თავი მეთხუთმეტე

---

ვაზი და ტოტები

---

1. მე ვარ ჭეშმარიტი ვაზი და მამაჩემი მევენახეა.

2. ყოველი ტოტი ჩემში, რომელიც არ გამოიღებს ნაყოფს, ის ართმევს მას; და ყოველი, ვინც ნაყოფი გამოიღებს, ის ჭრის, რათა მეტი ნაყოფი გამოიღოს.

3. უკვე სუფთა ხარ იმ სიტყვით, რომელიც მე გითხარი.

4. დარჩი ჩემში და მე შენში; როგორც ტოტი ვერ გამოიღებს ნაყოფის თავისგან, თუ არ დარჩება ვაზში, ვერც თქვენ, თუ ჩემში არ დარჩებით.

5. მე ვარ ვაზი, თქვენ ტოტები; ვინც ჩემში რჩება და მე მასში, ის ბევრ ნაყოფს გამოიღებს; ჩემთვის ცალკე ვერაფერს გააკეთებ.

6. თუ ვინმე არ დარჩება ჩემში, ის ტოტივით გაძევებულია და გამხმარია; და შეკრიბეს ისინი და ჩაყარეს ცეცხლში და დაიწვნენ.

7. თუ ჩემში დარჩით და ჩემი სიტყვები დარჩნენ თქვენში, რაც გნებავთ, ითხოვეთ და მოგექცეთ.

8. ამით განდიდდება მამაჩემი, რომ ბევრი ნაყოფი გამოიღოთ და ჩემი მოწაფეები გახდეთ.

---

წინა თავის გზავნილი, უპირველეს ყოვლისა, იყო ნუგეშისცემა და ნუგეში. დამარწმუნებელი სიტყვებით დაწყებული: „გული არ შეგაწუხოთ“, იესომ უთხრა თავის მოწაფეებს, რომ აპირებდა მათთვის ადგილის მომზადებას, რომ სულიწმიდა იქნებოდა მათთან და მისცემს მათ თავის მშვიდობას. ეს იყო რამდენიმე დაპირება და გარანტია, რომელიც იესომ მისცა გამოსამშვიდობებელი დისკურსის დაწყებისას. იესომ ასევე უთხრა მათ: „თქვენ გწამთ ღმერთის. ასევე გჯეროდეს ჩემი“ (იოანე14:1). მიუხედავად იმისა, რომ მათი გული შეწუხებული იყო, იესომ მოუწოდა თავის მოწაფეებს, ერწმუნათ იგი, დაეყრდნოთ მას და ერწმუნათ მისი.

მიუხედავად იმისა, რომ რწმენა ფუნდამენტურია, ის უფრო მეტი უნდა იყოს, ვიდრე უბრალო რწმენა. ჭეშმარიტი რწმენა უნდა იყოს გამოხატული ჩვენს ცხოვრებაში, განსაკუთრებით სიყვარულით მსახურებაში. თორემ დაურგავ თესლს ჰგავს. ის არასოდეს გამოვა. ამიტომ, როცა იესო ამთავრებს გამოსამშვიდობებელი მოხსენების პირველ ნაწილს, ის ეუბნება თავის მოწაფეებს: „ადექით, წავიდეთ აქედან“ (იოანე14:31). ამ სიტყვებით იესო მოუწოდებს თავის მოწაფეებს არა მხოლოდ რწმენით დაისვენონ, არამედ აღდგეს და ეს რწმენა ნაყოფიერ ქმედებად აქციონ. როგორც იესო ამბობს შემდეგ მუხლში: „მე ვარ ჭეშმარიტი ვაზი და მამაჩემი არის მევენახე. ყოველ ტოტს ჩემში, რომელსაც ნაყოფს არ გამოაქვს, ის ართმევს; და ყოველი ტოტი, რომელიც ნაყოფს გამოიღებს, ის ჭრის, რათა მეტი ნაყოფი გამოიღოს“ (იოანე15:1-2). ¹

მნიშვნელოვანია ვენახის გამოსახულება. ყოველწლიურად, მომდევნო ვეგეტაციის დაწყებამდე, მევენახე გადის ვენახში, ჯერ ასუფთავებს მკვდარ ტოტებს, შემდეგ კი ჭრის ცოცხალს, რათა მათ მეტი ნაყოფი გამოიღონ. ისევე, როგორც ვენახი ყოველწლიურად უნდა გაიწმინდოს, სანამ ახალი ზრდა დაიწყება, იესოს მიერ წარმოთქმულმა სიტყვამ გამწმენდი გავლენა მოახდინა მის მოწაფეებზე. როგორც იესო ამბობს: „უკვე სუფთა ხარ იმ სიტყვით, რომელიც მე გითხარი“ (იოანე15:3).

იესომ თავის მოწაფეებს ბევრი რამ ასწავლა. მან ასწავლა მათ, რომ ცხოვრება უფრო მეტია, ვიდრე ეგოისტური ამბიცია და მატერიალური მოგება. მან ასწავლა მათ ცათა სასუფევლის შესახებ და ის, რაც ხელს უშლის მათ განიცადონ ეს. რაც მთავარია, მან ასწავლა მათ, რომ ჭეშმარიტი რწმენა არის ღმერთის რწმენა და მცნებების დაცვა. მოკლედ, იციან რა უნდა გააკეთონ. ამასთან დაკავშირებით, ისინი "სუფთა" არიან.

მაგრამ თუ მათმა ცხოვრებამ ნაყოფი გამოიღოს, მათ უნდა გაითვალისწინონ იესოს სწავლებები და იცხოვრონ. მოწაფეები იესოსთან დაკავშირებულნი დარჩებიან მხოლოდ ქცევით და არა მხოლოდ აზროვნებით. მისი სიყვარული, სიბრძნე და ძალა ჩაედინება მათში და მათში, როგორც ვაზის წვენი მიედინება ტოტებში. როგორც იესომ უთხრა მათ: „დარჩით ჩემში და მე თქვენში. როგორც ტოტი ვერ გამოიღებს ნაყოფს, თუ არ დარჩება ვაზში, ვერც თქვენ, თუ ჩემში არ დარჩებით“ (იოანე15:4). ²

მათეს, მარკოზისა და ლუკაში იესო საუბრობს „ვაზის ნაყოფზე“ წმინდა ვახშმის დროს. ამ პირველი სამი სახარებიდან თითოეულში იესო ეუბნება თავის მოწაფეებს: „არ დავლევ ვაზის ამ ნაყოფს ამიერიდან იმ დღემდე, როცა თქვენთან ერთად შევსვამ ახალს მამაჩემის სასუფეველში“ (მათე26:29; იხილეთ ასევე მარკოზი14:25 და ლუკა22:18). თუმცა, იოანეს სახარებაში იესო არაფერს ამბობს ვაზის ნაყოფის დალევაზე მამის სამეფოში მომავალ დროს. ამის ნაცვლად, იესო ეუბნება თავის მოწაფეებს: „მე ვარ ვაზი, თქვენ ხართ ტოტები. ვინც ჩემში რჩება და მე მასში, ბევრ ნაყოფს გამოიღებს. ჩემს გარდა ვერაფერს გააკეთებ“ (იოანე15:5).

ეს არ არის ჩვეულებრივი ადამიანის სიტყვები, ან თუნდაც ძალიან განვითარებული. ეს არის მისი სიტყვები, ვინც თქვა: „მე ვარ გზა, ჭეშმარიტება და სიცოცხლე. არავინ მოდის მამასთან, გარდა ჩემით“ (იოანე14:6). ეს არის მისი სიტყვები, ვინც თქვა: „ვინც მე მიხილა, იხილა მამა“ (იოანე14:9). ეს არის მისი სიტყვები, ვინც თქვა: „რადგან მე ვცოცხლობ, შენც იცოცხლებ“ (იოანე14:19).

შემდეგ იესო ამატებს ამ გაფრთხილებას: „ვინც ჩემში არ დარჩება, ტოტივით გაძევებულია და გამხმარია; აგროვებენ და ცეცხლში აგდებენ და იწვებიან“ (იოანე15:6). პირდაპირი გაგებით, ეს ჟღერს ჯოჯოხეთის ცეცხლში მარადიული სასჯელის საფრთხეს. თუმცა, უფრო ღრმად, ფრაზა „შეიკრიბა, ჩააგდეს ცეცხლში და დაიწვა“ ეხება ცხოვრებას, რომელიც იწვის ეგოისტური სურვილებით. ეს მოიცავს „დაწვას“ ვნებით, „დაწვას“ ბრაზით, „დაწვას“ როცა არ მივიღებთ ჩვენს გზას და „დამწვრობის“ შეგრძნებას, რადგან არ ვისვენებთ უფალში. ეს არის „ჯოჯოხეთის ცეცხლის“ სულიერი მნიშვნელობა. ³

მკვდარი ტოტები შეიძლება კარგი იყოს შეშისთვის, მაგრამ ნაყოფს ვერ გამოიღებს. არც ჩვენ შეგვიძლია, თუ ჩვენ არ ვართ დაკავშირებული უფალთან. ამასთან დაკავშირებით, იგავი ვაზისა და ტოტების შესახებ აფრთხილებს ცხოვრებას, რომელიც მხოლოდ ამქვეყნიური ამბიციების სწრაფვაზე და ეგოისტური სურვილების დაკმაყოფილებაზეა ორიენტირებული. მაშინაც კი, თუ ჩვენ ძალიან პროდუქტიულები ვართ, თუ უფალი არ არის ჩვენს ძალისხმევაში, ჩვენ მკვდარი ტოტები ვართ. მაშასადამე, იესო ამ ძალისხმევას ადარებს ტოტს, რომელიც ხისგან არის მოწყვეტილი და ცეცხლში ჩაგდებული. ⁴

ეს იგავი არ არის მხოლოდ ძლიერი გაფრთხილება ამქვეყნიური ამბიციების ცხელებული სწრაფვის წინააღმდეგ ღმერთში დასვენების გარეშე. ის ასევე გაფრთხილებაა უსაქმურობის წინააღმდეგ. მიუხედავად იმისა, რომ სიტყვა გვასწავლის, რომ სამოთხეში ჩვენ დავისვენებთ ჩვენი შრომისგან, ეს არ ნიშნავს, რომ უსაქმოდ უნდა ვიყოთ. ეს უბრალოდ ნიშნავს, რომ ჩვენ უნდა დავისვენოთ ღმერთში, ვიდრე ვიშრომოთ საკუთარი თავისგან, არ აქვს მნიშვნელობა რას ვაკეთებთ. ამ იგავში, ისევე როგორც ბევრ სხვა ადგილას, იესო თავის მოწაფეებს არ მოუწოდებს უსაქმურობისკენ, არამედ ნაყოფიერებისკენ. ეს იმიტომ, რომ ზეციური სიხარული სარგებლობაშია. ეს არის ადგილიც და გონების მდგომარეობაც, სადაც ღმერთი მუშაობს ჩვენში და ჩვენს მეშვეობით, რათა ნაყოფი გამოვიღოთ. ⁵

---

“მამაჩემი მევენახეა“

---

როდესაც იესო აღწერს საკუთარ თავს, როგორც ჭეშმარიტ ვაზს, ის მოიხსენიებს თავის მამას, როგორც მევენახეს. მევენახეს მოვალეობა ვენახის მოვლა-პატრონობაა, ვაზების საუკეთესო სიჯანსაღეზე ზრუნვა, რითაც უზრუნველყოფს ნაყოფის გამომუშავებას. ეს მოიცავს მკვდარი ტოტების რეგულარულ მოჭრას და კარგი ტოტების მოჭრას, რათა მათ მეტი ნაყოფი გამოიღონ.

ჩვენს ცხოვრებაში ბოროტი სურვილები და ცრუ იდეები უნდა მოვიშოროთ, რადგან მათში უფლის სიცოცხლე არ არის. ისინი უბრალოდ მკვდარი ტოტებია. სიძულვილი, შურისძიება და სისასტიკე არის რამდენიმე მკვდარი ტოტი, რომელიც უნდა მოიჭრას და ცეცხლში დაწვა.

ამავდროულად, შეიძლება იყოს სასარგებლო სურვილები და აზრები, რომლებიც საჭიროებენ მორთვას. მაგალითად, ნორმალურია სიამაყის გრძნობა იმ სიკეთით, რასაც ვაკეთებთ. თუმცა, გზაში, ჩვენ შეგვიძლია დავინახოთ, რომ არის შინაგანი სიხარული სასარგებლო ამოცანის დროს, მიუხედავად იმისა, მივიღებთ თუ არა ანაზღაურებას ან აღიარებას, რასაც ვაკეთებთ. საბოლოოდ, ჩვენ ვხედავთ და გავიგებთ, რომ მთელი სიკეთე მხოლოდ უფლისგან არის, რომ უფალი ჩვენშია, ვინც აკეთებს სიკეთეს და არის სიხარულიც კი, რომელსაც ჩვენ ვგრძნობთ. ამ მდგომარეობაში, ეს აღარ არის სიამაყე, ან აღიარება ან ანაზღაურება. ამის ნაცვლად, ჩვენ თავმდაბლად ვამბობთ: „გმადლობ, უფალო“. ⁶

---

რეგენერაცია და განდიდება

---

მკვდარი ტოტების მოცილებისა და კარგი ტოტების გასხვლის პროცესი, შესაბამისად, ჩვენს რეგენერაციას ეხება. რასაც ჩვენში უსარგებლოა, ანუ ის სურვილები და აზრები, რომლებიც ჩიხებს მივყავართ, უფალი მოწყალად წაართმევს. და რაც კი ჩვენში სასარგებლოა, ან აქვს პოტენციალი, უფალი აჭრის ისე, რომ ჩვენ გავაგრძელოთ გავზარდოთ სასარგებლო, ნაყოფიერ ინდივიდებად.

ეს ასევე ეხება უფლის განდიდების პროცესს. მის შემთხვევაში, მკვდარი ტოტები იყო მიდრეკილებები ყველა სახის ბოროტებისკენ, რაც მან მემკვიდრეობით მიიღო ადამიანური დაბადებიდან. მთელი მისი ცხოვრების განმავლობაში, ეს მიდრეკილებები უნდა მოიჭრას, როგორც მკვდარი ტოტები. ამასთან დაკავშირებით, ჯოჯოხეთის ყოველი თავდასხმა საშუალებას აძლევდა მას გამკლავებოდა ამ მემკვიდრეობის სხვა ასპექტს, თანდათან აცილებდა ყოველგვარ სიყალბეს და ყოველგვარ მიდრეკილებას ბოროტებისკენ, რათა იგი შეიცვალოს ღვთაებრიობით, რომელიც მისი სული იყო. ⁷

თუმცა უნდა აღინიშნოს, რომ იესოს განდიდების პროცესი არ არის ზუსტად იგივე, რაც ჩვენი აღორძინების პროცესი. იესოს შემთხვევაში, მასში არსებულმა ღვთაებრივმა სიყვარულმა, რომელსაც მან „მამა“ უწოდა, საშუალება მისცა მას ყოველგვარი ცდუნების წინააღმდეგ ბრძოლაში გაიმარჯვა. სწორედ ამ ღვთაებრივი სიყვარულიდან, რომელიც მისი სული იყო, იესომ შეძლო ღვთაებრივი აღქმის მიღება, რამაც მას სიცრუისა და ჭეშმარიტების, ბოროტისა და სიკეთის გარჩევის უნარი მისცა.

შიგნიდან ამ ღვთიური აღქმის გამო, იესოს შეეძლო განუწყვეტლივ განეშორებინა საკუთარი თავი რა იყო ბოროტი და ცრუ, ხოლო იღებდა იმას, რაც იყო კარგი და ჭეშმარიტი. ამას აკეთებდა მთელი თავისი ცხოვრების განმავლობაში, ჯვარცმამდე. ეს იყო ჭრისა და გასხვლის პროცესი, რომელიც შეიძლებოდა მომხდარიყო მხოლოდ ღვთაებრივი ჭეშმარიტების აღქმის გამო, რომელიც მომდინარეობდა მასში არსებული ღვთაებრივი სიყვარულიდან. ამიტომ იესო ამბობს: „მამაჩემი მევენახეა“. ⁸

იესოსგან განსხვავებით, ჩვენ არ გვაქვს ღვთაებრივი სული. პირიქით, ჩვენ გვაქვს სული, რომელიც შექმნილია იმისთვის, რომ მიიღოს ის, რაც ღვთისგან შემოდის მისი სიტყვით. ჩვენ არ ვართ ვაზი და არ ვართ მევენახე. ჩვენ უბრალოდ ტოტები ვართ, რომლებიც ვღებულობთ იმას, რაც ღვთისგან მოედინება, რათა ნაყოფი გამოვიღოთ. სანამ ჩვენ ვრჩებით მასში და ის რჩება ჩვენში, მისი ჭეშმარიტება და მისი სიკეთე შემოვა ჩვენში გამჭრიახობითა და ძალით, რომ გადავლახოთ ცდუნებათა ბრძოლები, რომლებსაც აუცილებლად წავაწყდებით.

შედეგად, ბოროტება და სიყალბე, რომელიც ამდენი ხნის განმავლობაში აფერხებდა ჩვენს წინსვლას, მოისპობა და ყველაფერი, რაც ჩვენში არის კარგი და ჭეშმარიტი, გაქრება, ანუ უფრო განვითარდება, რათა კიდევ უფრო ნაყოფიერი გავხდეთ. როგორც იესომ თქვა: „თუ დარჩებით ჩემში და ჩემი სიტყვები დარჩება თქვენში, ითხოვეთ, რაც გინდათ და შეგეხებათ“ (იოანე15:7).

---

“თქვენ იქნებით ჩემი მოწაფეები"

---

მაშ, მიზანი ნაყოფის გამოღებაა. ვერც ერთი ჩვენგანი ვერ აწარმოებს ხილს. მხოლოდ უფალს შეუძლია ამის გაკეთება. მაგრამ თუ ჩვენ დავრჩებით დაკავშირებულები წყაროსთან, ჩვენ შეგვიძლია „გამოვიღოთ“ ნაყოფი, თუნდაც ხის ტოტები ნაყოფის მოყვანის პროცესის ნაწილი იყოს. რამდენადაც ამას ვაკეთებთ, ჩვენ ვადიდებთ ჩვენს ზეციერ მამას. როგორც იესო ამბობს: „ამით არის განდიდებული მამაჩემი, რომ ბევრი ნაყოფი გამოიღოთ“ (იოანე15:9). სხვების მოსიყვარულე გულით მსახურება იმ ჭეშმარიტებით, რომელიც იესომ მოგვცა, არის ის, რაც განადიდებს ღმერთს. ეს მოიცავს საკუთარი საქმის გულწრფელად, პატიოსნად და გულმოდგინედ შესრულებას. ასე ვიღებთ ნაყოფს. ⁹

ამას იესო ამატებს სიტყვებს: „ამიტომ იქნებით ჩემი მოწაფეები“. ეს არის მესამე შემთხვევა ამ სახარებაში, როდესაც იესო საუბრობს იმაზე, თუ რა არის საჭირო მისი მოწაფეობისთვის. პირველი შემთხვევა იყო მერვე თავში, როდესაც იესომ თქვა: „თუ ჩემს სიტყვაში დარჩებით, ნამდვილად ჩემი მოწაფეები ხართ. და შეიცნობთ ჭეშმარიტებას და ჭეშმარიტება გაგათავისუფლებთ“ (იოანე8:31-32). აქ აქცენტი კეთდება გაგების რეფორმაზე. ეს ეხება სიმართლეს.

მეორე შემთხვევა იყო მეცამეტე თავში, სწორედ მას შემდეგ, რაც იესომ მოწაფეებს ფეხები დაბანა. იმ დროს იესომ უთხრა მათ: „ამით გაიგებენ ყველა, რომ ჩემი მოწაფეები ხართ, თუ ერთმანეთის სიყვარული გექნებათ“ (იოანე13:35). აქ აქცენტი კეთდება ახალი ნების განვითარებაზე. ეს სიყვარულზეა.

ახლა კი, მეთხუთმეტე თავში, იესო კიდევ ერთხელ უბრუნდება იმ თემას, თუ რა არის საჭირო მოწაფეობისთვის. "ამით განდიდებულია მამაჩემი", - ამბობს ის. „ბევრი ნაყოფი რომ გამოიღოთ, იქნებით ჩემი მოწაფეები“ (იოანე15:8). აქ აქცენტი კეთდება უფალში დარჩენაზე, რათა ვიცხოვროთ სასარგებლო ცხოვრებაზე. საქმე ეხება მომსახურებას.

მაშინ ჩვენ ვხდებით მოწაფეები, როცა უფლის ჭეშმარიტება და უფლის სიყვარული ჩვენში გაერთიანდება, რათა „გამოვიღოთ ნაყოფი“ რაიმე სახის სასარგებლო მსახურებით. ¹⁰

---

პრაქტიკული აპლიკაცია

---

ხშირად ამბობენ, რომ თქვენ უნდა "ენდეთ საკუთარ თავს", გჯეროდეთ საკუთარი თავის" და "მიჰყევით თქვენს გულს". მიუხედავად იმისა, რომ ეს შეიძლება იყოს გამამხნევებელი დადასტურებები, თუ ისინი ღმერთს მიატოვებენ, ისინი შეიძლება იყოს ცარიელი აბსურდი. ეს იმიტომ ხდება, რომ ჩვენი „გული“, როცა საკუთარ თავზე დარჩება და ჭეშმარიტების ხელმძღვანელობის გარეშე, წარმოქმნის საკუთარ რაციონალიზაციას, რათა გაამართლოს ის, რაც ჩვენს ქვედა ბუნებას სურს. სწორედ ამიტომ ამბობს იესო: „თუ დარჩებით ჩემში და ჩემი სიტყვები დარჩება თქვენში, ითხოვეთ ყველაფერი, რაც გინდათ და შეგესრულებათ“ (იოანე15:7). ამ შემთხვევაში, როცა იესოს სიტყვები ჩვენშია, ჩვენ შეგვიძლია მივყვეთ ჩვენს გულს და მის სურვილებს. როგორც ებრაულ წერილებში წერია: „მიენდე უფალს და აკეთე სიკეთე... და ის მოგცემს შენი გულის სურვილებს“ (ფსალმუნი37:3-4). ამიტომ, როგორც პრაქტიკულ გამოყენებას, ფრთხილად იყავით გამონათქვამების მიღებაზე, რომლებიც არ არის დაკავშირებული ვაზთან. როგორც იესო ამბობს: „მე ვარ ვაზი, თქვენ კი ტოტები... ჩემს გარდა ვერაფერს გააკეთებ“ (იოანე15:5).

---

Გიყვარდეთ ერთმანეთი

---

9. როგორც მამამ შემიყვარა მე, მეც შეგიყვარეთ თქვენ; დარჩი ჩემს სიყვარულში.

10. თუ დაიცავთ ჩემს მცნებებს, დარჩებით ჩემს სიყვარულში, როგორც მე დავიცავი მამის მცნებები და დარჩებით მის სიყვარულში.

11. ეს გითხარით, რათა ჩემი სიხარული დარჩეს თქვენში და აღივსოს თქვენი სიხარული.

12. ეს არის ჩემი მცნება, გიყვარდეთ ერთმანეთი, როგორც მე შეგიყვარეთ თქვენ.

13. ამაზე დიდი სიყვარული არავის აქვს, რომ სული გაწიროს მეგობრებისთვის.

14. თქვენ ჩემი მეგობრები ხართ, თუ რასაც გიბრძანებთ, აკეთებთ.

15. აღარ გიწოდებთ მსახურებს, რადგან არ იცის მსახურმა, რას აკეთებს მისი ბატონი; მაგრამ მე გიწოდეთ მეგობრები, რადგან ყველაფერი, რაც მოვისმინე მამაჩემისგან, გაგიცხადეთ.

16. თქვენ კი არ ამირჩიეთ მე, არამედ მე აგირჩიეთ და დაგაყენეთ, რათა წახვიდეთ და გამოიღოთ ნაყოფი და თქვენი ნაყოფი დარჩეს, რათა რაც კი სთხოვოთ მამას ჩემი სახელით, მოგცეთ.

17. ამას გიბრძანებთ, რათა გიყვარდეთ ერთმანეთი.

---

იესოს სწავლება ვაზისა და ტოტების შესახებ არის ძლიერი შეხსენება იმისა, რომ ვაზთან კავშირი გვჭირდება, თუ გვინდა ნაყოფი გამოვიღოთ. დისკურსის ამ მომდევნო ნაწილში. იესო უფრო დეტალურად განიხილავს იმას, თუ რა არის საჭირო ვაზთან დაკავშირებისთვის. ის ამბობს: „როგორც მამამ შემიყვარა მე, მეც შეგიყვარე თქვენ; დარჩი ჩემს სიყვარულში. თუ დაიცავთ ჩემს მცნებებს, დარჩებით ჩემს სიყვარულში, როგორც მე დავიცვა მამის მცნებები და ვრჩები მის სიყვარულში“ (იოანე15:9-10).

მაშ, ვაზთან კავშირის დარჩენის გასაღები არის მცნებების დაცვა და ამის გაკეთება სიყვარულისგან. „თუ ჩემს მცნებებს დაიცავთ, - ამბობს იესო, - დარჩებით ჩემს სიყვარულში. შედეგად, ჩვენ განვიცდით სიხარულის სისრულეს. ეს გითხარი, - ამბობს იესო, - რომ ჩემი სიხარული იყოს თქვენში და თქვენი სიხარული იყოს სრული.იოანე15:11). მხოლოდ იმისთვის, რომ დარწმუნდეს, რომ მისი მოწაფეები აზრს გაიგებენ, იესო იმეორებს თავის მითითებებს იმის შესახებ, თუ რა არის საჭირო ვაზთან დაკავშირებისთვის. ის ამბობს: „ეს არის ჩემი მცნება, გიყვარდეთ ერთმანეთი, როგორც მე შეგიყვარეთ თქვენ“ (იოანე15:12).

ეს არის ზუსტად ის, რაც იესომ უთხრა თავის მოწაფეებს ფეხების დაბანის შემდეგ. აქ ის კვლავ იმეორებს. ამას ის ამატებს შემდეგ სიტყვებს: „უფრო დიდი სიყვარული არავის აქვს, ვიდრე საკუთარი სულის გაწირვა მეგობრებისთვის“ (იოანე15:13).

სიტყვა, რომელიც აქ ითარგმნება როგორც "სიცოცხლე", სინამდვილეში არის psychēn (ψυχὴν), რომელიც ასევე შეიძლება ითარგმნოს როგორც "სული", "გონება" ან "სული". ეს უფრო ღრმად მიგვიყვანს. ის ვარაუდობს, რომ „ჩვენი სიცოცხლის დათმობა“ მხოლოდ ფიზიკურ ბრძოლის ველზე სიცოცხლის დადებას არ ეხება. ჩვენ ასევე მოწოდებულნი ვართ სულიერი ბრძოლის ფრონტზე, სადაც ვდებთ ყველა ნეგატიურ ემოციას და ეგოისტურ მიჯაჭვულობას. ეს შეიძლება მოიცავდეს, მაგრამ არ შემოიფარგლება ამით, სიძულვილს, წყენას, საკუთარი თავის სინანულს, შურს, ზიზღს და შიშს.

ზოგადად, ჩვენი სიცოცხლის დათმობა ნიშნავს საკუთარი თავის და სამყაროს სიყვარულს, რომელიც ჩვენთვის დიდებულად გვეჩვენება, ბევრად უფრო დიდი სიყვარულისთვის - ღვთისა და მოყვასის სიყვარულისთვის. ეს არის ის, რაც ნიშნავს "ჩვენი სიცოცხლე დავდო ჩვენი მეგობრებისთვის". ამაზე დიდი სიყვარული არ არსებობს.

შემდეგ იესომ თქვა: „თქვენ ჩემი მეგობრები ხართ, თუ რასაც გიბრძანებთ, შეასრულებთ“ (იოანე15:14). ღმერთთან ჩვენი ურთიერთობა მარტივი მორჩილებით იწყება. მაგრამ დგება დრო, როდესაც ჩვენ აღარ ვასრულებთ იმას, რასაც ღმერთი ბრძანებს უბრალო მორჩილებით. პირიქით, ჩვენ ვიწყებთ გაგებას. ჩვენ ვხედავთ მსჯელობას ღვთის სიტყვებში. ჩვენთვის აზრი აქვს. ამიტომ იესო ამბობს: „აღარ გიწოდებთ მსახურებს, რადგან მსახურმა არ იცის რას აკეთებს მისი ბატონი. მაგრამ მე გიწოდეთ მეგობრები, რადგან ყველაფერი, რაც მოვისმინე მამაჩემისგან, გაგიცხადეთ“ (იოანე15:15). ¹¹

როდესაც ჩვენი სულიერი განვითარება გრძელდება, ჩვენ ვიწყებთ არა მხოლოდ იესოს სიტყვებში მსჯელობას, არამედ მის ჭეშმარიტებაში არსებულ სიკეთეს, განსაკუთრებით მაშინ, როდესაც ამ ჭეშმარიტებას ვიყენებთ ჩვენს ცხოვრებაში და განვიცდით შინაგან ცვლილებებს, რაც ხდება. როდესაც ჩვენ ვიზრდებით ღვთისა და სხვებისადმი სიყვარულში, ეს სიყვარული გამოიხატება ჩვენს ცხოვრებაში, როგორც სასარგებლო სამსახური. ამ დროს ჩვენ ვაცნობიერებთ, რომ მთელი ეს პროცესი - მორჩილებიდან, გაგებამდე, სიყვარულამდე - უფლის საქმეა და არა ჩვენი. როგორც იესო ამბობს შემდეგ მუხლში: „შენ არ ამირჩიე მე, არამედ მე აგირჩიე და დაგნიშნე, რომ წახვიდე და გამოიღო ნაყოფი და შენი ნაყოფი დარჩეს“ (იოანე15:16). ¹²

მიუხედავად იმისა, რომ ჩანს, რომ ჩვენ ავირჩიეთ ღმერთი, რეალობა ის არის, რომ ღმერთი ყოველთვის იყო, მშვიდად და ნაზად მოუწოდებდა მიღებას. ეს იყო უფალი, ვინც ჯერ ამ პროცესს წამოიწყო და შემდეგ მიგვიძღვა. ფარულად, ჩვენი შეგნებული ცნობიერების გარეშე, უფალი მუშაობს ჩვენში მთელი ჩვენი ცხოვრების განმავლობაში. ჩვენს ადრეულ ბავშვობაში და ბავშვობაში უფალმა მოგვცა შესაძლებლობა, გვიყვარდეს ჩვენი მშობლები, მომვლელები, მასწავლებლები, და-ძმები და თანამოაზრეები. ასე „აგვირჩია“ მან, სანამ ჩვენ ავირჩევდით მას. ¹³

ჩვენს საუკეთესო შტატებში ჩვენ სიამოვნებით ვსიამოვნებდით მშობლებისთვის, იქნება ეს მათთვის ნახატის დახატვა, შინაური ცხოველების კვებაში დახმარება თუ სამზარეულოს იატაკის წმენდა. შეიძლება იყო მომენტები, როცა სხვების მიმართ თანაგრძნობა გვქონდა, სიამოვნებით ვუზიარებდით სათამაშოებს ან თავმდაბლად ვამბობდით კურთხევას ჭამის წინ. შეიძლება ასევე ყოფილა შემთხვევები, როცა თავს გვიყვარდა და დაცულად ვგრძნობდით, მაგალითად, როცა მშობლის კალთაზე ვისხედით და ვუსმენდით ამბავს, ან როცა ბებიას და ბაბუას ხელი გვიჭირა სეირნობისას, ან როცა დედას ხელში ჩაგვეძინა. იმღერა იავნანა ან თქვა ლოცვა. ეს ნაზი შთაბეჭდილებები არასოდეს იკარგება. სინამდვილეში, ისინი შეიძლება სამუდამოდ დარჩეს. ¹⁴

მარტივი გზა ამ კურთხეული მდგომარეობების მიმართ, რომლებიც შეიძლება სამუდამოდ დარჩეს, არის მათ „ნარჩენების“ დარქმევა. მაგრამ ეს არ უნდა აგვერიოს უფრო გავრცელებულ ტერმინთან, რომელიც გვთავაზობს ნარჩენ საკვებს, უძველეს რელიქვიას ან გარდაცვლილი ცხოველის ან ადამიანის სხეულს. უმაღლესი და უწმინდესი გაგებით, ტერმინი „რჩება“ ეხება ჩვენში არსებული სიკეთისა და ჭეშმარიტების ყველა მდგომარეობას - მდგომარეობებს, რომლებიც თავისუფლად მოგვეცა, როგორც ჩვილები და ბავშვები, მდგომარეობები, რომლებიც შესანიშნავად არის შენახული ჩვენში უფლის მიერ და დარჩება მთელი ჩვენი ცხოვრება. მათი მეშვეობით ჩვენ შეგვიძლია მივიღოთ ჭეშმარიტება უფლისგან. ¹⁵

ბავშვობაში ეს სახელმწიფოები თავისუფლად მივიღეთ. მაგრამ დგება დრო, როდესაც ჩვენ უნდა მოვითხოვოთ ამ მოსიყვარულე მდგომარეობების მიღება და თვისებები, რომლებიც მათ მხარს უჭერს, რათა გავაგრძელოთ ნაყოფის გამოღება. ამიტომ იესო ამბობს: „რასაც სთხოვთ მამას ჩემი სახელით, ის მოგცემთ“ (იოანე15:16). ¹⁶

უფლის „სახელი“ მისი თვისებებია ჩვენთან. იმისთვის, რომ ეს თვისებები ჩვენთვის გავხადოთ, ჩვენ უნდა შეგნებულად გამოვიყენოთ ისინი, სანამ ისინი არ გახდებიან ჩვენი ახალი ბუნება - ან, ასე ვთქვათ, მეორე ბუნება. სწორედ ამიტომ ამთავრებს იესო მოხსენების ამ ნაწილს ხშირად განმეორებადი შეგონებით: „ამას გიბრძანებთ, რომ გიყვარდეთ ერთმანეთი“ (იოანე15:17).

---

პრაქტიკული აპლიკაცია

---

ერთმანეთის სიყვარულის ბრძანება ხშირად მეორდებოდა გამოსამშვიდობებელი დისკურსის ამ ნაწილში. მხოლოდ ერთმანეთის სიყვარულის უწყვეტი პრაქტიკით შეიძლება უფლის სიყვარული გახდეს ჩვენი ახალი, უმაღლესი ბუნების ნაწილი. მიუხედავად იმისა, რომ ჩვენ შეიძლება გვჯეროდეს, რომ ჩვენ ვართ „ძირითადად კარგი ხალხი“, ეს მხოლოდ იმიტომ ხდება, რომ უფალმა დაბადებიდანვე გვაჩუქა სიკეთისა და ჭეშმარიტების ნაშთებით. მაგრამ ეს საჩუქრები არ გახდება ჩვენი ნაწილი, სანამ შეგნებულად და განუწყვეტლივ არ გამოვიყენებთ მათ. ამიტომ, როგორც პრაქტიკული გამოყენება, გამოიყენეთ ყველა შესაძლებლობა, იმოქმედოთ სასიყვარულო აზრებითა და განზრახვებით. ამ პროცესში დაგეხმაროთ, გაიხსენეთ თქვენი „ნარჩენები“ - ის კურთხეული მდგომარეობები, რომლებიც ინახება თქვენში. ეს შეიძლება მოიცავდეს პერიოდებს, როდესაც სპონტანურად გიყვარდათ მშობლები, მომვლელები და მეგობრები, მომენტები, როდესაც გრძნობდით, რომ გიყვარდათ, ზრუნავდით და დაცულობდით, და მომენტებს, როდესაც გრძნობდით ღმერთის არსებობას თქვენს ცხოვრებაში. კონკრეტული მოგონებების გახსენება სასარგებლო იქნება. შეავსეთ თავი ამ ფიქრებით და გახსოვდეთ, რომ ეს მდგომარეობები იყო ზეციური სიხარულის წინასწარ გემო, რომელსაც თქვენ განიცდით ყოველ ჯერზე, როცა შეასრულებთ იესოს ბრძანებას: „გიყვარდეთ ერთმანეთი“.

---

"მათ მძულდნენ უმიზეზოდ"

----

18. თუ ქვეყნიერება გძულთ, იცოდეთ, რომ თქვენზე ადრე მძულდა მე.

19. წუთისოფლისანი რომ ყოფილიყავი, ქვეყნიერებას შეიყვარებდა თავისი; არამედ იმიტომ, რომ წუთისოფლისგან არ ხარ, არამედ მე გამოგირჩიე ქვეყნიერებიდან, ამის გამო სძულხარ ქვეყნიერებას.

20. დაიმახსოვრე სიტყვა, რომელიც გითხარი: მსახური თავის ბატონზე დიდი არ არის. თუ ისინი მდევნიდნენ მე, თქვენც დევნის; თუ ჩემს სიტყვას დაიცავენ, შენსაც დაიცავენ.

21. მაგრამ ყოველივე ამას გაგიკეთებენ ჩემი სახელის გამო, რადგან არ იცნობენ მე მომავლინებელს.

22. რომ არ მოვსულიყავი და არ მეთქვა მათ, არ ექნებოდათ ცოდვა; მაგრამ ახლა მათ არ აქვთ პრეტენზია თავიანთი ცოდვისთვის.

23. ვისაც მე მძულს, სძულს მამაჩემიც.

24. მე რომ არ გამეკეთებინა მათ შორის საქმეები, რაც სხვას არ გაუკეთებია, ცოდვა არ ექნებოდათ; მაგრამ ახლა ორივემ დაინახა და შემიძულეს მე და მამაჩემი.

25. მაგრამ [ეს ხდება], რათა აღსრულდეს სიტყვა, რომელიც დაწერილია მათ კანონში: მათ შემძულეს მე უმიზეზოდ.

---

როდესაც იესომ გამოსამშვიდობებელი დისკურსი დაიწყო, მისი გზავნილი სავსე იყო ნუგეშისა და დარწმუნების სიტყვებით. შემდეგ მან მოუწოდა თავის მოწაფეებს დარჩნენ მასში, ისევე როგორც რტო უნდა დარჩეს ვაზში, რათა ნაყოფი გამოეღო. მან ასევე უთხრა მათ, რომ მასთან დაკავშირების გზა იყო მისი მცნებების დაცვა და, განსაკუთრებით, ერთმანეთის სიყვარული.

იესო ეუბნება მათ ამ ყველაფერს, რადგან იცის, რომ წინ დიდი სირთულეები ელის, როგორც მისთვის, ასევე მისი მოწაფეებისთვის. ამიტომ იესომ უთხრა მათ: „თუ სამყაროს გძულთ, იცოდეთ, რომ თქვენზე ადრე მძულდა“ (იოანე15:18). პირდაპირი მნიშვნელობით, იესო ამბობს, რომ იქნებიან ადამიანები, რომლებიც მოწაფეებს სძულთ იმის გამო, რომ მზად არიან მიჰყვნენ მას და გამოაცხადონ მისი ცნობა. სინამდვილეში, ისტორიაში ნათქვამია, რომ ბევრი ქრისტიანი სასტიკ დევნას განიცდიდა. მაგალითად, სტეფანე, იესოს ერთ-ერთი ადრეული მიმდევარი, ჩაქოლეს (იხ მოციქულთა საქმე7:56-60), იაკობი, იოანეს ძმა, დახვრიტეს მახვილით (იხ მოციქულთა საქმე12:2), პეტრე დააპატიმრეს (იხ მოციქულთა საქმე12:3-6), და იოანე გადაასახლეს კუნძულზე, სახელად პატმოსი (იხ გამოცხადება1:9).

უფრო ღრმა დონეზე, იესო საუბრობს შინაგანი დევნის შესახებ, რომელსაც ჩვენ განვიცდით, როდესაც ვცდილობთ ვიცხოვროთ მისდამი და მისი სწავლებების რწმენის შესაბამისად. ბოროტებისადმი მემკვიდრეობით მიღებული და შეძენილი მიდრეკილებების დასაძლევად ბრძოლა ადვილი არ იქნება. ჩვენი აღმავალი წინსვლის ყოველ ნაბიჯს შეხვდება თანაბარი და საპირისპირო ტენდენცია, რომ დაგვიბრუნოს. რამდენადაც კომფორტულად ვიქნებით ჩვენი დესტრუქციული გრძნობებით, აზრებითა და ქცევებით, მათი ნორმალიზებაც კი, მით უფრო ძნელი იქნება მათი გონებისგან თავის დაღწევა. ამქვეყნიური სურვილები და უმოძრაო ეჭვები ებრძვის სულიერ მისწრაფებებს და ღმერთის რწმენას.

მაგრამ იესო არწმუნებს თავის მოწაფეებს, რომ სანამ ისინი განაგრძობენ მის მიმდევრობას, მათ არ დაემორჩილებიან ეს სურვილები და ეჭვები. მიუხედავად ამისა, მათ წინააღმდეგობა მაინც შეექმნათ. როგორც იესო ამბობს: „ქვეყნიერებიდან რომ ყოფილიყავით, ქვეყნიერებას თავისი საკუთარი ეყვარებოდა; არამედ იმიტომ, რომ ქვეყნიერებიდან არ ხარ, არამედ მე გამოგირჩიე ქვეყნიერებიდან, ამის გამო სძულხარ ქვეყნიერებას“ (იოანე15:19).

შემდეგ იესო შეახსენებს მათ თავის წინა სწავლებას, როდესაც ესაუბრებოდა მათ იმის შესახებ, თუ რატომ იყო მზად მათი დაბანა. კიდევ ერთხელ გაიმეორა, მაგრამ ამ ახალ კონტექსტში, იესო ამბობს: „მსახური თავის ბატონზე დიდი არ არის“ (იოანე15:20; იხილეთ ასევე იოანე13:16). წინა კონტექსტში იესო ამბობდა, რომ თუ მას, მათ უფალს და მოძღვარს, სურდა მათი ფეხების დაბანა, ისინი მზად უნდა იყვნენ დაბანონ ერთმანეთი. ამ ახალ კონტექსტში იესო ამბობს, რომ თუ ის აპირებს დევნას, მისმა მოწაფეებმა უნდა გაიგონ, რომ მათაც დევნიან. როგორც იესომ თქვა: „თუ მე მდევნიდნენ, თქვენც დაგადევნებთ“ (იოანე15:20).

ისევე, როგორც იესოს დევნიან ჭეშმარიტების გამო, რომლის სასწავლებლადაც მოვიდა, ასევე იდევნებიან მოწაფეები. თუმცა დევნა ხდება როგორც გარეგნულ, ისე შინაგან დონეზე. გარეგნულად, იქნებიან ადამიანები, რომლებიც ძალადობრივად ეწინააღმდეგებიან მოწაფეების სათქმელს, ისევე როგორც მწიგნობრები და ფარისევლები დაუპირისპირდნენ იესოს და მოკვლას გეგმავდნენ. ამავე დროს, ასევე იქნება შინაგანი წინააღმდეგობა ბოროტი სულების მხრიდან, რომლებსაც სძულთ ჭეშმარიტება. ბოლოს და ბოლოს, როცა მათზე ჭეშმარიტების შუქი ანათებს, ბოროტი სულები ან გაიქცევიან თავიანთი სიცოცხლის გადასარჩენად, ან სასტიკად შეებრძოლებიან უკან და შეეცდებიან ჩააქრონ ეს შუქი. როგორც ადრე წერია ამ სახარებაში: „ყველას, ვინც ბოროტებას აკეთებს, სძულს ნათელი და არ მოვა ნათელში იმის შიშით, რომ მისი საქმეები გამოაშკარავდეს“ (იოანე3:20). ¹⁷

უფრო ნათლად, იესო დასძენს, რომ „თუ ისინი დაიცავენ ჩემს სიტყვას, დაიცავენ შენსაც“ (იოანე15:20). მიუხედავად იმისა, რომ იქნება სასტიკი დევნა მათ მიერ, ვინც სძულს ჭეშმარიტებას, ასევე იქნება მადლიერი მიღება მათ შორის, ვისაც უყვარს სიმართლე. ეს ეხება არა მხოლოდ ჩვენი ცხოვრების გარე პლანზე, არამედ შინაგან პლანზეც. ჩვენში არის მდგომარეობები, რომლებიც გაიხარებენ სიმართლის მოსმენით. ის ემსახურება იმ ყველაფრის გამოკვებას, გაძლიერებას და შენარჩუნებას, რისი ჭეშმარიტებაც გვწამს. როდესაც კარგი თესლი კარგ ნიადაგზე ვარდება, ის კარგ ნაყოფს იძლევა.

ეს შინაგანი სიკეთე, როგორც უკვე აღვნიშნეთ, არის უფლის საჩუქარი, რომელსაც ეწოდება "ნარჩენები". ის თავისუფლად გვეძლევა ბავშვობაში და ადრეულ წლებში, რათა შეგვეძლოს მივიღოთ ჭეშმარიტება, როცა საქმე ჩვენზეა. არის სხვა მომენტებიც, მთელი ჩვენი ცხოვრების განმავლობაში, როდესაც სიკეთის ღრმად ჩაფლული ნაშთები ირევა და ახალი ნაშთები, განსაკუთრებით ჭეშმარიტების გაგებასთან დაკავშირებული, ფარულად ინერგება. ¹⁸

ეს ნაშთები, ანუ წმინდა შთაბეჭდილებები, თავისუფლად არის მოცემული და არასოდეს წაართმევენ. მიუხედავად იმისა, მოვუწოდებთ მათ წყალობის, მადლის, სიყვარულის, თანაგრძნობის თუ სინაზის სახელს, ისინი ყველა „უფლის სახელია“ - ჩვენთან ერთად ღმერთის თვისებები და თვისებები. ყველაზე კორუმპირებულ პირებსაც კი ჯერ კიდევ აქვთ ნაშთები. სამწუხაროდ, მათ იმდენად დათრგუნეს ეს ნაზი თვისებები საკუთარ თავში, რომ ნაშთები მათში პრაქტიკულად არ არსებობს.

სიყვარულის გარეშე მათ სძულთ ღმერთის სახელი, ანუ ღვთის თვისებები. და მათ გადაწყვეტილი აქვთ დევნა ნებისმიერს, ვინც გაბედავს მათ სიმართლის გაზიარებას. ამ პირობაზე საუბრისას იესო თავის მოწაფეებს ეუბნება: „მაგრამ ამ ყველაფერს ჩემი სახელის გამო გაგიკეთებენ, რადგან არ იცნობენ მე მომავლინებელს“ (იოანე15:21).

იესო ეუბნება თავის მოწაფეებს, რომ კორუმპირებულმა პირებმა არ იციან და არც სურთ იცოდნენ, რა არის ჭეშმარიტება, რა არის სიყვარული ან ვინ არის ღმერთი. სწორედ ამას გულისხმობს იესო, როდესაც ამბობს: „არ იცნობენ მას, ვინც მე გამომგზავნა“. ასე იყო იესოს მსახურების განმავლობაში. ყოველთვის, როცა იესო თავისი სიტყვებითა და მოქმედებებით ავლენდა თავის ღვთაებრივ ბუნებას, მას სასტიკად ეწინააღმდეგებოდნენ მწიგნობრები და ფარისევლები. როდესაც იესომ აპატია ცოდვები, ისინი ადანაშაულებდნენ მას გმობაში. როდესაც იესო განკურნა ავადმყოფები, მათ დაადანაშაულეს იგი შაბათს მუშაობაში. იესოს ვერაფერი თქვა ან გააკეთა, ვერ დაარწმუნა ისინი.

ამიტომ იესო ახლა ამბობს: „მე რომ არ მოვსულიყავი და არ მეთქვა მათ, არ ექნებოდათ ცოდვა, მაგრამ ახლა მათ არ აქვთ გამართლება ცოდვისთვის“ (იოანე15:22). მწიგნობრებსა და ფარისევლებს უბრალოდ არ სურდათ იესოს ნათქვამის დაჯერება; არც მისი სასწაულებრივი შესაძლებლობებით იყვნენ აღძრული. მათი სიძულვილი როგორც სიმართლის, ისე სიყვარულის მიმართ, საიდანაც ის მოდის, ძალიან ძლიერი იყო. როგორც იესო ამბობს, „ვისაც მე სძულს, სძულს მამაჩემიც“ (იოანე15:23).

პირდაპირი გაგებით, იესო საუბრობს მწიგნობრებსა და ფარისევლებზე, რომლებსაც სძულდათ იგი, რადგან მისი სიტყვები და მოქმედებები ამხელდნენ მათ ფარისევლობასა და ხრწნილებას. იესოს მოსვლამდე მათ შეინარჩუნეს თავიანთი ძალა და ხალხს შიშის ზარს სცემდნენ წმინდა წერილის მკაცრი ინტერპრეტაციით, განსაკუთრებით ღმერთის გაბრაზებული, დამსჯელი და შურისმაძიებელი წარმოდგენით.

მთელი ამ სახარების განმავლობაში იესო ძალიან ნათლად აცხადებდა მწიგნობრებისა და ფარისევლების კორუმპირებულ ბუნებას. ის ასევე წარუდგენდა მათ სიმართლეს მთელი ამ ხნის განმავლობაში, მაგრამ ეს არ არის ის, რისი მოსმენაც მათ სურთ. რა თქმა უნდა, ვერც ერთი ჩვენგანი ვერ აგებს პასუხს იმაზე, რაც არ ვიცით. მაგრამ როდესაც ჩვენ ჭეშმარიტებას წარმოგვიდგენს და როცა უხვად ცხადყოფენ, რომ ჭეშმარიტება ღვთის სიყვარულით არის სავსე, ეს სხვა სიტუაციაა. თუ ჩვენ მივუბრუნდებით და ვიტყვით: „ეს არ არის ის, რისი მოსმენაც მსურს“, განსაკუთრებით იმიტომ, რომ ეს არ უჭერს მხარს ჩვენი დაბალი ბუნების სურვილებს, ჩვენ საკუთარ თავს დავადანაშაულებთ. როგორც იესო ამბობს: „მე რომ არ გამეკეთებინა მათ შორის ის საქმეები, რაც სხვას არ გაუკეთებია, მათ არ ექნებოდათ ცოდვა; მაგრამ ახლა მათ დაინახეს და შემძულდნენ მე და მამაჩემი“ (იოანე15:24).

როდესაც იესო ამთავრებს გამოსამშვიდობებელი სიტყვის ამ ნაწილს, ის არწმუნებს თავის მოწაფეებს, რომ ეს ყველაფერი მოხდება, რადგან აუცილებელია წმინდა წერილების შესრულება. როგორც იესო ამბობს: „მაგრამ ეს ყველაფერი უნდა შესრულდეს კანონში დაწერილი: „უმიზეზოდ შემიძულეს“ (იოანე15:25). განცხადება, "მათ მძულდნენ უმიზეზოდ", შეგიძლიათ იხილოთ აქ ფსალმუნი35:19 სადაც წერია: „ჩემი მტრები უმიზეზოდ ნუ გაიხარებენ ჩემზე და არც მათ, ვინც უმიზეზოდ მძულს“. ისევ, შიგნით ფსალმუნი69:4 დაწერილია: „ვისაც უმიზეზოდ მძულს, ჩემს თმას აღემატება“ და ში ფსალმუნი109:3 წერია: „სიძულვილის სიტყვებით გარს შემომხვევენ და უმიზეზოდ მესხმიან“.

არ შეიძლება იყოს სამართლიანი მიზეზი იმისა, რომ სძულდეს ის, რაც ღირსეული და კეთილშობილურია თანამემამულეში. არც შეიძლება იყოს რაიმე სამართლიანი მიზეზი იმისა, რომ სიძულვილი იყოს უფალში კარგი და ჭეშმარიტი. ყოველი თავდასხმა ჭეშმარიტებაზე და ყოველი სიკეთის დევნა სათავეს იღებს უსამართლო მიზეზით - ეს არის ჯოჯოხეთში. ჯოჯოხეთურმა სულებმა გააძლიერეს ანტიპათია ყველაფრის მიმართ, რაც კარგი და ჭეშმარიტია, და განსაკუთრებით ანტიპათია იესოს მიმართ, რომლის მოკვლაც გადაწყვიტეს. მათი სიძულვილი იესოს მიმართ ღრმა და გავრცელებული იყო. მათ სძულდათ იგი უმიზეზოდ. ¹⁹

---

პრაქტიკული აპლიკაცია

---

როდესაც კონფლიქტი წარმოიქმნება ჩვენში, განსაკუთრებით მაშინ, როდესაც ის გულისხმობს ჩვენს სურვილს ვიცხოვროთ ჭეშმარიტების მიხედვით, იქნება ბრძოლა. ეს არის ბოროტი სურვილების კონფლიქტი კეთილი ზრახვების წინააღმდეგ, ბოროტების თავდასხმით სიცრუით და სიკეთის დაცვა ჭეშმარიტებით. ამ ბუნების ყველა ბრძოლაში ჩვენი თავდაცვის ერთადერთი საშუალებაა უფლის სიტყვისგან ჭეშმარიტება. ჩვენთვის ეს ბრძოლა მხოლოდ შფოთვას ჰგავს. მაგრამ ბევრად მეტი ხდება. თავად უფალი მუშაობს ჭეშმარიტების მეშვეობით, რომელიც ჩვენ მოვიყვანეთ გონებაში, რათა გაფანტოს სიცრუე და დაიცვას სიკეთე. ასე მოაქვს უფალი ჩვენთვის გამარჯვებას განსაცდელში. ამიტომ, როგორც პრაქტიკული გამოყენება, როდესაც აღმოჩნდებით კონფლიქტში, იქნება ეს გარე თუ შინაგანი, დაე, ეს იყოს დრო მაღლა ასვლისთვის, უფალზე და მისი სიტყვის ჭეშმარიტებაზე დაყრდნობით. არ დანებდეთ. როგორც ებრაულ წერილებში წერია: „რაც უფრო მეტად ტანჯავდნენ მათ, მით უფრო მრავლდებოდნენ და იზრდებოდნენ“ (გამოსვლა1:12). ²⁰

---

“როცა ნუგეშისმცემელი მოვიდა“

---

26. და როცა მოვა ნუგეშისმცემელი, რომელსაც გამოგიგზავნით მამისაგან, ჭეშმარიტების სული, რომელიც გამოდის მამისაგან, ეს მოწმობს ჩემზე.

27. თქვენც მოწმობთ, რადგან თავიდანვე ჩემთან ხართ.

---

ჭეშმარიტებას, რომელიც გვიცავს და გვაძლიერებს განსაცდელების დროს, ეწოდება "ნუგეშისმცემელი". ეს არის უფლის თანდასწრების გარანტია. როგორც იესო ამბობს: „და როცა მოვა ნუგეშისმცემელი, რომელსაც გამოგიგზავნით მამისაგან, ჭეშმარიტების სული, რომელიც გამოდის მამისაგან, ეს მოწმობს ჩემზე“ (იოანე15:26). ნუგეშისმცემლის ერთ-ერთი ფუნქციაა შეგვახსენოს, რომ უფალი იმყოფება. როგორც იესომ უთხრა თავის მოწაფეებს წინა თავში: „არ დაგტოვებთ უნუგეშო; Მე მოვალ შენთან" (იოანე14:8).

ბერძნული სიტყვა, რომელიც ითარგმნება როგორც ნუგეშისმცემელი, არის Paraklētos (Παράκλητος). ეს სიტყვასიტყვით ნიშნავს "გვერდით მოსვლას" პარადან, რაც ნიშნავს "გვერდით" და კლეტოს, რაც ნიშნავს "მოწოდებულს ან მოწვეულს". ამ მიზეზით, იგი ასევე ითარგმნა როგორც "დამხმარე" ან "ადვოკატი". ნებისმიერ შემთხვევაში, ჩვენ ვამჯობინებთ ტერმინს „ნუგეშისმცემელი“, „დამხმარე“ თუ „ადვოკატი“, ეს იმაზე მეტყველებს, რომ ჩვენ მარტონი არ ვართ ცდუნების წინააღმდეგ ბრძოლაში. ჩვენ ობლები არ ვართ. ჩვენ შეგვიძლია მოვიწვიოთ უფალი ჩვენს გვერდით.

ასევე მნიშვნელოვანია აღინიშნოს, რომ იესო თანმიმდევრულად მოიხსენიებს ნუგეშისმცემელს, ან დამხმარეს, ან დამცველს, როგორც სულიწმიდას. მაგალითად, წინა თავის დასასრულს იესომ უთხრა თავის მოწაფეებს: „დამხმარე, სულიწმიდა, რომელსაც მამა გამოგზავნის ჩემი სახელით, გასწავლით ყველაფერს და გაგახსენებთ ყველაფერს, რაც მე ვუთხარი. შენ" (იოანე14:26). ²¹

ჯვარცმისა და აღდგომის წინ იესო მუდმივად საუბრობს ნუგეშისმცემლის გაგზავნაზე და სულიწმიდის მომავალ დროში მოსვლაზე. ეს იმიტომ ხდება, რომ განდიდების პროცესი ჯერ არ დასრულებულა. როგორც იოანემ თქვა ადრე ამ სახარებაში, „სულიწმიდა ჯერ კიდევ არ იყო, რადგან იესო ჯერ კიდევ არ იყო განდიდებული“ (იოანე7:39). მაგრამ მომავალი მოვლენის დრო სულ უფრო ახლოვდება. ამიტომ იესო ამბობს: „როცა ნუგეშისმცემელი მოვა... ეს მოწმობს ჩემზე“ (იოანე15:26).

სხვა სიტყვებით რომ ვთქვათ, მას შემდეგ რაც იესო განდიდდება და აღარ იქნება მათთან პირადად, ის კვლავ მოვა მათთან - არა იმ მატერიალური ფორმით, რომელიც მან მიიღო მაშინ, როცა მათთან ერთად იყო მსოფლიოში, არამედ, უფრო ღრმად, ის მოვა. იყავი მათთან სულით. იესო ყოველთვის იქნება მათთან, როგორც სულიწმიდა, თუნდაც მათი უბედურებების დროს. ის იქ იქნება, რათა ანუგეშოს ისინი, გააძლიეროს ისინი და მოიხსენიოს თავისი ჭეშმარიტება და მისი ჭეშმარიტების სული.

ისევე, როგორც იესო მოდის ჩვენთან, როგორც სულიწმიდა, გვახსენებს ჭეშმარიტებას, რომელიც მოწმობს მასზე, ჩვენც გვეძლევა მისია, მივცეთ ჩვენება სხვებისთვის იესოს შესახებ. ის ჩვენთან ერთად იყო არა მხოლოდ ბავშვობაში და ბავშვობაში, არამედ მთელი გზა ჩვენი აღორძინების პროცესში. როგორც იესო ამბობს: „და თქვენც მოწმობთ, რადგან თავიდანვე ჩემთან იყავით“ (იოანე15:27). ²²

---

პრაქტიკული აპლიკაცია

---

მიუხედავად იმისა, რომ წინა თავის უპირატესი ტონი იყო ნუგეშისცემა და ნუგეში, ეს თავი მთავრდება სიძულვილსა და დევნაზე, რომელსაც მოწაფეები დაუპირისპირდებიან, განსაკუთრებით მაშინ, როდესაც ისინი ცდილობენ იესოს შესახებ ჩვენების მიცემას. დევნის ამ დროს მათი დაძლევის ერთადერთი იმედი იქნება ვაზთან კავშირის დარჩენა, ანუ დარჩენა იმ ჭეშმარიტებაში, რომელიც მათ მისცა იესომ, განსაკუთრებით იმ ჭეშმარიტებაში, რომ მათ უნდა უყვარდეთ ერთმანეთი. მაშ, როგორც პრაქტიკულ გამოყენებას, იცოდეთ, რომ დევნა მოდის. გაჩნდება ეჭვები. გაგიჩნდებათ ცდუნება, მიატოვოთ თქვენი უმაღლესი მიზნები და სულიერი მისწრაფებები. ეს არის დრო, რომ დარჩეთ ღმერთთან, მის სიტყვაში დამკვიდრებით და ნება მიეცით მას გაიხსენოს ჭეშმარიტება, რომელიც გჭირდებათ ამ მომენტში. დაუძახეთ მის სახელს. ანუ შიშის ნაცვლად ილოცეთ მისი გამბედაობისთვის. ილოცეთ მისი გაგებისთვის წყენის ნაცვლად. ილოცეთ მისი მშვიდობისთვის შფოთვის ნაცვლად. ამგვარად, ღმერთი იქნება თქვენთან, როგორც დამხმარე, ჭეშმარიტების სული, რომელიც დაგიჭერთ მხარს, გაგაძლიერებთ და გებრძოლებათ განსაცდელების დროს. წადი წინ უფლის სახელით. ²³

---

脚注:

406. Thus far it has been shown what "mountain" signifies; it remains to be shown what "island" signifies, for it is said, "Every mountain and island were moved out of their places;" and elsewhere:

Every island fled away, and the mountains were not found (Revelation 16:20).

"Islands" in the Word do not mean islands nor those who dwell upon islands, but the natural man in respect to the truths that are in it is meant, and thus, in an abstract sense, the truths of the natural man are signified. The truths of the natural man are true knowledges [scientifica], which are under the intuition of the rational man, and the cognitions of truth which are under the intuition of the spiritual man; the cognitions of truth are such as the natural man knows from the Word, while true knowledges [scientifica] are such as the natural man sees from the rational, and by which he is accustomed to confirm the truths of the church. There are with man two minds, one higher or interior, which is called the spiritual mind; and the other lower or exterior, which is called the natural mind. The natural mind is first opened and cultivated with men, because this most nearly stands forth in the world; and afterwards the spiritual mind is opened and cultivated, but only to the extent that man receives in the life the cognitions of truth from the Word, or from doctrine from the Word; consequently with those who do not apply knowledges to the life it is not opened. But when the spiritual mind is opened the light of heaven flows in through that mind into the natural mind and enlightens it, whereby the natural mind becomes spiritual-natural; for the spiritual mind then sees in the natural almost as a man sees his face in a mirror, and acknowledges the things that are in agreement with itself. But when the spiritual mind is not opened, as is the case with those who do not apply to their life the cognitions of truth and good that are in the Word, there is nevertheless formed in man a mind in the interior part of the natural; but this mind consists of mere falsities and evils; because the spiritual mind, by which the light of heaven is let into the natural by a direct way is not opened; but [light is let in] only through chinks round about; from this a man has the faculty to think, reason, and speak, and also the faculty to understand truths, but not the faculty to love them, or to do them from affection. For the faculty to love truths because they are truths is given only through an influx of the light of heaven through the spiritual mind; for the light of heaven through the spiritual mind is conjoined with the heat of heaven, which is love, which is comparatively like the light of the world in the time of spring; but the light of heaven flowing only through chinks into the natural is a light separated from the heat of heaven which is love, and this light is comparatively like the light of the world in the time of winter. This makes clear that a man in whom the spiritual mind is opened is like a garden and a paradise; but a man in whom the spiritual mind is not opened is like a wilderness, and like land covered with snow. Because the mind makes the man (the mind consisting of understanding and will) it is the same whether you say the mind or the man, thus whether you say the spiritual and natural mind or the spiritual and natural man.

The natural mind or natural man, in respect to its truths and its falsities, is signified by "islands" in the Word, in respect to truths with those in whom the spiritual mind is opened, and in respect to falsities with those in whom the spiritual mind is closed.

[2] That these are signified by "islands" can be seen from the following passages in the Word. In Ezekiel:

Thus said the Lord Jehovih to Tyre: Shall not the islands quake at the sound of thy fall, when the wounded shall groan, when the slaughter shall be accomplished in the midst of thee? And all the princes of the sea shall come down from ¹ their thrones. The islands shall tremble in the day of thy fall, and the islands that are in the sea shall be affrighted at thy departure. All the inhabitants of the islands were astonished at thee, and their kings shuddered shuddering, their faces were troubled (Ezekiel 26:15-16, 18; 27:35).

These two chapters treat of Tyre, which signifies the church in respect to the knowledges of truth and good, and in an abstract sense the knowledges of truth and good. In the first place the intelligence and wisdom of the men of the church through the knowledges of truth and good from the Word is treated of, and afterwards the church vastated in respect to these. The church vastated in respect to these, or where the knowledges of truth and good have perished is described by what is said by the prophet in these verses; the vastation of the knowledges of truth and good by "when the wounded shall groan, and when the slaughter shall be accomplished in the midst of thee," "the wounded" meaning those in whom truths are extinguished, and "slaughter" meaning the very extinction of truth and good.

That all knowledges that man from his infancy has imbibed from the Word, also all true knowledges by which he has confirmed them, are then disturbed, moved out of their place, and recede is signified by "the islands shall tremble, and all the princes of the sea shall come down from their thrones," also by "the islands shall tremble in the day of thy fall, and the islands that are in the sea shall be affrighted," "islands" meaning these cognitions and knowledges in the natural man; "the princes of the sea" primary things therein, "sea" signifying the natural man and all things therein in general. That all goods of truth of the natural man, because of the vastation of the knowledges of truth, shall be changed as to their state is signified by "all the inhabitants of the islands were astonished at thee, and their kings shuddered, their faces were troubled;" "the inhabitants of the islands" mean the goods of truth of the natural man, for "to inhabit," in the Word, signifies to live, and "inhabitants" the goods of life; "kings" mean all truths from good; "faces" signify the interiors and the affections; "to be astonished," "affrighted," and "troubled" signify to be entirely changed as to state. This makes clear what these things involve in the internal sense, namely, that all cognitions of truth and good and the confirming knowledges that man from infancy has imbibed from the Word and from teachers, will change their places and their state in the natural man and perish out of sight when falsities enter.

[3] In Isaiah:

The king of Assyria shall lead the captivity of Egypt and the crowd of Cush that is to be carried away; then shall they be dismayed and ashamed because of Cush their expectation, and because of Egypt their adornment; and the inhabitant of this island shall say in that day, Behold, such is our expectation, whither we flee for help to be delivered from before the king of Assyria; and how shall we escape? (Isaiah 20:4-6).

No one can perceive anything about the church in these words, but only something obscurely historical, which is not known to have occurred, as that the king of Assyria will lead away Egypt and Cush into captivity, and that the dwellers of some island would grieve in heart over it; yet, here as elsewhere, some matter of the church is treated of, and this matter becomes manifest when it is known that "the king of Assyria" signifies the rational perverted, and thence the reasoning from false knowledges which favor the delight of natural loves, over which the natural man grieves because it is perverted thereby; for "the king of Assyria shall lead the captivity of Egypt and the crowd of Cush that is to be carried away" signifies that the perverted rational will claim to itself the knowledges of the natural man, and will confirm itself by these and by its delights, which these favor, "the king of Assyria" meaning the rational perverted, "to lead the captivity" and "to carry away the crowd" meaning to claim for itself and to confirm itself by reasonings, "Egypt" meaning the knowing faculty of the natural man, and "Cush" the delight which it favors.

That the goods of truth of the natural man grieve on this account, or that the natural man, in which are the goods of truth, grieves is signified by all the things that follow, namely, that "they shall be dismayed and ashamed because of Cush their expectation, and because of Egypt their adornment; and the inhabitant of the island shall say in that day," and what follows; "the inhabitant of the island" meaning the good of truth, of the natural man, or the natural man in whom is the good of truth, "inhabitant" signifying good, and "island" truth, both in the natural man (as above). That there is such a sense in these words can hardly be believed, and yet it is there.

[4] In the same:

These shall lift up their voice, they shall shout for joy; for the majesty of Jehovah they shall cry aloud from the sea; therefore glorify Jehovah in Urim, the name of [Jehovah] the God of Israel in the islands of the sea (Isaiah 24:14-15).

This chapter treats of the vastation of the church, and in these verses of the establishment of a new church among the gentiles; the joy of these is described by "they shall lift up their voice, they shall shout for joy; for the majesty of Jehovah they shall cry aloud from the sea," or from the west; "the sea" when it means the west signifying the natural, for the reason that those who dwell in the western quarter in the spiritual world are in natural good, while those who dwell in the eastern quarter are in celestial good; and as the Gentiles of whom the church was constituted were in natural good it is said "glorify Jehovah in Urim, the name of the God of Israel in the islands of the sea," which signifies that they were to worship the Lord from the goods and truths in the natural man, for "Urim" means a fire and a hearth, and these signify the good of love of the natural man; "the islands of the sea" signify the knowledges of truth and good, which are the truths of the natural man; and "to glorify" signifies to worship and adore; "Jehovah" and "God of Israel" mean the Lord, who is called "Jehovah" where good is treated of, and "the God of Israel" where truth is treated of; it is therefore said "glorify Jehovah in Urim," that is, from good, "and the name of the God of Israel in the islands of the sea," that is, from truths. This makes clear that "islands of the sea" signify the truths of the natural man.

[5] In the same:

He shall not quench nor break till He have set judgment in the earth; and the islands shall hope in His law. Sing unto Jehovah a new song, His praise, the end of the earth, ye that go down to the sea, its fullness, ye islands and the inhabitants thereof. Let the wilderness and its cities extol, the villages that Arabia doth inhabit; let the inhabitants of the cliff sing aloud, let them cry aloud from the top of the mountains. Let them give glory unto Jehovah, and declare His praise in the islands (Isaiah 42:4, 10-12).

This, too, treats of the Lord and of a new church to be established by Him, and "islands" mean those who are merely in truths from the natural man, and are therefore as yet remote from true worship; so, "till He have set judgment in the earth, and the islands shall hope in His law," signifies until He shall have given intelligence to those who are of the church, and the knowledges of truth to those who are more remote from the church; "to set judgment" meaning to give intelligence; "to hope in the law" meaning to give the knowledges of truth, for "the earth" signifies those who are of the church, and in an abstract sense the church itself in respect to intelligence from spiritual truths, and "the islands" signify those who are remote from the church, and in an abstract sense the church in respect to the knowledges of truth and good, or the church in respect to the truths of the natural man that correspond to spiritual truths; "sing unto Jehovah a new song, His praise, the end of the earth, ye that go down to the sea, and its fullness, ye islands and the inhabitants thereof," signifies the worship of the Lord by those who are remote from the church, and in an abstract sense, the worship of the natural man from truths and goods; "to sing a song" and "to praise" signify worship from a glad mind; "the end of the earth" signifies those who are in the ultimates of the church, and in an abstract sense its ultimates; "the sea and its fullness" signify the natural man and all things therein; "islands and inhabitants" signify the truths and goods of the natural man, "islands" its truths, and "inhabitants" its goods (as above). What is signified by "let the wilderness and its cities extol, and the villages that Arabia doth inhabit; let the inhabitants of the cliff sing aloud, let them cry aloud from the top of the mountains," see above n. 405, where this is explained; "let them give glory unto Jehovah, and let the islands declare His praise," signifies worship from internals and externals; "to give glory" meaning worship from internals, and "to declare praise" worship from externals, for externals declare, and "islands" mean the truths of the natural man from which is worship.

[6] In the same:

Attend unto Me, My people, and give ears unto Me, O My nation; for the law shall go forth from Me, and I will arouse My judgment for a light of the peoples. My righteousness is near, My salvation is gone forth, and Mine arms shall judge the peoples; the islands shall hope in Me, and on Mine arm shall they trust (Isaiah 51:4-5).

This is said of the Lord; "Attend unto Me, My people, and give ears unto Me, O My nation," signifies all who are of the church who are in truths and goods, "people" meaning those who are in truths and "nation" those who are in goods. It is said "attend" and "give ears," in the plural, because all are meant; "the law shall go forth from Me, and I will arouse My judgment for a light of the peoples," signifies that from Him are Divine good and Divine truth, from which is illustration; "law" signifying the Divine good of the Word, and "judgment" the Divine truth of the Word, "for a light of the people" signifying illustration; "My righteousness is near, My salvation is gone forth," signifies the judgment, when those who are in the good of love and in truths therefrom are saved, "righteousness" having reference to the salvation of those who are in good at the day of judgment, and "salvation" of those who are in truths; "Mine arms shall judge the peoples" signifies judgment upon those of the church who are in falsities, "peoples" here having the contrary sense; "the islands shall hope in Me, and on Mine arm shall they trust," signifies the approach of those to the church who are remote from the truths of the church, and their trust in the Lord; "the islands" signifying those who are remote from the truths of the church because they are in natural light and not yet in spiritual light from the Word, and "to trust on His arm" signifies trust in the Lord who has all power, "arm" in reference to the Lord meaning omnipotence.

[7] In the same:

Hear, O islands, and attend ye peoples from afar (Isaiah 49:1).

"The islands" stand for those who are in truths, and "the peoples from afar" for those who are in goods, and in an abstract sense, truths and goods, both in the natural man; "from afar" is predicated of the goods that are in the natural man, while "near" is predicated of the goods that are in the spiritual man. "Peoples" here signify goods, because in the original a different word is used from that which signifies truths; for this word is also applied to nations, whereby goods are signified (as is evident from the same word in Genesis 25:23).

[8] In Jeremiah:

Hear the word of Jehovah, ye nations, and declare it in the islands afar off (Jeremiah 31:10).

"Nations" stand for those who are in goods, and in an abstract sense for goods; and "islands" for those who are in truths, and in an abstract sense, for truths in the natural man; "afar off" signifies remote from the truths of the church, which are spiritual (that "afar off" has this signification, see Arcana Coelestia 8918). But these words in a purely spiritual sense, signify that the internal man shall teach the external, or the spiritual the whole natural man, the truths of the Word, for it is this that "the nations declare in the islands afar off;" but this pure sense, which is for angels, is with difficulty perceived by men, for it is with difficulty that men can think abstractedly from persons and places, for the reason that the thought of men is natural, and natural thought differs from spiritual thought in this, that it is tied down to places and persons and is consequently more limited than the spiritual. And this is why many things that have been explained will perhaps with difficulty fall into the ideas of the thought of those who keep the sight of the mind fixed on the sense of the words.

[9] In David:

The kings of Tarshish and of the islands shall bring an offering; the kings of Sheba and Seba shall offer a gift (Psalms 72:10).

This is said of the Lord, and "to bring and offer a gift" means to worship; and "kings of Tarshish and of the islands" mean the interior and exterior truths of the natural man, "the kings of Tarshish" its interior truths, and "islands" its exterior truths; "the kings of Sheba and Seba" mean the interior and exterior goods of the natural man, "Sheba" its interior goods, and "Seba" its exterior goods. By the truths of the natural man the knowledges of truth are meant, and by the goods of the natural man the knowledges of good are meant. (That these are meant by "Sheba and Seba," see Arcana Coelestia, n. 1171, 3240; and that the interior truths of the natural man are meant by "Tarshish," see just below.) And because these are meant, those who are in the knowledges of truth and good are also meant.

[10] In Isaiah:

Who are these that fly as a cloud, and as doves to their windows? Because the islands shall trust in Me, and the ships of Tarshish in the beginning, to bring thy sons from far (Isaiah 60:8-9).

This, too, is said of the Lord, and it signifies that those will receive and acknowledge Him who are in simple truth and good, who are such as perceive the truths of the Word in a natural way, that is, according to the sense of the letter, and do them, "the islands" signifying those who perceive the Word in a natural way, that is, according to the sense of the letter, "the ships of Tarshish in the beginning" meaning the goods that they bring forth and do, for "Tarshish" signifies the natural man in respect to knowledges, and "Tarshish in the beginning" the natural man in respect to the knowledges of good, because Tarshish abounded in gold and silver, and these the ships brought away thence (1 Kings 10:22); at first, gold, which signifies good; and as truths are from good it is also said "to bring thy sons from far." And as "islands" and "ships of Tarshish" signify the knowledges of truth and good of the natural man, it is said, "Who are these that fly as a cloud and as doves to their windows?" "cloud" signifying the truths of the sense of the letter of the Word, "doves" the goods therein, and "windows" truths from good in light. (That "ships" signify the knowledges of truth and good from the Word, see Arcana Coelestia 1977, 6385; and that "windows" signify truths in light, and therefore the intellectual, n. 655, 658, 3391)

[11] In the same:

Howl, ye ships of Tarshish; for Tyre is laid waste, so that there is no house, nor doth anyone enter; from the land of Kittim it shall plainly come to them. The inhabitants of the island are still, the merchant of Zidon passeth over the sea, they have filled thee. Be ashamed, O Zidon, for the sea saith, the stronghold of the sea, I have not travailed, neither brought forth; I have not trained up young men, I have not brought up virgins. When the report comes from Egypt they shall be in travail, as at the report respecting Tyre. Pass ye over into Tarshish; howl, ye inhabitants of the island (Isaiah 23:1-2, 4-6).

This describes the desolation of truth in the church; for "the ships of Tarshish" signify the knowledges of good from the Word, and "Tyre" the knowledges of truth therefrom. That there is no good because there are no truths is signified by "howl, ye ships of Tarshish, for Tyre is laid waste, so that there is no house, nor doth anyone enter," that falsities then enter until there are no longer any goods of truth and truths of good in the natural man, is signified by "from the land of Kittim it shall plainly come to them; the inhabitants of the island are still, the merchant of Zidon passeth over the sea, they have filled thee;" "the land of Kittim" signifies falsities; "the inhabitants of the island" signify the goods of truth in the natural man (as above); "the merchant of Zidon" signifies the knowledges from the Word; "passeth over the sea" signifies which are in the natural man; "they have filled thee" (that is, the ships of Tarshish) signifies, they have enriched thee by them. The vastation of truth and good in the natural man is further described by "Be ashamed, O Zidon, for the sea said, the stronghold of the sea, I have not travailed, neither brought forth; I have not trained up young men, I have not brought up virgins;" "Zidon," as well as "Tyre," signifies the knowledges of truth and good in the church; "the sea, the stronghold of the sea," signifies the whole natural man; "I have not travailed, neither brought forth," signifies that there is nothing of the church conceived or generated; "young men" signify the affections of truth, and "virgins" the affections of good. This took place because cognitions from the Word and confirming knowledges [scientifica] were applied to falsities and evils which is signified by "when the report comes from Egypt they shall be in travail, as at the report respecting Tyre;" "Egypt" signifying knowledges [scientifica]; "Tyre," the cognitions from the Word, here those vastated by the falsities and evils to which they have been applied; and as there is lamentation on this account it is said "they shall be in travail." That all good in the natural man and all truth there would thus perish is signified by "pass ye over into Tarshish; howl, ye inhabitants of the island;" "Tarshish" signifying interior goods and truths in the natural man; "the inhabitants of the island" signifying exterior goods and truths therein (as above), "to howl" signifying grief on account of vastation.

[12] In Jeremiah:

I took the cup out of Jehovah's hand, and made all the nations to drink, unto whom Jehovah sent me, all the kings of Tyre, and all the kings of Zidon, and the kings of the island which is in the crossing (beyond) the sea (Jeremiah 25:17, 22).

Many nations are enumerated in this chapter that are not cited here, all of which signify the goods and truths of the church in general and in particular that are vastated; and "the kings of Tyre and Zidon" signify the knowledges of truth and good from the Word in the natural man; for all the knowledges of truth and good, so far as they are knowledges, are in the natural man; they become truths and goods when men live according to them, because it is by means of the life that they are received in the spiritual man; "the kings of the island which is in the crossing beyond the sea" signify the knowledges of truth in the ultimate of the natural man, which is called the natural-sensual, because through this there is a crossing into the interiors of the natural man, "sea" signifying the natural man in general (See above, n. 275, 342). The vastation of these things is meant by "the cup of Jehovah which the prophet made the nations to drink."

[13] In the same:

Because of the day that cometh to devastate all the Philistines, to cut off from Tyre and Zidon every residue that helpeth; for Jehovah devastates the Philistines, the remnant of the island of Caphtor (Jeremiah 47:4).

"The Philistines" mean those who are in faith alone, or in faith separate from charity, therefore they are also called "the uncircumcised," which signifies that they have no charity (See Arcana Coelestia 2049, 3412, 3413, 8093, 8313); "to cut off from Tyre and Zidon every residue that helpeth" signifies that they have no knowledge of truth and good; "the residue that helpeth" signifying that they are no longer concordant; "the remnant of the island of Caphtor" has a like signification.

[14] In the same:

Pass over into the islands of the Kittim and see; send into Arabia and consider well, and see whether there hath been such a thing, whether a nation hath changed gods (Jeremiah 2:10-11).

"To pass over and to send into the islands of the Kittim and into Arabia" does not signify to send to those places, but to all who live naturally in truths and goods according to their religious principle; "the islands of the Kittim" meaning where those are who live naturally in truths, and "Arabia" where those are who live naturally in goods, that is, according to their religious principle; "the Kittim" and "Arabia" signify such persons and things; for all who do not have the Word or any revelation from heaven, and live according to their religious principle, live naturally; for to live spiritually is to live solely in accordance with truths and goods from the Word and from revelation out of heaven.

[15] In Zephaniah:

Jehovah will be fearful upon them; for He will make lean all the gods of the earth, ² that they may worship Him, every man from his place, all the islands of the nations, ye Kushites also, slain by my sword shall they be (Zephaniah 2:11-12).

This, in the internal sense, signifies that the falsities of evil will be dispersed, and truths and goods given to those who are in falsities indeed, but not in the falsities of evil; "the gods of the nations that He will make lean" signify the falsities of evil, "gods" signifying falsities, "nations" evils, and "to make lean" to remove evils from falsities; "the islands of the nations" and "the Kushites" signify those who are in falsities indeed, but not in the falsities of evil; and in an abstract sense they signify falsities, but not falsities of evil; and as falsities not of evil are in the natural man, therefore "the islands of the nations" signify the natural man in respect to such falsities, or in respect to falsities in the natural man; these falsities are signified by "slain by my sword." (Respecting the falsities of evil, and the falsities not of evil, see The Doctrine of the New Jerusalem 21.)

[16] In David:

He shall have dominion from sea to sea, and from the river even unto the uttermost parts of the earth. The islands shall bow low before Him; and His enemies shall lick the dust (Psalms 72:8-9).

This is said respecting the Lord; and "to have dominion from sea to sea, and from the river even unto the uttermost parts of the earth," means His dominion over all things of heaven and the church; for the boundaries in the spiritual world are seas, and the intermediate regions are lands, where there are habitations for angels and spirits; therefore "from sea to sea" signifies all things of heaven, and because all things of heaven, it signifies also all things of the church; for the goods of love and the truths therefrom are what constitute both heaven and also the church, so "from sea to sea" signifies also all things of the church.

All things of heaven and of the church are signified by "from the river even unto the uttermost parts of the earth;" but this signifies all things of heaven and of the church in respect to truths, while "from sea to sea" signifies all things of heaven and of the church in respect to goods; for in the spiritual world the seas are the boundaries of the land east and west, and in the lands from the east to the west those dwell who are in the good of love; while "the river" means the first boundary, and "the uttermost parts of the earth" the last boundaries from south to north, where those dwell who are in truths from good; these boundaries were represented in respect to the land of Canaan by the rivers Jordan and Euphrates. Because the places that are about the last boundaries are meant by "islands," these signify truths in last things; and these, although they are not truths, are accepted as truths; for genuine truths are diminished from the midst towards the borders, since those who are about the borders are in natural light, and not so much in spiritual light. "Enemies" signify evils, of whom it is said that they "shall lick the dust," that is, that they are damned.

[17] In the same:

Jehovah reigneth; the earth shall exult; many islands shall be glad (Psalms 97:1).

This signifies that the church where the Word is and the church where the Word is not, consequently those who are in spiritual truths and those who are in truths not spiritual, shall rejoice on account of the Lord's kingdom. "The earth" signifies the church where the Word is, and "the islands" the church where the Word is not, consequently those who are far away from spiritual truths; for the truths of the Word only are spiritual, whereas those who are outside the church, as they do not have the truths of the Word, have only natural truths; this is why they are called "islands."

[18] By "islands" in the Word certain islands of the sea are not meant, but places in the spiritual world inhabited by those who have a natural knowledge of cognitions that in some measure agree with the cognitions of truth and good that are in the Word; and these places sometimes appear there as islands in a sea; so in an abstract sense "islands" signify the truths of the natural man. This is so called from a sea in which there are islands, for "the sea" signifies the generals of truth, or the truths of the natural man in general. This is the signification of "islands" in Genesis:

The sons of Javan were Elisha and Tarshish, Kittim, and Dodanim. From these were the islands of the nations separated in their lands; everyone after his tongue, after their families, in their nations (Genesis 10:4-5).

And in Isaiah:

He will come to gather all nations and tongues that they may come and see My glory; and I will set a sign among them, and I will send those of them that escape unto the nations, to Tarshish, Pul, and Lud, that draw the bow, to Tubal, and Javan, to the islands afar off, that have not heard My fame, neither have seen My glory; and they shall declare My glory among the nations (Isaiah 66:18-19; likewise Isaiah 11:10-11).

[19] As most things in the Word have also a contrary sense, so have islands; and in this sense "islands" signify the falsities opposed to the truths in the natural man. In this sense "islands" are mentioned in the following passages. In Isaiah:

I will make waste mountains and hills and dry up all their herbs; and I will make the rivers islands, and I will dry up the pools (Isaiah 42:15-16).

This may be seen explained in the preceding article, n. 405. In Ezekiel:

I will send a fire upon Magog, and upon the secure inhabitants of the islands (Ezekiel 39:6).

In Isaiah:

[He will repay] wrath to His adversaries, retribution to His enemies; to the islands He will repay retribution (Isaiah 59:18).

Behold, the nations are as a drop from a bucket, and are reckoned as the dust of the balance; behold, He taketh up the islands as a very little thing (Isaiah 40:15).

"Nations" here stand for evils, and "the islands" for falsities. In the same:

Keep silence, O islands; let the peoples renew power; let them draw near, then let them speak; let us come near together for judgment. The islands saw and feared; the ends of the earth trembled (Isaiah 41:1, 5).

脚注: