sa (1 Samuel 24:16-21), Maluha-luhang inamin ni Haring Saul na nakagawa siya ng mali kay David. Hinahangad niya ang buhay ni David, ngunit nagpakita ng awa sa kanya si David. Ang awa ni David sa pagkakataong iyon ay kumakatawan sa paraan ng pagharap ng Panginoon Mismo ng kasamaan nang may awa. Malinaw na sinadya nating sundin ang halimbawang iyon. Sa mga ebanghelyo, sinabi ng Panginoon na dapat nating mahalin maging ang ating mga kaaway (Mateo 5:44; Lucas 6:35).

Dahil nagpakita ng awa si David kay Saul, nagkaroon ng pagkakasundo sa pagitan nila. Hindi iyon mangyayari kung sinaway niya si Saul. Ngunit, hindi nagtagal pagkatapos noon, hinahanap muli ni Saul ang buhay ni David, upang subukang patayin siya. Sobra para sa kanilang pagkakasundo! At... Nagpakitang muli ng awa si David kay Saul, at muling nagsisi si Saul. Ngunit malinaw na hindi na nagtitiwala si David kay Saul. Siya at si Saul ay pumunta sa kani-kanilang landas, at narito ang kasunod na bagay na sinasabi sa atin ng Salita:

At sinabi ni David sa kaniyang puso, Ngayon ay mamamatay ako balang araw sa pamamagitan ng kamay ni Saul. Wala nang higit na mabuti sa akin kundi ang tumakas akong madali sa lupain ng mga Filisteo; at si Saul ay mawawalan ng pag-asa sa akin, na hahanapin pa ako sa alinmang bahagi ng Israel. Sa gayo'y tatakas ako sa kaniyang kamay. (1 Samuel 27:1)

Sinabi ni Saul, “Hindi na kita sasaktan pa” (1 Samuel 26:21), ngunit malinaw na hindi na naniniwala si David sa mga ganitong uri ng mga pangako mula kay Saul. At sino ang maaaring sisihin sa kanya?

Mabuti pa rin na nagpakita siya ng awa kay Saul — na pinagbawalan niya ang kanyang kasama na saksakin ang hari habang siya ay natutulog (1 Samuel 26:8). Nais ng Panginoon na harapin natin ang kasamaan nang may awa. Paulit-ulit Niyang sinasabi sa atin na magpatawad. Ngunit ano ang dapat nating gawin kapag ang mga tao ay tila itinuturing ang ating pagpapatawad bilang isang carte blanche upang gawin muli ang masamang bagay? Paano tayo nagpapakita ng awa sa mga taong aktibong gumagawa ng mga bagay na nakakasakit sa atin — o sa mga taong sa tingin natin ay hindi ligtas, dahil sa isang pattern na naitatag sa paglipas ng panahon? I-explore natin yan. Sa madaling salita, posible para sa atin na mahalin ang mga tao at protektahan ang ating sarili mula sa kanila nang sabay. Paano?

Narito ang isang bagay na sinasabi ng Panginoon tungkol sa kung paano namin binabalanse ang pagkakasundo sa pagtatakda ng mga hangganan, sa Mateo 18:15-17. Binabalangkas ng mga tagubiling ito ang proseso na nais ng Panginoon na sundin natin kapag may gumagawa ng mga bagay na nakakasakit sa atin.

"Kung ang iyong kapatid ay magkasala laban sa iyo, humayo ka, ipakita mo sa kanya ang kanyang kasalanan sa pagitan mo at sa kanya na nag-iisa. Kung siya ay nakikinig sa iyo, nabawi mo ang iyong kapatid. Ngunit kung hindi siya makikinig, magsama ka pa ng isa o dalawa, upang sa bibig ng dalawa o tatlong saksi ay mapagtibay ang bawat salita. Kung ayaw niyang makinig sa kanila, sabihin mo sa kapulungan.

Sabi niya, “kung ang iyong kapatid ay magkasala laban sa iyo” (Mateo 18:15), ngunit medyo malinaw na ginagamit Niya ang salitang iyon na "kapatid" upang ipahiwatig ang ating kapwa sa pangkalahatan (tingnan Arcana Coelestia 2360:6, 7; Ipinaliwanag ng Apocalypse 746:15).

Nalalapat ang mga tagubiling ito sa tuwing ang isang taong karelasyon natin ay gumagawa ng isang bagay na nakakasakit sa atin.

Ang huling sinabi ng Panginoon ay kung hindi natin ito magagawa sa ating “kapatid,” ituring natin siyang “isang pagano at maniningil ng buwis” (Mateo 18:17). Kung iyon lang ang bahagi ng mga tagubiling ito na binibigyang pansin namin, kung gayon ang mga ito ay medyo malupit. Ngunit kung iyon lang ang bahagi ng mga tagubiling ito na binibigyang-pansin natin, nawawala ang buong punto — na hindi tayo dapat dumiretso mula sa pagkakaroon ng problema sa isang tao tungo sa pag-iwas sa kanila. May proseso na dapat nating sundin, at kailangan nating gawin ito nang paisa-isa, at kailangan lang nating pumunta sa huling hakbang na iyon kung talagang kailangan. Bilang tao, madali tayong mag-isip ng lahat-o-wala. Ito ay totoo lalo na kung tayo ay galit sa isang tao, o kung ang kanilang pag-uugali ay nagpaparamdam sa atin na hindi tayo ligtas. Iniisip namin, "malapit ako sa taong ito, at walang mga hangganan sa pagitan namin, o humiwalay ako sa kanila at walang ugnayan sa pagitan namin." Maaaring alam natin sa cognitively na hindi kailangang maging ganoon, ngunit kadalasan ang ating mga emosyon ay nagsasabi na iyon ang dapat na paraan. Kailangan ng kapanahunan at kailangan ng karunungan upang manatili sa gitna — upang kilalanin at tugunan ang pinsalang ginagawa sa atin ng pag-uugali ng ibang tao, nang hindi lubusang hinihiwalay ang ating sarili mula sa taong iyon. Hindi ito ang pinakamadali o pinaka natural na landas na tatahakin. Ngunit ito ang landas na hinihiling sa atin ng Panginoon na tahakin.

Sinabi niya na kung ang ating kapatid ay magkasala laban sa atin, ang unang hakbang ay, “pumunta at sabihin sa kanya ang kanyang kasalanan sa pagitan mo at sa kanya nang mag-isa” (Mateo 18:15). Napakaraming kahulugan na ito ang unang hakbang. Kung may problema ka sa isang tao, kausapin mo siya tungkol dito. Ang bagay ay, kailangan nating tiyakin na ito ang unang hakbang na gagawin natin. Ang ikalawang hakbang ay ang makisali sa ibang tao, at kung minsan ay gagawa tayo ng ikalawang hakbang bago tayo gumawa ng unang hakbang. Nagrereklamo kami sa aming mga kaibigan tungkol sa taong nanakit sa amin, bago pa man namin napag-usapan ang taong iyon tungkol sa kanilang pag-uugali. Kapag ginawa natin iyon, kadalasan mas lalo tayong nahuhulog sa sama ng loob. Minsan gusto nating humingi ng payo bago natin kausapin ang taong nanakit sa atin — at maaaring angkop na humingi ng payo sa isang mentor o isang propesyonal. Ngunit hindi natin kailangang gawing negosyo ng ibang tao ang problema. Hindi man lang kaagad. Kung naiinis ka sa isang tao, magsimula sa pamamagitan ng pakikipag-usap sa kanila habang ang isa ay lumaki sa isa pa. Ito ang nagbibigay sa amin ng pinakamahusay na pagbaril sa aktwal na pagkakasundo. Ang sabi ng Panginoon, "... kung ang iyong kapatid ay magkasala sa iyo ay pumunta ka at sabihin mo sa kanya ang kanyang kasalanan sa pagitan mo at siya lamang. Kung pakikinggan ka niya, nakuha mo ang iyong kapatid" (Mateo 18:15).

Malinaw na hindi ito nangangahulugan na dapat nating ilagay ang ating sarili sa mga mapanganib na sitwasyon. Kung nasaktan tayo nang husto ng isang tao, maaaring hindi ligtas na makipagkita sa kanila nang isa-isa. Ang diwa ng turong ito ay hindi natin dapat laktawan ang unang hakbang maliban kung kailangan natin. At may mga bagay na magagawa natin para protektahan ang ating sarili sa unang pag-uusap na iyon. Maaari tayong kumuha ng isang dahon mula sa aklat ni David, at makipag-usap sa taong nanakit sa atin mula sa malayo (1 Samuel 26:13). Makipag-usap sa kanila sa telepono, o magsulat ng isang liham. O maaari tayong mag-usap sa isang pampublikong lugar, tulad ng isang restaurant, kung saan mas ligtas tayo.

Kung mayroon tayong isa-isang pag-uusap at ayaw pa ring pakinggan ng ating kapatid, sinabi ng Panginoon na maaari tayong magdala ng “isa o dalawa pa.” (Mateo 18:15). Sa madaling salita, sa puntong iyon maaari nating isali ang ibang mga tao, kung kailangan natin. Isa o dalawang tao lang. Hindi tayo dapat mag-rally ng posse — masyadong mabilis na tumataas. At siyempre, mahalagang pumili ng mga tamang tao. Ang mga taong kinasasangkutan natin ay dapat na matatalino, may antas ng ulo. Sa isip, sila ay mga taong pinagkakatiwalaan ng ating mga sarili at ng taong may hinaing tayo, dahil ang mga taong iyon ay maaaring magtayo ng mga tulay at kumilos bilang mga tagapamagitan. Kailangan nating tandaan na kapag nasangkot tayo sa mga third party, pinapalaki natin ang mga bagay-bagay, at may posibilidad na ang taong nakakaranas tayo ng karaingan ay makaramdam ng pakikisama at hindi maganda ang reaksyon. Kung kailangan nating makisali sa ibang tao, sinabi ng Panginoon na kaya natin — ngunit hindi natin dapat gawin ang hakbang na ito maliban kung kailangan natin.

Ang ikatlong hakbang ay “sabihin ito sa simbahan” (Mateo 18:17). Hindi ito nangangahulugan na dapat nating ipahayag ang ating mga hinaing sa isa't isa kapag nagtitipon tayo para sa mga pampalamig pagkatapos ng pagsamba. Ang salitang Griego dito na isinalin bilang “simbahan” (ἐκκλησία) ay talagang nangangahulugang “pagtitipon,” o “pagtitipon.” Kaya't ang punto ng Panginoon ay kung ang isang tao ay hindi makikinig sa atin o magbago ng kanilang masasakit na pag-uugali - kahit na kami at ang ilang mga pinagkakatiwalaang tao ay nakipag-usap sa kanila tungkol dito - pagkatapos ay pinahihintulutan kaming magsalita nang hayagan tungkol sa aming mga hinaing. Maaari nating isali ang ating komunidad, kung iyon ay isang kapaki-pakinabang na bagay na dapat gawin. Marahil ang "pagsasabi nito sa simbahan" ay nagpapahiwatig na pinapayagan kaming humingi ng isang uri ng pampublikong arbitrasyon. Noong unang panahon, gagawin ng mga pinuno ng simbahan ang ganoong bagay. Sa panahon ngayon, kung gusto natin ng public arbitration kadalasan tayo ay pumupunta sa korte.

Ang huling hakbang, ayon sa mga salita ng Panginoon sa Mateo 18, ay ituring ang ating kapatid bilang “isang pagano at maniningil ng buwis” (Mateo 18:17). Hindi ito nangangahulugan na pinapayagan tayong hamakin o manira o kamuhian ang taong may problema tayo — hindi tayo kailanman pinapayagang gawin ang mga bagay na iyon. Nangangahulugan lamang ito na kung mabigo ang lahat, at patuloy tayong sinasaktan ng taong nanakit sa atin, pinapayagan tayong ihiwalay ang ating sarili sa kanila. Pinapayagan kaming tratuhin sila bilang isang taong hindi bahagi ng aming globo. Sa pagsasagawa, kabilang dito ang paglilimita sa ating mga pakikipag-ugnayan at komunikasyon sa taong nanakit sa atin.

Sinabi ng Panginoon na pinapayagan tayong gawin ang mga ganitong bagay — pinapayagan tayong magtakda ng mga hangganan, kung kinakailangan. Ngunit may prosesong dapat sundin. Hindi tayo maaaring dumiretso mula sa pananakit ng ating damdamin hanggang sa pagputol ng ugnayan sa nagkasala. At narito ang talagang mapaghamong bahagi: pagkatapos sabihin ng Panginoon ang mga bagay na ito tungkol sa mga hangganang pinapayagan tayong itakda, nakipag-usap Siya sa Kanyang mga disipulo:

Nang magkagayo'y lumapit si Pedro sa Kanya at nagsabi, Panginoon, gaano kadalas magkasala ang aking kapatid laban sa akin, at patatawarin ko siya? Hanggang sa makapito?"

Sinabi sa kanya ni Jesus, "Hindi ko sinasabi sa iyo, hanggang sa pitong beses, ngunit hanggang pitumpu't pito." (Mateo 18:21-22)

Sa Makalangit na Doktrina ng Bagong Simbahan ay sinabihan tayo na ang “pitompu’t pitong” ay nangangahulugang “palagi, nang hindi binibilang” (Ipinaliwanag ang Apokalipsis 257:4, 391:21).

Sa ating pagbigkas mula kay Lucas ang Panginoon ay nagsabi ng isang katulad na bagay:

Kung ang iyong kapatid ay magkasala laban sa iyo, sawayin mo siya; at kung siya ay magsisi, patawarin mo siya. At kung siya ay magkasala laban sa iyo ng makapito sa isang araw, at makapito sa isang araw ay babalik sa iyo, na nagsasabi, "Ako ay nagsisi," patatawarin mo siya. (Lucas 17:3, 4)

Sinabi ng Panginoon na pinapayagan tayong magtakda ng mga hangganan, ngunit sinabi rin Niya na kailangan nating patawarin ang mga tao sa tuwing sinasaktan nila tayo. At ang buong punto ng sermon na ito ay maaari nating gawin ang dalawa nang sabay. Ang pagpapatawad ay hindi katulad ng pagbibigay ng pahintulot sa mga tao na tratuhin tayo ng masama. Ang patawarin ang isang tao ay ang pagsuko ng iyong karapatang panghawakan ang taong iyon sa ilalim ng iyong sarili, sa iyong isip at sa iyong puso. Ang magpatawad ay ang pagsuko ng karapatang mapoot. Ito ay isang bagay na ginagawa natin para sa ating sariling kapakanan, para sa ating sariling kapayapaan, dahil ang poot ay nakakalason sa kaluluwa.

Sa isang paraan, ang pagpapatawad sa isang tao ay hindi tungkol sa taong pinatawad natin. Ang magpatawad ay ang pag-aayos ng ating sarili sa Panginoon. Nang humingi sa kanya ng tawad ang mga kapatid ni Joseph, sumagot siya, “Ako ba ay nasa lugar ng Diyos?” (Genesis 50:19). Sa madaling salita, sinabi niya na hindi niya trabaho na husgahan ang kanyang mga kapatid o patawarin sila sa kanilang mga kasalanan. Iyon ay gawain ng Diyos. Ang pagtukoy kung ang ibang tao ay karapat-dapat sa kapatawaran o hindi ay hindi natin trabaho. Inutusan tayong mahalin ang ating kapwa — mahalin maging ang ating mga kaaway — at ang utos na iyon ang namamahala sa bawat pakikipag-ugnayan natin sa bawat tao. At kung mamahalin natin ang isang tao, hindi natin kayang panindigan ang sama ng loob. Hindi natin maaaring bigyan ang ating sarili ng pahintulot na mapoot. Ngunit ang pagmamahal sa isang tao at pagtatakda ng mga hangganan sa kanila ay maaaring mangyari nang sabay-sabay. Ang panghahawakan sa katotohanang iyon ay ang pagkakaroon ng puwang sa gitna, ang pag-iwas sa "alinman-o" na pag-iisip — alinman tayo ay malapit at walang mga hangganan, o tayo ay naghiwalay at walang pag-ibig. Upang hawakan ang gitnang espasyo na iyon ay nangangailangan ng karunungan at kapanahunan - at iyon ang hinihiling sa atin ng Panginoon.

Magtatapos tayo sa pamamagitan ng pagtingin sa isang sipi mula sa Doktrina sa Langit, isang sipi na naglalarawan sa paraan ng pakikitungo sa atin ng mga anghel kapag pinili natin ang masama.

Ang mga anghel ay laging kasama natin, pinoprotektahan tayo sa mga paraan na hindi natin nakikita o nararamdaman. (Misteryo ng Langit 5854)

Buti nalang nandyan sila! Sa ibang sipi ay sinabihan tayo na kung wala sila sa atin, tayo ay "agad na mamamatay" (Misteryo ng Langit 50). Ngunit ang mga anghel na iyon ay hindi maaaring naroroon sa gitna ng masasamang pag-iisip o masasamang pagmamahal — kaya kapag pinili natin ang kasamaan, itinutulak natin ang mga anghel palayo.

Ngunit hindi sila umaalis sa lahat ng paraan. Kapag pinili natin ang kasamaan, kasama pa rin natin sila — ngunit sa malayo. Ang mas malalim na paglubog natin sa kasamaan ay mas lumalayo sila, ngunit nandoon pa rin sila. Mas gusto nilang maging malapit sa atin: mas gusto nilang mahalin tayo nang malapitan. Ngunit kung hindi nila magagawa iyon, mahal nila tayo mula sa malayo. Minsan ipinapalagay natin na ang pag-ibig at distansya ay magkahiwalay: na tayo ay malapit sa isang tao, o hindi natin sila kayang mahalin. Ngunit hindi ito ganoon. Maaari nating tularan ang halimbawa ng mga anghel. Maaari tayong magmahal mula sa malayo, kung kinakailangan. Ang mga anghel mismo ay sumusunod sa halimbawa ng Panginoon - na hindi magsasabi na ang masama ay mabuti, na gayunpaman ay handang magpatawad, at sagana sa awa sa lahat ng tumatawag sa Kanya (Salmo 86:5). ¹

Mga talababa:

257. Since in this prophetical book numbers are often mentioned, and no one can know the spiritual sense of the things contained therein unless it is known what the particular numbers signify (for all numbers in the Word, like all names, signify spiritual things), and since the number "seven" is often mentioned among others, I will here show that "seven" signifies all persons and all things, likewise fullness and totality; for that which signifies all persons and all things signifies also fullness and totality, for fullness and totality are predicated of the magnitude of a thing, and all persons and all things are predicated of multitude. That "seven" has such a signification can be seen from the following passages. In Ezekiel:

They that dwell in the cities of Israel shall set fire to and burn the arms, and the shield, and the buckler, with the bow and with the arrows, and the hand-staff, and the spear; and they shall make a fire with them seven years. And they shall bury Gog and all his multitude, and they shall cleanse the earth seven months (Ezekiel 39:9, 11-12).

Here the desolation of all things in the church is treated of: "those that dwell in the cities of Israel" signify all goods of truth; "to set fire" signifies to consume by evils. "The arms, the shield, the buckler, the bow, the arrows, the hand-staff, the spear," are all things pertaining to doctrine; "to make a fire with them seven years" means to consume them all and fully by evils. "Gog" signifies those who are in external worship and in no internal worship; "to bury them and cleanse the earth" means to destroy all such, and completely purge the church of them.

[2] In Jeremiah:

The widows shall be multiplied more than the sand of the seas, and I will bring to them upon the mother of the youths the waster at noonday. She that hath borne seven shall languish, she shall breathe out her soul (Jeremiah 15:8-9).

"The widows," that shall be multiplied, signify those who are in good and who long for truths, and in a contrary sense, as here, those who are in evil and desire falsities; "the mother of the youths" signifies the church; "the waster at noonday" signifies the vastation of that church, however much it may be in truths from the Word; "she that hath borne seven shall languish, she shall breathe out her soul," signifies that the church, to which all truths were given because the Word was given to it, is to perish; for "she that hath borne seven" signifies to whom all truths were given. This was particularly said of the Jews.

[3] Likewise in the first book of Samuel:

They that were hungry have ceased; the barren hath borne seven, and she that hath many children hath failed (1 Samuel 2:5).

"They that were hungry," who have ceased, are those who long for the truths and goods of the church; "the barren bearing seven" signifies those who are outside of the church, and are ignorant of truths, because they have not the Word, thus the Gentiles, to whom all things will be given; "she that hath many children failing" signifies those who have, from whom will be taken away. In David:

Render unto our neighbors sevenfold into their bosom (Psalms 79:12).

And in Moses:

That the Jews should be punished seven times for their sins (Leviticus 26:18, 21, 24, 28);

"seven times" here signifying fully.

[4] In Luke:

If thy brother sin against thee seven times in the day, and seven times in the day turn again to thee, saying, I repent, thou shalt forgive him (Luke 17:4).

"To forgive seven times, if he should turn again seven times," means to forgive as often as he turns, thus every time. But lest it should be understood to mean seven times, the Lord explained his meaning to Peter, who supposed seven times to be meant, in Matthew:

Peter said, Lord, how often shall my brother sin against me and I forgive him? Until seven times? Jesus saith unto him, I say not unto thee, until seven times, but until seventy times seven (Matthew 18:21-22).

"Seventy times seven" means always, without counting.

In David:

Seven times a day do I praise thee for the judgments of righteousness (Psalms 119:164).

"Seven times a day" means always, or at all times.

[5] In the same:

The sayings of Jehovah are pure sayings, as silver refined in a crucible purified seven times (Psalms 12:6).

"Silver" signifies truth from the Divine; "purified seven times" means wholly and fully pure.

[6] in Isaiah:

The light of the moon shall be as the light of the sun, and the light of the sun shall be sevenfold, as the light of seven days (Isaiah 30:26).

"The light of the sun" signifies Divine truth from Divine good; that "this light shall be sevenfold, as the light of seven days," signifies that Divine truth in heaven shall be without any falsity, thus altogether and fully pure.

[7] In Matthew:

The unclean spirit shall take seven other spirits more evil than himself, and shall dwell there (Matthew 12:45; Luke 11:26).

Here profanation is treated of, and "the seven unclean spirits" with which the unclean spirit would return, signify all the falsities of evil, thus a complete destruction of good and truth.

[8] The "seven times" that were to pass over the king of Babylon have a like meaning, in Daniel:

His heart shall be changed from man, and a beast's heart shall be given unto him, while seven times shall pass over him (Daniel 4:16, 25, 32).

"The king of Babylon" signifies those who profane the goods and truths of the Word; that "his heart should be changed from man, and a beast's heart be given him," means that nothing spiritual, which is the truly human, should remain, but instead there should be the diabolical; "the seven times which were to pass over him" signify profanation, which is the complete destruction of truth and good.

[9] Because "seven" and "seven times" signified all things and fullness, the following commands were given:

Seven days the hands [of Aaron and his sons] should be filled (Exodus 29:35).

Seven days [the altar] should be sanctified (Exodus 29:37).

Seven days Aaron should be clothed with the garments when he was to be initiated (Exodus 29:30).

For seven days Aaron and his sons were not to go out of the tabernacle when they were to initiated into the priesthood (Leviticus 8:33, 34).

Seven times was the altar to be sprinkled for expiation upon its horns (Leviticus 16:18, 19).

Seven times was the altar to be sanctified with oil (Leviticus 8:11).

Seven times was the blood to be sprinkled towards the veil (Leviticus 4:16, 17).

Seven times was the blood to be sprinkled with the fingers eastward, when Aaron went towards the mercy-seat (Leviticus 16:12-15).

Seven times was the water of separation to be sprinkled towards the tent (Numbers 19:4).

Seven times the blood was to be sprinkled in the cleansing of leprosy (Leviticus 14:7, 8, 27, 38, 51).

The lampstand was to have seven lamps (Exodus 25:32, 37; 37:18-25).

For seven days were the feasts to be kept (Exodus 34:18, Leviticus 23:4-9, 39-44; Deuteronomy 16:3, 4, 8).

For the seven days of the feast there was to be a burnt-offering of seven bullocks, and seven rams daily (Ezekiel 45:23).

Balaam built seven altars, and sacrificed seven oxen and seven rams (Numbers 23:1-7, 15-18, 29, 30).

They numbered seven weeks of years, seven times seven years, and then they were to cause the trumpet of the jubilee to be sounded in the seventh month (Leviticus 25:8, 9).

From the signification of the number "seven" it can be seen what is signified:

By the seven days of creation (Genesis 1);

Also by the fact that four thousand men were satisfied by seven loaves and that seven basketful remained (Matthew 15:34-38; Mark 8:5-9).

From this then it is evident what is signified in Revelation:

By the seven churches (Revelation 1:4, 11);

By the seven golden lampstands, in the midst of which was the Son of man (Revelation 1:13);

By the seven stars in His right hand (Revelation 1:16, 20);

By the seven spirits of God (Revelation 3:1);

By the seven lamps of fire before the throne (Revelation 4:5);

By the book sealed with seven seals (Revelation 5:1);

By the seven angels to whom were given seven trumpets (Revelation 8:2);

By the seven thunders which uttered their voices (Revelation 10:3, 4);

By the seven angels having the seven last plagues (Revelation 16:1, 6);

And by the seven vials full of the seven last plagues (Revelation 16:1; 21:9);

and elsewhere in the Word, where "seven" is mentioned.