitain sa tuktok ng bundok ay mahalagang mga sandali sa unti-unting paghahayag ng pagka-Diyos ni Jesus, ngunit ang mga disipulo ay hindi pa rin dumaranas ng anumang seryosong espirituwal na hamon. Hindi nila naranasan ang “tanda ng propetang si Jonas” — espirituwal na muling pagkabuhay — sa kanilang sariling mga puso. Ni hindi nila naranasan “ang Anak ng tao na bumangon mula sa mga patay” — hindi lamang pisikal na muling pagkabuhay ni Jesus, kundi pati na rin ang ilang katotohanan na itinuro sa kanila ni Jesus na bumangon sa loob nila upang bigyan sila ng buhay. Samakatuwid, habang nakasaksi sila ng mga kamangha-manghang himala at nakakita ng mga dakilang pangitain, hindi ito ang patotoong hinahanap ni Jesus. Ang tanging patotoong hinahanap Niya mula sa kanila — at mula sa atin — ay ang patotoong nagmumula sa dalisay na puso pagkatapos ng mga pakikibaka ng tukso. ⁸

Ito ang dahilan kung bakit dapat tayong patuloy na bumalik sa kapatagan ng ating pang-araw-araw na buhay, gaano man tayo kataas na umakyat sa mga bundok ng mataas na pananaw, anuman ang uri ng "emosyonal na mataas" na maaaring naranasan natin. Gaano man tayo kataas na umangat, dapat tayong bumalik sa mundo ng aplikasyon at paglilingkod. Kaya naman, sa pagbabalik ni Jesus at ng Kanyang tatlong disipulo mula sa kanilang pakikipagsapalaran sa tuktok ng bundok, agad silang nabigyan ng pagkakataong maging kapaki-pakinabang: isang lalaki ang lumapit sa mga disipulo at hiniling sa kanila na pagalingin ang kanyang anak. Ang mga disipulo, na binigyan ng kapangyarihang magpagaling at ang pagpapalayas ng mga demonyo, ay hindi nagtagumpay: “Dinala ko siya sa iyong mga alagad,” sabi ng lalaki kay Jesus, “Ngunit hindi nila siya napagaling” (17:16).

Ito ang unang pagkakataon na sinubukan ng mga alagad na pagalingin ang isang tao — at ang unang pagtatangka na ito ay isang kabiguan. ⁹ Si Jesus ay lumilitaw na hindi nasisiyahan sa kanila: “O walang pananampalataya at suwail na salinlahi,” sabi Niya, “Hanggang kailan ako makikisama sa inyo? Hanggang kailan ako magtitiis sa iyo?" (17:17). Agad na pinagaling ni Jesus ang bata: “At sinaway ni Jesus ang demonyo, at siya ay lumabas sa kaniya; at ang bata ay gumaling mula sa oras ding iyon” (17:18).

Tila nagalit si Jesus sa mga alagad, na tinawag silang “walang pananampalataya” at “masama ang loob” — medyo malakas na pananalita — dahil lamang sa hindi nila kayang pagalingin ang batang inaalihan ng demonyo. Ano kayang ibig sabihin nito? Kakababa pa lang nila mula sa isang karanasan sa tuktok ng bundok kung saan binigyan sila ng isang espesyal na sulyap sa pagka-Diyos ni Jesus. Ang kanilang pananampalataya ay dapat na nasa pinakamataas na antas. Nauna rito, nangako si Jesus na bibigyan sila ng “kapangyarihan sa mga maruruming espiritu, upang palayasin sila” at inutusan Niya silang “pagalingin ang mga maysakit, linisin ang mga ketongin, at palayasin ang mga demonyo” (10:8). Kung gayon, bakit hindi nila magawa ngayon?

Sa pakikipag-usap nang sarilinan kay Jesus, itinanong nila: “Bakit hindi namin siya mapalayas?” At sumagot si Jesus, “Dahil sa iyong kawalan ng pananampalataya; sapagkat katotohanang sinasabi ko sa inyo, kung kayo ay may pananampalataya na kasing laki ng butil ng mustasa, sasabihin ninyo sa bundok na ito, ‘Lipat ka mula rito hanggang roon,’ at ito ay lilipat; at walang imposible sa iyo” (17:20).

Ang kuwento ng kaliwanagan sa bundok na sinundan ng kabiguan sa lambak ay naglalaman ng isang mahalagang espirituwal na aral. Kung ang kaliwanagan ay hindi sinusundan ng matibay na pananampalataya sa pinagmulan ng kaliwanagang iyon, ang karanasan ay maaaring humantong sa mga damdamin ng pagmamataas, ng pagiging espesyal na pinili, ng mataas na pribilehiyo, at samakatuwid ng pagiging mas mahusay kaysa sa iba. Ang tunay na kaliwanagan ay kabaligtaran lamang. Lagi itong dinadaluhan nang may pagpapakumbaba at pasasalamat. Inihahayag nito sa atin ang ating likas na makasalanang kalikasan. Nakikita natin na tayo ay hindi karapat-dapat kaysa sa iba, at na tayo ay karapat-dapat sa impiyerno kaysa sa langit. Ito ay kaliwanagan. Bagama't nasulyapan ito nina Pedro, Santiago, at Juan sa tuktok ng bundok nang bumagsak ang kanilang mga mukha sa mapitagang takot, ito ay isang aral sa pagpapakumbaba na kailangan pa ring matutuhan ng mga disipulo. ¹⁰

Ang kapangyarihan ng pagpapakumbaba, na siyang tanging bagay na maaaring tumanggap ng kapangyarihan ng Panginoon, ay makapagpalipat ng mga bundok — mga bundok ng pagmamahal sa sarili, labis na pagmamataas, at kataasan. Ngunit nangangailangan ito ng isang espesyal na uri ng pananampalataya, ang pananampalataya na wala tayong anumang kapangyarihan mula sa ating sarili, at ang lahat ng kapangyarihan ay mula sa Panginoon lamang. ¹¹

Pagkatapos ay ipinaliwanag ni Jesus kung paano dapat isagawa ang pananampalatayang ito. Sa pagtukoy sa mga demonyong sumasapian sa bata, sinabi ni Jesus, “Ang ganitong uri ay lumalabas lamang sa pamamagitan ng panalangin at pag-aayuno” (17:21). “Ang panalangin,” sa esensya, ay pagbabalik-loob sa Panginoon at pagtanggap ng mabuti at katotohanan na dumadaloy mula sa Kanya; Ang "pag-aayuno" ay pagtanggi na tanggapin ang kasamaan at kasinungalingan na dumadaloy mula sa impiyerno. ¹²

Ito ang pananampalataya na hindi lamang nagpapalayas ng mga demonyo, kundi nagpapalipat din ng mga bundok.

---

Pagbabayad ng Buwis

---

22 At samantalang sila'y nagsisitahan sa Galilea, ay sinabi sa kanila ni Jesus, Ang Anak ng Tao ay malapit nang ibigay sa mga kamay ng mga tao;

23 At siya'y kanilang papatayin; at sa ikatlong araw ay ibabangon Siya.” At labis silang nalungkot.

24 At nang sila'y dumating sa Capernaum, ay nagsilapit kay Pedro ang mga tumanggap ng didrachma, at sinabi, Hindi ba nagbabayad ng didrachma ang inyong Guro?

25. Sabi niya, “Oo.” At nang siya'y makapasok sa bahay, si Jesus ay lumapit sa kaniya, na nagsasabi, Ano sa palagay mo, Simon? Kanino kumukuha ng tributo o tungkulin ang mga hari sa lupa? Mula sa kanilang sariling mga anak, o mula sa mga dayuhan?”

26. Sinabi sa Kanya ni Pedro, "Mula sa mga dayuhan." Sinabi sa kanya ni Jesus, “Kaya't ang mga anak ay malaya.

27 Datapuwa't baka tayo'y matisod sa kanila, ay pumaroon ka sa dagat, maghulog ka ng kawit, at kunin mo ang isdang unang umahon, at pagka iyong ibuka ang bibig nito, ay masusumpungan mo ang isang stater; na kumuha, at ibigay sa kanila para sa Akin at sa iyo.”

---

Habang bumababa tayo sa bundok ng kaliwanagan, at pumasok sa pang-araw-araw na buhay, hindi lamang magkakaroon ng mga demonyong palayasin, kundi pati na rin ang mga tungkuling sibiko na dapat gampanan. Ang isang simpleng tungkulin na naghihintay sa atin kapag tayo ay “bumaba mula sa bundok” ay ang pagbabayad ng buwis. Bagama't hindi maihahambing ang pagbabayad ng buwis sa kamahalan ng ating mga estado sa tuktok ng bundok, o ang mahalagang gawain ng pag-alis ng mga kasamaan, kailangan pa rin itong gawin. Ang tunay na espirituwalidad ay kinabibilangan ng lahat ng aspeto ng buhay, tulad ng espirituwal at natural na buhay. Habang tayo ay nasa mundong ito, hindi tayo maaaring maging puro espirituwal na nilalang nang hindi rin inaalagaan ang temporal at makamundong mga bagay. Sa katunayan, ang isang responsableng buhay sibiko ay nagbibigay ng matatag na pundasyon para sa isang espirituwal na buhay, kahit na ang katawan ay nagbibigay ng isang matatag na istraktura kung saan ang espiritu ay maaaring gumana. ¹³

Kaya naman, nararapat na sa susunod na yugto ay hinarap ni Hesus ang tanong kung nararapat o hindi para sa Kanya at ng Kanyang mga alagad na magbayad ng buwis sa templo. Ito ay taunang buwis, na hinihiling sa lahat ng mga Israelita, para sa suporta at pagpapanatili ng templo sa Jerusalem. Yamang si Jesus at ang Kanyang mga alagad ay nasa ilalim ng patuloy na pagpuna ng tiwaling awtoridad sa templo, ang tanong kung dapat ba bayaran ni Jesus ang buwis sa templo, o tumanggi na gawin iyon, ay isang mahalagang tanong. Dapat bang patuloy na suportahan ni Jesus at ng Kanyang mga alagad ang isang tiwaling relihiyosong establisyemento?

Si Jesus ay nagbabalak na magbayad ng buwis sa templo, ngunit sa paraang nagpapakita na hindi Niya direktang sinusuportahan ang ginagawa ng mga pinuno ng relihiyon. Higit pa rito, gagamitin Niya ang sitwasyong ito bilang isang pagkakataon upang magturo ng isang pangmatagalang espirituwal na aral tungkol sa kung paano ang mga alalahanin at alalahanin ng pang-araw-araw na buhay ay dapat ipailalim sa higit pang panloob, espirituwal na mga prinsipyo. Sa madaling salita, ang mga espirituwal na pagpapahalaga ay hindi dapat pangunahan, o maging masunurin sa, materyalistikong mga alalahanin. Ang mas mataas ay dapat mamuno sa mas mababa - at hindi kailanman ang kabaligtaran.

Ito ang panloob na aral na nilalaman ng mga salita ni Jesus kay Pedro. “Pumunta ka sa dagat,” sabi Niya, “ihulog ang kawit, at kunin ang unang isda na umaahon. At kapag binuksan mo ang bibig ng isda, makikita mo ang isang barya" (17:27). Ginawa ito ni Pedro, at, himalang, mula sa dagat na naglalaman ng libu-libong isda, ang unang isda na nahuli niya ay may barya sa bibig nito. Bukod dito,

ang barya ay eksaktong halagang kailangan para mabayaran ang buwis sa templo para kay Jesus at Pedro. “Kunin mo ang barya,” sabi ni Jesus, “at ibigay ito sa kanila para sa Akin at para sa iyo” (17:27).

Ito ay isang karagdagang pagpapakita ng pagka-Diyos ni Jesus. Paano Niya nalaman na ang isang barya ay nasa bibig ng isang isda, at ang halaga ng barya ay magiging eksaktong sapat upang bayaran ang buwis sa templo para sa Kanya at para kay Pedro? At, sa mas panloob na antas, paano Siya nagkaroon ng karunungan na magbigay ng isang pangyayari na perpektong sumasagot sa mahirap na tanong tungkol sa pagbabayad ng buwis sa templo?

Sinasagot ang tanong sa dalawang antas. Una, sa pinaka panlabas na antas, tila sinasabi ni Jesus na ang Panginoon ay palaging magbibigay, kahit na sa pinakakahanga-hangang paraan. Samakatuwid, hindi kailanman kailangang mag-alala. Ngunit sa mas panloob na antas ay sinasabi ni Jesus na ang natural na buhay, na kinakatawan ng isang isda sa tubig, ay dapat magsilbi sa mas mataas, espirituwal na mga prinsipyo ng ating buhay na kinakatawan nina Jesus at Pedro. Ang katotohanang hindi direktang ibinibigay ni Jesus o ni Pedro ang suportang iyon - ngunit sa halip ay hindi direktang nagbabayad mula sa isang isda na nahuli sa tubig - ay nagpapakita na hindi direkta ni Jesus (na kumakatawan sa kung ano ang Banal) at ni Pedro (na kumakatawan sa pananampalataya sa kung ano ang Banal). sumusuporta sa templo. ¹⁴

Ang isang karagdagang kababalaghan na nakapaloob sa insidenteng ito ay nagsasangkot ng mga detalye ng insidente ng pangingisda. Kabilang dito ang pangingisda sa dagat, ang kawit na ginagamit sa paghuli ng isda, pagbukas ng bibig ng isda, at ang pilak na barya na kinuha mula sa bibig ng isda. Sa tuwing pupunta tayo sa Salita at naghahanap ng ilang katotohanan, tayo ay “mangingisda.” Ang “hook” na ginagamit natin ay ang ating taos-pusong pagnanais na maliwanagan upang matuklasan natin ang ilang katotohanan na tutulong sa atin na magkaroon ng mas mabuting buhay. Ang “isda” na hinuhuli natin ay literal na pagtuturo mula sa Salita; at ang pilak na barya na kinukuha natin mula sa bibig ng isda ay ang higit na panloob na katotohanang nakapaloob sa literal na pagtuturong iyon; itong higit pang panloob na katotohanan ay sumisikat, tulad ng maliwanag na pilak, na may direktang aplikasyon sa ating buhay.

Sa lahat ng ito, gayunpaman, dapat nating isaisip ang pinakapangkalahatang pagtuturo ng buong pagkakasunod-sunod na mga yugto, simula sa pagbabagong-anyo sa tuktok ng bundok. Gaano man tayo kataas sa espirituwal, ang lahat ng ito ay dapat ibaba sa praktikal na buhay. Habang ang kabanatang ito ay nagsisimula sa tuktok ng bundok kung saan ipinakita ni Jesus ang Kanyang sarili sa mga disipulo sa Kanyang nabagong anyo na kaluwalhatian, nagtatapos ito sa dagat, sa isang simpleng tanawin sa bukid na naglalarawan ng isang barya na natagpuan sa bibig ng isang isda. Sa pangwakas na eksenang ito, inihayag ni Jesus ang Kanyang omniscience at ang Kanyang pagiging makapangyarihan, na nagpapakita na ang Kanyang nagniningning na kaluwalhatian sa tuktok ng bundok ay unibersal gaya ng Kanyang kaningningan sa tabi ng dagat. Ito ay nasa lahat ng dako, pinupuno ang sansinukob, at nagbibigay para sa bawat isa sa atin sa bawat sandali.

Ang isa sa mga mas malinaw na takeaways ay na si Pedro ay hindi kailangang mag-alala tungkol sa buwis sa templo; sa kanyang kaso, ang mga pondo ay mahimalang ibibigay. Bagama't hindi ito dapat ipakahulugan na palaging sasagutin ng Panginoon ang ating mga obligasyon sa pananalapi, nagbibigay ito ng katiyakan na sagana Niyang pupunuin ang ating mga espirituwal na pangangailangan sa mga paraan na kadalasang nakakagulat - kahit na ang mga disipulo ay nakakita ng isang barya sa bibig ng isang isda. . Sa Kanyang omniscience, ginagabayan tayo ng Diyos sa lahat ng oras, inaayos ang mga kalagayan ng ating buhay sa bawat pinakamaliit na detalye - mula sa tuktok ng bundok hanggang sa ilalim ng dagat - upang akayin tayo sa pinakamalaking kagalakan na posibleng matanggap natin.

Sa Kanyang omniscience, nakikita ng Panginoon ang posibleng kahihinatnan ng bawat desisyon na gagawin natin. Dahil dito, kasama natin Siya sa bawat hakbang; Nakikita niya ang mga posibilidad ng mga maling pagliko na maaari nating gawin, habang sabay-sabay na inaakay tayo — kung handa tayong sundin — sa mga landas na humahantong sa pinakamalaking kagalakan. Gaya ng isinulat ng salmista, “Iyong ituturo sa akin ang landas ng buhay. Sa Iyong harapan ay kapuspusan ng kagalakan; sa Iyong kanang kamay ay may mga kasiyahan magpakailanman” (Salmo 16:11). ¹⁵

Sa himala ng barya sa bibig ng isda, inihayag ni Jesus ang omniscience ng Diyos — isang banal na omniscience na parehong nakikita at nagbibigay ng magandang landas para sa bawat isa sa atin na sundan. Ang kamalayan sa malalim na katotohanang ito ay maaaring humantong sa atin sa pagsuko sa kalooban ng Panginoon, pananampalataya sa Kanyang pamumuno, at, sa wakas, sa mga estado ng matinding pagpapakumbaba. ¹⁶

Mga talababa:

513. Verse 9. And there died the third part of the creatures in the sea having souls, signifies that in consequence every living knowledge [scientificum] in the natural man perished. This is evident from the signification of "dying," as being to perish spiritually, that is, in respect to the life of heaven; also from the signification of the "third part," as being all (See above, n. 506); also from the signification of the "creatures in the sea" (or fishes), as being knowledges [scientifica] (of which presently); also from the signification of "having souls," as being to be alive; consequently "there died the third part of the creatures in the sea having souls" signifies that in consequence every living knowledge perished. A living knowledge means a knowledge that derives life from spiritual affection; for that affection gives life to truths, and thus gives life to knowledges, for knowledges are containants of spiritual truths (See above, n. 506, 507, 511).

[2] "The creatures of the sea" (or fishes) signify knowledges, because the "sea" signifies the natural man, and thus "fishes in the sea" signify the knowledges themselves that are in the natural man. This signification of "fishes" also is from correspondence, for the spirits that are not in spiritual truths, but only in natural truths, which are knowledges, appear in the spiritual world in seas, and when viewed by those who are above, as fishes; for the thoughts that spring from the knowledges with such present that appearance. For all the ideas of the thought of angels and spirits are turned into various representatives outside of them; when turned into such things as are of the vegetable kingdom they are turned into trees and shrubs of various kinds; and when into such things as are of the animal kingdom they are turned into land animals and flying things of various kinds; when the ideas of the angels of heaven are turned into land animals they are turned into lambs, sheep, goats, bullocks, horses, mules, and other like animals; but when into flying things they are turned into turtle doves, pigeons, and various kinds of beautiful birds. But the ideas of thought of those who are natural and who think from mere knowledges are turned into the forms of fishes. Consequently in the seas various kinds of fishes appear, and this it has often been granted me to see.

[3] It is from this that in the Word "fishes" signify knowledges, as in the following passages. In Isaiah:

At My rebuke I dry up the sea, I make the rivers into a wilderness; their fish shall rot because there is no water, and shall die of thirst (Isaiah 50:2).

"The rebuke of Jehovah" means the ruin of the church, which takes place when there is no knowledge of truth and good, that is, no living knowledge, because there is no perception; "dry up the sea" signifies to deprive the natural man of true knowledges [scientifica], and thus of natural life from the spiritual; "to make the rivers into a wilderness" signifies a similar deprivation in the rational man whence there is no intelligence; "their fish shall rot because there is no water, and shall die of thirst," signifies that there is no longer any living knowledge [scientificum], because there is no truth, "fish" meaning knowledge, "water" truth, and "to rot" meaning to perish in respect to spiritual life.

[4] The like that is here said of the sea, that "a third part of it became blood, and thence the third part of the creatures in it died," is said also of Egypt, that its river and all its waters became blood, and consequently the fish died, in Moses:

Moses said to Pharaoh that the waters of the river should be turned into blood, and that consequently the fish should die, and the river should stink, and that the Egyptians would loathe to drink the waters of the river; and this was also done in respect to all the water in Egypt (Exodus 7:17-25).

It is said of this in David:

He turned their waters into blood, and slew their fish (Psalms 105:29).

The like was done in Egypt, because "Egypt" signifies the natural man in respect to its knowledge [scientificum], or the knowledge belonging to the natural man; "the river of Egypt" signifies intelligence acquired by means of knowledges; "the river becoming blood" signifies intelligence from mere falsities; "the fish dying" signifies that true knowledges were destroyed by falsities, for knowledges live by truths but are destroyed by falsities, for the reason that all spiritual truth is living, and from it is all the life, or as it were the soul, in the knowledges; therefore without spiritual truth knowledge is dead.

[5] In Ezekiel:

I am against thee, Pharaoh, king of Egypt, the great whale that lieth in the midst of his rivers, that hath said, My river is mine own, and I have made myself. Therefore I will put hooks in thy jaws, and I will cause the fish of thy rivers to stick unto thy scales, and I will bring thee up out of the midst of thy rivers, that all the fish of thy rivers may stick unto thy scales. And I will abandon thee in the wilderness, thee and all the fish of thy rivers (2 Ezekiel 29:3-5).

"Pharaoh" has a similar signification as "Egypt," for the king and the people have a similar signification, namely, the natural man and knowledge therein; therefore he is called "a great whale;" "whale (or sea-monster)" signifying knowledge in general; therefore it is said that "he shall be drawn out of the river," and that then "the fish shall stick to his scales," which signifies that all intelligence is to perish, and that knowledge (scientia) which will take its place will be in the sensual man without life. In the sensual man, which is the lowest natural, standing out nearest to the world, there are fallacies and falsities therefrom, and this is signified by "the fish sticking to the scales" of the whale. That the natural man and the knowledge therein will be without life from any intelligence is signified by "I will abandon thee in the wilderness, thee and all the fish of thy rivers." That such things would come to pass because the natural man attributes all intelligence to itself, is signified by "that hath said, My river is mine own, I have made myself," "river" meaning intelligence.

[6] In Moses:

The sons of Israel said in the wilderness, We remember the fish that we did eat in Egypt freely, and the cucumbers and the melons, and the leeks and the onions and the garlic; now our soul is dried up; there is nothing at all except this manna before our eyes. Afterwards there went forth a wind from Jehovah, and snatched quails from the sea, and let them fall over the camp. But because of this lust Jehovah smote the people with a very great plague; consequently the name of that place was called the Graves of Lust (Numbers 11:5, 6, 31, 33, 34).

This signified that the sons of Israel were averse from things spiritual and hungered after natural things; indeed, they were not spiritual but merely natural, only representing a spiritual church by external things. That they were averse from spiritual things is signified by "our soul is dried up, there is nothing at all except this manna before our eyes," "manna" signifying spiritual food, which is knowledge (scientia), intelligence, and wisdom. That they hungered after natural things is signified by "their lusting after the fish in Egypt, the cucumbers, the melons, the leeks, the onions, and the garlic," all which signify such things as belong to the lowest natural, that is, the sensual-corporeal man; and because they rejected things spiritual, and coveted merely natural things instead, "they were smitten with a great plague, and the name given to the place was the Graves of Lust."

[7] In Ezekiel:

He said to me, These waters go forth toward the eastern boundary, and go down into the plain and come towards the sea, being sent forth into the sea that the waters may be healed; whence it comes to pass that every living soul that creeps, whithersoever the brooks come, shall live; whence there is exceeding much fish. Therefore it shall come to pass that the fishers shall stand upon it from En-gedi even unto En-eglaim; with the spreading of nets are they there; their fish shall be according to their kind, as the fish of the great sea, exceeding many. But the miry places and the marshes thereof which are not healed shall be given to salt (Ezekiel 47:8-11).

This treats of the house of God, which signifies heaven and the church; and "the waters that go forth out of the house of God towards the east" signify Divine truth reforming and regenerating; the "plain" and the "sea" into which the waters go down, signify the ultimate things of heaven and the church, which with the men of the church are the things that belong to the natural and sensual man, the "plain" signifying the interior things thereof, and the "sea" the exterior things thereof; that both cognitions from the Word and confirming knowledges receive spiritual life through this Divine truth is signified by "the waters of the sea are healed thereby," and by "every soul that creepeth shall live," and by "there shall be exceeding much fish;" that there are in consequence true and living knowledges of every kind is signified by "their fish shall be according to their kind, as the fish of the great sea, exceeding many." Those who are reformed, and thence become intelligent, are meant by "the fishers from En-gedi even to En-eglaim." Those who cannot be reformed because they are in the falsities of evil are signified by "the miry places and marshes that are not healed, but are given to salt." Everyone can see that this does not mean that fishes are multiplied by the waters going forth out of the house of God, but that "fishes" mean such things in man as can be reformed, since "the house of God" means heaven and the church, and the "waters going forth therefrom" mean Divine truth reforming.

[8] In the Word here and there mention is made of "the beast of the earth," "the fowl of heaven," and "the fish of the sea," and he who does not know that the "beast of the earth" (or of the field) means man's voluntary faculty, "the fowl of heaven" his intellectual faculty, and "the fish of the sea" his knowing faculty, cannot know at all the meaning of these passages, as in the following. In Hosea:

Jehovah hath a controversy with the inhabitants of the land, because there is no truth, nor mercy, nor knowledge of God in the land. Therefore the land shall mourn, and everyone that dwelleth therein shall languish, among the beasts of the field, and among the fowl of the heavens; and also the fishes of the sea shall be gathered up (Hosea 4:1, 3).

In Zephaniah:

I will consume man and beast, I will consume the fowl of the heavens, and the fishes of the sea, and the stumbling blocks with the wicked (Zephaniah 1:3).

In Ezekiel:

In the day that Gog shall come upon the land of Israel, there shall be a great earthquake over the land of Israel, and the fishes of the sea, and the fowl of the heavens, and the beast of the field, shall quake before Me (Ezekiel 38:18-20).

In Job:

Ask the beasts and they shall teach thee, or the fowl of heaven and they shall tell thee, or the shrub of the earth and it shall teach thee, and the fishes of the sea shall declare unto thee. Who doth not know by all these things that the hand of Jehovah doeth this? (Job 12:7-9).

In these passages "the beast of the field" means man's voluntary faculty, "the fowl of heaven" his intellectual faculty, and "the fish of the sea" his knowing faculty; otherwise how could it be said "the beasts shall teach thee, the fowl of heaven shall tell thee, and the fishes of the sea shall declare unto thee, that the hand of Jehovah doeth this"? Also it is said, "Who doth not know by all these things?"

[9] Likewise in David:

Thou madest him to rule over the works of Thy hands; Thou hast put all things under his feet, the flock and all herds, the beasts of the fields, the fowl of heaven, and the fish of the sea, whatsoever passeth through the paths of the seas (Psalms 8:6-8).

This is said of the Lord and His dominion. That He has dominion over angels in the heavens and over men on the earth is known from the Word, for He says that unto Him "all power in heaven and in earth has been given" (Matthew 28:18); but that dominion was given to Him over animals, fowl, and fishes, is not a matter of sufficient importance to be mentioned in the Word, where each and every thing has reference to heaven and the church. It is therefore evident that "flock and herds, the beasts of the fields, the fowl of heaven, and the fish of the sea," mean such things as belong to heaven with angels and to the church with man, "the flock and the herds" signifying, in general, things spiritual and natural, the "flock" things spiritual, and "herds" things natural that are with man, or that belong to the spiritual mind and to the natural mind with him. "The beasts of the fields" signify things voluntary, which belong to the affections; "the fowl of heaven" signify things intellectual, which belong to the thoughts; and "the fishes of the sea" signify knowledges (scientifica) which belong to the natural man.

[10] Like things are signified by these words in the first chapter of Genesis:

And God said, We will make man in Our image, after Our likeness; that he may have dominion over the fish of the sea, and over the fowl of heaven, and over every animal that creepeth upon the earth (verses 26, 28).

This chapter treats in the internal spiritual sense of the establishment of the Most Ancient Church, thus of the new creation or regeneration of the men of that church. That it was given to them to perceive all things of their affection which belong to the will, and to see all things of their thought which belong to the understanding, and to so rule over them as not to wander away into the lusts of evil and into falsities, is meant by "that he may have dominion over the fish of the sea, and the fowl of heaven, and every animal of the earth;" and man has dominion over these things when the Lord has dominion over man, for man of himself does not have dominion over anything in himself. "The fish of the sea, the fowl of heaven, and the beast of the field," have this signification because of their correspondence. The correspondences of the interior things of man with these things stand forth so as to be clearly seen in the spiritual world; for there beasts of every kind, and birds, and fishes in the seas, are seen, which nevertheless are nothing else than the ideas of thought that flow forth from affections, and these are presented under such forms because they are correspondences.

[11] Because "fishes" signify the knowledges and cognitions belonging to the natural man that serve the spiritual man as means for becoming wise, so "fishers" mean in the Word those who are merely in knowledges, also those who are acquiring knowledges for themselves, also those who teach others and by means of knowledges reform them. The works of such are meant by "the casting and spreading of nets," as in the following passages. In Isaiah:

The fishers shall moan, and all they that cast the hook into the river shall mourn, and they that spread the net upon the faces of the waters shall languish (Isaiah 19:8).

"The fishers that cast the hook into the river and they that spread the net" mean those who wish to acquire for themselves knowledges and through these intelligence, here that they are unable to do this because there are no knowledges of truth anywhere.

[12] In Jeremiah:

I will bring back the sons of Israel again upon their land; I will send to many fishers who shall fish them; then I will send to many hunters, who shall hunt them from upon every mountain and from upon every hill, and out of the clefts of the cliffs (Jeremiah 16:15, 16).

"To send to fishers who shall fish them, and to hunters who shall hunt them," means to call together and establish the church with those who are in natural good and in spiritual good, as may be seen above n. 405.

[13] In Habakkuk:

Wherefore dost Thou make man as the fishes of the sea, as the creeping thing that hath no ruler? Let him draw up all with the hook, and gather him into his net. Shall he therefore empty his net, and not pity to slay the nations continually? (Habakkuk 1:14, 15, 17).

This was said of the Chaldean nation wasting and destroying the church; and the Chaldean nation signifies the profanation of truth, and the vastation of the church. "To make men as the fishes of the sea, and as the creeping thing that hath no ruler," signifies to make man so natural that his knowledges (scientifica) are devoid of spiritual truth, and his delights are devoid of spiritual good; for in the natural man there are knowledges by which come thoughts, and delights by which come affections; and if the spiritual is not dominant over these, both thoughts and affections are wandering, and thus man is destitute of the intelligence that should lead and rule. That then every falsity and every evil has power to draw them over to their side, and thus wholly destroy them, is signified by "Let him draw out all with the hook, and gather into his net, and afterwards slay," "to draw out" meaning out of truth and good, "into his net" meaning into falsity and evil, and "to slay" meaning to destroy.

[14] In Amos:

The days will come in which they shall draw you out with hooks, and your posterity with fish hooks (Amos 4:2).

This signifies leading away and alienating from truths by means of acute reasonings from falsities and fallacies; it is said of those who abound in knowledges because they have the Word and the prophets; such are here meant by "the kine of Bashan in the mountain of Samaria."

[15] From this the meaning of "fishermen," "fishes" and "nets," so often mentioned in the New Testament, can be seen, as in the following passages:

Jesus saw two brethren, Simon called Peter, and Andrew his brother, casting a net into the sea, for they were fishers. And He said unto them, Come ye after Me, and I will make you fishers of men (Matthew 4:18, 19: Mark 1:16, 17).

Jesus entered into Simon's boat and was teaching the multitude. After that He told Simon to let out his nets for a draught, and they inclosed a great multitude of fishes, so that the boats were filled, and in danger of sinking. And amazement seized them all, because of the draught of fishes; and He said unto Simon, Fear not; from henceforth thou shalt catch men (Luke 5:3-10).

In this also there is a spiritual sense, like that in the rest of the Word; the Lord's choosing these fishermen and saying that "they should become fishers of men," signified that they should gather to the church; "the nets which they let out, and in which they inclosed a great multitude of fishes, so that the ships were in danger of sinking," signified the reformation of the church through them, for "fishes" here signify the knowledges of truth and good by means of which reformation is effected, likewise the multitude of men who are to be reformed.

[16] The draught of fishes by the disciples after the Lord's resurrection has a like signification; it is thus described in John:

When Jesus manifested Himself to the disciples, who were fishing, He told them to cast the net on the right side of the boat. And they took so many that they were not able to draw the net for the multitude of fishes. When they descended upon the land they saw a fire built, and a little fish lying thereon, and bread. And Jesus gave them the bread, and the little fish likewise (John 21:2-13).

The Lord manifested Himself while they were fishing, because "to fish" signified to teach the knowledges of truth and good, and thus to reform. His commanding them "to cast the net on the right side of the boat" signified that all things should be from the good of love and charity, "the right side" signifying that good from which all things should come, for so far as knowledges are derived from good, so far they live and are multiplied. They said that "they had labored all the night and had taken nothing," which signified that from self or from one's own (proprium) nothing comes, but that all things are from the Lord; and the like was signified by the "fire" on which was the little fish, and by the "bread;" for the "bread" signified the Lord and the good of love from Him, and "the fish on the fire" the knowledge of truth from good, the "fish" the knowledge of truth, and the "fire" good. At that time there were no spiritual men, because the church was wholly vastated, but all were natural, and their reformation was represented by this fishing, and also by the fish on the fire. He who believes that the fish on the fire and the bread that were given to the disciples to eat were not significative of something higher is very much mistaken, for the least things done by the Lord and said by Him were significative of Divine celestial things, which become evident only through the spiritual sense. That this "fire of coals" and "fire" mean the good of love, and that "bread" means the Lord in relation to that good, has been shown above; and that a "fish" means the knowledge of truth and the knowing faculty of the natural man is clear from what has been said and shown in this article.

[17] It is also said by the Lord that:

The kingdom of the heavens is like unto a net cast into the sea bringing together every kind of fish, which when it was full they drew upon the beach, and gathered the good into vessels, but cast the bad away. So shall it be in the consummation of the age (Matthew 13:47-49).

The separation of the good and the evil is here likened to "a net cast into the sea bringing together every kind of fish," for the reason that "fishes" signify natural men in respect to knowledges and cognitions, and in "the consummation of the age," or at the time of the Last Judgment, such are separated from one another; for there are good natural men and bad natural men; and the separation of these in the spiritual world has the appearance of a net or drag-net cast into the sea, bringing together the fish, and drawing them to the shore, and this appearance is also from correspondence. This is why the Lord likens the kingdom of the heavens to "a net bringing together the fish." That the separation of the good from the evil presents this appearance it has been granted me to see.

[18] That natural men are signified by "fish" is clear from this miracle of the Lord:

Those who received the half-shekel came. Jesus said to Simon, The kings of the earth, from whom do they receive tribute or toll? from their sons or from strangers? Peter said unto Him, From strangers. Jesus said unto him, Therefore are the sons free. But lest we cause them to stumble, go thou to the sea and cast a hook, and take up the fish that first cometh up, and open its mouth and thou shalt find a shekel; that take and give unto them for Me and thee (Matthew 17:24-27).

"To pay tribute and toll," signified to be subject and to serve, therefore tribute was imposed on strangers, who were not of the sons of Israel, as is evident from the histories of the Word. "The sons of Israel," with whom was the church, signified the spiritual, and "strangers" the natural; and what is natural is subject to what is spiritual and serves it, for the spiritual man is like a lord, and the natural man like a servant; and as the natural are servants, and are therefore meant by those who pay tribute, so it was brought about that neither the Lord nor Peter, but the "fish," which signified the natural man, should furnish the tribute.

[19] The Lord's glorification of His Human, even to its ultimate, which is called natural and sensual, is signified by the following:

Jesus, having appeared to the disciples, said, See My hands and My feet, that it is I myself; feel of Me, and see; for a spirit hath not flesh and bones as ye behold Me having. And He showed them the hands and feet. And He said unto them, Have ye here anything to eat? They gave Him a piece of a broiled fish and of a honeycomb. And He took it and did eat before them (Luke 24:38-43).

That the Lord glorified His Human even to its ultimate, which is called the natural and sensual, He made manifest by showing the hands and feet, and by the disciples feeling them, and by His saying that "a spirit hath not flesh and bones as He had;" and by His eating of the broiled fish and honeycomb. "Hands and feet" signify the ultimates of man, likewise "flesh and bones;" and "broiled fish" signifies the natural in respect to truth from good, and "honey" the natural in respect to the good from which is truth. Because these corresponded to the natural man, and thence signified it, they were eaten in the presence of the disciples; for a "fish," as has been shown in this article, signifies from correspondence the natural in respect to knowing [scientificum]; wherefore also "a fish" signifies in the Word knowledge and the knowing faculty [scientificum et cognitivum] which belong to the natural man, and a "broiled fish" signifies knowledge that is from natural good; but with the Lord it signifies the Divine natural in respect to truth from good (that "honey" signifies natural good may be seen in Arcana Coelestia, n. 5620, 6857, 10137, 10530). One who does not know that in each particular of the Word there is a spiritual sense, and that the sense of the letter, which is the natural sense, consists of correspondences with things spiritual, cannot know this arcanum, namely, why the Lord ate of the broiled fish and honeycomb in the presence of His disciples, nor why, as here, He gave broiled fish and bread to His disciples; and yet each and every thing that the Lord said and did was Divine, and these Divine things lie hidden in each thing written in the Word.

[20] From this the signification of "there died the third part of the creatures in the sea having souls" can now be seen, namely, that every living knowledge in the natural man perished; or, what is the same, that the natural man in respect to knowledges therein died. The natural man is said to be dead when it is not made alive from the spiritual man, that is, by influx out of heaven from the Lord through the spiritual man, for the Lord flows in through the spiritual man into the natural. When, therefore, no truth of heaven is any longer acknowledged, and no good of heaven affects man, the spiritual mind, which is called the spiritual man, is closed up, and the natural mind receives mere falsities from evil, and falsities from evil are spiritually dead, since truths from good are what are spiritually alive.

[21] It is said "the third part of the creatures," because "creatures" and "animals" signified in the Word the affections and thoughts therefrom in man; consequently they mean men themselves in respect to affections and thoughts. Such is the signification of "creatures" in Mark:

Jesus said to the disciples, Going into all the world, preach ye the Gospel to every creature (Mark 16:15).

Also above in Revelation:

And every creature that is in heaven and on the earth and under the earth, and those that are in the sea, and all that are in them, heard I saying, Unto Him that sitteth upon the throne and unto the Lamb be the blessing, and the honor, and the glory, and the strength, unto the ages of the ages (Revelation 5:13).

It is evident that here "every creature" means both angels and men, for it is said that "he heard them saying." (See above, n. 342-346, where this is explained.)