თავი მეთხუთმეტე

---

ვაზი და ტოტები

---

1. მე ვარ ჭეშმარიტი ვაზი და მამაჩემი მევენახეა.

2. ყოველი ტოტი ჩემში, რომელიც არ გამოიღებს ნაყოფს, ის ართმევს მას; და ყოველი, ვინც ნაყოფი გამოიღებს, ის ჭრის, რათა მეტი ნაყოფი გამოიღოს.

3. უკვე სუფთა ხარ იმ სიტყვით, რომელიც მე გითხარი.

4. დარჩი ჩემში და მე შენში; როგორც ტოტი ვერ გამოიღებს ნაყოფის თავისგან, თუ არ დარჩება ვაზში, ვერც თქვენ, თუ ჩემში არ დარჩებით.

5. მე ვარ ვაზი, თქვენ ტოტები; ვინც ჩემში რჩება და მე მასში, ის ბევრ ნაყოფს გამოიღებს; ჩემთვის ცალკე ვერაფერს გააკეთებ.

6. თუ ვინმე არ დარჩება ჩემში, ის ტოტივით გაძევებულია და გამხმარია; და შეკრიბეს ისინი და ჩაყარეს ცეცხლში და დაიწვნენ.

7. თუ ჩემში დარჩით და ჩემი სიტყვები დარჩნენ თქვენში, რაც გნებავთ, ითხოვეთ და მოგექცეთ.

8. ამით განდიდდება მამაჩემი, რომ ბევრი ნაყოფი გამოიღოთ და ჩემი მოწაფეები გახდეთ.

---

წინა თავის გზავნილი, უპირველეს ყოვლისა, იყო ნუგეშისცემა და ნუგეში. დამარწმუნებელი სიტყვებით დაწყებული: „გული არ შეგაწუხოთ“, იესომ უთხრა თავის მოწაფეებს, რომ აპირებდა მათთვის ადგილის მომზადებას, რომ სულიწმიდა იქნებოდა მათთან და მისცემს მათ თავის მშვიდობას. ეს იყო რამდენიმე დაპირება და გარანტია, რომელიც იესომ მისცა გამოსამშვიდობებელი დისკურსის დაწყებისას. იესომ ასევე უთხრა მათ: „თქვენ გწამთ ღმერთის. ასევე გჯეროდეს ჩემი“ (იოანე14:1). მიუხედავად იმისა, რომ მათი გული შეწუხებული იყო, იესომ მოუწოდა თავის მოწაფეებს, ერწმუნათ იგი, დაეყრდნოთ მას და ერწმუნათ მისი.

მიუხედავად იმისა, რომ რწმენა ფუნდამენტურია, ის უფრო მეტი უნდა იყოს, ვიდრე უბრალო რწმენა. ჭეშმარიტი რწმენა უნდა იყოს გამოხატული ჩვენს ცხოვრებაში, განსაკუთრებით სიყვარულით მსახურებაში. თორემ დაურგავ თესლს ჰგავს. ის არასოდეს გამოვა. ამიტომ, როცა იესო ამთავრებს გამოსამშვიდობებელი მოხსენების პირველ ნაწილს, ის ეუბნება თავის მოწაფეებს: „ადექით, წავიდეთ აქედან“ (იოანე14:31). ამ სიტყვებით იესო მოუწოდებს თავის მოწაფეებს არა მხოლოდ რწმენით დაისვენონ, არამედ აღდგეს და ეს რწმენა ნაყოფიერ ქმედებად აქციონ. როგორც იესო ამბობს შემდეგ მუხლში: „მე ვარ ჭეშმარიტი ვაზი და მამაჩემი არის მევენახე. ყოველ ტოტს ჩემში, რომელსაც ნაყოფს არ გამოაქვს, ის ართმევს; და ყოველი ტოტი, რომელიც ნაყოფს გამოიღებს, ის ჭრის, რათა მეტი ნაყოფი გამოიღოს“ (იოანე15:1-2). ¹

მნიშვნელოვანია ვენახის გამოსახულება. ყოველწლიურად, მომდევნო ვეგეტაციის დაწყებამდე, მევენახე გადის ვენახში, ჯერ ასუფთავებს მკვდარ ტოტებს, შემდეგ კი ჭრის ცოცხალს, რათა მათ მეტი ნაყოფი გამოიღონ. ისევე, როგორც ვენახი ყოველწლიურად უნდა გაიწმინდოს, სანამ ახალი ზრდა დაიწყება, იესოს მიერ წარმოთქმულმა სიტყვამ გამწმენდი გავლენა მოახდინა მის მოწაფეებზე. როგორც იესო ამბობს: „უკვე სუფთა ხარ იმ სიტყვით, რომელიც მე გითხარი“ (იოანე15:3).

იესომ თავის მოწაფეებს ბევრი რამ ასწავლა. მან ასწავლა მათ, რომ ცხოვრება უფრო მეტია, ვიდრე ეგოისტური ამბიცია და მატერიალური მოგება. მან ასწავლა მათ ცათა სასუფევლის შესახებ და ის, რაც ხელს უშლის მათ განიცადონ ეს. რაც მთავარია, მან ასწავლა მათ, რომ ჭეშმარიტი რწმენა არის ღმერთის რწმენა და მცნებების დაცვა. მოკლედ, იციან რა უნდა გააკეთონ. ამასთან დაკავშირებით, ისინი "სუფთა" არიან.

მაგრამ თუ მათმა ცხოვრებამ ნაყოფი გამოიღოს, მათ უნდა გაითვალისწინონ იესოს სწავლებები და იცხოვრონ. მოწაფეები იესოსთან დაკავშირებულნი დარჩებიან მხოლოდ ქცევით და არა მხოლოდ აზროვნებით. მისი სიყვარული, სიბრძნე და ძალა ჩაედინება მათში და მათში, როგორც ვაზის წვენი მიედინება ტოტებში. როგორც იესომ უთხრა მათ: „დარჩით ჩემში და მე თქვენში. როგორც ტოტი ვერ გამოიღებს ნაყოფს, თუ არ დარჩება ვაზში, ვერც თქვენ, თუ ჩემში არ დარჩებით“ (იოანე15:4). ²

მათეს, მარკოზისა და ლუკაში იესო საუბრობს „ვაზის ნაყოფზე“ წმინდა ვახშმის დროს. ამ პირველი სამი სახარებიდან თითოეულში იესო ეუბნება თავის მოწაფეებს: „არ დავლევ ვაზის ამ ნაყოფს ამიერიდან იმ დღემდე, როცა თქვენთან ერთად შევსვამ ახალს მამაჩემის სასუფეველში“ (მათე26:29; იხილეთ ასევე მარკოზი14:25 და ლუკა22:18). თუმცა, იოანეს სახარებაში იესო არაფერს ამბობს ვაზის ნაყოფის დალევაზე მამის სამეფოში მომავალ დროს. ამის ნაცვლად, იესო ეუბნება თავის მოწაფეებს: „მე ვარ ვაზი, თქვენ ხართ ტოტები. ვინც ჩემში რჩება და მე მასში, ბევრ ნაყოფს გამოიღებს. ჩემს გარდა ვერაფერს გააკეთებ“ (იოანე15:5).

ეს არ არის ჩვეულებრივი ადამიანის სიტყვები, ან თუნდაც ძალიან განვითარებული. ეს არის მისი სიტყვები, ვინც თქვა: „მე ვარ გზა, ჭეშმარიტება და სიცოცხლე. არავინ მოდის მამასთან, გარდა ჩემით“ (იოანე14:6). ეს არის მისი სიტყვები, ვინც თქვა: „ვინც მე მიხილა, იხილა მამა“ (იოანე14:9). ეს არის მისი სიტყვები, ვინც თქვა: „რადგან მე ვცოცხლობ, შენც იცოცხლებ“ (იოანე14:19).

შემდეგ იესო ამატებს ამ გაფრთხილებას: „ვინც ჩემში არ დარჩება, ტოტივით გაძევებულია და გამხმარია; აგროვებენ და ცეცხლში აგდებენ და იწვებიან“ (იოანე15:6). პირდაპირი გაგებით, ეს ჟღერს ჯოჯოხეთის ცეცხლში მარადიული სასჯელის საფრთხეს. თუმცა, უფრო ღრმად, ფრაზა „შეიკრიბა, ჩააგდეს ცეცხლში და დაიწვა“ ეხება ცხოვრებას, რომელიც იწვის ეგოისტური სურვილებით. ეს მოიცავს „დაწვას“ ვნებით, „დაწვას“ ბრაზით, „დაწვას“ როცა არ მივიღებთ ჩვენს გზას და „დამწვრობის“ შეგრძნებას, რადგან არ ვისვენებთ უფალში. ეს არის „ჯოჯოხეთის ცეცხლის“ სულიერი მნიშვნელობა. ³

მკვდარი ტოტები შეიძლება კარგი იყოს შეშისთვის, მაგრამ ნაყოფს ვერ გამოიღებს. არც ჩვენ შეგვიძლია, თუ ჩვენ არ ვართ დაკავშირებული უფალთან. ამასთან დაკავშირებით, იგავი ვაზისა და ტოტების შესახებ აფრთხილებს ცხოვრებას, რომელიც მხოლოდ ამქვეყნიური ამბიციების სწრაფვაზე და ეგოისტური სურვილების დაკმაყოფილებაზეა ორიენტირებული. მაშინაც კი, თუ ჩვენ ძალიან პროდუქტიულები ვართ, თუ უფალი არ არის ჩვენს ძალისხმევაში, ჩვენ მკვდარი ტოტები ვართ. მაშასადამე, იესო ამ ძალისხმევას ადარებს ტოტს, რომელიც ხისგან არის მოწყვეტილი და ცეცხლში ჩაგდებული. ⁴

ეს იგავი არ არის მხოლოდ ძლიერი გაფრთხილება ამქვეყნიური ამბიციების ცხელებული სწრაფვის წინააღმდეგ ღმერთში დასვენების გარეშე. ის ასევე გაფრთხილებაა უსაქმურობის წინააღმდეგ. მიუხედავად იმისა, რომ სიტყვა გვასწავლის, რომ სამოთხეში ჩვენ დავისვენებთ ჩვენი შრომისგან, ეს არ ნიშნავს, რომ უსაქმოდ უნდა ვიყოთ. ეს უბრალოდ ნიშნავს, რომ ჩვენ უნდა დავისვენოთ ღმერთში, ვიდრე ვიშრომოთ საკუთარი თავისგან, არ აქვს მნიშვნელობა რას ვაკეთებთ. ამ იგავში, ისევე როგორც ბევრ სხვა ადგილას, იესო თავის მოწაფეებს არ მოუწოდებს უსაქმურობისკენ, არამედ ნაყოფიერებისკენ. ეს იმიტომ, რომ ზეციური სიხარული სარგებლობაშია. ეს არის ადგილიც და გონების მდგომარეობაც, სადაც ღმერთი მუშაობს ჩვენში და ჩვენს მეშვეობით, რათა ნაყოფი გამოვიღოთ. ⁵

---

“მამაჩემი მევენახეა“

---

როდესაც იესო აღწერს საკუთარ თავს, როგორც ჭეშმარიტ ვაზს, ის მოიხსენიებს თავის მამას, როგორც მევენახეს. მევენახეს მოვალეობა ვენახის მოვლა-პატრონობაა, ვაზების საუკეთესო სიჯანსაღეზე ზრუნვა, რითაც უზრუნველყოფს ნაყოფის გამომუშავებას. ეს მოიცავს მკვდარი ტოტების რეგულარულ მოჭრას და კარგი ტოტების მოჭრას, რათა მათ მეტი ნაყოფი გამოიღონ.

ჩვენს ცხოვრებაში ბოროტი სურვილები და ცრუ იდეები უნდა მოვიშოროთ, რადგან მათში უფლის სიცოცხლე არ არის. ისინი უბრალოდ მკვდარი ტოტებია. სიძულვილი, შურისძიება და სისასტიკე არის რამდენიმე მკვდარი ტოტი, რომელიც უნდა მოიჭრას და ცეცხლში დაწვა.

ამავდროულად, შეიძლება იყოს სასარგებლო სურვილები და აზრები, რომლებიც საჭიროებენ მორთვას. მაგალითად, ნორმალურია სიამაყის გრძნობა იმ სიკეთით, რასაც ვაკეთებთ. თუმცა, გზაში, ჩვენ შეგვიძლია დავინახოთ, რომ არის შინაგანი სიხარული სასარგებლო ამოცანის დროს, მიუხედავად იმისა, მივიღებთ თუ არა ანაზღაურებას ან აღიარებას, რასაც ვაკეთებთ. საბოლოოდ, ჩვენ ვხედავთ და გავიგებთ, რომ მთელი სიკეთე მხოლოდ უფლისგან არის, რომ უფალი ჩვენშია, ვინც აკეთებს სიკეთეს და არის სიხარულიც კი, რომელსაც ჩვენ ვგრძნობთ. ამ მდგომარეობაში, ეს აღარ არის სიამაყე, ან აღიარება ან ანაზღაურება. ამის ნაცვლად, ჩვენ თავმდაბლად ვამბობთ: „გმადლობ, უფალო“. ⁶

---

რეგენერაცია და განდიდება

---

მკვდარი ტოტების მოცილებისა და კარგი ტოტების გასხვლის პროცესი, შესაბამისად, ჩვენს რეგენერაციას ეხება. რასაც ჩვენში უსარგებლოა, ანუ ის სურვილები და აზრები, რომლებიც ჩიხებს მივყავართ, უფალი მოწყალად წაართმევს. და რაც კი ჩვენში სასარგებლოა, ან აქვს პოტენციალი, უფალი აჭრის ისე, რომ ჩვენ გავაგრძელოთ გავზარდოთ სასარგებლო, ნაყოფიერ ინდივიდებად.

ეს ასევე ეხება უფლის განდიდების პროცესს. მის შემთხვევაში, მკვდარი ტოტები იყო მიდრეკილებები ყველა სახის ბოროტებისკენ, რაც მან მემკვიდრეობით მიიღო ადამიანური დაბადებიდან. მთელი მისი ცხოვრების განმავლობაში, ეს მიდრეკილებები უნდა მოიჭრას, როგორც მკვდარი ტოტები. ამასთან დაკავშირებით, ჯოჯოხეთის ყოველი თავდასხმა საშუალებას აძლევდა მას გამკლავებოდა ამ მემკვიდრეობის სხვა ასპექტს, თანდათან აცილებდა ყოველგვარ სიყალბეს და ყოველგვარ მიდრეკილებას ბოროტებისკენ, რათა იგი შეიცვალოს ღვთაებრიობით, რომელიც მისი სული იყო. ⁷

თუმცა უნდა აღინიშნოს, რომ იესოს განდიდების პროცესი არ არის ზუსტად იგივე, რაც ჩვენი აღორძინების პროცესი. იესოს შემთხვევაში, მასში არსებულმა ღვთაებრივმა სიყვარულმა, რომელსაც მან „მამა“ უწოდა, საშუალება მისცა მას ყოველგვარი ცდუნების წინააღმდეგ ბრძოლაში გაიმარჯვა. სწორედ ამ ღვთაებრივი სიყვარულიდან, რომელიც მისი სული იყო, იესომ შეძლო ღვთაებრივი აღქმის მიღება, რამაც მას სიცრუისა და ჭეშმარიტების, ბოროტისა და სიკეთის გარჩევის უნარი მისცა.

შიგნიდან ამ ღვთიური აღქმის გამო, იესოს შეეძლო განუწყვეტლივ განეშორებინა საკუთარი თავი რა იყო ბოროტი და ცრუ, ხოლო იღებდა იმას, რაც იყო კარგი და ჭეშმარიტი. ამას აკეთებდა მთელი თავისი ცხოვრების განმავლობაში, ჯვარცმამდე. ეს იყო ჭრისა და გასხვლის პროცესი, რომელიც შეიძლებოდა მომხდარიყო მხოლოდ ღვთაებრივი ჭეშმარიტების აღქმის გამო, რომელიც მომდინარეობდა მასში არსებული ღვთაებრივი სიყვარულიდან. ამიტომ იესო ამბობს: „მამაჩემი მევენახეა“. ⁸

იესოსგან განსხვავებით, ჩვენ არ გვაქვს ღვთაებრივი სული. პირიქით, ჩვენ გვაქვს სული, რომელიც შექმნილია იმისთვის, რომ მიიღოს ის, რაც ღვთისგან შემოდის მისი სიტყვით. ჩვენ არ ვართ ვაზი და არ ვართ მევენახე. ჩვენ უბრალოდ ტოტები ვართ, რომლებიც ვღებულობთ იმას, რაც ღვთისგან მოედინება, რათა ნაყოფი გამოვიღოთ. სანამ ჩვენ ვრჩებით მასში და ის რჩება ჩვენში, მისი ჭეშმარიტება და მისი სიკეთე შემოვა ჩვენში გამჭრიახობითა და ძალით, რომ გადავლახოთ ცდუნებათა ბრძოლები, რომლებსაც აუცილებლად წავაწყდებით.

შედეგად, ბოროტება და სიყალბე, რომელიც ამდენი ხნის განმავლობაში აფერხებდა ჩვენს წინსვლას, მოისპობა და ყველაფერი, რაც ჩვენში არის კარგი და ჭეშმარიტი, გაქრება, ანუ უფრო განვითარდება, რათა კიდევ უფრო ნაყოფიერი გავხდეთ. როგორც იესომ თქვა: „თუ დარჩებით ჩემში და ჩემი სიტყვები დარჩება თქვენში, ითხოვეთ, რაც გინდათ და შეგეხებათ“ (იოანე15:7).

---

“თქვენ იქნებით ჩემი მოწაფეები"

---

მაშ, მიზანი ნაყოფის გამოღებაა. ვერც ერთი ჩვენგანი ვერ აწარმოებს ხილს. მხოლოდ უფალს შეუძლია ამის გაკეთება. მაგრამ თუ ჩვენ დავრჩებით დაკავშირებულები წყაროსთან, ჩვენ შეგვიძლია „გამოვიღოთ“ ნაყოფი, თუნდაც ხის ტოტები ნაყოფის მოყვანის პროცესის ნაწილი იყოს. რამდენადაც ამას ვაკეთებთ, ჩვენ ვადიდებთ ჩვენს ზეციერ მამას. როგორც იესო ამბობს: „ამით არის განდიდებული მამაჩემი, რომ ბევრი ნაყოფი გამოიღოთ“ (იოანე15:9). სხვების მოსიყვარულე გულით მსახურება იმ ჭეშმარიტებით, რომელიც იესომ მოგვცა, არის ის, რაც განადიდებს ღმერთს. ეს მოიცავს საკუთარი საქმის გულწრფელად, პატიოსნად და გულმოდგინედ შესრულებას. ასე ვიღებთ ნაყოფს. ⁹

ამას იესო ამატებს სიტყვებს: „ამიტომ იქნებით ჩემი მოწაფეები“. ეს არის მესამე შემთხვევა ამ სახარებაში, როდესაც იესო საუბრობს იმაზე, თუ რა არის საჭირო მისი მოწაფეობისთვის. პირველი შემთხვევა იყო მერვე თავში, როდესაც იესომ თქვა: „თუ ჩემს სიტყვაში დარჩებით, ნამდვილად ჩემი მოწაფეები ხართ. და შეიცნობთ ჭეშმარიტებას და ჭეშმარიტება გაგათავისუფლებთ“ (იოანე8:31-32). აქ აქცენტი კეთდება გაგების რეფორმაზე. ეს ეხება სიმართლეს.

მეორე შემთხვევა იყო მეცამეტე თავში, სწორედ მას შემდეგ, რაც იესომ მოწაფეებს ფეხები დაბანა. იმ დროს იესომ უთხრა მათ: „ამით გაიგებენ ყველა, რომ ჩემი მოწაფეები ხართ, თუ ერთმანეთის სიყვარული გექნებათ“ (იოანე13:35). აქ აქცენტი კეთდება ახალი ნების განვითარებაზე. ეს სიყვარულზეა.

ახლა კი, მეთხუთმეტე თავში, იესო კიდევ ერთხელ უბრუნდება იმ თემას, თუ რა არის საჭირო მოწაფეობისთვის. "ამით განდიდებულია მამაჩემი", - ამბობს ის. „ბევრი ნაყოფი რომ გამოიღოთ, იქნებით ჩემი მოწაფეები“ (იოანე15:8). აქ აქცენტი კეთდება უფალში დარჩენაზე, რათა ვიცხოვროთ სასარგებლო ცხოვრებაზე. საქმე ეხება მომსახურებას.

მაშინ ჩვენ ვხდებით მოწაფეები, როცა უფლის ჭეშმარიტება და უფლის სიყვარული ჩვენში გაერთიანდება, რათა „გამოვიღოთ ნაყოფი“ რაიმე სახის სასარგებლო მსახურებით. ¹⁰

---

პრაქტიკული აპლიკაცია

---

ხშირად ამბობენ, რომ თქვენ უნდა "ენდეთ საკუთარ თავს", გჯეროდეთ საკუთარი თავის" და "მიჰყევით თქვენს გულს". მიუხედავად იმისა, რომ ეს შეიძლება იყოს გამამხნევებელი დადასტურებები, თუ ისინი ღმერთს მიატოვებენ, ისინი შეიძლება იყოს ცარიელი აბსურდი. ეს იმიტომ ხდება, რომ ჩვენი „გული“, როცა საკუთარ თავზე დარჩება და ჭეშმარიტების ხელმძღვანელობის გარეშე, წარმოქმნის საკუთარ რაციონალიზაციას, რათა გაამართლოს ის, რაც ჩვენს ქვედა ბუნებას სურს. სწორედ ამიტომ ამბობს იესო: „თუ დარჩებით ჩემში და ჩემი სიტყვები დარჩება თქვენში, ითხოვეთ ყველაფერი, რაც გინდათ და შეგესრულებათ“ (იოანე15:7). ამ შემთხვევაში, როცა იესოს სიტყვები ჩვენშია, ჩვენ შეგვიძლია მივყვეთ ჩვენს გულს და მის სურვილებს. როგორც ებრაულ წერილებში წერია: „მიენდე უფალს და აკეთე სიკეთე... და ის მოგცემს შენი გულის სურვილებს“ (ფსალმუნი37:3-4). ამიტომ, როგორც პრაქტიკულ გამოყენებას, ფრთხილად იყავით გამონათქვამების მიღებაზე, რომლებიც არ არის დაკავშირებული ვაზთან. როგორც იესო ამბობს: „მე ვარ ვაზი, თქვენ კი ტოტები... ჩემს გარდა ვერაფერს გააკეთებ“ (იოანე15:5).

---

Გიყვარდეთ ერთმანეთი

---

9. როგორც მამამ შემიყვარა მე, მეც შეგიყვარეთ თქვენ; დარჩი ჩემს სიყვარულში.

10. თუ დაიცავთ ჩემს მცნებებს, დარჩებით ჩემს სიყვარულში, როგორც მე დავიცავი მამის მცნებები და დარჩებით მის სიყვარულში.

11. ეს გითხარით, რათა ჩემი სიხარული დარჩეს თქვენში და აღივსოს თქვენი სიხარული.

12. ეს არის ჩემი მცნება, გიყვარდეთ ერთმანეთი, როგორც მე შეგიყვარეთ თქვენ.

13. ამაზე დიდი სიყვარული არავის აქვს, რომ სული გაწიროს მეგობრებისთვის.

14. თქვენ ჩემი მეგობრები ხართ, თუ რასაც გიბრძანებთ, აკეთებთ.

15. აღარ გიწოდებთ მსახურებს, რადგან არ იცის მსახურმა, რას აკეთებს მისი ბატონი; მაგრამ მე გიწოდეთ მეგობრები, რადგან ყველაფერი, რაც მოვისმინე მამაჩემისგან, გაგიცხადეთ.

16. თქვენ კი არ ამირჩიეთ მე, არამედ მე აგირჩიეთ და დაგაყენეთ, რათა წახვიდეთ და გამოიღოთ ნაყოფი და თქვენი ნაყოფი დარჩეს, რათა რაც კი სთხოვოთ მამას ჩემი სახელით, მოგცეთ.

17. ამას გიბრძანებთ, რათა გიყვარდეთ ერთმანეთი.

---

იესოს სწავლება ვაზისა და ტოტების შესახებ არის ძლიერი შეხსენება იმისა, რომ ვაზთან კავშირი გვჭირდება, თუ გვინდა ნაყოფი გამოვიღოთ. დისკურსის ამ მომდევნო ნაწილში. იესო უფრო დეტალურად განიხილავს იმას, თუ რა არის საჭირო ვაზთან დაკავშირებისთვის. ის ამბობს: „როგორც მამამ შემიყვარა მე, მეც შეგიყვარე თქვენ; დარჩი ჩემს სიყვარულში. თუ დაიცავთ ჩემს მცნებებს, დარჩებით ჩემს სიყვარულში, როგორც მე დავიცვა მამის მცნებები და ვრჩები მის სიყვარულში“ (იოანე15:9-10).

მაშ, ვაზთან კავშირის დარჩენის გასაღები არის მცნებების დაცვა და ამის გაკეთება სიყვარულისგან. „თუ ჩემს მცნებებს დაიცავთ, - ამბობს იესო, - დარჩებით ჩემს სიყვარულში. შედეგად, ჩვენ განვიცდით სიხარულის სისრულეს. ეს გითხარი, - ამბობს იესო, - რომ ჩემი სიხარული იყოს თქვენში და თქვენი სიხარული იყოს სრული.იოანე15:11). მხოლოდ იმისთვის, რომ დარწმუნდეს, რომ მისი მოწაფეები აზრს გაიგებენ, იესო იმეორებს თავის მითითებებს იმის შესახებ, თუ რა არის საჭირო ვაზთან დაკავშირებისთვის. ის ამბობს: „ეს არის ჩემი მცნება, გიყვარდეთ ერთმანეთი, როგორც მე შეგიყვარეთ თქვენ“ (იოანე15:12).

ეს არის ზუსტად ის, რაც იესომ უთხრა თავის მოწაფეებს ფეხების დაბანის შემდეგ. აქ ის კვლავ იმეორებს. ამას ის ამატებს შემდეგ სიტყვებს: „უფრო დიდი სიყვარული არავის აქვს, ვიდრე საკუთარი სულის გაწირვა მეგობრებისთვის“ (იოანე15:13).

სიტყვა, რომელიც აქ ითარგმნება როგორც "სიცოცხლე", სინამდვილეში არის psychēn (ψυχὴν), რომელიც ასევე შეიძლება ითარგმნოს როგორც "სული", "გონება" ან "სული". ეს უფრო ღრმად მიგვიყვანს. ის ვარაუდობს, რომ „ჩვენი სიცოცხლის დათმობა“ მხოლოდ ფიზიკურ ბრძოლის ველზე სიცოცხლის დადებას არ ეხება. ჩვენ ასევე მოწოდებულნი ვართ სულიერი ბრძოლის ფრონტზე, სადაც ვდებთ ყველა ნეგატიურ ემოციას და ეგოისტურ მიჯაჭვულობას. ეს შეიძლება მოიცავდეს, მაგრამ არ შემოიფარგლება ამით, სიძულვილს, წყენას, საკუთარი თავის სინანულს, შურს, ზიზღს და შიშს.

ზოგადად, ჩვენი სიცოცხლის დათმობა ნიშნავს საკუთარი თავის და სამყაროს სიყვარულს, რომელიც ჩვენთვის დიდებულად გვეჩვენება, ბევრად უფრო დიდი სიყვარულისთვის - ღვთისა და მოყვასის სიყვარულისთვის. ეს არის ის, რაც ნიშნავს "ჩვენი სიცოცხლე დავდო ჩვენი მეგობრებისთვის". ამაზე დიდი სიყვარული არ არსებობს.

შემდეგ იესომ თქვა: „თქვენ ჩემი მეგობრები ხართ, თუ რასაც გიბრძანებთ, შეასრულებთ“ (იოანე15:14). ღმერთთან ჩვენი ურთიერთობა მარტივი მორჩილებით იწყება. მაგრამ დგება დრო, როდესაც ჩვენ აღარ ვასრულებთ იმას, რასაც ღმერთი ბრძანებს უბრალო მორჩილებით. პირიქით, ჩვენ ვიწყებთ გაგებას. ჩვენ ვხედავთ მსჯელობას ღვთის სიტყვებში. ჩვენთვის აზრი აქვს. ამიტომ იესო ამბობს: „აღარ გიწოდებთ მსახურებს, რადგან მსახურმა არ იცის რას აკეთებს მისი ბატონი. მაგრამ მე გიწოდეთ მეგობრები, რადგან ყველაფერი, რაც მოვისმინე მამაჩემისგან, გაგიცხადეთ“ (იოანე15:15). ¹¹

როდესაც ჩვენი სულიერი განვითარება გრძელდება, ჩვენ ვიწყებთ არა მხოლოდ იესოს სიტყვებში მსჯელობას, არამედ მის ჭეშმარიტებაში არსებულ სიკეთეს, განსაკუთრებით მაშინ, როდესაც ამ ჭეშმარიტებას ვიყენებთ ჩვენს ცხოვრებაში და განვიცდით შინაგან ცვლილებებს, რაც ხდება. როდესაც ჩვენ ვიზრდებით ღვთისა და სხვებისადმი სიყვარულში, ეს სიყვარული გამოიხატება ჩვენს ცხოვრებაში, როგორც სასარგებლო სამსახური. ამ დროს ჩვენ ვაცნობიერებთ, რომ მთელი ეს პროცესი - მორჩილებიდან, გაგებამდე, სიყვარულამდე - უფლის საქმეა და არა ჩვენი. როგორც იესო ამბობს შემდეგ მუხლში: „შენ არ ამირჩიე მე, არამედ მე აგირჩიე და დაგნიშნე, რომ წახვიდე და გამოიღო ნაყოფი და შენი ნაყოფი დარჩეს“ (იოანე15:16). ¹²

მიუხედავად იმისა, რომ ჩანს, რომ ჩვენ ავირჩიეთ ღმერთი, რეალობა ის არის, რომ ღმერთი ყოველთვის იყო, მშვიდად და ნაზად მოუწოდებდა მიღებას. ეს იყო უფალი, ვინც ჯერ ამ პროცესს წამოიწყო და შემდეგ მიგვიძღვა. ფარულად, ჩვენი შეგნებული ცნობიერების გარეშე, უფალი მუშაობს ჩვენში მთელი ჩვენი ცხოვრების განმავლობაში. ჩვენს ადრეულ ბავშვობაში და ბავშვობაში უფალმა მოგვცა შესაძლებლობა, გვიყვარდეს ჩვენი მშობლები, მომვლელები, მასწავლებლები, და-ძმები და თანამოაზრეები. ასე „აგვირჩია“ მან, სანამ ჩვენ ავირჩევდით მას. ¹³

ჩვენს საუკეთესო შტატებში ჩვენ სიამოვნებით ვსიამოვნებდით მშობლებისთვის, იქნება ეს მათთვის ნახატის დახატვა, შინაური ცხოველების კვებაში დახმარება თუ სამზარეულოს იატაკის წმენდა. შეიძლება იყო მომენტები, როცა სხვების მიმართ თანაგრძნობა გვქონდა, სიამოვნებით ვუზიარებდით სათამაშოებს ან თავმდაბლად ვამბობდით კურთხევას ჭამის წინ. შეიძლება ასევე ყოფილა შემთხვევები, როცა თავს გვიყვარდა და დაცულად ვგრძნობდით, მაგალითად, როცა მშობლის კალთაზე ვისხედით და ვუსმენდით ამბავს, ან როცა ბებიას და ბაბუას ხელი გვიჭირა სეირნობისას, ან როცა დედას ხელში ჩაგვეძინა. იმღერა იავნანა ან თქვა ლოცვა. ეს ნაზი შთაბეჭდილებები არასოდეს იკარგება. სინამდვილეში, ისინი შეიძლება სამუდამოდ დარჩეს. ¹⁴

მარტივი გზა ამ კურთხეული მდგომარეობების მიმართ, რომლებიც შეიძლება სამუდამოდ დარჩეს, არის მათ „ნარჩენების“ დარქმევა. მაგრამ ეს არ უნდა აგვერიოს უფრო გავრცელებულ ტერმინთან, რომელიც გვთავაზობს ნარჩენ საკვებს, უძველეს რელიქვიას ან გარდაცვლილი ცხოველის ან ადამიანის სხეულს. უმაღლესი და უწმინდესი გაგებით, ტერმინი „რჩება“ ეხება ჩვენში არსებული სიკეთისა და ჭეშმარიტების ყველა მდგომარეობას - მდგომარეობებს, რომლებიც თავისუფლად მოგვეცა, როგორც ჩვილები და ბავშვები, მდგომარეობები, რომლებიც შესანიშნავად არის შენახული ჩვენში უფლის მიერ და დარჩება მთელი ჩვენი ცხოვრება. მათი მეშვეობით ჩვენ შეგვიძლია მივიღოთ ჭეშმარიტება უფლისგან. ¹⁵

ბავშვობაში ეს სახელმწიფოები თავისუფლად მივიღეთ. მაგრამ დგება დრო, როდესაც ჩვენ უნდა მოვითხოვოთ ამ მოსიყვარულე მდგომარეობების მიღება და თვისებები, რომლებიც მათ მხარს უჭერს, რათა გავაგრძელოთ ნაყოფის გამოღება. ამიტომ იესო ამბობს: „რასაც სთხოვთ მამას ჩემი სახელით, ის მოგცემთ“ (იოანე15:16). ¹⁶

უფლის „სახელი“ მისი თვისებებია ჩვენთან. იმისთვის, რომ ეს თვისებები ჩვენთვის გავხადოთ, ჩვენ უნდა შეგნებულად გამოვიყენოთ ისინი, სანამ ისინი არ გახდებიან ჩვენი ახალი ბუნება - ან, ასე ვთქვათ, მეორე ბუნება. სწორედ ამიტომ ამთავრებს იესო მოხსენების ამ ნაწილს ხშირად განმეორებადი შეგონებით: „ამას გიბრძანებთ, რომ გიყვარდეთ ერთმანეთი“ (იოანე15:17).

---

პრაქტიკული აპლიკაცია

---

ერთმანეთის სიყვარულის ბრძანება ხშირად მეორდებოდა გამოსამშვიდობებელი დისკურსის ამ ნაწილში. მხოლოდ ერთმანეთის სიყვარულის უწყვეტი პრაქტიკით შეიძლება უფლის სიყვარული გახდეს ჩვენი ახალი, უმაღლესი ბუნების ნაწილი. მიუხედავად იმისა, რომ ჩვენ შეიძლება გვჯეროდეს, რომ ჩვენ ვართ „ძირითადად კარგი ხალხი“, ეს მხოლოდ იმიტომ ხდება, რომ უფალმა დაბადებიდანვე გვაჩუქა სიკეთისა და ჭეშმარიტების ნაშთებით. მაგრამ ეს საჩუქრები არ გახდება ჩვენი ნაწილი, სანამ შეგნებულად და განუწყვეტლივ არ გამოვიყენებთ მათ. ამიტომ, როგორც პრაქტიკული გამოყენება, გამოიყენეთ ყველა შესაძლებლობა, იმოქმედოთ სასიყვარულო აზრებითა და განზრახვებით. ამ პროცესში დაგეხმაროთ, გაიხსენეთ თქვენი „ნარჩენები“ - ის კურთხეული მდგომარეობები, რომლებიც ინახება თქვენში. ეს შეიძლება მოიცავდეს პერიოდებს, როდესაც სპონტანურად გიყვარდათ მშობლები, მომვლელები და მეგობრები, მომენტები, როდესაც გრძნობდით, რომ გიყვარდათ, ზრუნავდით და დაცულობდით, და მომენტებს, როდესაც გრძნობდით ღმერთის არსებობას თქვენს ცხოვრებაში. კონკრეტული მოგონებების გახსენება სასარგებლო იქნება. შეავსეთ თავი ამ ფიქრებით და გახსოვდეთ, რომ ეს მდგომარეობები იყო ზეციური სიხარულის წინასწარ გემო, რომელსაც თქვენ განიცდით ყოველ ჯერზე, როცა შეასრულებთ იესოს ბრძანებას: „გიყვარდეთ ერთმანეთი“.

---

"მათ მძულდნენ უმიზეზოდ"

----

18. თუ ქვეყნიერება გძულთ, იცოდეთ, რომ თქვენზე ადრე მძულდა მე.

19. წუთისოფლისანი რომ ყოფილიყავი, ქვეყნიერებას შეიყვარებდა თავისი; არამედ იმიტომ, რომ წუთისოფლისგან არ ხარ, არამედ მე გამოგირჩიე ქვეყნიერებიდან, ამის გამო სძულხარ ქვეყნიერებას.

20. დაიმახსოვრე სიტყვა, რომელიც გითხარი: მსახური თავის ბატონზე დიდი არ არის. თუ ისინი მდევნიდნენ მე, თქვენც დევნის; თუ ჩემს სიტყვას დაიცავენ, შენსაც დაიცავენ.

21. მაგრამ ყოველივე ამას გაგიკეთებენ ჩემი სახელის გამო, რადგან არ იცნობენ მე მომავლინებელს.

22. რომ არ მოვსულიყავი და არ მეთქვა მათ, არ ექნებოდათ ცოდვა; მაგრამ ახლა მათ არ აქვთ პრეტენზია თავიანთი ცოდვისთვის.

23. ვისაც მე მძულს, სძულს მამაჩემიც.

24. მე რომ არ გამეკეთებინა მათ შორის საქმეები, რაც სხვას არ გაუკეთებია, ცოდვა არ ექნებოდათ; მაგრამ ახლა ორივემ დაინახა და შემიძულეს მე და მამაჩემი.

25. მაგრამ [ეს ხდება], რათა აღსრულდეს სიტყვა, რომელიც დაწერილია მათ კანონში: მათ შემძულეს მე უმიზეზოდ.

---

როდესაც იესომ გამოსამშვიდობებელი დისკურსი დაიწყო, მისი გზავნილი სავსე იყო ნუგეშისა და დარწმუნების სიტყვებით. შემდეგ მან მოუწოდა თავის მოწაფეებს დარჩნენ მასში, ისევე როგორც რტო უნდა დარჩეს ვაზში, რათა ნაყოფი გამოეღო. მან ასევე უთხრა მათ, რომ მასთან დაკავშირების გზა იყო მისი მცნებების დაცვა და, განსაკუთრებით, ერთმანეთის სიყვარული.

იესო ეუბნება მათ ამ ყველაფერს, რადგან იცის, რომ წინ დიდი სირთულეები ელის, როგორც მისთვის, ასევე მისი მოწაფეებისთვის. ამიტომ იესომ უთხრა მათ: „თუ სამყაროს გძულთ, იცოდეთ, რომ თქვენზე ადრე მძულდა“ (იოანე15:18). პირდაპირი მნიშვნელობით, იესო ამბობს, რომ იქნებიან ადამიანები, რომლებიც მოწაფეებს სძულთ იმის გამო, რომ მზად არიან მიჰყვნენ მას და გამოაცხადონ მისი ცნობა. სინამდვილეში, ისტორიაში ნათქვამია, რომ ბევრი ქრისტიანი სასტიკ დევნას განიცდიდა. მაგალითად, სტეფანე, იესოს ერთ-ერთი ადრეული მიმდევარი, ჩაქოლეს (იხ მოციქულთა საქმე7:56-60), იაკობი, იოანეს ძმა, დახვრიტეს მახვილით (იხ მოციქულთა საქმე12:2), პეტრე დააპატიმრეს (იხ მოციქულთა საქმე12:3-6), და იოანე გადაასახლეს კუნძულზე, სახელად პატმოსი (იხ გამოცხადება1:9).

უფრო ღრმა დონეზე, იესო საუბრობს შინაგანი დევნის შესახებ, რომელსაც ჩვენ განვიცდით, როდესაც ვცდილობთ ვიცხოვროთ მისდამი და მისი სწავლებების რწმენის შესაბამისად. ბოროტებისადმი მემკვიდრეობით მიღებული და შეძენილი მიდრეკილებების დასაძლევად ბრძოლა ადვილი არ იქნება. ჩვენი აღმავალი წინსვლის ყოველ ნაბიჯს შეხვდება თანაბარი და საპირისპირო ტენდენცია, რომ დაგვიბრუნოს. რამდენადაც კომფორტულად ვიქნებით ჩვენი დესტრუქციული გრძნობებით, აზრებითა და ქცევებით, მათი ნორმალიზებაც კი, მით უფრო ძნელი იქნება მათი გონებისგან თავის დაღწევა. ამქვეყნიური სურვილები და უმოძრაო ეჭვები ებრძვის სულიერ მისწრაფებებს და ღმერთის რწმენას.

მაგრამ იესო არწმუნებს თავის მოწაფეებს, რომ სანამ ისინი განაგრძობენ მის მიმდევრობას, მათ არ დაემორჩილებიან ეს სურვილები და ეჭვები. მიუხედავად ამისა, მათ წინააღმდეგობა მაინც შეექმნათ. როგორც იესო ამბობს: „ქვეყნიერებიდან რომ ყოფილიყავით, ქვეყნიერებას თავისი საკუთარი ეყვარებოდა; არამედ იმიტომ, რომ ქვეყნიერებიდან არ ხარ, არამედ მე გამოგირჩიე ქვეყნიერებიდან, ამის გამო სძულხარ ქვეყნიერებას“ (იოანე15:19).

შემდეგ იესო შეახსენებს მათ თავის წინა სწავლებას, როდესაც ესაუბრებოდა მათ იმის შესახებ, თუ რატომ იყო მზად მათი დაბანა. კიდევ ერთხელ გაიმეორა, მაგრამ ამ ახალ კონტექსტში, იესო ამბობს: „მსახური თავის ბატონზე დიდი არ არის“ (იოანე15:20; იხილეთ ასევე იოანე13:16). წინა კონტექსტში იესო ამბობდა, რომ თუ მას, მათ უფალს და მოძღვარს, სურდა მათი ფეხების დაბანა, ისინი მზად უნდა იყვნენ დაბანონ ერთმანეთი. ამ ახალ კონტექსტში იესო ამბობს, რომ თუ ის აპირებს დევნას, მისმა მოწაფეებმა უნდა გაიგონ, რომ მათაც დევნიან. როგორც იესომ თქვა: „თუ მე მდევნიდნენ, თქვენც დაგადევნებთ“ (იოანე15:20).

ისევე, როგორც იესოს დევნიან ჭეშმარიტების გამო, რომლის სასწავლებლადაც მოვიდა, ასევე იდევნებიან მოწაფეები. თუმცა დევნა ხდება როგორც გარეგნულ, ისე შინაგან დონეზე. გარეგნულად, იქნებიან ადამიანები, რომლებიც ძალადობრივად ეწინააღმდეგებიან მოწაფეების სათქმელს, ისევე როგორც მწიგნობრები და ფარისევლები დაუპირისპირდნენ იესოს და მოკვლას გეგმავდნენ. ამავე დროს, ასევე იქნება შინაგანი წინააღმდეგობა ბოროტი სულების მხრიდან, რომლებსაც სძულთ ჭეშმარიტება. ბოლოს და ბოლოს, როცა მათზე ჭეშმარიტების შუქი ანათებს, ბოროტი სულები ან გაიქცევიან თავიანთი სიცოცხლის გადასარჩენად, ან სასტიკად შეებრძოლებიან უკან და შეეცდებიან ჩააქრონ ეს შუქი. როგორც ადრე წერია ამ სახარებაში: „ყველას, ვინც ბოროტებას აკეთებს, სძულს ნათელი და არ მოვა ნათელში იმის შიშით, რომ მისი საქმეები გამოაშკარავდეს“ (იოანე3:20). ¹⁷

უფრო ნათლად, იესო დასძენს, რომ „თუ ისინი დაიცავენ ჩემს სიტყვას, დაიცავენ შენსაც“ (იოანე15:20). მიუხედავად იმისა, რომ იქნება სასტიკი დევნა მათ მიერ, ვინც სძულს ჭეშმარიტებას, ასევე იქნება მადლიერი მიღება მათ შორის, ვისაც უყვარს სიმართლე. ეს ეხება არა მხოლოდ ჩვენი ცხოვრების გარე პლანზე, არამედ შინაგან პლანზეც. ჩვენში არის მდგომარეობები, რომლებიც გაიხარებენ სიმართლის მოსმენით. ის ემსახურება იმ ყველაფრის გამოკვებას, გაძლიერებას და შენარჩუნებას, რისი ჭეშმარიტებაც გვწამს. როდესაც კარგი თესლი კარგ ნიადაგზე ვარდება, ის კარგ ნაყოფს იძლევა.

ეს შინაგანი სიკეთე, როგორც უკვე აღვნიშნეთ, არის უფლის საჩუქარი, რომელსაც ეწოდება "ნარჩენები". ის თავისუფლად გვეძლევა ბავშვობაში და ადრეულ წლებში, რათა შეგვეძლოს მივიღოთ ჭეშმარიტება, როცა საქმე ჩვენზეა. არის სხვა მომენტებიც, მთელი ჩვენი ცხოვრების განმავლობაში, როდესაც სიკეთის ღრმად ჩაფლული ნაშთები ირევა და ახალი ნაშთები, განსაკუთრებით ჭეშმარიტების გაგებასთან დაკავშირებული, ფარულად ინერგება. ¹⁸

ეს ნაშთები, ანუ წმინდა შთაბეჭდილებები, თავისუფლად არის მოცემული და არასოდეს წაართმევენ. მიუხედავად იმისა, მოვუწოდებთ მათ წყალობის, მადლის, სიყვარულის, თანაგრძნობის თუ სინაზის სახელს, ისინი ყველა „უფლის სახელია“ - ჩვენთან ერთად ღმერთის თვისებები და თვისებები. ყველაზე კორუმპირებულ პირებსაც კი ჯერ კიდევ აქვთ ნაშთები. სამწუხაროდ, მათ იმდენად დათრგუნეს ეს ნაზი თვისებები საკუთარ თავში, რომ ნაშთები მათში პრაქტიკულად არ არსებობს.

სიყვარულის გარეშე მათ სძულთ ღმერთის სახელი, ანუ ღვთის თვისებები. და მათ გადაწყვეტილი აქვთ დევნა ნებისმიერს, ვინც გაბედავს მათ სიმართლის გაზიარებას. ამ პირობაზე საუბრისას იესო თავის მოწაფეებს ეუბნება: „მაგრამ ამ ყველაფერს ჩემი სახელის გამო გაგიკეთებენ, რადგან არ იცნობენ მე მომავლინებელს“ (იოანე15:21).

იესო ეუბნება თავის მოწაფეებს, რომ კორუმპირებულმა პირებმა არ იციან და არც სურთ იცოდნენ, რა არის ჭეშმარიტება, რა არის სიყვარული ან ვინ არის ღმერთი. სწორედ ამას გულისხმობს იესო, როდესაც ამბობს: „არ იცნობენ მას, ვინც მე გამომგზავნა“. ასე იყო იესოს მსახურების განმავლობაში. ყოველთვის, როცა იესო თავისი სიტყვებითა და მოქმედებებით ავლენდა თავის ღვთაებრივ ბუნებას, მას სასტიკად ეწინააღმდეგებოდნენ მწიგნობრები და ფარისევლები. როდესაც იესომ აპატია ცოდვები, ისინი ადანაშაულებდნენ მას გმობაში. როდესაც იესო განკურნა ავადმყოფები, მათ დაადანაშაულეს იგი შაბათს მუშაობაში. იესოს ვერაფერი თქვა ან გააკეთა, ვერ დაარწმუნა ისინი.

ამიტომ იესო ახლა ამბობს: „მე რომ არ მოვსულიყავი და არ მეთქვა მათ, არ ექნებოდათ ცოდვა, მაგრამ ახლა მათ არ აქვთ გამართლება ცოდვისთვის“ (იოანე15:22). მწიგნობრებსა და ფარისევლებს უბრალოდ არ სურდათ იესოს ნათქვამის დაჯერება; არც მისი სასწაულებრივი შესაძლებლობებით იყვნენ აღძრული. მათი სიძულვილი როგორც სიმართლის, ისე სიყვარულის მიმართ, საიდანაც ის მოდის, ძალიან ძლიერი იყო. როგორც იესო ამბობს, „ვისაც მე სძულს, სძულს მამაჩემიც“ (იოანე15:23).

პირდაპირი გაგებით, იესო საუბრობს მწიგნობრებსა და ფარისევლებზე, რომლებსაც სძულდათ იგი, რადგან მისი სიტყვები და მოქმედებები ამხელდნენ მათ ფარისევლობასა და ხრწნილებას. იესოს მოსვლამდე მათ შეინარჩუნეს თავიანთი ძალა და ხალხს შიშის ზარს სცემდნენ წმინდა წერილის მკაცრი ინტერპრეტაციით, განსაკუთრებით ღმერთის გაბრაზებული, დამსჯელი და შურისმაძიებელი წარმოდგენით.

მთელი ამ სახარების განმავლობაში იესო ძალიან ნათლად აცხადებდა მწიგნობრებისა და ფარისევლების კორუმპირებულ ბუნებას. ის ასევე წარუდგენდა მათ სიმართლეს მთელი ამ ხნის განმავლობაში, მაგრამ ეს არ არის ის, რისი მოსმენაც მათ სურთ. რა თქმა უნდა, ვერც ერთი ჩვენგანი ვერ აგებს პასუხს იმაზე, რაც არ ვიცით. მაგრამ როდესაც ჩვენ ჭეშმარიტებას წარმოგვიდგენს და როცა უხვად ცხადყოფენ, რომ ჭეშმარიტება ღვთის სიყვარულით არის სავსე, ეს სხვა სიტუაციაა. თუ ჩვენ მივუბრუნდებით და ვიტყვით: „ეს არ არის ის, რისი მოსმენაც მსურს“, განსაკუთრებით იმიტომ, რომ ეს არ უჭერს მხარს ჩვენი დაბალი ბუნების სურვილებს, ჩვენ საკუთარ თავს დავადანაშაულებთ. როგორც იესო ამბობს: „მე რომ არ გამეკეთებინა მათ შორის ის საქმეები, რაც სხვას არ გაუკეთებია, მათ არ ექნებოდათ ცოდვა; მაგრამ ახლა მათ დაინახეს და შემძულდნენ მე და მამაჩემი“ (იოანე15:24).

როდესაც იესო ამთავრებს გამოსამშვიდობებელი სიტყვის ამ ნაწილს, ის არწმუნებს თავის მოწაფეებს, რომ ეს ყველაფერი მოხდება, რადგან აუცილებელია წმინდა წერილების შესრულება. როგორც იესო ამბობს: „მაგრამ ეს ყველაფერი უნდა შესრულდეს კანონში დაწერილი: „უმიზეზოდ შემიძულეს“ (იოანე15:25). განცხადება, "მათ მძულდნენ უმიზეზოდ", შეგიძლიათ იხილოთ აქ ფსალმუნი35:19 სადაც წერია: „ჩემი მტრები უმიზეზოდ ნუ გაიხარებენ ჩემზე და არც მათ, ვინც უმიზეზოდ მძულს“. ისევ, შიგნით ფსალმუნი69:4 დაწერილია: „ვისაც უმიზეზოდ მძულს, ჩემს თმას აღემატება“ და ში ფსალმუნი109:3 წერია: „სიძულვილის სიტყვებით გარს შემომხვევენ და უმიზეზოდ მესხმიან“.

არ შეიძლება იყოს სამართლიანი მიზეზი იმისა, რომ სძულდეს ის, რაც ღირსეული და კეთილშობილურია თანამემამულეში. არც შეიძლება იყოს რაიმე სამართლიანი მიზეზი იმისა, რომ სიძულვილი იყოს უფალში კარგი და ჭეშმარიტი. ყოველი თავდასხმა ჭეშმარიტებაზე და ყოველი სიკეთის დევნა სათავეს იღებს უსამართლო მიზეზით - ეს არის ჯოჯოხეთში. ჯოჯოხეთურმა სულებმა გააძლიერეს ანტიპათია ყველაფრის მიმართ, რაც კარგი და ჭეშმარიტია, და განსაკუთრებით ანტიპათია იესოს მიმართ, რომლის მოკვლაც გადაწყვიტეს. მათი სიძულვილი იესოს მიმართ ღრმა და გავრცელებული იყო. მათ სძულდათ იგი უმიზეზოდ. ¹⁹

---

პრაქტიკული აპლიკაცია

---

როდესაც კონფლიქტი წარმოიქმნება ჩვენში, განსაკუთრებით მაშინ, როდესაც ის გულისხმობს ჩვენს სურვილს ვიცხოვროთ ჭეშმარიტების მიხედვით, იქნება ბრძოლა. ეს არის ბოროტი სურვილების კონფლიქტი კეთილი ზრახვების წინააღმდეგ, ბოროტების თავდასხმით სიცრუით და სიკეთის დაცვა ჭეშმარიტებით. ამ ბუნების ყველა ბრძოლაში ჩვენი თავდაცვის ერთადერთი საშუალებაა უფლის სიტყვისგან ჭეშმარიტება. ჩვენთვის ეს ბრძოლა მხოლოდ შფოთვას ჰგავს. მაგრამ ბევრად მეტი ხდება. თავად უფალი მუშაობს ჭეშმარიტების მეშვეობით, რომელიც ჩვენ მოვიყვანეთ გონებაში, რათა გაფანტოს სიცრუე და დაიცვას სიკეთე. ასე მოაქვს უფალი ჩვენთვის გამარჯვებას განსაცდელში. ამიტომ, როგორც პრაქტიკული გამოყენება, როდესაც აღმოჩნდებით კონფლიქტში, იქნება ეს გარე თუ შინაგანი, დაე, ეს იყოს დრო მაღლა ასვლისთვის, უფალზე და მისი სიტყვის ჭეშმარიტებაზე დაყრდნობით. არ დანებდეთ. როგორც ებრაულ წერილებში წერია: „რაც უფრო მეტად ტანჯავდნენ მათ, მით უფრო მრავლდებოდნენ და იზრდებოდნენ“ (გამოსვლა1:12). ²⁰

---

“როცა ნუგეშისმცემელი მოვიდა“

---

26. და როცა მოვა ნუგეშისმცემელი, რომელსაც გამოგიგზავნით მამისაგან, ჭეშმარიტების სული, რომელიც გამოდის მამისაგან, ეს მოწმობს ჩემზე.

27. თქვენც მოწმობთ, რადგან თავიდანვე ჩემთან ხართ.

---

ჭეშმარიტებას, რომელიც გვიცავს და გვაძლიერებს განსაცდელების დროს, ეწოდება "ნუგეშისმცემელი". ეს არის უფლის თანდასწრების გარანტია. როგორც იესო ამბობს: „და როცა მოვა ნუგეშისმცემელი, რომელსაც გამოგიგზავნით მამისაგან, ჭეშმარიტების სული, რომელიც გამოდის მამისაგან, ეს მოწმობს ჩემზე“ (იოანე15:26). ნუგეშისმცემლის ერთ-ერთი ფუნქციაა შეგვახსენოს, რომ უფალი იმყოფება. როგორც იესომ უთხრა თავის მოწაფეებს წინა თავში: „არ დაგტოვებთ უნუგეშო; Მე მოვალ შენთან" (იოანე14:8).

ბერძნული სიტყვა, რომელიც ითარგმნება როგორც ნუგეშისმცემელი, არის Paraklētos (Παράκλητος). ეს სიტყვასიტყვით ნიშნავს "გვერდით მოსვლას" პარადან, რაც ნიშნავს "გვერდით" და კლეტოს, რაც ნიშნავს "მოწოდებულს ან მოწვეულს". ამ მიზეზით, იგი ასევე ითარგმნა როგორც "დამხმარე" ან "ადვოკატი". ნებისმიერ შემთხვევაში, ჩვენ ვამჯობინებთ ტერმინს „ნუგეშისმცემელი“, „დამხმარე“ თუ „ადვოკატი“, ეს იმაზე მეტყველებს, რომ ჩვენ მარტონი არ ვართ ცდუნების წინააღმდეგ ბრძოლაში. ჩვენ ობლები არ ვართ. ჩვენ შეგვიძლია მოვიწვიოთ უფალი ჩვენს გვერდით.

ასევე მნიშვნელოვანია აღინიშნოს, რომ იესო თანმიმდევრულად მოიხსენიებს ნუგეშისმცემელს, ან დამხმარეს, ან დამცველს, როგორც სულიწმიდას. მაგალითად, წინა თავის დასასრულს იესომ უთხრა თავის მოწაფეებს: „დამხმარე, სულიწმიდა, რომელსაც მამა გამოგზავნის ჩემი სახელით, გასწავლით ყველაფერს და გაგახსენებთ ყველაფერს, რაც მე ვუთხარი. შენ" (იოანე14:26). ²¹

ჯვარცმისა და აღდგომის წინ იესო მუდმივად საუბრობს ნუგეშისმცემლის გაგზავნაზე და სულიწმიდის მომავალ დროში მოსვლაზე. ეს იმიტომ ხდება, რომ განდიდების პროცესი ჯერ არ დასრულებულა. როგორც იოანემ თქვა ადრე ამ სახარებაში, „სულიწმიდა ჯერ კიდევ არ იყო, რადგან იესო ჯერ კიდევ არ იყო განდიდებული“ (იოანე7:39). მაგრამ მომავალი მოვლენის დრო სულ უფრო ახლოვდება. ამიტომ იესო ამბობს: „როცა ნუგეშისმცემელი მოვა... ეს მოწმობს ჩემზე“ (იოანე15:26).

სხვა სიტყვებით რომ ვთქვათ, მას შემდეგ რაც იესო განდიდდება და აღარ იქნება მათთან პირადად, ის კვლავ მოვა მათთან - არა იმ მატერიალური ფორმით, რომელიც მან მიიღო მაშინ, როცა მათთან ერთად იყო მსოფლიოში, არამედ, უფრო ღრმად, ის მოვა. იყავი მათთან სულით. იესო ყოველთვის იქნება მათთან, როგორც სულიწმიდა, თუნდაც მათი უბედურებების დროს. ის იქ იქნება, რათა ანუგეშოს ისინი, გააძლიეროს ისინი და მოიხსენიოს თავისი ჭეშმარიტება და მისი ჭეშმარიტების სული.

ისევე, როგორც იესო მოდის ჩვენთან, როგორც სულიწმიდა, გვახსენებს ჭეშმარიტებას, რომელიც მოწმობს მასზე, ჩვენც გვეძლევა მისია, მივცეთ ჩვენება სხვებისთვის იესოს შესახებ. ის ჩვენთან ერთად იყო არა მხოლოდ ბავშვობაში და ბავშვობაში, არამედ მთელი გზა ჩვენი აღორძინების პროცესში. როგორც იესო ამბობს: „და თქვენც მოწმობთ, რადგან თავიდანვე ჩემთან იყავით“ (იოანე15:27). ²²

---

პრაქტიკული აპლიკაცია

---

მიუხედავად იმისა, რომ წინა თავის უპირატესი ტონი იყო ნუგეშისცემა და ნუგეში, ეს თავი მთავრდება სიძულვილსა და დევნაზე, რომელსაც მოწაფეები დაუპირისპირდებიან, განსაკუთრებით მაშინ, როდესაც ისინი ცდილობენ იესოს შესახებ ჩვენების მიცემას. დევნის ამ დროს მათი დაძლევის ერთადერთი იმედი იქნება ვაზთან კავშირის დარჩენა, ანუ დარჩენა იმ ჭეშმარიტებაში, რომელიც მათ მისცა იესომ, განსაკუთრებით იმ ჭეშმარიტებაში, რომ მათ უნდა უყვარდეთ ერთმანეთი. მაშ, როგორც პრაქტიკულ გამოყენებას, იცოდეთ, რომ დევნა მოდის. გაჩნდება ეჭვები. გაგიჩნდებათ ცდუნება, მიატოვოთ თქვენი უმაღლესი მიზნები და სულიერი მისწრაფებები. ეს არის დრო, რომ დარჩეთ ღმერთთან, მის სიტყვაში დამკვიდრებით და ნება მიეცით მას გაიხსენოს ჭეშმარიტება, რომელიც გჭირდებათ ამ მომენტში. დაუძახეთ მის სახელს. ანუ შიშის ნაცვლად ილოცეთ მისი გამბედაობისთვის. ილოცეთ მისი გაგებისთვის წყენის ნაცვლად. ილოცეთ მისი მშვიდობისთვის შფოთვის ნაცვლად. ამგვარად, ღმერთი იქნება თქვენთან, როგორც დამხმარე, ჭეშმარიტების სული, რომელიც დაგიჭერთ მხარს, გაგაძლიერებთ და გებრძოლებათ განსაცდელების დროს. წადი წინ უფლის სახელით. ²³

---

അടിക്കുറിപ്പുകൾ:

412. And hide us from the face of Him that sitteth upon the throne, and from the anger of the Lamb, signifies lest they should suffer direful things from the influx of Divine good united to the Divine truth proceeding from the Lord. This is evident from the signification of "hide us," when it is said by those in whom the goods and truths of the church are destroyed by evils of life and falsities therefrom, as being lest they should suffer direful things (of which presently); also from the signification of "from the face of Him that sitteth upon the throne," as being the Lord in respect to Divine good in heaven; that "face," in reference to the Lord, means the Divine love, from which is Divine good in heaven, will be evident from the passages in the Word that will be cited presently; and that "He that sitteth upon the throne" means the Lord in respect to Divine good in heaven may be seen above (n. 297, 343). Also from the signification of "the anger of the Lamb," as being the casting into hell by the influx of Divine truth proceeding from the Lord.

That "the anger of Jehovah" or of the Lord signifies this, can be seen from passages in the Word to be cited in the following article. Moreover it may be seen above (n. 297, 343) that the Lord alone is meant by "Him that sitteth upon the throne," and by "the Lamb;" the Lord in respect to Divine good by "Him that sitteth upon the throne," and the Lord in respect to Divine truth by "the Lamb." The expression "the anger of the Lamb" does not mean that the Lord (who is meant by "Him that sitteth upon the throne" and by "the Lamb") is angry, for He is Divine good itself, and that cannot be angry, for anger has nothing to do with good itself; but it is so expressed in the sense of the letter of the Word, for reasons explained elsewhere; let it be merely shown here that "the face" of Jehovah, or of the Lord, signifies the Divine love, and thence Divine good in heaven and in the church; and in the contrary sense "to set His face against anyone," and "to hide or conceal His face," has a similar meaning as "wrath" and "anger;" also that "the face," in reference to man, means in both senses the interiors that belong to his mind and affection.

[2] That "the face," in reference to Jehovah or the Lord, signifies the Divine love and the Divine good therefrom is evident from the following passages. In David:

Make Thy faces to shine upon Thy servant; save me because of Thy mercy (Psalms 31:16).

"To make the faces to shine" signifies to enlighten in Divine truth from Divine love; this is signified by "making the faces to shine," because Divine truth, which proceeds from the Lord as a sun in the angelic heaven, gives all the light there, and also enlightens the minds of the angels and fills them with wisdom; consequently the Lord's face, in a proper sense, is the sun of the angelic heaven; for the Lord appears to the angels of the interior heavens as a sun, and this from His Divine love, for love in the heavens when presented before the eyes appears as fire, but the Divine love as a sun. From that sun both heat and light proceed, that heat is Divine good, and that light is Divine truth. From this it can be seen that "Make Thy faces to shine upon Thy servant" signifies to enlighten with Divine truth from Divine good; therefore it is also added, "save me because of Thy mercy;" mercy is of the Divine good. (But of the sun in the angelic heaven, and the heat and light from it, see in the work on Heaven and Hell; of The Sun there, n. 116-125; and of The Heat and Light from it, n 126-140)

[3] In the same:

Many say, Who will show us good? Jehovah, lift up the light of Thy faces upon us (Psalms 4:6).

In the same:

They shall walk, O Jehovah, in the light of Thy faces (Psalms 89:15).

In the same:

Turn us back, O God, and cause Thy faces to shine, that we may be saved (Psalms 80:3, 7, 19).

And in the same:

God be merciful unto us and bless us, and cause His faces to shine upon us (Psalms 67:1).

"The light of the faces" of Jehovah or of the Lord means Divine truth from Divine love (as above) and intelligence and wisdom therefrom, for both angels and men have all their intelligence and wisdom from Divine truth, or the Divine light in the heavens, therefore "make Thy faces to shine upon us," "lift up the light of Thy faces upon us," and "cause Thy faces to shine," in the above passages signify to enlighten in Divine truth, and to bestow intelligence and wisdom.

[4] The like is signified in the blessing of the sons of Israel in Moses:

Jehovah bless thee and keep thee; Jehovah make His faces to shine upon thee and be gracious unto thee; Jehovah lift up His faces upon thee and give thee peace (Numbers 6:24-26).

"To make the faces to shine and to be gracious" signifies to enlighten in Divine truth, and to bestow intelligence and wisdom; and "to lift up the faces and give peace" signifies to fill with Divine good and to bestow love. Both are necessary to make man wise, for everyone that is in the spiritual world is enlightened by the light that is from the Lord as a sun, and yet those only become intelligent and wise who are at the same time in love, because the good that is of love is what receives truth; for they are conjoined because they agree and love one another. Only such, therefore, as have love see the sun in heaven, the rest see merely the light. "To be gracious," which is said of making the faces to shine, is predicated in the Word of truth; and "peace," which is said of lifting up the faces, is predicated of good.

[5] Since the Lord's Divine love is seen as a sun in heaven, from which is the light there, so:

When the Lord was transfigured before Peter, James, and John, His face did shine as the sun, and His garments became as the light (Matthew 17:2).

Also when He was seen by John:

His face did shine as the sun in his power (Revelation 1:16).

"The garments which became as the light" signify Divine truth, for "garments" in the Word signify truth, and this because all angels are clothed by the Lord according to their reception of Divine truth; and their garments are moreover from the light of heaven, and are shining and brilliant therefrom, and the light of heaven, as was said, is Divine truth. This makes clear why the Lord's garments when He was transfigured "became as the light." (But on these things more may be seen in the work on Heaven and Hell 177-182; also above, n. 64, 195, 271, 395.)

[6] In Matthew:

Jesus said of the child whom He had placed in the midst of the disciples, See that ye despise not one of these little ones; I say unto you, that their angels in the heavens do always behold the face of My Father who is in the heavens (Matthew 18:10).

It is said "their angels behold," because with every man there are spirits and angels, and the spirits and angels are such as the man is. With infant children there are angels from the inmost heaven; these see the Lord as a sun, for they are in love to Him and in innocence; this is meant in the nearest sense by "their angels behold the face of My Father;" "the face of the Father" meaning the Divine love which was in the Lord, consequently the essential Divine which is Jehovah; for the Father was in Him, and He in the Father, and they were one, as He Himself teaches. But these same words in the purely spiritual sense signify that the Lord in respect to His Divine good is in the good of innocence, for this is signified by "infant child" in the spiritual sense, and "the face of the Father" signifies the Lord's Divine good. Of "the servants of the Lord," by whom are meant those who are in Divine truths because they are in the good of love and charity, the same is said in Revelation:

The throne of God and of the Lamb shall be in the New Jerusalem; and His servants shall do Him service; and they shall see His face ¹ (Revelation 22:3-4).

But on this see the explanation in the following.

[7] In Isaiah:

In all their distress He was distressed, and the angel of His faces saved them; because of His love and His pity He redeemed them; and He carried them and lifted them up all the days of eternity (Isaiah 63:9).

This treats of the Lord, who is called "the angel of the faces" of Jehovah from Divine truth which is from His Divine love; for "angel" in the Word signifies Divine truth; this is why the angels are called "gods" (See above, n. 130, 200, 302); and "the faces of Jehovah" mean the Divine love which is in the Lord, therefore it is also said, "because of His love and His pity He redeemed them; and He carried them and lifted them up all the days of eternity;" all this is of the Divine love. The Lord in respect to His Human was Divine truth, and from this He combated with the hells, and by it subjugated them; for this reason He is called "an angel," that is, in respect to His Divine Human. This chapter evidently treats of the Lord, and of His combats with the hells and of their subjugation.

[8] In David:

Thou hidest them ² in the hiding place of Thy faces from the elations of man; Thou concealest them in Thy covert from the strife of tongues (Psalms 31:20).

"To hide them in the hiding place of Thy faces" means in the Divine good that does not appear before others; and "to conceal in Thy covert" means in the Divine truth; "the elations of man" and "the strife of tongues" mean the evils of falsity and the falsities of evil; for "elations" are predicated of evils because they are of self-love, and "man" signifies truth and falsity; "the strife of tongues" means the falsity of evil. (What the evil of falsity and the falsity of evil are, see The Doctrine of the New Jerusalem 21.)

[9] In the same:

Thou hast set our iniquities before Thee, and our hidden things in the light of Thy faces (Psalms 90:8).

"The light of Thy faces" means the light of heaven from the Lord as the sun there. Because this light is Divine truth itself, from which is all intelligence and wisdom, whatever comes into this light has its quality exhibited as in clear day; for this reason when the evil come into this light they appear just as they are, deformed and monstrous according to the evils concealed with them. This makes clear what is meant by "Thou hast set our iniquities before Thee, and our hidden things in the light of Thy faces."

[10] In Jeremiah:

Proclaim these words towards the north, and say, Return, thou backsliding Israel; I will not cause My faces to fall upon you, for I am merciful (Jeremiah 3:12).

Here, too, "My faces" signify the Divine love, and every good that is of love; and "not causing the faces to fall" signifies not to let it be lowered or cease, for when the countenance falls then it ceases to look, which makes clear what is signified by "I will not cause My faces to fall upon you," so it is also said, "for I am merciful," mercy being the Divine love towards the miserable. "Proclaim towards the north" signifies towards those who are in falsities and in evils therefrom; so it is also said, "Return, thou backsliding Israel." "The north" signifies such, because those who are in falsities and in evils therefrom dwell in the northern quarter in the spiritual world. (Of falsities and the evils therefrom, see in The Doctrine of the New Jerusalem 21.) The bread upon the table in the tabernacle was called "the bread of faces," and the table itself "the table of faces" (Exodus 25:30; Numbers 4:7), because "the bread" there, the same as "the faces of Jehovah" signified the Divine good of the Divine love (See The Doctrine of the New Jerusalem 212-213, 218).

[11] Because "the faces of Jehovah," or of the Lord, signify the Divine good united to Divine truth going out and proceeding from His Divine love, therefore also "the faces of Jehovah" signify the interiors of the church, of the Word, and of worship, for Divine good is in the interior of these; the exteriors of the church, of the Word, and of worship are only the effects and works therefrom. The interiors of the church, of the Word, and of worship are signified by "seeing," "seeking," and "entreating the faces of Jehovah." In Isaiah:

What is the multitude of your sacrifices unto Me? when ye shall come to see the faces of Jehovah? (Isaiah 1:11-12)

In Zechariah:

The inhabitants of one city shall go to another, saying, In going let us go to entreat the faces of Jehovah, and to seek Jehovah of Hosts; thus many peoples and numerous nations shall come to seek Jehovah of Hosts in Jerusalem, and to entreat the faces of Jehovah (Zechariah 8:21-22).

In David:

My heart said unto thee, Seek ye my faces; Thy faces, O Jehovah, I do seek (Psalms 27:8).

We will make a joyful noise unto the Rock of our salvation; we will come before His faces with confession (Psalms 95:1, 2).

In Malachi:

Entreat the faces of God that He may be gracious unto us (Malachi 1:9).

In David:

My soul thirsteth for God, for the living God; when shall I come to appear before the faces of God? Hope thou in God, for I shall yet confess to Him; His faces are salvations (Psalms 42:2, 5).

In these passages, "faces of Jehovah," "of God," or "of the Lord," mean the interiors of the church, of the Word, and of worship, because Divine good and Divine truth, thus the Lord Himself, are in these interiors, and from them in externals; but are not in externals, namely, of the church, of the Word, and of worship apart from these.

[12] As it was the duty of all who went to Jerusalem to the feasts to carry with them such things as pertained to worship, and all worship is from the interiors which are of the heart and faith, and these interiors are signified by the gifts offered to the Lord, so it was commanded that everyone should offer some gift, which is meant by:

They shall not see My faces empty (Exodus 23:15).

The interiors of the church, of the Word, and of worship, are also signified by these words in Moses:

Jehovah spoke unto Moses, My faces shall go until I shall give thee rest. Then Moses said, If Thy faces go not make us not go up hence (Exodus 33:14-15).

This was said to Moses, because with that nation the Word was to be written, and also in the historical parts of the Word that nation was to be treated of, for with that nation a church was to be instituted which would be a representative church consisting of external things that corresponded to things internal; on this account it was said, "My faces shall go." (Respecting this see further in Arcana Coelestia 10567-10568, where it is explained.)

[13] But because that nation was only in the externals of the Word, of the church, and of worship, and not at all in the internals, therefore it was not granted to Moses to see the Lord's face, but only His back, according to these words in Moses:

Moses said, I pray Thee show me Thy glory; to whom He said, I will make all My good to pass before thee, and I will proclaim the name of Jehovah before thee; thou canst not see My faces, for man shall not see Me and live. I will put thee in a hole of the rock, and will cover thee with My hand until I shall have passed by; and when I shall take away My hand thou shalt see My hinder parts, but My faces shall not be seen (Exodus 33:18-23).

Here Moses represented that nation, what was its quality in respect to the understanding of the Word, and thence in respect to the church and worship, namely, that it was in externals only without internals. These externals were represented and signified by "the hinder parts" of Jehovah which were seen by Moses, and the internals by the front parts and "the face." That the internals that are in the externals of the Word, of the church, and of worship, were not seen and could not be seen by that nation, was represented and signified by Moses being placed in the hole of a rock, and by his being covered with the hand of Jehovah while He passed by. (But this has been more fully explained in Arcana Coelestia 10573-10584.)

[14] Furthermore, since "the faces of Jehovah" or the Lord mean the internals of the Word, of the church, and of worship, they mean especially the externals in which are internals; since internals make themselves to be seen in externals, as the internals of man do in his face and features. But the Jewish nation was such that it looked to externals only, and to internals not at all; and to look at externals and not at the same time at internals, or at externals without internals, is like looking at the image of a man that is without life; but to look at externals and at the same time at internals, or at externals from internals, is like looking at a living man; this therefore is, in the proper sense, "to see the face of Jehovah," or "to entreat His faces," in the passages cited above.

[15] Since the internals of the Word, of the church, and of worship, appear in the externals, or present themselves to be seen in externals, comparatively as the internals of man do in the face, it is evident what is signified in the internal sense by "seeing Jehovah" or the Lord "face to face," in the following passages. In Moses:

I have seen God face to face, and yet my soul is delivered (Genesis 32:30).

Jacob said this after he had wrestled with God, who appeared to him as an angel. In the book of Judges:

Gideon said, I have seen the angel of Jehovah face to face. And Jehovah said unto him, Peace be unto thee; fear not, thou shalt not die (Judges 6:22-23).

So, too, with Manoah and his wife (Judges 13:21-23).

And respecting the Israelitish people:

Jehovah spoke with you face to face from the mount, out of the midst of the fire (Deuteronomy 5:4).

Respecting which it is further said:

Jehovah hath made [us] to see His glory and His greatness, and we have heard His voice out of the midst of the fire; we have seen this day that God doth talk to man and he remaineth alive (Deuteronomy 5:24).

And respecting Moses:

Jehovah spoke unto Moses face to face, as a man speaketh to his companion (Exodus 33:11; Deuteronomy 34:10).

[16] But it should be known that no man, nor even any angel, can see the Lord's face, since it is Divine love, and no one can sustain the Divine love such as it is in itself; for to see the Lord's face would be like letting the eye into the very fire of the sun, whence it would instantly perish. Such also is the Lord's Divine love viewed in itself; therefore to those in the interior heavens the Lord appears as a sun, and that sun is encompassed by many radiant circles, which are envelopments one after another, in order that the Divine love may proceed to the angels in heaven tempered and moderated, and thus the angels may sustain it; the Lord therefore appears as a sun to the angels of the higher heavens only, while to the angels of the lower heavens He appears merely as light, and to the rest as a moon. Nevertheless, in heaven the Lord appears to the angels, but under an angelic form; for He fills an angel with His aspect, and thus with His presence from afar, and this He does in various places, but everywhere in accommodation to the good of love and of faith with those to whom He appears. Thus the Lord was seen by Gideon, and by Manoah and his wife, also by Moses, and the Israelitish people. This, therefore, is what is meant by "seeing Jehovah face to face," and by "seeing Jehovah and not dying." It is clearly evident that the face itself in respect to the interiors which are of His Divine love was not seen, for it was said to Moses:

That no one can see Jehovah's face and live (Exodus 33:20).

Yet it is said that "they saw Jehovah face to face;" which shows clearly that "seeing the faces of Jehovah" in the passages cited above signifies seeing Him in the interiors of the Word, of the church, and of worship, which nevertheless is seeing Him in externals from internals. That the Jewish nation was in the externals of the Word, of the church, and of worship, apart from internals, may be seen in The Doctrine of the New Jerusalem 248); what the external is apart from the internal, and what the external is in which is the internal, see n. 47).

[17] That the Jewish nation was such, was also represented and signified by:

Their covering the Lord's face, striking it, and spitting in it (Matthew 26:67; Mark 14:65; Luke 22:64);

for all things related in the Word respecting the Lord's passion represent and signify arcana of heaven and the church, and in particular the quality of the Jews in respect to the Word, the church, and worship. (That this is so, see above, n. 64, 83, 195 c.)

[18] It can be known from what has been thus far explained, what "the face" of Jehovah or the Lord signifies, namely, the Divine love, and all good in heaven and in the church therefrom; and from this it can be known what is signified by "hiding" or "concealing the faces," in reference to Jehovah or the Lord, namely, that it is to leave man in what is his own [proprium] and thus in the evils and falsities that spring forth from what is his own [proprium]; for man viewed in himself is nothing but evil and falsity therefrom, and that he may be in good he is withheld from these by the Lord, which is effected by being elevated out of what is his own [proprium]. From this it can be seen that "hiding and concealing the faces," in reference to the Lord, signifies to leave in evils and falsities; as in the following passages. In Jeremiah:

For all their evil I have covered My faces from this city (Jeremiah 33:5).

In Isaiah:

Your sins have hid God's faces from you, that He hath not heard (Isaiah 59:2).

In Ezekiel:

My faces will I turn away from them, that they may profane My secret, and that the violent may enter into it and profane it (Ezekiel 7:22).

The nations shall know that for their iniquity the sons of Israel were carried away; and therefore will I hide My faces from them (Ezekiel 39:23).

In Lamentations:

The face of Jehovah hath divided them; He will no more regard them (Lamentations 4:16).

In Micah:

Jehovah will hide His faces from them, even as they have made their works evil (Micah 3:4).

In David:

Thou didst hide Thy faces, I was troubled (Psalms 30:7).

Wherefore hidest Thou Thy faces, and forgettest our affliction and our oppression? (Psalms 44:24).

Thou hidest Thy faces, they are affrighted; Thou gatherest in their spirit, they expire, and return to their dust (Psalms 104:29).

In Moses:

My anger shall glow against the people in that day, and I will forsake them, and will hide My faces from them. In hiding I will hide My faces in that day because of all the evil which they have done (Deuteronomy 31:17-18).

I will hide My faces from them; they are a generation of perversions (Deuteronomy 32:20).

In Isaiah:

I will tarry for Jehovah, although He hideth His faces from the house of Jacob (Isaiah 8:17).

In David:

How long wilt Thou forget me, O Jehovah? how long wilt Thou hide Thy faces from me? (Psalms 13:1).

Hide not Thy faces from me; put not Thy servant away in anger (Psalms 27:9).

Hide not Thy faces from Thy servant, for I am in distress; hasten, answer me (Psalms 69:17).

O Jehovah why casteth Thou off my soul? Why hidest Thou Thy faces from me? (Psalms 88:14).

Hide not Thy faces from me in the day of my distress (Psalms 102:2).

Answer me, O Jehovah; hide not Thy faces from me, lest I become like them that go down into the pit (Psalms 143:7).

In Ezekiel:

When I shall have brought together the sons of Israel upon their own ground, then will I not hide My faces any more from them, for I will pour out My spirit upon the sons of Israel (Ezekiel 39:28-29).

In David:

He hath not despised nor abhorred the affliction of Israel; neither hath He hid His faces from him; but when he cried aloud unto Him He heard (Psalms 22:24).

[19] In these passages it is said that Jehovah, that is, the Lord, conceals and hides His faces on account of iniquities and sins, and He is entreated not to conceal or hide them, and yet He never conceals or hides, that is, His Divine good and His Divine truth; for the Lord is Divine love itself and mercy itself, and desires the salvation of all; therefore He is present with all and with each one, even with those who are in iniquities and sins, and by this presence He gives them the freedom to receive Him, that is, truth and good from Him, consequently they also do receive if from freedom they desire to. Reception must be from freedom, in order that goods and truths may abide with man, and be with him as his own; for what a man does from freedom he does from affection, for all freedom is of affection, and affection is man's will; therefore what is received in freedom, or from man's affection, enters his will and endures. It then endures because the will is the man himself and in the will his life primarily resides, but secondarily in the thought or the understanding. This therefore is why man ought to receive Divine good and Divine truth, with which the Lord is always present.

[20] This is what is meant by:

Behold I stand at the door and knock; if any man hear My voice and open the door, I will come in to him and will sup with him (Revelation 3:20).

But when man from freedom chooses evil he shuts the door to himself, and thus does not let in the good and truth that are from the Lord; consequently the Lord then appears to be absent. It is from this appearance that it is said that Jehovah conceals and hides His faces, although He does not conceal and hide. Moreover man as to his spirit then turns away from the Lord, and consequently does not perceive the good or see the truth, which are from the Lord; this is why it appears as if the Lord did not see him; and yet the Lord sees each and every thing pertaining to man. It is from this appearance also that the Lord is said to conceal and hide His faces, and also is said to set [ponere et dare] His faces against them, also that He regards them with the back of the neck and not with the faces, as in the following passages. In Jeremiah:

I have set My faces against this city for evil, and not for good (Jeremiah 21:10).

In the same:

I set My faces against you for evil, to cut off all Judah (Jeremiah 44:11).

In Ezekiel:

I will set My faces against that man, and I will lay him waste, and I will cut him off from the midst of My people (Ezekiel 14:8).

In the same:

I will set My faces against them; let them go forth from the fire and the fire shall devour them, when I shall have set My faces against them (Ezekiel 15:7).

In Moses:

He that shall eat any blood, I will set My faces against that soul, and I will cut him off (Leviticus 17:10).

In Jeremiah:

As the east wind will I scatter them before the enemy; with the back of the neck, and not with the face, will I regard them (Jeremiah 18:17).

That it is man who sets his face against the Lord and who turns himself away from the Lord, whence evil comes to him, is evident also from the Word. As in Jeremiah:

They have turned unto Me the back of the neck, and not the faces (Jeremiah 32:33).

In the same:

They have made their faces harder than a rock; they have refused to return (Jeremiah 5:3).

In the same:

They have gone away in their own counsels, in the hardening of their evil heart, and they have become turned backwards and not forwards (Jeremiah 7:24).

And in Isaiah:

Your sins have hid God's faces from you (Isaiah 59:2).

[21] That the evil turn away their face from the Lord does not mean that they do it with the face of the body, but with the face of their spirit. Man can turn his face whatever way he pleases, since he is in a state of freedom to turn himself either towards heaven or towards hell, and moreover a man's face is taught to deceive for the sake of the appearance before the world; but when man becomes a spirit, which he does immediately after death, then he who had lived in evils turns the face altogether away from the Lord (as can be seen from what has been said and shown in the work on Heaven and Hell 17, 123, 142, 144-145, 151, 153, 251, 272, 511, 552, 561). This is what is meant by "they have turned unto Me the back of the neck, and not the face," and "they have become turned backwards and not forwards." And because such then come into the evil of punishment and hell, those who have turned themselves away suppose that this is from the Lord, and that He regards them with a stern countenance, and casts them down into hell, and punishes them just as an angry man would do, when yet the Lord regards no one in any other way than from love and mercy. It is from that appearance that these things are said in the Word. In Isaiah:

When Thou shalt do fearful things that we look not for, the mountains shall flow down before Thee (Isaiah 64:3).

In David:

It is burned with fire, it is cut down; they have perished at the rebuke of Thy faces (Psalms 80:16).

In the same:

The faces of Jehovah are against them that do evil, to cut off the remembrance of them from the earth (Psalms 34:16).

In Moses:

Behold I send an angel before thee. Take ye heed of his faces; for he will not bear your transgression (Exodus 23:20-21).

In Ezekiel:

I will lead you into the wilderness of the peoples, and I will have judgment with you face to face (Ezekiel 20:35).

In Moses:

When the ark set forward, Moses said, Arise O Jehovah, let Thine enemies be scattered; and let them that hate Thee flee before Thy faces (Numbers 10:35).

In Revelation:

I saw a throne high and great, and Him that sat on it, from whose face the earth and the heaven fled away (Revelation 20:11).

[22] These things are said respecting the signification of the face in reference to Jehovah or the Lord. The face in reference to man signifies his disposition and affection, and consequently the interiors which belong to his mind, and this because the disposition and affections, or the interiors that belong to man's mind, present themselves to be seen in the face; this is why the face is said to be an index of the mind; the face also is an effigy of the interiors of man, for it represents them, and his countenance corresponds to them. That "faces" in reference to man signify affections of various kinds, can be seen from the following passages. In Isaiah:

They say, Turn aside out of the way, decline out of the path, cause the Holy One of Israel to cease from our faces (Isaiah 30:11).

"Cause the Holy One of Israel to cease from our faces" signifies to cause the Lord to cease from the thought and affection, thus everything of the church, "the Holy one of Israel" meaning the Lord; to withdraw from the truth and good of the church, which is from the Lord and in which is the Lord, is signified by "Turn aside out of the way, decline out of the path," "way" and "path" meaning the truth and good of the church.

[23] In Lamentations:

They have not accepted the faces of the priests, and they were not gracious unto the faces of the old (Lamentations 4:16).

Again:

Princes were hanged up by their hand; the faces of the old were not honored (Lamentations 5:12).

"Not to accept the faces of the priests" signifies to value as nothing the goods of the church, which are of love and faith; for "the priests" represented the Lord in respect to Divine good, and thus signified the good of the church, and "faces" signify all things thereof that have reference to love and faith. "Not to honor the faces of the old" signifies to account as nothing all things of wisdom, "the old" signifying wisdom, and "faces" all things thereof, because they signify interior things; "the princes hanged up by their hand" signify that all intelligence was rejected, "princes" meaning the primary truths from which there is intelligence.

[24] In Moses:

Jacob said respecting Esau, I will appease his faces with the present that goeth before me, and afterwards I will see his faces; peradventure he will accept my faces (Genesis 32:19-20).

"To appease his faces," signifies to captivate his mind; "afterwards to see his faces" signifies to know what the disposition is; "peradventure he will accept my faces" signifies, peradventure he will receive me with a kindly disposition; "to accept the faces" meaning to have good will towards anyone from affection. In the same:

Thou shalt not wrest judgment; thou shall not regard faces, neither take a gift (Deuteronomy 16:19).

"Not to regard faces" signifies not to have the mind better disposed towards superiors, the rich, and friends, than towards inferiors, the poor, and enemies, because what is just and right is to be regarded without respect to person.

[25] In Malachi:

I have made you contemptible and lowly unto all the people, according as ye keep not My ways, and accept faces in the law (Malachi 2:9).

"Accepting faces in the law" has a similar signification as "regarding faces in judgment," quoted above, namely, to have the mind better disposed towards, and to show more favor to superiors, the rich, and friends, than to inferiors, the poor, and enemies. In Isaiah:

What mean ye? Ye crush the people, and grind the faces of the poor (Isaiah 3:15).

"To grind the faces of the poor" signifies to destroy the affections of knowing truths with those who are in ignorance of truth and yet wish to be instructed; "to grind" signifying to destroy, "faces" signifying the affections of knowing truths, and "the poor" those who are in ignorance of truth but wish to be instructed, for these are the spiritually poor.

[26] In David:

The daughter of Tyre shall bring an offering; the rich of the people shall entreat thy faces. The king's daughter is all glorious within; her vesture is inwrought with gold (Psalms 45:12-13).

"The king's daughter" signifies the spiritual affection of truth; "the daughter of Tyre" signifies the affection of the knowledges of truth and good; to be enriched with these is signified by "bringing an offering;" "the rich of the people" signify the intelligent, and in an abstract sense, the understanding of truth and good; to be gifted with these is signified by "entreating his faces;" for all things of intelligence dwell in the spiritual affection of truth, which therefore is signified by his "faces." (The rest may be seen explained above, n. 195)

[27] In the same:

Yet do I confess ³ Him, the salvations of my faces, my God (Psalms 42:11; 43:5).

"The salvations of my faces" signify all things that are within, thus those that are of the mind and the affections, accordingly those that are of love and faith; because these are what save they are called "salvations." Evil affections, which are lusts, are expressed by the same term, "faces," because they appear in the face, for the face is the external or natural form of the interiors, which are of the disposition and mind; and in the spiritual world these make one, for there it is not permitted to put on other faces than those that are from the affections, thus that correspond to the interiors which are of their mind. This is why the angels of heaven are radiant and lovely in face, while infernal spirits are dusky and misshapen in face.

[28] This, too is evidently the meaning of "faces" in the following passages. In Isaiah:

Throes and pangs seize them, they travail like a woman bringing forth; they are amazed every man at his companion; their faces are faces of flames (Isaiah 13:8).

This treats of the Last Judgment, when the evil are let into their interiors. The interiors of those who are in the love of self and the world, and thence in hatreds and revenges, are meant by "their faces are faces of flames;" and such also do they appear. Their torments from the influx of Divine good and Divine truth are signified by "throes and pangs seize them, they are in travail like a woman bringing forth." Their torments are likened to the throes and pangs of women bringing forth for the same reason that the comparison is used in Genesis 3:16; for evils and falsities are then conjoined; and when this is the case "pangs seize" when Divine good and truth flow in.

[29] In Ezekiel:

Say to the forest of the south, The flame of the grievous flame shall not be quenched, wherefore all faces from the south even to the north shall be burned therein (Ezekiel 20:47).

"The forest of the south" means falsity within the church, consequently those there who are in falsities; the church is signified by "the south" because it can be in the light of truth from the Word; and falsity from evil is signified by "forest;" the vastation and destruction of the church by the love of falsity from evil is signified by "the flame of the grievous flame, by which all faces shall be burned;" "all faces" meaning all the interiors of the men of the church in respect to the affections of truth and good, and the thoughts therefrom; "from the south even to the north" signifies all things of the church from first to last, or interior and exterior; "the south" meaning the interior or first things of the church, and "the north" the exterior or last things of the church; this is the signification of "the south" and "the north" because those who are in the light of truth from the Lord are in the southern quarter in the spiritual world; while in the hells under them are those who are in natural lumen by means of which they have confirmed themselves in falsities; and in the northern quarter are those who are in obscurity of truth from the Lord, and in the hells under them are those who are in falsities, but not in any natural lumen whereby they have confirmed their falsities.

[30] In Joel:

Before him the peoples tremble; all faces have gathered blackness (Joel 2:6).

This treats of evils and falsities devastating the church, and of the judgment upon those who are in them; those who are in falsities are signified by "the peoples who tremble;" their interiors which are in the falsities of evil are signified by "the faces that have gathered blackness;" "faces" meaning the interiors, and "blackness" the falsity of evil. The infernals who are in falsities from evil appear black in the light of heaven.

[31] In Daniel:

In the latter end of their kingdom, when the transgressors are come to the full, a king hard in faces shall rise up (Daniel 8:23).

This was said of the four horns of the he-goat, by which are there meant four kingdoms, but "kingdoms" there do not mean kingdoms but the states of the church, for "a he-goat of the goats" means faith separated from charity, which is called faith alone; "the latter end of their kingdom" signifies the end of the church, when there is no faith because there is no charity; "when the transgressors are come to the full" signifies when there are no longer truth and good, but evil and falsity; these words signify the like as "when iniquity is consummated and fulfilled" (respecting which see above, n. 397). "A king hard in faces" signifies no truth but only falsity in their interiors; "king" signifying truth, and in the contrary sense falsity; "faces" the interiors, and "hard in faces" the interiors without good; for where there is no good, truth is hard, while truth from good is mild, because living; and truth without good even becomes falsity in their interiors or thought, since they do not think about it spiritually but materially, because they think from things corporeal and worldly, and thus from the fallacies of the senses.

[32] In Ezekiel:

Sons hard in their faces, and hardened in heart (Ezekiel 2:4).

"Sons hard in their faces" signify those who are in truths without good, and in an abstract sense truths without good, which in themselves are falsities (as has been said above); and "hardened in heart" signifies those who do not admit good, and who are therefore in evil, for where good cannot enter evil enters; "the heart" signifies also in the Word the good of love, and "a hardened heart" signifies the same as "a stony heart," namely, where the good of love is not admitted; but "a heart of flesh" signifies where it is admitted.

[33] In Isaiah:

Their tongue and their doings are against Jehovah, to rebel against the eyes of His glory; the hardness of their faces answereth against them (Isaiah 3:8-9).

"Their tongue and their doings which are against Jehovah" signify thought and affection; "the tongue" thought, because the tongue utters what man thinks, and "doings" affection, because man does what is of his affection; these "are against Jehovah, and rebel against the eyes of His glory" when they are against Divine good and against Divine truth; for "Jehovah" in the Word means the Lord in respect to Divine good proceeding from His Divine love, and "His glory" means Divine truth; to be against this is signified by "rebelling against the eyes of His glory;" "the hardness of their faces which answers against them" signifies to refuse Divine truth and Divine good, and not to admit them into their thoughts and affections, which are their interiors.

[34] In Ezekiel:

Behold I have made thy faces hard against their faces, and thy forehead hard against their forehead (Ezekiel 3:8).

This was said to the prophet, by whom is signified the doctrine of truth and good combating against falsities and evils; therefore "his faces made hard against their faces" signifies the rejection of falsities by truths, and "his forehead hardened against their forehead" signifies the rejection of evil by good; for "faces" signify the affections of truth, or the affections of falsity, and "forehead" signifies the affection of good or the affection of evil. The affection of truth and good is hardened and becomes outwardly hard from zeal, when it is combating against falsity and evil, otherwise it could not repulse them; but it is not so inwardly. From this it can be seen how these words must be understood. Since "faces" signify man's interiors, or the things that are of his thought and affection, the same word in the Hebrew that means "face" means what is interior.

[35] (In these explanations various things have been said respecting "faces" which cannot be easily understood, perhaps, without further exposition; I will therefore add what has been said and shown respecting faces in the Arcana Coelestia, namely, that the face is formed to a correspondence with man's interiors, n. 4791-4805, 5695; on the correspondence of the face and countenance with the affections of the mind, n. 1568, 2988, 2989, 3631, 4796, 4797, 4800, 5165, 5168, 9306; consequently the interiors shine forth from the face, n. 3527, 4066, 4796; with the ancients the face made one with the interiors, n. 3573, 4326, 5695; it also makes one with the interiors with the angels in heaven, and with sincere men in the world, n. 4796, 4797, 4799, 5695, 8250; in the other life the faces of all become such as their interiors are, n. 4798, 5695; experiences respecting changes of the face there according to the interiors, n. 4796, 6604; on the influx of the interiors of the mind, or of the understanding and will into the face and its muscles, n. 3631, 4800; with flatterers, dissemblers, hypocrites, and the deceitful, the face does not act as one with the interiors, n. 4799, 8250; with such the face is taught to feign sincerity, honesty, and piety, n. 4326; how influx from the brains into the face became changed in process of time, and with it the face itself in respect to its correspondence with the interiors, n. 4326, 8250; the natural of man is like an interior face to the spiritual mind and its sight, n. 5165, 5168. See also what has been said and shown respecting faces in the work on Heaven and Hell 46-48, 142-144, 457-459, 553.)

അടിക്കുറിപ്പുകൾ: