თავი მეთხუთმეტე

---

ვაზი და ტოტები

---

1. მე ვარ ჭეშმარიტი ვაზი და მამაჩემი მევენახეა.

2. ყოველი ტოტი ჩემში, რომელიც არ გამოიღებს ნაყოფს, ის ართმევს მას; და ყოველი, ვინც ნაყოფი გამოიღებს, ის ჭრის, რათა მეტი ნაყოფი გამოიღოს.

3. უკვე სუფთა ხარ იმ სიტყვით, რომელიც მე გითხარი.

4. დარჩი ჩემში და მე შენში; როგორც ტოტი ვერ გამოიღებს ნაყოფის თავისგან, თუ არ დარჩება ვაზში, ვერც თქვენ, თუ ჩემში არ დარჩებით.

5. მე ვარ ვაზი, თქვენ ტოტები; ვინც ჩემში რჩება და მე მასში, ის ბევრ ნაყოფს გამოიღებს; ჩემთვის ცალკე ვერაფერს გააკეთებ.

6. თუ ვინმე არ დარჩება ჩემში, ის ტოტივით გაძევებულია და გამხმარია; და შეკრიბეს ისინი და ჩაყარეს ცეცხლში და დაიწვნენ.

7. თუ ჩემში დარჩით და ჩემი სიტყვები დარჩნენ თქვენში, რაც გნებავთ, ითხოვეთ და მოგექცეთ.

8. ამით განდიდდება მამაჩემი, რომ ბევრი ნაყოფი გამოიღოთ და ჩემი მოწაფეები გახდეთ.

---

წინა თავის გზავნილი, უპირველეს ყოვლისა, იყო ნუგეშისცემა და ნუგეში. დამარწმუნებელი სიტყვებით დაწყებული: „გული არ შეგაწუხოთ“, იესომ უთხრა თავის მოწაფეებს, რომ აპირებდა მათთვის ადგილის მომზადებას, რომ სულიწმიდა იქნებოდა მათთან და მისცემს მათ თავის მშვიდობას. ეს იყო რამდენიმე დაპირება და გარანტია, რომელიც იესომ მისცა გამოსამშვიდობებელი დისკურსის დაწყებისას. იესომ ასევე უთხრა მათ: „თქვენ გწამთ ღმერთის. ასევე გჯეროდეს ჩემი“ (იოანე14:1). მიუხედავად იმისა, რომ მათი გული შეწუხებული იყო, იესომ მოუწოდა თავის მოწაფეებს, ერწმუნათ იგი, დაეყრდნოთ მას და ერწმუნათ მისი.

მიუხედავად იმისა, რომ რწმენა ფუნდამენტურია, ის უფრო მეტი უნდა იყოს, ვიდრე უბრალო რწმენა. ჭეშმარიტი რწმენა უნდა იყოს გამოხატული ჩვენს ცხოვრებაში, განსაკუთრებით სიყვარულით მსახურებაში. თორემ დაურგავ თესლს ჰგავს. ის არასოდეს გამოვა. ამიტომ, როცა იესო ამთავრებს გამოსამშვიდობებელი მოხსენების პირველ ნაწილს, ის ეუბნება თავის მოწაფეებს: „ადექით, წავიდეთ აქედან“ (იოანე14:31). ამ სიტყვებით იესო მოუწოდებს თავის მოწაფეებს არა მხოლოდ რწმენით დაისვენონ, არამედ აღდგეს და ეს რწმენა ნაყოფიერ ქმედებად აქციონ. როგორც იესო ამბობს შემდეგ მუხლში: „მე ვარ ჭეშმარიტი ვაზი და მამაჩემი არის მევენახე. ყოველ ტოტს ჩემში, რომელსაც ნაყოფს არ გამოაქვს, ის ართმევს; და ყოველი ტოტი, რომელიც ნაყოფს გამოიღებს, ის ჭრის, რათა მეტი ნაყოფი გამოიღოს“ (იოანე15:1-2). ¹

მნიშვნელოვანია ვენახის გამოსახულება. ყოველწლიურად, მომდევნო ვეგეტაციის დაწყებამდე, მევენახე გადის ვენახში, ჯერ ასუფთავებს მკვდარ ტოტებს, შემდეგ კი ჭრის ცოცხალს, რათა მათ მეტი ნაყოფი გამოიღონ. ისევე, როგორც ვენახი ყოველწლიურად უნდა გაიწმინდოს, სანამ ახალი ზრდა დაიწყება, იესოს მიერ წარმოთქმულმა სიტყვამ გამწმენდი გავლენა მოახდინა მის მოწაფეებზე. როგორც იესო ამბობს: „უკვე სუფთა ხარ იმ სიტყვით, რომელიც მე გითხარი“ (იოანე15:3).

იესომ თავის მოწაფეებს ბევრი რამ ასწავლა. მან ასწავლა მათ, რომ ცხოვრება უფრო მეტია, ვიდრე ეგოისტური ამბიცია და მატერიალური მოგება. მან ასწავლა მათ ცათა სასუფევლის შესახებ და ის, რაც ხელს უშლის მათ განიცადონ ეს. რაც მთავარია, მან ასწავლა მათ, რომ ჭეშმარიტი რწმენა არის ღმერთის რწმენა და მცნებების დაცვა. მოკლედ, იციან რა უნდა გააკეთონ. ამასთან დაკავშირებით, ისინი "სუფთა" არიან.

მაგრამ თუ მათმა ცხოვრებამ ნაყოფი გამოიღოს, მათ უნდა გაითვალისწინონ იესოს სწავლებები და იცხოვრონ. მოწაფეები იესოსთან დაკავშირებულნი დარჩებიან მხოლოდ ქცევით და არა მხოლოდ აზროვნებით. მისი სიყვარული, სიბრძნე და ძალა ჩაედინება მათში და მათში, როგორც ვაზის წვენი მიედინება ტოტებში. როგორც იესომ უთხრა მათ: „დარჩით ჩემში და მე თქვენში. როგორც ტოტი ვერ გამოიღებს ნაყოფს, თუ არ დარჩება ვაზში, ვერც თქვენ, თუ ჩემში არ დარჩებით“ (იოანე15:4). ²

მათეს, მარკოზისა და ლუკაში იესო საუბრობს „ვაზის ნაყოფზე“ წმინდა ვახშმის დროს. ამ პირველი სამი სახარებიდან თითოეულში იესო ეუბნება თავის მოწაფეებს: „არ დავლევ ვაზის ამ ნაყოფს ამიერიდან იმ დღემდე, როცა თქვენთან ერთად შევსვამ ახალს მამაჩემის სასუფეველში“ (მათე26:29; იხილეთ ასევე მარკოზი14:25 და ლუკა22:18). თუმცა, იოანეს სახარებაში იესო არაფერს ამბობს ვაზის ნაყოფის დალევაზე მამის სამეფოში მომავალ დროს. ამის ნაცვლად, იესო ეუბნება თავის მოწაფეებს: „მე ვარ ვაზი, თქვენ ხართ ტოტები. ვინც ჩემში რჩება და მე მასში, ბევრ ნაყოფს გამოიღებს. ჩემს გარდა ვერაფერს გააკეთებ“ (იოანე15:5).

ეს არ არის ჩვეულებრივი ადამიანის სიტყვები, ან თუნდაც ძალიან განვითარებული. ეს არის მისი სიტყვები, ვინც თქვა: „მე ვარ გზა, ჭეშმარიტება და სიცოცხლე. არავინ მოდის მამასთან, გარდა ჩემით“ (იოანე14:6). ეს არის მისი სიტყვები, ვინც თქვა: „ვინც მე მიხილა, იხილა მამა“ (იოანე14:9). ეს არის მისი სიტყვები, ვინც თქვა: „რადგან მე ვცოცხლობ, შენც იცოცხლებ“ (იოანე14:19).

შემდეგ იესო ამატებს ამ გაფრთხილებას: „ვინც ჩემში არ დარჩება, ტოტივით გაძევებულია და გამხმარია; აგროვებენ და ცეცხლში აგდებენ და იწვებიან“ (იოანე15:6). პირდაპირი გაგებით, ეს ჟღერს ჯოჯოხეთის ცეცხლში მარადიული სასჯელის საფრთხეს. თუმცა, უფრო ღრმად, ფრაზა „შეიკრიბა, ჩააგდეს ცეცხლში და დაიწვა“ ეხება ცხოვრებას, რომელიც იწვის ეგოისტური სურვილებით. ეს მოიცავს „დაწვას“ ვნებით, „დაწვას“ ბრაზით, „დაწვას“ როცა არ მივიღებთ ჩვენს გზას და „დამწვრობის“ შეგრძნებას, რადგან არ ვისვენებთ უფალში. ეს არის „ჯოჯოხეთის ცეცხლის“ სულიერი მნიშვნელობა. ³

მკვდარი ტოტები შეიძლება კარგი იყოს შეშისთვის, მაგრამ ნაყოფს ვერ გამოიღებს. არც ჩვენ შეგვიძლია, თუ ჩვენ არ ვართ დაკავშირებული უფალთან. ამასთან დაკავშირებით, იგავი ვაზისა და ტოტების შესახებ აფრთხილებს ცხოვრებას, რომელიც მხოლოდ ამქვეყნიური ამბიციების სწრაფვაზე და ეგოისტური სურვილების დაკმაყოფილებაზეა ორიენტირებული. მაშინაც კი, თუ ჩვენ ძალიან პროდუქტიულები ვართ, თუ უფალი არ არის ჩვენს ძალისხმევაში, ჩვენ მკვდარი ტოტები ვართ. მაშასადამე, იესო ამ ძალისხმევას ადარებს ტოტს, რომელიც ხისგან არის მოწყვეტილი და ცეცხლში ჩაგდებული. ⁴

ეს იგავი არ არის მხოლოდ ძლიერი გაფრთხილება ამქვეყნიური ამბიციების ცხელებული სწრაფვის წინააღმდეგ ღმერთში დასვენების გარეშე. ის ასევე გაფრთხილებაა უსაქმურობის წინააღმდეგ. მიუხედავად იმისა, რომ სიტყვა გვასწავლის, რომ სამოთხეში ჩვენ დავისვენებთ ჩვენი შრომისგან, ეს არ ნიშნავს, რომ უსაქმოდ უნდა ვიყოთ. ეს უბრალოდ ნიშნავს, რომ ჩვენ უნდა დავისვენოთ ღმერთში, ვიდრე ვიშრომოთ საკუთარი თავისგან, არ აქვს მნიშვნელობა რას ვაკეთებთ. ამ იგავში, ისევე როგორც ბევრ სხვა ადგილას, იესო თავის მოწაფეებს არ მოუწოდებს უსაქმურობისკენ, არამედ ნაყოფიერებისკენ. ეს იმიტომ, რომ ზეციური სიხარული სარგებლობაშია. ეს არის ადგილიც და გონების მდგომარეობაც, სადაც ღმერთი მუშაობს ჩვენში და ჩვენს მეშვეობით, რათა ნაყოფი გამოვიღოთ. ⁵

---

“მამაჩემი მევენახეა“

---

როდესაც იესო აღწერს საკუთარ თავს, როგორც ჭეშმარიტ ვაზს, ის მოიხსენიებს თავის მამას, როგორც მევენახეს. მევენახეს მოვალეობა ვენახის მოვლა-პატრონობაა, ვაზების საუკეთესო სიჯანსაღეზე ზრუნვა, რითაც უზრუნველყოფს ნაყოფის გამომუშავებას. ეს მოიცავს მკვდარი ტოტების რეგულარულ მოჭრას და კარგი ტოტების მოჭრას, რათა მათ მეტი ნაყოფი გამოიღონ.

ჩვენს ცხოვრებაში ბოროტი სურვილები და ცრუ იდეები უნდა მოვიშოროთ, რადგან მათში უფლის სიცოცხლე არ არის. ისინი უბრალოდ მკვდარი ტოტებია. სიძულვილი, შურისძიება და სისასტიკე არის რამდენიმე მკვდარი ტოტი, რომელიც უნდა მოიჭრას და ცეცხლში დაწვა.

ამავდროულად, შეიძლება იყოს სასარგებლო სურვილები და აზრები, რომლებიც საჭიროებენ მორთვას. მაგალითად, ნორმალურია სიამაყის გრძნობა იმ სიკეთით, რასაც ვაკეთებთ. თუმცა, გზაში, ჩვენ შეგვიძლია დავინახოთ, რომ არის შინაგანი სიხარული სასარგებლო ამოცანის დროს, მიუხედავად იმისა, მივიღებთ თუ არა ანაზღაურებას ან აღიარებას, რასაც ვაკეთებთ. საბოლოოდ, ჩვენ ვხედავთ და გავიგებთ, რომ მთელი სიკეთე მხოლოდ უფლისგან არის, რომ უფალი ჩვენშია, ვინც აკეთებს სიკეთეს და არის სიხარულიც კი, რომელსაც ჩვენ ვგრძნობთ. ამ მდგომარეობაში, ეს აღარ არის სიამაყე, ან აღიარება ან ანაზღაურება. ამის ნაცვლად, ჩვენ თავმდაბლად ვამბობთ: „გმადლობ, უფალო“. ⁶

---

რეგენერაცია და განდიდება

---

მკვდარი ტოტების მოცილებისა და კარგი ტოტების გასხვლის პროცესი, შესაბამისად, ჩვენს რეგენერაციას ეხება. რასაც ჩვენში უსარგებლოა, ანუ ის სურვილები და აზრები, რომლებიც ჩიხებს მივყავართ, უფალი მოწყალად წაართმევს. და რაც კი ჩვენში სასარგებლოა, ან აქვს პოტენციალი, უფალი აჭრის ისე, რომ ჩვენ გავაგრძელოთ გავზარდოთ სასარგებლო, ნაყოფიერ ინდივიდებად.

ეს ასევე ეხება უფლის განდიდების პროცესს. მის შემთხვევაში, მკვდარი ტოტები იყო მიდრეკილებები ყველა სახის ბოროტებისკენ, რაც მან მემკვიდრეობით მიიღო ადამიანური დაბადებიდან. მთელი მისი ცხოვრების განმავლობაში, ეს მიდრეკილებები უნდა მოიჭრას, როგორც მკვდარი ტოტები. ამასთან დაკავშირებით, ჯოჯოხეთის ყოველი თავდასხმა საშუალებას აძლევდა მას გამკლავებოდა ამ მემკვიდრეობის სხვა ასპექტს, თანდათან აცილებდა ყოველგვარ სიყალბეს და ყოველგვარ მიდრეკილებას ბოროტებისკენ, რათა იგი შეიცვალოს ღვთაებრიობით, რომელიც მისი სული იყო. ⁷

თუმცა უნდა აღინიშნოს, რომ იესოს განდიდების პროცესი არ არის ზუსტად იგივე, რაც ჩვენი აღორძინების პროცესი. იესოს შემთხვევაში, მასში არსებულმა ღვთაებრივმა სიყვარულმა, რომელსაც მან „მამა“ უწოდა, საშუალება მისცა მას ყოველგვარი ცდუნების წინააღმდეგ ბრძოლაში გაიმარჯვა. სწორედ ამ ღვთაებრივი სიყვარულიდან, რომელიც მისი სული იყო, იესომ შეძლო ღვთაებრივი აღქმის მიღება, რამაც მას სიცრუისა და ჭეშმარიტების, ბოროტისა და სიკეთის გარჩევის უნარი მისცა.

შიგნიდან ამ ღვთიური აღქმის გამო, იესოს შეეძლო განუწყვეტლივ განეშორებინა საკუთარი თავი რა იყო ბოროტი და ცრუ, ხოლო იღებდა იმას, რაც იყო კარგი და ჭეშმარიტი. ამას აკეთებდა მთელი თავისი ცხოვრების განმავლობაში, ჯვარცმამდე. ეს იყო ჭრისა და გასხვლის პროცესი, რომელიც შეიძლებოდა მომხდარიყო მხოლოდ ღვთაებრივი ჭეშმარიტების აღქმის გამო, რომელიც მომდინარეობდა მასში არსებული ღვთაებრივი სიყვარულიდან. ამიტომ იესო ამბობს: „მამაჩემი მევენახეა“. ⁸

იესოსგან განსხვავებით, ჩვენ არ გვაქვს ღვთაებრივი სული. პირიქით, ჩვენ გვაქვს სული, რომელიც შექმნილია იმისთვის, რომ მიიღოს ის, რაც ღვთისგან შემოდის მისი სიტყვით. ჩვენ არ ვართ ვაზი და არ ვართ მევენახე. ჩვენ უბრალოდ ტოტები ვართ, რომლებიც ვღებულობთ იმას, რაც ღვთისგან მოედინება, რათა ნაყოფი გამოვიღოთ. სანამ ჩვენ ვრჩებით მასში და ის რჩება ჩვენში, მისი ჭეშმარიტება და მისი სიკეთე შემოვა ჩვენში გამჭრიახობითა და ძალით, რომ გადავლახოთ ცდუნებათა ბრძოლები, რომლებსაც აუცილებლად წავაწყდებით.

შედეგად, ბოროტება და სიყალბე, რომელიც ამდენი ხნის განმავლობაში აფერხებდა ჩვენს წინსვლას, მოისპობა და ყველაფერი, რაც ჩვენში არის კარგი და ჭეშმარიტი, გაქრება, ანუ უფრო განვითარდება, რათა კიდევ უფრო ნაყოფიერი გავხდეთ. როგორც იესომ თქვა: „თუ დარჩებით ჩემში და ჩემი სიტყვები დარჩება თქვენში, ითხოვეთ, რაც გინდათ და შეგეხებათ“ (იოანე15:7).

---

“თქვენ იქნებით ჩემი მოწაფეები"

---

მაშ, მიზანი ნაყოფის გამოღებაა. ვერც ერთი ჩვენგანი ვერ აწარმოებს ხილს. მხოლოდ უფალს შეუძლია ამის გაკეთება. მაგრამ თუ ჩვენ დავრჩებით დაკავშირებულები წყაროსთან, ჩვენ შეგვიძლია „გამოვიღოთ“ ნაყოფი, თუნდაც ხის ტოტები ნაყოფის მოყვანის პროცესის ნაწილი იყოს. რამდენადაც ამას ვაკეთებთ, ჩვენ ვადიდებთ ჩვენს ზეციერ მამას. როგორც იესო ამბობს: „ამით არის განდიდებული მამაჩემი, რომ ბევრი ნაყოფი გამოიღოთ“ (იოანე15:9). სხვების მოსიყვარულე გულით მსახურება იმ ჭეშმარიტებით, რომელიც იესომ მოგვცა, არის ის, რაც განადიდებს ღმერთს. ეს მოიცავს საკუთარი საქმის გულწრფელად, პატიოსნად და გულმოდგინედ შესრულებას. ასე ვიღებთ ნაყოფს. ⁹

ამას იესო ამატებს სიტყვებს: „ამიტომ იქნებით ჩემი მოწაფეები“. ეს არის მესამე შემთხვევა ამ სახარებაში, როდესაც იესო საუბრობს იმაზე, თუ რა არის საჭირო მისი მოწაფეობისთვის. პირველი შემთხვევა იყო მერვე თავში, როდესაც იესომ თქვა: „თუ ჩემს სიტყვაში დარჩებით, ნამდვილად ჩემი მოწაფეები ხართ. და შეიცნობთ ჭეშმარიტებას და ჭეშმარიტება გაგათავისუფლებთ“ (იოანე8:31-32). აქ აქცენტი კეთდება გაგების რეფორმაზე. ეს ეხება სიმართლეს.

მეორე შემთხვევა იყო მეცამეტე თავში, სწორედ მას შემდეგ, რაც იესომ მოწაფეებს ფეხები დაბანა. იმ დროს იესომ უთხრა მათ: „ამით გაიგებენ ყველა, რომ ჩემი მოწაფეები ხართ, თუ ერთმანეთის სიყვარული გექნებათ“ (იოანე13:35). აქ აქცენტი კეთდება ახალი ნების განვითარებაზე. ეს სიყვარულზეა.

ახლა კი, მეთხუთმეტე თავში, იესო კიდევ ერთხელ უბრუნდება იმ თემას, თუ რა არის საჭირო მოწაფეობისთვის. "ამით განდიდებულია მამაჩემი", - ამბობს ის. „ბევრი ნაყოფი რომ გამოიღოთ, იქნებით ჩემი მოწაფეები“ (იოანე15:8). აქ აქცენტი კეთდება უფალში დარჩენაზე, რათა ვიცხოვროთ სასარგებლო ცხოვრებაზე. საქმე ეხება მომსახურებას.

მაშინ ჩვენ ვხდებით მოწაფეები, როცა უფლის ჭეშმარიტება და უფლის სიყვარული ჩვენში გაერთიანდება, რათა „გამოვიღოთ ნაყოფი“ რაიმე სახის სასარგებლო მსახურებით. ¹⁰

---

პრაქტიკული აპლიკაცია

---

ხშირად ამბობენ, რომ თქვენ უნდა "ენდეთ საკუთარ თავს", გჯეროდეთ საკუთარი თავის" და "მიჰყევით თქვენს გულს". მიუხედავად იმისა, რომ ეს შეიძლება იყოს გამამხნევებელი დადასტურებები, თუ ისინი ღმერთს მიატოვებენ, ისინი შეიძლება იყოს ცარიელი აბსურდი. ეს იმიტომ ხდება, რომ ჩვენი „გული“, როცა საკუთარ თავზე დარჩება და ჭეშმარიტების ხელმძღვანელობის გარეშე, წარმოქმნის საკუთარ რაციონალიზაციას, რათა გაამართლოს ის, რაც ჩვენს ქვედა ბუნებას სურს. სწორედ ამიტომ ამბობს იესო: „თუ დარჩებით ჩემში და ჩემი სიტყვები დარჩება თქვენში, ითხოვეთ ყველაფერი, რაც გინდათ და შეგესრულებათ“ (იოანე15:7). ამ შემთხვევაში, როცა იესოს სიტყვები ჩვენშია, ჩვენ შეგვიძლია მივყვეთ ჩვენს გულს და მის სურვილებს. როგორც ებრაულ წერილებში წერია: „მიენდე უფალს და აკეთე სიკეთე... და ის მოგცემს შენი გულის სურვილებს“ (ფსალმუნი37:3-4). ამიტომ, როგორც პრაქტიკულ გამოყენებას, ფრთხილად იყავით გამონათქვამების მიღებაზე, რომლებიც არ არის დაკავშირებული ვაზთან. როგორც იესო ამბობს: „მე ვარ ვაზი, თქვენ კი ტოტები... ჩემს გარდა ვერაფერს გააკეთებ“ (იოანე15:5).

---

Გიყვარდეთ ერთმანეთი

---

9. როგორც მამამ შემიყვარა მე, მეც შეგიყვარეთ თქვენ; დარჩი ჩემს სიყვარულში.

10. თუ დაიცავთ ჩემს მცნებებს, დარჩებით ჩემს სიყვარულში, როგორც მე დავიცავი მამის მცნებები და დარჩებით მის სიყვარულში.

11. ეს გითხარით, რათა ჩემი სიხარული დარჩეს თქვენში და აღივსოს თქვენი სიხარული.

12. ეს არის ჩემი მცნება, გიყვარდეთ ერთმანეთი, როგორც მე შეგიყვარეთ თქვენ.

13. ამაზე დიდი სიყვარული არავის აქვს, რომ სული გაწიროს მეგობრებისთვის.

14. თქვენ ჩემი მეგობრები ხართ, თუ რასაც გიბრძანებთ, აკეთებთ.

15. აღარ გიწოდებთ მსახურებს, რადგან არ იცის მსახურმა, რას აკეთებს მისი ბატონი; მაგრამ მე გიწოდეთ მეგობრები, რადგან ყველაფერი, რაც მოვისმინე მამაჩემისგან, გაგიცხადეთ.

16. თქვენ კი არ ამირჩიეთ მე, არამედ მე აგირჩიეთ და დაგაყენეთ, რათა წახვიდეთ და გამოიღოთ ნაყოფი და თქვენი ნაყოფი დარჩეს, რათა რაც კი სთხოვოთ მამას ჩემი სახელით, მოგცეთ.

17. ამას გიბრძანებთ, რათა გიყვარდეთ ერთმანეთი.

---

იესოს სწავლება ვაზისა და ტოტების შესახებ არის ძლიერი შეხსენება იმისა, რომ ვაზთან კავშირი გვჭირდება, თუ გვინდა ნაყოფი გამოვიღოთ. დისკურსის ამ მომდევნო ნაწილში. იესო უფრო დეტალურად განიხილავს იმას, თუ რა არის საჭირო ვაზთან დაკავშირებისთვის. ის ამბობს: „როგორც მამამ შემიყვარა მე, მეც შეგიყვარე თქვენ; დარჩი ჩემს სიყვარულში. თუ დაიცავთ ჩემს მცნებებს, დარჩებით ჩემს სიყვარულში, როგორც მე დავიცვა მამის მცნებები და ვრჩები მის სიყვარულში“ (იოანე15:9-10).

მაშ, ვაზთან კავშირის დარჩენის გასაღები არის მცნებების დაცვა და ამის გაკეთება სიყვარულისგან. „თუ ჩემს მცნებებს დაიცავთ, - ამბობს იესო, - დარჩებით ჩემს სიყვარულში. შედეგად, ჩვენ განვიცდით სიხარულის სისრულეს. ეს გითხარი, - ამბობს იესო, - რომ ჩემი სიხარული იყოს თქვენში და თქვენი სიხარული იყოს სრული.იოანე15:11). მხოლოდ იმისთვის, რომ დარწმუნდეს, რომ მისი მოწაფეები აზრს გაიგებენ, იესო იმეორებს თავის მითითებებს იმის შესახებ, თუ რა არის საჭირო ვაზთან დაკავშირებისთვის. ის ამბობს: „ეს არის ჩემი მცნება, გიყვარდეთ ერთმანეთი, როგორც მე შეგიყვარეთ თქვენ“ (იოანე15:12).

ეს არის ზუსტად ის, რაც იესომ უთხრა თავის მოწაფეებს ფეხების დაბანის შემდეგ. აქ ის კვლავ იმეორებს. ამას ის ამატებს შემდეგ სიტყვებს: „უფრო დიდი სიყვარული არავის აქვს, ვიდრე საკუთარი სულის გაწირვა მეგობრებისთვის“ (იოანე15:13).

სიტყვა, რომელიც აქ ითარგმნება როგორც "სიცოცხლე", სინამდვილეში არის psychēn (ψυχὴν), რომელიც ასევე შეიძლება ითარგმნოს როგორც "სული", "გონება" ან "სული". ეს უფრო ღრმად მიგვიყვანს. ის ვარაუდობს, რომ „ჩვენი სიცოცხლის დათმობა“ მხოლოდ ფიზიკურ ბრძოლის ველზე სიცოცხლის დადებას არ ეხება. ჩვენ ასევე მოწოდებულნი ვართ სულიერი ბრძოლის ფრონტზე, სადაც ვდებთ ყველა ნეგატიურ ემოციას და ეგოისტურ მიჯაჭვულობას. ეს შეიძლება მოიცავდეს, მაგრამ არ შემოიფარგლება ამით, სიძულვილს, წყენას, საკუთარი თავის სინანულს, შურს, ზიზღს და შიშს.

ზოგადად, ჩვენი სიცოცხლის დათმობა ნიშნავს საკუთარი თავის და სამყაროს სიყვარულს, რომელიც ჩვენთვის დიდებულად გვეჩვენება, ბევრად უფრო დიდი სიყვარულისთვის - ღვთისა და მოყვასის სიყვარულისთვის. ეს არის ის, რაც ნიშნავს "ჩვენი სიცოცხლე დავდო ჩვენი მეგობრებისთვის". ამაზე დიდი სიყვარული არ არსებობს.

შემდეგ იესომ თქვა: „თქვენ ჩემი მეგობრები ხართ, თუ რასაც გიბრძანებთ, შეასრულებთ“ (იოანე15:14). ღმერთთან ჩვენი ურთიერთობა მარტივი მორჩილებით იწყება. მაგრამ დგება დრო, როდესაც ჩვენ აღარ ვასრულებთ იმას, რასაც ღმერთი ბრძანებს უბრალო მორჩილებით. პირიქით, ჩვენ ვიწყებთ გაგებას. ჩვენ ვხედავთ მსჯელობას ღვთის სიტყვებში. ჩვენთვის აზრი აქვს. ამიტომ იესო ამბობს: „აღარ გიწოდებთ მსახურებს, რადგან მსახურმა არ იცის რას აკეთებს მისი ბატონი. მაგრამ მე გიწოდეთ მეგობრები, რადგან ყველაფერი, რაც მოვისმინე მამაჩემისგან, გაგიცხადეთ“ (იოანე15:15). ¹¹

როდესაც ჩვენი სულიერი განვითარება გრძელდება, ჩვენ ვიწყებთ არა მხოლოდ იესოს სიტყვებში მსჯელობას, არამედ მის ჭეშმარიტებაში არსებულ სიკეთეს, განსაკუთრებით მაშინ, როდესაც ამ ჭეშმარიტებას ვიყენებთ ჩვენს ცხოვრებაში და განვიცდით შინაგან ცვლილებებს, რაც ხდება. როდესაც ჩვენ ვიზრდებით ღვთისა და სხვებისადმი სიყვარულში, ეს სიყვარული გამოიხატება ჩვენს ცხოვრებაში, როგორც სასარგებლო სამსახური. ამ დროს ჩვენ ვაცნობიერებთ, რომ მთელი ეს პროცესი - მორჩილებიდან, გაგებამდე, სიყვარულამდე - უფლის საქმეა და არა ჩვენი. როგორც იესო ამბობს შემდეგ მუხლში: „შენ არ ამირჩიე მე, არამედ მე აგირჩიე და დაგნიშნე, რომ წახვიდე და გამოიღო ნაყოფი და შენი ნაყოფი დარჩეს“ (იოანე15:16). ¹²

მიუხედავად იმისა, რომ ჩანს, რომ ჩვენ ავირჩიეთ ღმერთი, რეალობა ის არის, რომ ღმერთი ყოველთვის იყო, მშვიდად და ნაზად მოუწოდებდა მიღებას. ეს იყო უფალი, ვინც ჯერ ამ პროცესს წამოიწყო და შემდეგ მიგვიძღვა. ფარულად, ჩვენი შეგნებული ცნობიერების გარეშე, უფალი მუშაობს ჩვენში მთელი ჩვენი ცხოვრების განმავლობაში. ჩვენს ადრეულ ბავშვობაში და ბავშვობაში უფალმა მოგვცა შესაძლებლობა, გვიყვარდეს ჩვენი მშობლები, მომვლელები, მასწავლებლები, და-ძმები და თანამოაზრეები. ასე „აგვირჩია“ მან, სანამ ჩვენ ავირჩევდით მას. ¹³

ჩვენს საუკეთესო შტატებში ჩვენ სიამოვნებით ვსიამოვნებდით მშობლებისთვის, იქნება ეს მათთვის ნახატის დახატვა, შინაური ცხოველების კვებაში დახმარება თუ სამზარეულოს იატაკის წმენდა. შეიძლება იყო მომენტები, როცა სხვების მიმართ თანაგრძნობა გვქონდა, სიამოვნებით ვუზიარებდით სათამაშოებს ან თავმდაბლად ვამბობდით კურთხევას ჭამის წინ. შეიძლება ასევე ყოფილა შემთხვევები, როცა თავს გვიყვარდა და დაცულად ვგრძნობდით, მაგალითად, როცა მშობლის კალთაზე ვისხედით და ვუსმენდით ამბავს, ან როცა ბებიას და ბაბუას ხელი გვიჭირა სეირნობისას, ან როცა დედას ხელში ჩაგვეძინა. იმღერა იავნანა ან თქვა ლოცვა. ეს ნაზი შთაბეჭდილებები არასოდეს იკარგება. სინამდვილეში, ისინი შეიძლება სამუდამოდ დარჩეს. ¹⁴

მარტივი გზა ამ კურთხეული მდგომარეობების მიმართ, რომლებიც შეიძლება სამუდამოდ დარჩეს, არის მათ „ნარჩენების“ დარქმევა. მაგრამ ეს არ უნდა აგვერიოს უფრო გავრცელებულ ტერმინთან, რომელიც გვთავაზობს ნარჩენ საკვებს, უძველეს რელიქვიას ან გარდაცვლილი ცხოველის ან ადამიანის სხეულს. უმაღლესი და უწმინდესი გაგებით, ტერმინი „რჩება“ ეხება ჩვენში არსებული სიკეთისა და ჭეშმარიტების ყველა მდგომარეობას - მდგომარეობებს, რომლებიც თავისუფლად მოგვეცა, როგორც ჩვილები და ბავშვები, მდგომარეობები, რომლებიც შესანიშნავად არის შენახული ჩვენში უფლის მიერ და დარჩება მთელი ჩვენი ცხოვრება. მათი მეშვეობით ჩვენ შეგვიძლია მივიღოთ ჭეშმარიტება უფლისგან. ¹⁵

ბავშვობაში ეს სახელმწიფოები თავისუფლად მივიღეთ. მაგრამ დგება დრო, როდესაც ჩვენ უნდა მოვითხოვოთ ამ მოსიყვარულე მდგომარეობების მიღება და თვისებები, რომლებიც მათ მხარს უჭერს, რათა გავაგრძელოთ ნაყოფის გამოღება. ამიტომ იესო ამბობს: „რასაც სთხოვთ მამას ჩემი სახელით, ის მოგცემთ“ (იოანე15:16). ¹⁶

უფლის „სახელი“ მისი თვისებებია ჩვენთან. იმისთვის, რომ ეს თვისებები ჩვენთვის გავხადოთ, ჩვენ უნდა შეგნებულად გამოვიყენოთ ისინი, სანამ ისინი არ გახდებიან ჩვენი ახალი ბუნება - ან, ასე ვთქვათ, მეორე ბუნება. სწორედ ამიტომ ამთავრებს იესო მოხსენების ამ ნაწილს ხშირად განმეორებადი შეგონებით: „ამას გიბრძანებთ, რომ გიყვარდეთ ერთმანეთი“ (იოანე15:17).

---

პრაქტიკული აპლიკაცია

---

ერთმანეთის სიყვარულის ბრძანება ხშირად მეორდებოდა გამოსამშვიდობებელი დისკურსის ამ ნაწილში. მხოლოდ ერთმანეთის სიყვარულის უწყვეტი პრაქტიკით შეიძლება უფლის სიყვარული გახდეს ჩვენი ახალი, უმაღლესი ბუნების ნაწილი. მიუხედავად იმისა, რომ ჩვენ შეიძლება გვჯეროდეს, რომ ჩვენ ვართ „ძირითადად კარგი ხალხი“, ეს მხოლოდ იმიტომ ხდება, რომ უფალმა დაბადებიდანვე გვაჩუქა სიკეთისა და ჭეშმარიტების ნაშთებით. მაგრამ ეს საჩუქრები არ გახდება ჩვენი ნაწილი, სანამ შეგნებულად და განუწყვეტლივ არ გამოვიყენებთ მათ. ამიტომ, როგორც პრაქტიკული გამოყენება, გამოიყენეთ ყველა შესაძლებლობა, იმოქმედოთ სასიყვარულო აზრებითა და განზრახვებით. ამ პროცესში დაგეხმაროთ, გაიხსენეთ თქვენი „ნარჩენები“ - ის კურთხეული მდგომარეობები, რომლებიც ინახება თქვენში. ეს შეიძლება მოიცავდეს პერიოდებს, როდესაც სპონტანურად გიყვარდათ მშობლები, მომვლელები და მეგობრები, მომენტები, როდესაც გრძნობდით, რომ გიყვარდათ, ზრუნავდით და დაცულობდით, და მომენტებს, როდესაც გრძნობდით ღმერთის არსებობას თქვენს ცხოვრებაში. კონკრეტული მოგონებების გახსენება სასარგებლო იქნება. შეავსეთ თავი ამ ფიქრებით და გახსოვდეთ, რომ ეს მდგომარეობები იყო ზეციური სიხარულის წინასწარ გემო, რომელსაც თქვენ განიცდით ყოველ ჯერზე, როცა შეასრულებთ იესოს ბრძანებას: „გიყვარდეთ ერთმანეთი“.

---

"მათ მძულდნენ უმიზეზოდ"

----

18. თუ ქვეყნიერება გძულთ, იცოდეთ, რომ თქვენზე ადრე მძულდა მე.

19. წუთისოფლისანი რომ ყოფილიყავი, ქვეყნიერებას შეიყვარებდა თავისი; არამედ იმიტომ, რომ წუთისოფლისგან არ ხარ, არამედ მე გამოგირჩიე ქვეყნიერებიდან, ამის გამო სძულხარ ქვეყნიერებას.

20. დაიმახსოვრე სიტყვა, რომელიც გითხარი: მსახური თავის ბატონზე დიდი არ არის. თუ ისინი მდევნიდნენ მე, თქვენც დევნის; თუ ჩემს სიტყვას დაიცავენ, შენსაც დაიცავენ.

21. მაგრამ ყოველივე ამას გაგიკეთებენ ჩემი სახელის გამო, რადგან არ იცნობენ მე მომავლინებელს.

22. რომ არ მოვსულიყავი და არ მეთქვა მათ, არ ექნებოდათ ცოდვა; მაგრამ ახლა მათ არ აქვთ პრეტენზია თავიანთი ცოდვისთვის.

23. ვისაც მე მძულს, სძულს მამაჩემიც.

24. მე რომ არ გამეკეთებინა მათ შორის საქმეები, რაც სხვას არ გაუკეთებია, ცოდვა არ ექნებოდათ; მაგრამ ახლა ორივემ დაინახა და შემიძულეს მე და მამაჩემი.

25. მაგრამ [ეს ხდება], რათა აღსრულდეს სიტყვა, რომელიც დაწერილია მათ კანონში: მათ შემძულეს მე უმიზეზოდ.

---

როდესაც იესომ გამოსამშვიდობებელი დისკურსი დაიწყო, მისი გზავნილი სავსე იყო ნუგეშისა და დარწმუნების სიტყვებით. შემდეგ მან მოუწოდა თავის მოწაფეებს დარჩნენ მასში, ისევე როგორც რტო უნდა დარჩეს ვაზში, რათა ნაყოფი გამოეღო. მან ასევე უთხრა მათ, რომ მასთან დაკავშირების გზა იყო მისი მცნებების დაცვა და, განსაკუთრებით, ერთმანეთის სიყვარული.

იესო ეუბნება მათ ამ ყველაფერს, რადგან იცის, რომ წინ დიდი სირთულეები ელის, როგორც მისთვის, ასევე მისი მოწაფეებისთვის. ამიტომ იესომ უთხრა მათ: „თუ სამყაროს გძულთ, იცოდეთ, რომ თქვენზე ადრე მძულდა“ (იოანე15:18). პირდაპირი მნიშვნელობით, იესო ამბობს, რომ იქნებიან ადამიანები, რომლებიც მოწაფეებს სძულთ იმის გამო, რომ მზად არიან მიჰყვნენ მას და გამოაცხადონ მისი ცნობა. სინამდვილეში, ისტორიაში ნათქვამია, რომ ბევრი ქრისტიანი სასტიკ დევნას განიცდიდა. მაგალითად, სტეფანე, იესოს ერთ-ერთი ადრეული მიმდევარი, ჩაქოლეს (იხ მოციქულთა საქმე7:56-60), იაკობი, იოანეს ძმა, დახვრიტეს მახვილით (იხ მოციქულთა საქმე12:2), პეტრე დააპატიმრეს (იხ მოციქულთა საქმე12:3-6), და იოანე გადაასახლეს კუნძულზე, სახელად პატმოსი (იხ გამოცხადება1:9).

უფრო ღრმა დონეზე, იესო საუბრობს შინაგანი დევნის შესახებ, რომელსაც ჩვენ განვიცდით, როდესაც ვცდილობთ ვიცხოვროთ მისდამი და მისი სწავლებების რწმენის შესაბამისად. ბოროტებისადმი მემკვიდრეობით მიღებული და შეძენილი მიდრეკილებების დასაძლევად ბრძოლა ადვილი არ იქნება. ჩვენი აღმავალი წინსვლის ყოველ ნაბიჯს შეხვდება თანაბარი და საპირისპირო ტენდენცია, რომ დაგვიბრუნოს. რამდენადაც კომფორტულად ვიქნებით ჩვენი დესტრუქციული გრძნობებით, აზრებითა და ქცევებით, მათი ნორმალიზებაც კი, მით უფრო ძნელი იქნება მათი გონებისგან თავის დაღწევა. ამქვეყნიური სურვილები და უმოძრაო ეჭვები ებრძვის სულიერ მისწრაფებებს და ღმერთის რწმენას.

მაგრამ იესო არწმუნებს თავის მოწაფეებს, რომ სანამ ისინი განაგრძობენ მის მიმდევრობას, მათ არ დაემორჩილებიან ეს სურვილები და ეჭვები. მიუხედავად ამისა, მათ წინააღმდეგობა მაინც შეექმნათ. როგორც იესო ამბობს: „ქვეყნიერებიდან რომ ყოფილიყავით, ქვეყნიერებას თავისი საკუთარი ეყვარებოდა; არამედ იმიტომ, რომ ქვეყნიერებიდან არ ხარ, არამედ მე გამოგირჩიე ქვეყნიერებიდან, ამის გამო სძულხარ ქვეყნიერებას“ (იოანე15:19).

შემდეგ იესო შეახსენებს მათ თავის წინა სწავლებას, როდესაც ესაუბრებოდა მათ იმის შესახებ, თუ რატომ იყო მზად მათი დაბანა. კიდევ ერთხელ გაიმეორა, მაგრამ ამ ახალ კონტექსტში, იესო ამბობს: „მსახური თავის ბატონზე დიდი არ არის“ (იოანე15:20; იხილეთ ასევე იოანე13:16). წინა კონტექსტში იესო ამბობდა, რომ თუ მას, მათ უფალს და მოძღვარს, სურდა მათი ფეხების დაბანა, ისინი მზად უნდა იყვნენ დაბანონ ერთმანეთი. ამ ახალ კონტექსტში იესო ამბობს, რომ თუ ის აპირებს დევნას, მისმა მოწაფეებმა უნდა გაიგონ, რომ მათაც დევნიან. როგორც იესომ თქვა: „თუ მე მდევნიდნენ, თქვენც დაგადევნებთ“ (იოანე15:20).

ისევე, როგორც იესოს დევნიან ჭეშმარიტების გამო, რომლის სასწავლებლადაც მოვიდა, ასევე იდევნებიან მოწაფეები. თუმცა დევნა ხდება როგორც გარეგნულ, ისე შინაგან დონეზე. გარეგნულად, იქნებიან ადამიანები, რომლებიც ძალადობრივად ეწინააღმდეგებიან მოწაფეების სათქმელს, ისევე როგორც მწიგნობრები და ფარისევლები დაუპირისპირდნენ იესოს და მოკვლას გეგმავდნენ. ამავე დროს, ასევე იქნება შინაგანი წინააღმდეგობა ბოროტი სულების მხრიდან, რომლებსაც სძულთ ჭეშმარიტება. ბოლოს და ბოლოს, როცა მათზე ჭეშმარიტების შუქი ანათებს, ბოროტი სულები ან გაიქცევიან თავიანთი სიცოცხლის გადასარჩენად, ან სასტიკად შეებრძოლებიან უკან და შეეცდებიან ჩააქრონ ეს შუქი. როგორც ადრე წერია ამ სახარებაში: „ყველას, ვინც ბოროტებას აკეთებს, სძულს ნათელი და არ მოვა ნათელში იმის შიშით, რომ მისი საქმეები გამოაშკარავდეს“ (იოანე3:20). ¹⁷

უფრო ნათლად, იესო დასძენს, რომ „თუ ისინი დაიცავენ ჩემს სიტყვას, დაიცავენ შენსაც“ (იოანე15:20). მიუხედავად იმისა, რომ იქნება სასტიკი დევნა მათ მიერ, ვინც სძულს ჭეშმარიტებას, ასევე იქნება მადლიერი მიღება მათ შორის, ვისაც უყვარს სიმართლე. ეს ეხება არა მხოლოდ ჩვენი ცხოვრების გარე პლანზე, არამედ შინაგან პლანზეც. ჩვენში არის მდგომარეობები, რომლებიც გაიხარებენ სიმართლის მოსმენით. ის ემსახურება იმ ყველაფრის გამოკვებას, გაძლიერებას და შენარჩუნებას, რისი ჭეშმარიტებაც გვწამს. როდესაც კარგი თესლი კარგ ნიადაგზე ვარდება, ის კარგ ნაყოფს იძლევა.

ეს შინაგანი სიკეთე, როგორც უკვე აღვნიშნეთ, არის უფლის საჩუქარი, რომელსაც ეწოდება "ნარჩენები". ის თავისუფლად გვეძლევა ბავშვობაში და ადრეულ წლებში, რათა შეგვეძლოს მივიღოთ ჭეშმარიტება, როცა საქმე ჩვენზეა. არის სხვა მომენტებიც, მთელი ჩვენი ცხოვრების განმავლობაში, როდესაც სიკეთის ღრმად ჩაფლული ნაშთები ირევა და ახალი ნაშთები, განსაკუთრებით ჭეშმარიტების გაგებასთან დაკავშირებული, ფარულად ინერგება. ¹⁸

ეს ნაშთები, ანუ წმინდა შთაბეჭდილებები, თავისუფლად არის მოცემული და არასოდეს წაართმევენ. მიუხედავად იმისა, მოვუწოდებთ მათ წყალობის, მადლის, სიყვარულის, თანაგრძნობის თუ სინაზის სახელს, ისინი ყველა „უფლის სახელია“ - ჩვენთან ერთად ღმერთის თვისებები და თვისებები. ყველაზე კორუმპირებულ პირებსაც კი ჯერ კიდევ აქვთ ნაშთები. სამწუხაროდ, მათ იმდენად დათრგუნეს ეს ნაზი თვისებები საკუთარ თავში, რომ ნაშთები მათში პრაქტიკულად არ არსებობს.

სიყვარულის გარეშე მათ სძულთ ღმერთის სახელი, ანუ ღვთის თვისებები. და მათ გადაწყვეტილი აქვთ დევნა ნებისმიერს, ვინც გაბედავს მათ სიმართლის გაზიარებას. ამ პირობაზე საუბრისას იესო თავის მოწაფეებს ეუბნება: „მაგრამ ამ ყველაფერს ჩემი სახელის გამო გაგიკეთებენ, რადგან არ იცნობენ მე მომავლინებელს“ (იოანე15:21).

იესო ეუბნება თავის მოწაფეებს, რომ კორუმპირებულმა პირებმა არ იციან და არც სურთ იცოდნენ, რა არის ჭეშმარიტება, რა არის სიყვარული ან ვინ არის ღმერთი. სწორედ ამას გულისხმობს იესო, როდესაც ამბობს: „არ იცნობენ მას, ვინც მე გამომგზავნა“. ასე იყო იესოს მსახურების განმავლობაში. ყოველთვის, როცა იესო თავისი სიტყვებითა და მოქმედებებით ავლენდა თავის ღვთაებრივ ბუნებას, მას სასტიკად ეწინააღმდეგებოდნენ მწიგნობრები და ფარისევლები. როდესაც იესომ აპატია ცოდვები, ისინი ადანაშაულებდნენ მას გმობაში. როდესაც იესო განკურნა ავადმყოფები, მათ დაადანაშაულეს იგი შაბათს მუშაობაში. იესოს ვერაფერი თქვა ან გააკეთა, ვერ დაარწმუნა ისინი.

ამიტომ იესო ახლა ამბობს: „მე რომ არ მოვსულიყავი და არ მეთქვა მათ, არ ექნებოდათ ცოდვა, მაგრამ ახლა მათ არ აქვთ გამართლება ცოდვისთვის“ (იოანე15:22). მწიგნობრებსა და ფარისევლებს უბრალოდ არ სურდათ იესოს ნათქვამის დაჯერება; არც მისი სასწაულებრივი შესაძლებლობებით იყვნენ აღძრული. მათი სიძულვილი როგორც სიმართლის, ისე სიყვარულის მიმართ, საიდანაც ის მოდის, ძალიან ძლიერი იყო. როგორც იესო ამბობს, „ვისაც მე სძულს, სძულს მამაჩემიც“ (იოანე15:23).

პირდაპირი გაგებით, იესო საუბრობს მწიგნობრებსა და ფარისევლებზე, რომლებსაც სძულდათ იგი, რადგან მისი სიტყვები და მოქმედებები ამხელდნენ მათ ფარისევლობასა და ხრწნილებას. იესოს მოსვლამდე მათ შეინარჩუნეს თავიანთი ძალა და ხალხს შიშის ზარს სცემდნენ წმინდა წერილის მკაცრი ინტერპრეტაციით, განსაკუთრებით ღმერთის გაბრაზებული, დამსჯელი და შურისმაძიებელი წარმოდგენით.

მთელი ამ სახარების განმავლობაში იესო ძალიან ნათლად აცხადებდა მწიგნობრებისა და ფარისევლების კორუმპირებულ ბუნებას. ის ასევე წარუდგენდა მათ სიმართლეს მთელი ამ ხნის განმავლობაში, მაგრამ ეს არ არის ის, რისი მოსმენაც მათ სურთ. რა თქმა უნდა, ვერც ერთი ჩვენგანი ვერ აგებს პასუხს იმაზე, რაც არ ვიცით. მაგრამ როდესაც ჩვენ ჭეშმარიტებას წარმოგვიდგენს და როცა უხვად ცხადყოფენ, რომ ჭეშმარიტება ღვთის სიყვარულით არის სავსე, ეს სხვა სიტუაციაა. თუ ჩვენ მივუბრუნდებით და ვიტყვით: „ეს არ არის ის, რისი მოსმენაც მსურს“, განსაკუთრებით იმიტომ, რომ ეს არ უჭერს მხარს ჩვენი დაბალი ბუნების სურვილებს, ჩვენ საკუთარ თავს დავადანაშაულებთ. როგორც იესო ამბობს: „მე რომ არ გამეკეთებინა მათ შორის ის საქმეები, რაც სხვას არ გაუკეთებია, მათ არ ექნებოდათ ცოდვა; მაგრამ ახლა მათ დაინახეს და შემძულდნენ მე და მამაჩემი“ (იოანე15:24).

როდესაც იესო ამთავრებს გამოსამშვიდობებელი სიტყვის ამ ნაწილს, ის არწმუნებს თავის მოწაფეებს, რომ ეს ყველაფერი მოხდება, რადგან აუცილებელია წმინდა წერილების შესრულება. როგორც იესო ამბობს: „მაგრამ ეს ყველაფერი უნდა შესრულდეს კანონში დაწერილი: „უმიზეზოდ შემიძულეს“ (იოანე15:25). განცხადება, "მათ მძულდნენ უმიზეზოდ", შეგიძლიათ იხილოთ აქ ფსალმუნი35:19 სადაც წერია: „ჩემი მტრები უმიზეზოდ ნუ გაიხარებენ ჩემზე და არც მათ, ვინც უმიზეზოდ მძულს“. ისევ, შიგნით ფსალმუნი69:4 დაწერილია: „ვისაც უმიზეზოდ მძულს, ჩემს თმას აღემატება“ და ში ფსალმუნი109:3 წერია: „სიძულვილის სიტყვებით გარს შემომხვევენ და უმიზეზოდ მესხმიან“.

არ შეიძლება იყოს სამართლიანი მიზეზი იმისა, რომ სძულდეს ის, რაც ღირსეული და კეთილშობილურია თანამემამულეში. არც შეიძლება იყოს რაიმე სამართლიანი მიზეზი იმისა, რომ სიძულვილი იყოს უფალში კარგი და ჭეშმარიტი. ყოველი თავდასხმა ჭეშმარიტებაზე და ყოველი სიკეთის დევნა სათავეს იღებს უსამართლო მიზეზით - ეს არის ჯოჯოხეთში. ჯოჯოხეთურმა სულებმა გააძლიერეს ანტიპათია ყველაფრის მიმართ, რაც კარგი და ჭეშმარიტია, და განსაკუთრებით ანტიპათია იესოს მიმართ, რომლის მოკვლაც გადაწყვიტეს. მათი სიძულვილი იესოს მიმართ ღრმა და გავრცელებული იყო. მათ სძულდათ იგი უმიზეზოდ. ¹⁹

---

პრაქტიკული აპლიკაცია

---

როდესაც კონფლიქტი წარმოიქმნება ჩვენში, განსაკუთრებით მაშინ, როდესაც ის გულისხმობს ჩვენს სურვილს ვიცხოვროთ ჭეშმარიტების მიხედვით, იქნება ბრძოლა. ეს არის ბოროტი სურვილების კონფლიქტი კეთილი ზრახვების წინააღმდეგ, ბოროტების თავდასხმით სიცრუით და სიკეთის დაცვა ჭეშმარიტებით. ამ ბუნების ყველა ბრძოლაში ჩვენი თავდაცვის ერთადერთი საშუალებაა უფლის სიტყვისგან ჭეშმარიტება. ჩვენთვის ეს ბრძოლა მხოლოდ შფოთვას ჰგავს. მაგრამ ბევრად მეტი ხდება. თავად უფალი მუშაობს ჭეშმარიტების მეშვეობით, რომელიც ჩვენ მოვიყვანეთ გონებაში, რათა გაფანტოს სიცრუე და დაიცვას სიკეთე. ასე მოაქვს უფალი ჩვენთვის გამარჯვებას განსაცდელში. ამიტომ, როგორც პრაქტიკული გამოყენება, როდესაც აღმოჩნდებით კონფლიქტში, იქნება ეს გარე თუ შინაგანი, დაე, ეს იყოს დრო მაღლა ასვლისთვის, უფალზე და მისი სიტყვის ჭეშმარიტებაზე დაყრდნობით. არ დანებდეთ. როგორც ებრაულ წერილებში წერია: „რაც უფრო მეტად ტანჯავდნენ მათ, მით უფრო მრავლდებოდნენ და იზრდებოდნენ“ (გამოსვლა1:12). ²⁰

---

“როცა ნუგეშისმცემელი მოვიდა“

---

26. და როცა მოვა ნუგეშისმცემელი, რომელსაც გამოგიგზავნით მამისაგან, ჭეშმარიტების სული, რომელიც გამოდის მამისაგან, ეს მოწმობს ჩემზე.

27. თქვენც მოწმობთ, რადგან თავიდანვე ჩემთან ხართ.

---

ჭეშმარიტებას, რომელიც გვიცავს და გვაძლიერებს განსაცდელების დროს, ეწოდება "ნუგეშისმცემელი". ეს არის უფლის თანდასწრების გარანტია. როგორც იესო ამბობს: „და როცა მოვა ნუგეშისმცემელი, რომელსაც გამოგიგზავნით მამისაგან, ჭეშმარიტების სული, რომელიც გამოდის მამისაგან, ეს მოწმობს ჩემზე“ (იოანე15:26). ნუგეშისმცემლის ერთ-ერთი ფუნქციაა შეგვახსენოს, რომ უფალი იმყოფება. როგორც იესომ უთხრა თავის მოწაფეებს წინა თავში: „არ დაგტოვებთ უნუგეშო; Მე მოვალ შენთან" (იოანე14:8).

ბერძნული სიტყვა, რომელიც ითარგმნება როგორც ნუგეშისმცემელი, არის Paraklētos (Παράκλητος). ეს სიტყვასიტყვით ნიშნავს "გვერდით მოსვლას" პარადან, რაც ნიშნავს "გვერდით" და კლეტოს, რაც ნიშნავს "მოწოდებულს ან მოწვეულს". ამ მიზეზით, იგი ასევე ითარგმნა როგორც "დამხმარე" ან "ადვოკატი". ნებისმიერ შემთხვევაში, ჩვენ ვამჯობინებთ ტერმინს „ნუგეშისმცემელი“, „დამხმარე“ თუ „ადვოკატი“, ეს იმაზე მეტყველებს, რომ ჩვენ მარტონი არ ვართ ცდუნების წინააღმდეგ ბრძოლაში. ჩვენ ობლები არ ვართ. ჩვენ შეგვიძლია მოვიწვიოთ უფალი ჩვენს გვერდით.

ასევე მნიშვნელოვანია აღინიშნოს, რომ იესო თანმიმდევრულად მოიხსენიებს ნუგეშისმცემელს, ან დამხმარეს, ან დამცველს, როგორც სულიწმიდას. მაგალითად, წინა თავის დასასრულს იესომ უთხრა თავის მოწაფეებს: „დამხმარე, სულიწმიდა, რომელსაც მამა გამოგზავნის ჩემი სახელით, გასწავლით ყველაფერს და გაგახსენებთ ყველაფერს, რაც მე ვუთხარი. შენ" (იოანე14:26). ²¹

ჯვარცმისა და აღდგომის წინ იესო მუდმივად საუბრობს ნუგეშისმცემლის გაგზავნაზე და სულიწმიდის მომავალ დროში მოსვლაზე. ეს იმიტომ ხდება, რომ განდიდების პროცესი ჯერ არ დასრულებულა. როგორც იოანემ თქვა ადრე ამ სახარებაში, „სულიწმიდა ჯერ კიდევ არ იყო, რადგან იესო ჯერ კიდევ არ იყო განდიდებული“ (იოანე7:39). მაგრამ მომავალი მოვლენის დრო სულ უფრო ახლოვდება. ამიტომ იესო ამბობს: „როცა ნუგეშისმცემელი მოვა... ეს მოწმობს ჩემზე“ (იოანე15:26).

სხვა სიტყვებით რომ ვთქვათ, მას შემდეგ რაც იესო განდიდდება და აღარ იქნება მათთან პირადად, ის კვლავ მოვა მათთან - არა იმ მატერიალური ფორმით, რომელიც მან მიიღო მაშინ, როცა მათთან ერთად იყო მსოფლიოში, არამედ, უფრო ღრმად, ის მოვა. იყავი მათთან სულით. იესო ყოველთვის იქნება მათთან, როგორც სულიწმიდა, თუნდაც მათი უბედურებების დროს. ის იქ იქნება, რათა ანუგეშოს ისინი, გააძლიეროს ისინი და მოიხსენიოს თავისი ჭეშმარიტება და მისი ჭეშმარიტების სული.

ისევე, როგორც იესო მოდის ჩვენთან, როგორც სულიწმიდა, გვახსენებს ჭეშმარიტებას, რომელიც მოწმობს მასზე, ჩვენც გვეძლევა მისია, მივცეთ ჩვენება სხვებისთვის იესოს შესახებ. ის ჩვენთან ერთად იყო არა მხოლოდ ბავშვობაში და ბავშვობაში, არამედ მთელი გზა ჩვენი აღორძინების პროცესში. როგორც იესო ამბობს: „და თქვენც მოწმობთ, რადგან თავიდანვე ჩემთან იყავით“ (იოანე15:27). ²²

---

პრაქტიკული აპლიკაცია

---

მიუხედავად იმისა, რომ წინა თავის უპირატესი ტონი იყო ნუგეშისცემა და ნუგეში, ეს თავი მთავრდება სიძულვილსა და დევნაზე, რომელსაც მოწაფეები დაუპირისპირდებიან, განსაკუთრებით მაშინ, როდესაც ისინი ცდილობენ იესოს შესახებ ჩვენების მიცემას. დევნის ამ დროს მათი დაძლევის ერთადერთი იმედი იქნება ვაზთან კავშირის დარჩენა, ანუ დარჩენა იმ ჭეშმარიტებაში, რომელიც მათ მისცა იესომ, განსაკუთრებით იმ ჭეშმარიტებაში, რომ მათ უნდა უყვარდეთ ერთმანეთი. მაშ, როგორც პრაქტიკულ გამოყენებას, იცოდეთ, რომ დევნა მოდის. გაჩნდება ეჭვები. გაგიჩნდებათ ცდუნება, მიატოვოთ თქვენი უმაღლესი მიზნები და სულიერი მისწრაფებები. ეს არის დრო, რომ დარჩეთ ღმერთთან, მის სიტყვაში დამკვიდრებით და ნება მიეცით მას გაიხსენოს ჭეშმარიტება, რომელიც გჭირდებათ ამ მომენტში. დაუძახეთ მის სახელს. ანუ შიშის ნაცვლად ილოცეთ მისი გამბედაობისთვის. ილოცეთ მისი გაგებისთვის წყენის ნაცვლად. ილოცეთ მისი მშვიდობისთვის შფოთვის ნაცვლად. ამგვარად, ღმერთი იქნება თქვენთან, როგორც დამხმარე, ჭეშმარიტების სული, რომელიც დაგიჭერთ მხარს, გაგაძლიერებთ და გებრძოლებათ განსაცდელების დროს. წადი წინ უფლის სახელით. ²³

---

അടിക്കുറിപ്പുകൾ:

409. And every servant, and every freeman, signifies the natural man and the spiritual man. This is evident from the signification of "servant," as meaning the natural man (of which presently); and from the signification of "freeman," as meaning the spiritual man. The spiritual man is meant by "freeman" and the natural man by "servant" because the spiritual man is led by the Lord from heaven, and to be led by the Lord is freedom; while the natural man obeys and serves the spiritual, for it executes what the spiritual man wills and thinks. "Servant" is mentioned in many passages in the Word; and one who does not know that in these "servant" means what does service and effects the things the spiritual man wills and thinks, might suppose that "servant" there means one who is in servitude, thus he might understand it in its ordinary sense, but it will be plain from the passages in the Word that will presently be cited that it means what does service and effects. When "servant" is mentioned in the Word in this sense, the natural man is meant by it, which is "a servant" in the same sense as the body is a servant to its soul.

As what does service and effects is meant by "servant," so "servant" is predicated not only of the natural man in its relation to the spiritual, but also of men who perform service for others and of the angels who execute God's commands, yea, of the Lord Himself as to His Divine Human when He was in the world; it is also predicated of truths from good, because good acts and produces effects by means of truths, and truths perform the service to good which good wills and loves, and so forth. Moreover, "servant" is predicated of the natural man with regard to obedience and effect, although with the regenerate the natural man is just as free as the spiritual, for they act as one, like principal and instrumental; and yet the natural man, in relation to the spiritual, is called "a servant," because, as was said, the natural man is of service to the spiritual in producing effects. But with those with whom the spiritual man is closed and the natural man only open, the whole man in a general sense is a servant, although in appearance it is like a freeman; for the exterior natural man is subservient to the evils and falsities which the interior wills and thinks, and is thus led by hell, and to be led by hell is to be altogether a servant, and after death such a man also becomes altogether a servant and vile slave in hell; for after death the delights of everyone's life are changed into things that correspond, and the delights of evil are changed into servitude and into loathsome things (See in the work on Heaven and Hell 485-490). In this sense also "servant" is mentioned in the Word. But here it shall be shown especially that "servant" means what is of service and what effects, and this in every respect.

[2] That "servant" means what is of service and effects is plainly evident from this, that the Lord in relation to His Divine Human is called "servant" and "minister," as in the following passages. In Isaiah:

Behold My servant, on whom I lean, My chosen, in whom My soul is well pleased; I have given My spirit upon Him. [He shall bring forth judgment to the nations]. Who is blind but My servant? or deaf as My angel that I send? Who is blind as He that is perfect, and blind as My ¹ servant? (Isaiah 42:1, 19).

This is said of the Lord, who is treated of in the whole of this chapter, and the Lord in respect to His Divine Human is here called "a servant," because He served his Father by doing His will, as He frequently declares; and this means that He reduced to order all things in the spiritual world, and at the same time taught men the way to heaven. Therefore by "My servant on whom I lean," and by "My chosen, in whom My soul is well pleased," the Divine Human is meant; and this is called "a servant" from the Divine truth by which it produced effects, and "chosen" from the Divine good. That it was by means of the Divine truth which belonged to Him that the Lord produced effects is meant by "I have given My spirit upon Him, He shall bring forth judgment to the nations;" "the spirit of Jehovah" meaning the Divine truth, and "to bring forth judgment to the nations" meaning to instruct. He is called "blind" and "deaf" because the Lord is as if He did not see and perceive the sins of men, for He leads men gently, bending and not breaking, thus leading away from evils, and leading to good; therefore He does not chastise and punish, like one who sees and perceives. This is meant by "who is blind but My servant? or deaf as My angel?" He is called "blind" and hence "a servant" from the Divine truth, and "deaf" and hence "an angel" from the Divine good; for "blindness" has reference to the understanding and thence to the perception, and "deafness" to the perception and thence to the will; it is therefore here meant that He as it were does not see, although He possesses the Divine truth from which He understands all things, and that He does not will according to what He perceives, although He has the Divine good, from which He is able to effect all things.

[3] In the same:

He shall see out of the labor of His soul, He shall be satisfied; by His knowledge My just servant shall justify many, in that He hath borne their iniquities (Isaiah 53:11).

This, too is said of the Lord, of whom the whole chapter evidently treats, and indeed of His Divine Human. His combats with the hells and His subjugation of them are signified by "the labor of His soul," and "He hath borne their iniquities;" "bearing their iniquities" means not that He transferred them unto Himself, but that He admitted into Himself evils from the hells that He might subdue them; this therefore is what is meant by "bearing iniquities." The consequent salvation of those who are in spiritual faith, which is the faith of charity, is meant by the words, "by His knowledge My just servant shall justify many;" "knowledge" signifying Divine truth, and thence Divine wisdom and intelligence, and "many" signifying all who receive; for "many" in the Word is predicated of truths, but "great" of good, therefore "many" means all who are in truths from good from the Lord.

It is said that "He shall justify" these, because "to justify" signifies to save by Divine good, and from Divine good He is also called "just." Because the Lord accomplished and effected these things by His Divine Human, He is called "the servant of Jehovah;" this makes clear that Jehovah calls His Divine Human "His servant," because of its serving and effecting.

[4] In the same:

Behold My servant shall act prudently, He shall be exalted, and lifted up, and made exceeding high (Isaiah 52:13).

This, too is said of the Lord, whose Divine Human is called "a servant," for the same reason as was mentioned just above; the glorification of His Human is meant by "He shall be exalted, and lifted up, and made exceeding high." In the same:

Ye are My witnesses, and My servant whom I have chosen; that ye may know and believe Me (Isaiah 43:10).

Here, too, "servant" means the Lord in respect to His Divine Human. That the Lord Himself calls Himself "a minister" from serving is clear in the Gospels:

Whosoever will become great among you must be your minister, and whosoever will be first must be your servant, as the Son of man came not to be ministered unto but to minister (Matthew 20:25-28; Mark 10:42-44; Luke 22:27).

This may be seen explained in the work on Heaven and Hell 218). And in Luke:

Blessed are the servants whom the Lord when He cometh shall find watching; verily I say unto you, that He will gird Himself, and make them to recline to meat, and drawing near He will minister to them (Luke 12:37).

[5] Since "David" in the Word means the Lord in respect to Divine truth, and Divine truth serves, so David also, where the Lord is meant by him, is in many places called "a servant," as in Ezekiel:

I Jehovah will be their God, and My servant David a prince in the midst of them (Ezekiel 34:24).

In the same:

My servant David shall be king over them, that they all may have one shepherd (Ezekiel 37:24).

This was said of David after his times, when he was never again to be raised up to be a prince in the midst of them, or a king over them. In Isaiah:

For I will defend this city to save it for Mine own sake, and for My servant David's sake (Isaiah 37:35).

In David:

I ² have made a covenant with My chosen, I have sworn to David My servant, even to eternity will I establish thy seed. I have found David My servant; with the oil of My holiness have I anointed him (Psalms 89:3-4, 20).

The whole of this Psalm treats of the Lord, who is here meant by "David." In the same:

He chose David His servant; from following the ewes giving suck He brought him to feed Jacob His people, and Israel His inheritance; and he fed them in the integrity of his heart, and guided them by the intelligence of his hands (Psalms 78:70-72);

and elsewhere. That the Lord in respect to Divine truth is meant by "David" in the Word, may be seen above (n. 205), and in the passages there cited. The Lord is also called "a servant" in the Word where He is meant by "Israel." As in Isaiah:

Thou art My servant, O Israel, in whom I will be made glorious. It is a light thing that thou shouldst be My servant to raise up the tribes of Jacob, and to lead back the preserved of Israel; but I have given thee for a light to the nations, that thou mayest be My salvation unto the end of the earth (Isaiah 49:3, 6).

(That in the highest sense the Lord is meant by "Israel," see Arcana Coelestia 4286; and that "the Stone of Israel," means the Lord in respect to Divine truth, n. 6426.)

[6] Since the Lord in respect to Divine truth is called in the Word "a servant" from serving, so those who are in Divine truth from the Lord and thereby serve others are there called "servants," as the prophets are in these passages. In Jeremiah:

Jehovah sent unto you all His servants the prophets (Jeremiah 25:4).

In Amos:

He hath revealed His secret unto His servants the prophets (Amos 3:7).

In Daniel:

He hath set [His laws] before us ³ by the hand of His servants the prophets (Daniel 9:10).

So too:

Moses is called The servant of Jehovah (Malachi 4:4).

And also Isaiah, in his prophecy (Isaiah 20:3; 50:10 ⁴ ).

For "prophets" in the Word signify the doctrine of Divine truth, thus Divine truth in respect to doctrine (See Arcana Coelestia 2534, 7269). So again, David calls himself "a servant of Jehovah," as in the following passages:

I rejoice in Thy statutes; I do not forget Thy word. [Deal well with Thy servant.] Thy servant doth meditate in Thy statutes. Thou hast done good to Thy servant, O Jehovah, according to Thy word. Deal with Thy servant according to Thy mercy, and teach me Thy statutes. I am Thy servant, cause me to discern, that I may know Thy testimonies. Make Thy faces to shine upon Thy servant, and teach Me Thy statutes. I have gone astray like a lost sheep; seek Thy servant (Psalms 119:16-17, 23, 65, 124-125, 135, 176).

In the same:

Keep my soul, for I am holy; save Thy servant, for I trust ⁵ in Thee. Gladden the soul of Thy servant; for unto Thee, O Lord, do I lift up My soul. Give strength unto Thy servant, and save the son of Thy handmaid (Psalms 86:2, 4, 16; and elsewhere, as Psalms 27:9; 31:16; 35:27; 116:16; Luke 1:69).

Since the Lord in respect to Divine truth is meant by "David" in the above cited passages, and thus "David," in like manner as the prophets, means Divine truth, so "servant" in these passages also means in the spiritual sense, what is of service. One who is ignorant of the spiritual sense of the Word might believe that not only David but also others who are spoken of in the Word, called themselves "servants," for the reason that all are servants of God; but still wherever "servants" are mentioned in the Word, what is of service and effect is meant in the spiritual sense. For this reason too:

Nebuchadnezzar king of Babylon is called the servant of Jehovah (Jeremiah 25:9; 43:10).

But in a particular sense, "servant" and "servants" in the Word mean those who receive Divine truth and who teach it, since Divine truth is what serves, and by means of it Divine good produces effects. For this reason "servants" and "chosen" are frequently mentioned together, "servants" meaning those who receive Divine truth and who teach, and "chosen" those who receive Divine good and who lead, as in Isaiah:

I will bring forth a seed out of Jacob, and out of Judah an inheritor of My mountains; that My chosen may possess it, and My servants may dwell there (Isaiah 65:9).

In the same:

Thou, Israel, art My servant, and Jacob, whom I have chosen (Isaiah 41:8).

In the same:

Hear, O Jacob, My servant; Israel, whom I have chosen. Fear not, O Jacob, My servant, and thou Jeshurun, whom I have chosen (Isaiah 44:1-2

(That those are called "chosen" who are in the life of charity, see Arcana Coelestia n. 3755 near the end, 3900.)

[7] Now as "servants" have reference in the Word to what is of service and effects, consequently to such as serve and produce effects, therefore the natural man is called "a servant," since this serves the spiritual in effecting what it wills; and for this reason the spiritual man is also called "a freeman" and "master." This, too, is meant by "servant" and "master" in Luke:

No servant can serve two masters; for either he will hate the one and love the other, or else he will prefer the one and despise the other. Ye cannot serve God and mammon (Luke 16:13).

This must be understood as referring, not to servants in the world, for such can serve two masters, and yet not hate and despise one of them, but to servants in a spiritual sense, who are such as desire to love the Lord and themselves equally, or heaven and the world equally. These are like those who wish to look with one eye upwards, and with the other downwards, that is, with one eye to heaven, and with the other to hell, and thus to hang between the two; and yet there must be a predominance of one of these loves over the other; and where there is a predominance, that which opposes will be hated and despised when it offers opposition. For the love of self and of the world is the opposite of love to the Lord and love towards the neighbor. For this reason, those who are in the heavenly love would rather die or be deprived of honors and wealth in the world than be drawn away by them from the Lord and from heaven; for this they regard as the all, because it is eternal, but the former as relatively nothing, because it comes to an end with life in the world. On the other hand, however, those who love themselves and the world above all things, regard the Lord and heaven as relatively of no account, and even deny them, and so far as they see that they are opposed to self and the world they hate them; this becomes clearly manifest with all such in the other life. With those who love the Lord and heaven above all things, the internal or spiritual man is open, and the external or natural man serves it; then the latter is a servant because it serves, and the former is a master because it exercises its will; but with those who love themselves and the world above all things, the internal or spiritual man is closed, and the external or natural man is open; and when the latter is open and the former closed, the man loves the one master, namely, himself and the world, and hates the other, namely, the Lord and heaven. To this I am able to bear witness from experience; for all who have lived for self and the world, and not, as they ought, for God and heaven, in the other life hate the Lord and persecute those who are His, however in the world they may have talked about heaven and also about the Lord. From this it can be seen how impossible it is to serve two masters. That these words of the Lord must be understood spiritually is clear from the Lord's own words; for He says, "Ye cannot serve God and mammon. "

[8] In Matthew:

The disciple is not above his teacher, nor the servant above his lord. It is enough for the disciple that he be as his teacher, and the servant as his lord (Matthew 10:24, 26).

This in the most general sense means that man must not make himself equal to the Lord, and that it is sufficient for him that all that he has he has from the Lord, and then the disciple is as the Teacher, and the servant as the Lord, for then the Lord is in him, and causes him to will good and to think truth. The term "disciple" is used in reference to good and "servant" in reference to truth. It is similar in a particular sense, namely, with each individual who is led by the Lord, the external or natural man with him is "a disciple" and "a servant," and the internal and spiritual man is "a teacher" and "a lord." When the external or natural man serves the internal or spiritual by obeying and carrying into effect, then it also is "as its teacher" and "as its lord," for they act as one, as is said of the principal cause and the instrumental, that they act as one cause. This particular sense coincides with the most general in this, that when the spiritual and natural man act as one, the Lord Himself acts, for the spiritual man does nothing of itself, but what it does comes solely from the Lord; so far, indeed, as the spiritual man has been opened (for this opens into heaven), so far man acts not of himself but from the Lord; this spiritual man is the spiritual man in its proper sense.

[9] In John:

Ye shall know the truth; the truth maketh you free. The Jews answered, We are Abraham's seed, and have never yet been in bondage to any man; how sayest Thou, Ye shall be made free? Jesus answered them, Verily, verily, I say unto you, everyone that committeth sin is a servant of sin. The servant abideth not in the house forever; the Son abideth forever. If the Son therefore make you free ye shall be free indeed (John 8:32-36).

This means that to be led by the Lord is freedom, and to be led by hell is slavery; "the truth that makes free" means Divine truth which is from the Lord, for he who receives this in doctrine and in life is free, because he is made spiritual and is led by the Lord; therefore it is also added, "the Son abideth in the house forever; if the Son make you free ye shall be free indeed," "Son" meaning the Lord, and also truth (See above 63, 151, 166), and "to abide in the house" meaning to abide in heaven. That to be led by hell is slavery is taught by these words, "everyone that committeth sin is a servant of sin," "sin" is hell because it is from hell.

[10] That to receive Divine truth from the Lord in doctrine and in life is to be free the Lord teaches also in John:

Ye are My friends if ye do whatsoever I command you. No longer do I call you servants; for the servant knoweth not what his lord doeth; I rather call you friends, for all things that I have heard from My Father I have made known unto you. Ye have not chosen Me, but I have chosen you and appointed you that ye may go and bring forth fruit, and that your fruit may abide (John 15:14-16).

"Friends" here mean the free, "friends" being contrasted with "servants." That those who receive the Divine truth in doctrine and life from the Lord are not "servants," but are "friends" or freemen, is taught by these words, "if ye do whatsoever I command you, no longer do I call you servants, but friends;" likewise by these words, "all things that I have heard from My Father I have made known unto you, that ye may go and bring forth fruit;" "to command" and "to make known" pertain to doctrine, and "to bring forth fruit" pertains to life. That these are from the Lord is thus taught, "ye have not chosen Me, but I have chosen you and appointed you." Something nearly similar was represented by the Hebrew servants who were sent away free in the seventh year and in the year of Jubilee (who are treated of in Exodus 21:2, 3;Leviticus 25:39-41; Deuteronomy 15:12; Jeremiah 34:9. Concerning these see Arcana Coelestia 8973-9005.)

From what has been thus far set forth it can be seen that those are called "servants" in the Word who serve and bring into effect, and that therefore "servant" means the natural man, because this serves its spiritual man by bringing into effect what it wills and thinks; also that those are called "freemen" who act from the love of truth and good, thus who act from the Lord, from whom is the love of truth and good. Moreover, "servants" in the Word mean also those who are led by self and the world, and thence by evils and falsities, consequently who are led by the natural man and not at the same time by the spiritual. But respecting these servants, the Lord willing, it shall be told elsewhere.

അടിക്കുറിപ്പുകൾ:

701. As the ark is called "the ark of the covenant" it is also to be confirmed from the Word that it was called "the ark of the covenant" because the law was in it, and the "law," which in a broad sense means the Word, signifies the Lord in relation to Divine truth, which is the Word, thus Divine truth or the Word which is from the Lord and in which is the Lord; for all Divine truth proceeds from Him, and when this is received by man conjunction with the Lord is effected, and this conjunction is what is signified by "covenant." How conjunction of the Lord with man and of man with the Lord is effected, shall also be told in a few words. The Lord continually flows into all men with light that enlightens, and with the affection of knowing and understanding truths, also for willing and doing them; and as that light and that affection continually flow in from the Lord, it follows that man becomes rational to the extent that he receives of that light, and he becomes wise and is led by the Lord so far as he receives of that affection. That affection with its light draws to itself and conjoins to itself the truths that man from infancy has learned from the Word, from doctrine out of the Word, and from preaching; for every affection desires to be nourished by the knowledges that are in harmony with it. From this conjunction man's spiritual love or affection is formed, through which he is conjoined to the Lord, that is, through which the Lord conjoins man to Himself.

[2] But in order that that light and that affection may be received, freedom of choice has been given to man, and as that freedom is from the Lord, it is also a gift of the Lord with man and is never taken away from him; for that freedom belongs to man's affection or love, and consequently also to his life. From freedom a man can think and will what is evil, and can also think and will what is good. So far, therefore, as from that freedom, which belongs to his love and thence to his life, man thinks falsities and wills evils, which are the opposites of the truths and goods of the Word, so far he is not conjoined to the Lord; but so far as he thinks truths and wills goods, which are from the Word, so far he is conjoined to the Lord, and the Lord makes those truths and goods to be of his love, and thence of his life. From this it is evident that this conjunction is reciprocal, namely, of the Lord with man and of man with the Lord; such is the conjunction that is meant in the Word by "covenant."

[3] He greatly errs who believes that man is incapable of doing anything for his own salvation because the light to see truths and the affection of doing them, as well as the freedom to think and will them, are from the Lord, and nothing of these from man. Because these appear to man to be as if in himself, and when they are thought and willed to be as from himself, man ought, because of that appearance, to think and will them as if from himself, but at the same time acknowledge that they are from the Lord. In no other way can anything of truth and good or of faith and love be appropriated to man. If one lets his hands hang down and waits for influx he receives nothing, and can have no reciprocal conjunction with the Lord, thus he is not in the covenant. That this is so is clearly evident from this, that the Lord in a thousand passages in the Word has taught that man must do good and must not do evil, and this the Lord would by no means have said, unless something had been given to man by which he has ability to do, and unless that which has been given to man might seem to him to be as if his own, although it is not his. Because this is so the Lord speaks thus in John:

I stand at the door and knock; if anyone hear My voice and open the door I will come in to him, and will sup with him and he with Me (Revelation 3:20).

[4] That "covenant" signifies conjunction with the Lord through the reception of Divine truth by the understanding and will, or by the heart and soul, that is, by love and faith, and that this conjunction is effected reciprocally, can be seen from the Word where "covenant" is mentioned. For from the Word it is evident:

1. That the Lord Himself is called a "covenant," because conjunction with Him is effected by Him through the Divine that proceeds from Him.

2. That the Divine proceeding, which is Divine truth, thus the Word, is the covenant, because it conjoins.

3. That the commandments, judgments, and statutes commanded to the sons of Israel were to them a covenant, because through these there was then conjunction with the Lord.

4. And further, that whatever conjoins is called a "covenant."

[5] As to the first: That the Lord Himself is called a "covenant," because conjunction with Him is effected by Him through the Divine that proceeds from Him, is evident from the following passages.

In Isaiah:

I Jehovah have called Thee in righteousness, and I will take hold of Thine hand and will guard Thee, and I will give thee for a covenant of the people and for a light of the nations (Isaiah 42:6).

This is said of the Lord, who is called "a covenant of the people and a light of the nations," because a "covenant" signifies conjunction, and "light" Divine truth; "peoples" mean those who are in truths, and "nations" those who are in goods (See above, n. 175, 331, 625); "to call Him in righteousness" signifies to establish righteousness by separating the evil from the good and by saving the good and condemning the evil; "to take hold of the hand and to guard" signifies to do this from Divine Omnipotence, which the hells cannot resist; Jehovah's doing this means that it is done by the Divine in the Lord.

[6] In the same:

I have given Thee for a covenant of the people, to restore the earth and to inherit the wasted heritages (Isaiah 49:8).

This, too, is said of the Lord; and "to give for a covenant of the people" signifies that there may be conjunction with Him and by Him; "to restore the earth" signifies the church; and "to inherit the wasted heritages" signifies to restore the goods and truths of the church that have been destroyed.

[7] In David:

I have made a covenant with My chosen, and I have sworn to David My servant, even to eternity will I establish thy seed, to eternity will I keep for him My mercy, and My covenant shall be steadfast for Him (Psalms 89:3, 4, 28).

"David" here means the Lord in relation to His royalty (See above, n. 205), and he is called "chosen" from good, and "servant" from truth; "to make a covenant and swear to him" signifies the uniting of the Lord's Divine with His Human, "to make a covenant" meaning to become united, and "to swear" meaning to confirm it; "even to eternity will I establish thy seed" signifies the eternity of Divine truth from Him; "to eternity will I keep for him My mercy" signifies the eternity of Divine good from Him; "My covenant shall be steadfast" signifies the union of the Divine and Human in Him. This becomes the sense of these words when, instead of David, the Lord in relation to the Divine Human and its royalty is understood, respecting which this is said in the sense of the letter, because in that sense David is treated of, with whom there was no eternal covenant.

[8] In the second book of Samuel:

The God of Israel said, the rock of Israel spake to me; and He shall be as light in the morning when the sun riseth, without clouds; from the brightness after rain cometh grass out of the earth. Is not my house firm with God? For He hath set for me a covenant of eternity, to order over all and to keep (2 Samuel 23:3-5).

This is said by David; and "the God of Israel" and "the rock of Israel" mean the Lord in relation to Divine truth; what is signified by "He shall be as light in the morning when the sun riseth, a morning without clouds, from the brightness after rain cometh grass out of the earth," may be seen above n. 644. This describes Divine truth proceeding from the Lord, from which is all germination of truth and fructification of good. "Is not my house firm with God?" signifies the church conjoined with the Lord through the Divine truth, "the house of David" meaning the church; "for He hath set for me a covenant of eternity" signifies that from the union of His Human with the Divine He has conjunction with the men of the church; "to order over all and to keep" signifies from which He rules over all things and all persons, and saves such as receive.

[9] In Malachi:

Ye shall know that I have sent this commandment unto you, that My covenant may be with Levi. My covenant with him was of life and of peace, which I gave to him with fear, that he might fear Me. The law of truth was in his mouth, and perversity was not found in his lips. But ye have turned aside out of the way, ye have caused many to stumble in the law, ye have corrupted the covenant of Levi (Malachi 2:4-6, 8).

"The covenant of Jehovah with Levi" signifies in the highest sense the union of the Divine with the Human in the Lord, and in a relative sense, the Lord's conjunction with the church; for by "Levi" as by "David" the Lord is meant, but "Levi" means the Lord in relation to Divine good, which is the priesthood of the Lord, and "David" in relation to Divine truth, which is the royalty of the Lord. That the Lord is meant by "Levi" is evident from its being said, "the law of truth was in his mouth, and perversity was not found in his lips," "the law of truth" signifying Divine truth from Divine good, and "lips" the doctrine of truth and instruction; and afterwards it is said:

The priest's lips shall keep knowledge; and they shall seek the law from His mouth, for He is the angel of Jehovah of Hosts (Malachi 2:7).

"A covenant of life and of peace" signifies that union and that conjunction (of which just above) from which the Lord Himself became life and peace, from which man has eternal life, and peace from the infestation by evils and falsities, thus by hell. What is signified by "His fear" may be seen above n. 696. Those who live contrary to Divine truth are meant by "ye have turned aside out of the way, ye have caused many to stumble in the law, ye have corrupted the covenant of Levi;" "to turn aside out of the way and to stumble in the law" signifies to live contrary to Divine truth, and "to corrupt the covenant of Levi" signifies to corrupt conjunction with the Lord.

[10] In the same:

Behold, I send My messenger, and he shall prepare the way before Me; and the Lord shall suddenly come to His temple; and the angel of the covenant whom ye desire (Malachi 3:1).

It is evidently the Lord's coming that is here proclaimed. The Lord is here called "Lord" from Divine good, and "the angel of the covenant" from Divine truth (as may be seen above, n. 242, 433, 444, where the rest of the passage is explained). From this it can be seen that "covenant," in reference to the Lord, means either Himself or the union of His Divine with the Human in Him, and in reference to those who are in heaven and in the church it means conjunction with Him through the Divine that proceeds from Him.

[11] Secondly, That the Divine proceeding, which is Divine truth, thus the Word, is the covenant, because it conjoins, can be seen from the following passages. In Moses:

Moses came down out of Mount Sinai, and told the people all the words of Jehovah and all the judgments. And all the people answered with one voice and said, All the words which Jehovah hath spoken will we do. And Moses wrote all the words of Jehovah in a book. And he took the book of the covenant, and read in the ears of the people; and they said, All that Jehovah hath spoken we will do and will hearken. And Moses took half of the blood of the burnt-offerings, and sprinkled upon the people, and said, Behold, the blood of the covenant that Jehovah hath concluded with you upon all these words. And they saw the God of Israel, and under His feet as it were a work of sapphire stone (Exodus 24:3, 4, 7, 8, 10).

That Divine truth which with us is the Word is a covenant, is evident from all these particulars regarded in the internal or spiritual sense; for Moses, who said these things to the people, represented the law, that is, the Word, as can be seen from various places where it is said, "Moses and the prophets," and elsewhere "the law and the prophets;" thus "Moses" stands for the law, and the law in a broad sense signifies the Word, which is Divine truth. The same may also be evident from this, that "Mount Sinai" signifies heaven, from which is Divine truth; likewise from this, that "the book of the covenant, which was read before the people," signifies the Word; also that the "blood," half of which was sprinkled upon the people, also signifies Divine truth, which is the Word, and as this conjoins, it is called "the blood of the covenant." Again, since all conjunction through Divine truth is conjunction with the Lord, "the God of Israel," who is the Lord, was seen by Moses, Aaron and his sons, and the seventy elders. What was "under His feet" was seen, because when "the Lord" means the Word, "His feet" mean the Word in its ultimates, that is, in the sense of its letter, for the sons of Israel did not see the Word interiorly; "as it were a work of sapphire stone" signifies to be transparent from internal truths, which are the spiritual sense of the Word. (But this may be seen explained in detail in Arcana Coelestia 9371-9412.)

[12] Of what nature the conjunction is that is signified by "covenant" can be seen from what has been set forth, namely, that it is like the covenants commonly made in the world, that is, on the part of one and on the part of the other; in like manner the covenants that the Lord makes with men must be on the part of the Lord and on the part of men; they must be on the part of both that there may be conjunction. The things on the Lord's part are stated in the preceding chapter, namely:

That He will bless their bread and their waters, that He will take away their diseases, and that they shall possess the land of Canaan from the Sea Suph even to the river Euphrates (Exodus 23:25-31).

Here "to bless the bread and the waters" signifies in the internal spiritual sense the fructification of good and the multiplication of truth, "bread" signifying every good of heaven and the church, and "waters" all the truths of that good; "to take away diseases" signifies to remove evils and falsities which are from hell, for these are diseases in the spiritual sense; "to possess the land from the Sea Suph to the river Euphrates" signifies the church in all its extension, which those have from the Lord who are conjoined to Him through Divine truth. But the things that must be on man's part are recounted in the three preceding chapters, and in brief are meant in the passage cited above by "the words and judgments of Jehovah" that Moses coming down from Mount Sinai declared to the people, to which the people, with one voice said, "All the words that Jehovah hath spoken we will do and will hearken." It was for this reason that Moses divided the blood of the burnt offerings, and half of it, which was for the Lord, he left in the bowls, but the other half he sprinkled upon the people.

[13] That the conjunction of the Lord with men is effected through Divine truth is also meant by "blood" in the Gospels:

Jesus took the cup, saying, Drink ye all of it; this is My blood, that of the new covenant (Matthew 26:27, 28; Mark 14:23, 24; Luke 22:20).

This blood is called "the blood of the new covenant," because "blood" signifies the Divine truth proceeding from the Lord, and "covenant" signifies conjunction. (That "blood" signifies the Divine truth proceeding from the Lord, received by man, may be seen above, n. 329, 476; and that "to drink" signifies to receive, to make one's own, and thus be conjoined, may also be seen above, n. 617.)

[14] Likewise in Zechariah:

By the blood of thy covenant I will send forth thy bound out of the pit wherein is no water (Zechariah 9:11).

This is said of the Lord, who is plainly treated of in this chapter; and "the blood of the covenant" means, as above, the Divine truth, by which there is conjunction with the Lord. Who are meant by "those bound in the pit wherein is no water" can be seen above n. 537.

[15] As the Lord called His blood, meaning the Divine truth proceeding from Him, "the blood of the new covenant," it shall be said briefly what is meant by "the old covenant" and "the new covenant." "The old covenant" means conjunction through such Divine truth as was given to the sons of Israel, which was external, and therefore representative of internal Divine truth. They had no other Divine truth, because they could not receive any other, for they were external and natural men, and not internal or spiritual, as can be seen from the fact that such as knew anything about the Lord's coming had no other thought of Him than that He was to be a king who would raise them above all the peoples in the whole world, and thus establish a kingdom with them on the earth, and not in the heavens and therefrom on the earth with all who believe on Him. "The old covenant," therefore, was a conjunction through such Divine truth as is contained in the books of Moses and is called "commandments, judgments, and statutes," in which, nevertheless, there lay inwardly hidden such Divine truth as is in heaven, which is internal and spiritual. This Divine truth was disclosed by the Lord when He was in the world; and as through this alone there is conjunction of the Lord with men, therefore this is what is meant by "the new covenant," also by "His blood," which is therefore called "the blood of the new covenant." "Wine" has a similar meaning.

[16] This "new covenant," which was to be entered into with the Lord when He should come into the world, is sometimes treated of in the Word of the Old Covenant. Thus in Jeremiah:

Behold the days come in which I will make a new covenant with the house of Israel and with the house of Judah, not as the covenant which I made with your fathers, for they have made My covenant void. But this is the covenant that I will make with the house of Israel after these days; I will give My law in the midst of them, and will write it upon their heart, and I will be to them for God, and they shall be to Me for a people; neither shall they teach anymore a man his companion, a man his brother, saying, Know ye Jehovah, for all shall know Me, from the least of them even to the greatest of them (Jeremiah 31:31-34).

That Jehovah, that is, the Lord, "was to make a new covenant with the house of Israel and house of Judah" does not mean that it was to be made with the sons of Israel and with Judah, but with all who from the Lord are in the truths of doctrine and in the good of love to the Lord. That these are meant in the Word by "the sons of Israel" and by "Judah" may be seen above n. 433; that "the days come" means the Lord's coming is evident. That there would then be conjunction with the Lord through Divine truth, internal and spiritual, is meant by the words, "This is the covenant that I will make with the house of Israel after these days, I will give My law in the midst of them, and will write it upon their heart." This signifies that they would then receive Divine truth inwardly in themselves; for spiritual Divine truth is received by man inwardly, thus otherwise than with the sons of Israel and the Jews, who received it outwardly; for when a man receives Divine truth inwardly in himself, that is, makes it to be of his love and thus of his life, truth is known from the truth itself, because the Lord flows into His own truth with man, and teaches him; this is what is meant by the words, "they shall no more teach a man his companion, and a man his brother, saying, Know ye Jehovah, for all shall know Me, from the least even to the greatest." The conjunction itself thereby effected, which "the new covenant" signifies, is meant by "I will be to them for God, and they shall be to Me for a people."

[17] In the same:

They shall be to Me for a people, and I will be to them for God, and I will give them one heart and one way, to fear Me all the days; and I will make with them an eternal covenant that I will not turn Me back from after them, that I may do them good; and My fear will I put into their heart that they may not depart from with Me (Jeremiah 32:38-40).

This, too, is said of the Lord and of the new covenant with Him; conjunction thereby is meant by "I will be to them for God, and they shall be to me for a people," and is further described by this, that "He would give to them one heart and one way, to fear Him all the days," and that "He would not turn Himself back from after them, and that He would put fear into their heart that they might not depart from with Him;" "one heart and one way to fear Me" signifies one will of good and one understanding of truth for worshiping the Lord; and as the conjunction is reciprocal, that is, a conjunction of the Lord with them and of them with the Lord, it is said that He will not turn Him back from after them "that I may do them good, and they will not depart from with Me." From this it is clear what is signified by "the eternal covenant" that He will enter into with them, namely, conjunction through spiritual Divine truth, which truth, when received, constitutes the life of man, and from it comes eternal conjunction.

[18] In Ezekiel:

I will raise up over them one shepherd who shall feed them, My servant David. I Jehovah will be to them for God, and My servant David a prince in the midst of them. Then will I make with them a covenant of peace, I will cause the evil wild beast to cease that they may dwell securely in the wilderness, and sleep in the forests (Ezekiel 34:23-25).

This also is said of the Lord; and "David," who shall feed them and who shall be a prince in the midst of them, means the Lord in relation to the Divine truth, who is called a servant from serving; conjunction with the Lord through the Divine truth is meant by "the covenant" which He will make with them; this is called "a covenant of peace," because man by conjunction with the Lord has peace from the infestation of evil and falsity from hell; therefore also it is added, "I will cause the evil wild beast to cease, that they may dwell securely in the wilderness and sleep in the forests," "evil wild beast" meaning falsity and evil from hell, and "to dwell securely in the wilderness and to sleep in the forests" signifying that they shall be safe everywhere from all infestation from falsity and evil.

[19] In the same:

My servant David shall be a king over them, that they all may have one shepherd. And I will make a covenant of peace with them, it shall be a covenant of eternity with them; and I will give them and multiply them, and I will set My sanctuary in the midst of them to eternity, and My habitation with them; and I will be to them for God, and they shall be to Me for a people (Ezekiel 37:24, 26, 27).

Here also by "David" the Lord is meant, for it is evident that David was not to come again to be their king and shepherd; but the Lord is called "king" from Divine truth, for this is the royalty of the Lord, while Divine good is His priesthood; and the Lord is called "shepherd," because He will feed them with Divine truth, and thereby lead to the good of love, and thus to Himself; and because from this there is conjunction it is said, "I will make with them a covenant of peace, a covenant of eternity." What "a covenant of peace" signifies has been told just above, also that "I will be to them for God, and they shall be to Me for a people," means conjunction. The "sanctuary" that He will set in the midst of them, and the "habitation" that will be with them, signify heaven and the church, that are called a "sanctuary" from the good of love, and a "habitation" from the truths of that good, for the Lord dwells in truths from good.

[20] In Hosea:

In that day will I make a covenant for them with the wild beast of the field, with the bird of the heavens, and with the creeping thing of the earth; and I will break the bow and the sword and war from the earth; and I will make them to lie down securely; and I will betroth thee to Me forever (Hosea 2:18, 19).

This treats of the establishment of a New Church by the Lord. It is clear that the Lord would not then make a covenant with the wild beast of the field, with the bird of the heavens, and with the creeping thing of the earth, therefore these signify such things as are with man; "the wild beast of the field" signifying the affection of truth and good, "the bird of the heavens" spiritual thought, and "the creeping thing of the earth" the knowledge of the natural man. (What the rest signifies may be seen above, n. 650.) This makes evident that the covenant the Lord will make is a spiritual covenant, or a covenant through spiritual truth, and not a covenant through natural truth such as was made with the sons of Israel; this latter was "the old covenant," the former was "the new covenant."

[21] As "the law" that was promulgated by the Lord from Mount Sinai meant in a broad sense the Word, so also the tables on which that law was written are called "tables of the covenant" in Moses:

I went up into the mount to receive the tables of stone, the tables of the covenant which Jehovah made with you. At the end of forty days and forty nights Jehovah gave to me the two tables of stone, the tables of the covenant (Deuteronomy 9:9, 11).

These "tables," that is, the law written upon them, mean the Divine truth, through which there is conjunction with the Lord, and because of that conjunction they are called "the tables of the covenant;" and as all conjunction, like a covenant, is effected from the part of one and the part of the other, thus in turn on the one side and on the other, so there were two tables, and these were of stone; they were of stone because "stone" signifies the Divine truth in ultimates (See Arcana Coelestia 643[1-4], 3720, 6426, 8609, 10376). For the same reason the ark in which these tables were placed was called "the ark of the Covenant," and with the sons of Israel this was the most holy thing of their worship, as has been shown in the preceding article.

[22] Thirdly, That the commandments, judgments, and statutes commanded to the sons of Israel were to them a covenant, because through these there was then conjunction with the Lord, can be seen from the following passages. In Moses:

If ye walk in My statutes, and keep My commandments and do them, I will have respect unto you, and will make you fruitful and multiply you, and I will establish My covenant with you. But if ye reject My statutes, so that ye do not all My commandments, whilst ye make My covenant void, I will do to you the opposite (Leviticus 26:3, 9, 15 seq.).

The statutes and commandments that were to be observed and done are set forth in the preceding chapter, and the goods they were to enjoy if they kept those commandments and statutes, and afterwards the evils that would come upon them if they did not keep them are set forth in this chapter. But the goods they were to enjoy were earthly and worldly goods, so too were the evils, because they were earthly and natural men, and not celestial and spiritual men, and consequently they knew nothing about the goods that affect man inwardly or the evils that afflict him inwardly; nevertheless the externals they were bound to observe were such as inwardly contained celestial and spiritual things, through which there is conjunction itself with the Lord; and as these were perceived in heaven, therefore the externals that the sons of Israel were to observe were called a "covenant." (But what the conjunction was of the Lord with the sons of Israel through these means may be seen in the New Jerusalem and its Heavenly Doctrine, n. 248.)

[23] "Covenant" has a like meaning in the following passages. In Moses:

Jehovah said unto Moses, Write thou these words, for upon the mouth of these words I have made a covenant with thee and with Israel (Exodus 34:27).

In the same:

Keep the words of this covenant and do them, ye that stand here this day, your heads, your tribes, your officers, and every man of Israel, to pass over into the covenant of Jehovah and into His oath which Jehovah thy God maketh with thee this day, that He may establish thee this day for a people, and that He may be to thee for God; not with you only do I make this covenant and this oath, but also with everyone who is not here with you this day (Deuteronomy 29:9, 10, 12 - 15).

In the second book of Kings:

King Josiah sent and gathered unto him all the elders of Judah and of Jerusalem; and the king went up to the house of Jehovah, and every man of Judah and all the inhabitants of Jerusalem with him, also the priests and the prophets, and the whole people from small even to great; and he read in their ears all the words of the book of the covenant which was found in the house of Jehovah; and the king stood by the pillar, and made the covenant before Jehovah to go after Jehovah and to keep His commandments and His testimonies and His statutes with all the heart and with all the soul, to establish all the words of this covenant written upon this book; and all the people stood in the covenant (2 Kings 23:1-3).

So, too, in other passages (Jeremiah 22:8, 9; 33:20-22; 50:5; Ezekiel 16:8; Malachi 2:14; Psalms 78:37; 50:5, 16; 103:17, 18; 105:8, 9; 106:45; 111:5, 9; Deuteronomy 17:2; 1 Kings 19:14). In all these passages "covenant" is mentioned, and by it the externals that the sons of Israel were to observe are meant.

[24] But as regards the covenant that the Lord made with Abraham, Isaac, and Jacob, this was not the same as the covenant He made with the posterity of Jacob, but it was a covenant on the part of the Lord that their seed should be multiplied, and to their seed the land of Canaan should be given, and on the part of Abraham, Isaac, and Jacob, that every male should be circumcised. That the covenant with the posterity of Jacob was different is evident in Moses:

Jehovah our God made with us a covenant in Horeb; Jehovah made not this covenant with our fathers, but with us (Deuteronomy 5:2, 3).

Regarding the former covenant it is written in Moses:

Jehovah brought Abraham forth abroad, and said, Look toward heaven and number the stars; and He said to him, So shall thy seed be. And He said to him, Take to thee ¹ a heifer of three years old, and a she-goat of three years old, and a ram of three years old, and a turtle-dove, and a young pigeon. And he divided them in the midst, and he laid each part over against the other, but the birds divided he not. And the sun went down and it became very dark; and behold a furnace of smoke and a torch of fire passed through between the pieces. In that day Jehovah made a covenant with Abraham ² saying, Unto thy seed will I give this land, from the river of Egypt to the great river Euphrates (Genesis 15:5-18).

And afterwards:

I will give My covenant between Me and thee, and I will multiply thee exceedingly. I, behold, My covenant is with thee, and thou shalt be for a father of a multitude of nations, and I will make thee fruitful; and I will give to thee and to thy seed after thee the land of thy sojournings, all the land of Canaan, for an everlasting possession. This is My covenant that ye shall keep between Me and you and thy seed after thee. Every male shall be circumcised to you; he who is not circumcised in the flesh of the foreskin, that soul shall be cut off from his peoples, he hath made void My covenant. And My covenant will I set up with Isaac, whom Sarah shall bear to thee (Genesis 17:1-21).

From this it is clear what kind of a covenant was entered into with Abraham, namely, that "his seed should be multiplied exceedingly, and that the land of Canaan should be given to his seed for a possession." The commandments, judgments, and statutes themselves by which the covenant was to be established are not mentioned, but still they are signified by "the heifer, she-goat, and ram of three years old," and by "the turtle-dove and young pigeon," for these animals signify such things as belong to the church, and "the land of Canaan" itself signifies the church. And because the Lord foresaw that the posterity of Abraham from Jacob would not keep the covenant, there appeared to Abraham "a furnace of smoke and a torch of fire passing through between the pieces;" "a furnace of smoke" signifying the dense falsity, and "the torch of fire" the direful evil into which the posterity of Jacob would come. This is confirmed also in Jeremiah 33:18-20. "Abraham divided the heifer, the she-goat, and the ram, and laid each part over against the other," according to the ritual of covenants between two parties. (But this may be seen fully explained in Arcana Coelestia 1783-1862.)

[25] The covenant was made by circumcision because circumcision represented the purification from the loves of self and of the world which are bodily and earthly loves, and the removal of these; therefore also the circumcision was made with a little knife of stone, which signified the truth of doctrine, by which all purification from evils and falsities and their removal is effected. (But the particulars recorded in that chapter respecting this covenant are explained in Arcana Coelestia 1987-2095; and respecting circumcision, n. 2039 at the end, 2046 at the end, 2632, 2799, 4462, 7044, 8093.) But as "Abraham, Isaac, and Jacob," mean in the internal sense the Lord, so "their seed" signify all who are of the Lord's church, which church is meant by "the land of Canaan," which their seed was to inherit.

[26] There was also a covenant entered into with Noah:

That men should no more perish by the waters of a flood, and that a bow should be in the cloud for a sign of that covenant (Genesis 6:17, 18; 9:9, 17).

Conjunction of the Lord through Divine truth is involved also in that covenant, as can be seen from the explanation of the above in the Arcana Coelestia 659-675, 1022-1059. That "the bow in the cloud," or the rainbow, here signifies regeneration, which is effected by Divine truth and a life according to it, and that consequently that bow was taken for a sign of the covenant, may also be seen in the same work (n. 1042).

[27] Fourth, That further, whatever conjoins is called a covenant; as the Sabbath in Moses:

The sons of Israel shall keep the Sabbath in their generations, the covenant of an age (Exodus 31:16).

The Sabbath was called "the covenant of an age," because the "Sabbath" signified in the highest sense the union of the Divine with the Human in the Lord, and in a relative sense the conjunction of the Lord with heaven and the church, and in a universal sense the conjunction of good and truth, which conjunction is called the heavenly marriage. Therefore "the rest on the Sabbath day" signified the state of that union and of that conjunction, since by that state there is peace and rest to the Lord, and thereby peace and salvation in the heavens and on the earth. (That this is the signification of "the Sabbath" and "the rest," then, can be seen in Arcana Coelestia 8494, 8495, 8510, 10356, 10360, 10367, 10370, 10374, 10668, 10730.)

[28] Again, the salt in the sacrifices is called "the salt of the covenant" in Moses:

Thou shalt not cause the salt of the covenant of thy God to cease upon thine offering, upon all thine offering thou shalt offer salt (Leviticus 2:13).

The salt upon the offering is called "the salt of the covenant," because "salt" signifies the desire of truth for good, whereby the two are conjoined. (On this signification of "salt" see Arcana Coelestia 9207.)

[29] A wife is called "the wife of a covenant" in Malachi:

Jehovah hath been a witness between thee and the wife of thy youth, against whom thou hast dealt treacherously, though she is thy companion and the wife of thy covenant (Malachi 2:14).

A wife is here called "the wife of the covenant" from her conjunction with her husband, but "wife" here signifies the church, and "the wife of youth" the Ancient Church, against which the Jewish Church is said to have dealt treacherously. Because these were both representative churches, and in this respect alike, and thus were conjoined, it is said, "though she is thy companion and the wife of thy covenant."

[30] "A covenant with the stones of the field" is spoken of in Job:

Thou shalt not be afraid of the wild beast of the field, for with the stones of the field is thy covenant, and the wild beast of the field shall be at peace with thee (Job 5:22, 23).

"A covenant with the stones of the field" signifies conjunction with the truths of the church, for "stones" signify truths, "field" the church, and "covenant" conjunction; "the wild beast of the field" signifies the love of falsity, of which wild beast "thou shalt not be afraid," and which "shall be at peace," when there is conjunction with the church through truths.

[31] Again, "a covenant with wild beasts and birds" is spoken of in Hosea:

In that day will I make a covenant for them with the wild beast of the field, with the bird of the heavens, and with the creeping thing of the earth (Hosea 2:18).

And in Moses:

God said unto Noah, Behold I establish My covenant with you and with every living soul that is with you, the bird, the beast, and every wild beast of the earth with you, of all that go out of the ark, even every wild beast of the earth (Genesis 9:9, 10).

"A covenant with beast, wild beast, bird and creeping thing of the earth," signifies conjunction with such things with man as are signified by these, for "beast" signifies the affection of good, "wild beast" the affection of truth, "bird" the thinking faculty, and "creeping thing of the earth" the knowing faculty which lives from these affections.

[32] "A covenant with death" is spoken of in Isaiah:

Ye have said, We have made a covenant with death, and with hell we have made vision. Your covenant with death shall be abolished, and your vision with hell shall not stand (Isaiah 28:15, 18).

"To make a covenant with death" signifies conjunction through falsity from hell, from which man dies spiritually; "to make a vision with hell" signifies divination from hell as if prophetic. From the passages here cited in series it can be seen that "covenant," where the Lord is treated of, signifies conjunction through Divine truth. There is, indeed, a conjunction with Him through the good of love; but because the Lord flows in with man through good into truths, whereby man has the affection of truth, and receives the Lord's good in truths, from which he acknowledges, confesses, and worships the Lord, thence the good of love conjoins through truth, comparatively as the heat of the sun in the time of spring and summer conjoins itself with the fructifications of the earth.

അടിക്കുറിപ്പുകൾ: