E vërteta, ose ajo që është e vërtetë, është një mënyrë për të përshkruar atë që është në fund të fundit reale. Në një nivel natyror, e vërteta mund të mendohet thjesht si ajo që është e saktë, ndërkohë që në zhvillimin tonë shpirtëror jeton, e vërteta mund të jetë mësimi i mësimeve të bazuara në shpirtërore ose, më mirë, pranueshmëria jonë ndaj tyre si të vërteta hyjnore. Por Swedenborg shkon edhe më tej në shpjegimin e tij të së vërtetës, duke mësuar se e vërteta është forma e dashurisë, ose si shprehet dashuria.

Në një farë kuptimi, e vërteta është një sistem shpërndarjeje për dashurinë dhe për shkak se ndarja e dashurisë është vetë qëllimi i realitetit, kjo e bën të vërtetën jashtëzakonisht të rëndësishme. Dhe ndërsa e vërteta mund të vijë në formën e rregullave dhe fakteve të thata dhe të ftohta, ajo është në maksimum një gjë e bukurisë së papërshkrueshme, diçka që na lëviz brenda.

Natyra e së vërtetës buron nga ideja se Zoti në thelbin e Tij është vetë dashuria, e përsosur dhe e pafundme, dhe se Ai na do përtej aftësisë sonë për të imagjinuar. Dhe ashtu siç duam që njerëzit që duam të na duan, po ashtu edhe Zoti ka dëshirën më të thellë që ne ta duam Atë; Dashuria e tij dëshiron të arrijë tek ne dhe të frymëzojë dashurinë nga ana tjetër.

Dashuria, megjithatë, nuk mund të veprojë më vete; ka nevojë për një medium për të punuar. Mendoni për këtë në këtë mënyrë: për të shprehur dashurinë për dikë, keni nevojë për një fytyrë me të cilën të buzëqeshni, një zë me të cilin të flisni, krahë për t'u përqafuar ose mjete të ndryshme që mund t'i përdorni për të bërë mirë, me dashuri. gjëra për njerëzit që doni. Pa këto gjëra është thjesht një ndjenjë, e ngecur brenda dhe mjaft e padobishme. Në njëfarë kuptimi, nëse nuk mund të shprehet, ekzistenca e tij nuk është me të vërtetë mjaft e plotë.

"E vërteta", atëherë, mund të përkufizohet si "shprehje e dashurisë" ose ndoshta si "dashuri e shprehur". Kjo mund të jetë mjaft e thellë dhe e bukur: shprehja në fytyrën e një nëne të re, duke parë fëmijën e saj për herë të parë - kjo është e vërteta, në një nivel përtej fjalëve. Ndjenja tek ajo shprehet, dhe ne e marrim atë dhe ndjejmë vetë një valë emocioni. Në një nivel akoma më të lartë, ne mund të përpiqemi të përfytyrojmë shprehjen në fytyrën e Zotit kur ai na shikon, dashurinë që derdhet prej tij; kjo është e vërteta në thellësinë e saj.

Por e vërteta vjen edhe në nivele më të ulëta. Mendoni për mënyrat se si i duam fëmijët tanë - nganjëherë kjo do të thotë të vendosim disa rregulla të rrepta bardh e zi. "Mbaji duart për vete" dhe "duhet të më bindesh" nuk tingëllojnë shumë të dashura, dhe ta bësh një fëmijë të nxjerrë plehrat nuk ngjall saktësisht ndjenja të ngrohta dhe mendime poetike. Por ne në fakt po i duam kur u japim mësime që do t'i ndihmojnë ata të jenë njerëz të mirë, edhe nëse kjo dashuri nuk shkëlqen nga sipërfaqja e asaj që po themi. Zoti duhet të na trajtojë në të njëjtën mënyrë ndonjëherë, veçanërisht në fazat e hershme të rritjes sonë shpirtërore. "Ti nuk do të vrasësh" nuk tingëllon aq i dashur, dhe urdhri për të mos lakmuar mund të duket jorealist dhe i padrejtë në kufi. Megjithatë, nëse i shikojmë nga afër, mund të shohim se ata janë të dashur dhe po na bëjnë të jemi njerëz të dashur.

Pra, e vërteta vjen në shumë nivele dhe në shumë forma, e formësuar dhe e përshtatur në mënyra të ndryshme që ne mund të udhëhiqemi të jemi të mirë dhe të dashur. Kjo është arsyeja pse kaq shumë gjëra të ndryshme në Bibël - gurët, uji, vera, bimët, shpatat dhe shumë të tjera - të gjitha përfaqësojnë të vërtetën; të gjithë kanë nuanca kuptimi që pasqyrojnë shumë lloje të së vërtetës që Zoti përdor për të na udhëhequr.

Megjithatë, në zemër, e gjithë e vërteta është një mënyrë për të ndarë dashurinë. Nëse e shikojmë këtë, do ta vlerësojmë siç duhet.

(Referencat: Apokalipsi i shpjeguar 434; Sekretet Qiellore 1904 [3], 3077, 3207 [1-3], 3295, 3509 [2], 4247, 5912, 6880, 7270 [2-3], 8301 [2], 8456, 9407, Arcana Coelestia 9407 [13], 9806, 10026; Urtësia Hyjnore 9; Providenca Hyjnore 10, 36; Apokalipsi i shpjeguar 627 [5-6]; Doktrina e Jetës për Jeruzalemin e Ri 36; Jeruzalemi i Ri dhe Mësimet e Tij Qiellore 24; Feja e vërtetë e krishterë 209 [2-4], 224 [1-2], 379, 398)

4247. 'The messengers returned to Jacob, saying, We came to your brother, to Esau, and he also is coming to meet you' means that good flows in constantly so as to make them, that is to say, truths, its own. This is clear from the meaning of 'brother', who in this case is Esau, as good — that is to say, the good of the Lord's Divine Natural, dealt with above; and from the meaning of 'coming to meet' as flowing in, dealt with below. And because flowing in is meant, making its own is meant also.

[2] From what has been stated several times already on these matters one may see what the situation is with regard to good and truth, and with the influx of good into truth, and in this connection with good making truth its own. That is to say, one may see that good flows constantly into truth, and truth receives good, since truths are the vessels for good. The only vessels into which Divine Good can be placed are genuine truths, for good and truth match each other. When a person is moved by the affection for truth, as everyone is at first prior to being regenerated, good is constantly flowing in even then, but as yet it has no vessels, that is, no truths in which to place itself or make its own; for nobody at the outset of regeneration possesses any cognitions as yet. But because good at that time is flowing in constantly it produces the affection for truth, for there is no origin to the affection for truth other than the constant endeavour of Divine good to flow in. This shows that even at that time good occupies the first position and plays the leading role, although it seems as though truth did so. When a person is being regenerated however, which takes place in adult years when he possesses cognitions, good reveals itself, for he is then moved not so much by the affection for knowing truth as for doing it. For previously truth had been in the understanding, but now it is in his will, and when in his will it is in the person's true self, since the will constitutes the person's true self. With man the recurrent cycle of events exists in which every fact and every bit of knowledge is introduced through sight or hearing into his thought-process, and from there into his will, then passing from the will through thought into action. A similar cycle also exists starting from the memory which is so to speak an inner eye or inner sight. Starting from that inner sight it passes through the thought-process into the will, and from the will through thought into action; or else if some obstacle stands in the way it passes into the endeavour to act, that endeavour being actualized the moment the obstacle is removed.

[3] All of this shows the way in which good flows into truth and makes it its own. That is to say, it shows that first of all truths which belong to faith are introduced through hearing or sight and are then stored away in the memory, from where they are raised up one after another into the person's thought-process and at length introduced into his will. Once in the will they pass from there through thought into action, or if they are not able to pass into action they remain in the endeavour. The very endeavour is internal action, for as often as the opportunity exists it is made an external action. It should be realized however that although there is this cycle of events it is nevertheless good which produces the cycle. For the life which comes from the Lord flows solely into good, and thus through good, doing so from things that are inmost. It may be seen by anyone that the life flowing in through the things that are inmost produces the cycle, for without life nothing is produced. And since the life which comes from the Lord flows only into good and through good, good is consequently that which produces and that which flows into truths and makes them its own, to the extent that a person possesses cognitions of truth and at the same time is a willing recipient.