თავი 17.

---

ზეცის ხედები

---

1. და ექვსი დღის შემდეგ აიყვანა იესომ პეტრე, იაკობი და მისი ძმა იოანე, და წამოიყვანა ისინი მაღალ მთაზე ცალკე.

2. და გარდაიქმნა მათ წინაშე; და მისი სახე ანათებდა, როგორც მზე, და მისი სამოსი გახდა თეთრი, როგორც ნათელი.

3. და აჰა, იხილეს მათ მოსე და ელია, რომელბიც ელაპარაკებოდნენ მას.

4. მიუგო პეტრემ და უთხრა იესოს: „უფალო, კარგია ჩვენთვის აქ ყოფნა; თუ გნებავთ, აქ გავაკეთოთ სამი კარავი: ერთი შენთვის, ერთი მოსესთვის და ერთი ელიასთვის”.

5. სანამ ის ჯერ კიდევ ლაპარაკობდა, აჰა, განათებული ღრუბელი დაჩრდილა მათ; და აჰა, ღრუბლიდან გაისმა ხმა, რომელიც ამბობდა: „ეს არის ჩემი საყვარელი ძე, რომელიც მომეწონა; მოუსმინეთ მას."

6. მოწაფეებმა კი, როცა გაიგონეს, პირქვე დაემხო და ძალიან შეშინდა.

7. და მოსული იესო შეეხო მათ და უთხრა: ადექით და ნუ გეშინიათ.

8. და აიღეს თვალები და ვერავინ იხილეს, გარდა იესოსა.

---

წინა ეპიზოდის დასასრულს იესომ დაჰპირდა, რომ „აქ დგანან ზოგიერთები, რომლებიც სიკვდილს არ გემოს, სანამ არ იხილავენ კაცის ძეს თავის სასუფეველში მომავალს“. ამ მომდევნო ეპიზოდში ის ასრულებს თავის დაპირებას - მაგრამ არა ისე, როგორც მოწაფეები ელოდნენ. სანამ ისინი ფიქრობენ ბუნებრივ სამეფოზე ტახტებით, იმპერიული სტატუსით და პოლიტიკური ძალაუფლებით, იესო ამზადებს მათ სულიერი სამეფოსთვის, რომელიც იმართება ღვთაებრივი ჭეშმარიტებით და სავსეა ღვთაებრივი სიყვარულით. ამ მომდევნო ეპიზოდში იესო თავის რამდენიმე მოწაფეს ათვალიერებს ამ სამეფოს შესახებ.

ამ განსაკუთრებული პრივილეგიისთვის არჩეული მოწაფეები არიან პეტრე, იაკობი და იოანე. ტოვებს ფილიპეს კესარიას, რომელიც მდებარეობს ჰერმონის მთის ძირში, იესომ წაიყვანა ეს სამი მოწაფე ამ მთის წვერზე და იქ გამოუცხადა მათ: „ექვსი დღის შემდეგ წაიყვანა იესომ პეტრე, იაკობი და მისი ძმა იოანე. აიყვანეს ისინი თავისთავად მაღალ მთაზე და გარდაიქმნა მათ წინაშე. მისი სახე მზესავით ანათებდა და მისი ტანსაცმელი შუქივით თეთრი გახდა“ (17:1-2). ¹

მთის მწვერვალის ეს მომენტი, რომელიც ცნობილია როგორც „ფერისცვალება“, არის სულიერი შესრულება იმისა, რასაც იესო დაჰპირდა წინა ეპიზოდის ბოლოს, ეს არის „კაცის ძე, რომელიც მოვა თავის სასუფეველში“. ეს არის სურათი იმისა, თუ როგორია ყოფნა ღვთაებრივი ჭეშმარიტების („ძე კაცის“) თანდასწრებით, როცა ის სიტყვიდან გამოდის. სიტყვები „მისი სახე მზესავით ბრწყინავდა“ არის ღვთის სიყვარულის გამოსახულება და „მისი სამოსი ნათელივით თეთრი გახდა“ არის ჭეშმარიტების გამოსახულება, რომელიც ანათებს ამ სიყვარულიდან. სწორედ ასეთ მომენტებში იძლევა ეჭვები სიტყვის ღვთაებრიობაში და უფლის ღვთაებრიობაში. იესოს ღვთაებრიობის ჭეშმარიტება ანათებს ესაიას წინასწარმეტყველების შესრულებას: „იმ დღეს ... მზის შუქი იქნება როგორც შვიდი დღის შუქი“ (ესაია30:26).

ღვთაებრიობის ეს მზერა ეძლევა ყველას, ვინც განიცდის ცდუნების ბრძოლას. ეს ენიჭება ყველას, ვინც ნებით დადებს სიცოცხლეს სიყვარულისა და სიბრძნის სამსახურში და ამიტომ იპოვის თავის სიცოცხლეს. სიტყვაში ცდუნების შრომა წარმოდგენილია რიცხვით „ექვსი“. როგორც წერია: „ექვსი დღე იმუშავე და შეასრულე მთელი შენი საქმე, მეშვიდე კი შაბათია“ (გამოსვლა20:9). და როდესაც ეს ეპიზოდი იწყება, ჩვენ ვკითხულობთ: „ექვსი დღის შემდეგ იესომ წაიყვანა პეტრე, იაკობი და იოანე, მისი ძმა, და წამოიყვანა ისინი მაღალ მთაზე“. ²

წინა ეპიზოდებში იესო თავის მოწაფეებს ასწავლიდა ცდუნების აუცილებლობის შესახებ და ამზადებდა მათ ამისთვის. თავად იესოს მოუწევს იერუსალიმში წასვლა და მრავალი ტანჯვა, სანამ ის კვლავ აღდგება. ანალოგიურად, ჩვენც უნდა გავიაროთ ცდუნებები, რათა ჩვენი ქვედა ბუნება დაიმდაბლოს და ჩვენი უმაღლესი ბუნება „აღმზარდოს“. ეს არის ბრძოლები, რომლებიც გვაძლევს შესაძლებლობას თავი დავანებოთ ჩვენს ეგოისტურ საზრუნავს. მიუხედავად იმისა, რომ ბრძოლა შეიძლება იყოს რთული და შრომატევადი, მას მივყავართ მთის მწვერვალებამდე. წმინდა წერილის ენაზე ეს პიკის გამოცდილება აღწერილია, როგორც „იესოსთან ერთად მაღალ მთაზე ყოფნა“.

როდესაც იესომ უთხრა თავის მოწაფეებს, რომ ზოგიერთ მათგანს „სიკვდილის გემო არ ექნება“ სანამ არ დაინახავდნენ მის სასუფეველში მომავალს, მათ ვერ იცოდნენ, რომ ის გულისხმობდა პეტრეს, იაკობსა და იოანეს. მაშასადამე, ჩნდება კითხვა, რატომ შეირჩა ეს სამი და არა სხვები? ეს იმიტომ იყო, რომ ისინი სპეციალურად სარგებლობდნენ? ან იქნებ ეს იმის გამო იყო, რასაც ისინი წარმოადგენდნენ? როგორც უკვე აღვნიშნეთ, ყოველი მოწაფე წარმოადგენს კონკრეტულ სულიერ პრინციპს. ამ შემთხვევაში პეტრე, იაკობი და იოანე წარმოადგენენ ჩვენი გამოღვიძების სულიერი ცხოვრების სამ მთავარ პრინციპს: პეტრე წარმოადგენს რწმენის პრინციპს; ჯეიმსი წარმოადგენს ქველმოქმედების პრინციპს; ხოლო იოანე, რომელიც იაკობის ძმაა, წარმოადგენს ქველმოქმედებას - ეს არის სასარგებლო მსახურება სხვებისთვის. გაითვალისწინეთ, რამდენად მჭიდრო კავშირშია ქველმოქმედება და ქველმოქმედება: ისინი ძმები არიან. ვინაიდან ეს არის ჩვენი სულიერი ცხოვრების სამი ძირითადი პრინციპი, ისინი აღწერილია, როგორც ყველა დანარჩენისგან განცალკევებული: „თვითონ აღამაღლა ისინი მაღალ მთაზე“. ³

იესო ახლა იწყებს კიდევ ერთი დიდი სასწაულის შესრულებას. დროებით აშორებს მათ სხეულისა და სამყაროს საზრუნავებისგან, ის უხსნის მათ სულიერ მხედველობას, რათა მათ დაინახონ ზეციური რამ. ⁴ ჩვენც ზოგჯერ გვეძლევა ზეცის დაუმუშავებელი ხედვა, რათა შთაგონებული ვიყოთ ჩვენი მოგზაურობის გასაგრძელებლად. ამ შემთხვევაში პეტრე, იაკობი და იოანე ამაღლებულ სულიერ მდგომარეობაში არიან მოყვანილი, რადგან იესოს სურს მოამზადოს ისინი და გააძლიეროს ისინი იმ ცდუნებებისთვის, რომლებსაც ისინი გადაიტანს. ზეცის ხილვები, როგორიცაა ეს, აუცილებელია რეგენერაციის დასაწყისში. ეს ქორწინების დასაწყისს ჰგავს, როდესაც ადამიანები განიცდიან სუფთა, ზეციურ სიყვარულს პარტნიორის მიმართ. ისინი დარწმუნებულნი არიან, რომ იპოვეს თავიანთი ნამდვილი სიყვარული და ყველაფერს გააკეთებენ ამ ადამიანისთვის - სიცოცხლესაც კი დადებენ. ზეცის ამ მზერას გახსენებამ შეიძლება გააძლიეროს ისინი, როცა ცდუნებები წარმოიქმნება. ⁵

მთაზე, პეტრეს, იაკობსა და იოანეს ეძლევათ წარმავალი ხედვა იესოს მის ღვთაებრივ ადამიანობაში. ამ სასწაულებრივი მომენტის ხსოვნა მათ კარგად მოემსახურება წინ მყოფი ცდუნებების განმავლობაში. მათთვის ასევე მნიშვნელოვანი იქნება იმის ცოდნა, რომ იესო მჭიდროდ არის დაკავშირებული ებრაულ წერილებთან. ამიტომ ვკითხულობთ, რომ „იესოსთან ერთად ჩანდნენ მოსე და ელია, რომლებიც ესაუბრებოდნენ მას“ (17:3). ეს არის კანონის (მოსეს), წინასწარმეტყველთა (ელია) და სახარებების (იესოს) მშვენიერი სურათი, ახლა ერთად, როგორც ღვთის სრული სიტყვა - „ერთად ლაპარაკობენ“. ჩვენს ცდუნებასთან ბრძოლაში ჩვენ გვჭირდება მეტი, ვიდრე სასიამოვნო და ლაღი მოგონებები. ჩვენ გვჭირდება მეტი, ვიდრე ზეცის „გამოხედვა“. ჩვენ ასევე გვჭირდება სიტყვის ცოცხალი ჭეშმარიტება, რომელიც მოქმედებს ჩვენს გონებაში, მოსეს კანონი, წინასწარმეტყველთა სიტყვები და იესოს სწავლებები. და ჩვენ უნდა დავინახოთ არსებითი შეთანხმება ამ სწავლებებს შორის; ჩვენ უნდა დავინახოთ ისინი "ერთად საუბრობენ".

ამ მშვენიერი ხილვით გაოცებული და გაოგნებული პეტრე გამოთქვამს სურვილს, სამუდამოდ ჩაიწეროს ეს ხსოვნა თავის გულში: „უფალო“, ამბობს ის, „კარგია ჩვენთვის აქ ყოფნა; თუ გინდა, აქ სამი კარავი გავაკეთოთ; ერთი შენთვის; ერთი მოსესთვის და ერთი ელიასთვის“ (17:4). მაგრამ მაშინაც კი, როცა პეტრე ჯერ კიდევ ლაპარაკობს, პასუხი მოდის ზეციდან: „ეს არის ჩემი საყვარელი ძე, რომელიც მე კმაყოფილი ვარ. მოუსმინე მას“ (17:5). ხმა ზეციდან არ ამბობს: „ეს არის ჩემი სამი წინასწარმეტყველი. მოუსმინეთ მათ. ” ნათქვამია: „ეს არის ჩემი საყვარელი ძე. მოუსმინეთ მას. ”

ყველა ეპიზოდის უწყვეტი კავშირი - თუნდაც ძალიან წინადადება - განსაკუთრებით ნათელი ხდება ასეთ მომენტებში. ჩვენი სულიერი აღორძინება შეიძლება დაიწყოს იმით, რომ დავინახოთ რაღაც ჭეშმარიტება, რომელიც ანათებს სიტყვიდან - კაცის ძე მოდის მის სასუფეველში. მაგრამ დაბადების პროცესი აქ ვერ შეჩერდება. ეს არ არის მხოლოდ სიმართლის დანახვა; ეს არის სიმართლის მოსმენა. "მისმინე" ამბობს ხმა.

სმენის გრძნობა აღემატება მხედველობის გრძნობას, რომ მოსმენილი სცილდება ნანახს. თუ ვინმეს ვეუბნებით: „გისმენ“, ეს ნიშნავს, რომ ჩვენ არა მხოლოდ გვესმის სიტყვების მნიშვნელობა; ჩვენ ასევე ვგრძნობთ სიყვარულს სიტყვების მიღმა. წმინდა წერილში „უფლის სიტყვის მოსმენა“ არ არის მხოლოდ მოსმენა; ეს ასევე ეხება ჭეშმარიტების შინაგან აღქმას და, ამავდროულად, თაყვანისცემის სურვილს დაემორჩილოს მოსმენილს. ⁶

შესაბამისად, როცა მოწაფეები ზეციდან ამ ხმას ესმით, სახეზე ეცემათ და ძალიან შეშინდნენ (17:7). ჭეშმარიტი თაყვანისცემა და თაყვანისცემა არის ყველაზე ღრმა თავმდაბლობის მდგომარეობიდან. ეს არის შიში, რომელსაც ადამიანი გრძნობს ღვთაებრიობის თანდასწრებით. მსგავს მდგომარეობებში ჩვენ განვიცდით რაღაცას, რაც პატივმოყვარე შიშს ჰგავს - განცდას იმისა, თუ რამდენად დიდია ღმერთი და რა თავმდაბლობაა მისი თანდასწრებით ყოფნა. სწორედ ამ უკიდურესი თავმდაბლობის მდგომარეობიდან შეგვიძლია შეგვეხოს ზეცის სითბო და სინათლე. ამიტომ ვკითხულობთ: „მოვიდა იესო, შეეხო მათ და უთხრა: ადექით, ნუ გეშინიათ“ (17:7). ისინი ემორჩილებიან და მაშინვე განიცდიან ყველაზე ღრმა, ყველაზე შინაგან მომენტს. ჩვენ ვკითხულობთ: „თვალები რომ ასწიეს, მხოლოდ იესოს გარდა ვერავინ დაინახეს“ (17:8). ⁷

სიტყვები: „არავინ დაინახეს, მხოლოდ იესოს გარდა“ მიუთითებს იმაზე, რომ მთელი სიტყვა მხოლოდ იესოზე მიუთითებს. იესოს სიტყვებში და ცხოვრებაში მთელი კანონი და მთელი წინასწარმეტყველები არა მხოლოდ სრულდება, არამედ მეტი შინაგანი სიბრძნით არის სავსე. იესო ხდება გზა, რომლითაც ჩვენ გვესმის ებრაულ წერილებში მოცემული წმინდა ჭეშმარიტებები. როდესაც ჩვენ ვკითხულობთ ამ წმინდა წერილებს იესოს სწავლებების შუქზე - თვალების ამაღლებით - ჩვენ არ ვკითხულობთ მხოლოდ სიტყვებს, ჩვენ გვესმის თავად ავტორისგან.

---

რწმენა, რომელიც მოძრაობს მთებს

---

9. და როცა მთიდან ჩამოვიდნენ, იესომ უბრძანა მათ და უთხრა: „არავის უთხრათ ხილვა, სანამ კაცის ძე მკვდრეთით აღდგება“.

10. ჰკითხეს მას მოწაფეებმა და უთხრეს: რატომ ამბობენ მწიგნობრები, რომ ჯერ ელია უნდა მოვიდეს?

11. მიუგო იესომ და უთხრა მათ: ელია უპირველეს ყოვლისა მოდის და ყველაფერს აღადგენს.

12. მაგრამ მე გეუბნებით თქვენ, რომ ელია უკვე მოვიდა და არ იცნობდნენ მას, არამედ გააკეთეს, რაც სურდათ; ასე რომ, ძე კაცისაც მათგან დაიტანჯება“.

13. მაშინ მიხვდნენ მოწაფეებს, რომ ელაპარაკებოდა მათ იოანე ნათლისმცემლის შესახებ.

14. და როცა მივიდნენ ხალხთან, მივიდა მასთან კაცი, მუხლმოდრეკილი მის წინაშე და თქვა:

15. „უფალო, შემიწყალე ძე ჩემი, რამეთუ გიჟია და მძიმედ იტანჯება; რადგან ხშირად ვარდება ცეცხლში და ხშირად წყალში.

16. და მივიყვანე იგი შენს მოწაფეებთან და ვერ შეძლეს მისი განკურნება“.

17. მიუგო იესომ და უთხრა: „ო, ურწმუნო და გარყვნილი თაობა, როდემდე ვიქნები თქვენთან? როდემდე ვიტან შენთან? მომიყვანე ის აქ ჩემთან“.

18. ხოლო იესომ შერისხა იგი; და დემონი გამოვიდა მისგან; და ბიჭი განიკურნა იმ საათიდან.

19. მაშინ მოწაფეები მარტო მივიდნენ იესოსთან და უთხრეს: რატომ ვერ შევძელით მისი განდევნა?

20. უთხრა მათ იესომ: „თქვენი ურწმუნოების გამო; ამინ გეუბნებით თქვენ: თუ მდოგვის მარცვლად გქონდეთ რწმენა, უთხარით ამ მთას: „გადადი აქედან იქამდე“; და ის გაივლის; და შეუძლებელი არაფერი იქნება თქვენთვის.

21. მაგრამ ეს ჯიში არ გამოდის, გარდა ლოცვითა და მარხვით“.

---

როდესაც პეტრემ, იაკობმა და იოანემ „თვალები ასწიეს“ და დაინახეს „მხოლოდ იესო“, ეს იყო მათი მთის მწვერვალზე ხილვის დასასრული. მიუხედავად იმისა, რომ ეს იყო მხოლოდ ზეცის ხილვა, ეს იყო მათი მომზადების მნიშვნელოვანი ნაწილი სულიერი ბრძოლებისთვის, რომელიც მათ მალე მოუწევდათ. ახლა უკვე დრო იყო ჩამოვსულიყავი მთიდან და შეეთვისებინა ჩვეულებრივი ყოველდღიური ცხოვრება.

მსგავსი შემთხვევაა ჩვენს ცხოვრებაშიც. დროდადრო ღმერთი გვაძლევს საშუალებას განვიცადოთ „მთის მწვერვალები“, რომლებშიც ჩვენ ვხედავთ, რამდენად შესანიშნავად მუშაობდა ის ჩვენს ცხოვრებაში. შესაძლოა, სიტყვიდან ზოგიერთი ჭეშმარიტება დიდი დიდებით ანათებს და ჩვენ თავს ამაღლებულად და შთაგონებულად ვგრძნობთ. ან შესაძლოა ასახვის მომენტში - იქნება ეს მთის მწვერვალზე, ან თუნდაც სარკის წინ კბილების გახეხვისას - ჩვენ გვეძლევა შეხედულება, რომელიც აერთიანებს უამრავ კითხვას, რომელიც ჩვენს გონებაში იყო. ჩვენ ვგრძნობთ ამაღლებულებს და ახალ სიმაღლეებზე ამაღლებულებს.

მაგრამ ჩვენ იქ ვერ დავრჩებით. ჩვენ უნდა მივიღოთ ეს ახალი შეხედულებები ჩვენთან ერთად, როცა მთაზე დავეშვით და განვაახლოთ ჩვენი ცხოვრება მსოფლიოში. მაშინ როცა პეტრეს სურს მთაზე დარჩენა და იქ კარვის აშენება, რეალობა ის არის, რომ ჭეშმარიტი კარავი ჩვენს გულებშია და ჩვენთან რჩება სადაც არ უნდა წავიდეთ. ეს არის ხორცი, სისხლი და სული ცოცხალი კარავი. ეს არის შიდა კარავი, რომელიც, ესაიას თქმით, „არ ჩამოიჭრება, არც ერთი ძელი არ მოიხსნება და არც ერთი თოკი არ გატყდება“ (ესაია33:20).

მაშასადამე, მიზანია ჩამოვიდეთ მთიდან შთაგონების დაკარგვის გარეშე. მთის მწვერვალზე ხედვა უნდა გახდეს ჩვენი განუყოფელი ნაწილი, როდესაც ჩვენ მივაღწევთ სხვებისთვის სასარგებლო სამსახურს. ეს, რა თქმა უნდა, არის ის, რაც იესოს აქვს მხედველობაში მისი მოწაფეებისთვის, მაგრამ ის აფრთხილებს მათ ამ გამოცდილების კონფიდენციალურობის მნიშვნელობის შესახებ. მთიდან ჩამოსვლისას იესო ამბობს: „არავის უთხრათ ხილვა, სანამ კაცის ძე მკვდრეთით არ აღდგება“ (17:9).

ეს არ არის პირველი შემთხვევა, როცა იესო თავის მოწაფეებს ეუბნება, რომ ჩუმად იყვნენ მისი ღვთაებრიობის ცოდნის შესახებ. მას შემდეგ რაც პეტრემ აღიარა, რომ იესო არის ქრისტე, ცოცხალი ღმერთის ძე, იესო უბრძანებს მოწაფეებს, არავის უთხრან ამის შესახებ (16:20). და აქ ის ამბობს რაღაც მსგავსს: „არავის უთხარი ხილვა“. პეტრეს რწმენის აღიარება ფილიპეს კესარიაში და მთის მწვერვალზე ხილვა მნიშვნელოვანი მომენტებია იესოს ღვთაებრიობის თანდათანობით გამოცხადებაში, მაგრამ მოწაფეებს ჯერ კიდევ არ განუცდიათ რაიმე სერიოზული სულიერი გამოწვევა. მათ არ გამოუცდიათ „იონა წინასწარმეტყველის ნიშანი“ - სულიერი აღდგომა - საკუთარ გულებში. მათ არც „მკვდრეთით აღდგომა კაცის ძე“ - არა მხოლოდ იესოს ფიზიკური აღდგომა, არამედ გარკვეული ჭეშმარიტებაც, რაც იესომ ასწავლა მათში აღდგომა, რათა სიცოცხლე მიეცეს. ამიტომ, მიუხედავად იმისა, რომ ისინი შეესწრნენ საოცარი სასწაულებს და ნახეს დიდი ხილვები, ეს არ არის ის ჩვენება, რასაც იესო ეძებს. ერთადერთი ჩვენება, რომელსაც ის ეძებს მათგან - და ჩვენგან - არის ჩვენება, რომელიც მოდის განწმენდილი გულიდან ცდუნების ბრძოლების შემდეგ. ⁸

სწორედ ამიტომ, ჩვენ მუდმივად უნდა დავუბრუნდეთ ჩვენი ყოველდღიური ცხოვრების დაბლობს, რაც არ უნდა მაღლა ავიდეთ ამაღლებული გამჭრიახობის მთებში, არ აქვს მნიშვნელობა როგორი „ემოციური სიმაღლე“ განვიცდით. რაც არ უნდა მაღლა ავიდეთ, ჩვენ უნდა დავუბრუნდეთ აპლიკაციებისა და სერვისების სამყაროს. ასე რომ, როდესაც იესო და მისი სამი მოწაფე ბრუნდებიან მთის მწვერვალზე თავგადასავლიდან, მათ მაშინვე ეძლევათ შესაძლებლობა, იყვნენ სასარგებლო: კაცი უახლოვდება მოწაფეებს და სთხოვს მათ განკურნონ მისი შვილი. მოწაფეებს, რომლებსაც მიეცათ განკურნებისა და დემონების განდევნის ძალა, წარუმატებელი არიან: „მე მივუყვანე შენს მოწაფეებს“, ეუბნება კაცი იესოს, „მაგრამ ვერ შეძლეს მისი განკურნება“ (17:16).

ეს არის პირველი შემთხვევა, როდესაც მოწაფეებმა სცადეს ვინმეს განკურნება - და ეს პირველი მცდელობა წარუმატებელია. ⁹ როგორც ჩანს, იესო უკმაყოფილოა მათ მიმართ: „ო, ურწმუნო და გარყვნილი თაობა“, ამბობს ის: „როდემდე ვიქნები თქვენთან? როდემდე ვიტან შენთან?” (17:17). შემდეგ იესო მყისიერად კურნავს ბიჭს: „და უსაყვედურა იესომ დემონს და გამოვიდა მისგან; და ბავშვი განიკურნა იმ საათიდან“ (17:18).

როგორც ჩანს, იესო განაწყენებულია მოწაფეებზე და უწოდებს მათ „ურწმუნო“ და „გარყვნილი“ - საკმაოდ ძლიერი ენა - უბრალოდ იმიტომ, რომ მათ არ შეუძლიათ განკურნონ დემონით შეპყრობილი ბავშვი. რას შეიძლება ნიშნავდეს ეს? ისინი ახლახან ჩამოვიდნენ მთის მწვერვალიდან, სადაც მათ განსაკუთრებული ხედვა მიეცათ იესოს ღვთაებრიობაზე. მათი რწმენა ყველა დროის მაღალ დონეზე უნდა ყოფილიყო. მანამდე იესომ დაჰპირდა, რომ მისცემს მათ „ძალაუფლებას უწმინდურ სულებზე, განდევნა ისინი“ და უბრძანა მათ „განეკურნებინათ სნეულები, განეწმინდათ კეთროვანი და განედევნათ ეშმაკები“ (10:8). მაშინ რატომ არ შეეძლოთ ამის გაკეთება ახლა?

იესოსთან ცალკე საუბრისას ისინი ეკითხებიან: „რატომ ვერ შევძელით მისი განდევნა? და იესო პასუხობს: „თქვენი ურწმუნოების გამო; რამეთუ ჭეშმარიტად გეუბნები შენ, თუ მდოგვის მარცვლად გქონდეს რწმენა, ეტყვი ამ მთას: გადადი აქედან იქით, და ის გადავა; და შეუძლებელი არაფერი იქნება შენთვის“ (17:20).

მთაზე განმანათლებლობის ისტორია, რომელსაც მოსდევს ხეობაში წარუმატებლობა, შეიცავს სასიცოცხლო სულიერ გაკვეთილს. თუ განმანათლებლობას არ მოჰყვება ძლიერი რწმენა ამ განმანათლებლობის წყაროსადმი, გამოცდილებამ შეიძლება გამოიწვიოს ამპარტავნობის, სპეციალურად არჩევის, მაღალი პრივილეგირების და, შესაბამისად, სხვებზე უკეთესი ყოფნის განცდა. ჭეშმარიტი განმანათლებლობა საპირისპიროა. მას ყოველთვის ესწრება თავმდაბლობისა და მადლიერების გრძნობით. ის გვიჩვენებს ჩვენს არსებითად ცოდვილ ბუნებას. ჩვენ ვხედავთ, რომ სხვებზე ნაკლებად ღირსნი ვართ და სამოთხეს კი ჯოჯოხეთს ვიმსახურებთ. ეს არის განმანათლებლობა. მიუხედავად იმისა, რომ პეტრემ, იაკობმა და იოანემ ეს შეამჩნიეს მთის წვერზე, როცა პატივმოყვარეობის შიშით პირქვე დაეცნენ, ეს არის თავმდაბლობის გაკვეთილი, რომელიც მოწაფეებს ჯერ კიდევ უნდა ესწავლათ. ¹⁰

თავმდაბლობის ძალას, რომელიც ერთადერთია, რასაც შეუძლია უფლის ძალაუფლების მიღება, შეუძლია მთების გადაადგილება - საკუთარი თავის სიყვარულის, გადაჭარბებული სიამაყისა და უპირატესობის მთები. მაგრამ ამას განსაკუთრებული სახის რწმენა სჭირდება, რწმენა იმისა, რომ ჩვენ საერთოდ არ გვაქვს ძალა საკუთარი თავისგან და რომ მთელი ძალა მხოლოდ უფლისგან არის. ¹¹

შემდეგ იესო განმარტავს, თუ როგორ უნდა განხორციელდეს ეს რწმენა. ეშმაკებზე მითითებით, რომლებიც დაიპყრეს ბიჭს, იესო ამბობს: „ეს ჯიში მხოლოდ ლოცვითა და მარხვით გამოდის“ (17:21). “ლოცვა“, არსებითად, არის უფლისკენ მიბრუნება და მისგან მომდინარე სიკეთისა და ჭეშმარიტების მიღება; „მარხვა“ არის ჯოჯოხეთიდან შემომავალი ბოროტებისა და სიცრუის მიღებაზე უარის თქმა. ¹²

ეს არის რწმენა, რომელიც არა მხოლოდ დემონებს განდევნის, არამედ მთებსაც ამოძრავებს.

---

გადასახადების გადახდა

---

22. და როცა ისინი გალილეაში იყვნენ დაკავებულნი, უთხრა მათ იესომ: „კაცის ძე ადამიანთა ხელში იქნება ჩაბარებული.

23. და მოკლავენ მას; და მესამე დღეს აღდგება“. და ძალიან დარდობდნენ.

24. და როცა მივიდნენ კაპერნაუმში, მივიდნენ პეტრესთან დიდრაქმის მიმღებნი და უთხრეს: შენი მოძღვარი არ იხდის დიდრაქმას?

25. ის ამბობს: „დიახ“. და როცა შევიდა სახლში, მივიდა იესო და უთხრა: „რას ფიქრობ, სიმონ? ვისგან იღებენ ხარკს ან მოვალეობას დედამიწის მეფეები? საკუთარი ვაჟებისგან თუ უცხოებისგან?”

26. ეუბნება მას პეტრე: „უცხოთაგან“. იესო ეუბნება მას: „ამიტომ შვილები თავისუფალნი არიან.

27. მაგრამ, რომ არ შეურაცხყოთ ისინი, წადი ზღვაზე, დაყარე კაუჭი და აიღე პირველი ამომავალი თევზი და როცა გააღებ მის პირს, იპოვი სტატერს; რომ აიღე და მიეცი მათ ჩემთვის და შენთვის“.

---

განმანათლებლობის მთაზე ჩასვლისას და ყოველდღიურ ცხოვრებაში შევდივართ, იქნება არა მხოლოდ დემონების განდევნა, არამედ სამოქალაქო მოვალეობების შესრულებაც. მარტივი მოვალეობა, რომელიც გველოდება, როცა „მთიდან ჩამოვალთ“, არის გადასახადების გადახდა. მიუხედავად იმისა, რომ გადასახადების გადახდა ვერ შეედრება ჩვენი მთის მწვერვალების დიდებულებას ან ბოროტების აღმოფხვრის აუცილებელ სამუშაოს, ის მაინც უნდა გაკეთდეს. ჭეშმარიტი სულიერება მოიცავს ცხოვრების ყველა ასპექტს, როგორც სულიერს, ასევე ბუნებრივ ცხოვრებას. სანამ ჩვენ ვართ ამ სამყაროში, ჩვენ არ შეგვიძლია ვიყოთ წმინდა სულიერი არსებები მიწიერ და ამქვეყნიურ საგნებზე ზრუნვის გარეშე. სინამდვილეში, პასუხისმგებელი სამოქალაქო ცხოვრება უზრუნველყოფს სულიერი ცხოვრების მყარ საფუძველს, მაშინაც კი, როდესაც სხეული უზრუნველყოფს მყარ სტრუქტურას, რომლის მეშვეობითაც სული მოქმედებს. ¹³

ამიტომ, მართებულია, რომ მომდევნო ეპიზოდში იესო დადგება საკითხის წინაშე, მიზანშეწონილია თუ არა მისთვის და მისი მოწაფეებისთვის ტაძრის გადასახადის გადახდა. ეს იყო ყოველწლიური გადასახადი, რომელსაც ყველა ისრაელი ითხოვდა იერუსალიმის ტაძრის მხარდასაჭერად და შესანარჩუნებლად. მას შემდეგ, რაც იესო და მისი მოწაფეები ტაძრის კორუმპირებული ხელისუფლების მუდმივი კრიტიკის ქვეშ იმყოფებოდნენ, მნიშვნელოვანი საკითხია, გადაიხადოს თუ არა იესომ ტაძრის გადასახადი, ან უარი თქვას ამაზე. უნდა გააგრძელონ თუ არა იესომ და მისმა მოწაფეებმა კორუმპირებული რელიგიური ინსტიტუტის მხარდაჭერა?

იესო გეგმავს ტაძრის გადასახადის გადახდას, მაგრამ ისე, რომ ის პირდაპირ არ უჭერს მხარს იმას, რასაც რელიგიური ლიდერები აკეთებდნენ. უფრო მეტიც, ის გამოიყენებს ამ სიტუაციას, როგორც შესაძლებლობას ასწავლოს მუდმივი სულიერი გაკვეთილი იმის შესახებ, თუ როგორ უნდა დაექვემდებაროს ყოველდღიური ცხოვრების საზრუნავი და საზრუნავი უფრო შინაგან, სულიერ პრინციპებს. სხვა სიტყვებით რომ ვთქვათ, სულიერი ფასეულობები არასოდეს უნდა იყოს მართული და არ უნდა დაემორჩილოს მატერიალისტურ საზრუნავებს. უმაღლესი უნდა მართოს ქვედაზე - და არასდროს პირიქით.

ეს არის შინაგანი გაკვეთილი, რომელიც შეიცავს იესოს პეტრეს სიტყვებში. „წადი ზღვაზე, - ამბობს ის, - ჩაყარე კაუჭი და აიღე პირველი თევზი, რომელიც ამოდის. და როცა თევზის პირს გააღებ, იპოვი მონეტას“ (17:27). პეტრე ამას აკეთებს და, სასწაულებრივად, ათასობით თევზის ზღვიდან, პირველ თევზს, რომელიც დაიჭირა, პირში მონეტა აქვს. უფრო მეტიც,

მონეტა არის ზუსტად ის თანხა, რომელიც საჭიროა ტაძრის გადასახადის გადასახდელად როგორც იესოსთვის, ასევე პეტრესთვის. "აიღეთ მონეტა", - ამბობს იესო, "და მიეცით მათ ჩემთვის და თქვენთვის" (17:27).

ეს არის იესოს ღვთაებრიობის შემდგომი გამოვლინება. როგორ შეეძლო მას სცოდნოდა, რომ მონეტა თევზის პირში იქნებოდა და რომ მონეტის ღირებულება ზუსტად იმდენი იქნებოდა, რომ გადაეხადა ტაძრის გადასახადი მისთვის და პეტრესთვის? და, უფრო შიდა დონეზე, როგორ შეეძლო მას ჰქონოდა სიბრძნე, მოეწოდებინა ინციდენტი, რომელიც შესანიშნავად პასუხობს რთულ კითხვას ტაძრის გადასახადის გადახდასთან დაკავშირებით?

კითხვაზე პასუხი ორ დონეზეა. პირველი, ყველაზე გარეგნულ დონეზე, იესო თითქოს ამბობს, რომ უფალი ყოველთვის უზრუნველყოფს, თუნდაც ყველაზე სასწაულებრივი გზებით. ამიტომ, არასდროს არ არის საჭირო ფიქრი. მაგრამ უფრო შინაგან დონეზე იესო ამბობს, რომ ბუნებრივი სიცოცხლე, რომელიც წარმოდგენილია წყალში თევზით, უნდა ემსახურებოდეს ჩვენი ცხოვრების უმაღლეს, სულიერ პრინციპებს, რომლებსაც წარმოადგენენ იესო და პეტრე. ის ფაქტი, რომ არც იესო და არც პეტრე პირდაპირ არ უწევენ ამ დახმარებას - არამედ ირიბად იხდიან წყალში დაჭერილი თევზისგან - მეტყველებს იმაზე, რომ არც იესო (რომელიც წარმოადგენს ღვთაებრივს) და არც პეტრეს (რომელიც წარმოადგენს რწმენას ღვთაებრივში) პირდაპირ. მხარს უჭერს ტაძარს. ¹⁴

კიდევ ერთი საოცრება, რომელიც შეიცავს ამ ინციდენტს, მოიცავს თევზაობის ინციდენტის დეტალებს. მათ შორისაა ზღვაში სათევზაოდ წასვლა, თევზის დასაჭერად გამოყენებული კაკალი, თევზის პირის გაღება და ვერცხლის მონეტა, რომელიც ამოღებულია თევზის პირიდან. როდესაც ჩვენ მივდივართ სიტყვასთან და ვეძებთ რაიმე ჭეშმარიტებას, ჩვენ "სათევზაოდ მივდივართ". „კაკვი“, რომელსაც ჩვენ ვიყენებთ, არის ჩვენი გულწრფელი სურვილი, ვიყოთ განათლებული, რათა აღმოვაჩინოთ გარკვეული ჭეშმარიტება, რომელიც დაგვეხმარება უკეთესი ცხოვრების წარმართვაში. „თევზი“, რომელსაც ჩვენ ვიჭერთ, არის სიტყვასიტყვითი სწავლება სიტყვიდან; და ვერცხლის მონეტა, რომელსაც ჩვენ ამოვიღებთ თევზის პირიდან, არის უფრო შინაგანი ჭეშმარიტება, რომელიც შეიცავს ამ პირდაპირი სწავლებას; ეს უფრო შინაგანი ჭეშმარიტება ანათებს, როგორც კაშკაშა ვერცხლი, პირდაპირი აპლიკაციით ჩვენს ცხოვრებაზე.

ამასთან, ამ ყველაფერში მხედველობაში უნდა მივიღოთ მთელი ამ თანმიმდევრობის ეპიზოდების ყველაზე ზოგადი სწავლება, დაწყებული მთის მწვერვალზე ფერისცვალების შემდეგ. რაც არ უნდა მაღლა ავიდეთ სულიერად, ეს ყველაფერი პრაქტიკულ ცხოვრებაში უნდა ჩამოვიდეს. მიუხედავად იმისა, რომ ეს თავი იწყება მთის წვერზე, სადაც იესო ეცხადება თავის მოწაფეებს თავისი სახეცვლილი დიდებით, ის მთავრდება ზღვის პირას, უბრალო რუსტიკული სცენით, რომელიც აღწერს თევზის პირში ნაპოვნი მონეტას. ამ დასკვნით სცენაში იესო ავლენს თავის ყოვლისმცოდნეობასაც და ყოვლისშემძლეობასაც, რაც აჩვენებს, რომ მისი ბრწყინვალე დიდება მთის წვერზე ისეთივე უნივერსალურია, როგორც მისი ბრწყინვალება ზღვის პირას. ის ყველგანაა, ავსებს სამყაროს და ყოველ წუთს უზრუნველყოფს თითოეულ ჩვენგანს.

ერთ-ერთი ყველაზე აშკარაა ის, რომ პეტრეს არ მოუწევს ფიქრი ტაძრის გადასახადზე; მის შემთხვევაში თანხები სასწაულებრივად იქნება უზრუნველყოფილი. მიუხედავად იმისა, რომ ეს არ უნდა იქნას განმარტებული, რომ უფალი ყოველთვის დაფარავს ჩვენს ფინანსურ ვალდებულებებს, ის გვაძლევს გარანტიას, რომ ის უხვად შეავსებს ჩვენს სულიერ მოთხოვნილებებს ისე, როგორც ხშირად გასაკვირი - ისევე როგორც მოწაფეებმა მონეტა იპოვეს თევზის პირში. . თავისი ყოვლისმცოდნეობით ღმერთი ყოველთვის გვიხელმძღვანელებს, აწესრიგებს ჩვენი ცხოვრების ვითარებას ყველაზე მცირე დეტალით - მთის წვერიდან ზღვის ფსკერამდე - ისე, რომ მიგვიყვანს ყველაზე დიდ სიხარულში, რაც შეიძლება მივიღოთ.

თავის ყოვლისმცოდნეობაში უფალი აღიქვამს ჩვენს მიერ მიღებული ყოველი გადაწყვეტილების შესაძლო შედეგებს. ამის გამო ის ჩვენთანაა ყოველ ნაბიჯზე; ის განჭვრეტს არასწორი შემობრუნების შესაძლებლობებს, რომლებიც შეიძლება მივიღოთ, და ამავე დროს მიგვიყვანს - თუ ჩვენ მზად ვართ მივყვეთ - ბილიკებზე, რომლებიც მიგვიყვანს უდიდეს სიხარულამდე. როგორც ფსალმუნმომღერალი წერს: „მაჩვენებ ცხოვრების გზას. შენს წინაშე არის სიხარულის სისავსე; შენს მარჯვნივ არის სიამოვნება მარადიულად“ (ფსალმუნი16:11). ¹⁵

თევზის პირში მონეტის სასწაულით, იესო ავლენს ღმერთის ყოვლისმცოდნეობას - ღვთაებრივ ყოვლისმცოდნეობას, რომელიც განჭვრეტს და უზრუნველყოფს თითოეულ ჩვენგანს გასავლელ გზას. ამ ღრმა ჭეშმარიტების გაცნობიერებამ შეიძლება მიგვიყვანოს უფლის ნებისადმი დამორჩილებამდე, მისი ხელმძღვანელობის რწმენამდე და, ბოლოს და ბოლოს, ღრმა თავმდაბლობის მდგომარეობამდე. ¹⁶

Mga talababa:

514. And the third part of the ships was destroyed, signifies that also all the knowledges from the Word, and from doctrines from the Word perished. This is evident from the signification of "the third part," as being everything, here all, because it is predicated of the knowledges of truth and good; also from the signification of "ships," as being the knowledges of truth and good, also doctrinals. "Ships" have this signification because they carry riches over the sea for traffic, and "riches" signify in the Word the knowledges of truth and good, which also are doctrinals. "Ships," in a strict sense, as being containing vessels, signify the Word and doctrine from the Word, because the Word and doctrine therefrom contain the knowledges of truth and good, as ships contain riches; and "trading," which is chiefly done by ships, signifies acquiring knowledges for oneself and communicating them to others. But when the contents rather than the contained are meant, "ships" signify the knowledges from the Word and from doctrine from the Word.

[2] This signification of "ships" is evident from the passages where they are mentioned in the Word. Thus in Ezekiel:

O Tyre, thy borders are in the heart of the seas, thy builders have perfected thy beauty. They have built for thee all thy planks of fir-trees from Senir; they have taken a cedar from Lebanon to make a mast for thee. Of the oaks of Bashan have they made thine oars; they have made thy benches of ivory, a daughter of steps from the isles of Kittim. The inhabitants of Zidon and Arvad were thy rowers; thy wise men, O Tyre, that were in thee, they were thy ship-masters. The elders of Gebal and the wise men thereof were in thee caulking thy breaches; all the ships of the sea with their mariners were in thee to trade in thy merchandise. The ships of Tarshish served as carriers for thy wares. Thou wast filled and glorified exceedingly in the heart of the seas (Ezekiel 27:4-6, 8, 9, 25).

In this chapter Tyre is treated of; and as "Tyre" signifies the knowledges of truth and good, therefore her trading is treated of, and the various wares by which she was enriched. For "her trading with various wares by which she was enriched" signifies the acquisition of such knowledges and spiritual opulence therefrom; therefore a ship is here described with all its furniture, its planks, oars, mast, its pilots, rowers, mariners, and in the preceding and following verses, its wares. But it would take too much space to explain here what all these particulars signify in the spiritual sense; it is enough to say that it is evident from this that a "ship" signifies doctrine from the Word, and that its "planks," "oars," and "mast" signify the various things of which doctrine consists; also that those who teach, lead, and rule, are meant by "pilot" "ship-masters," "rowers," and "mariners," and the doctrinals themselves by its "wares," and the acquisition of spiritual wealth and spiritual riches, which are the knowledges of truth and good, through which wisdom is gained, by "trading." It is therefore said, "thy wise men, O Tyre, were in thee, they were thy ship-masters."

[3] Again in the following chapter, which also treats of Tyre:

Behold, thou art wiser than Daniel; there is no secret that they can hide from thee; in thy wisdom and in thine understanding thou hast made to thyself wealth, and hast made gold and silver in thy treasures; by the abundance of thy wisdom in thy trading thou hast increased to thyself wealth (Ezekiel 28:3-5).

From these passages it is clear that "Tyre" and her "tradings" mean the knowledges of truth and good through which wisdom is gained; what other reason could there be for saying so much about her wares and her merchandise if spiritual things were not meant? (That "Tyre" means the church in respect to the knowledges of truth and good, consequently the knowledges of truth and good that belong to the church, see Arcana Coelestia 1201.)

[4] The vastation of the church in respect to the knowledges of truth and good is treated of in the same chapter, and is described in these words:

At the voice of the cry of thy ship-masters the suburbs shall quake. And all that hold the oar shall come down from their ship, all the ship masters of the sea, and shall cry out bitterly over thee (Ezekiel 27:28-30).

"Ship-masters" signify those who are wise by means of knowledges from the Word; "those that hold the oar" signify those who are intelligent; the vastation of wisdom and intelligence is signified by "the voice of the cry of the ship-masters," and by "those who hold the oar shall come down from the ships."

[5] That "ships" in the Word mean the knowledges of truth and good and also doctrinals from the Word, when the cargo is meant by the "ship," that is, the contents for the containant, is further evident from these passages. In Isaiah:

Howl, ye ships of Tarshish, for Tyre is devastated. The inhabitants of the island are still, the merchant of Zidon passing over the sea, they have filled thee. Howl, ye ships of Tarshish, for your stronghold is devastated (Isaiah 23:1, 2, 14).

"The ships of Tarshish" mean doctrinals from the Word, for those ships carried gold and silver, which signify goods and truths and the knowledges of these from the Word; and as "Tyre" signifies the church in respect to the knowledges of truth and good, here the church vastated, therefore it is said, "Howl, ye ships of Tarshish, for Tyre is devastated;" "the inhabitants of the island" mean those who are in the goods of life according to their doctrinals; "the merchants of Zidon" signify those who are in truths from the Word, of whom it is said, "they have filled thee;" "your stronghold" signifies doctrine from the Word defending; and "it is devastated" signifies that there is no perception of it and thence no truth; for the same doctrinals from the Word apart from spiritual perception are not truths, for they are falsified by incorrect ideas respecting them.

[6] In the same:

The isles shall trust in Me, and the ships of Tarshish in the beginning, to bring thy sons from far, their silver and their gold with them (Isaiah 60:9).

"The ships of Tarshish in the beginning" mean the knowledges of truth and good, such as those who are reformed have in the beginning, as may be seen above n. 406, where this is explained. For the ships of Tarshish in the beginning brought gold and silver in great abundance, which signified the goods of life and the truths of doctrine.

[7] Of the ships of Tarshish it is said in the first book of Kings:

Solomon made a ship in Ezion-geber, which is beside Eloth, on the shore of the Sea Suph, in the land of Edom. And Hiram sent his servants, shipmen that had knowledge of the sea, with the servants of Solomon. They came to Ophir and took gold, four hundred and twenty talents, and brought it to King Solomon (1 Kings 9:26-28).

And again:

The king had at sea a ship of Tarshish with the ship of Hiram; once in three years came the ship of Tarshish, bringing gold and silver, ivory and apes and peacocks (1 Kings 10:22).

and again in the same book:

King Jehoshaphat built ships of Tarshish to go to Ophir for gold; but they went not, for the ships were broken at Ezion-geber (1 Kings 22:48).

Although these are historical facts they contain a spiritual sense as well as the prophecies; "the ships made in Ezion-geber, at the shore of the Sea Suph in the land of Edom," signified the knowledges of the natural man, for these contain in themselves, and as it were carry, spiritual wealth, as ships carry worldly wealth; for "the Sea Suph" and "the land of Edom," where Ezion-geber was, were the outmost border of the land of Canaan, and the "outmost borders of the land of Canaan" signify the ultimates of the church, which are knowledges (scientiae), including the cognitions [cognitiones] of truth and good. "Gold and silver" signify the goods and truths of the internal church; "ivory, apes, and peacocks," signify the truths and goods of the external church; knowledges (scientia) here meaning such knowledges as the ancients had, namely, the knowledges of correspondences, of representations, and of influxes, and respecting heaven and hell, which especially included and were serviceable to the cognitions of truth and good of the church; "Hiram" signifies the nations that are out of the church with whom also there are cognitions of good and truth; and that the "ships" under king Jehoshaphat "were broken" signifies the devastation of the church in respect to its truths and goods.

[8] From these considerations it can be seen what is signified in particular by "the ships of Tarshish" in the preceding passages, and also in David:

By the east wind Thou breakest the ships of Tarshish (Psalms 48:7);

"the east wind" signifying devastation and desolation; for the wind that comes from the east in the spiritual world overturns from their foundations the abodes of the evil, and they, with the treasures upon which they had set their hearts, are cast out into the hells (respecting this wind, see in the small work on The Last Judgment 61). "The ships of Tarshish" here signify false doctrines.

[9] Also in Isaiah:

The day of Jehovah of Hosts upon all the cedars of Lebanon that are exalted and lifted up, and upon all the oaks of Bashan, and upon all the exalted mountains, and upon all the hills that are lifted up, and upon every lofty tower, and upon every fenced wall, and upon all the ships of Tarshish, and upon all images of desire, that the haughtiness of man [homo] may bow down, and the exaltation of men be brought low, and Jehovah alone be exalted in that day (Isaiah 2:12-17).

"The day of Jehovah" means the Lord's coming, when The Last Judgment was accomplished by Him. (That a Last Judgment was accomplished by the Lord when He was in the world may be seen in the small work on The Last Judgment 46.) Those within the church upon whom the judgment was wrought are here recounted; "the cedars of Lebanon exalted and lifted up" signifying those who are boastful from self-intelligence, and "the oaks of Bashan" those who are boastful from knowledge [scientia], for "cedars" in the Word are predicated of the rational man, and "oaks" of the natural man, and intelligence belongs to the rational man, and knowledge to the natural man. "The exalted mountains and hills lifted up" signify those who are in the love of self and in the love of the world (See above, n. 405; "lofty tower" and "fenced wall" signify confirmed principles of falsity, and thus also such as are in them; "the ships of Tarshish and the images of desire" signify the false doctrine favoring the delights of earthly loves. The destruction of the arrogance that springs from self-intelligence and knowledge is meant by "that the haughtiness of man [homo] may bow down, and the exaltation of men be brought low;" that all intelligence and knowledge are from the Lord is signified by "that Jehovah alone may be exalted in that day." It is believed that knowledge is from man; but so far as knowledge is serviceable to intelligence, in which is the perception of truth, it is from the Lord alone.

[10] In Isaiah:

In Zion and in Jerusalem will the glorious Jehovah be unto us a place of rivers, of streams, of breadth of spaces; no ship of oar shall go therein, and no magnificent ship shall pass through it (Isaiah 33:21).

"Zion and Jerusalem" mean the Lord's church, "Zion" the church where the good of love rules, and "Jerusalem" the church where the truth of doctrine rules. Jehovah is called "glorious" (or magnificent) when men of the church are such as to be recipients of Divine good and truth from the Lord; and Zion and Jerusalem are called "a place of rivers, of streams, and of breadth of spaces," when all their wisdom and intelligence, and good and truth, are from the Lord, "rivers" signifying wisdom, "streams" intelligence, and "breadth of spaces" truths from good in multitude and extension; "no ship of oar shall go therein, and no magnificent ship shall pass through it," signifies that in the church there shall be no intelligence and wisdom from one's own [proprium]; "a ship of oar" meaning intelligence from one's own [proprium], because it is moved by men by means of oars, and a "magnificent ship" wisdom from one's own [proprium], because man is boastful and proud by reason of that wisdom; for when a ship is passing through and crossing the sea, thus bearing its cargo on its course, it signifies intelligence and wisdom. Here evidently no ship is meant, for this is said of Zion and Jerusalem.

[11] In David:

How many are Thy works, O Jehovah; this sea great and wide in spaces, wherein is the creeping thing without number, small animals with the great. There go the ships; there is leviathan, which Thou hast formed to play therein. All these wait upon Thee, that Thou mayest give them their food in its time (Psalms 104:24-27).

Here the sea is not meant, nor creeping things, nor animals, nor leviathan (or a whale), nor ship, but such things as are with the men of the church, for these are what "wait upon Jehovah." "The sea great and wide" signifies the external or natural man, which receives goods and truths as knowledge, "great" is predicated of the good therein, and "wide" of truth therein. "Creeping things" signify living knowledges [scientifica]; "animals great and small" the knowledges of good and truth of all kinds higher and lower, also in general and in particular (as in the preceding article, n. 513. "Ships" mean doctrinals, the "leviathan" (or whale) all things of the natural man in the complex; this is said "to play in the sea" because of the delight of knowing and thus of becoming wise. Since man by virtue of these things is actuated by a desire to know and understand, it is said, "All these wait upon Thee, that Thou mayest give them their food in its time," "to wait upon" signifying to desire, and "food" knowledge and intelligence; for man does not desire these from himself, but from those things that are with him from the Lord; consequently these are what desire with man, although it appears as if man desired from himself.

[12] In the same:

They that go down to the sea in ships, that do work in many waters; these see the deeds of Jehovah and His wonders in the deep (Psalms 107:23, 24).

"They that go down to the sea in ships, that do work in many waters," signify those who intensely study the doctrine of truth from the Word; "these see the deeds of Jehovah and His wonders in the deep," signifies that they understand the truths and goods of heaven and the church, and the hidden things thereof, "the deeds of Jehovah" meaning all things of the Word that perfect man, all which have reference to truth and good, and "the wonders in the deep" meaning the hidden things of intelligence and wisdom.

[13] In Isaiah:

Thus saith Jehovah your ¹ Redeemer, the Holy One of Israel, For your sakes I have sent to Babylon, and I will cast down all the bars, and the Chaldeans, in whose ships there is a cry (Isaiah 43:14).

This treats of the deliverance of the faithful from the oppression of those who lay waste the church; those who lay waste the church are meant by "Babylon," and they lay it waste by withholding all from the knowledges of truth and good, affirming that they alone know and must be believed, and yet they know nothing of truth; thus they keep others with themselves in dense ignorance, and turn them away from the worship of the Lord, that they themselves may be worshiped. "To cast down their bars" signifies their principles of falsity and the falsities devastating truths, "bars" meaning the principles of falsity, and "the Chaldeans" those who devastate by falsities; for "Babylon" means those who destroy goods by means of evils, and the "Chaldeans" those who destroy truths by means of falsities. "In whose ships there is a cry" signifies the destruction of their doctrinals.

[14] This destruction is further described by "ships" in Revelation:

For in one hour so great riches was made desolate. And every ship master, and everyone concerned with the ships, and the sailors, and all who trade by sea, stood afar off, and cast dust upon their heads, and cried out weeping and mourning, saying, Woe, woe, the great city Babylon, wherein were made rich all that had ships in the sea, by reason of her preciousness; for in one hour has she been made desolate (Revelation 18:17, 19).

This passage will be explained further on. In Daniel:

And at the time of the end shall the king of the south come into collision with him; and the king of the north shall rush upon him like a tempest, with chariot and with horsemen and with many ships; and he shall enter into the land and shall overflow and pass through (Daniel 11:40).

"The time of the end" signifies the last time of the church, when there is no truth because there is no good; "the king of the south" means truth in light, which is truth from good; "the king of the north" means no truth because there is no good, consequently falsity, for where there is no truth there is falsity, since man then turns himself away from heaven to the world, and from the Lord to self; and when nothing flows in out of heaven from the Lord, nothing flows in from the world and from self except falsity from evil. The combats between good from truth and falsity from evil in the last times of the church are described in this chapter by the combats between the king of the south and the king of the north; that falsities will then rush in and destroy truths is meant by "the king of the north shall rush upon the king of the south with chariot, with horsemen, and with many ships," "chariot" meaning the doctrine of falsity, "horsemen" the reasonings therefrom, and "ships" the falsities and falsifications of truth of every kind; that "he shall enter into the land, and overflow and pass through," signifies that falsities will destroy all things of the church, both exterior and interior.

[15] In Moses:

And Jehovah shall bring thee back into Egypt in ships, by the way whereof I said unto thee, Thou shalt see it no more again; where ye shall be sold unto your enemies for menservants and for maidservants and there shall be no buyer (Deuteronomy 28:68).

This treats of the desolation of the church in respect to truth, when the life is not according to the Lord's precepts in the Word; "the sons of Israel," to whom this was said, represented and thence signified the church where the Word is, and truths of doctrine therefrom, thus spiritual men; but the "Egyptians" signified merely natural men. "Jehovah shall bring them back into Egypt in ships" signifies that they will be merely natural in consequence of doctrinals of falsity, "ships" meaning doctrinals of falsity; "by the way whereof I said unto thee, Thou shalt see it no more again," signifies from being a spiritual man into being a merely natural man, for the man of the church from being a natural man becomes spiritual; but when he does not live according to the commandments from the Word, from being a spiritual man he becomes merely natural; "where ye shall be sold unto your enemies for menservants and maidservants," signifies that falsities and evils shall become dominant; "and there shall be no buyer" signifies to become utterly vile.

[16] In Job:

My days are swifter than a runner; they flee away; they see no good; they pass by with the ships of desire, as the eagle flieth to its food (Job 9:25, 26).

"Ships of desire, with which the days pass by," signify the natural affections and delights of every kind, which are merely of the world and of the body; and because these are more eagerly desired and imbibed than spiritual things, it is said, "as the eagle flieth to its food."

[17] In Moses:

Zebulun shall dwell at the haven of the seas, and he shall dwell at the haven of ships, and his side shall be unto Zidon (Genesis 49:13).

"Zebulun" signifies the conjunction of good and truth; "he shall dwell at the haven of the seas" signifies the life of truth; "and he shall dwell at the haven of ships" signifies according to doctrinals from the Word; "and his side shall be unto Zidon" signifies the extension on the one part to knowledges of good. (But this may be seen explained in Arcana Coelestia 6382-6386.)

[18] In the same:

When there shall be ships from the place of the Kittim, and they shall afflict Asshur and shall afflict Eber, and he also even to him that is perishing (Numbers 24:24).

This is from the prophecy of Balaam. "Ships from the place of the Kittim" signify the knowledges of truth and good, which those had who were of the Ancient Church; "Asshur, whom they shall afflict," signifies reasonings from falsities; and "Eber, whom also they shall afflict," signifies the externals of worship, such as existed among the sons of Jacob; their vastation in respect to truth and good is signified by "he also even to him that is perishing."

[19] In the book of Judges:

Gilead, why dwellest thou in the crossing of Jordan? And why will Dan fear ships? (Judges 5:17).

"Gilead" has a similar meaning with "Manasseh," and "Manasseh" signifies the good of the natural man; and because the tribe of Manasseh did not fight in company with Deborah and Barak against the enemies, it is said, "Gilead, why dwellest thou in the passage of Jordan?" which signifies, why livest thou in externals only, which are of the natural man? The external of the church was signified by the regions beyond Jordan, and its internal by the regions on this side Jordan. The external of the church is with those who are more natural than spiritual. And because the tribe of Dan was not joined with Deborah and Barak in the battle with the enemies it is said, "why will Dan fear ships?" signifying, why does not one reject falsities and the doctrinals of falsity?

[20] As all things in the Old Testament contain in themselves a spiritual sense, so do all things in the New Testament which are in the Gospels and in Revelation. Moreover, all the Lord's words and doings and miracles signify Divine celestial things, because the Lord spoke from the Divine, and did His works and miracles from the Divine, therefore from things first through things last, and thus in fullness. From this it can be seen that the Lord's teaching from boats was significative; also that it was significative that He chose certain of His disciples from boats while they were fishing; and that He walked upon the sea to the boat in which the disciples were, and thence calmed the wind.

Respecting the Lord's teaching from a boat it is said in the Gospels:

Jesus sat by the seaside. And there were gathered unto Him great multitudes, so that He entered into a boat and sat; and the whole multitude stood on the beach. And He spake to them many things in parables (Matthew 13:1, 2, et seq.; Mark 4:1, 2, et seq .).

Jesus, standing by the shore of Gennesaret, saw two boats standing by the lake. Then He entered into one of the boats, which was Simon's, and asked him to put out a little from the land. And He sat down, and taught the throng out of the ship (Luke 5:1-9).

In all these particulars also, that "He sat by the seaside" and "on the shore of Gennesaret," then "that He entered into Simon's boat, and taught the throng therefrom," there is a spiritual sense. This was done because the "sea" and the "lake of Gennesaret" signify, in reference to the Lord, the knowledges of good and truth in the whole complex, and "Simon's boat" signifies the doctrinals of faith; so "His teaching from a boat" signifies that it was from doctrine.

[21] Respecting the Lord's walking on the sea to the boat in which the disciples were, it is said in the Gospels:

The boat containing the Lord's disciples was in the midst of the sea, tossed by the wind. In the fourth watch of the night, Jesus came unto them, walking on the sea. And Peter said, Bid me come unto Thee upon the water. And He said, Come. Therefore Peter, going down, walked upon the water to come to Jesus. But beginning to sink, he was afraid. Jesus stretching forth His hand, took hold of him, and said, O man of little faith, wherefore didst thou doubt? And when they were come into the boat the wind ceased. And they that were in the boat worshiped Him, saying, Of a truth thou art the Son of God (Matthew 14:24-33; Mark 6:48-52).

And again:

When evening came His disciples went down unto the sea; and when they had entered into a boat they went over the sea toward Capernaum. And it was now dark, but Jesus was not come to them. And the sea was moved by a great wind that blew. When they had gone on about twenty-five or thirty stadia, they beheld Jesus walking on the sea, and drawing nigh unto the boat; and they were afraid. But He said, It is I; be not afraid. Then they were willing to receive Jesus into the boat; and immediately the boat was at the land whither they were going (John 6:16-21, et seq.).

Here, too, the particulars signify Divine spiritual things, which nevertheless do not appear in the letter; as the sea, the Lord's walking upon it, the fourth watch in which He came to the disciples, and the ship, His entering into it, and from it restraining the wind and the waves of the sea, and other things besides. But there is no need singly to explain here the spiritual things signified; let it be said only that the "sea" signifies the ultimate of heaven and the church, since there are seas in the outmost borders of the heavens; the Lord's walking upon the sea signifies the Lord's presence and His influx even into these, and consequent life from the Divine to those who are in the ultimates of heaven; their life from the Divine was represented by the Lord's walking upon the sea; and their obscure and wavering faith was represented by Peter's walking upon the sea and beginning to sink, but being saved when the Lord took hold of him, "to walk" signifying in the Word to live. This was done "in the fourth watch" to signify the first state of the church, when it is daybreak and morning is at hand, for then good begins to act through truth, and then the Lord comes; that the sea in the meanwhile was moved by the wind, and that the Lord restrained it, signifies the natural state of life that precedes, which is an unpeaceful and as it were tempestuous state; but with the state that is nearest to morning, which is the first state of the church with man, because the Lord is then present in the good of love, there comes tranquillity of mind.

[22] The like is signified by the Lord's calming the wind and the waves of the sea, as described in the Gospels:

When Jesus had entered into a boat His disciples followed Him. And behold, there arose a great commotion in the sea, so that the boat was covered by the waves; but He was asleep. Therefore the disciples, coming to Him awoke Him, saying, Lord, save us; we perish. Then He arose and rebuked the wind; and there was a great calm (Matthew 8:23-26; Mark 4:36-40; Luke 8:23, 24).

This represented the state of men of the church when they are in what is natural and not yet in what is spiritual, in which state the natural affections, which are various cupidities springing from the loves of self and the world, rise up and produce various commotions of the mind. In this state the Lord appears as it were absent; this apparent absence is signified by His being asleep; but when they come out of a natural into a spiritual state these commotions cease, and there comes tranquillity of mind; for the Lord calms the tempestuous commotions of the natural man when the spiritual mind is opened, and through it the Lord flows into the natural. Since the affections that are of the love of self and of the world, and the consequent thoughts and reasonings, are from hell, for they are lusts of every kind that rise up therefrom into the natural man, these, too, are signified by "the wind and the waves of the sea," and hell itself is signified by the "sea" in the spiritual sense.

[23] This can be seen, too, from its being said that "the Lord rebuked the wind," as also in Mark:

Jesus awoke and rebuked the wind, and said unto the sea, Be quiet, be still. And the wind ceased, and there was a great calm (Mark 4:39).

This could not have been said to the wind and to the sea unless hell had been meant thereby, from which arise the tempestuous emotions of the mind from various cupidities. That the hells also are signified by "seas" may be seen above n. 342.

Mga talababa: