E vërteta, ose ajo që është e vërtetë, është një mënyrë për të përshkruar atë që është në fund të fundit reale. Në një nivel natyror, e vërteta mund të mendohet thjesht si ajo që është e saktë, ndërkohë që në zhvillimin tonë shpirtëror jeton, e vërteta mund të jetë mësimi i mësimeve të bazuara në shpirtërore ose, më mirë, pranueshmëria jonë ndaj tyre si të vërteta hyjnore. Por Swedenborg shkon edhe më tej në shpjegimin e tij të së vërtetës, duke mësuar se e vërteta është forma e dashurisë, ose si shprehet dashuria.

Në një farë kuptimi, e vërteta është një sistem shpërndarjeje për dashurinë dhe për shkak se ndarja e dashurisë është vetë qëllimi i realitetit, kjo e bën të vërtetën jashtëzakonisht të rëndësishme. Dhe ndërsa e vërteta mund të vijë në formën e rregullave dhe fakteve të thata dhe të ftohta, ajo është në maksimum një gjë e bukurisë së papërshkrueshme, diçka që na lëviz brenda.

Natyra e së vërtetës buron nga ideja se Zoti në thelbin e Tij është vetë dashuria, e përsosur dhe e pafundme, dhe se Ai na do përtej aftësisë sonë për të imagjinuar. Dhe ashtu siç duam që njerëzit që duam të na duan, po ashtu edhe Zoti ka dëshirën më të thellë që ne ta duam Atë; Dashuria e tij dëshiron të arrijë tek ne dhe të frymëzojë dashurinë nga ana tjetër.

Dashuria, megjithatë, nuk mund të veprojë më vete; ka nevojë për një medium për të punuar. Mendoni për këtë në këtë mënyrë: për të shprehur dashurinë për dikë, keni nevojë për një fytyrë me të cilën të buzëqeshni, një zë me të cilin të flisni, krahë për t'u përqafuar ose mjete të ndryshme që mund t'i përdorni për të bërë mirë, me dashuri. gjëra për njerëzit që doni. Pa këto gjëra është thjesht një ndjenjë, e ngecur brenda dhe mjaft e padobishme. Në njëfarë kuptimi, nëse nuk mund të shprehet, ekzistenca e tij nuk është me të vërtetë mjaft e plotë.

"E vërteta", atëherë, mund të përkufizohet si "shprehje e dashurisë" ose ndoshta si "dashuri e shprehur". Kjo mund të jetë mjaft e thellë dhe e bukur: shprehja në fytyrën e një nëne të re, duke parë fëmijën e saj për herë të parë - kjo është e vërteta, në një nivel përtej fjalëve. Ndjenja tek ajo shprehet, dhe ne e marrim atë dhe ndjejmë vetë një valë emocioni. Në një nivel akoma më të lartë, ne mund të përpiqemi të përfytyrojmë shprehjen në fytyrën e Zotit kur ai na shikon, dashurinë që derdhet prej tij; kjo është e vërteta në thellësinë e saj.

Por e vërteta vjen edhe në nivele më të ulëta. Mendoni për mënyrat se si i duam fëmijët tanë - nganjëherë kjo do të thotë të vendosim disa rregulla të rrepta bardh e zi. "Mbaji duart për vete" dhe "duhet të më bindesh" nuk tingëllojnë shumë të dashura, dhe ta bësh një fëmijë të nxjerrë plehrat nuk ngjall saktësisht ndjenja të ngrohta dhe mendime poetike. Por ne në fakt po i duam kur u japim mësime që do t'i ndihmojnë ata të jenë njerëz të mirë, edhe nëse kjo dashuri nuk shkëlqen nga sipërfaqja e asaj që po themi. Zoti duhet të na trajtojë në të njëjtën mënyrë ndonjëherë, veçanërisht në fazat e hershme të rritjes sonë shpirtërore. "Ti nuk do të vrasësh" nuk tingëllon aq i dashur, dhe urdhri për të mos lakmuar mund të duket jorealist dhe i padrejtë në kufi. Megjithatë, nëse i shikojmë nga afër, mund të shohim se ata janë të dashur dhe po na bëjnë të jemi njerëz të dashur.

Pra, e vërteta vjen në shumë nivele dhe në shumë forma, e formësuar dhe e përshtatur në mënyra të ndryshme që ne mund të udhëhiqemi të jemi të mirë dhe të dashur. Kjo është arsyeja pse kaq shumë gjëra të ndryshme në Bibël - gurët, uji, vera, bimët, shpatat dhe shumë të tjera - të gjitha përfaqësojnë të vërtetën; të gjithë kanë nuanca kuptimi që pasqyrojnë shumë lloje të së vërtetës që Zoti përdor për të na udhëhequr.

Megjithatë, në zemër, e gjithë e vërteta është një mënyrë për të ndarë dashurinë. Nëse e shikojmë këtë, do ta vlerësojmë siç duhet.

(റഫറൻസുകൾ: Apokalipsi i shpjeguar 434; Sekretet Qiellore 1904 [3], 3077, 3207 [1-3], 3295, 3509 [2], 4247, 5912, 6880, 7270 [2-3], 8301 [2], 8456, 9407, Arcana Coelestia 9407 [13], 9806, 10026; Urtësia Hyjnore 9; Providenca Hyjnore 10, 36; Apokalipsi i shpjeguar 627 [5-6]; Doktrina e Jetës për Jeruzalemin e Ri 36; Jeruzalemi i Ri dhe Mësimet e Tij Qiellore 24; Feja e vërtetë e krishterë 209 [2-4], 224 [1-2], 379, 398)

439. Of the tribe Naphtali twelve thousand sealed, signifies regeneration and temptation. This is evident from what is represented and thence signified by "Naphtali" and his tribe, as meaning temptation and the state after it; and as temptations occur for the sake of regeneration, regeneration too is signified by "Naphtali." (That those who are regenerated undergo temptations see in The Doctrine of the New Jerusalem 187-201.) That "Naphtali" and thence the tribe named from him, signify temptation and the state after it, and accordingly regeneration, can be seen from the words of Rachel, when Bilhah her handmaid bare him, which are these:

And Bilhah, Rachel's handmaid, conceived again, and bare Jacob a second son. And Rachel said, With wrestlings of God have I wrestled with my sister, and I have prevailed; and she called his name Naphtali (Genesis 30:7, 8).

"Wrestlings of God" signify spiritual temptations; and as Rachel represented the internal church, which is spiritual, and Leah the external church, which is natural, Rachel's wrestling with her sister and prevailing signifies evidently the combat between the spiritual and the natural, since every temptation is a combat between the spiritual man and the natural; for the spiritual man loves and wills the things that are of heaven, since it is in heaven, while the natural man loves and wills the things that are of the world, since it is in the world; consequently the desires of the two are opposite, which gives rise to collision and combat, and this is called temptation.

[2] That "Naphtali" signifies temptation and the state after it, and thence regeneration, is further evident from the following passages. From the blessing he received from his father Israel:

Naphtali is a hind let loose; giving sayings of elegance (Gen. 49:21).

"Naphtali" here signifies the state after temptation, which state is full of joy from affection, that the spiritual and the natural, and good and truth, have been conjoined, for these are conjoined by temptations; "a hind let loose" signifies the freedom of the natural affection; "giving sayings of elegance," signifies gladness of mind. (This is more fully explained in Arcana Coelestia, n. 6412-6414.)

[3] Again, from the blessing he received from Moses:

And of Naphtali he said, O Naphtali, satisfied with the good pleasure and full of the blessing of Jehovah; possess thou the west and the south (Deuteronomy 33:23).

This, too, describes the state after temptation, in which man is filled with every good of love and with truths therefrom; for after temptations he is filled with joy, and good bears fruit, and truth is multiplied with him; to be filled with the good of love is meant by "satisfied with the good pleasure of Jehovah;" and to be filled with truths therefrom is signified by "full of the blessing of Jehovah;" the consequent affection of truth and illustration are signified by "possess thou the west and the south," the affection of truth is signified by "the west," and illustration by "the south." It is said "possess thou the west and the south," because those who are raised up into heaven after having been instructed are carried through the west to the south, that is, through the affection of truth into the light of truth.

[4] "Naphtali" has a similar signification in the song of Deborah and Barak, in the book of Judges:

Zebulun, a people that devoted their soul to death, and Naphtali upon the heights of the field (Judges 5:18).

These were the two tribes that fought against Sisera, the captain of the host of Jabin, king of Canaan, and conquered him, the other ten tribes remaining quiet; and this represented the spiritual combat against the evils that infest the church; as is evident also from the prophetic song of Deborah and Barak, of which this is the subject. Only the tribes of Zebulun and Naphtali fought, because "Zebulun" signifies the conjunction of good and truth which constitutes the church, and "Naphtali" the combat against the evils and falsities that infest it and that resist the conjunction of good and truth, consequently the two signify reformation and regeneration; "the heights of the field" signify the interiors of the church, from which combat is maintained. Again "Zebulun and Naphtali" together also signify reformation and regeneration by means of temptations (in Isaiah 8:22; 9:1, 2; also in Matthew 4:12-16).

[5] In the highest sense however "Zebulun and Naphtali" signify the uniting of the Divine and the Human in the Lord, for the highest sense treats solely of the Lord, in general of the glorification of His Human, and the subjugation of the hells, and the arranging of the heavens by Him. In this sense Zebulun and Naphtali are mentioned in David:

They have seen Thy goings, O God; the goings of my God, my King in the midst of the sanctuary. The singers went before, the minstrels after, in the midst of the maidens playing on timbrels. Bless ye God in the assemblies, the Lord from the fountain of Israel. There little Benjamin is set over them, the princes of Judah their company, the princes of Zebulun, the princes of Naphtali. Thy God hath commanded thy strength; put on strength, O God; this Thou hast wrought for us out of Thy temple at Jerusalem; kings shall bring oblations to Thee. Rebuke the wild beast of the reed, the congregation of the mighty among the calves of the peoples; trampling upon the plates of silver, He hath scattered the peoples, they desire combats. Those that are fat shall come out of Egypt. Ethiopia shall hasten her hands unto God (Psalms 68:24-31).

This treats in the spiritual sense of the coming of the Lord, of the glorification of His Human, of the subjugation of the hells, and the consequent salvation. Celebration of the Lord because of His coming is described in these words: "They have seen Thy goings, O God, the goings of my God, my King, in the sanctuary. The singers went before, the minstrels after, in the midst of the maidens playing on timbrels. Bless ye God in the assemblies, the Lord from the fountain of Israel." (What the particulars here signify see explained above, n. 340.) The innocence of the Lord, by which He wrought and accomplished all things, is signified by "there little Benjamin is set over them;" Divine truth from Divine good is signified by "the princes of Judah their company;" His glorification, or the uniting of the Divine and Human by His own power, is signified by "the princes of Zebulun and the princes of Naphtali;" that from this the Lord's Human has Divine power is signified by "thy God hath commanded thy strength; put on strength, O God; this Thou hast wrought for us out of Thy temple at Jerusalem," "temple" meaning here the Lord's Divine Human, and "Jerusalem" the church for which He did this. The subjugation of the hells is signified by "rebuke the wild beast of the reed, the congregation of the mighty, among the calves of the peoples; trampling upon the plates of silver, He hath scattered the peoples, they desire combats;" "the wild beast of the reed and the congregation of the mighty" mean the knowing faculty of the natural man perverting the truths and goods of the church; "the calves of the people" mean the goods of the church; "the plates of silver" mean the truths of the church; "He hath scattered the people, they desire combats," signifies to pervert truths and reason against them.

[6] The subjugation of the hells means the subjugation of the natural man; for evils from hell are in the natural man, for in it, too, are the delights of the love of self and of the world and the knowledges [scientifica] that confirm these delights; and when these delights are regarded as ends and become dominant they are against the goods and truths of the church. That when the natural man has been subjugated it supplies accordant knowledges [scientifica)], and also cognitions of truth and good, is signified by "those that are fat shall come out of Egypt, Ethiopia shall hasten her hands unto God." "Egypt" meaning the natural man in respect to knowledges [scientifica], and "Ethiopia" the natural man in respect to cognitions of good and truth. From these few instances the signification of "Naphtali" and his tribe in the Word can be seen, namely, that it signifies in the highest sense the Lord's own power, by which He subjugated the hells and glorified His Human, in the internal sense temptation and the states after temptation, and in the external sense resistance by the natural man; therefore "Naphtali" signifies also reformation and regeneration, because these are results of temptations.