თავი მეთხუთმეტე

---

ვაზი და ტოტები

---

1. მე ვარ ჭეშმარიტი ვაზი და მამაჩემი მევენახეა.

2. ყოველი ტოტი ჩემში, რომელიც არ გამოიღებს ნაყოფს, ის ართმევს მას; და ყოველი, ვინც ნაყოფი გამოიღებს, ის ჭრის, რათა მეტი ნაყოფი გამოიღოს.

3. უკვე სუფთა ხარ იმ სიტყვით, რომელიც მე გითხარი.

4. დარჩი ჩემში და მე შენში; როგორც ტოტი ვერ გამოიღებს ნაყოფის თავისგან, თუ არ დარჩება ვაზში, ვერც თქვენ, თუ ჩემში არ დარჩებით.

5. მე ვარ ვაზი, თქვენ ტოტები; ვინც ჩემში რჩება და მე მასში, ის ბევრ ნაყოფს გამოიღებს; ჩემთვის ცალკე ვერაფერს გააკეთებ.

6. თუ ვინმე არ დარჩება ჩემში, ის ტოტივით გაძევებულია და გამხმარია; და შეკრიბეს ისინი და ჩაყარეს ცეცხლში და დაიწვნენ.

7. თუ ჩემში დარჩით და ჩემი სიტყვები დარჩნენ თქვენში, რაც გნებავთ, ითხოვეთ და მოგექცეთ.

8. ამით განდიდდება მამაჩემი, რომ ბევრი ნაყოფი გამოიღოთ და ჩემი მოწაფეები გახდეთ.

---

წინა თავის გზავნილი, უპირველეს ყოვლისა, იყო ნუგეშისცემა და ნუგეში. დამარწმუნებელი სიტყვებით დაწყებული: „გული არ შეგაწუხოთ“, იესომ უთხრა თავის მოწაფეებს, რომ აპირებდა მათთვის ადგილის მომზადებას, რომ სულიწმიდა იქნებოდა მათთან და მისცემს მათ თავის მშვიდობას. ეს იყო რამდენიმე დაპირება და გარანტია, რომელიც იესომ მისცა გამოსამშვიდობებელი დისკურსის დაწყებისას. იესომ ასევე უთხრა მათ: „თქვენ გწამთ ღმერთის. ასევე გჯეროდეს ჩემი“ (იოანე14:1). მიუხედავად იმისა, რომ მათი გული შეწუხებული იყო, იესომ მოუწოდა თავის მოწაფეებს, ერწმუნათ იგი, დაეყრდნოთ მას და ერწმუნათ მისი.

მიუხედავად იმისა, რომ რწმენა ფუნდამენტურია, ის უფრო მეტი უნდა იყოს, ვიდრე უბრალო რწმენა. ჭეშმარიტი რწმენა უნდა იყოს გამოხატული ჩვენს ცხოვრებაში, განსაკუთრებით სიყვარულით მსახურებაში. თორემ დაურგავ თესლს ჰგავს. ის არასოდეს გამოვა. ამიტომ, როცა იესო ამთავრებს გამოსამშვიდობებელი მოხსენების პირველ ნაწილს, ის ეუბნება თავის მოწაფეებს: „ადექით, წავიდეთ აქედან“ (იოანე14:31). ამ სიტყვებით იესო მოუწოდებს თავის მოწაფეებს არა მხოლოდ რწმენით დაისვენონ, არამედ აღდგეს და ეს რწმენა ნაყოფიერ ქმედებად აქციონ. როგორც იესო ამბობს შემდეგ მუხლში: „მე ვარ ჭეშმარიტი ვაზი და მამაჩემი არის მევენახე. ყოველ ტოტს ჩემში, რომელსაც ნაყოფს არ გამოაქვს, ის ართმევს; და ყოველი ტოტი, რომელიც ნაყოფს გამოიღებს, ის ჭრის, რათა მეტი ნაყოფი გამოიღოს“ (იოანე15:1-2). ¹

მნიშვნელოვანია ვენახის გამოსახულება. ყოველწლიურად, მომდევნო ვეგეტაციის დაწყებამდე, მევენახე გადის ვენახში, ჯერ ასუფთავებს მკვდარ ტოტებს, შემდეგ კი ჭრის ცოცხალს, რათა მათ მეტი ნაყოფი გამოიღონ. ისევე, როგორც ვენახი ყოველწლიურად უნდა გაიწმინდოს, სანამ ახალი ზრდა დაიწყება, იესოს მიერ წარმოთქმულმა სიტყვამ გამწმენდი გავლენა მოახდინა მის მოწაფეებზე. როგორც იესო ამბობს: „უკვე სუფთა ხარ იმ სიტყვით, რომელიც მე გითხარი“ (იოანე15:3).

იესომ თავის მოწაფეებს ბევრი რამ ასწავლა. მან ასწავლა მათ, რომ ცხოვრება უფრო მეტია, ვიდრე ეგოისტური ამბიცია და მატერიალური მოგება. მან ასწავლა მათ ცათა სასუფევლის შესახებ და ის, რაც ხელს უშლის მათ განიცადონ ეს. რაც მთავარია, მან ასწავლა მათ, რომ ჭეშმარიტი რწმენა არის ღმერთის რწმენა და მცნებების დაცვა. მოკლედ, იციან რა უნდა გააკეთონ. ამასთან დაკავშირებით, ისინი "სუფთა" არიან.

მაგრამ თუ მათმა ცხოვრებამ ნაყოფი გამოიღოს, მათ უნდა გაითვალისწინონ იესოს სწავლებები და იცხოვრონ. მოწაფეები იესოსთან დაკავშირებულნი დარჩებიან მხოლოდ ქცევით და არა მხოლოდ აზროვნებით. მისი სიყვარული, სიბრძნე და ძალა ჩაედინება მათში და მათში, როგორც ვაზის წვენი მიედინება ტოტებში. როგორც იესომ უთხრა მათ: „დარჩით ჩემში და მე თქვენში. როგორც ტოტი ვერ გამოიღებს ნაყოფს, თუ არ დარჩება ვაზში, ვერც თქვენ, თუ ჩემში არ დარჩებით“ (იოანე15:4). ²

მათეს, მარკოზისა და ლუკაში იესო საუბრობს „ვაზის ნაყოფზე“ წმინდა ვახშმის დროს. ამ პირველი სამი სახარებიდან თითოეულში იესო ეუბნება თავის მოწაფეებს: „არ დავლევ ვაზის ამ ნაყოფს ამიერიდან იმ დღემდე, როცა თქვენთან ერთად შევსვამ ახალს მამაჩემის სასუფეველში“ (მათე26:29; იხილეთ ასევე მარკოზი14:25 და ლუკა22:18). თუმცა, იოანეს სახარებაში იესო არაფერს ამბობს ვაზის ნაყოფის დალევაზე მამის სამეფოში მომავალ დროს. ამის ნაცვლად, იესო ეუბნება თავის მოწაფეებს: „მე ვარ ვაზი, თქვენ ხართ ტოტები. ვინც ჩემში რჩება და მე მასში, ბევრ ნაყოფს გამოიღებს. ჩემს გარდა ვერაფერს გააკეთებ“ (იოანე15:5).

ეს არ არის ჩვეულებრივი ადამიანის სიტყვები, ან თუნდაც ძალიან განვითარებული. ეს არის მისი სიტყვები, ვინც თქვა: „მე ვარ გზა, ჭეშმარიტება და სიცოცხლე. არავინ მოდის მამასთან, გარდა ჩემით“ (იოანე14:6). ეს არის მისი სიტყვები, ვინც თქვა: „ვინც მე მიხილა, იხილა მამა“ (იოანე14:9). ეს არის მისი სიტყვები, ვინც თქვა: „რადგან მე ვცოცხლობ, შენც იცოცხლებ“ (იოანე14:19).

შემდეგ იესო ამატებს ამ გაფრთხილებას: „ვინც ჩემში არ დარჩება, ტოტივით გაძევებულია და გამხმარია; აგროვებენ და ცეცხლში აგდებენ და იწვებიან“ (იოანე15:6). პირდაპირი გაგებით, ეს ჟღერს ჯოჯოხეთის ცეცხლში მარადიული სასჯელის საფრთხეს. თუმცა, უფრო ღრმად, ფრაზა „შეიკრიბა, ჩააგდეს ცეცხლში და დაიწვა“ ეხება ცხოვრებას, რომელიც იწვის ეგოისტური სურვილებით. ეს მოიცავს „დაწვას“ ვნებით, „დაწვას“ ბრაზით, „დაწვას“ როცა არ მივიღებთ ჩვენს გზას და „დამწვრობის“ შეგრძნებას, რადგან არ ვისვენებთ უფალში. ეს არის „ჯოჯოხეთის ცეცხლის“ სულიერი მნიშვნელობა. ³

მკვდარი ტოტები შეიძლება კარგი იყოს შეშისთვის, მაგრამ ნაყოფს ვერ გამოიღებს. არც ჩვენ შეგვიძლია, თუ ჩვენ არ ვართ დაკავშირებული უფალთან. ამასთან დაკავშირებით, იგავი ვაზისა და ტოტების შესახებ აფრთხილებს ცხოვრებას, რომელიც მხოლოდ ამქვეყნიური ამბიციების სწრაფვაზე და ეგოისტური სურვილების დაკმაყოფილებაზეა ორიენტირებული. მაშინაც კი, თუ ჩვენ ძალიან პროდუქტიულები ვართ, თუ უფალი არ არის ჩვენს ძალისხმევაში, ჩვენ მკვდარი ტოტები ვართ. მაშასადამე, იესო ამ ძალისხმევას ადარებს ტოტს, რომელიც ხისგან არის მოწყვეტილი და ცეცხლში ჩაგდებული. ⁴

ეს იგავი არ არის მხოლოდ ძლიერი გაფრთხილება ამქვეყნიური ამბიციების ცხელებული სწრაფვის წინააღმდეგ ღმერთში დასვენების გარეშე. ის ასევე გაფრთხილებაა უსაქმურობის წინააღმდეგ. მიუხედავად იმისა, რომ სიტყვა გვასწავლის, რომ სამოთხეში ჩვენ დავისვენებთ ჩვენი შრომისგან, ეს არ ნიშნავს, რომ უსაქმოდ უნდა ვიყოთ. ეს უბრალოდ ნიშნავს, რომ ჩვენ უნდა დავისვენოთ ღმერთში, ვიდრე ვიშრომოთ საკუთარი თავისგან, არ აქვს მნიშვნელობა რას ვაკეთებთ. ამ იგავში, ისევე როგორც ბევრ სხვა ადგილას, იესო თავის მოწაფეებს არ მოუწოდებს უსაქმურობისკენ, არამედ ნაყოფიერებისკენ. ეს იმიტომ, რომ ზეციური სიხარული სარგებლობაშია. ეს არის ადგილიც და გონების მდგომარეობაც, სადაც ღმერთი მუშაობს ჩვენში და ჩვენს მეშვეობით, რათა ნაყოფი გამოვიღოთ. ⁵

---

“მამაჩემი მევენახეა“

---

როდესაც იესო აღწერს საკუთარ თავს, როგორც ჭეშმარიტ ვაზს, ის მოიხსენიებს თავის მამას, როგორც მევენახეს. მევენახეს მოვალეობა ვენახის მოვლა-პატრონობაა, ვაზების საუკეთესო სიჯანსაღეზე ზრუნვა, რითაც უზრუნველყოფს ნაყოფის გამომუშავებას. ეს მოიცავს მკვდარი ტოტების რეგულარულ მოჭრას და კარგი ტოტების მოჭრას, რათა მათ მეტი ნაყოფი გამოიღონ.

ჩვენს ცხოვრებაში ბოროტი სურვილები და ცრუ იდეები უნდა მოვიშოროთ, რადგან მათში უფლის სიცოცხლე არ არის. ისინი უბრალოდ მკვდარი ტოტებია. სიძულვილი, შურისძიება და სისასტიკე არის რამდენიმე მკვდარი ტოტი, რომელიც უნდა მოიჭრას და ცეცხლში დაწვა.

ამავდროულად, შეიძლება იყოს სასარგებლო სურვილები და აზრები, რომლებიც საჭიროებენ მორთვას. მაგალითად, ნორმალურია სიამაყის გრძნობა იმ სიკეთით, რასაც ვაკეთებთ. თუმცა, გზაში, ჩვენ შეგვიძლია დავინახოთ, რომ არის შინაგანი სიხარული სასარგებლო ამოცანის დროს, მიუხედავად იმისა, მივიღებთ თუ არა ანაზღაურებას ან აღიარებას, რასაც ვაკეთებთ. საბოლოოდ, ჩვენ ვხედავთ და გავიგებთ, რომ მთელი სიკეთე მხოლოდ უფლისგან არის, რომ უფალი ჩვენშია, ვინც აკეთებს სიკეთეს და არის სიხარულიც კი, რომელსაც ჩვენ ვგრძნობთ. ამ მდგომარეობაში, ეს აღარ არის სიამაყე, ან აღიარება ან ანაზღაურება. ამის ნაცვლად, ჩვენ თავმდაბლად ვამბობთ: „გმადლობ, უფალო“. ⁶

---

რეგენერაცია და განდიდება

---

მკვდარი ტოტების მოცილებისა და კარგი ტოტების გასხვლის პროცესი, შესაბამისად, ჩვენს რეგენერაციას ეხება. რასაც ჩვენში უსარგებლოა, ანუ ის სურვილები და აზრები, რომლებიც ჩიხებს მივყავართ, უფალი მოწყალად წაართმევს. და რაც კი ჩვენში სასარგებლოა, ან აქვს პოტენციალი, უფალი აჭრის ისე, რომ ჩვენ გავაგრძელოთ გავზარდოთ სასარგებლო, ნაყოფიერ ინდივიდებად.

ეს ასევე ეხება უფლის განდიდების პროცესს. მის შემთხვევაში, მკვდარი ტოტები იყო მიდრეკილებები ყველა სახის ბოროტებისკენ, რაც მან მემკვიდრეობით მიიღო ადამიანური დაბადებიდან. მთელი მისი ცხოვრების განმავლობაში, ეს მიდრეკილებები უნდა მოიჭრას, როგორც მკვდარი ტოტები. ამასთან დაკავშირებით, ჯოჯოხეთის ყოველი თავდასხმა საშუალებას აძლევდა მას გამკლავებოდა ამ მემკვიდრეობის სხვა ასპექტს, თანდათან აცილებდა ყოველგვარ სიყალბეს და ყოველგვარ მიდრეკილებას ბოროტებისკენ, რათა იგი შეიცვალოს ღვთაებრიობით, რომელიც მისი სული იყო. ⁷

თუმცა უნდა აღინიშნოს, რომ იესოს განდიდების პროცესი არ არის ზუსტად იგივე, რაც ჩვენი აღორძინების პროცესი. იესოს შემთხვევაში, მასში არსებულმა ღვთაებრივმა სიყვარულმა, რომელსაც მან „მამა“ უწოდა, საშუალება მისცა მას ყოველგვარი ცდუნების წინააღმდეგ ბრძოლაში გაიმარჯვა. სწორედ ამ ღვთაებრივი სიყვარულიდან, რომელიც მისი სული იყო, იესომ შეძლო ღვთაებრივი აღქმის მიღება, რამაც მას სიცრუისა და ჭეშმარიტების, ბოროტისა და სიკეთის გარჩევის უნარი მისცა.

შიგნიდან ამ ღვთიური აღქმის გამო, იესოს შეეძლო განუწყვეტლივ განეშორებინა საკუთარი თავი რა იყო ბოროტი და ცრუ, ხოლო იღებდა იმას, რაც იყო კარგი და ჭეშმარიტი. ამას აკეთებდა მთელი თავისი ცხოვრების განმავლობაში, ჯვარცმამდე. ეს იყო ჭრისა და გასხვლის პროცესი, რომელიც შეიძლებოდა მომხდარიყო მხოლოდ ღვთაებრივი ჭეშმარიტების აღქმის გამო, რომელიც მომდინარეობდა მასში არსებული ღვთაებრივი სიყვარულიდან. ამიტომ იესო ამბობს: „მამაჩემი მევენახეა“. ⁸

იესოსგან განსხვავებით, ჩვენ არ გვაქვს ღვთაებრივი სული. პირიქით, ჩვენ გვაქვს სული, რომელიც შექმნილია იმისთვის, რომ მიიღოს ის, რაც ღვთისგან შემოდის მისი სიტყვით. ჩვენ არ ვართ ვაზი და არ ვართ მევენახე. ჩვენ უბრალოდ ტოტები ვართ, რომლებიც ვღებულობთ იმას, რაც ღვთისგან მოედინება, რათა ნაყოფი გამოვიღოთ. სანამ ჩვენ ვრჩებით მასში და ის რჩება ჩვენში, მისი ჭეშმარიტება და მისი სიკეთე შემოვა ჩვენში გამჭრიახობითა და ძალით, რომ გადავლახოთ ცდუნებათა ბრძოლები, რომლებსაც აუცილებლად წავაწყდებით.

შედეგად, ბოროტება და სიყალბე, რომელიც ამდენი ხნის განმავლობაში აფერხებდა ჩვენს წინსვლას, მოისპობა და ყველაფერი, რაც ჩვენში არის კარგი და ჭეშმარიტი, გაქრება, ანუ უფრო განვითარდება, რათა კიდევ უფრო ნაყოფიერი გავხდეთ. როგორც იესომ თქვა: „თუ დარჩებით ჩემში და ჩემი სიტყვები დარჩება თქვენში, ითხოვეთ, რაც გინდათ და შეგეხებათ“ (იოანე15:7).

---

“თქვენ იქნებით ჩემი მოწაფეები"

---

მაშ, მიზანი ნაყოფის გამოღებაა. ვერც ერთი ჩვენგანი ვერ აწარმოებს ხილს. მხოლოდ უფალს შეუძლია ამის გაკეთება. მაგრამ თუ ჩვენ დავრჩებით დაკავშირებულები წყაროსთან, ჩვენ შეგვიძლია „გამოვიღოთ“ ნაყოფი, თუნდაც ხის ტოტები ნაყოფის მოყვანის პროცესის ნაწილი იყოს. რამდენადაც ამას ვაკეთებთ, ჩვენ ვადიდებთ ჩვენს ზეციერ მამას. როგორც იესო ამბობს: „ამით არის განდიდებული მამაჩემი, რომ ბევრი ნაყოფი გამოიღოთ“ (იოანე15:9). სხვების მოსიყვარულე გულით მსახურება იმ ჭეშმარიტებით, რომელიც იესომ მოგვცა, არის ის, რაც განადიდებს ღმერთს. ეს მოიცავს საკუთარი საქმის გულწრფელად, პატიოსნად და გულმოდგინედ შესრულებას. ასე ვიღებთ ნაყოფს. ⁹

ამას იესო ამატებს სიტყვებს: „ამიტომ იქნებით ჩემი მოწაფეები“. ეს არის მესამე შემთხვევა ამ სახარებაში, როდესაც იესო საუბრობს იმაზე, თუ რა არის საჭირო მისი მოწაფეობისთვის. პირველი შემთხვევა იყო მერვე თავში, როდესაც იესომ თქვა: „თუ ჩემს სიტყვაში დარჩებით, ნამდვილად ჩემი მოწაფეები ხართ. და შეიცნობთ ჭეშმარიტებას და ჭეშმარიტება გაგათავისუფლებთ“ (იოანე8:31-32). აქ აქცენტი კეთდება გაგების რეფორმაზე. ეს ეხება სიმართლეს.

მეორე შემთხვევა იყო მეცამეტე თავში, სწორედ მას შემდეგ, რაც იესომ მოწაფეებს ფეხები დაბანა. იმ დროს იესომ უთხრა მათ: „ამით გაიგებენ ყველა, რომ ჩემი მოწაფეები ხართ, თუ ერთმანეთის სიყვარული გექნებათ“ (იოანე13:35). აქ აქცენტი კეთდება ახალი ნების განვითარებაზე. ეს სიყვარულზეა.

ახლა კი, მეთხუთმეტე თავში, იესო კიდევ ერთხელ უბრუნდება იმ თემას, თუ რა არის საჭირო მოწაფეობისთვის. "ამით განდიდებულია მამაჩემი", - ამბობს ის. „ბევრი ნაყოფი რომ გამოიღოთ, იქნებით ჩემი მოწაფეები“ (იოანე15:8). აქ აქცენტი კეთდება უფალში დარჩენაზე, რათა ვიცხოვროთ სასარგებლო ცხოვრებაზე. საქმე ეხება მომსახურებას.

მაშინ ჩვენ ვხდებით მოწაფეები, როცა უფლის ჭეშმარიტება და უფლის სიყვარული ჩვენში გაერთიანდება, რათა „გამოვიღოთ ნაყოფი“ რაიმე სახის სასარგებლო მსახურებით. ¹⁰

---

პრაქტიკული აპლიკაცია

---

ხშირად ამბობენ, რომ თქვენ უნდა "ენდეთ საკუთარ თავს", გჯეროდეთ საკუთარი თავის" და "მიჰყევით თქვენს გულს". მიუხედავად იმისა, რომ ეს შეიძლება იყოს გამამხნევებელი დადასტურებები, თუ ისინი ღმერთს მიატოვებენ, ისინი შეიძლება იყოს ცარიელი აბსურდი. ეს იმიტომ ხდება, რომ ჩვენი „გული“, როცა საკუთარ თავზე დარჩება და ჭეშმარიტების ხელმძღვანელობის გარეშე, წარმოქმნის საკუთარ რაციონალიზაციას, რათა გაამართლოს ის, რაც ჩვენს ქვედა ბუნებას სურს. სწორედ ამიტომ ამბობს იესო: „თუ დარჩებით ჩემში და ჩემი სიტყვები დარჩება თქვენში, ითხოვეთ ყველაფერი, რაც გინდათ და შეგესრულებათ“ (იოანე15:7). ამ შემთხვევაში, როცა იესოს სიტყვები ჩვენშია, ჩვენ შეგვიძლია მივყვეთ ჩვენს გულს და მის სურვილებს. როგორც ებრაულ წერილებში წერია: „მიენდე უფალს და აკეთე სიკეთე... და ის მოგცემს შენი გულის სურვილებს“ (ფსალმუნი37:3-4). ამიტომ, როგორც პრაქტიკულ გამოყენებას, ფრთხილად იყავით გამონათქვამების მიღებაზე, რომლებიც არ არის დაკავშირებული ვაზთან. როგორც იესო ამბობს: „მე ვარ ვაზი, თქვენ კი ტოტები... ჩემს გარდა ვერაფერს გააკეთებ“ (იოანე15:5).

---

Გიყვარდეთ ერთმანეთი

---

9. როგორც მამამ შემიყვარა მე, მეც შეგიყვარეთ თქვენ; დარჩი ჩემს სიყვარულში.

10. თუ დაიცავთ ჩემს მცნებებს, დარჩებით ჩემს სიყვარულში, როგორც მე დავიცავი მამის მცნებები და დარჩებით მის სიყვარულში.

11. ეს გითხარით, რათა ჩემი სიხარული დარჩეს თქვენში და აღივსოს თქვენი სიხარული.

12. ეს არის ჩემი მცნება, გიყვარდეთ ერთმანეთი, როგორც მე შეგიყვარეთ თქვენ.

13. ამაზე დიდი სიყვარული არავის აქვს, რომ სული გაწიროს მეგობრებისთვის.

14. თქვენ ჩემი მეგობრები ხართ, თუ რასაც გიბრძანებთ, აკეთებთ.

15. აღარ გიწოდებთ მსახურებს, რადგან არ იცის მსახურმა, რას აკეთებს მისი ბატონი; მაგრამ მე გიწოდეთ მეგობრები, რადგან ყველაფერი, რაც მოვისმინე მამაჩემისგან, გაგიცხადეთ.

16. თქვენ კი არ ამირჩიეთ მე, არამედ მე აგირჩიეთ და დაგაყენეთ, რათა წახვიდეთ და გამოიღოთ ნაყოფი და თქვენი ნაყოფი დარჩეს, რათა რაც კი სთხოვოთ მამას ჩემი სახელით, მოგცეთ.

17. ამას გიბრძანებთ, რათა გიყვარდეთ ერთმანეთი.

---

იესოს სწავლება ვაზისა და ტოტების შესახებ არის ძლიერი შეხსენება იმისა, რომ ვაზთან კავშირი გვჭირდება, თუ გვინდა ნაყოფი გამოვიღოთ. დისკურსის ამ მომდევნო ნაწილში. იესო უფრო დეტალურად განიხილავს იმას, თუ რა არის საჭირო ვაზთან დაკავშირებისთვის. ის ამბობს: „როგორც მამამ შემიყვარა მე, მეც შეგიყვარე თქვენ; დარჩი ჩემს სიყვარულში. თუ დაიცავთ ჩემს მცნებებს, დარჩებით ჩემს სიყვარულში, როგორც მე დავიცვა მამის მცნებები და ვრჩები მის სიყვარულში“ (იოანე15:9-10).

მაშ, ვაზთან კავშირის დარჩენის გასაღები არის მცნებების დაცვა და ამის გაკეთება სიყვარულისგან. „თუ ჩემს მცნებებს დაიცავთ, - ამბობს იესო, - დარჩებით ჩემს სიყვარულში. შედეგად, ჩვენ განვიცდით სიხარულის სისრულეს. ეს გითხარი, - ამბობს იესო, - რომ ჩემი სიხარული იყოს თქვენში და თქვენი სიხარული იყოს სრული.იოანე15:11). მხოლოდ იმისთვის, რომ დარწმუნდეს, რომ მისი მოწაფეები აზრს გაიგებენ, იესო იმეორებს თავის მითითებებს იმის შესახებ, თუ რა არის საჭირო ვაზთან დაკავშირებისთვის. ის ამბობს: „ეს არის ჩემი მცნება, გიყვარდეთ ერთმანეთი, როგორც მე შეგიყვარეთ თქვენ“ (იოანე15:12).

ეს არის ზუსტად ის, რაც იესომ უთხრა თავის მოწაფეებს ფეხების დაბანის შემდეგ. აქ ის კვლავ იმეორებს. ამას ის ამატებს შემდეგ სიტყვებს: „უფრო დიდი სიყვარული არავის აქვს, ვიდრე საკუთარი სულის გაწირვა მეგობრებისთვის“ (იოანე15:13).

სიტყვა, რომელიც აქ ითარგმნება როგორც "სიცოცხლე", სინამდვილეში არის psychēn (ψυχὴν), რომელიც ასევე შეიძლება ითარგმნოს როგორც "სული", "გონება" ან "სული". ეს უფრო ღრმად მიგვიყვანს. ის ვარაუდობს, რომ „ჩვენი სიცოცხლის დათმობა“ მხოლოდ ფიზიკურ ბრძოლის ველზე სიცოცხლის დადებას არ ეხება. ჩვენ ასევე მოწოდებულნი ვართ სულიერი ბრძოლის ფრონტზე, სადაც ვდებთ ყველა ნეგატიურ ემოციას და ეგოისტურ მიჯაჭვულობას. ეს შეიძლება მოიცავდეს, მაგრამ არ შემოიფარგლება ამით, სიძულვილს, წყენას, საკუთარი თავის სინანულს, შურს, ზიზღს და შიშს.

ზოგადად, ჩვენი სიცოცხლის დათმობა ნიშნავს საკუთარი თავის და სამყაროს სიყვარულს, რომელიც ჩვენთვის დიდებულად გვეჩვენება, ბევრად უფრო დიდი სიყვარულისთვის - ღვთისა და მოყვასის სიყვარულისთვის. ეს არის ის, რაც ნიშნავს "ჩვენი სიცოცხლე დავდო ჩვენი მეგობრებისთვის". ამაზე დიდი სიყვარული არ არსებობს.

შემდეგ იესომ თქვა: „თქვენ ჩემი მეგობრები ხართ, თუ რასაც გიბრძანებთ, შეასრულებთ“ (იოანე15:14). ღმერთთან ჩვენი ურთიერთობა მარტივი მორჩილებით იწყება. მაგრამ დგება დრო, როდესაც ჩვენ აღარ ვასრულებთ იმას, რასაც ღმერთი ბრძანებს უბრალო მორჩილებით. პირიქით, ჩვენ ვიწყებთ გაგებას. ჩვენ ვხედავთ მსჯელობას ღვთის სიტყვებში. ჩვენთვის აზრი აქვს. ამიტომ იესო ამბობს: „აღარ გიწოდებთ მსახურებს, რადგან მსახურმა არ იცის რას აკეთებს მისი ბატონი. მაგრამ მე გიწოდეთ მეგობრები, რადგან ყველაფერი, რაც მოვისმინე მამაჩემისგან, გაგიცხადეთ“ (იოანე15:15). ¹¹

როდესაც ჩვენი სულიერი განვითარება გრძელდება, ჩვენ ვიწყებთ არა მხოლოდ იესოს სიტყვებში მსჯელობას, არამედ მის ჭეშმარიტებაში არსებულ სიკეთეს, განსაკუთრებით მაშინ, როდესაც ამ ჭეშმარიტებას ვიყენებთ ჩვენს ცხოვრებაში და განვიცდით შინაგან ცვლილებებს, რაც ხდება. როდესაც ჩვენ ვიზრდებით ღვთისა და სხვებისადმი სიყვარულში, ეს სიყვარული გამოიხატება ჩვენს ცხოვრებაში, როგორც სასარგებლო სამსახური. ამ დროს ჩვენ ვაცნობიერებთ, რომ მთელი ეს პროცესი - მორჩილებიდან, გაგებამდე, სიყვარულამდე - უფლის საქმეა და არა ჩვენი. როგორც იესო ამბობს შემდეგ მუხლში: „შენ არ ამირჩიე მე, არამედ მე აგირჩიე და დაგნიშნე, რომ წახვიდე და გამოიღო ნაყოფი და შენი ნაყოფი დარჩეს“ (იოანე15:16). ¹²

მიუხედავად იმისა, რომ ჩანს, რომ ჩვენ ავირჩიეთ ღმერთი, რეალობა ის არის, რომ ღმერთი ყოველთვის იყო, მშვიდად და ნაზად მოუწოდებდა მიღებას. ეს იყო უფალი, ვინც ჯერ ამ პროცესს წამოიწყო და შემდეგ მიგვიძღვა. ფარულად, ჩვენი შეგნებული ცნობიერების გარეშე, უფალი მუშაობს ჩვენში მთელი ჩვენი ცხოვრების განმავლობაში. ჩვენს ადრეულ ბავშვობაში და ბავშვობაში უფალმა მოგვცა შესაძლებლობა, გვიყვარდეს ჩვენი მშობლები, მომვლელები, მასწავლებლები, და-ძმები და თანამოაზრეები. ასე „აგვირჩია“ მან, სანამ ჩვენ ავირჩევდით მას. ¹³

ჩვენს საუკეთესო შტატებში ჩვენ სიამოვნებით ვსიამოვნებდით მშობლებისთვის, იქნება ეს მათთვის ნახატის დახატვა, შინაური ცხოველების კვებაში დახმარება თუ სამზარეულოს იატაკის წმენდა. შეიძლება იყო მომენტები, როცა სხვების მიმართ თანაგრძნობა გვქონდა, სიამოვნებით ვუზიარებდით სათამაშოებს ან თავმდაბლად ვამბობდით კურთხევას ჭამის წინ. შეიძლება ასევე ყოფილა შემთხვევები, როცა თავს გვიყვარდა და დაცულად ვგრძნობდით, მაგალითად, როცა მშობლის კალთაზე ვისხედით და ვუსმენდით ამბავს, ან როცა ბებიას და ბაბუას ხელი გვიჭირა სეირნობისას, ან როცა დედას ხელში ჩაგვეძინა. იმღერა იავნანა ან თქვა ლოცვა. ეს ნაზი შთაბეჭდილებები არასოდეს იკარგება. სინამდვილეში, ისინი შეიძლება სამუდამოდ დარჩეს. ¹⁴

მარტივი გზა ამ კურთხეული მდგომარეობების მიმართ, რომლებიც შეიძლება სამუდამოდ დარჩეს, არის მათ „ნარჩენების“ დარქმევა. მაგრამ ეს არ უნდა აგვერიოს უფრო გავრცელებულ ტერმინთან, რომელიც გვთავაზობს ნარჩენ საკვებს, უძველეს რელიქვიას ან გარდაცვლილი ცხოველის ან ადამიანის სხეულს. უმაღლესი და უწმინდესი გაგებით, ტერმინი „რჩება“ ეხება ჩვენში არსებული სიკეთისა და ჭეშმარიტების ყველა მდგომარეობას - მდგომარეობებს, რომლებიც თავისუფლად მოგვეცა, როგორც ჩვილები და ბავშვები, მდგომარეობები, რომლებიც შესანიშნავად არის შენახული ჩვენში უფლის მიერ და დარჩება მთელი ჩვენი ცხოვრება. მათი მეშვეობით ჩვენ შეგვიძლია მივიღოთ ჭეშმარიტება უფლისგან. ¹⁵

ბავშვობაში ეს სახელმწიფოები თავისუფლად მივიღეთ. მაგრამ დგება დრო, როდესაც ჩვენ უნდა მოვითხოვოთ ამ მოსიყვარულე მდგომარეობების მიღება და თვისებები, რომლებიც მათ მხარს უჭერს, რათა გავაგრძელოთ ნაყოფის გამოღება. ამიტომ იესო ამბობს: „რასაც სთხოვთ მამას ჩემი სახელით, ის მოგცემთ“ (იოანე15:16). ¹⁶

უფლის „სახელი“ მისი თვისებებია ჩვენთან. იმისთვის, რომ ეს თვისებები ჩვენთვის გავხადოთ, ჩვენ უნდა შეგნებულად გამოვიყენოთ ისინი, სანამ ისინი არ გახდებიან ჩვენი ახალი ბუნება - ან, ასე ვთქვათ, მეორე ბუნება. სწორედ ამიტომ ამთავრებს იესო მოხსენების ამ ნაწილს ხშირად განმეორებადი შეგონებით: „ამას გიბრძანებთ, რომ გიყვარდეთ ერთმანეთი“ (იოანე15:17).

---

პრაქტიკული აპლიკაცია

---

ერთმანეთის სიყვარულის ბრძანება ხშირად მეორდებოდა გამოსამშვიდობებელი დისკურსის ამ ნაწილში. მხოლოდ ერთმანეთის სიყვარულის უწყვეტი პრაქტიკით შეიძლება უფლის სიყვარული გახდეს ჩვენი ახალი, უმაღლესი ბუნების ნაწილი. მიუხედავად იმისა, რომ ჩვენ შეიძლება გვჯეროდეს, რომ ჩვენ ვართ „ძირითადად კარგი ხალხი“, ეს მხოლოდ იმიტომ ხდება, რომ უფალმა დაბადებიდანვე გვაჩუქა სიკეთისა და ჭეშმარიტების ნაშთებით. მაგრამ ეს საჩუქრები არ გახდება ჩვენი ნაწილი, სანამ შეგნებულად და განუწყვეტლივ არ გამოვიყენებთ მათ. ამიტომ, როგორც პრაქტიკული გამოყენება, გამოიყენეთ ყველა შესაძლებლობა, იმოქმედოთ სასიყვარულო აზრებითა და განზრახვებით. ამ პროცესში დაგეხმაროთ, გაიხსენეთ თქვენი „ნარჩენები“ - ის კურთხეული მდგომარეობები, რომლებიც ინახება თქვენში. ეს შეიძლება მოიცავდეს პერიოდებს, როდესაც სპონტანურად გიყვარდათ მშობლები, მომვლელები და მეგობრები, მომენტები, როდესაც გრძნობდით, რომ გიყვარდათ, ზრუნავდით და დაცულობდით, და მომენტებს, როდესაც გრძნობდით ღმერთის არსებობას თქვენს ცხოვრებაში. კონკრეტული მოგონებების გახსენება სასარგებლო იქნება. შეავსეთ თავი ამ ფიქრებით და გახსოვდეთ, რომ ეს მდგომარეობები იყო ზეციური სიხარულის წინასწარ გემო, რომელსაც თქვენ განიცდით ყოველ ჯერზე, როცა შეასრულებთ იესოს ბრძანებას: „გიყვარდეთ ერთმანეთი“.

---

"მათ მძულდნენ უმიზეზოდ"

----

18. თუ ქვეყნიერება გძულთ, იცოდეთ, რომ თქვენზე ადრე მძულდა მე.

19. წუთისოფლისანი რომ ყოფილიყავი, ქვეყნიერებას შეიყვარებდა თავისი; არამედ იმიტომ, რომ წუთისოფლისგან არ ხარ, არამედ მე გამოგირჩიე ქვეყნიერებიდან, ამის გამო სძულხარ ქვეყნიერებას.

20. დაიმახსოვრე სიტყვა, რომელიც გითხარი: მსახური თავის ბატონზე დიდი არ არის. თუ ისინი მდევნიდნენ მე, თქვენც დევნის; თუ ჩემს სიტყვას დაიცავენ, შენსაც დაიცავენ.

21. მაგრამ ყოველივე ამას გაგიკეთებენ ჩემი სახელის გამო, რადგან არ იცნობენ მე მომავლინებელს.

22. რომ არ მოვსულიყავი და არ მეთქვა მათ, არ ექნებოდათ ცოდვა; მაგრამ ახლა მათ არ აქვთ პრეტენზია თავიანთი ცოდვისთვის.

23. ვისაც მე მძულს, სძულს მამაჩემიც.

24. მე რომ არ გამეკეთებინა მათ შორის საქმეები, რაც სხვას არ გაუკეთებია, ცოდვა არ ექნებოდათ; მაგრამ ახლა ორივემ დაინახა და შემიძულეს მე და მამაჩემი.

25. მაგრამ [ეს ხდება], რათა აღსრულდეს სიტყვა, რომელიც დაწერილია მათ კანონში: მათ შემძულეს მე უმიზეზოდ.

---

როდესაც იესომ გამოსამშვიდობებელი დისკურსი დაიწყო, მისი გზავნილი სავსე იყო ნუგეშისა და დარწმუნების სიტყვებით. შემდეგ მან მოუწოდა თავის მოწაფეებს დარჩნენ მასში, ისევე როგორც რტო უნდა დარჩეს ვაზში, რათა ნაყოფი გამოეღო. მან ასევე უთხრა მათ, რომ მასთან დაკავშირების გზა იყო მისი მცნებების დაცვა და, განსაკუთრებით, ერთმანეთის სიყვარული.

იესო ეუბნება მათ ამ ყველაფერს, რადგან იცის, რომ წინ დიდი სირთულეები ელის, როგორც მისთვის, ასევე მისი მოწაფეებისთვის. ამიტომ იესომ უთხრა მათ: „თუ სამყაროს გძულთ, იცოდეთ, რომ თქვენზე ადრე მძულდა“ (იოანე15:18). პირდაპირი მნიშვნელობით, იესო ამბობს, რომ იქნებიან ადამიანები, რომლებიც მოწაფეებს სძულთ იმის გამო, რომ მზად არიან მიჰყვნენ მას და გამოაცხადონ მისი ცნობა. სინამდვილეში, ისტორიაში ნათქვამია, რომ ბევრი ქრისტიანი სასტიკ დევნას განიცდიდა. მაგალითად, სტეფანე, იესოს ერთ-ერთი ადრეული მიმდევარი, ჩაქოლეს (იხ მოციქულთა საქმე7:56-60), იაკობი, იოანეს ძმა, დახვრიტეს მახვილით (იხ მოციქულთა საქმე12:2), პეტრე დააპატიმრეს (იხ მოციქულთა საქმე12:3-6), და იოანე გადაასახლეს კუნძულზე, სახელად პატმოსი (იხ გამოცხადება1:9).

უფრო ღრმა დონეზე, იესო საუბრობს შინაგანი დევნის შესახებ, რომელსაც ჩვენ განვიცდით, როდესაც ვცდილობთ ვიცხოვროთ მისდამი და მისი სწავლებების რწმენის შესაბამისად. ბოროტებისადმი მემკვიდრეობით მიღებული და შეძენილი მიდრეკილებების დასაძლევად ბრძოლა ადვილი არ იქნება. ჩვენი აღმავალი წინსვლის ყოველ ნაბიჯს შეხვდება თანაბარი და საპირისპირო ტენდენცია, რომ დაგვიბრუნოს. რამდენადაც კომფორტულად ვიქნებით ჩვენი დესტრუქციული გრძნობებით, აზრებითა და ქცევებით, მათი ნორმალიზებაც კი, მით უფრო ძნელი იქნება მათი გონებისგან თავის დაღწევა. ამქვეყნიური სურვილები და უმოძრაო ეჭვები ებრძვის სულიერ მისწრაფებებს და ღმერთის რწმენას.

მაგრამ იესო არწმუნებს თავის მოწაფეებს, რომ სანამ ისინი განაგრძობენ მის მიმდევრობას, მათ არ დაემორჩილებიან ეს სურვილები და ეჭვები. მიუხედავად ამისა, მათ წინააღმდეგობა მაინც შეექმნათ. როგორც იესო ამბობს: „ქვეყნიერებიდან რომ ყოფილიყავით, ქვეყნიერებას თავისი საკუთარი ეყვარებოდა; არამედ იმიტომ, რომ ქვეყნიერებიდან არ ხარ, არამედ მე გამოგირჩიე ქვეყნიერებიდან, ამის გამო სძულხარ ქვეყნიერებას“ (იოანე15:19).

შემდეგ იესო შეახსენებს მათ თავის წინა სწავლებას, როდესაც ესაუბრებოდა მათ იმის შესახებ, თუ რატომ იყო მზად მათი დაბანა. კიდევ ერთხელ გაიმეორა, მაგრამ ამ ახალ კონტექსტში, იესო ამბობს: „მსახური თავის ბატონზე დიდი არ არის“ (იოანე15:20; იხილეთ ასევე იოანე13:16). წინა კონტექსტში იესო ამბობდა, რომ თუ მას, მათ უფალს და მოძღვარს, სურდა მათი ფეხების დაბანა, ისინი მზად უნდა იყვნენ დაბანონ ერთმანეთი. ამ ახალ კონტექსტში იესო ამბობს, რომ თუ ის აპირებს დევნას, მისმა მოწაფეებმა უნდა გაიგონ, რომ მათაც დევნიან. როგორც იესომ თქვა: „თუ მე მდევნიდნენ, თქვენც დაგადევნებთ“ (იოანე15:20).

ისევე, როგორც იესოს დევნიან ჭეშმარიტების გამო, რომლის სასწავლებლადაც მოვიდა, ასევე იდევნებიან მოწაფეები. თუმცა დევნა ხდება როგორც გარეგნულ, ისე შინაგან დონეზე. გარეგნულად, იქნებიან ადამიანები, რომლებიც ძალადობრივად ეწინააღმდეგებიან მოწაფეების სათქმელს, ისევე როგორც მწიგნობრები და ფარისევლები დაუპირისპირდნენ იესოს და მოკვლას გეგმავდნენ. ამავე დროს, ასევე იქნება შინაგანი წინააღმდეგობა ბოროტი სულების მხრიდან, რომლებსაც სძულთ ჭეშმარიტება. ბოლოს და ბოლოს, როცა მათზე ჭეშმარიტების შუქი ანათებს, ბოროტი სულები ან გაიქცევიან თავიანთი სიცოცხლის გადასარჩენად, ან სასტიკად შეებრძოლებიან უკან და შეეცდებიან ჩააქრონ ეს შუქი. როგორც ადრე წერია ამ სახარებაში: „ყველას, ვინც ბოროტებას აკეთებს, სძულს ნათელი და არ მოვა ნათელში იმის შიშით, რომ მისი საქმეები გამოაშკარავდეს“ (იოანე3:20). ¹⁷

უფრო ნათლად, იესო დასძენს, რომ „თუ ისინი დაიცავენ ჩემს სიტყვას, დაიცავენ შენსაც“ (იოანე15:20). მიუხედავად იმისა, რომ იქნება სასტიკი დევნა მათ მიერ, ვინც სძულს ჭეშმარიტებას, ასევე იქნება მადლიერი მიღება მათ შორის, ვისაც უყვარს სიმართლე. ეს ეხება არა მხოლოდ ჩვენი ცხოვრების გარე პლანზე, არამედ შინაგან პლანზეც. ჩვენში არის მდგომარეობები, რომლებიც გაიხარებენ სიმართლის მოსმენით. ის ემსახურება იმ ყველაფრის გამოკვებას, გაძლიერებას და შენარჩუნებას, რისი ჭეშმარიტებაც გვწამს. როდესაც კარგი თესლი კარგ ნიადაგზე ვარდება, ის კარგ ნაყოფს იძლევა.

ეს შინაგანი სიკეთე, როგორც უკვე აღვნიშნეთ, არის უფლის საჩუქარი, რომელსაც ეწოდება "ნარჩენები". ის თავისუფლად გვეძლევა ბავშვობაში და ადრეულ წლებში, რათა შეგვეძლოს მივიღოთ ჭეშმარიტება, როცა საქმე ჩვენზეა. არის სხვა მომენტებიც, მთელი ჩვენი ცხოვრების განმავლობაში, როდესაც სიკეთის ღრმად ჩაფლული ნაშთები ირევა და ახალი ნაშთები, განსაკუთრებით ჭეშმარიტების გაგებასთან დაკავშირებული, ფარულად ინერგება. ¹⁸

ეს ნაშთები, ანუ წმინდა შთაბეჭდილებები, თავისუფლად არის მოცემული და არასოდეს წაართმევენ. მიუხედავად იმისა, მოვუწოდებთ მათ წყალობის, მადლის, სიყვარულის, თანაგრძნობის თუ სინაზის სახელს, ისინი ყველა „უფლის სახელია“ - ჩვენთან ერთად ღმერთის თვისებები და თვისებები. ყველაზე კორუმპირებულ პირებსაც კი ჯერ კიდევ აქვთ ნაშთები. სამწუხაროდ, მათ იმდენად დათრგუნეს ეს ნაზი თვისებები საკუთარ თავში, რომ ნაშთები მათში პრაქტიკულად არ არსებობს.

სიყვარულის გარეშე მათ სძულთ ღმერთის სახელი, ანუ ღვთის თვისებები. და მათ გადაწყვეტილი აქვთ დევნა ნებისმიერს, ვინც გაბედავს მათ სიმართლის გაზიარებას. ამ პირობაზე საუბრისას იესო თავის მოწაფეებს ეუბნება: „მაგრამ ამ ყველაფერს ჩემი სახელის გამო გაგიკეთებენ, რადგან არ იცნობენ მე მომავლინებელს“ (იოანე15:21).

იესო ეუბნება თავის მოწაფეებს, რომ კორუმპირებულმა პირებმა არ იციან და არც სურთ იცოდნენ, რა არის ჭეშმარიტება, რა არის სიყვარული ან ვინ არის ღმერთი. სწორედ ამას გულისხმობს იესო, როდესაც ამბობს: „არ იცნობენ მას, ვინც მე გამომგზავნა“. ასე იყო იესოს მსახურების განმავლობაში. ყოველთვის, როცა იესო თავისი სიტყვებითა და მოქმედებებით ავლენდა თავის ღვთაებრივ ბუნებას, მას სასტიკად ეწინააღმდეგებოდნენ მწიგნობრები და ფარისევლები. როდესაც იესომ აპატია ცოდვები, ისინი ადანაშაულებდნენ მას გმობაში. როდესაც იესო განკურნა ავადმყოფები, მათ დაადანაშაულეს იგი შაბათს მუშაობაში. იესოს ვერაფერი თქვა ან გააკეთა, ვერ დაარწმუნა ისინი.

ამიტომ იესო ახლა ამბობს: „მე რომ არ მოვსულიყავი და არ მეთქვა მათ, არ ექნებოდათ ცოდვა, მაგრამ ახლა მათ არ აქვთ გამართლება ცოდვისთვის“ (იოანე15:22). მწიგნობრებსა და ფარისევლებს უბრალოდ არ სურდათ იესოს ნათქვამის დაჯერება; არც მისი სასწაულებრივი შესაძლებლობებით იყვნენ აღძრული. მათი სიძულვილი როგორც სიმართლის, ისე სიყვარულის მიმართ, საიდანაც ის მოდის, ძალიან ძლიერი იყო. როგორც იესო ამბობს, „ვისაც მე სძულს, სძულს მამაჩემიც“ (იოანე15:23).

პირდაპირი გაგებით, იესო საუბრობს მწიგნობრებსა და ფარისევლებზე, რომლებსაც სძულდათ იგი, რადგან მისი სიტყვები და მოქმედებები ამხელდნენ მათ ფარისევლობასა და ხრწნილებას. იესოს მოსვლამდე მათ შეინარჩუნეს თავიანთი ძალა და ხალხს შიშის ზარს სცემდნენ წმინდა წერილის მკაცრი ინტერპრეტაციით, განსაკუთრებით ღმერთის გაბრაზებული, დამსჯელი და შურისმაძიებელი წარმოდგენით.

მთელი ამ სახარების განმავლობაში იესო ძალიან ნათლად აცხადებდა მწიგნობრებისა და ფარისევლების კორუმპირებულ ბუნებას. ის ასევე წარუდგენდა მათ სიმართლეს მთელი ამ ხნის განმავლობაში, მაგრამ ეს არ არის ის, რისი მოსმენაც მათ სურთ. რა თქმა უნდა, ვერც ერთი ჩვენგანი ვერ აგებს პასუხს იმაზე, რაც არ ვიცით. მაგრამ როდესაც ჩვენ ჭეშმარიტებას წარმოგვიდგენს და როცა უხვად ცხადყოფენ, რომ ჭეშმარიტება ღვთის სიყვარულით არის სავსე, ეს სხვა სიტუაციაა. თუ ჩვენ მივუბრუნდებით და ვიტყვით: „ეს არ არის ის, რისი მოსმენაც მსურს“, განსაკუთრებით იმიტომ, რომ ეს არ უჭერს მხარს ჩვენი დაბალი ბუნების სურვილებს, ჩვენ საკუთარ თავს დავადანაშაულებთ. როგორც იესო ამბობს: „მე რომ არ გამეკეთებინა მათ შორის ის საქმეები, რაც სხვას არ გაუკეთებია, მათ არ ექნებოდათ ცოდვა; მაგრამ ახლა მათ დაინახეს და შემძულდნენ მე და მამაჩემი“ (იოანე15:24).

როდესაც იესო ამთავრებს გამოსამშვიდობებელი სიტყვის ამ ნაწილს, ის არწმუნებს თავის მოწაფეებს, რომ ეს ყველაფერი მოხდება, რადგან აუცილებელია წმინდა წერილების შესრულება. როგორც იესო ამბობს: „მაგრამ ეს ყველაფერი უნდა შესრულდეს კანონში დაწერილი: „უმიზეზოდ შემიძულეს“ (იოანე15:25). განცხადება, "მათ მძულდნენ უმიზეზოდ", შეგიძლიათ იხილოთ აქ ფსალმუნი35:19 სადაც წერია: „ჩემი მტრები უმიზეზოდ ნუ გაიხარებენ ჩემზე და არც მათ, ვინც უმიზეზოდ მძულს“. ისევ, შიგნით ფსალმუნი69:4 დაწერილია: „ვისაც უმიზეზოდ მძულს, ჩემს თმას აღემატება“ და ში ფსალმუნი109:3 წერია: „სიძულვილის სიტყვებით გარს შემომხვევენ და უმიზეზოდ მესხმიან“.

არ შეიძლება იყოს სამართლიანი მიზეზი იმისა, რომ სძულდეს ის, რაც ღირსეული და კეთილშობილურია თანამემამულეში. არც შეიძლება იყოს რაიმე სამართლიანი მიზეზი იმისა, რომ სიძულვილი იყოს უფალში კარგი და ჭეშმარიტი. ყოველი თავდასხმა ჭეშმარიტებაზე და ყოველი სიკეთის დევნა სათავეს იღებს უსამართლო მიზეზით - ეს არის ჯოჯოხეთში. ჯოჯოხეთურმა სულებმა გააძლიერეს ანტიპათია ყველაფრის მიმართ, რაც კარგი და ჭეშმარიტია, და განსაკუთრებით ანტიპათია იესოს მიმართ, რომლის მოკვლაც გადაწყვიტეს. მათი სიძულვილი იესოს მიმართ ღრმა და გავრცელებული იყო. მათ სძულდათ იგი უმიზეზოდ. ¹⁹

---

პრაქტიკული აპლიკაცია

---

როდესაც კონფლიქტი წარმოიქმნება ჩვენში, განსაკუთრებით მაშინ, როდესაც ის გულისხმობს ჩვენს სურვილს ვიცხოვროთ ჭეშმარიტების მიხედვით, იქნება ბრძოლა. ეს არის ბოროტი სურვილების კონფლიქტი კეთილი ზრახვების წინააღმდეგ, ბოროტების თავდასხმით სიცრუით და სიკეთის დაცვა ჭეშმარიტებით. ამ ბუნების ყველა ბრძოლაში ჩვენი თავდაცვის ერთადერთი საშუალებაა უფლის სიტყვისგან ჭეშმარიტება. ჩვენთვის ეს ბრძოლა მხოლოდ შფოთვას ჰგავს. მაგრამ ბევრად მეტი ხდება. თავად უფალი მუშაობს ჭეშმარიტების მეშვეობით, რომელიც ჩვენ მოვიყვანეთ გონებაში, რათა გაფანტოს სიცრუე და დაიცვას სიკეთე. ასე მოაქვს უფალი ჩვენთვის გამარჯვებას განსაცდელში. ამიტომ, როგორც პრაქტიკული გამოყენება, როდესაც აღმოჩნდებით კონფლიქტში, იქნება ეს გარე თუ შინაგანი, დაე, ეს იყოს დრო მაღლა ასვლისთვის, უფალზე და მისი სიტყვის ჭეშმარიტებაზე დაყრდნობით. არ დანებდეთ. როგორც ებრაულ წერილებში წერია: „რაც უფრო მეტად ტანჯავდნენ მათ, მით უფრო მრავლდებოდნენ და იზრდებოდნენ“ (გამოსვლა1:12). ²⁰

---

“როცა ნუგეშისმცემელი მოვიდა“

---

26. და როცა მოვა ნუგეშისმცემელი, რომელსაც გამოგიგზავნით მამისაგან, ჭეშმარიტების სული, რომელიც გამოდის მამისაგან, ეს მოწმობს ჩემზე.

27. თქვენც მოწმობთ, რადგან თავიდანვე ჩემთან ხართ.

---

ჭეშმარიტებას, რომელიც გვიცავს და გვაძლიერებს განსაცდელების დროს, ეწოდება "ნუგეშისმცემელი". ეს არის უფლის თანდასწრების გარანტია. როგორც იესო ამბობს: „და როცა მოვა ნუგეშისმცემელი, რომელსაც გამოგიგზავნით მამისაგან, ჭეშმარიტების სული, რომელიც გამოდის მამისაგან, ეს მოწმობს ჩემზე“ (იოანე15:26). ნუგეშისმცემლის ერთ-ერთი ფუნქციაა შეგვახსენოს, რომ უფალი იმყოფება. როგორც იესომ უთხრა თავის მოწაფეებს წინა თავში: „არ დაგტოვებთ უნუგეშო; Მე მოვალ შენთან" (იოანე14:8).

ბერძნული სიტყვა, რომელიც ითარგმნება როგორც ნუგეშისმცემელი, არის Paraklētos (Παράκλητος). ეს სიტყვასიტყვით ნიშნავს "გვერდით მოსვლას" პარადან, რაც ნიშნავს "გვერდით" და კლეტოს, რაც ნიშნავს "მოწოდებულს ან მოწვეულს". ამ მიზეზით, იგი ასევე ითარგმნა როგორც "დამხმარე" ან "ადვოკატი". ნებისმიერ შემთხვევაში, ჩვენ ვამჯობინებთ ტერმინს „ნუგეშისმცემელი“, „დამხმარე“ თუ „ადვოკატი“, ეს იმაზე მეტყველებს, რომ ჩვენ მარტონი არ ვართ ცდუნების წინააღმდეგ ბრძოლაში. ჩვენ ობლები არ ვართ. ჩვენ შეგვიძლია მოვიწვიოთ უფალი ჩვენს გვერდით.

ასევე მნიშვნელოვანია აღინიშნოს, რომ იესო თანმიმდევრულად მოიხსენიებს ნუგეშისმცემელს, ან დამხმარეს, ან დამცველს, როგორც სულიწმიდას. მაგალითად, წინა თავის დასასრულს იესომ უთხრა თავის მოწაფეებს: „დამხმარე, სულიწმიდა, რომელსაც მამა გამოგზავნის ჩემი სახელით, გასწავლით ყველაფერს და გაგახსენებთ ყველაფერს, რაც მე ვუთხარი. შენ" (იოანე14:26). ²¹

ჯვარცმისა და აღდგომის წინ იესო მუდმივად საუბრობს ნუგეშისმცემლის გაგზავნაზე და სულიწმიდის მომავალ დროში მოსვლაზე. ეს იმიტომ ხდება, რომ განდიდების პროცესი ჯერ არ დასრულებულა. როგორც იოანემ თქვა ადრე ამ სახარებაში, „სულიწმიდა ჯერ კიდევ არ იყო, რადგან იესო ჯერ კიდევ არ იყო განდიდებული“ (იოანე7:39). მაგრამ მომავალი მოვლენის დრო სულ უფრო ახლოვდება. ამიტომ იესო ამბობს: „როცა ნუგეშისმცემელი მოვა... ეს მოწმობს ჩემზე“ (იოანე15:26).

სხვა სიტყვებით რომ ვთქვათ, მას შემდეგ რაც იესო განდიდდება და აღარ იქნება მათთან პირადად, ის კვლავ მოვა მათთან - არა იმ მატერიალური ფორმით, რომელიც მან მიიღო მაშინ, როცა მათთან ერთად იყო მსოფლიოში, არამედ, უფრო ღრმად, ის მოვა. იყავი მათთან სულით. იესო ყოველთვის იქნება მათთან, როგორც სულიწმიდა, თუნდაც მათი უბედურებების დროს. ის იქ იქნება, რათა ანუგეშოს ისინი, გააძლიეროს ისინი და მოიხსენიოს თავისი ჭეშმარიტება და მისი ჭეშმარიტების სული.

ისევე, როგორც იესო მოდის ჩვენთან, როგორც სულიწმიდა, გვახსენებს ჭეშმარიტებას, რომელიც მოწმობს მასზე, ჩვენც გვეძლევა მისია, მივცეთ ჩვენება სხვებისთვის იესოს შესახებ. ის ჩვენთან ერთად იყო არა მხოლოდ ბავშვობაში და ბავშვობაში, არამედ მთელი გზა ჩვენი აღორძინების პროცესში. როგორც იესო ამბობს: „და თქვენც მოწმობთ, რადგან თავიდანვე ჩემთან იყავით“ (იოანე15:27). ²²

---

პრაქტიკული აპლიკაცია

---

მიუხედავად იმისა, რომ წინა თავის უპირატესი ტონი იყო ნუგეშისცემა და ნუგეში, ეს თავი მთავრდება სიძულვილსა და დევნაზე, რომელსაც მოწაფეები დაუპირისპირდებიან, განსაკუთრებით მაშინ, როდესაც ისინი ცდილობენ იესოს შესახებ ჩვენების მიცემას. დევნის ამ დროს მათი დაძლევის ერთადერთი იმედი იქნება ვაზთან კავშირის დარჩენა, ანუ დარჩენა იმ ჭეშმარიტებაში, რომელიც მათ მისცა იესომ, განსაკუთრებით იმ ჭეშმარიტებაში, რომ მათ უნდა უყვარდეთ ერთმანეთი. მაშ, როგორც პრაქტიკულ გამოყენებას, იცოდეთ, რომ დევნა მოდის. გაჩნდება ეჭვები. გაგიჩნდებათ ცდუნება, მიატოვოთ თქვენი უმაღლესი მიზნები და სულიერი მისწრაფებები. ეს არის დრო, რომ დარჩეთ ღმერთთან, მის სიტყვაში დამკვიდრებით და ნება მიეცით მას გაიხსენოს ჭეშმარიტება, რომელიც გჭირდებათ ამ მომენტში. დაუძახეთ მის სახელს. ანუ შიშის ნაცვლად ილოცეთ მისი გამბედაობისთვის. ილოცეთ მისი გაგებისთვის წყენის ნაცვლად. ილოცეთ მისი მშვიდობისთვის შფოთვის ნაცვლად. ამგვარად, ღმერთი იქნება თქვენთან, როგორც დამხმარე, ჭეშმარიტების სული, რომელიც დაგიჭერთ მხარს, გაგაძლიერებთ და გებრძოლებათ განსაცდელების დროს. წადი წინ უფლის სახელით. ²³

---

അടിക്കുറിപ്പുകൾ:

411. Verse 16. And they said to the mountains and to the rocks, Fall on us, signifies to be covered over by evils and by falsities therefrom. This is evident from the signification of "mountains," as being the evils that flow from the loves of self and of the world (of which above, n. 405; also from the signification of "rocks," as being the falsities from evil (of which below); also from the signification of "fall on us," as being to be covered by them. These things, too, are to be illustrated by such things as occur in the spiritual world when the Last Judgment takes place; for they are said respecting the Last Judgment, as is evident from the following verse, where it is said, "For the great day of His anger is come, and who is able to stand?" that "day" meaning the time and state of the Last Judgment. The state of the wicked then is such that from the mountains and rocks upon which they have made their habitations they cast themselves down into the hells, more or less deeply according to the atrocity of the evils and falsities with them; and this they themselves do, because they cannot endure Divine good and Divine truth, the higher heavens then being opened, from which the light of heaven flows in, which is Divine truth united to Divine good, by which light their pretended goods and truths are constricted, and these being constricted their evils and falsities are loosened; and as evils and falsities cannot endure the light of heaven, for they are pained and tortured by it, these spirits cast themselves from the mountains and rocks into the hells, more or less deeply according to the quality of their evil and falsity; some into gaps and caves, and some into holes and rocks, which then stand open before them; but as soon as they have cast themselves in, the openings are closed up. In this way the casting out of evil spirits from the mountains and hills which they have occupied is effected (See above, n. 391, 392, 394); and when they are in the caves and among the rocks the pains and torments they suffered from the influx of the light of heaven cease; for they find rest in their evils and in the falsities therefrom, because these had been their delights; for the delights of his life remain with everyone after death, and the delights of life are the delights of their loves, for every delight of life is from love.

[2] From this the signification of their "calling to the mountains and the rocks to fall on them" can be seen; likewise what is signified in Hosea:

They shall say to the mountains, Cover us, and to the hills, Fall on us (Hosea 10:8).

And in Luke:

Then shall they begin to say to the mountains, Fall on us, and to the hills, Hide us (Luke 23:30).

This, too, treats of the Last Judgment. The light of heaven, which is Divine truth united to Divine good, by the influx and presence of which the evil who cast themselves down are pained and tormented, is meant by the words immediately following in this verse; "hide us from the face of Him that sitteth on the throne, and from the anger of the Lamb;" it is said "the anger O the Lamb" because they are in torment; but their torment is not from that, but from the evils of their loves and from the falsities of their faith; and because these evils and falsities have formed all the interiors of their mind (for each one's mind is formed by his love and its faith, even so as to be a likeness of these in form), and because the interiors of the mind of those who are in evils and in falsities therefrom are turned away in a contrary direction, or to a quarter opposite to Divine goods and truths, therefore when Divine truth flows in and endeavors to reverse the action of the interiors of their mind, and thereby to lead them into heaven (for this is what Divine truth proceeding from the Lord does everywhere where it flows in), and they are unwilling to abandon the delights of their loves, they suffer anguish and torment; but these cease when they come into the hells where like delights or like loves prevail.

[3] Having shown above n. 405 what "mountains and hills" signify, it shall now be shown what "rocks" signify, namely, that they signify truth from spiritual good, also the truth and good of faith, but in the contrary sense the falsity of faith. This signification of "rocks" is also from appearances in the spiritual world; for rocks and crags are seen there as mountains and hills are seen, as was shown above, and upon the rocks there those dwell who are in truths from spiritual good, and who are in the truth and good of faith. The difference between the mountains and hills, and the rocks and crags, is that the former are of soil, and the latter of stone, and "soil" corresponds to and thus signifies the good of love, and "stone" corresponds to and thus signifies the truth of faith. And as most things in the Word have also a contrary sense, so do "rocks," and in that sense they signify the falsity of faith, and this also from correspondence; for those who are in the falsities of faith dwell there within the rocks in caverns.

[4] That "rock" signifies truth from good and the truth of faith, and in the highest sense the Lord in respect to these, is evident from the following passages. In Daniel:

Thou sawest ¹ till that a stone was cut out, not by hands, and it smote the image upon his feet, that were iron and clay. And the stone that smote the image became a great rock and filled the whole earth (Daniel 2:34-35).

This was said of the image that Nebuchadnezzar saw in his dream. "The stone that became a great rock" means the Lord, as is evident from the particulars there. But first let the signification of what precedes be told; "the head of the image" which was gold, signifies the Most Ancient Church, which was a celestial church, or a church in which the good of love to the Lord reigned; this good is signified in the Word by "gold," and also by "the head;" "the breast" and "the arms" which were silver, signify the Ancient Church, which succeeded the Most Ancient, and this church was a spiritual church, or a church in which the good of charity towards the neighbor, and truth from that good, reigned; this truth and good are signified by "silver," and also by "the breast" and "the arms;" "the belly and the thighs which were brass" signify the church that succeeded the ancient spiritual church and which may be called spiritual-natural; in this church the good of faith and the truth from that good reigned; this good is signified in the Word by "brass," and also by "the belly" and "the thighs;" but "the legs and the feet, which were part iron and part clay," signify the Israelitish and Jewish Church, which was an external church without any internal, and which therefore had no truth and good, but truth falsified which in itself is falsity, and good adulterated which in itself is evil; therefore it is said respecting it in this chapter:

Whereas thou sawest iron mixed with miry clay, they shall mingle themselves with the seed of man; but they shall not cohere one with the other, even as iron doth not mingle with clay (Daniel 2:43).

"Iron" signifies natural truth, and "miry clay" natural good; "the feet and legs" have a like meaning; but here "clay" signifies good adulterated, and "iron" such truth as there is in the external sense of the Word; for "the seed of man" means the Word where there are goods and truths, the adulterations and falsifications of which are described by "iron mixed with clay, which do not cohere one with the other." (That there have been four churches, one after another, may be seen in The Doctrine of the New Jerusalem 247, 248 .) "The stone" that smote the image means Divine truth from the Lord; that "it became a great rock and filled the whole earth" signifies that the Lord by Divine truth is to rule over heaven and the church; "the earth" here meaning the church and also heaven; therefore it is added that this kingdom "shall stand forever" (verse Daniel 2:44), "kingdom" also signifying the church and heaven, for there is the kingdom of God. That Divine truth is here meant by "stone," and the Lord in respect to Divine truth by "rock," is evident from the signification of "stone" in the Word when predicated of the Lord (as in Genesis 49:24; Psalms 118:22-23; Isaiah 28:16; Matthew 21:42, 21:44; Mark 12:10-11; Luke 20:17-18). Whether you say the Lord or Divine truth it is the same, since all Divine truth is from Him, and thence He is in it; and it is from this that the Lord is called "the Word," for the Word is Divine truth. (That "stone" in the highest sense signifies the Lord in respect to Divine truth, and thence in a lower sense truth from good, see Arcana Coelestia 643[1-4], 1298, 3720, 6426, 8609, 10376)

[5] That "rock" signifies the Lord in respect to Divine truth, is plain from:

The rock in Horeb from which waters were given to the Israelitish people (Exodus 17:5-6);

and that it was commanded:

That Moses and Aaron should speak unto the cliff, and thus should sanctify Jehovah in the eyes of the sons of Israel; but that Moses smote it with a staff two times, therefore it was declared to Moses and Aaron that they should not bring the people into the land of Canaan (Numbers 20:8-13).

It is known in the church that this "rock" signified the Lord; but it is not known that it had this signification because "rock" in the Word signifies the Divine truth that proceeds from the Lord; this was why Moses and Aaron were commanded to speak to it, and thus to sanctify Jehovah in the eyes of the sons of Israel. Also "the waters" that flowed forth signify Divine truth; and "the people drinking of them" signifies to nourish spiritually, which is done by instructing and teaching. (That "waters" signify truths, see above, n. 71; and that "to drink," and "to be given to drink," signify to be instructed and to be taught, see Arcana Coelestia, n. (Arcana Coelestia 3069, 3772, 4017-4018, 8562, 9412) The like is signified by "rock" in Isaiah:

They shall not thirst; He will lead them in desolate places; He will cause the waters to flow out of the rock for them, when He cleaveth the rock that the waters may issue (Isaiah 48:21).

In David:

He clave the rocks in the wilderness, and made them to drink of the great depths; and He brought streams out of the cliff; and they remembered that God was their Rock, and the most high God their Redeemer (Psalms 78:15-16, 20, 35).

In the same:

He opened the rock that the waters might issue out; they flowed in the dry places, a river (Psalms 105:41).

In the same:

Before the Lord thou art in travail, O earth, before the God of Jacob, who turned the rock into a pool of waters, the flint into a fountain of waters (Psalms 114:7-8).

That "rock" in these passages signifies the Lord in respect to Divine truth, or what is the same, Divine truth from the Lord, is evident from what has been said above, also from the fact that these two passages in David treat of the redemption and the regeneration of the men of the church, and this is effected by means of Divine truth from the Lord. Redemption is treated of in these words, "they remembered that God was their Rock, and the most high God their Redeemer;" regeneration in these words, "Before the Lord thou art in travail, O earth;" "to be in travail" when predicated of the church, signifying to be reformed and regenerated.

[6] In Isaiah:

Hearken unto me, ye that follow after righteousness, ye that seek Jehovah; look unto the rock out of which ye were hewn, and to the digging out of the pit out of which ye were digged (Isaiah 51:1).

The "rock" means the Lord in respect to Divine truth, and the "pit" signifies the Word, as also in other places; "to be hewn out of the rock" and "to be digged out of the pit," signify to be regenerated by Divine truths and Divine goods, thus by truths from good from the Lord; for "stones," that are cut out of a rock, signify truths from the Lord; and "soil," that is dug out of a pit, signifies good from the Lord, therefore it is called "the digging out of the pit."

[7] In Moses:

Give ye greatness unto our God; the rock, whose work is perfect, and all His ways are judgment. He made him to ride on the high places of the earth, and feedeth him with the increase of the fields; He maketh him to suck honey out of the cliff, and oil out of the flint of the rock. The rock that begat thee hast thou given to forgetfulness, and hast forgotten God thy Former. Is it not because their rock hath sold them, and Jehovah hath shut them up? For their rock is not as our rock, neither are our enemies judges (Deuteronomy 32:3-4, 13, 18, 30-31).

This is said of the Ancient Church, which was a church that was in truths from good; therefore truths from good are described by various things that correspond, as "He made him to ride on the high places of the earth, He fed him with the increase of the fields; He made him to suck honey out of the cliff, and oil out of the flint of the rock." Intelligence in the spiritual things of this church is signified by "He made him to ride on the high places of the earth;" "to ride" signifying to understand; "the high places of the earth" meaning the spiritual things of the church; spiritual nourishment therefrom is signified by "He fed him with the increase of the fields;" "to feed" meaning to nourish, and "the increase of the fields" meaning all things of the church. That they had natural good and spiritual good through Divine truth from the Lord is signified by "He made him to suck honey out of the cliff, and oil out of the flint of the rock;" "honey" meaning natural good, "oil" spiritual good; "cliff" external Divine truth from the Lord which is for the natural man, and "flint of the rock" internal Divine truth from the Lord which is for the spiritual man. The Jewish Church, which was not in any Divine truth, is next treated of, and respecting this it is said, "the rock that begat thee hast thou given to forgetfulness, and hast forgotten God thy Former," which signifies that the Lord, and thence Divine truth, by which the church is reformed, were rejected; "rock" meaning the Lord in respect to Divine truth, and "that begat thee," and "God the Former" signifying to be reformed by the Lord by means of Divine truth. That they were altogether deprived of truth and good is signified by "their rock hath sold them, and Jehovah hath shut them up," "rock" having reference to truth, and "Jehovah" to good; "to sell" and "to shut up" means to be deprived of. That they would be in falsity from evil is signified by "their rock is not as our rock, neither are our enemies judges" "their rock" meaning falsity, "our enemies" evils, "not judges" signifying not truths and goods. From this it can be seen that "rock" signifies the Lord in respect to Divine truth, and in the contrary sense, falsity.

[8] In the second book of Samuel:

The spirit of Jehovah spoke in me, and His speech was upon my tongue. The God of Israel said, the Rock of Israel spoke [to me]. He that ruleth over the righteous man, that ruleth over the fear of God (2 Samuel 23:2-3).

"Rock" here manifestly stands for the Lord, for in the Word "the God of Israel" means the Lord; therefore it is said "the spirit of Jehovah spoke in me, and His speech was upon my tongue," also "the God of Israel said, the Rock of Israel spoke to me." The "spirit of Jehovah" and "His speech" signify Divine truth, and the Lord is called "the God of Israel" from worship, and "the Rock of Israel" from Divine truth, from which is worship. Because it is the Lord who is meant, it is said that "the Rock of Israel spoke." His dominion over those who are in good and those who are in truth is signified by "He that ruleth over the righteous man, that ruleth over him that hath the fear of God;" righteousness" is predicated of good, and "fear of God" of truth; for this Psalm of David treats of the Lord, which makes clear that the Lord is meant by "the God of Israel," and "the Rock of Israel."

[9] In David:

O that My people may hearken unto Me, that Israel might walk in My ways! I would feed ² them with the fat of wheat; and with honey out of the rock I would satisfy them (Psalms 81:13, 16).

Here, too, "rock" means the Lord in respect to Divine truth (as may be seen above, n. 374, where this is explained). In the same:

Who is God save Jehovah, or who is a Rock besides my ³ God? Jehovah liveth: and blessed be my Rock; and the God of my salvation shall be exalted (Psalms 18:2, 31, 46; 2 Samuel 22:2-3, 32, 47).

It is said, "Who is God save Jehovah, and who is a Rock besides my God?" because where Divine good is treated of the Lord is called "Jehovah," and where Divine truth is treated of he is called "God," and also "Rock," as here; so afterwards, "Jehovah liveth, and blessed be my Rock;" "the God of my salvation shall be exalted" signifies that He must be worshiped by means of truths from good, from which is salvation; "to be exalted," in reference to God is predicated of worship from good by means of truths.

[10] In the same:

Let the sayings of my mouth and the meditation of my heart be well pleasing before Thee, O Jehovah, my Rock and my Redeemer (Psalms 19:14).

"Jehovah the Rock" has a like signification as "Jehovah God," namely, the Lord in respect to Divine good and Divine truth; and He is called "Redeemer" from regeneration, which is effected by Divine truth; "sayings of the mouth" signify the understanding of truth, and "the meditation of the heart" the perception of good. In the same:

I say unto God my Rock, Why hast Thou forgotten me? (Psalms 42:9).

"God the Rock" means the Lord in respect to Divine truth, here in respect to defense. In the same:

Unto Thee do I call, O Jehovah my Rock; be not silent from me; lest Thou be silent from me (Psalms 28:1).

Here, too, "Jehovah" and "Rock" are mentioned, because "Jehovah" means the Lord in respect to Divine good, and "Rock" the Lord in respect to Divine truth, and as both are meant it is twice said, "be not silent from me," "lest Thou be silent from me;" one having reference to Divine good, the other to Divine truth, for in the Word there is a heavenly marriage in every particular, which is the marriage of good and truth. In Habakkuk:

O Jehovah, Thou hast placed him for judgment; and thou, O Rock, hast founded him for correction (Habakkuk 1:12).

In Isaiah:

Trust ye in Jehovah forevermore; for in Jah Jehovah is the Rock of Eternity (Isaiah 26:4).

Ye shall have a song as of the night of celebrating the feast; and gladness of heart as of one going with a pipe to come into the mountain of Jehovah, to the Rock of Israel (Isaiah 30:29).

Is there a God beside me? yea, there is no Rock, I know not any (Isaiah 44:8).

In David:

We will make a joyful noise unto the Rock of our salvation; we will come before His faces with confession (Psalms 95:1-2

In the first book of Samuel:

There is none holy as Jehovah; and there is no Rock like our God (1 Samuel 2:2).

In David:

Upright is Jehovah my Rock (Psalms 92:15).

He shall call me, Thou art my Father, my God, the Rock of my salvation. I also will make Him the firstborn, high above the kings of the earth (Psalms 89:26-27).

[11] In these passages, "rock" means Divine truth from the Lord and the Lord Himself, as well as in other passages. As in the gospels:

Everyone that heareth My words and doeth them, I will liken him to a prudent man, who built his house upon a rock; and the rain descended, and the floods came, and the winds blew, and beat upon that house, yet it fell not, for it was founded upon a rock (Matthew 7:24-25; Luke 6:48).

"The house founded upon a rock" means the church and the man of the church who has founded his doctrine and life upon the Divine truth, which is from the Lord, thus upon those things that are in the Word, consequently one who is in truths from good from the Lord. It is said, "who is in truths from good," because Divine truth is not received by anyone who is not in good. To be in good is to be in the good of life, which is charity; therefore it is said "he that heareth My words and doeth them;" "doing the Lord's words" is the good of life, for truth, when a man does it, becomes good because it then enters the will and love, and whatever becomes of the will and love is called good. Temptations, in which such a man of the church does not fall but conquers, are signified by "the rain descended, the floods came, the winds blew, and beat upon the house, and yet it fell not, for it was founded upon a rock;" for in the Word "floods of waters" and "rains," and also "tempests of wind," signify temptations. This, to be sure, is a comparison, but it should be known that all comparisons in the Word are as much according to correspondences as are the things not said comparatively (See above, n. 69; and Arcana Coelestia 3579, 8989).

This makes plainly evident that "rock" in the Word signifies the Lord in respect to Divine truth, or Divine truth from the Lord.

[12] From this it can be seen what is signified by the Lord's words to Peter, in Matthew:

Jesus said to the disciples, But who say ye that I am? Simon Peter answered, Thou art the Christ, the Son of the living God. Jesus answering said unto him, Blessed art thou, Simon son of Jonah; for flesh and blood hath not revealed it unto thee, but My Father who is in the heavens. I say unto thee, Thou art Peter, and upon this rock I will build My church, and the gates of hell shall not prevail against it. And I will give unto thee the keys of the kingdom of the heavens, that whatsoever thou shalt bind on earth shall be bound in the heavens, and whatsoever thou shalt loose on earth shall be loosed in the heavens (Matthew 16:15-19).

"Peter" here does not mean Peter, but Divine truth from the Lord (as in the passages cited above) for all the Lord's disciples together represented the church; and each one of them some constituent of the church; "Peter" the truth of the church, "James" its good, and "John" good in act, that is, works; the rest of the disciples represented the truths and goods that are derived from these, just as the twelve tribes of Israel. That this is so will be seen in what follows, where the tribes and the disciples are treated of. This is why these three disciples are mentioned in the Word more than the others.

[13] The Lord addressed these words to Peter because he then confessed, saying, "Thou art the Christ, the Son of the living God," which in the spiritual sense signifies that He is the Divine truth; this is signified by "Christ," also by "the Son of God." (That this is signified by "Christ" see Arcana Coelestia 3004, 3005, 3009; and by "the Son of God" above, n. 63, 151, 166.) By virtue of this confession "Peter" represented Divine truth from the Lord in the church, and for this reason he was called "a rock" [petra], and it is said "thou art a rock [petra], upon this rock [petra] I will build My church," which signifies upon Divine truth from the Lord, or what is the same, upon truths from good, for upon these the church is built. That Peter might represent this in the church he was called by the Lord "a rock [petra]." as is evident in John:

Jesus looking upon him said unto him, Thou art Simon, the son of Jonah; thou shalt be called Cephas, which is, by interpretation, a rock [petra] (John 1:42).

Cephas in the Syriac language means a rock, and so Peter in that version is everywhere called "Cephas;" moreover, the same word in the Hebrew means a rock (as is evident in Jeremiah 4:29; andJob Job 30:6, where "rocks" are mentioned in the plural number); but Peter is not called a rock [petra] in the Greek and Latin because the name was bestowed upon him as a personal name.

[14] The Lord said "Simon son of Jonah" and afterwards he was called "a rock," because "Simon son of Jonah" signifies truth from good, or faith from charity; and as truth from good or faith from charity is granted only to those who are in Divine truth from the Lord, and Peter then confessed [the Lord], so he is called "a rock," not himself as a person, but that Divine truth which was from the Lord with him in his confession. That this was from the Lord is meant by the Lord's words, "flesh and blood has not revealed it unto thee, but My Father who is in the heavens;" "the Father in the heavens" meaning the Divine in the Lord, since the Father was in Him, and He in the Father and they were one (John 14:7-11; 10:30, 38). That "Simon" signifies truth in the will, see in the following chapter; and that "dove," which is what "Jonah" means, signifies spiritual good, see Arcana Coelestia 870[1-3], 1826, 1827); consequently "Simon son of Jonah" signifies the truth of good or truth from good. Because the hells have no power against Divine truth proceeding from the Lord, or against any man in whom there is Divine truth from the Lord, therefore the Lord says that "the gates of hell shall not prevail against it."

[15] The Lord further said, "I will give unto thee the keys of the kingdom of the heavens; and whatsoever thou shalt bind on earth shall be bound in the heavens, and whatsoever thou shalt loose on earth shall be loosed in the heavens," which signifies that all things are possible to those who are in truths from good from the Lord, in full agreement with these words:

All things whatsoever ye ask for, praying, believe that ye are to receive, then shall it be done unto you (Mark 11:24; Matthew 7:8; Luke 11:9).

How these words are to be understood see above (n. 405 i), namely, that to ask from the faith of charity is to ask not from self but from the Lord, for whatever anyone asks not from self but from the Lord he receives. That such is the signification of these words, "whatsoever thou shalt bind on earth shall be bound in the heavens, and whatsoever thou shalt loose on earth shall be loosed in the heavens," is clear from the Lord's words to the disciples and to all who are in truths from good from the Lord, in Matthew:

Verily I say unto you, What things soever ye shall bind on earth shall be bound in heaven, and what things soever ye shall loose on earth shall be loosed in the heavens (Matthew 18:18).

[16] These words were spoken to all, thus not to Peter only, as the Lord immediately declares in that chapter in these words:

I say unto you, That if two of you shall agree on earth in My name respecting anything that they shall ask, it shall be done for them by My Father, who is in the heavens. For where two or three are gathered in My name, there am I in the midst of them (Matthew 18:19-20).

"The Lord's name" means everything by which He is worshiped; and as He is worshiped by means of truth from good, which is from Him, so this is meant by "His name." (That this is what is meant by the "Lord's name," see above, n. 102, 135.) So "every thing they shall ask on earth shall be done for them in the heavens" has a similar signification as "whatsoever ye shall bind and shall loose on earth shall be bound and shall be loosed in the heavens," for the Lord explains the former words by the latter. One who knows the spiritual sense of the Word can know also why it is said "if two agree," and afterwards, "where there are two or three," namely, because "two" is predicated of good, and "three" of truth, consequently "two and three" of all who are in truths from good. (That Divine truth from the Lord has all power in the heavens and on earth, see above, n. 209, 333; and in the work on Heaven and Hell 230-231, 539; and Arcana Coelestia 3091, 3563, 6344, 6423, 6948, 8200, 8304, 9643, 10019, 10182. "Two" is predicated of good because it signifies conjunction by love, n. 1686, 5194, 8423; "three" is predicated of truths because it signifies all truths in the complex, in like manner as "twelve," n. 577, 2089, 2129, 2130, 3272, 3858, 3913; therefore when "two" and "three" are mentioned in the spiritual world, two and three, are not meant, but all who are in truths from good. That "Peter" signifies truth from good, which is from the Lord, see in the small work on The Last Judgment 57.)

[17] Thus far it has been shown what "rock" signifies in this sense; it shall now be shown what "rock" signifies in the contrary sense. In the contrary sense "rock" signifies infernal falsity that is trusted in; as in the following passages. In Isaiah:

Hewing out ⁴ thy sepulcher in the height, graving for himself a habitation in the cliff (Isaiah 22:16).

This chapter treats of "the valley of vision," which signifies the falsity of doctrine confirmed by the sense of the letter of the Word; the love of falsity is signified by "the sepulcher in the height," and the belief of falsity by "the habitation in the cliff;" their making such things for themselves is signified by "hewing out" and "graving for themselves."

[18] In the same:

In that day they shall reject every man the idols of his silver and the idols of his gold which your hands make for you; then shall Asshur fall by the sword not of a man [vir], and the sword not of a man [homo] shall devour him: and his cliff shall pass away for awe, and his princes shall be dismayed at the banner (Isaiah 31:7-9).

This treats of judgment upon those who from self-intelligence believe themselves to be wise in Divine things. Such are those who are in the love of self and the world, and who seek after a reputation for learning for the sake of self; these, because they are unable to see truths, seize on falsities and proclaim them as truths. The falsities that favor their principles and their loves are signified by "the idols of silver and the idols of gold;" that these are from self-intelligence is signified by "which your hands have made for you;" that they will perish by their own falsities is signified by "then shall Asshur fall by the sword not of a man [vir], and the sword not of a man [homo] shall devour him;" "Asshur" meaning the rational perverted, and thence those who are in falsities from self-intelligence; "to fall and to be devoured by the sword" meaning to perish. This was represented also by the king of Assyria in that he was slain by his own sons (Isaiah 37:38); "his sons" there signifying his own falsities by which he perished; "his cliff, which shall pass away for awe," signifies all falsity in general, in which such have trusted; and "the princes, who shall be dismayed at the banner," signify the primary falsities; it is said "at the banner," because such falsities are dispersed not by any combat with truths, but by a mere sign of combat, which a banner is. I have seen such cast down from the rocks upon which they were by the waving of an ensign.

[19] In Jeremiah:

The whole city fleeth before the voice of the horseman and the shooter of the bow; they entered the clouds and went up into the rocks, the whole city is forsaken, not a man [vir] dwelleth therein (Jeremiah 4:29).

This describes the church desolated in respect to truths. The desolation of all the truth of doctrine by false reasonings and false doctrinals therefrom is signified by "the whole city fleeth before the voice of the horseman and of the shooter of the bow;" "the voice of the horseman" signifying false reasonings, and "the voice of the shooter of the bow" false doctrinals; "the whole city fleeth" signifies the desolation of all the truth of doctrine, "city" meaning doctrine. That no truth is acknowledged, but falsity alone, is signified by "they entered the clouds and went up into the rocks;" "to enter the clouds" signifying into the non-acknowledgment of truth, and "to go up into the rocks" signifying into mere falsity.

[20] I have also seen rocks that consisted of stones heaped together, with no level place where verdure grew as elsewhere upon rocks; upon these were spirits who while they lived in the world as men had been in faith separate from charity, which is called faith alone, and had confirmed themselves therein both in doctrine and in life. This is what is meant by "the dryness of the rock," in Ezekiel:

She set ⁵ it upon the dryness of the cliff; she poured it not upon the earth that dust might cover it (Ezekiel 24:7).

And in the same:

I will cause many nations to come up against thee; and they shall destroy the walls of Tyre and throw down her towers; and I will purge her dust from her, and make her the dryness of a cliff (Ezekiel 26:3-4, 14).

"Dust" in these two passages means the soil, which signifies the good of the church. When there is no soil on the rocks, but the rocks are dry, that is, consist of mere heaps of stones, as was said above, it is a sign that there is no good, and where there is no good there is mere falsity; so this is what is signified by "the dryness of a cliff," and "she poured it not upon the earth, that the dust might cover it," and "I will purge her dust from her." This makes evident what is signified by the Lord's words in the Gospels:

Other seed fell upon the rocky places, where they had not much soil; and straightway they sprang up because they had no depth of earth; and they dried up (Matthew 13:5, 6; Mark 4:5, 6; Luke 8:6).

This may be seen explained above n. 401.

[21] Most of those in the spiritual world who have their light from the moon there, dwell upon rocks. Those who are spiritual-natural dwell upon rocks that are covered with a thin surface of soil, where consequently there are level places, verdure, and shrubberies, but not such as are upon the mountains and hills where those dwell who receive light from the sun of heaven; while those who are not spiritual-natural, but merely natural, are not at this day upon the rocks, but in caverns in the rocks there; and those who are in falsities from evil, dwell among heaps of stones there; all these things are correspondences.

[22] In Jeremiah:

Behold, I am against thee, O mountain destroying the whole earth; and I will stretch out Mine hand against thee and roll thee down from the cliffs, and will make thee a mountain of burning (Jeremiah 51:25).

This is said of Babylon, whose damnation through falsities is signified by "I will roll thee down from the cliffs," and whose damnation through evils is signified by "I will make thee a mountain of burning" (but this may be seen more fully explained above, n. 405.

[23] In the same:

O ye inhabitants of Moab, forsake the cities and dwell in the cliff, and be like the dove that maketh her nest in the passages of the mouth of the pit (Jeremiah 48:28).

This is said of Moab, which signifies the adulteration of good and truth, and thus those who pervert the good and truth of the Word. "Forsake the cities" signifies to leave the truths of doctrine; "dwell in the cliff" signifies in falsities and the doctrine of falsities; "be like the dove that maketh her nest in the passages of the mouth of the pit" signifies looking at truth from without and not from within, for "a pit" signifies the Word where truths are; "to make a nest in the passages of its mouth" means outside of it and not within, "to make a nest" having the same signification as to dwell, namely, to live a life; but "to build a nest" is predicated of a bird, and "to dwell" of man. What it is to regard the Word from without and not from within may be seen in the Arcana Coelestia 10549-10551), namely, to look at it not from doctrine but from the mere letter; and in consequence of this men wander in every direction whither the disposition, thought, and affection may lead; they are sure of nothing, whence come the perpetual adulterations that are signified by "Moab." This is the case with those who study the Word for the sake of glory and honor; because such regard themselves in everything when studying the Word, they remain outside of the Word; while those who love truth and good from the Word are within the Word, for they look at it not from self, but from the Lord. This makes clear what is signified by "O ye inhabitants of Moab, forsake the cities and dwell in the cliff, and be like the dove that maketh her nest in the passages of the mouth of the pit."

[24] In the same:

Is not My word like as fire? and like a hammer that scattereth the cliff? (Jeremiah 23:29.)

The Word is said to be "like a fire and like a hammer" because "fire" signifies the good of love, and "hammer" the truth of faith, for "the hammer" has a similar signification as "iron," and "iron" signifies truth in ultimates, and the truth of faith. Both are mentioned, namely, "fire" and "hammer," and accordingly good and truth, because of the marriage of good and truth in every particular of the Word. "The cliff that is scattered" signifies the falsity in the whole complex and the doctrine of falsity; and these are scattered or destroyed, when man with whom they exist is judged.

[25] In Nahum:

Who shall stand before His indignation? or who shall stand up in the glowing of His anger? His wrath is poured out like fire, and the rocks shall be overturned before Him (Nahum 1:6).

That the "indignation," "wrath," and "anger" of Jehovah signify the Last Judgment, and the state of damnation of those who are in evils and in falsities therefrom will be seen in the following articles. The damnation of evils is signified by "His wrath, which is poured out like fire;" and the damnation of falsities from evils by "His anger," and "the rocks shall be overturned before Him;" "fire" also signifying the evils of the loves of self and of the world, and "rocks" the falsities therefrom, and "to be overturned" signifies to perish. Moreover, the rocks, upon which are those who are in the principles of falsity and thus in falsities of every kind, are visibly overturned, and those who are upon them are thus cast down into hell; but this occurs in the spiritual world, where all have their dwelling places according to the quality of their interiors to which their externals correspond.

[26] In Isaiah:

Ye that have heated yourselves with gods under every green tree, that slaughter the children in the brooks under the shelves of the cliffs (Isaiah 57:5).

What is meant by "heating oneself with gods under every green tree, and slaughtering the children in the brooks under the shelves of the cliffs," no one can know except from the internal sense. In that sense "to heat oneself with gods under every green tree" signifies to worship God from every falsity that occurs; "to heat oneself with gods" means ardent worship, and "every green tree" means every falsity that occurs, for "tree" signifies knowledges and perceptions, here the knowledges and perceptions of falsity; and "to slaughter the children in the brooks, under the shelves of the cliffs" signifies to extinguish truths by falsities from self-intelligence; "children" meaning truths, "brooks" self-intelligence, "shelves of the cliffs" falsities; "under the shelves of these" signifies from the sensual, in which there is the ultimate natural light, for those who are in that light only stand under precipitous rocks and do not see any truth, and if it is told them they do not perceive it. In such a position I also have seen them in the spiritual world. This makes evident that "to slaughter the children" means not to slay children, but to extinguish truths.

[27] So in David:

Happy is he who shall seize and shatter thy babes against the cliff (Psalms 137:9).

"Babes" mean here not babes but falsities springing up; for Babylon is here treated of, which signifies the falsities of evil destroying the truths of good of the church; the destruction of these is signified by "shattering them against the cliff;" "cliff" meaning the ruling falsity of evil, and "to shatter" meaning to destroy. He who abides in the mere sense of the letter of the Word and does not think beyond it, can easily be led to believe that he is called "happy" who does this with the babes of his enemies, when yet that would be an enormous crime; but he is called "happy" who disperses the falsities of evil springing up in the church, which are here signified by "the babes of Babylon. "

[28] In Jeremiah:

Who hath heard such a thing as this? The virgin of Israel hath done a horrible thing. Shall the snow of Lebanon from the rock leave My fields? Shall the strange cold waters flowing down be snatched away? My people have forgotten Me, they have burned incense to vanity (Jeremiah 18:13-15).

"The virgin of Israel" means here and elsewhere the spiritual church, for this the Israelites represented; "the horrible thing that they did" means that they turned the goods of the church into evils, and the truths of the church into falsities, and from these evils and falsities worshiped Jehovah. The evils from which is such worship are signified by "My people have forgotten Me," for he who forgets God is in evils; and the falsities from which is such worship are signified by "they have burned incense to vanity," "vanity" meaning falsity, and "to burn incense" worship; "shall the snow of Lebanon from the rock leave My fields?" signifies, have they not the truths of the church from the Word? "rock" here signifies the Word, because it signifies Divine truth (as above); "the snow of Lebanon" signifies the truths of the church therefrom. Here "snow" has a similar signification as water, namely, truths, but "snow" signifies cold truths, because a cold church is here treated of. "Lebanon" means the church from which these are, and "fields" mean all goods and truths of the church; "the strange cold waters flowing down," signify the falsities in which there is no good; "strange waters" meaning falsities, and "cold" meaning in which there is no good, for truths have all their heat from the good of love.

[29] In the same:

Behold, I am against thee, thou inhabitant of the valley, thou rock of the plain; that say, Who shall descend against us, and who shall enter into our abodes? (Jeremiah 21:13).

"The inhabitant of the valley" and "the rock of the plain" signify those who are in the ultimates of the Word, and do not permit themselves to be illustrated from the interior; and such do not see truths, but falsities instead; for all the light of truth, because it is out of heaven from the Lord, comes from the interior and descends. Such are meant by "the inhabitant of the valley" and "the rock of the plain;" "valley" and "plain" meaning the ultimates of the Word in which they are; and "inhabitant" and "rock" signifying falsities, "inhabitant" the falsity of life, and "rock" the falsity of doctrine. The belief in falsity and evil in which such are firmly fixed, believing falsity and evil to be truths and goods, is signified by their saying, "Who shall descend against us, and who shall enter into our abodes?"

[30] In Isaiah:

Enter into the rock, and hide thee in the dust, for the dread of Jehovah (Isaiah 2:10).

"To enter into the rock" means into falsity, and "to hide themselves in the dust" means in evil. This treats of the Last Judgment, when those who are in the falsities of evil and in the evils of falsity cast themselves into the hells which are in the rocks and under the lands in the spiritual world. (But these things may be seen more fully brought out and explained in the preceding article.) In Job:

The mountain falling passeth away, and the rock is removed out of its place (Job 14:18).

"Mountain" signifies the love of evil; and "rock" the belief of falsity; and "to melt away" and "be removed out of its place" signifies to perish.

[31] In David:

Let their judges be cast down by the sides of the cliff (Psalms 141:6).

"Judges" signify those who are in falsities, and in an abstract sense, the falsities of thought and of doctrine. "Judges" in the Word have a similar signification as "judgments," and "judgments" signify the truths from which judgments are formed and in the contrary sense falsities. Because those who are in falsities dwell in the spiritual world in cliffs it is said, "let them be cast down by the sides of the cliff," which signifies that they should be let into their falsities and dwell in the hells corresponding to their falsities. In Job:

To dwell in the cleft of the valleys, in holes of the earth, and in the rocks (Job 30:6).

This treats of those who are in the hells, because they are in evils and in falsities therefrom; the hells of those who are in evils in respect to life are under valleys and in caves there; and the hells of those who are in falsities from evil are in rocks. This makes clear what is signified by "dwelling in the cleft of the valleys, in holes of the earth, and in rocks." (But respecting the caverns and caves in which those dwell who are in the hells, and the clefts and holes by which these are entered, see the article just preceding, n. 410.)

[32] These things have been adduced to make known that "rock" in the contrary sense signifies falsity in general; and this signification of "rock" is from correspondence, as can be seen from the appearances and phenomena in the spiritual world, where all dwell according to the correspondences of the interiors of their mind and life. Consequently those who are in wisdom and intelligence, because they are in love to the Lord and in charity towards the neighbor, and thence in the spiritual affection of truth, dwell upon mountains and hills of earth, where there are paradises, gardens, rose-beds, and lawns; but those who are in the belief in the doctrinals of their church and in some degree of charity, dwell upon rocks where there are level places upon which are some groves and some trees and grassy places; while those who have been in faith alone, as it is called, in respect to doctrine and life, and thence in falsities of faith and evils of life, dwell within the rocks, in caverns and cells there.

[33] This signification of "rock" is from the correspondence spoken of. But there is a signification of "rock" from its hardness, as in the following passages.

In Jeremiah:

They have made their faces harder than a rock (Jeremiah 5:3).

In Ezekiel:

As an adamant stronger than rock have I made thy forehead; fear not (Ezekiel 3:9).

In Job:

They shall be graven with an iron pen and with lead in the rock forevermore (Job 19:24).

In Isaiah:

The hoofs of the horses are accounted as rock (Isaiah 5:28).

Hardness is expressed by "rock" from the correspondence of rock with truth from good, for truth from good has all power, as has been said above; but when truth acts against falsity from evil then good is blunted, and truth then remaining acts with hardness, according to the above words in Ezekiel, "As an adamant stronger than rock have I made thy forehead." Truth without good is also hard, but still is easily broken. But what has been here adduced respecting rocks will be more fully elucidated by what will be said hereafter respecting the signification of stones.

അടിക്കുറിപ്പുകൾ: