Njohja e Mesisë

---

1. Dhe farisenjtë dhe saducenjtë, duke u tunduar, i kërkuan t'u tregonte atyre një shenjë nga qielli.

2. Dhe ai, duke u përgjigjur, u tha atyre: ''Kur të jetë mbrëmje, ju thoni: "Do të ketë] qetësi, sepse qielli është i kuq;

3. Dhe në mëngjes, sot [do të jetë] një stuhi dimri, sepse qielli është i kuq dhe i zymtë. Hipokritë! ju me të vërtetë dini të dalloni fytyrën e qiellit, por shenjat e kohës nuk mund t'i dalloni.

4. Një brez i mbrapshtë dhe kurorëshkelës kërkon një shenjë dhe nuk do t'i jepet asnjë shenjë, përveç shenjës së profetit Jona". Dhe i la ata, Ai u largua.

---

Në episodin e mëparshëm, Jezusi ushqeu katër mijë njerëz me shtatë bukë dhe disa peshq. Ajo mrekulli kishte ndodhur në një majë mali në vendin e johebrenjve. Tani, me fillimin e këtij episodi tjetër, Jezusi është kthyer në tokën e Izraelit. Vendndodhja është në bregun perëndimor të detit të Galilesë në rajonin e Magdalës. Pikërisht këtu udhëheqësit fetarë përballen sërish me Jezusin. Këtë herë ata i kërkojnë Atij "një shenjë nga qielli" (16:1). Ata ose nuk janë të vetëdijshëm për mrekullitë që ka bërë Jezusi, ose nuk janë të bindur.

Kjo paraqet diçka që mund të ndodhë në secilin prej nesh. Ne ose harrojmë ose nuk jemi të vetëdijshëm për mënyrat e mrekullueshme që Perëndia ndryshon gjendjen tonë, duke na nxjerrë nga trishtimi dhe dëshpërimi, edhe pa ndryshuar rrethanat tona të jashtme. E megjithatë, ne gjithashtu mund të mbetemi të pavetëdijshëm ose të bindur për aftësinë e mrekullueshme të Zotit për të ripërtërirë mendjet tona dhe për të ringjallur shpirtrat tanë.

I vetëdijshëm se udhëheqësit fetarë ende po kërkojnë ta diskreditojnë Atë, Jezusi thotë: «Kur të vijë mbrëmja, ju thoni: 'Moti do të jetë i qetë, sepse qielli është i kuq.' Dhe në mëngjes, ju thoni: "Sot do të ketë mot me stuhi, sepse qielli është i kuq dhe i zymtë". Hipokritët. Ju me të vërtetë dini të interpretoni fytyrën e qiellit, por nuk mund të interpretoni shenjat e kohërave” (16:2-3).

Me këto fjalë, Jezusi sugjeron se këta udhëheqës fetarë janë në gjendje të parashikojnë me saktësi motin, por nuk janë në gjendje të kuptojnë realitetin shpirtëror. I parashikuar nga profetët dhe i parathënë në shkrimet e tyre të shenjta, Mesia kishte ardhur dhe tani po qëndronte në mes tyre, por ata nuk mund ta shihnin atë. Kjo ngjarje e shumëpritur, shumë më domethënëse se çdo parashikim i motit, po zhvillohet tani para syve të tyre. E megjithatë, siç tha Jezusi në kapitullin e mëparshëm, ata janë "udhëheqës të verbër të të verbërve" (15:14). Me fjalë të tjera, ata refuzojnë të shohin atë që nuk duan të shohin. Në këtë rast, dëshira e tyre egoiste për të mbetur në pushtet i pengon ata të kuptojnë se Jezusi, i cili po qëndron para tyre, është përmbushja e profecisë së lashtë.

Situata nuk është ndryshe nga e jona. Të zhytur në shqetësimet materialiste për të ardhmen tonë, ne studiojmë parashikimet e motit, tendencat politike dhe parashikimet e bursave, të pavetëdijshëm për mrekullitë e shumta që ndodhin në momentin e tanishëm. Në këtë drejtim, ne jemi si udhëheqësit fetarë që janë të aftë në parashikimin e motit, por nuk janë në gjendje ta shohin Jezusin si Mesinë e premtuar. Paaftësia e tyre për të parë drejtësinë e tyre të së kaluarës i ka verbuar ata ndaj të vërtetës hyjnore që qëndron përpara tyre. Ne, gjithashtu, ndonjëherë jemi të verbër ndaj mënyrave të mrekullueshme që Zoti po na drejton nga momenti në çast, duke na dhënë çfarë të mendojmë dhe çfarë të ndjejmë ndërkohë që frymëzon veprime fisnike. Me fjalët e shkrimit të shenjtë, kjo udhëheqje e fshehtë quhet "buka jonë e përditshme".

Këto më shumë shenja të brendshme të punës së Zotit nuk janë ato që kërkojnë udhëheqësit fetarë. Ata duan shenja të jashtme, shenja të fuqisë së madhe, shenja se Jezusi është dërguar me të vërtetë nga qielli. E megjithatë, Jezusi tashmë ka kryer mrekulli të shumta. Megjithatë, udhëheqësit fetarë nxituan t'i minimizonin, t'i ulnin dhe t'i shpjegonin ato mrekulli. Për shembull, kur Jezusi dëboi demonët, udhëheqësit fetarë pohuan se fuqia e Tij për ta bërë këtë ishte nga djalli (shih 9:34 dhe 12:24). Me fjalë të tjera, për shkak se udhëheqësit fetarë ishin tashmë të vendosur për të shkatërruar Jezusin, nuk ka asgjë më shumë që Ai mund të bëjë për ta. Asnjë shenjë nuk do t'i bindë ata se Jezusi është me të vërtetë Mesia.

Për më tepër, bindja e një personi me forcë është në kundërshtim me urdhrin hyjnor. Ndërsa shenjat dhe mrekullitë e jashtme mund të detyrojnë përkohësisht besimin, Zoti nuk detyron askënd. Secili prej nesh mbahet në liri që të mund të zgjedhim lirisht të refuzojmë ose ta pranojmë Jezusin. Dhe ne e pranojmë Atë kur jetojmë sipas mësimeve të Tij, duke besuar se vetëm Ai mund të na japë fuqinë për ta bërë këtë. Nëse e bëjmë këtë, me siguri do të ndodhin mrekulli të brendshme. Një zemër prej guri mund të bëhet një zemër prej mishi. Siç është shkruar në shkrimet hebraike: “Unë do të të jap një zemër të re dhe do të shtie në ty një frymë të re; Unë do të heq nga ju zemrën tuaj prej guri dhe do t'ju jap një zemër prej mishi" (Ezekieli 36:26). ¹

Në këtë proces ne bëhemi gjithnjë e më të lidhur me Zotin. Ky proces quhet rigjenerim. Është shtrimi i ndërgjegjshëm i jetës sonë të vjetër, në mënyrë që ne të mund të rilindim në një jetë të re. Nuk ka rrugë tjetër dhe nuk ka asnjë “shenjë” të jashtme që mund të na vërtetojë këtë realitet të brendshëm. Siç thotë Jezusi, “Një brez i lig dhe kurorëshkelës kërkon një shenjë. Por atij nuk do t'i jepet asnjë shenjë përveç shenjës së profetit Jona" (16:4). ²

Siç e kemi përmendur më parë, "shenja e profetit Jonah" është përvoja jonë individuale e rigjenerimit ndërsa përpiqemi të jetojmë sipas mësimeve të fesë sonë (shih 12:39). Në masën që e bëjmë këtë, ne fillojmë të vërejmë ndryshime delikate, por domethënëse në karakterin tonë – ndryshime që mund të përjetohen vetëm nga ata që përpiqen të jetojnë fenë e tyre. ³

Ndërsa rritemi nga foshnjëria, në fëmijëri, në moshën madhore, ndryshimet graduale në pamjen tonë fizike janë të dukshme vetëm me kalimin e kohës. Ndërkohë, ndryshimet e shumta që po ndodhin në karakterin tonë të brendshëm, shpirtëror janë më pak të dukshme. Këto ndryshime në karakter kanë të bëjnë me ndryshimet në të kuptuarit tonë dhe ndryshimet në dashuritë tona ndërsa bëhemi më të mençur dhe më të dashur. Për sa kohë që ne vazhdojmë të mësojmë dhe ngulmojmë në zbatimin e asaj që mësojmë në jetë, karakteri ynë shpirtëror mund të vazhdojë të rritet gjatë gjithë përjetësisë. ⁴

Gjatë rrugës, ka shenja të mrekullueshme që po ndodhin përparim. Disa nga këto mund të përfshijnë një dëshirë të shtuar për të mësuar të vërtetën dhe për ta zbatuar atë në jetën e dikujt, një ndjeshmëri të shtuar ndaj nevojave të të tjerëve, një qëndrim falës, një prirje të duruar, një lehtësi në rritje në pranimin e gabimeve, një thellësi më të madhe kënaqësie, një zbutje. zemër, një aftësi në rritje për të parë mirësinë e të tjerëve, shprehje të shpeshta mirënjohjeje dhe një aftësi në rritje për të pranuar rezultatet pavarësisht nëse janë apo jo në favorin tonë. Këto dhe shumë të tjera janë "shenjat e profetit Jonah" (16:4).

Në analizë të fundit, feja nuk është diçka thjesht për t'u besuar - ajo duhet jetuar. Nëse presim të vërtetohet vlefshmëria e tij në ndonjë mënyrë tjetër, për shembull, duke pritur mrekullitë e jashtme, do të presim kot. Nëse udhëheqësit fetarë do ta kishin praktikuar vërtet fenë e tyre, duke jetuar sipas frymës së ligjit të Perëndisë dhe jo vetëm sipas shkronjës së ligjit, ata do të kishin pasur të gjitha shenjat që u nevojiteshin. Duke jetuar një jetë thellësisht shpirtërore, udhëheqësit fetarë do të kishin evoluar deri në pikën ku do ta kishin njohur Jezusin si Mesia.

Por nuk ishte kështu. Ata nuk do - dhe për këtë arsye nuk mund të shihnin përtej paragjykimeve dhe paragjykimeve të tyre. Si rezultat, Jezusi mund të bënte shumë pak për ta. Pra, "Ai i la ata dhe u largua" (16:4). ⁵

Një aplikim praktik

Në pjesën më të madhe, puna e Zotit për rigjenerimin vazhdon brenda nesh fshehurazi, përtej vetëdijes sonë të ndërgjegjshme. Gjithsesi, ne kemi një pamje të shkurtër të fitimeve që kemi bërë gjatë rrugës. Kur përballeni me zhgënjim, vonesë, humbje ose dështim, sa kohë ju duhet për t'u rikuperuar? Si një aplikim praktik, vini re se si reagoni kur gjërat nuk ndodhin aq shpejt sa mund të dëshironi, ose kur ju ndërpriten ose kur planet tuaja janë të mërzitur. Së pari, vini re dhe rezistoni modeleve të vjetra të ankesave, kritikave dhe fajësimeve. Pastaj, zgjidhni të përgjigjeni në mënyra të reja – domethënë në mënyra që pasqyrojnë mendime më të larta dhe dashuri më dashamirëse. Ndërsa vazhdoni të praktikoni këtë disiplinë shpirtërore, duke besuar se Zoti është me ju, vini re se si durimi juaj vazhdon të rritet dhe sa shpejt jeni në gjendje të ngriheni mbi rrethanat shqetësuese. Këto ringjallje të vogla janë "shenjat e profetit Jonah" që ndodhin tek ju. ⁶

Më shumë se Mjaft

---

5 Dhe kur dishepujt e tij arritën në bregun tjetër, kishin harruar të marrin bukë.

6 Dhe Jezusi u tha atyre: ''Shikoni dhe ruhuni nga majaja e farisenjve dhe e saducenjve''.

7 Dhe ata arsyetonin me vete, duke thënë: "Sepse nuk kemi marrë bukë".

8 Dhe Jezusi, duke e ditur, u tha atyre: ''Përse arsyetoni me vete, o besimpakë, sepse nuk keni marrë bukë?

9. A nuk i keni marrë ende parasysh pesë bukët e pesë mijëve dhe sa kosha keni marrë?

10. As shtatë bukët e katër mijëve dhe sa kosha morët?

---

Pas largimit të Tij nga udhëheqësit fetarë, Jezusi dhe dishepujt e Tij kalojnë detin dhe udhëtojnë në një zonë të largët pranë Cezaresë së Filipit, rreth njëzet e pesë milje në veri të Detit të Galilesë. Teksa mbërrijnë në këtë vend të ri, dishepujt e kuptojnë se kanë harruar të marrin bukë. Si përgjigje, Jezusi thotë: "Kini kujdes dhe ruhuni nga majaja e farisenjve dhe saducenjve" (16:6). Të hutuar nga fjalët e Jezusit, dishepujt po mendojnë: "Kjo ndodh sepse kemi harruar të marrim bukë" (16:7). Duke ditur mendimet e tyre, Jezusi thotë: “O besimpakë, pse mendon se nuk ke bukë?” (16:8).

Jezusi më pas u kujton atyre dy mrekullitë e mëparshme që përfshinin bukën. Siç thotë Jezusi, “A ende nuk e kuptoni? A nuk ju kujtohet pesë bukët për pesë mijë dhe sa shporta keni mbledhur? Apo shtatë bukët për katër mijë dhe sa kosha mblodhët?”. (16:9-10).

Pika e Jezusit është e thjeshtë. Në vend që të jenë njerëz me "pak besim", ata duhet të jenë njerëz me besim të madh. Kjo do të thotë, ata duhet të jenë burra që kujtojnë gjithçka që Jezusi ka bërë për ta, gjithçka që Jezusi mund të bëjë për ta dhe gjithçka që Jezusi do të bëjë për ta. Nëse do ta bënin këtë, nuk do të shqetësoheshin për mungesën e bukës.

Më thellë, buka fizike i korrespondon ushqimit shpirtëror, veçanërisht dashurisë që rrjedh vazhdimisht nga Perëndia. Prandaj, për sa kohë që jetojmë sipas mësimeve të Zotit, nuk do të na mbarojë kurrë buka—domethënë, nuk mund të na mbarojë kurrë dashuria dhe mençuria e Perëndisë. Kjo për shkak se furnizimi është pafundësisht më shumë sesa mund të përdorim, siç përfaqësohet nga fragmentet e mbetura në shporta. ⁷

Kjo është gjithashtu ajo që nënkuptohet në Lutjen e Zotit kur themi: "Bukën tonë të përditshme na jep sot" (6:11). Në kuptimin shpirtëror, këto fjalë janë një lutje e përulur që Zoti të na mbushë me atë që të mendojmë dhe çfarë të ndiejmë në çdo moment, madje edhe tani dhe gjatë gjithë përjetësisë. ⁸

Një aplikim praktik

Kur dishepujt e kuptuan se kishin harruar të sillnin bukë, Jezusi e përdori këtë si një mundësi për të dhënë një mësim më të thellë rreth mbështetjes tek Ai. Duke u kujtuar dishepujve dy mrekullitë e mëparshme gjatë të cilave Ai siguroi bukë të mjaftueshme për të ushqyer mijëra njerëz, Jezusi po i siguronte ata se nuk kishin asgjë për t'u shqetësuar për sa kohë që Ai ishte i pranishëm. Rasti është i ngjashëm për secilin prej nesh. Ka raste kur mund të ndihemi sikur na ka mbaruar dashuria dhe dhembshuria. Ndoshta ndonjë situatë e vështirë na ka shtrirë në kufi dhe nuk mund të tregojmë më dashuri. Kjo është koha për të kujtuar se dashuria e Perëndisë është gjithmonë e disponueshme me bollëk. Ai na jep çfarë të mendojmë dhe çfarë të ndjejmë çdo moment. Si një aplikim praktik, pra, jini të vetëdijshëm për ato raste kur ju duket se ju ka mbaruar durimi, ju ka mbaruar toleranca dhe ju ka mbaruar dhembshuria. Ju mund t'i thoni vetes diçka të tillë si, "Unë nuk mund ta bëj më këtë" ose "Kjo me të vërtetë po më shqetëson nervat" ose "Kam arritur kufirin tim. Nuk ka mbetur asgjë.” Mos iu nënshtroni këtyre mendimeve negative. Në vend të kësaj, mbani mend se Zoti është i pranishëm për të dhënë aq dashuri dhe mençuri sa keni nevojë. Lutuni që dashuria e Tij të hyjë në zemrën tuaj, duke e ditur se Ai është i aftë të sigurojë gjithçka që ju nevojitet dhe më shumë.

Majaja e farisenjve dhe saducenjve

---

11. Si nuk mendon se nuk të thashë për bukën: të ruheni nga majaja e farisenjve dhe e saducenjve?''.

12. Atëherë ata e kuptuan se ai nuk tha që të ruheshin nga majaja e bukës, por nga mësimet e farisenjve dhe saducenjve.

---

Pikërisht në këtë pikë Jezusi u thotë dishepujve se Ai nuk po flet për bukën fizike. Siç thotë Jezusi, "Si nuk kuptoni se nuk po ju fola për bukën, por për t'u ruajtur nga majaja e farisenjve dhe saducenjve?" (16:11). Pikërisht atëherë ata kuptojnë kuptimin më të thellë të fjalëve të Jezusit. Siç shkruhej: "Atëherë ata e kuptuan se ai nuk u thoshte të ruheshin nga majaja e bukës, por nga mësimet e farisenjve dhe saducenjve" (16:12).

Kur Jezusi i paralajmëron dishepujt e Tij që të kenë kujdes nga majaja e farisenjve dhe saducenjve, Ai u referohet mësimeve të rreme dhe praktikave fetare që mbizotëronin në atë kohë. Për shembull, njerëzit u mësuan të besonin se mëkatet e tyre mund të faleshin vetëm nëpërmjet sakrificave në tempull. Kjo përfshinte një gamë të gjerë ofertash, duke përfshirë flijimin e demave, qeve, dhive, deleve dhe pëllumbave. Shembulli më i famshëm është historia e cjapit të turkut mbi të cilin u vunë mëkatet e njerëzve përpara se të dëbohej në shkretëtirë. Kjo ngjarje, e njohur si Dita e Shlyerjes, ose Yom Kippur, u konsiderua ngjarja më e shenjtë e vitit (shih Levitiku 16:8-10).

Jezusi, megjithatë, erdhi për të mësuar se sakrifica e vërtetë ka të bëjë me heqjen dorë nga qëndrimet negative, lënien pas besimeve të rreme, heqjen dorë nga dëshirat e varura dhe braktisjen e sjelljeve shkatërruese. Në mbretërinë e ardhshme të Perëndisë, këto do të ishin format e sakrificës së vërtetë. Në atë mbretëri mëkatet mund të faleshin vetëm duke i identifikuar, duke i pranuar ato, duke u lutur për fuqinë për t'u larguar prej tyre dhe duke filluar një jetë të re. Profeti Mikea iu referua kësaj kur tha: “Ai të ka treguar, o njeri, atë që është e mirë. Dhe çfarë kërkon Zoti nga ju? Të veprosh me drejtësi, të duash mëshirën dhe të ecësh me përulësi me Perëndinë tënd” (Mikea 6:8). ⁹

Farisenjtë dhe saducenjtë mësuan gjithashtu se hakmarrja dhe hakmarrja kishin vendin e tyre të duhur në çështjet njerëzore. Për sa kohë që masa dhe ashpërsia e ndëshkimit nuk e kalonin shkeljen fillestare, njerëzit kishin të drejtë të hakmerreshin. Siç është shkruar në shkrimet hebraike: "Njeriu që plagos fqinjin e tij duhet të plagoset në të njëjtën mënyrë: kockë e thyer për kockë të thyer, sy për sy, dhëmb për dhëmb. Ashtu siç ka plagosur tjetrin, e njëjta gjë duhet t'i bëhet atij” (Levitiku 24:20).

Jezusi, megjithatë, erdhi për të dhënë një mesazh krejtësisht të ndryshëm. Siç tha Ai kur mbajti Predikimin në Mal, “Ju keni dëgjuar se është thënë: 'Sy për sy, dhëmb për dhëmb'. Por unë ju them, mos i rezistoni një të ligu. Nëse dikush ju godet me shuplakë në faqen e djathtë, kthejini atij edhe faqen tjetër…. Duajini armiqtë tuaj, bekoni ata që ju mallkojnë, bëni mirë me ata që ju urrejnë dhe lutuni për ata që ju keqtrajtojnë dhe ju përndjekin” (5:38-39; 44).

Siç e shpjeguam në kapitullin e pestë, "kthimi i faqeve" është diçka që bëjmë nga brenda kur bindjet tona sulmohen. Ndërsa këto sulme mund të vijnë nëpërmjet njerëzve të tjerë, ato mund të vijnë gjithashtu nëpërmjet forcave shpirtërore të padukshme që përpiqen të shkatërrojnë besimin tonë te Zoti dhe të minojnë besimin tonë në fuqinë e së vërtetës së Tij. Prandaj, sa herë që e kthejmë faqen nga brenda, ne mbetemi të palëkundur në atë që dimë të jetë e vërtetë.

Në raste të tilla, ne e dimë se asnjë fjalë e thënë, e pëshpëritur ose e nënkuptuar nuk mund të na lëndojë ose të shkatërrojë besimin tonë. Për sa kohë që nuk e lëmë të keqen të na tërheqë në luftë, ne jemi nën mbrojtjen e Zotit. Për sa kohë që qëndrojmë në mirësinë dhe të vërtetën e Zotit, e keqja nuk mund të na bëjë asnjë dëm shpirtëror. Prandaj, nuk duhet t'i rezistojmë. ¹⁰

Një mësim i tretë i rremë, ende i përhapur sot, është ideja se nëse i bindemi urdhrave të Perëndisë, Ai do ta bekojë jetën tonë me sukses material, qoftë ai shëndet fizik, pasuri të mëdha apo fitore mbi armiqtë tanë. I referuar ndonjëherë si "ungjilli i prosperitetit", kjo ide bazohet në një interpretim rreptësisht fjalë për fjalë të Biblës. Siç është shkruar në shkrimet hebraike: "Nëse ecni sipas statuteve të mia, respektoni urdhërimet e mia dhe i zbatoni ato, unë do t'ju jap shi në stinën e tij, toka do të japë të korrat e saj dhe pemët frytet e tyre... Ju do të hani bukë të ngopur dhe do të banoni të sigurt në tokë…. Ju do të ndiqni armiqtë tuaj dhe ata do të bien nga shpata para jush” (Levitiku 26:3-4; 5-8).

Kur merren fjalë për fjalë, mësimet si kjo shërbejnë për të mbështetur idenë se pasuria dhe shëndeti i mirë janë shenja të bekimit dhe miratimit të Zotit, ndërsa varfëria dhe sëmundja janë shenja të mallkimit dhe dënimit të Zotit. Por Jezusi erdhi për të mësuar një mesazh tjetër. Siç tha Ai në Predikimin e Tij në Mal, "Ai bën që dielli i tij të lindë mbi të këqijtë dhe të mirët dhe dërgon shi mbi të drejtët dhe të padrejtët" (5:45).

Me fjalë të tjera, Zoti i do të gjithë njëlloj dhe në masë të barabartë. Dashuria e tij, e përfaqësuar nga dielli, është e disponueshme për të gjithë në çdo kohë, pavarësisht nëse janë të mirë apo të këqij. Dhe e vërteta e Tij është njëlloj e disponueshme për të gjithë, edhe kur shiu bie mbi të drejtët dhe të padrejtët. Nëse nuk e marrim dashurinë dhe të vërtetën e Zotit, kjo është sepse jemi larguar nga Perëndia, jo sepse Zoti është larguar nga ne. Nëse zgjedhim të jetojmë një jetë në kundërshtim me vullnetin e Tij – domethënë një jetë që nuk është në gjendje të marrë atë që Perëndia dëshiron vazhdimisht të na japë – ne nuk mund të marrim bekimet e vërteta të qiellit. Këto bekime nuk kanë të bëjnë me pasurinë, fitoren mbi armiqtë natyrorë ose prosperitetin fizik. Përkundrazi, ato kanë të bëjnë me pasurinë e së vërtetës shpirtërore, fitoren mbi armiqtë shpirtërorë dhe paqen që vjen kur besojmë te Perëndia.

Këto janë vetëm disa nga mësimet e rreme të farisenjve dhe saducenjve. Mund të përmendim gjithashtu mësimet e tyre të rreme për zemërimin e Perëndisë, shqetësimin e tyre për shkronjën e ligjit dhe jo për frymën e tij, idenë se ata ishin një popull i zgjedhur ndërsa të gjithë të tjerët u përbuzën dhe këmbëngulja e tyre se Jezusi ishte një radikal i rrezikshëm. sesa vetë Mesia. Të gjitha këto dhe shumë të tjera ishin ndër mësimet e rreme të farisenjve dhe saducenjve.

Përveç mësimeve të tyre të rreme, Jezui kishte shumë për të thënë edhe për qëndrimet arrogante dhe përçmuese të udhëheqësve fetarë. Kur ata u ankuan se dishepujt e Jezusit nuk i lanë duart para se të hanin, Jezusi i quajti hipokritë që lavdërojnë Zotin me buzët e tyre ndërsa zemra e tyre është larg Tij (shih 15:8). Më pas Jezusi shtoi: “Jo ajo që hyn në gojë e ndot njeriun, por ajo që del nga goja. Kjo është ajo që e ndot njeriun” (15:11).

Këto paralajmërime të përjetshme nuk janë vetëm për udhëheqësit fetarë dhe as vetëm për dishepujt e Jezusit. Ato janë për të gjithë. Kjo është për shkak se udhëheqësit fetarë përfaqësojnë qëndrime dhe sjellje në të cilat ne të gjithë mund të biem. Sa herë që e ndiejmë veten duke rrëshqitur në përbuzje për të tjerët, duke u ndier superiorë në një farë mënyre ose duke besuar se të tjerët duhet të mendojnë ashtu siç mendojmë ne dhe të sillen në mënyrat që ne i konsiderojmë si të drejta, ne gjithashtu kënaqemi me "majanë e farisenjve dhe saducenjve . Kjo "maja" nga e cila Jezusi na thotë "të ruhemi" mund të na mbushë fshehurazi me besim te vetja dhe jo te Zoti, të na fryjë me ndjenja krenarie dhe të na mashtrojë duke menduar se jemi ngritur mbi të tjerët.

Pra, në thelb, Jezusi nuk po u fliste dishepujve të Tij për bukën fizike. Përkundrazi, Ai po fliste për mësimet mashtruese dhe qëndrimet arrogante të farisenjve dhe saducenjve. Nëse dishepujt do të ndiqnin mësimet dhe qëndrimet e farisenjve dhe saducenjve, të cilët të gjithë janë "të mbrujtur" me arrogancë dhe përbuzje, ata fatkeqësisht do të mashtroheshin. ¹¹

Një aplikim praktik

Paralajmërimi i Jezusit për majanë e farisenjve dhe saducenjve nuk është një paralajmërim për bukën fizike. Përkundrazi, është një paralajmërim për besimet e rreme. Kjo përfshin doktrina të rreme rreth natyrës së Perëndisë, mësime mashtruese rreth kuptimit të begatisë materiale dhe ide të gabuara se si falen mëkatet. Më thellë, ne gjithashtu duhet të marrim parasysh ndikimet djallëzore që rrjedhin në mendjet tona për të shtrembëruar mënyrën se si i shohim gjërat. Për shembull, këto ndikime djallëzore mund të përpiqen të na mbajnë të ndalemi në një detaj të vetëm negativ në vend që të marrim pamjen e madhe. Ata mund të kujtojnë një gabim që kemi bërë në të kaluarën dhe ta bëjnë të duket sikur një gabim ka përcaktuar tërë jetën tonë. Ata mund të kapin një argument, ose një fjalë të thënë gabimisht, dhe ta shpërthejnë atë jashtë proporcionit, duke e kthyer atë nga një gabim i vogël në një katastrofë të madhe. Ashtu si tharmi, një kujtim i keq, një ide e rreme, një shqetësim ose një frikë mund të përhapet në të gjithë mendjen tonë. Mund të bëhet një obsesion gjithëpërfshirës që korrupton të gjithë bukën. Këto ndikime korruptuese mund të shkaktojnë justifikime dhe arsyetime që na mbajnë të mbyllur në zemërim, përbuzje ose keqardhje për veten. Si një aplikim praktik, atëherë, jini të vetëdijshëm për këtë lloj majaje. Vini re se si një mendim i vetëm, nëse lejohet të hyjë, mund të prishë të gjithë bukën - domethënë, të mbushë gjithë mendjen tuaj me ide të rreme dhe emocione negative. Si një kundërhelm, merrni për zemër paralajmërimin e Jezusit: «Ruhuni nga majaja e farisenjve dhe e saducenjve».

Rrëfimi i Besimit të Pjetrit

---

13 Dhe Jezusi, duke hyrë në krahinën e Cezaresë së Filipit, iu lut dishepujve të vet duke thënë: ''Kush thonë njerëzit se jam unë, Biri i njeriut?''.

14. Dhe ata thanë: “Disa Gjon Pagëzori; dhe disa Elia; dhe të tjerë Jeremia, ose një nga profetët.”

15. Ai u tha atyre: ''Po ju kush thoni se jam unë?''.

16 Dhe Simon Pjetri, duke u përgjigjur, tha: ''Ti je Krishti, Biri i Perëndisë së gjallë''.

17 Dhe Jezusi, duke u përgjigjur, i tha: ''Lum ti, Simon Barjona, sepse nuk të ka zbuluar mishi dhe gjaku, por Ati im që është në qiej.

18. Dhe unë po të them gjithashtu se ti je Pjetri dhe mbi këtë shkëmb Unë do të ndërtoj kishën Time dhe dyert e ferrit nuk do ta mundin.

19. Dhe unë do të të jap çelësat e mbretërisë së qiejve dhe çdo gjë që do të lidhësh mbi tokë do të jetë e lidhur në qiej; dhe çdo gjë që do të zgjidhësh në tokë, do të zgjidhet në qiej.”

20. Pastaj i urdhëroi dishepujt e vet që të mos i thonë askujt se ai është Jezu Krishti.

---

Në episodin e mëparshëm, Jezusi i paralajmëroi dishepujt e Tij që të ruheshin nga majaja e farisenjve dhe saducenjve. Thamë se kjo maja përfaqëson mësimet, praktikat dhe qëndrimet e rreme të udhëheqësve fetarë. Duhet të theksohet, megjithatë, se majaja mund të jetë e dobishme. Kjo për shkak se fillon një proces fermentimi përmes të cilit papastërtitë ndahen dhe largohen. Ashtu si buka rritet përmes këtij procesi, edhe ne mund të ngrihemi në nivele më të larta. Siç tha Jezusi më parë në këtë ungjill, "Mbretëria e qiejve është si majaja që një grua e mori dhe e fshehu në tri masa mielli, derisa u mbrujt e gjitha" (13:33).

Në atë kohë, ne theksuam se procesi i tharjes korrespondon me atë që ndodh brenda nesh gjatë kohëve të tundimit shpirtëror. Majaja që gruaja mori dhe e fshehu në tre masa mielli përfaqëson pastrimin e dashurive, mendimeve dhe veprimeve tona përmes procesit të fermentimit shpirtëror. Meqenëse nuk ka rigjenerim pa tundim, ky proces fermentimi është një fazë jetike në zhvillimin tonë shpirtëror. ¹²

Megjithatë, për të triumfuar në betejat e tundimit, duhet të dimë se këto luftime po vijnë, se ato nuk mund të shmangen dhe se ka të vërteta shpirtërore për t'u marrë me to. Nga të gjitha të vërtetat që janë të disponueshme për të kaluar me sukses këto kohë sprovash shpirtërore, një e vërtetë, mbi të gjitha, është e nevojshme. Ky episod tjetër ka të bëjë me këtë të vërtetë themelore. ¹³

Ndërsa fillon ky episod, Jezusi dhe dishepujt e Tij janë në rrëzë të malit Hermon, në rajonin e Cezaresë së Filipit. Pikërisht aty Jezusi u thotë dishepujve të Tij: “Kush thonë njerëzit se jam unë, Biri i njeriut?” (16:13). Duke raportuar atë që kanë dëgjuar të thonë të tjerët, ata përgjigjen: "Disa thonë Gjon Pagëzori, disa Elia dhe të tjerë Jeremia ose një nga profetët" (16:14). Sigurisht, këto janë thashetheme - opinionet e të tjerëve, thashethemet dhe thashethemet që qarkullonin në atë kohë. Dhe kështu, Jezusi thotë, "Po ju kush thoni se jam unë?" (16:15).

Pa asnjë hezitim, Pjetri thotë: "Ti je Krishti, Biri i Perëndisë së gjallë" (16:16).

Nëpërmjet këtyre fjalëve, Pjetri po pranon se Jezusi është, me të vërtetë, Mesia i shumëpritur, i premtuari për të cilin kanë folur profetët. Siç është shkruar në shkrimet hebraike, "Perëndia i qiellit do të ngrejë një mbretëri që nuk do të shkatërrohet kurrë. Ajo do të shkatërrojë të gjitha mbretëritë e tjera dhe do të qëndrojë përgjithmonë” (Danieli 2:44). Në kuptimin e mirëfilltë, këto fjalë i referohen ardhjes së një mbreti të madh dhe të fuqishëm, i cili do ta udhëheqë popullin e tij drejt fitores mbi të gjithë armiqtë natyrorë. Kjo ngjarje e shumëpritur u quajt "ardhja e Mesisë".

Titulli "Mesia" është një term hebraik që do të thotë "i mirosur". Në përgjithësi, i referohet të qenit i bekuar nga Perëndia me një dhuratë ose thirrje të veçantë, si kur thuhet se një person është i "mirosur" për të predikuar, për të shëruar ose për të udhëhequr. Në kohët biblike, mbretërit lyheshin me vaj në kurorëzimin e tyre për të simbolizuar se inaugurimi i tyre nuk është nga njerëzit, por nga Perëndia. Në greqisht, termi për «të mirosurin» është Christos [χριστός], që do të thotë «Krishti». Prandaj, kur Pjetri thotë: «Ti je Krishti», i referohet Jezuit si Mesia i premtuar, «i mirosuri», i cili do të jetë sundimtari i të gjitha kombeve dhe të gjitha mbretërive—Mbreti i mbretërve.

Kur Pjetri thotë se Jezusi është Krishti, Biri i Perëndisë së gjallë, Jezusi ofron një konfirmim të fortë të pranimit të Pjetrit. Jezusi thotë: “I bekuar je ti, Simon Bar-Jonah, sepse këtë nuk ta ka zbuluar mishi dhe gjaku, por Ati im që është në qiej”16:17). Për shkak se Pjetri është përgjigjur mirë, Jezusi thotë: "Ti je Pjetri dhe mbi këtë shkëmb unë do të ndërtoj kishën time dhe dyert e ferrit nuk do ta mundin atë" (16:18).

Në thelb, Jezusi po thotë se njohja e hyjnisë së Tij është guri i themelit mbi të cilin do të mbështeten të gjitha të vërtetat e tjera. Është "shkëmbi" mbi të cilin do të ndërtohet çdo gjë tjetër e besimit. Për Pjetrin dhe për secilin prej nesh, ky është mësimi themelor që duhet mbajtur parasysh ndërsa kalojmë nëpër betejat tona të tundimit. Është të kesh një besim të gjallë në hyjninë e Jezu Krishtit. ¹⁴

Kur Jezusi përfundoi Predikimin në Mal, Ai iu referua edhe kësaj të vërtete të madhe, por ishte më pak specifik për kuptimin e saj. Ishte historia për një njeri që ndërtoi shtëpinë e tij mbi shkëmb. Siç tha Jezusi në atë kohë: “Ra shiu, erdhën përmbytjet dhe frynë erërat dhe u përplasën mbi atë shtëpi; dhe nuk u rrëzua, sepse ishte themeluar mbi shkëmb” (7:25).

Tani, ndërsa Jezusi i përgatit dishepujt e Tij për luftime tunduese, Ai zbulon më shumë informacion rreth natyrës së shkëmbit mbi të cilin dishepujt do të duhet të qëndrojnë ndërsa përgatiten të mbrohen kundër tharmit të farisenjve dhe saducenjve. Ky shkëmb është pranimi se Jezusi është "Krishti, Biri i Perëndisë së gjallë". Kaq e fuqishme është kjo e vërtetë sa “portat e Hades nuk do ta mundin atë” (16:18).

Megjithatë, duhet të theksohet se megjithëse Pjetri i referohet Jezusit si Krishti, Biri i Perëndisë së gjallë, ai nuk thotë se Jezusi është Vetë Perëndia. Për momentin, kjo është e mjaftueshme. Jezusi po i thotë Pjetrit se ky kuptim fillestar do të hapë derën për të vërteta edhe më të thella, sepse është çelësi i mbretërisë së qiejve. Siç thotë Jezusi, "Unë do t'ju jap çelësat e mbretërisë së qiejve dhe çfarëdo që të lidhni në tokë do të jetë e lidhur në qiell dhe çfarëdo që të zgjidhni në tokë do të zgjidhet në qiell"16:19).

Ndërsa ky pasazh është kuptuar shpesh se do të thotë se Pjetri fjalë për fjalë do të jetë në gjendje të hapë dhe mbyllë portat e parajsës, ka një kuptim më të thellë, më universal. Nuk ka të bëjë me Pjetrin që qëndron në atë që disa e quajnë "portat perla" duke vendosur nëse do të na pranojë apo jo në parajsë. Përkundrazi, bëhet fjalë për të vërtetat shpirtërore që na janë dhënë në Fjalën e Zotit. Sa herë që këto të vërteta merren në mendje, dashurohen dhe jetohen, ato bëhen “çelësat” që mbyllin derën e ferrit – duke mos lejuar asgjë të keqe apo të rreme të hyjë në mendjen tonë.

Në të njëjtën kohë, këta çelësa mund të hapin gjithashtu derën e parajsës, duke lejuar të rrjedhë gjithçka që është e mirë dhe e vërtetë. Çfarëdo që është e dëmshme për shpirtin tonë do të "lidhet"; dhe çdo gjë që është e dobishme për shpirtin tonë do të "zgjidhet". Dhe "çelësi i çelësave", shkëmbi i së vërtetës mbi të cilin qëndrojnë të gjitha të vërtetat e tjera, është rrëfimi se Jezusi është "Krishti, Biri i Perëndisë së gjallë". ¹⁵

Një aplikim praktik

Kjo është hera e parë që Jezusi ua zbulon Veten dishepujve të Tij si “Krishti, Biri i Perëndisë së gjallë”. Ndërsa Jezusi nuk e ka bërë vetë këtë deklaratë, Ai e konfirmon rrëfimin e Pjetrit duke i thënë: "Këtë nuk ta zbuloi mishi dhe gjaku, por Ati im në qiej." Me fjalë të tjera, ka disa gjëra që tejkalojnë llojin e arsyetimit njerëzor që bazohet thjesht në provat e shqisave. Këto janë gjërat që mund të na zbulohen vetëm “nga Ati ynë në qiej”. Kjo i referohet llojit të zbulesës që kapërcen doktrinën e farisenjve dhe saducenjve. Pra, si një zbatim praktik, merrni parasysh ndryshimin midis të parit të Jezusit si një njeri të thjeshtë, siç bëjnë farisenjtë dhe saducenjtë dhe si «Krishtin, Birin e Perëndisë së gjallë», siç bën Pjetri. Lejojeni idenë e hyjnisë së Jezusit të ndikojë në mënyrën se si i lexoni fjalët e Tij dhe i shikoni veprimet e Tij. Në masën që ju e pranoni hyjninë e Jezusit, fjalët e Tij do të marrin fuqi më të madhe në jetën tuaj. Siç është shkruar në shkrimet hebraike, "Ai dërgoi Fjalën e Tij, i shëroi dhe i shpëtoi nga shkatërrimi" (Psalmet 107:20). Gjithashtu, “Fjalët e tua u bënë gëzim për mua dhe kënaqësi në zemrën time” (Jeremia 15:16).

Rruga e Kryqit

---

21 Që atëherë Jezusi filloi t'u tregojë dishepujve të vet se duhej të shkonte në Jeruzalem, të vuante shumë nga pleqtë, nga krerët e priftërinjve dhe nga skribët, të vritej dhe të ringjallej të tretën ditë.

22 Dhe Pjetri, duke e marrë, filloi ta qortojë duke thënë: ''Mëshiro Zot; kjo nuk do të jetë për ty.”

23 Por ai u kthye dhe i tha Pjetrit: ''Largohu pas meje, Satana; ti je një fyerje për mua, sepse nuk je i urtë në gjërat e Perëndisë, por në ato që janë të njerëzve.”

24. Atëherë Jezusi u tha dishepujve të vet: ''Nëse ndokush do të më ndjekë, le ta mohojë vetveten, të marrë kryqin e tij dhe të më ndjekë.

25. Sepse kushdo që dëshiron të shpëtojë shpirtin e tij, do ta humbasë; por kushdo që do ta humbasë shpirtin e tij për hirin tim, do ta gjejë.

26. Çfarë do të japë njeriu në këmbim të shpirtit të tij?

27 Sepse Biri i njeriut do të vijë në lavdinë e Atit të tij, me engjëjt e tij; dhe atëherë Ai do t'i japë secilit sipas veprave të tij.

28 Në të vërtetë po ju them se këtu janë disa që nuk do ta shijojnë vdekjen derisa të shohin Birin e njeriut duke ardhur në mbretërinë e tij''.

---

Jezusi i ka përgatitur vazhdimisht dishepujt e Tij për tundimet e pashmangshme që do të pësojnë. Në këtë episod tjetër, Ai fillon të flasë hapur për tundimet e Tij dhe vuajtjet që Ai Vetë do të durojë. Siç është shkruar: "Që nga ajo kohë Jezusi filloi t'u tregonte dishepujve të Tij se duhej të shkonte në Jeruzalem dhe të vuante shumë ... dhe të vritej ... dhe të ringjallej të tretën ditë" (16:21).

Pjetri nuk e merr mirë. Megjithëse Ai është i pari nga dishepujt që pranoi hyjninë e Jezusit, ai nuk mund ta durojë mendimin se Jezusi duhet të vuajë dhe të vdesë. Prandaj, Pjetri thërret: “Larg qoftë, Zot; kjo nuk do të ndodhë kurrë me Ty” (16:22).

Ashtu si dishepujt e tjerë, Pjetri ushqen shpresën se Jezusi do të bëhet së shpejti kampioni i tyre i madh dhe do t'i udhëheqë ata drejt fitores mbi të gjithë armiqtë e tyre natyrorë. Ata kanë pritur me padurim ditën kur Jezusi do ta vendosë veten si mbretin e tyre të ligjshëm, Mesia i shumëpritur që do të çlirojë popullin e Tij dhe do të jetë sundimtari i të gjitha kombeve. Ata mund të kenë qenë të njohur me profecinë e dokumentuar te Danieli. Siç është shkruar: "Në vegimin tim gjatë natës pashë, dhe para meje ishte një i ngjashëm me bir njeriu, që vinte me retë e qiellit. Dhe atij iu dha sundimi, lavdia dhe një mbretëri, që të gjithë popujt, kombet dhe gjuhët t'i shërbejnë. Sundimi i tij është i përjetshëm dhe i përjetshëm dhe mbretëria e tij nuk do të shkatërrohet kurrë” (Danieli 7:13-14).

Është e lehtë të imagjinohet se Pjetri mund të jetë duke menduar në terma të shpërblimeve tokësore dhe jo qiellore. Do të ishte e natyrshme që ai të kishte pritshmëri të larta për këtë mbretëri të re dhe të lavdishme, me Jezusin si mbret. Së paku, do të ishte fundi i sundimit romak dhe një fillim i ri për popullin e Izraelit. Madje mund të ketë një vend të veçantë për Pjetrin në mbretërinë e re.

Por kjo është për të keqkuptuar qëllimin e vërtetë të jetës së Jezusit në tokë. Qëllimi i vërtetë i misionit të Jezusit është të pushtojë dhe të nënshtrojë armiqtë shpirtërorë, jo ata natyrorë. Në fund të fundit, ungjilli fillon me profecinë, “Ai do ta shpëtojë popullin e Tij nga mëkatet e tyre” – jo nga shtypësit e tyre fizikë (shih 1:21).

Ky është një lloj shpëtimi i ri dhe i ndryshëm, krejt ndryshe nga ajo që pritej nga një Mesia. Ky lloj shpëtimi mund të realizohej vetëm nëpërmjet përjetimit të betejave të Jezusit kundër çdo të keqeje që mund të sulmonte njerëzimin. Të mohosh domosdoshmërinë e këtij procesi, të mendosh se ka një mënyrë tjetër, më të lehtë, do të thotë të mohosh vetë qëllimin e ardhjes së Zotit. Pra, kur Pjetri i thotë Jezusit: "Kjo nuk do të ndodhë me ty, Zot", është e barabartë me një refuzim të këtij procesi thelbësor. Prandaj, Jezusi i thotë Pjetrit: “Largohu pas meje, Satana. Ti je një fyerje për mua, sepse nuk i kujton gjërat e Perëndisë, por gjërat e njerëzve” (16:23).

Është e natyrshme të preferoni mënyrën e lehtë dhe të lehtë. Por pa sprova dhe luftime shpirtërore, nuk ka rritje shpirtërore. Kjo nganjëherë referohet si, "Rruga e Kryqit". Si për Jezusin, ashtu edhe për ndjekësit e Tij, tundimi shpirtëror do të ishte i pashmangshëm. Prandaj, Jezusi thotë: “Nëse ndokush dëshiron të vijë pas meje, le ta mohojë vetveten, të marrë kryqin e tij dhe të më ndjekë. Sepse kushdo që dëshiron të shpëtojë jetën e tij, do ta humbasë atë, dhe kushdo që do ta humbasë jetën e tij për hirin tim, do ta gjejë atë. Sepse çfarë dobie ka njeriu nëse fiton gjithë botën dhe humbet shpirtin e tij? Ose çfarë do të japë njeriu në këmbim të shpirtit të tij?” (16:24-26). ¹⁶

Sado i pakëndshëm ose i padëshiruar të jetë ky lajm, kjo është pikërisht ajo që dishepujt duhet të dëgjojnë në këtë pikë të zhvillimit të tyre shpirtëror. Jezusi ua bën të qartë atyre se tundimi nuk duhet shmangur. Duhet të kujtojmë se Pjetri ka bërë hapin e parë për t'u bërë vërtet i krishterë. Ai ka rrëfyer se Jezusi është Krishti, Biri i Perëndisë së gjallë. Por nëse ai do ta bëjë këtë rrëfim besimi një realitet të gjallë, ai duhet që tani e tutje të përpiqet për shpërblime qiellore, jo vetëm tokësore. Ai madje duhet të jetë i gatshëm të japë vullnetin e tij të vjetër përpara se të marrë një testament të ri. Ky është kuptimi më i thellë i fjalëve të Jezusit, “Kushdo që dëshiron të shpëtojë jetën e tij, do ta humbasë atë dhe kushdo që humb jetën e tij për hirin tim, do ta gjejë atë” (16:25). ¹⁷

Jezusi më pas shton një premtim të madh së bashku me sigurinë se mbretëria e Tij do të vijë së shpejti. Ai thotë: “Sepse Biri i njeriut do të vijë në lavdinë e Atit të tij me engjëjt e tij dhe pastaj do ta shpërblejë secilin sipas veprave të tij. Me të vërtetë po ju them se këtu janë disa që nuk do ta shijojnë vdekjen derisa të shohin Birin e njeriut duke ardhur në mbretërinë e tij” (16:27-28).

Për dishepujt, të cilët i kuptojnë këto fjalë fjalë për fjalë, Jezusi duket se po thotë se Ai është gati të vendosë mbretërinë e Tij fizike dhe se kjo do të ndodhë gjatë jetës së tyre. Me fjalë të tjera, para se ata të vdesin, apo edhe "shijen e vdekjes", Jezusi do të vendosë mbretërinë e Tij të re. Por Jezusi po flet për diçka shumë më të brendshme. Ai po flet se si mbretëria qiellore mund të vendoset tek secili prej nesh, madje edhe tani para se të shijojmë vdekjen fizike.

Themelimi i asaj mbretërie fillon me një vendim për të përdorur aftësinë tonë të dhënë nga Perëndia për të ngritur mendjen mbi shkallën thjesht natyrore të jetës sonë, në mënyrë që të mund të kuptojmë ligjet e realitetit shpirtëror. Kjo aftësi, e cila është ngulitur tek të gjithë që nga krijimi, na mundëson të hapim sytë tanë shpirtërorë në mënyrë që të shohim dhe kuptojmë të vërtetën hyjnore gjatë jetës sonë.

Sa herë që e përdorim këtë aftësi, duke e ngritur të kuptuarit tonë mbi shqetësimet materiale, ne kemi një kuptim të ri. Ne i shohim të gjitha gjërat në dritën e ndritshme të së vërtetës më të lartë. Është kjo pamje më e brendshme për të cilën po flet Jezusi kur thotë: “Këtu janë disa që nuk do ta shijojnë vdekjen derisa të shohin Birin e njeriut duke ardhur në mbretërinë e tij” (16:28). ¹⁸

Një aplikim praktik

Premtimi i Jezusit se disa njerëz nuk do ta "shijnë vdekjen" derisa ta shohin Atë duke ardhur në mbretërinë e Tij, duket se do të thotë se Ai do të vendosë shumë shpejt mbretërinë e Tij tokësore. Me fjalë të tjera, kjo do të ndodhë brenda jetës së tyre. E kuptuar më thellë, do të thotë se Jezusi po vendos mbretërinë e Tij pikërisht tani, brenda secilit prej nesh. Si një zbatim praktik, pra, lini vend për vendosjen e asaj mbretërie në zemrën tuaj. Filloni duke mësuar ligjet e asaj mbretërie siç mësohen në Fjalë. Pastaj jetoni sipas atyre ligjeve duke lejuar që vullneti i Perëndisë të bëhet në ju dhe të veprojë përmes jush. Si një ndihmë për ta ndihmuar Zotin të vendosë mbretërinë e Tij tek ju, meditoni mbi fjalët që Ai u dha dishepujve të Tij kur u mësoi se si të luteshin. Përqendrohuni veçanërisht në fjalët: "Ardhtë mbretëria jote, u bëftë vullneti yt" (6:10).

脚注:

555. Verse 8. And they had hair as the hair of women, signifies that they seem to themselves to be also natural affections of truth. This is evident from the signification of "hair," as being the things of the natural man, and in particular the true knowledges [scientifica] there (of which above, n. 66); and from the signification of "women," as being affections (of which presently). "Hair" signifies the things of the natural man because the "head" signifies the things of the spiritual man, and all things of the natural man invest all things of the spiritual man, as the hair invests the head; the head also corresponds to things spiritual, and the hair to things natural, thence also that is what they signify. It is from this correspondence that angels are seen with beautiful hair, and from the orderly arrangement, grace, and gloss of their locks it may be known how the natural man in them corresponds with the spiritual. Now as "women" signify affections, it can be seen that "they had hair as the hair of women" signifies that they seem to themselves to be natural affections of truth. That this is what is signified is evident also from the series; for "faces as men's faces" signify the appearance as if they were spiritual affections of truth; thence now it follows that "hair as the hair of women" signifies there seeming to be natural affection of truth; it is said immediately, too, of their teeth, that they were "as lion's teeth," and these signify the ultimates of the natural man in respect to knowledge and power. In the prophetic Word the terms "woman," and also "daughter" and "virgin" often occur; but it has heretofore been unknown what they signify. It is very evident that a woman, a daughter, or a virgin is not meant, since where these are mentioned the church is treated of; but what they signify can be seen from the connection of the subjects treated of in the spiritual sense.

[2] That "woman" signifies the church as regards the affection of truth, thus the affection of the truth of the church, can be seen from the following passages in the Word. In Jeremiah:

Wherefore commit ye evil against your souls, to cut off from you man and woman, babe, and suckling, out of Jerusalem? ¹ (Jeremiah 44:7).

In the same:

I will scatter man and woman; I will scatter the old man and the lad; I will scatter the young man and the virgin (Jeremiah 51:22).

In Ezekiel:

Slay to destruction the old man and the young man and the virgin and the infant and the women (Ezekiel 9:6).

In Lamentations:

They ravished the women in Zion, the virgins in the cities of Judah; princes were hanged up by their hand; the faces of elders were not honored (Lamentations 5:11, 12).

In these passages "man and woman," "old man and babe," "youth and virgin," do not mean man, woman, old man, babe, youth, and virgin, but all things of the church; "man and woman" signify truth and its affection, "old man and babe" wisdom and innocence, "youth and virgin" the understanding of truth and the affection for good. That such is the signification is made evident from this that these chapters treat of the church and its desolation in respect to truth and good; therefore these terms signify such things as belong to the church. For the Word is inwardly spiritual, because it is Divine; but if man and woman, old man and babe, youth and virgin meant such persons, the Word would not be spiritual but natural; but it becomes spiritual when "man and woman" mean the church in respect to truth and its affection, "old man and babe" the church in respect to wisdom and innocence, and "young man and virgin" the church in respect to intelligence and its affection. Moreover, man is man because the church is in him, and where the church is, there is heaven. When, therefore, man as "old," "young," an "infant," a "male," also "woman" and "virgin" are mentioned, that with them pertaining to the church that corresponds in age, sex, inclination, affection, intelligence, and wisdom, is meant.

[3] That "woman" signifies the church in respect to the affection of truth, or the affection of the truth of the church, can be seen also from these words in Isaiah:

Then seven women shall take hold of one man in that day, saying, We will eat our own bread, and we will clothe ourselves with our own raiment; only let thy name be called upon us; gather thou up our reproach (Isaiah 4:1).

This treats of the end of the church, when there is no longer any truth, for these words precede:

Thy men shall fall by the sword, and thy strength in the war (Isaiah 3:25);

which signify that the understanding of truth will be destroyed by falsities, so that there will be no more resistance in combats; and it is added:

In that day shall the shoot of Jehovah be for splendor and glory (Isaiah 4:2);

which signifies that truth will spring up anew in the church; for this is said of the Lord's coming. "Seven women shall take hold of one man" signifies that truth will be desired and sought from affection but will not be found; "man" signifying truth, "women" affections or longings for truth, and "seven" holiness. That instruction in genuine truths, and thus spiritual nourishment would not be found, is signified by saying "we will eat our own bread, and we will clothe ourselves with our own raiment;" "bread" signifying instruction and spiritual nourishment, and "raiment" truth clothing good; that truth only can be applied and by application conjoined is signified by "only let thy name be called upon us;" and as all esteem is from the spiritual affection of truth and conjunction therefrom, and otherwise there is no esteem, it is said, "gather thou up or take away our reproach."

[4] In Jeremiah:

Return, O virgin of Israel, return to thy cities. How long wilt thou go about? For Jehovah hath created a new thing in the earth; a woman shall compass a man (Jeremiah 31:21, 22).

This treats of the spiritual captivity in which the church was before the Lord's coming. The church is said to be in spiritual captivity when there is no truth, and yet truth is desired; in such captivity were the Gentiles with whom the church was established. "Return, O virgin of Israel, return to thy cities," signifies that they shall return to the truths of doctrine; "virgin of Israel" being the church, and "her cities" the truths of doctrine. "For Jehovah hath created a new thing in the earth, a woman shall compass a man," signifies that a new church is to be established in which truth will be conjoined to its affection; "to create a new thing in the earth" meaning to establish that new thing; "woman" being the church in respect to the affection of truth, "man" truth, and "to compass" to be conjoined.

[5] In Isaiah:

As a woman forsaken and afflicted in spirit Jehovah hath called thee, and a woman of youth when rejected, said thy God. For a small moment have I forsaken thee; but with great compassions will I gather thee (Isaiah 54:6, 7).

Here, too, "a woman forsaken and afflicted in spirit" means the church that is not in truths and yet is in the affection or longing for them, "woman" meaning the church, which is said to be "forsaken" when it is not in truths, and to be "afflicted in spirit" when in grief from the affection or longing for truths. "A woman of youth" means the Ancient Church, which was in truths from affection; and "one rejected" means the Jewish church, which was not in truths from any spiritual affection; that the church is to be established by the Lord, and delivered from spiritual captivity, is meant by "for a small moment have I forsaken thee; but with great compassions will I gather thee."

[6] In Jeremiah:

Hear the word of Jehovah, O ye women, and let your ear perceive the word of His mouth, that ye may teach your sons ² wailing, and a woman her companion lamentation. For death hath come up through the windows, it hath come into our palaces, to cut off the babe from the street, the young man from the broad ways (Jeremiah 9:20, 21).

It was said to women that they should hear and perceive, because "women" signify the church from the affection and reception of truth; "sons whom the women should teach wailing," and the "companion whom a woman should teach lamentation," signify all who are of the church, "sons" signifying those who are in the truths of the church, "companion" they who are in the good of the church; "wailing and lamentation" signify because of the church vastated in respect to truths and goods; "death hath come up through the windows, it hath come into our palaces" signifies infernal falsity entering into the understanding, and thence into all things of thought and affection, "windows" signifying the understanding, and "palaces" all things of the thought and affection; "to cut off the babe from the street, and the young man from the broad ways," signifies the vastation of nascent truth and of truth born; the "babe in the street" meaning nascent truth, and "the young man in the broad ways" truth born.

[7] In Ezekiel:

Two women, the daughters of one mother, who committed whoredoms in Egypt; they committed whoredoms in their youth; the name of the elder was Oholah, and the name of her sister Oholibah; and they bare sons and daughter. Samaria is Oholah, and Jerusalem Oholibah (Ezekiel 23:2-4).

As "Samaria," the metropolis of the Israelites, signifies in the Word the spiritual church, and "Jerusalem," the metropolis of the Jews, the celestial church, each in respect to doctrine; so these are called "women;" and as these two churches act as one, they are called "daughters of one mother," "mother" also signifying the church, as do "Oholah and Oholibah," that is, "the tent or habitation of God," for this signifies heaven where Divine truth and Divine good are, and so, too, the church, for the church is the Lord's heaven on earth; "their committing whoredom in Egypt in their youth" signifies that they were then in no truths but in falsities, for in Egypt they had not the Word; that was given to them afterwards through Moses and the prophets, and it was thus that the church was instituted among them. "To commit whoredom in Egypt" signifies to falsify truths by knowledges of the natural man, and to falsify truths there means to turn holy things into magic, as the Egyptians did; "the sons and daughters whom they bore" signify the falsities and evils of the church.

[8] In Micah:

Ye draw off the robe from them that pass by securely, returning from war. The women of my people ye drive out from the house of their delights (Micah 2:8, 9).

"To draw off the robe from them that pass by securely, returning from war," signifies to deprive of truths all who are in truths, and who have fought against falsities; "who pass by securely" signifies all who are in truths; "returning from war" those who have been in temptations, and who have fought against falsities. "To drive out the women of my people from the house of their delights" signifies to destroy the affections of truth, and thus the pleasantnesses and felicities of heaven, "the women of my people" meaning the affections of truth, and "house of delights" the pleasantnesses and felicities of heaven, for these are the affections of good and truth.

[9] In Zechariah:

I will gather all nations to Jerusalem to battle, and the city shall be captured and the house ³ plundered, and the women shall be ravished (Zechariah 14:2).

"All nations" signify evils and falsities of every kind; "Jerusalem" signifies the church, "city" doctrine, "house" everything holy of the church, "women" the affections of truth, and "their being ravished" that truths will be perverted, and that thus the affections of truth will perish.

[10] In the same:

In that day shall the lamentation in Jerusalem increase, and the land shall lament and every family apart; the family of the house of David apart, and their women apart; the family of the house of Nathan apart, and their women apart; the family of the house of Levi apart, and their women apart; the family of the house of Simeon apart, and their women apart; all the families that are left, every family apart, and their women apart (Zechariah 12:11-14).

What "David" and his house, likewise what "Levi," and "Simeon," and their houses signify, has been shown in the explanations above, namely, that "David" signifies Divine truth, "Nathan" the doctrine of truth, "Levi" the good of charity, and "Simeon" truth and good in respect to perception and obedience. It is said "the families shall lament apart, and their women apart," because "families" signify the truths of the church, and "women" the affections of truth; and these "lament apart" when truth laments because there is no affection of it, and affection laments because it has no truth. This is said of the lamentation over each and all things of the church because they are vastated and destroyed; for each and all things of the church are signified by "all the families that are left," which mean the tribes. That "the twelve tribes" signify all things of the church in the complex may be seen above (n. 430, 431). "Jerusalem" signifies the church and its doctrine.

[11] In Matthew:

Then shall two be in the field, one shall be taken and the other left. Two shall be grinding at the mill, one shall be taken and the other left (Matthew 24:40, 41).

By the first two are meant men, and women by the last two; and "men" signify those who are in truths, and "women" those who are in good from the affection of truth; here, however, "men" mean those who are in falsities, and "women" those who are in evils from the affection of falsity, for it is said that "one shall be taken and the other shall be left;" meaning that those shall be saved who are in truths from affection, and those shall be condemned who are in evils from affection. "Field" signifies the church; "to grind" signifies to acquire for themselves truths of doctrine from the Word; those who apply these truths to good are signified by those who "shall be taken," and those who apply them to evil are signified by those who "shall be left." (But this may be seen explained in the Arcana Coelestia 4334, 4335.)

[12] In Moses:

I will break for you the staff of bread, that ten women may bake your bread in one oven, and they shall bring back your bread by weight; and ye shall eat and not be satisfied (Leviticus 26:26).

This means, in the spiritual sense, that truth from good, which is spiritual nourishment, shall fail, "bread" signifying all spiritual food by which the man of the church is nourished, and "women" those of the church who are in the affection of truth. "Ten women shall bake bread in one oven" signifies that the truth which may be conjoined to good will be sought for but very little will be found; for "to bake" signifies to prepare and conjoin that it may serve for the use of life; "to bring back the bread by weight" signifies that it is scarce; and "to eat and not be satisfied" signifies because truth from good is so scanty and scarce as to yield hardly any nourishment to the soul.

[13] In Moses:

A man's garment shall not be upon a woman, neither shall a man put on a woman's garment; for whosoever doeth these things is an abomination unto Jehovah thy God ([Deuteronomy 22:5] ⁴ ).

"Man and his garment" signifies truth, and "woman and her garment" signifies the affection of truth. These in every man are as distinct as understanding and will are, or as thought which is of the understanding, and affection which is of the will are; and unless they were distinct, the sexes would be confounded, and there would be no marriage, for in marriage man is the truth which is of the thought, and woman is affection.

That man and woman were both so created that they may be two and yet one, is evident from the book of Genesis in which it is said of the creation of the two:

And God created man in His own image, in the image of God created He him; ⁵ male and female created He them (Genesis 1:27; 5:2).

[14] And afterwards:

The man said, This is now bone of my bones, and flesh of my flesh; for this she shall be called wife, because she was taken out of man. Therefore shall a man leave his father and his mother, and shall cleave unto his wife; and they shall be one flesh (Genesis 2:23, 24; Mark 10:6-9).

Man here means the church in general and in particular. The church in particular is the man of the church, or the man in whom the church is. "God created man in His own image" signifies in the image of heaven; for "God," that is, Elohim, in the plural, signifies the Divine proceeding that makes heaven, and the man who is a church is a heaven in the least form, for he corresponds to all things of heaven (See in the work on Heaven and Hell 7-12, 51-58). "Male" signifies here, as above, the truth which is of the understanding, and "female" the good which is of the will; the wife is said to be "bone of man's bones, and flesh of his flesh," to signify that good, which is the wife, is from truth, which is the man, "bone" signifying truth before it is vivified, that is, conjoined to good, such as is the truth of the memory with man; and because all good is formed from truths it is said, "because she was taken out of man." That "the man shall leave his father and mother and shall cleave unto his wife" signifies that truth must be of good, and that thus both must become one good; this is signified by "they shall be one flesh," "flesh" signifying good, and also a human being. But the things here said cannot enter the understanding of man, except with few, unless it is known that the first two chapters of Genesis treat of the new creation, that is, of the regeneration of the men of the church, the first chapter of their regeneration, the second of their intelligence and wisdom; and "male and female," or "man and wife," mean in the spiritual sense the conjunction of truth and good, which is called the heavenly marriage, into which marriage man comes when he is regenerated and becomes a church; and man has been regenerated and has become a church when he is in good and in truths therefrom, which is meant by "the man shall leave father and mother, and shall cleave to his wife, and they shall be as one flesh." (But a still clearer idea of these things may be had from what is said in The Doctrine of the New Jerusalem, On Good and Truth, n. 11-19; On the Will and Understanding, n. 28-33; On Regeneration, n 173-182; also respecting the good from which are truths, n. 24.)

[15] Because "man and woman" signify the conjunction of truth and good:

When Moses saw that the sons of Israel took to themselves the female captives of the Midianites, their enemies, he said that they should kill every woman that had known man by lying with a male; but that they should keep alive the women that had not known man (Numbers 31:17, 18).

These things were commanded because a "woman not conjoined to a man" signified the church in respect to the affection for truth or for conjunction with truth; but "a woman conjoined to a man of Midian" signified good adulterated; for the Midianites represented, and thence signified, truth that is not truth because it is not from good, thus is falsity. This was why the women who had known man were to be killed, but those who had not known man were to be kept alive. "The women of Midian" signified the defilement of good by falsities, and thus good adulterated and profaned, which is filthy adultery, as is evident from what is related respecting "the whoredom of the sons of Israel with the women of the Midianites" (Numbers 25).

[16] Whoever does not know that "woman" signifies the spiritual affection of truth, also that the evils and falsities that everyone has are in the natural man, and none of them in the spiritual man, cannot know what is signified by the following respecting a woman captive in Moses:

If thou shalt see in captivity a woman beautiful in form of the enemy, and hast a desire unto her for a wife, thou shalt bring her into the midst of thy house; where she shall shave her head and pare her nails; then she shall put away the raiment of her captivity from off her, and shall weep for her father and her mother a month of days, and after that thou shalt go in unto her and know her, and she shall be thy wife (Deuteronomy 21:11-13).

A "woman" signifies the church in respect to the spiritual affection of truth, or the spiritual affection of truth which a man of the church has, but "a woman captive beautiful in form" signifies the religious principles with the Gentiles in whom is a longing or affection for truth; that "she is to be brought into the midst of the house, and there is to shave her head, pare her nails, and afterwards put away the raiment of her captivity" signifies that she should be led into the interior or spiritual things of the church, and by means of them reject the evils and falsities of the natural and sensual man; "the midst of the house" signifies things interior which are spiritual; "the hair of the head which must be shaved" signifies the falsities and evils of the natural man; "the nails which must be pared," signify the falsities and evils of the sensual man; and "the raiment of captivity" signifies the falsity of religion in which one who from affection longs for truth is held as it were captive; all these, therefore, must be rejected because they are in the natural and sensual man, as has been said above; that she shall "weep for her father and her mother a month of days" signifies that the evils and falsities of one's religion must be consigned to oblivion; "after that the man should go in unto her and know her, and she should be his wife," signifies that thus truth, which is the "man," can be conjoined with its affection, which is the "wife." Why this statute was given no one can know unless he knows from the spiritual sense what is signified by "a woman taken captive from the enemy," by "the midst or inmost of the house," by "hair," "nails," and "the raiment of captivity," and unless he knows something about the conjunction of truth and good, for on this conjunction all the precepts in the Word concerning marriages are founded. The church in respect to the affection of truth is signified also by:

The woman encompassed with the sun, and in labor, before whom the dragon stood when she should bring forth a man child; and who afterwards fled into the wilderness (Revelation 12:1, et seq.).

Here the "woman" signifies the church, and the "man child" whom she brought forth, the doctrine of truth, as will be seen in the explanation further on.

[17] As "woman" signifies the church in respect to the affection of truth from good, or the affection of truth from good of the man of the church, so in the contrary sense a "woman" signifies the cupidity of falsity from evil; for most things in the Word have also an opposite signification. A "woman" (and women) signify this in the following passages. In Jeremiah:

Seest thou not what they do in the cities of Judah and in the streets of Jerusalem? The sons gather wood and the fathers kindle the fire and the women knead the dough, to make cakes to the queen of the heavens, and also to pour out libations unto other gods (Jeremiah 7:17, 18)

What this prophecy involves cannot be known unless it is known what "the cities of Judah," "the streets of Jerusalem," what the "sons," "fathers," and "women" signify, also what "gathering wood," "kindling a fire," "kneading the dough," "cakes," "the queen of the heavens," and "libations" signify. But when it is known what these signify, and the signification is taken in place of the things named, there results therefrom the spiritual meaning that is involved in this prophecy. "The cities of Judah" signify the doctrinals of the church; "the streets of Jerusalem" the truths of these, but here falsities; "sons" mean those who are in the truths of doctrine, but here those who are in falsities, who are said "to gather wood" when they acquire for themselves falsities from evils; "fathers" mean those who are in the goods of the church, but here those who are in evils, who are said "to kindle a fire" when from the love of evil they favor and excite evils; "women" mean the affections of truth from good, but here the cupidities of falsity from evil; these are said "to knead the dough" when from falsities and according to them they frame doctrine; "to make cakes to the queen of the heavens" signifies to worship infernal evils of every kind, "to make cakes" meaning to worship from evils, and "the queen of the heavens" meaning all evils in the complex, for "the queen of the heavens" has a similar signification as "the host of the heavens;" "to pour out libations unto other gods" signifies to worship from falsities, "other gods" meaning infernal falsities; for "God" signifies, in a good sense, Divine truth proceeding, but "other gods" signify infernal falsities, which are falsities from evil.

[18] In Isaiah:

As for My people, babes are their oppressors, and women rule over it. ⁶ O My people, thy leaders cause thee to err, and have blotted out the way of thy paths (Isaiah 3:12).

"Oppressors," "babes," and "women," signify those who violate, are ignorant of, and pervert truths, "oppressors" meaning those who violate truths; "babes" those who are ignorant of them, and "women" the cupidities that pervert them; "leaders that cause thee to err" signify those who teach; "to blot out the way of thy paths" signifies that the truth which leads is not known.

[19] In the same:

When the harvest withereth, breaking in pieces, the women coming shall set it on fire; for this is a people of no intelligence (Isaiah 27:11).

This is said of the church vastated; "the harvest withering" signifies the truths of good destroyed by evil loves; "the women who set it on fire" signify the cupidities of falsity which altogether consume.

[20] In the same:

Rise up, ye women that are at ease, hear my voice; ye confident sons ⁷ give ear to my speech; the vintage shall be consumed, the ingathering shall not come (Isaiah 32:9, 10).

"Women that are at ease" signify the cupidities of those who are wholly unconcerned about the vastation of the church; "the confident sons" signify the falsities of those who trust in self-intelligence; "women and sons" signify all in the church who are such, whether men or women; "the vintage that shall be consumed, and the ingathering that shall not come" signify that there shall no longer be any truth of the church, for "vintage" has a similar signification as "wine," namely, the truth of the church; and this makes evident what is signified by its "ingathering."

[21] In Ezekiel:

But if a man be just, and hath not eaten upon the mountains, neither hath lifted up his eyes to the idols of the house of Israel, neither hath defiled the wife of his companion, neither come near to a menstruous woman (Ezekiel 18:5, 6).

"The just man" is described as one "who hath not eaten upon the mountains," which signifies whose worship is not from infernal loves, for this is the signification of "sacrificing upon mountains," and "eating of the sacrifices;" "who hath not lifted up his eyes to the idols of the house of Israel" signifies whose worship is not from the falsities of doctrine, for "idols" signify the falsities of doctrine, and "the house of Israel" means the perverted church in which such falsities are; "who hath not defiled the wife of his companion" signifies who does not adulterate the good of the church and of the Word; "who cometh not near to a menstruous woman" signifies who does not defile truths by the cupidities of falsity.

[22] In Lamentations:

The hands of the compassionate women have sodden their own children that they might become food for them, in the breach of the daughter of My people (Lamentations 4:10).

This signifies the destruction by falsities of the truth and good of doctrine from the Word, and the appropriation of the falsities, with the consequent vastation of the church. "The compassionate women" signify the affections of falsity as if it were truth; "their having sodden children" signifies to destroy by falsities the truths and goods of doctrine from the Word; "to become food for them" signifies to appropriate falsities; and "the breach of the daughter of my people" signifies the vastation of the church. "Women" signify also evil cupidities in Revelation (Revelation 14:4; 17:3, of which in the explanation further on).

脚注:

316. Having seven horns, signifies who has omnipotence. This is evident from the signification of a "horn," as being the power of truth against falsity, but in reference to the Lord, as being all power or omnipotence. The Lamb was seen to have horns seven in number, because "seven" signifies all and it is predicated of what is holy (See above, n. 257). A "horn" and "horns" signify power, because the power of horned animals, as of oxen, rams, goats, and others, is in their horns. That "horn" or "horns" signify the power of truth against falsity, and in the highest sense, which treats of the Lord, signify omnipotence, and in a contrary sense the power of falsity against truth, is evident from many passages in the Word; and as it is thus made clear what is signified in the Word by "horns," so often mentioned in Daniel, and also in Revelation; and as they are still employed in the coronation of kings, I will quote the passages here.

[2] In Ezekiel:

In that day I will make a horn to bud forth unto the house of Israel, and I will give thee the opening of the mouth in the midst of them; that they may know that I am Jehovah (Ezekiel 29:21).

"To make a horn to bud forth unto the house of Israel" signifies truth in abundance; "the house of Israel" is the church; because this is signified by "horn," and "its budding forth," it is also said, "and I will give thee the opening of the mouth," which means the preaching of truth.

[3] In the first book of Samuel:

My horn hath exalted itself in Jehovah; my mouth is enlarged against mine enemies, because I am glad in Thy salvation. He shall give strength unto His king, ¹ and shall exalt the horn of His anointed (1 Samuel 2:10).

This is a prophetical saying of Hannah. "My horn hath exalted itself in Jehovah" signifies that Divine truth filled her, and made her powerful against falsities; and because this is the meaning, it is said, "my mouth is enlarged against mine enemies;" "enlarging the mouth" is preaching truth with power, and "enemies" are the falsities that disperse Divine truth. "He shall give strength unto His king, and shall exalt the horn of His anointed," signifies the Lord's omnipotence from Divine good by Divine truth, for "strength" in the Word has reference to the power of good, and "horn" to the power of truth; and "the anointed of Jehovah" is the Lord in respect to the Divine Human, which has omnipotence (See Arcana Coelestia 3008-3009, 9954).

[4] In David:

Jehovah hath exalted the horn of His people, the praise for all His saints, for the sons of Israel, a people near unto Him (Psalms 148:14).

"He hath exalted the horn of His people" signifies that He hath filled with Divine truths; therefore it is said: praise for His saints, for the sons of Israel, a people near unto Him," for those are called "saints" who are in Divine truths, since Divine truth is what is called holy (See above, n. 204). "Israel" is the church that is in truths, "sons of Israel" are truths, "a people" is also predicated of those who are in truths, and a people conjoined with the Lord by truths is said to be "near."

[5] In the same:

Jehovah God of Hosts, Thou art the splendor of their strength; and by Thy good pleasure Thou shalt exalt our horn (Psalms 89:8, 17).

Here also "to exalt the horn" signifies to fill with Divine truth, and thereby to give power against falsities; therefore it is said, "Jehovah God of Hosts, Thou art the splendor of their strength," "splendor" in the Word is predicated also of the church, and of the doctrine of truth therein.

[6] In the same:

The good man is gracious and lendeth. His righteousness standeth forever; his horn shall be exalted with glory (Psalms 112:5, 9).

That "horn" signifies Divine truth is clear from this, that it is said, "his righteousness standeth forever, and his horn shall be exalted with glory;" "righteousness" in the Word is predicated of good, and "horn" therefore of truth; for in every particular of the Word there is a marriage of good and truth; "splendor" also signifies Divine truth.

[7] In Habakkuk:

The brightness of Jehovah God shall be as the light; He hath horns coming out of His hand; and in them is the hiding of His strength (Habakkuk 3:4).

Because "horns" signify Divine truth with power, it is said, "the brightness of Jehovah God shall be as the light," and "in the horns is the hiding of His strength;" "the brightness of Jehovah" and "light" signify Divine truth; and "the hiding of His strength in the horns" signifies the omnipotence of Divine good through Divine truth, for all power of good is through truth, and in Divine truth lies concealed the omnipotence that is of Divine good.

[8] In David:

I have found David My servant; with the oil of holiness have I anointed Him; with whom My hand shall be established; Mine arm also shall make him mighty. My truth and My mercy shall be with him; and in My name shall his horn be exalted (Psalms 89:20-21, 24).

"David" means the Lord in respect to Divine truth (See above, n. 205); and "his horn shall be exalted" means His Divine power, which He has from Divine good through Divine truth; therefore, it is said, "My truth and My mercy shall be with him;" "mercy" in the Word, in the Word, in reference to Jehovah, or the Lord, signifies the Divine good of the Divine love. Because "David" means the Lord in respect to Divine truth proceeding from His Divine Human, He is called "David, my servant," "servant" meaning, in the Word, not a servant in the usual sense, but whatever serves, and it is predicated of truth because truth serves good for use, here for power.

[9] In the same:

I will make a horn to bud forth unto David; I will set in order a lamp for Mine anointed (Psalms 132:17).

Here by "David," and also by "anointed" the Lord in respect to Divine truth is meant, and "making His horn to bud forth" signifies the multiplication of Divine truth in the heavens and on earth by Him; therefore it is also said, "I will set in order a lamp for Mine anointed," which has a like meaning. That the Lord in respect to Divine truth proceeding from His Divine good, is called a "lamp" see above n. 62.

[10] In the same:

Jehovah my strength, my cliff, my fortress; my God, my rock, in which I confide, my shield and the horn of my salvation (Psalms 18:1-2; 2 Samuel 22:2-3).

"Strength" and "cliff" in reference, as here, to Jehovah or the Lord, signify omnipotence; "fortress" and "rock in which he confides" signify defense; "shield" and "horn of salvation" signify consequent salvation; "strength," "fortress," and "shield," in the Word are predicated of Divine good; "cliff," "rock," and "horn" are predicated of Divine truth; therefore these signify omnipotence, defense, and salvation, which Divine good has through Divine truth.

[11] In Luke:

Blessed be the Lord God of Israel; for He hath visited and redeemed His people, and hath raised up a horn of salvation in the house of David; that He might save us from our enemies (Luke 1:68-69, 71).

This is a prophecy of Zechariah respecting the Lord and His coming. "A horn of salvation in the house of David" signifies omnipotence to save by Divine truth from Divine good, "horn" is that omnipotence; "the house of David" is the Lord's church; "the enemies from which He should save" are the falsities of evil, for these are the enemies from which the Lord saves those who receive Him; it is known that there were no other enemies from which the Lord saved those who are here meant by his people.

[12] In Micah:

Rise and thresh, O daughter of Zion, for I will make thy horn iron, and I will make thy hoofs brass, that thou mayest beat in pieces many peoples (Micah 4:13).

"Rise and thresh, O daughter of Zion" signifies the dispersion of evil with those who are of the church, "to thresh" is to disperse, and "daughter of Zion" is the church that is in the affection of good; "I will make thy horn iron" signifies Divine truth mighty and powerful; "I will make thy hoofs brass" has a like meaning, "hoofs" meaning truths in ultimates; "that thou mayest beat in pieces many peoples" signifies that thou mayest scatter falsities, for "peoples" are predicated of truths, and in a contrary sense, of falsities.

[13] In Zechariah:

I saw, and behold four horns, that have scattered Judah, Israel, and Jerusalem. He showed me four smiths, and He said, These horns that have scattered Judah, so that no man lifteth up his head; these have come to terrify them, to cast down the horns of the nations that lift up the horn against the land of Judah to scatter it (Zechariah 1:18-21).

This describes the vastation of the church, and its subsequent restoration. "Judah," "Israel," and "Jerusalem," signify the church and its doctrine; "the horns that scattered them" signify the falsities of evil that have vastated the church; "smiths" signify the like as iron, namely, truth in ultimates, which is mighty and powerful, thus the like as the "horn of iron;" therefore it is said of them, "these have come to cast down the horns of the nations that lift up the horn against the land of Judah," "the horns of the nations" are the falsities of evil that have vastated the church, and that are to be dispersed that it may be restored.

[14] In Lamentations:

The Lord hath thrown in His fury the strongholds of the daughter of Judah; He hath cast them down to the earth; He hath profaned the kingdom and the princes thereof; He hath cut off in the glowing of His anger every horn of Israel (Lamentations 2:2-3).

Here the total vastation of the church is treated of. The last time when it was laid waste is signified by the glowing of the Lord's anger; and its total vastation is described by "He hath thrown down the strongholds of the daughter of Judah, He hath cast them down to the earth. He hath profaned the kingdom and the princes thereof;" "the daughter of Judah" is the church; "her strongholds" are truths from good; "the kingdom and princes" are its truths of doctrine; whence it is clear what is signified by "He hath cut off every horn of Israel," namely, the cutting off of all the power of truth in the church to resist the falsities of evil.

[15] In Daniel:

Daniel saw in a dream four beasts coming up out of the sea; the fourth exceedingly strong, having teeth of iron; it devoured and broke in pieces; and it had ten horns: and I gave heed, and behold another little horn came up among them, and three of the former horns were plucked up by the roots before it; in this horn were eyes like the eyes of a man, and a mouth speaking great things. I saw that this horn made war with the saints, and prevailed against them; and that it spoke words against the Most High. As to the ten horns, they are ten kings, and it shall humble three kings (Daniel 7:3, 7-8, 21, 23, 25).

Here evidently "horns" means the falsities that destroy the truths of the church, or the power of falsities against truths; "the beast coming up out of the sea" signifies the love of self out of which spring all evils; here the love of ruling over heaven and earth, to which things holy serve as means; it is such a love that is meant by "Babylon" in Revelation. This beast was seen "coming up out of the sea," because the "sea" signifies the natural man separated from the spiritual; for the natural man is then of such a character that he desires nothing so much as to have dominion over all, and to confirm that dominion by the sense of the letter of the Word. "The ten horns" signify falsities of every kind, for "ten" means all; therefore it is further said, that "the ten horns are ten kings," for "kings" signify truths, and in a contrary sense, as here, falsities. "The little horn that came up among them, before which three of the former horns were plucked up by the roots," signifies the complete perversion of the Word by the application of the sense of its letter to confirm the love of dominion. This horn is called "little," because it does not appear that the Word is perverted; and what does not appear before the sight of man's spirit, or before his understanding, is regarded either as nothing, or as little. In the spiritual world such is the appearance of things that are apprehended by a few only. "The three horns that were plucked up by the roots before it," signify the truths of the Word there that have been thus destroyed by falsifications; these truths are also signified by the "three kings" that were humbled by the horn, "three" not meaning three, but what is full, thus that truths were completely destroyed. As that "horn" signifies the perversion of the Word in respect to the sense of its letter, and as this sense appears before the eyes of men, as if it were to be understood thus and not otherwise, and therefore not to be gainsaid by anyone, it is said of this horn, "that in it there were eyes like the eyes of a man, and a mouth speaking great things," "eyes" signify understanding, and "eyes like the eyes of a man" an understanding as if of truth, and "mouth" signifies thought and speech from that understanding. From this it can now be seen what is meant by all and by each of the particulars here mentioned; as by "the beast coming up out of the sea, that had ten horns and teeth of iron, and devoured and broke in pieces;" by "the little horn that came up among them, before which three of the horns were plucked up by the roots, in which were eyes like the eyes of a man, and a mouth speaking great things;" also by "it made war with the saints and prevailed against them," and "it spoke words against the Most High;" and "the horns were so many kings."

[16] In the same:

I saw in a vision one ram that had two horns, and the horns were high; but one was higher than the other, and the higher had come up last. It pushed westward, northward, and southward. Then, behold, a he-goat of the goats came from the west over the faces of the whole earth; he had a conspicuous horn between his eyes. He ran upon the ram in the wrath of his strength, and he broke his two horns, and he cast him down to the ground and trampled upon him. But the great horn of the he-goat was broken; and in place of it there came up four toward the four winds of the heavens. Presently out of one of them came forth a little horn, which grew exceedingly towards the south, and towards the east, and towards beauty. And it grew even to the host of the heavens; and it cast down some of the host to the earth, and trampled upon them. Yea, even to the prince of the host it magnified itself, and the dwelling place of his sanctuary was cast down, because it cast down truth to the earth (Daniel 8:2-12, 21, 25).

This describes a second thing that lays waste the church, namely, faith alone. The "ram" signifies the good of charity and faith therefrom, and the "he-goat" faith separate from charity, or faith alone, or, what is the same, those who are in these; their "horns" signify truths from good and falsities from evil, combating; truths from good are meant by the horns of the ram, and falsities from evil by the horns of the he-goat. That the "ram had two high horns, one higher than the other, and the higher came up last" signifies the truth of faith from the good of charity; and this was seen according to the influx of good and truth with man and spirit; for all good is received behind, and all truth in front, as the cerebellum is formed to receive the good, which is of the will, and the cerebrum to receive the truth, which is of the understanding; "westward, northward, and southward, toward which the ram pushed" signify the goods and truths that those receive who are in charity and in faith therefrom, by which they disperse evils and falsities; "the he-goat of the goats that came over the faces of the whole earth" signifies faith separate from charity, springing from evil of life; "the he-goat of the goats" is that faith; the "west" evil of life; and "the earth" the church; "he had a conspicuous horn between the eyes" signifies that this is from self-intelligence; "he ran upon the ram in the wrath of his strength, and brake his two horns, and cast him down to the earth, and trampled upon him" signifies the entire destruction of charity and of faith therefrom, for when charity is destroyed faith also is destroyed, for the latter is from the former; "the great horn of the he-goat was broken, and in place of it there came up four toward the four winds of the heavens" signifies all falsities conjoined with evils therefrom, "horns" signifying the falsities of evil, "four" their conjunction, and "the four winds of the heavens" all, both falsities and evils; "out of one of them came forth a little horn" signifies justification by faith, for this is born of the principle of faith alone; it is said to be "little" because it does not appear as a falsity.

That this horn "grew exceedingly towards the south, and towards the east, and towards beauty, and grew even to the host of the heavens, and cast down some of the host to the earth, and trampled upon them" signifies that it destroyed all the truths and goods of the church; "the south" meaning where truth is in the light, "the east" and "beauty" where good is in clearness through truth, "the host of the heavens" all truths and goods of heaven and the church; "to cast down the host to the earth, and to trample upon them" signifies to destroy utterly; that "even to the prince of the host it magnified itself," and that "the dwelling place of his sanctuary was cast down" signifies the denial of the Lord's Divine Human, and the consequent vastation of the church; "the prince of the host" is the Lord in respect to the Divine Human, because from that proceed all the truths and goods that constitute the church; "the dwelling place of the sanctuary" is the church where these are; this plainly means the truths destroyed by falsities, for it is said, "it cast down truth to the earth." That this is the significance of the "ram," and the "he-goat," and "their horns," is clearly manifest from appearances in the spiritual world; for when such as have confirmed themselves in the doctrine of faith alone and of justification by faith, dispute there with those who are in the doctrine of charity and of faith therefrom, there appear to others who stand afar off he-goats, or a he-goat with similar horns, and with like onset and fury against the rams or the ram, and he appears also to tread the stars under his feet. These things have been seen by me also, and at the same time by those standing by, who were thereby confirmed that such things are meant in Daniel; and also that like things are meant by "the sheep on the right hand, and the goats on the left" (Matthew 25:32-46 the end), namely, by "sheep" those who are in the good of charity, and by "goats" those who are in faith alone. From these quotations from Daniel it can be seen in some measure what is signified in Revelation by:

The dragon that was seen having ten horns (Revelation 12:3);

The beast that was seen coming up out of the sea, which also had ten horns (Revelation 13:1).

The woman that was seen sitting upon a scarlet-colored beast, that had seven heads and ten horns; respecting which the angel said, The ten horns that thou sawest are ten kings (Revelation 17:3, 7, 12);

but these things will be explained hereafter.

[17] That the power of falsity against truth is signified by "horn" or "horns" is evident also from the following passages. In Jeremiah:

The horn of Moab is cut off, and his arm is broken (Jeremiah 48:25).

"Moab" signifies those who are in spurious goods, and in falsified truths therefrom, which in themselves are falsities. The destruction of these falsities is signified by "The horn of Moab is cut off," and the destruction of these evils by "his arm is broken. "

[18] In Lamentations:

Jehovah hath caused the enemy to be glad over thee; He hath exalted the horn of thine adversaries (Lamentations 2:17).

Evil is meant by "enemy," and the falsities of evil by "adversaries;" "exalting the horn of the adversaries" is falsities prevailing over truths and destroying them.

[19] In Ezekiel:

Ye thrust with side and with shoulder, and push all the sick sheep with your horns till ye have scattered them abroad (Ezekiel 34:21).

"To thrust with side and with shoulder" is with all strength and endeavor; to "push the sick sheep with horns till ye have scattered them abroad" signifies to destroy by falsities the well-disposed, who are not yet in truths from good, and yet desire to be.

[20] In Amos:

In the day that I shall visit the transgressions of Israel upon him, I will visit upon the altars of Bethel, that the horns of the altar may be cut off, and fall to the earth (Amos 3:14).

"The altars of Bethel" signify worship from evil, and "the horns of the altar" signify the falsities of that evil; and that these are to be destroyed is signified by "the horns shall be cut off and fall to the earth."

[21] In the same:

They who are glad over a thing of nought; who say, Have we not taken to us horns by our own strength? (Amos 6:13).

"To take horns by our own strength" signifies by the powers of self-intelligence to acquire falsities by which truths will be destroyed.

[22] In David:

I said unto the boastful, Boast not; and to the wicked, Lift not up the horn; Lift not up your horn on high; speak not with a stiff neck. All the horns of the wicked will I cut off; the horns of the righteous shall be exalted (Psalms 75:4-5, 10).

"Lifting up the horn on high" signifies to defend vigorously falsity against truth; therefore it is also said, "speak not with a stiff neck." "To cut off their horns" signifies to destroy their falsities; and "to exalt the horns of the righteous" signifies to make powerful and strong the truths of good.

[23] Because "making high and exalting the horns" signifies to fill with truths, and to make them powerful and strong against falsities, therefore those truths are also called "the horns of a unicorn," because these are high. As in Moses:

The firstborn of his ox, honor is his, and his horns are the horns of a unicorn; with them he shall push the peoples together to the uttermost parts of the earth; and they are the ten thousands of Ephraim, and they are the thousands of Mannaseh (Deuteronomy 33:17).

This is said of Joseph, who in the highest sense represents the Lord in respect to the Divine spiritual, or in respect to Divine truth in heaven; from this "Joseph" signifies also those who are in the Lord's spiritual kingdom (See Arcana Coelestia 3969, 3971, 4669, 6417). "The firstborn of the ox, honor is his," signifies the good of spiritual love; "his horns are the horns of a unicorn" signifies truths in their fullness, and in their power therefrom; "to push the peoples to the uttermost parts of the earth" signifies to instruct in truths all who are of the church, and to scatter falsities by means of truths; "the ten thousands of Ephraim and the thousands of Manasseh" signify the plenty and abundance of truth and of wisdom therefrom and the plenty and abundance of good and of love therefrom; "Ephraim," in the Word, signifying the intellectual of the church, which is of truth, and "Manasseh" the voluntary of the church which is of good (See Arcana Coelestia 3969, 5354, 6222, 6234, 6238, 6267, 6296); and "ten thousands" and "thousands" signifying very many, thus plenty and abundance.

[24] In David:

Save me from the lion's mouth; and from the horns of the unicorn hear me (Psalms 22:21);

"lion" signifying falsity vehemently destroying truth; and "horns of unicorns" truths that prevail against falsities.

[25] In the same:

My horn like the horn of a unicorn (Psalms 92:10);

"like the horn of a unicorn" signifying truth in its fullness and power.

[26] In Revelation:

And the sixth angel sounded, and I heard a voice from the four horns of the golden altar which is before God (Revelation 9:13).

The altar of incense, which was called also "the golden altar," was a representative of the hearing and reception of all things of worship that are from love and charity from the Lord, thus a representative of such things of worship as are elevated by the Lord; "the horns of the altar" represented truths proceeding from the good of love; this makes clear why a voice was heard from the four horns of the altar, for it is through truths that good acts and speaks.

[27] Altars had horns for the reason that altars represented the worship of the Lord from the good of love, and all worship that is truly worship is offered from the good of love by truths. That the altar of incense had horns is seen in Moses:

Thou shalt make four horns upon the altar of incense; they shall be from it. And thou shalt overlay them with gold (Exodus 30:2-3, 10; Exodus 37:25-26);

and the altar of burnt-offering elsewhere in the same:

Thou shalt make horns upon the four corners of the altar of burnt-offering; its horns shall be from it (Exodus 27:2; 38:2).

That the horns were from the altar itself signified that the truths, which the horns represented, must proceed from the good of love, which the altar itself represented, for all truth is from good. That there were four horns, one at each corner, signified that they were for the four quarters in heaven, by which all things of truth from good are signified.

[28] Since all expiations and purifications are effected by truths from good, expiation was made upon the horns of the altars:

Upon the horns of the altar of incense (Exodus 30:10; Leviticus 4:7);

And upon the horns of the altar of burnt-offering (Leviticus 4:25, 30, 34; 8:15; 9:9; 16:18).

And as all Divine protection is by truths from good:

Those who committed evils and were in fear of death caught hold of the horns of the altar and were thus protected (1 Kings 1:50, 51, 53).

When those who purposely and willfully committed evil were not so protected (1 Kings 2:28-31).

Moreover, because "horns" signified truths from good, therefore when kings were anointed this was done by oil out of a horn:

That David was so anointed (1 Samuel 16:1, 13); and Solomon (1 Kings 1:39);

the "oil" signifying the good of love. From this signification of horns, which was known to the ancients, it was customary to make horns budding forth and fragrant; from this came the word "cornucopia."

脚注: