თავი 18.

---

თავმდაბლობის გაკვეთილები

---

1. იმავე საათში მივიდნენ მოწაფეები იესოსთან და უთხრეს: ვინ არის ცათა სასუფეველში უდიდესი?

2. იესომ მოუწოდა პატარა ბავშვს და დადგა მათ შორის.

3. და თქვა: ამინ გეუბნებით თქვენ: თუ არ მობრუნდებით და არ გახდებით როგორც ბავშვები, არ შეხვალთ ცათა სასუფეველში.

4. ვინც დაიმდაბლებს თავს, როგორც ეს პატარა ბავშვი, ის არის უდიდესი ცათა სასუფეველში.

5. და ვინც მიიღებს ერთ ასეთ პატარას ჩემი სახელით, მიმღებს მე.

6. ხოლო ვინც დააბრკოლებს ჩემს მორწმუნე პატარათაგანს, მიზანშეწონილია, რომ ვირის წისქვილის ქვა ჩამოიკიდოს კისერზე და ჩაიძიროს ზღვის სიღრმეში.

7. ვაი ქვეყნიერებას შეურაცხყოფის გამო! რადგან აუცილებელია, რომ დანაშაულები მოვიდეს; მიუხედავად ამისა, ვაი იმ კაცს, ვისზეც შეურაცხყოფა მოდის!

8. და თუ შენი ხელი ან ფეხი დაგაბრკოლებს, მოიკვეთე ისინი და გადააგდე შენგან; ჯობია შენ შეხვიდე | სიცოცხლე კოჭლი ან დასახიჩრებული, ვიდრე ორი ხელი ან ორი ფეხი გქონდეს მარადიულ ცეცხლში ჩაგდება.

9. და თუ შენი თვალი გაცდუნებს, ამოიღე და გადააგდე შენგან; კარგია შენთვის ერთი თვალით შესვლა სიცოცხლეში, ვიდრე ორი თვალის მქონე, ცეცხლის გეენაში ჩაგდება.

10. შეხედე, რომ არ შეურაცხყოფდე ერთს ამ მცირეთაგანს; რადგან გეუბნებით თქვენ, რომ მათი ანგელოზები [ზეცაში] განუწყვეტლივ უყურებენ ჩემი ზეციერი მამის სახეს“.

---

აქამდე, იესოს ყველა სასწაულმა მათეზე აჩვენა იესოს უზარმაზარი ძალა. იქნება ეს მისი ძალის მეშვეობით აჩვენა დაავადებების განკურნება, ქარისა და ტალღების დამშვიდება, ან დემონების განდევნა, ყოველ შემთხვევაში ეს იყო ყოვლისშემძლეობის სასწაული.

თუმცა, წინა ეპიზოდში, რომელშიც იესო იწინასწარმეტყველებს, რომ პეტრე მონეტას იპოვის თევზის პირში, იესო ცხადყოფს, რომ ის არა მხოლოდ ყოვლისშემძლეა, არამედ ყოვლისმცოდნეც. თუ მთაზე ფერისცვალებამ მოწაფეებში თავმდაბლობა გამოიწვია (ისინი „დაეცნენ და თაყვანი სცეს“ (17:6), ადვილი წარმოსადგენია, რომ თევზის პირში მონეტის აღმოჩენამ, როგორც იესომ იწინასწარმეტყველა, მათი შიში და გაოცება უნდა გაამძაფროს. ამან უნდა მიიყვანა ისინი კიდევ უფრო დიდი თავმდაბლობის მდგომარეობაში.

მაგრამ ეს არ მოხდა. ამ მომდევნო ეპიზოდში, რომელიც ცენტრალურ ყურადღებას ამახვილებს თავმდაბლობაზე, ჩვენ ვხედავთ, რომ მოწაფეებს ჯერ კიდევ ბევრი აქვთ სასწავლი ამ ფუნდამენტური გაკვეთილის შესახებ. ეს ცხადი ხდება, როდესაც ისინი უახლოვდებიან იესოს და ეკითხებიან მას: "მაშ, ვინ არის უდიდესი ცათა სასუფეველში?" (18:1). კითხვა ეხება მათ პირად სურვილს დიდებისა და დიდების, პატივისა და ძალაუფლებისკენ. ისინი წარმოიდგენენ, რომ იესო აპირებს გამოაცხადოს თავი მეფედ და შეარჩევს სხვებს მასთან ერთად სამართავად. მათ სურთ იცოდნენ, ვინ დაინიშნება და ვის ექნება ყველაზე პრესტიჟული დავალებები. ეს არის მათი კითხვის მიღმა, "ვინ იქნება ყველაზე დიდი?" ეს, რა თქმა უნდა, არ ეხება თავმდაბლობას; პირიქით, საქმე ეხება დიდებასა და აღიარებას მიწიერ სამეფოში.

იესომ იცის, რომ მის მოწაფეებს დიდი გზა აქვთ გასავლელი, სანამ არ გაიგებენ თავმდაბლობის მნიშვნელობას. მოწაფეები ჯერ კიდევ სწავლობენ. ოდესმე ობიექტური გაკვეთილის ოსტატი, იესო პასუხობს მათ კითხვას „დიდების“ შესახებ და უპასუხებს მათ შორის ბავშვს და ამბობდა: „ჭეშმარიტად გეუბნებით თქვენ, თუ არ მოიქცებით და არ მოხვალთ, როგორც პატარა ბავშვები. შედი ცათა სასუფეველში“. და შემდეგ დასძენს: „ამიტომ, ვინც ამ პატარა ბავშვივით თავმდაბალი ხდება, ის უდიდესია ცათა სასუფეველში. და ვინც მიიღებს ერთ პატარა ბავშვს ჩემი სახელით, მიმღებს მე“ (18:3-5).

მოწაფეების შუაგულში მოთავსებისას იესო დრამატულად ასახავს ყველაზე მნიშვნელოვან ჭეშმარიტებას. წინა თავში ჩვენ აღვნიშნეთ, რომ პეტრე, იაკობი და იოანე წარმოადგენენ რწმენის, ქველმოქმედებისა და კეთილი საქმეების სულიერ პრინციპებს. მიუხედავად ამისა, ეს უმაღლესი პრინციპებიც კი უნდა იყოს შეკვეთილი უპირველეს ყოვლისა. ეს უპირველესი პრინციპია თავმდაბლობა - თავმდაბალი სურვილი უფლის ხელმძღვანელობით. იესო ამგვარ თავმდაბლობას ადარებს კეთილგანწყობილი ბავშვების უდანაშაულობას; ეს ის უდანაშაულობაა, რომელიც არაფრის დამსახურებას არ იღებს, არ ადარდებს მომავალს, აღფრთოვანებულია უბრალო საჩუქრებით, უყვარს მშობლები, ემორჩილება მათ და ენდობა მათ - და არა საკუთარ თავს - ყველაფერში. ¹

მოწაფეების შუაგულში ბავშვის დაყენებით, იესო ასწავლის მათ, რომ ბავშვის მსგავსი უდანაშაულობა - ჭეშმარიტი თავმდაბლობა უფლის წინაშე - უნდა იყოს უზენაესი, როგორც მათი წამყვანი და შინაგანი სიყვარული. მოწაფეებისთვის, რომლებიც მოუთმენლად ელიან ძალაუფლების პოზიციებს ამქვეყნად, ეს გამაოგნებელი ამბავია. იესომ უკვე ასწავლა მათ ლოცვა და თქვა: „რადგან შენია სასუფეველი და ძალა და დიდება მარადიულად“ (6:13). და მან ახლახან გაკიცხა ისინი დემონებით შეპყრობილი ბავშვის განკურნების უუნარობის გამო - უუნარობა, რომელიც დაკავშირებულია მათ ნდობასთან და არა ღმერთზე. მაგრამ ამ ფუნდამენტური პრინციპის სწავლა შეუძლებელია ერთ სხდომაზე ან ერთ ობიექტურ გაკვეთილზე. საჭიროა მისი სწავლა ისევ და ისევ, ყოველ ჯერზე უფრო ღრმად და ილუსტრირებული სხვადასხვა გზით.

ეს გაკვეთილი, არსებითად, არის, რომ არაფერი მიაწერონ საკუთარ თავს და მიაწერონ ყველაფერი, რასაც იღებენ თავიანთ ზეციერ მამას. უდანაშაულო ბავშვის მსგავსად, მათ უნდა ისწავლონ კმაყოფილი იყვნენ იმ წვრილმანებით, რაც მათ მამაზეციერმა აჩუქა და არ ინერვიულონ საჭმელზე ან ტანსაცმელზე. რა თქმა უნდა, მათ არ უნდა ინერვიულონ ზეცის სასუფეველში „უდიდებულესობაზე“! სამაგიეროდ, მათ უნდა ისწავლონ უფლისა და მოყვასის სიყვარული, ისევე როგორც კეთილგანწყობილ პატარა ბავშვებს უყვართ მშობლები და თანამოაზრეები. და ბოლოს, ისინი უნდა გახდნენ „პატარა ბავშვებივით“, რათა ისწავლონ სხვებზე ბატონობისა და მმართველობის ნებისმიერი სურვილის გვერდის ავლა. ამის ნაცვლად, მათ უნდა ისწავლონ უფლის ხელმძღვანელობა, მოსმენა და მორჩილება. ამიტომ, მაშ, რომ ასწავლოს მოწაფეებს თავმდაბლობის მნიშვნელობის შესახებ, იესომ პატარა ბავშვი დააყენა მათ შორის და უთხრა: „ფრთხილად იყავით, რომ არ შეურაცხყოთ ერთი ამ პატარადან, რადგან გეუბნებით თქვენ: ზეცაში მათი ანგელოზები ყოველთვის ხედავენ ჩემი ზეციერი მამის სახეს“ (18:10). ²

სულიერი გაგებით, ჩვენში "პატარები" წარმოადგენენ ჩვენს ყველაზე ნაზ და უდანაშაულო მდგომარეობას - რომელთაგან ბევრი ჩვენთან ჩვილობის ასაკში მოვიდა და ჩვენთან რჩება მთელი ჩვენი ცხოვრების განმავლობაში, მიუხედავად იმისა, რომ ისინი შეიძლება ღრმად იყოს დამალული. ეს „პატარები“, მაშასადამე, არის უფლის უფასო საჩუქრები, ღრმად ჩანერგილი ჩვენი მშობლების, მზრუნველებისა და მეგობრების სიყვარულის ბედნიერი, მიმნდობი მდგომარეობის დროს. ამ ღრმა, უდანაშაულო მდგომარეობებთან კავშირის დაბრუნება საშუალებას გვაძლევს მივმართოთ უფალს ჩვენი ცხოვრების ნებისმიერ ეტაპზე და გონების ნებისმიერ მდგომარეობაში, ვაღიაროთ იგი ჩვენს ზეციერ მამად. სწორედ ამიტომ გვირჩევს იესო, რომ ვიყოთ ძალიან ფრთხილად და არ შეურაცხყოთ ეს ყველაზე ძვირფასი საჩუქრები - სულის ეს ნაზი რჩევები, რადგან „ვინც მიიღებს ერთ პატარა ბავშვს ჩემი სახელით, მიმღებს მე“. სხვა სიტყვებით რომ ვთქვათ, როდესაც ეს ნაზი მინიშნებები ჩვენთან მოდის - უდანაშაულობისა და ნდობის მომენტებში - ჩვენთან მოდის უფალი. ბავშვობის უდანაშაულობის მდგომარეობები, რომლებიც ხელუხლებელი დარჩა, შეიძლება კვლავ გამოჩნდეს და განიცადოს როგორც „წმინდა მომენტები“. ³

ასე ასწავლიდა უფალი თავის მოწაფეებს თავმდაბლობის შესახებ. ის უკვე შეეხო ამ საკითხს, როცა მთაზე ქადაგება დაიწყო და თქვა: „ნეტარ არიან სულით ღარიბნი“ და ახლა იმავე თემას უბრუნდება. ეს ყველაფერი მოწაფეების თანდათანობითი სწავლების ნაწილია, გაკვეთილი, რომელიც უნდა ვისწავლოთ, ისევ და ისევ, უფრო ღრმად. ეს იმიტომ ხდება, რომ თავმდაბლობას, რომელიც ზეციური ცხოვრების ყველაზე მნიშვნელოვანი ასპექტია, ხშირად სწავლას მთელი ცხოვრება სჭირდება. ⁴

ამიტომაც სასიცოცხლოდ მნიშვნელოვანია ჩვენში ამ „პატარების“ დაფასება, ეს წმინდა ადგილები, სადაც უდანაშაულობა და ნდობა ჯერ კიდევ რჩება. როდესაც ეს სატენდერო სახელმწიფოები მეორდება, ჩვენ უნდა მივესალმოთ მათ და არავითარ შემთხვევაში არ უარვყოთ ისინი. იესო ასე ამბობს: „ვინც შეურაცხყოფს ერთ-ერთ ამ პატარას, ვისაც ჩემი სწამს, მისთვის უკეთესი იქნება, რომ კისერზე დიდი წისქვილის ქვა მიეკრას და ზღვის სიღრმეში ჩაიძიროს“ (18:6). სხვა სიტყვებით რომ ვთქვათ, ამ უდანაშაულო სახელმწიფოების მიღებაზე უარის თქმა საშინელებაა - ზღვის სიღრმეში დახრჩობაზე უარესი.

მაგრამ ეს ყველაფერი არ არის. იესო დასძენს, რომ თუ ფეხი ან ხელი გვაწუწუნებს, უნდა მოვიჭრათ იგი და თუ თვალი გვაწყენინებს, უნდა ამოვიღოთ (18:8-9). ძლიერი ენა მიზნად ისახავს ძლიერი სულიერი გზავნილის გადმოცემას. თუ ჩვენ მიდრეკილნი ვართ გადავდგათ ნაბიჯი არასწორი მიმართულებით ან გვაქვს სურვილი გამოვიყენოთ ხელი ჩვენი უკეთესი ბუნების „პატარების“ წინააღმდეგ, ეს სურვილი რაც შეიძლება სწრაფად უნდა „მოვჭრათ“. ანალოგიურად, თუ ჩვენი „თვალი“ (იგულისხმება ჩვენი გაგება) მიდრეკილია დაიჯეროს ის, რაც მცდარია და, შესაბამისად, ზიანს აყენებს ჩვენს სულს, უმჯობესია დაუყოვნებლივ „ამოიღოთ იგი“. ბევრად უკეთესია ვივარჯიშოთ თვითუარყოფაზე (ხელის მოკვეთა ან თვალის ამოღება), ვიდრე ჩვენი დაბალი ბუნების სურვილების დამორჩილებით ცხოვრება.

მთელი ეს ძლიერი ენა მოცემულია იმისთვის, რომ მტკიცედ გაგვაფრთხილოს საშიშროების შესახებ, თუ არ მოვექცეთ ამ „პატარებს“, რომლებსაც სწამთ ღმერთის უდიდესი პატივისცემით. ეს იმიტომ, რომ ეს „პატარები“ არის წმინდა ადგილები თითოეულ ჩვენგანში, რომლებიც ღმერთთან ყველაზე მჭიდრო კავშირშია. მაშასადამე, იესო ამ ეპიზოდს ამთავრებს გაფრთხილებით: „ფრთხილად იყავით, რომ არ შეურაცხყოთ ერთი ამ პატარადან, რადგან მათი ანგელოზები განუწყვეტლივ ხედავენ ჩემი ზეციერი მამის სახეს“ (18:10).

---

იგავი დაკარგული ცხვრის შესახებ

---

11. „ვინაიდან კაცის ძე მოვიდა დაკარგულის გადასარჩენად.

12. რას ფიქრობთ? თუ ვინმეს ასი ცხვარი ეყოლება და ერთი მათგანი ცდება, განა არ დატოვებს ოთხმოცდაცხრამეტს მთებზე და არ წავა გზადაგზა საძებნელად?

13. და თუ იპოვის, ამინ გეუბნებით თქვენ, რომ ამაზე მეტად უხარია, ვიდრე ოთხმოცდაცხრამეტს, რომელიც არ ცდება.

14. ამდენად ეს არ არის თქვენი ნება | მამაო, რომელიც ზეცაში ხარ, რომ ამ პატარათაგან ერთი დაიღუპოს“.

---

წინა ეპიზოდი დასრულდა ძლიერი გაფრთხილებით, დავიცვათ და შევინარჩუნოთ ჩვენს შიგნით „პატარები“. თითოეული ჩვენგანი ისეა შექმნილი, რომ გვაქვს მიდრეკილება მივიღოთ ეს „პატარები“ - ანუ გვიყვარდეს ზეციური ნივთები. თუმცა, ამავე დროს, ჩვენ ასევე გვეძლევა თავისუფლება, უარვყოთ ეს ძვირფასი ზეციური საჩუქრები. ჩვენ ყველანი ვიწყებთ ცხოვრებას უდანაშაულობისა და ნდობის პირობებში; შემდეგ, თანდათანობით, ჩვენ ვიწყებთ გარეგნობის რწმენას, რომ სიცოცხლე ჩვენგან არის, არ ვიცით, რომ ეს არის ღვთის საჩუქარი მომენტიდან მომენტში. იმის გამო, რომ თითქოს ცხოვრება ჩვენია, ჩვენ ვცდებით გარეგნობას რეალობად. ასაკთან ერთად, ეს თავდაპირველი არასწორი აღქმა ყალიბდება რწმენაში, რომ ჩვენ ვართ პასუხისმგებელი ჩვენს ცხოვრებაზე, იმ დონემდეც კი, რომ ღმერთს ვშორდებით, როგორც ცხვრები, რომლებიც მოშორდნენ თავიანთ მწყემსს. როგორც ესაიამ იწინასწარმეტყველა: „ჩვენ ყველანი, როგორც ცხვრები, შევცდით; ჩვენ ყველანი თავის გზაზე გადავუხვიეთ (ესაია53:6).

როდესაც ღმერთზე ნდობა მცირდება და თვითდაჯერებულობა ძლიერდება, ჩვენ ვშორდებით უფლის მფარველობას და საკუთარი თავის სიყვარულის ბნელ ხეობებში. ჩვენი მზარდი ამპარტავნობის დროს ჩვენ ვკარგავთ თავმდაბლობის გრძნობას, იმ დონემდეც კი, რომ ჩვენში არსებული „პატარების“ ზიზღს ვიწყებთ. და მაინც, მაშინაც კი, როცა ჩვენ შორს ვიქნებით უფალს და კურთხევები, რომლებიც მან მოგვცა, ის არასოდეს გვშორდება. ის ყოველთვის იქ არის და ნაზად მოგვიწოდებს უკან: „მაგრამ თუ არ გესმით, ჩემი სული დაიტირებს შენზე ფარულად შენი სიამაყისთვის; ჩემი თვალები მწარედ ატირდებიან და ცრემლით ჩამოვარდებიან, რადგან [ჩემი] ფარა ტყვედ ჩავარდა (იერემია13:16-17).

თავად უფალი მოვიდა დედამიწაზე, რათა გამხდარიყო კეთილი მწყემსი, რათა თავისი მოხეტიალე ბატკნები თავის მოსიყვარულე მკლავებში წაეყვანა. ის მოვიდა თავისი შვილების გადასარჩენად იმ ბოროტებისგან, რომლებიც მათ ტყვედ ატარებდნენ. ასე რომ, იესო ამბობს: „რას ფიქრობ? თუ კაცს ჰყავს ასი ცხვარი და ერთი მათგანი ცდება, განა არ ტოვებს ოთხმოცდაცხრამეტს მთებზე, რათა ეძიოს გზააბნეული? (18:12). ⁵

ამ სიტყვებით იესო იძლევა ღვთაებრივი სიყვარულის ყველაზე ნაზ სურათს - მოსიყვარულე მამის სრულ და მარადიულ პატიებას თავისი გზააბნეული შვილების მიმართ. არ შეიძლება იყოს ამ სიყვარულის გამოხატვის უფრო მძაფრი ან ლამაზი გზა, ვიდრე მამის გამოსახულება, რომელიც მოვიდა თავისი შვილების ტყვეობიდან გადასარჩენად, ან მწყემსი, რომელიც იხსნის დაკარგული კრავს, სანამ ის დაიღუპება.

თითოეული ჩვენგანი, ზოგჯერ, შორს იხეტიალე და დაიკარგა თვითდაჯერებულობის ბნელ ხეობებში. ასეთ დროს ჩვენ უგულებელყოფთ ჩვენში არსებულ „პატარებს“ - ჩვენს უბრალო ნდობას უფლისადმი, ოჯახის სიყვარულს, მეგობრობის კურთხევებს, ბუნების სიამოვნებას, სიმშვიდეს. ამქვეყნიური სურვილების „ტყვეობაში ვართ“. სულიერი ტყვეობის ამ ხანებში მწყემსი მოდის ჩვენში არსებული „პატარების“ გადასარჩენად - ისინი, ვინც გზააბნეულია: „ასე რომ, თქვენი ზეციერი მამის ნება არ არის, რომ ამ პატარათაგან ერთი დაიღუპოს. ”(18:14). ⁶

---

პატიება

---

15. „და თუ შენი ძმა გცოდავდეს, წადი და გაკიცხე ის შენსა და მხოლოდ მას შორის; თუ ის მოგისმენს, შენ მოიპოვე შენი ძმა.

16. და თუ არ ისმენს, წაიყვანე შენთან ერთი ან ორი, რათა დადგინდეს ორი ან სამი მოწმის პირით ყოველი სიტყვა.

17. და თუ უგულებელყოფს მათ მოსმენას, უთხარი ეკლესიას; ხოლო თუ ეკლესიის მოსმენასაც უგულებელყოფს, იყოს შენთვის როგორც წარმართი და მებაჟე.

18. ამინ გეუბნებით თქვენ, რასაც მიწაზე შეკრავთ, შეკრული იქნება ზეცაში; და რასაც გახსნით დედამიწაზე, გახსნილი იქნება ცაში“.

19. „კიდევ გეუბნებით თქვენ, რომ თუ თქვენგანი ორნი შეთანხმდებიან დედამიწაზე რაიმე საკითხზე, რაც შეიძლება სთხოვონ, ეს მოხდება მათ ჩემი ზეციერი მამის მიერ.

20. რადგან, სადაც ორი ან სამი შეკრებილია ჩემი სახელით, იქ ვარ მე მათ შორის“.

21. მაშინ პეტრე მივიდა მასთან და უთხრა: „უფალო, რამდენჯერ სცოდავს ჩემს ძმას და მე ვაპატიებ მას? შვიდჯერ?”

22. უთხრა მას იესომ: შვიდჯერ არ გეუბნები, არამედ სამოცდაათჯერ შვიდჯერ.

---

ჩვენ ყველამ შევცოდეთ და შევცდეთ

---

დაკარგული ცხვრის იგავი საუბრობს უფლის სრულ და შეუზღუდავ პატიებაზე, რაც არ უნდა ხშირად და რამდენადაც არ უნდა გადავუხვიოთ ზეციურ ფარას. ასეთი გადაცდომა დაკავშირებულია უფლის მიერ ხელმძღვანელობის სურვილის თანდათანობით დაკარგვასთან. სამაგიეროდ, როდესაც ჩვენი საკუთარი თავის სიყვარული იზრდება, ჩვენ მიდრეკილნი ვართ ვაზიზღოთ და უარვყოთ ის, ვინც არ ეთანხმება ჩვენ, ან არ გვაქცევს მთელ ყურადღებას, დაფასებას და ქებას, რომელსაც ვიმსახურებთ. ნებისმიერი წყენა, რაც არ უნდა უმნიშვნელო იყოს, იქნება ეს რეალური თუ წარმოსახვითი, ჩვენთვის შეურაცხყოფის მიზეზია. შესაძლოა, თავს შეურაცხყოფილად ვგრძნობთ და ჩვენი სიამაყე ღრმად დაიჭრა. ჩვენ შეიძლება ვირჩევთ დაღლილობას, დაკარგულები მწუხარებაში და საკუთარი თავის მოწყალებაში. ან შეიძლება ავირჩიოთ შეტევაზე წასვლა, აღსავსე წყენითა და შურისძიებით. ჩვენ არ გვსურს პატიება. ჩვენი სათუთი გრძნობები, ჩვენი გულმოწყალე მიდრეკილებები - ჩვენში არსებული "პატარები" - ცდება.

წინა ეპიზოდში დაკარგული ცხვრის იგავი გვახსენებს ესაიას სიტყვებს: „ჩვენ ყველანი, როგორც ცხვრები გავცდით“. ეს სიტყვები იმას კი არ ამბობს, რომ რამდენიმე ჩვენგანი გზას ვაცდენთ, არამედ იმას, რომ ყველა ჩვენთაგანი ცდება. და დავითი წერს: „თუ შენ, უფალო, აღნიშნე ურჯულოებანი, ვინ უნდა დადგეს? (ფსალმუნი130:3). პასუხი ისაა, რომ ვერც ერთმა ჩვენგანმა ვერ გაუძლო, რადგან ყველამ შევცოდეთ. მაგრამ ფსალმუნი გრძელდება ამ სიტყვებით: "მაგრამ შენთან არის შენდობა" (ფსალმუნი130:4), და იერემიაში ვკითხულობთ: "მე ვაპატიებ მათ ყველა ურჯულოებას, რომლითაც შესცოდნენ და რომლითაც სცოდეს ჩემს წინააღმდეგ" (იერემია33:8).

მიუხედავად იმისა, რომ ცოდვა გარდაუვალია, ჩვენი ცოდვების გაცნობიერება შეიძლება იყოს დიდი კურთხევა, რადგან ეს იწვევს თავმდაბლობას. ჩვენ ვაცნობიერებთ, რომ უფლის მუდმივი თანდასწრებისა და წინამძღოლობის გარეშე, ჩვენ ყოველ წამს ჩავვარდებით ყველაზე დაბალ ჯოჯოხეთში. ასეთი თავმდაბლობა უფალს საშუალებას აძლევს შემოვიდეს სხვების მიმართ მოწყალების და მიმტევებლობის გრძნობით. მაგრამ თუ ჩვენ უარს ვიტყვით ჩვენი ცოდვების აღიარებაზე, ვიცავთ და ვიმართლებთ საკუთარ თავს, ჩვენ ხელიდან გავუშვით ეს დიდი შესაძლებლობა. ⁷

განსაკუთრებული პრობლემა ჩნდება, როდესაც გვჯერა, რომ იმის გამო, რომ „გადარჩენილები ვართ“, ვეღარ შევცოდავთ. ეს იდეა იწვევს ზიზღის დახვეწილ გრძნობებს, რომლებიც შენიღბავს თავს „დაკარგულთა“ სინანულში. სულიერი უსაფრთხოების ამ ყალბმა გრძნობამ შეიძლება გვაგრძნობინოს სიამაყე და სხვებზე „მაღლა“. როდესაც ეს ასეა, ჩვენი ერთი შეხედვით „სამწუხაროება“ სინამდვილეში დათმობის ფორმაა. ჩვენ გვავიწყდება რას ნიშნავს თავმდაბლობა, როგორც პატარა ბავშვი. ჩვენ გვავიწყდება, რომ ყოველი საჩუქარი, რაც გვაქვს, არის მხოლოდ უფლისგან, რომელიც გვიხსნის ჩვენი ცოდვებისგან - არა ერთხელ, არამედ მუდმივად. ამის დავიწყებისას ჩვენ ვხვდებით აღფრთოვანებასა და სიამაყეს - გრძნობები, რომლებიც სულ უფრო რთულს, თუ არა შეუძლებელს ხდის სხვების პატიებას. ჩვენ გვავიწყდება, რომ ჩვენც ცოდვილები ვართ. ⁸

---

საქმე ცოდვილ ძმასთან

---

ეპიზოდში, რომელიც ახლა მოჰყვება, იესო თავის მოწაფეებს კონკრეტულ რჩევას აძლევს ცოდვილ ძმასთან ურთიერთობისთვის. პირველი ნაბიჯი არის პირდაპირ ადამიანთან მისვლა, ვინც შესცოდა და პირადში შეიმუშავე. თუ ეს არ გამოდგება, ის უნდა ეცადოს საკითხის მოგვარებას ერთი ან ორი ობიექტური მოწმის წინაშე. და თუ ეს ასევე ვერ მოხერხდა, საკითხი უნდა გადაიტანოს ეკლესიაში - ადამიანებს, რომლებსაც შეუძლიათ სიტუაციების დანახვა სულიერი პრინციპებით. და თუ ეს ყველაფერი ვერ მოხერხდა, საკითხი დასრულდა.

ეს კარგი, პრაქტიკული რჩევაა. ყოველთვის ჯობია საქმეების მოწესრიგება პირადში, გულწრფელად ისაუბრო, სიყვარულის გულით, „იყოს მართალი“ სურვილის გარეშე, არამედ ურთიერთობის აღდგენის სურვილით. ასევე არის შეზღუდვები. თუ შერიგების ყველა მცდელობა წარუმატებელი აღმოჩნდა, კარგია, გააგრძელოთ. მიუხედავად იმისა, რომ პატიება უსაზღვროა, არსებობს შეზღუდვები დროისა და ენერგიის ინვესტიციისთვის ურთიერთობებში, სადაც ორივე მხარე არ ცდილობს მეგობრობის აღდგენას.

მიუხედავად იმისა, რომ ეს ყველაფერი სასარგებლო ინფორმაციაა, არის უფრო მეტი ინტერიერული გზავნილიც. არის შემთხვევები, როცა ჩვენს თავსა და გულს შორის უთანხმოებაა. ნაცნობი გამონათქვამები, როგორიცაა "გამოიყენე შენი თავი" და "ენდე შენს გულს" შეიძლება არ იყოს განსხვავებული. მაგალითად, როდესაც ადამიანები აღფრთოვანებულები არიან ვინმეს მომხიბვლელი პიროვნებით, ისინი მიდრეკილნი არიან უგულებელყოთ ხასიათის ხარვეზები. ამ "წითელი დროშების" იგნორირებამ შეიძლება გამოიწვიოს დამღუპველი ურთიერთობა. უკეთესი იქნებოდა „თავისთავი“ გამოეყენებინათ, ვიდრე „გულის მიყოლა“. მეორეს მხრივ, არის დრო, როდესაც გული შეიძლება იყოს უფრო ჭეშმარიტი მეგზური, ვიდრე თავი. არსებობს მრავალი დამაჯერებელი არგუმენტი ღმერთის რეალობის წინააღმდეგ; და მაინც, გულმა იცის, რომ ღმერთი ცხოვრობს და არის ჩვენი არსების წყარო.

გულისა და თავის, ემოციისა და აზრის, ნებისა და გაგების შერიგება სულიერი განვითარების ერთ-ერთი მთავარი ამოცანაა. როდესაც პრობლემა ჩნდება და აშკარა უთანხმოებაა ჩვენს სურვილებსა (გულსა) და გაგებას (თავში) შორის, ჩვენ ჯერ უნდა დავინახოთ, როგორ შეიძლება საკითხის შერიგება. თუ შერიგება აშკარა არ არის, ჩვენ უნდა მოვიტანოთ რამდენიმე სწავლება სიტყვიდან („ერთი ან ორი მოწმე“) და თუ ეს არ წყვეტს საკითხს, უნდა განვიხილოთ სწავლებების უფრო დიდი არჩევანი („ეკლესია“ ). და ბოლოს, როდესაც ჩვენ ამოვწურეთ ყველა მცდელობა შერიგებისკენ, დროა სრული განცალკევება. თუ აღმოჩნდება, რომ სურვილი დაფუძნებულია საკუთარი თავის სიყვარულზე, ის უნდა წავიდეს; მეორეს მხრივ, თუ გაგება შეცდომაში შეიყვანეს და ცრუ იდეები ეწინააღმდეგება ჭეშმარიტი სიყვარულის მოტივებს, ცრუ იდეები უნდა დარჩეს უკან. ორივე შემთხვევაში, იესოს სიტყვები სიმართლეა; საკითხი დასრულებულია: „დაე იყოს შენთვის, როგორც წარმართი და მებაჟე“ (18:17). ⁹

იესო შემდეგ დასძენს: „რასაც შეკრავ მიწაზე, შეკრული იქნება ცაში და რასაც გახსნი დედამიწაზე დედამიწაზე, გახსნილი იქნება ცაში“ (18:18). შერიგების კონტექსტში იესო არ საუბრობს მხოლოდ ჩვენი ნებისა და გაგების გაერთიანებაზე (ან ჩვენში სიკეთესა და ჭეშმარიტებას შორის ქორწინებაზე); ის ასევე საუბრობს ზეციურ ქორწინებაზე, რომელიც ხდება ინდივიდსა და უფალს შორის, სანამ ადამიანი დედამიწაზე ცხოვრობს. თუ ეს ქორწინება ხდება დედამიწაზე, ის ასევე მოხდა სამოთხეში. „რაც მიწაზეა შეკრული, ზეცაშია შეკრული“. და თუ ეს არ ხდება დედამიწაზე, ის ვერ მოხდება სამოთხეში. "რაც დაიშლება დედამიწაზე, გახსნილია ზეცაში." ¹⁰

იესოს სიტყვები „დაკავშირებისა“ და „დაკარგვის“ შესახებ მოცემულია იმისთვის, რომ გვასწავლოს, რომ ეს მარტოხელა სიცოცხლე ჩვენი ერთადერთი შანსია, გავასწოროთ ჩვენი ურთიერთობა სხვებთან, ისევე როგორც ჩვენი ურთიერთობა უფალთან. ეს არის ჩვენი შანსი, გადავწყვიტოთ როგორი ან ურთიერთობები გვინდა გვქონდეს, აზრები, რომლებზეც გვსურს ვიფიქროთ, სურვილები, რომელთა ათვისება გვინდა. ეს არის სადაც ჩვენ თავისუფლად განვსაზღვრავთ, როგორი ადამიანი გვინდა ვიყოთ. მიუხედავად იმისა, რომ ეს შეიძლება რთულ ამოცანად ჟღერდეს, იესო შეგვახსენებს, რომ ის ჩვენთან იქნება ყოველ ნაბიჯზე. "სადაც ორი ან სამი შეკრებილია ჩემი სახელით", ამბობს ის, "იქ ვარ მე მათ შორის" (18:20).

ეს მნიშვნელოვანი განცხადება სავსეა მნიშვნელობით. ყველაზე პრაქტიკულ დონეზე, ეს არის დამამშვიდებელი შეხსენება, რომ ღმერთი ყოველთვის იმყოფება, რათა გვიხელმძღვანელოს და გვიხელმძღვანელოს. სინამდვილეში, ის ჩვენს შუაშია. ეს ნიშნავს, რომ როდესაც ადამიანები შეიკრიბებიან "მისი სახელით" - სიკეთის, მოწყალების და მიტევების სულისკვეთებით - ყველა განსხვავება შეიძლება შერიგდეს. ეგოისტური ინტერესები შეიძლება გვერდიდან გადავიდეს უფლის სიყვარულით, ხოლო მცდარი იდეები შეიძლება დაიძლიოს უფლის სიბრძნით. ეს ყველაფერი შესაძლებელია უფლის არსებობის გამო. ეს მნიშვნელოვანი დეტალია. მიუხედავად იმისა, რომ იესომ უკვე გამოავლინა თავისი ყოვლისშემძლეობა და ყოვლისმცოდნეობა, ის ახლა ავლენს თავის ყოვლისშემძლეობას. როგორც ის ამბობს, სადაც ხალხი შეიკრიბება მისი სახელით, იქ ის იქნება „მათ შორის“. ¹¹

---

სამოცდაათჯერ შვიდი

---

მიუხედავად იმისა, რომ პეტრე უსმენდა იესოს ახსნას შერიგების პროცესის შესახებ, მას მაინც აინტერესებს, რამდენად ხშირად უნდა დაუშვას ადამიანს მის წინააღმდეგ ცოდვა და მაინც აპატიოს მას. ასე რომ, ის ეკითხება იესოს: „უფალო, რამდენჯერ სცოდავს ჩემს ძმას ჩემს წინააღმდეგ და მე ვაპატიებ მას? შვიდჯერ?” (18:21). უნდა გვესმოდეს, რომ პიტერი გაიზარდა კულტურაში, რომელმაც ძალიან ცოტა იცოდა პატიების შესახებ, მაგრამ საკმაოდ ბევრი რამ შურისძიების შესახებ. ფაქტობრივად, დასაშვები იყო მტრების სიძულვილი და არასოდეს აპატიო ისინი. ¹² ეს იყო კაცობრიობის ზოგადი მდგომარეობა, როდესაც უფალი მოვიდა სამყაროში. სინამდვილეში, ეს იყო ერთ-ერთი მთავარი მიზეზი, რის გამოც ღმერთს პირადად უნდა განესახიერებინა. ის მოვიდა, რათა პირდაპირ ესწავლებინა ჭეშმარიტება, რომელსაც ადამიანები სხვაგვარად ვერ მიიღებდნენ - განსაკუთრებით სიმართლე პატიების შესახებ. როგორც ღვთის წყალობის განსახიერება, იესო პასუხობს პეტრეს კითხვას მიტევების ახალი კანონით. ის ამბობს: „შვიდჯერ კი არ გეუბნები, არამედ სამოცდაათჯერ შვიდჯერ“ (18:22).

ეს ნიშნავს, რომ მათ იმდენჯერ უნდა აპატიონ ძმას, რამდენჯერაც ძმა შესცოდავს. სხვა სიტყვებით რომ ვთქვათ, ადამიანური პატიება - ისევე როგორც ღვთაებრივი პატიება - უნდა იყოს უსასრულო; ეს უნდა იყოს მარადიული. ¹³

---

უპატიებელი მსახური

---

23. „ამიტომ ცათა სასუფეველი ემსგავსება კაცს, მეფეს, რომელსაც სურდა ანგარიში ეთქვა თავის მსახურებთან.

24. და როცა დაიწყო მისი აღება, მიიყვანეს ერთი, რომელიც ემართა ათი ათასი ტალანტი.

25. მაგრამ მას არ ჰქონდა გადასახდელი, მისმა ბატონმა ბრძანა გაეყიდათ იგი, ცოლი და შვილები და ყველაფერი, რაც ჰქონდა და გადაეხადათ.

26. მაშინ დავარდა მსახურმა და თაყვანი სცა და უთხრა: „უფალო, შემიწიე და ყველაფერს გადაგიხდი“.

27. და მოწყალებულმა იმ მსახურის ბატონმა გაათავისუფლა იგი და აპატია ვალი.

28. მაგრამ ის მსახური, გამოსული, იპოვა ერთ-ერთი თანამსახური, რომელსაც ას დინარი ემართა, და დაახრჩო და უთხრა: „გადამიხადე, რაც გმართებს“.

29. მაშინ მისი თანამსახური, ფეხებთან დავარდნილი, შეევედრა მას და უთხრა: მოითმინე და ყველაფერს გადაგიხდი.

30. და არ სურდა; მაგრამ წადი და ჩააგდე საპყრობილეში, სანამ არ გადაიხდის ვალს.

31. ხოლო მისმა თანამსახურებმა დაინახეს, რაც მოხდა, ძალიან შეწუხდნენ; და მოვიდნენ და მისცეს თავიანთ ბატონს, რათა გაეგო ყველაფერი, რაც მოხდა.

32. მაშინ მისმა ბატონმა დაუძახა მას და უთხრა: „ბოროტო მსახურო, მე გაპატიე მთელი ვალი, რადგან მთხოვე.

33. განა შენც არ უნდა გქონდეს წყალობა შენი თანამსახურის მიმართ, როგორც მე შენ შეგიწყალე?

34. და განრისხებულმა მისმა ბატონმა გადასცა იგი მტანჯველებს, სანამ არ გადაუხდიდა ყველაფერს, რაც მას ჰქონდა.

35. ასევე მოგექცეთ ჩემი ზეციერი მამა, თუ ყოველი თქვენგანი არ მიუტევებს თავის ძმას გულიდან მათ შეცოდებებს“.

---

ამ მომდევნო ეპიზოდში იესო მოგვითხრობს იგავს, რომელშიც ღვთის მარადიული წყალობა ეწინააღმდეგება იმდროინდელი ხალხის მდგომარეობას. იგავში მეფეს სურს ანგარიშის გასწორება მსახურთან, რომელიც მას ათი ათასი ტალანტი აქვს. ეს უცნაურად დიდი ვალია, რადგან მუშას თხუთმეტი წელი მოუწევს მუშაობა, თუნდაც ერთი ტალანტის ექვივალენტის მოსაპოვებლად. დღეში ერთი დენარი სტანდარტული ხელფასით შეუძლებელი იქნებოდა ათი ათასი ტალანტის ვალის გადახდა. ასეთი უზარმაზარი ვალი ვერასოდეს დაიფარება. ¹⁴

სულიერად, იგავი საუბრობს უფლის წინაშე ჩვენს ვალზე. მან იმდენი მოგვცა - ამდენი საჩუქარი, ამდენი კურთხევა, ამდენი უხილავი დაცვა, იმდენი პატიება, თუნდაც ჩვენი სიცოცხლე. ეს არის ვალი, რომლის დაფარვაც შეუძლებელია, არც ათი ათასი წლის განმავლობაში, არც ათი ათასი სიცოცხლის განმავლობაში. მისი წყალობა მუდმივია, უსაზღვრო და დასასრული. ეს არის მუდმივი რეფრენი ფსალმუნებში, „მარადიულია მისი წყალობა“ (ფსალმუნი136:1-26).

იგავში მოყვანილმა მსახურმა შეიძლება იცოდეს, რომ ვერასოდეს გადაიხდის თავის ვალს, მაგრამ მაინც შესძახის: „უფალო, მოითმინე ჩემთან და მე გადაგიხდი ყველას“ (18:26). ეს არის თითოეული ჩვენთაგანის სურათი, რომელშიც ვაღიარებთ ჩვენს ვალს ღმერთის წინაშე და ვპირდებით, რომ გადავუხდით მას ბოროტებისგან თავის არიდებითა და სიკეთის კეთებით. მხოლოდ ამ გზით შეიძლება ცოდვების მიტევება. უფალი, რა თქმა უნდა, ყოველთვის მზადაა პატიებისთვის, მაგრამ მას შეუძლია გვაპატიოს მხოლოდ იმდენად, რამდენადაც ჩვენ ვაპატიებთ სხვებს. მან ეს უკვე ასწავლა მოწაფეებს, როდესაც ასწავლიდა მათ ლოცვას და თქვა: „მოგვიტევე ჩვენი ვალი, როგორც ჩვენ ვაპატიებთ ჩვენს მოვალეებს“ (5:12).

როგორც იგავი გრძელდება, ჩვენ ვიგებთ, რომ მეფე „მოწყალებულია“ და აპატიებს ვალს (18:27). მსახური, რომლის ვალიც ახლა მთლიანად აპატიეს, გადის და პოულობს თანამსახურს, რომელიც მას ასი დენარი აქვს, რაც იმ დროს სამი თვის ხელფასის ტოლფასია. შეიძლება მოსალოდნელი იყო, რომ ამ მსახურს, რომელსაც ახლახან აპატიეს ასეთი უზარმაზარი ვალი, გაიხსენა მეფის წყალობა მის მიმართ და იგივე მოწყალება გამოიჩინა თავისი თანამსახურის მიმართ, რომლის ვალიც შედარებით მცირეა.

მაგრამ მას არ ახსოვს, ან არ სურს გახსენება. სამაგიეროდ, ჩვენ ვკითხულობთ: „ხელი დაასხა, ყელზე აიტაცა და უთხრა: „გადამიხადე, რაც გმართებს!““. .” ეს იგივე სიტყვებია მსახურის მიერ, რომელსაც აპატიებს მეფე. სამწუხაროდ, პატიების ეს დიდსულოვანი აქტი თითქოს დავიწყებულია. სამაგიეროდ, უპატიებელი მსახური არ იჩენს წყალობას. სამაგიეროდ, „წავიდა და ჩააგდო ციხეში, ვიდრე ვალის გადახდას არ აპირებდა“ (18:30).

იგავში მიმტევებელი მსახურის მსგავსად, არის შემთხვევები, როცა გვავიწყდება ის, რაც უფალმა გააკეთა ჩვენთვის. ჩვენ გვავიწყდება მრავალი გზა, რომელიც მან გადაგვარჩინა და აგრძელებს ხსნას ჩვენი ცოდვებისგან. ამის ნაცვლად, ჩვენ გამართლებულად ვგრძნობთ გაბრაზებას და ზიზღს ვგრძნობთ მათ მიმართ, ვინც რაღაცნაირად გვაწყენინა. დავივიწყოთ რამდენი გვაპატიეს, ვერ ვაპატიებთ. ჩვენ სხვებს ვყრით ჩვენს „მოვალეთა ციხეებში“ - რთულ, კლდოვან ადგილებში ჩვენს გულებში, სადაც არ არის პატიება.

როგორც იგავი გრძელდება, ჩვენ ვიგებთ, რომ სხვები შეესწრნენ იმას, რაც უპატიებელი მსახური ჩაიდინა - როგორ აიტაცა ყელში ღარიბი კაცი და უთხრა: „გადამიხადე ის, რაც მმართებს“. ეს ყველაფერი რომ უთხრეს მეფეს, არ ესიამოვნა. დაუძახა მეფემ შეუბრალებელ მსახურს და უთხრა: „ბოროტო მსახურო! მთელი ეს ვალი გაპატიე იმიტომ, რომ მეხვეწე. ნუთუ შენც არ უნდა გქონდეს თანაგრძნობა შენი თანამსახურის მიმართ, როგორც მე შენ შემიწყალე?“ (18:31-34)

ეს იგავი საუბრობს ყოველი ადამიანის გულში უფლის სათუთი წყალობის დავიწყების მიდრეკილებაზე. უნდა დავივიწყოთ, რომ „უფალი ყველას მიმართ კეთილია და მისი სათნოებაა მის ყველა საქმეზე“ (ფსალმუნი145:9). რამდენადაც გვავიწყდება უფლის წყალობა ჩვენს მიმართ, გვავიწყდება სხვების მიმართ მოწყალება; ამით ჩვენ ზურგს ვაქცევთ იმ უამრავ კურთხევას, რომელიც უფალმა მოაგროვა ჩვენს ინტერიერში. ეს კურთხევები ის „პატარებია“, რომლებიც არასდროს არ უნდა შევიძულოთ, რადგან ისინი გვაბრუნებენ ღმერთთან. ისინი მისი ფასდაუდებელი საჩუქარია ჩვენთვის, რომელსაც ჩვენ ვერასოდეს მოვაშორებთ მთლიანად, მაგრამ შეგვიძლია დავხუროთ გულის სიმტკიცე. მიუხედავად ამისა, ეს „პატარები“ ყოველთვის ჩვენთან რჩებიან, მზად არიან წვდომისთვის, თუ და როცა ამას ვირჩევთ. ¹⁵

---

უდანაშაულობის დაბრუნება

---

ამ თავში იესომ თავისი სწავლება გაამახვილა ყველა სათნოებიდან ყველაზე ფუნდამენტურზე: თავმდაბლობაზე. ეს არის ყველა სხვა სულიერი სათნოების საფუძველი, რადგან საკუთარი თავის ამაღლების სურვილი ხურავს გონების შინაგანს, ხოლო უფლის წინამძღოლობისადმი დამორჩილების სურვილი ხსნის გონების შინაგანს. მოკლედ, უფლის სიცოცხლის მიღება შესაძლებელია მხოლოდ თავმდაბლობის პირობებში. ¹⁶

როცა მოწაფეებმა ჰკითხეს იესოს: ვინ იქნება უდიდესი ცათა სასუფეველში? მათმა კითხვამ გამოავლინა მათი ამაღლების სურვილი. იესომ დაინახა, რომ მათ უფრო მეტად აინტერესებდათ „დიდები“, ვიდრე თავმდაბლები. ისინი წარმოიდგენდნენ, რომ ზეციური ცხოვრება შედგებოდა სიმდიდრეში, პატივისა და ძალაუფლებაში - სხვა სიტყვებით რომ ვთქვათ, იყო „დიდი“. ზეციური ცხოვრების შესახებ მათი გაუგებრობის გამოსასწორებლად იესომ უთხრა მათ: „ვინც თავს ამდაბლებს, როგორც ეს პატარა ბავშვი, უდიდესია ცათა სასუფეველში“.

მნიშვნელოვანია აღინიშნოს, რომ იესო იწყებს თავის სწავლებას თავმდაბლობის შესახებ ამ სათნოების შედარებით პატარა ბავშვების უდანაშაულო, სანდო მდგომარეობასთან - განსაკუთრებით მათ მზადყოფნაში, იხელმძღვანელონ მშობლების მიერ. ამ მდგომარეობას უწოდებენ "ჩვილობის უდანაშაულობას". ¹⁷

რაც არ უნდა ლამაზი იყოს ეს მდგომარეობა, ჩვენ მასში ვერ დავრჩებით მთელი ცხოვრება. თითოეულმა ჩვენგანმა უნდა დატოვოს უდანაშაულო ნდობის ეს ადრეული „ედემი“ და დაიწყოს მოგზაურობა მოზარდობის, ზრდასრულობისა და სიბერისკენ. იმედია, როცა ვიგებთ ღმერთის შესახებ, მის სიყვარულს ჩვენდამი და მის ნებას ჩვენი ცხოვრების მიმართ, თავისუფლად ვირჩევთ ვიცხოვროთ მისი მცნებების მიხედვით. ამით ჩვენ ვუბრუნდებით იმ ბავშვურ სურვილს ხელმძღვანელობისთვის. მაგრამ ამჯერად არის გადასვლა მშობლების მიერ ხელმძღვანელობის სურვილიდან უფლის ხელმძღვანელობის სურვილზე. ეს არის ნამდვილი უდანაშაულობა; მას უწოდებენ "სიბრძნის უდანაშაულობას". ¹⁸

როდესაც იესო ღრმავდება თავმდაბლობის გაკვეთილებზე, ის თავის მოწაფეებს ასწავლის თავმდაბლობასა და პატიებას შორის კავშირს. ის პირველ რიგში ატარებს პრაქტიკულ გაკვეთილებს ცოდვილ ძმასთან ურთიერთობის შესახებ, მათ შორის პატიების ახალი კანონის ჩათვლით, რომელიც მოგვიწოდებს ყოველთვის ვაპატიოთ. შემდეგ იესო კიდევ უფრო ღრმად მიდის და სასიცოცხლო კავშირს ამყარებს თავმდაბლობასა და პატიებას შორის. ის ამას აკეთებს უპატიებელი მსახურის იგავით და გვახსენებს, თუ რაოდენ დიდია უფლის მიტევება. იგავი აღწერს მსახურს, რომელსაც ისეთი დიდი ვალი დაუგროვდა, რომ ვერასოდეს დაფარავდა. მიუხედავად ამისა, მთელი ვალი ეპატიება. აი რამდენი გვაპატია უფალმა თითოეულ ჩვენგანს.

სამწუხაროდ, მსახურს, რომელსაც ამხელა თანხა აპატიეს, არ სურდა საკუთარი მსახურის პატიება შედარებით მცირე ვალის გამო. ეს სიხისტე, რომელიც ილუსტრირებულია უპატიებელი მსახურის ისტორიით, ასახავს რაღაც მსგავსს, რაც ხდება ჩვენს გულებში. როდესაც ჩვენ ვშორდებით ბავშვობის უდანაშაულო, სათუთი მდგომარეობებს, უფრო მეტ ყურადღებას ვაქცევთ იმაზე, რომ გავხდეთ „დიდებულები“ ამქვეყნიური მიღწევების თვალსაზრისით, ჩვენ სულ უფრო და უფრო მიუღებელი ვხდებით ზეციური გავლენების მიმართ. ამიტომ იესო შემოაქვს პატიების თემას და მოუწოდებს თავის მოწაფეებს, იყვნენ „ბავშვები“ და პატივი სცენ „პატარებს“ - ადამიანის სულის ნაზი ადგილები. იგნორირებული, „აბუჩად აგებული“ ან უბრალოდ გამაგრებულ გულებში ჩამარხული.

იესოს ამოცანა გახდება დაეხმაროს ადამიანებს დაბრუნდნენ ამ დამარხულ უდანაშაულობაში - იმ ადგილას, საიდანაც ჩვენ ყველანი ვიწყებთ - და შესაძლოა, თუ მათ სურთ, განიცადონ თავიანთი გულის დარბილება.

അടിക്കുറിപ്പുകൾ:

406. Thus far it has been shown what "mountain" signifies; it remains to be shown what "island" signifies, for it is said, "Every mountain and island were moved out of their places;" and elsewhere:

Every island fled away, and the mountains were not found (Revelation 16:20).

"Islands" in the Word do not mean islands nor those who dwell upon islands, but the natural man in respect to the truths that are in it is meant, and thus, in an abstract sense, the truths of the natural man are signified. The truths of the natural man are true knowledges [scientifica], which are under the intuition of the rational man, and the cognitions of truth which are under the intuition of the spiritual man; the cognitions of truth are such as the natural man knows from the Word, while true knowledges [scientifica] are such as the natural man sees from the rational, and by which he is accustomed to confirm the truths of the church. There are with man two minds, one higher or interior, which is called the spiritual mind; and the other lower or exterior, which is called the natural mind. The natural mind is first opened and cultivated with men, because this most nearly stands forth in the world; and afterwards the spiritual mind is opened and cultivated, but only to the extent that man receives in the life the cognitions of truth from the Word, or from doctrine from the Word; consequently with those who do not apply knowledges to the life it is not opened. But when the spiritual mind is opened the light of heaven flows in through that mind into the natural mind and enlightens it, whereby the natural mind becomes spiritual-natural; for the spiritual mind then sees in the natural almost as a man sees his face in a mirror, and acknowledges the things that are in agreement with itself. But when the spiritual mind is not opened, as is the case with those who do not apply to their life the cognitions of truth and good that are in the Word, there is nevertheless formed in man a mind in the interior part of the natural; but this mind consists of mere falsities and evils; because the spiritual mind, by which the light of heaven is let into the natural by a direct way is not opened; but [light is let in] only through chinks round about; from this a man has the faculty to think, reason, and speak, and also the faculty to understand truths, but not the faculty to love them, or to do them from affection. For the faculty to love truths because they are truths is given only through an influx of the light of heaven through the spiritual mind; for the light of heaven through the spiritual mind is conjoined with the heat of heaven, which is love, which is comparatively like the light of the world in the time of spring; but the light of heaven flowing only through chinks into the natural is a light separated from the heat of heaven which is love, and this light is comparatively like the light of the world in the time of winter. This makes clear that a man in whom the spiritual mind is opened is like a garden and a paradise; but a man in whom the spiritual mind is not opened is like a wilderness, and like land covered with snow. Because the mind makes the man (the mind consisting of understanding and will) it is the same whether you say the mind or the man, thus whether you say the spiritual and natural mind or the spiritual and natural man.

The natural mind or natural man, in respect to its truths and its falsities, is signified by "islands" in the Word, in respect to truths with those in whom the spiritual mind is opened, and in respect to falsities with those in whom the spiritual mind is closed.

[2] That these are signified by "islands" can be seen from the following passages in the Word. In Ezekiel:

Thus said the Lord Jehovih to Tyre: Shall not the islands quake at the sound of thy fall, when the wounded shall groan, when the slaughter shall be accomplished in the midst of thee? And all the princes of the sea shall come down from ¹ their thrones. The islands shall tremble in the day of thy fall, and the islands that are in the sea shall be affrighted at thy departure. All the inhabitants of the islands were astonished at thee, and their kings shuddered shuddering, their faces were troubled (Ezekiel 26:15-16, 18; 27:35).

These two chapters treat of Tyre, which signifies the church in respect to the knowledges of truth and good, and in an abstract sense the knowledges of truth and good. In the first place the intelligence and wisdom of the men of the church through the knowledges of truth and good from the Word is treated of, and afterwards the church vastated in respect to these. The church vastated in respect to these, or where the knowledges of truth and good have perished is described by what is said by the prophet in these verses; the vastation of the knowledges of truth and good by "when the wounded shall groan, and when the slaughter shall be accomplished in the midst of thee," "the wounded" meaning those in whom truths are extinguished, and "slaughter" meaning the very extinction of truth and good.

That all knowledges that man from his infancy has imbibed from the Word, also all true knowledges by which he has confirmed them, are then disturbed, moved out of their place, and recede is signified by "the islands shall tremble, and all the princes of the sea shall come down from their thrones," also by "the islands shall tremble in the day of thy fall, and the islands that are in the sea shall be affrighted," "islands" meaning these cognitions and knowledges in the natural man; "the princes of the sea" primary things therein, "sea" signifying the natural man and all things therein in general. That all goods of truth of the natural man, because of the vastation of the knowledges of truth, shall be changed as to their state is signified by "all the inhabitants of the islands were astonished at thee, and their kings shuddered, their faces were troubled;" "the inhabitants of the islands" mean the goods of truth of the natural man, for "to inhabit," in the Word, signifies to live, and "inhabitants" the goods of life; "kings" mean all truths from good; "faces" signify the interiors and the affections; "to be astonished," "affrighted," and "troubled" signify to be entirely changed as to state. This makes clear what these things involve in the internal sense, namely, that all cognitions of truth and good and the confirming knowledges that man from infancy has imbibed from the Word and from teachers, will change their places and their state in the natural man and perish out of sight when falsities enter.

[3] In Isaiah:

The king of Assyria shall lead the captivity of Egypt and the crowd of Cush that is to be carried away; then shall they be dismayed and ashamed because of Cush their expectation, and because of Egypt their adornment; and the inhabitant of this island shall say in that day, Behold, such is our expectation, whither we flee for help to be delivered from before the king of Assyria; and how shall we escape? (Isaiah 20:4-6).

No one can perceive anything about the church in these words, but only something obscurely historical, which is not known to have occurred, as that the king of Assyria will lead away Egypt and Cush into captivity, and that the dwellers of some island would grieve in heart over it; yet, here as elsewhere, some matter of the church is treated of, and this matter becomes manifest when it is known that "the king of Assyria" signifies the rational perverted, and thence the reasoning from false knowledges which favor the delight of natural loves, over which the natural man grieves because it is perverted thereby; for "the king of Assyria shall lead the captivity of Egypt and the crowd of Cush that is to be carried away" signifies that the perverted rational will claim to itself the knowledges of the natural man, and will confirm itself by these and by its delights, which these favor, "the king of Assyria" meaning the rational perverted, "to lead the captivity" and "to carry away the crowd" meaning to claim for itself and to confirm itself by reasonings, "Egypt" meaning the knowing faculty of the natural man, and "Cush" the delight which it favors.

That the goods of truth of the natural man grieve on this account, or that the natural man, in which are the goods of truth, grieves is signified by all the things that follow, namely, that "they shall be dismayed and ashamed because of Cush their expectation, and because of Egypt their adornment; and the inhabitant of the island shall say in that day," and what follows; "the inhabitant of the island" meaning the good of truth, of the natural man, or the natural man in whom is the good of truth, "inhabitant" signifying good, and "island" truth, both in the natural man (as above). That there is such a sense in these words can hardly be believed, and yet it is there.

[4] In the same:

These shall lift up their voice, they shall shout for joy; for the majesty of Jehovah they shall cry aloud from the sea; therefore glorify Jehovah in Urim, the name of [Jehovah] the God of Israel in the islands of the sea (Isaiah 24:14-15).

This chapter treats of the vastation of the church, and in these verses of the establishment of a new church among the gentiles; the joy of these is described by "they shall lift up their voice, they shall shout for joy; for the majesty of Jehovah they shall cry aloud from the sea," or from the west; "the sea" when it means the west signifying the natural, for the reason that those who dwell in the western quarter in the spiritual world are in natural good, while those who dwell in the eastern quarter are in celestial good; and as the Gentiles of whom the church was constituted were in natural good it is said "glorify Jehovah in Urim, the name of the God of Israel in the islands of the sea," which signifies that they were to worship the Lord from the goods and truths in the natural man, for "Urim" means a fire and a hearth, and these signify the good of love of the natural man; "the islands of the sea" signify the knowledges of truth and good, which are the truths of the natural man; and "to glorify" signifies to worship and adore; "Jehovah" and "God of Israel" mean the Lord, who is called "Jehovah" where good is treated of, and "the God of Israel" where truth is treated of; it is therefore said "glorify Jehovah in Urim," that is, from good, "and the name of the God of Israel in the islands of the sea," that is, from truths. This makes clear that "islands of the sea" signify the truths of the natural man.

[5] In the same:

He shall not quench nor break till He have set judgment in the earth; and the islands shall hope in His law. Sing unto Jehovah a new song, His praise, the end of the earth, ye that go down to the sea, its fullness, ye islands and the inhabitants thereof. Let the wilderness and its cities extol, the villages that Arabia doth inhabit; let the inhabitants of the cliff sing aloud, let them cry aloud from the top of the mountains. Let them give glory unto Jehovah, and declare His praise in the islands (Isaiah 42:4, 10-12).

This, too, treats of the Lord and of a new church to be established by Him, and "islands" mean those who are merely in truths from the natural man, and are therefore as yet remote from true worship; so, "till He have set judgment in the earth, and the islands shall hope in His law," signifies until He shall have given intelligence to those who are of the church, and the knowledges of truth to those who are more remote from the church; "to set judgment" meaning to give intelligence; "to hope in the law" meaning to give the knowledges of truth, for "the earth" signifies those who are of the church, and in an abstract sense the church itself in respect to intelligence from spiritual truths, and "the islands" signify those who are remote from the church, and in an abstract sense the church in respect to the knowledges of truth and good, or the church in respect to the truths of the natural man that correspond to spiritual truths; "sing unto Jehovah a new song, His praise, the end of the earth, ye that go down to the sea, and its fullness, ye islands and the inhabitants thereof," signifies the worship of the Lord by those who are remote from the church, and in an abstract sense, the worship of the natural man from truths and goods; "to sing a song" and "to praise" signify worship from a glad mind; "the end of the earth" signifies those who are in the ultimates of the church, and in an abstract sense its ultimates; "the sea and its fullness" signify the natural man and all things therein; "islands and inhabitants" signify the truths and goods of the natural man, "islands" its truths, and "inhabitants" its goods (as above). What is signified by "let the wilderness and its cities extol, and the villages that Arabia doth inhabit; let the inhabitants of the cliff sing aloud, let them cry aloud from the top of the mountains," see above n. 405, where this is explained; "let them give glory unto Jehovah, and let the islands declare His praise," signifies worship from internals and externals; "to give glory" meaning worship from internals, and "to declare praise" worship from externals, for externals declare, and "islands" mean the truths of the natural man from which is worship.

[6] In the same:

Attend unto Me, My people, and give ears unto Me, O My nation; for the law shall go forth from Me, and I will arouse My judgment for a light of the peoples. My righteousness is near, My salvation is gone forth, and Mine arms shall judge the peoples; the islands shall hope in Me, and on Mine arm shall they trust (Isaiah 51:4-5).

This is said of the Lord; "Attend unto Me, My people, and give ears unto Me, O My nation," signifies all who are of the church who are in truths and goods, "people" meaning those who are in truths and "nation" those who are in goods. It is said "attend" and "give ears," in the plural, because all are meant; "the law shall go forth from Me, and I will arouse My judgment for a light of the peoples," signifies that from Him are Divine good and Divine truth, from which is illustration; "law" signifying the Divine good of the Word, and "judgment" the Divine truth of the Word, "for a light of the people" signifying illustration; "My righteousness is near, My salvation is gone forth," signifies the judgment, when those who are in the good of love and in truths therefrom are saved, "righteousness" having reference to the salvation of those who are in good at the day of judgment, and "salvation" of those who are in truths; "Mine arms shall judge the peoples" signifies judgment upon those of the church who are in falsities, "peoples" here having the contrary sense; "the islands shall hope in Me, and on Mine arm shall they trust," signifies the approach of those to the church who are remote from the truths of the church, and their trust in the Lord; "the islands" signifying those who are remote from the truths of the church because they are in natural light and not yet in spiritual light from the Word, and "to trust on His arm" signifies trust in the Lord who has all power, "arm" in reference to the Lord meaning omnipotence.

[7] In the same:

Hear, O islands, and attend ye peoples from afar (Isaiah 49:1).

"The islands" stand for those who are in truths, and "the peoples from afar" for those who are in goods, and in an abstract sense, truths and goods, both in the natural man; "from afar" is predicated of the goods that are in the natural man, while "near" is predicated of the goods that are in the spiritual man. "Peoples" here signify goods, because in the original a different word is used from that which signifies truths; for this word is also applied to nations, whereby goods are signified (as is evident from the same word in Genesis 25:23).

[8] In Jeremiah:

Hear the word of Jehovah, ye nations, and declare it in the islands afar off (Jeremiah 31:10).

"Nations" stand for those who are in goods, and in an abstract sense for goods; and "islands" for those who are in truths, and in an abstract sense, for truths in the natural man; "afar off" signifies remote from the truths of the church, which are spiritual (that "afar off" has this signification, see Arcana Coelestia 8918). But these words in a purely spiritual sense, signify that the internal man shall teach the external, or the spiritual the whole natural man, the truths of the Word, for it is this that "the nations declare in the islands afar off;" but this pure sense, which is for angels, is with difficulty perceived by men, for it is with difficulty that men can think abstractedly from persons and places, for the reason that the thought of men is natural, and natural thought differs from spiritual thought in this, that it is tied down to places and persons and is consequently more limited than the spiritual. And this is why many things that have been explained will perhaps with difficulty fall into the ideas of the thought of those who keep the sight of the mind fixed on the sense of the words.

[9] In David:

The kings of Tarshish and of the islands shall bring an offering; the kings of Sheba and Seba shall offer a gift (Psalms 72:10).

This is said of the Lord, and "to bring and offer a gift" means to worship; and "kings of Tarshish and of the islands" mean the interior and exterior truths of the natural man, "the kings of Tarshish" its interior truths, and "islands" its exterior truths; "the kings of Sheba and Seba" mean the interior and exterior goods of the natural man, "Sheba" its interior goods, and "Seba" its exterior goods. By the truths of the natural man the knowledges of truth are meant, and by the goods of the natural man the knowledges of good are meant. (That these are meant by "Sheba and Seba," see Arcana Coelestia, n. 1171, 3240; and that the interior truths of the natural man are meant by "Tarshish," see just below.) And because these are meant, those who are in the knowledges of truth and good are also meant.

[10] In Isaiah:

Who are these that fly as a cloud, and as doves to their windows? Because the islands shall trust in Me, and the ships of Tarshish in the beginning, to bring thy sons from far (Isaiah 60:8-9).

This, too, is said of the Lord, and it signifies that those will receive and acknowledge Him who are in simple truth and good, who are such as perceive the truths of the Word in a natural way, that is, according to the sense of the letter, and do them, "the islands" signifying those who perceive the Word in a natural way, that is, according to the sense of the letter, "the ships of Tarshish in the beginning" meaning the goods that they bring forth and do, for "Tarshish" signifies the natural man in respect to knowledges, and "Tarshish in the beginning" the natural man in respect to the knowledges of good, because Tarshish abounded in gold and silver, and these the ships brought away thence (1 Kings 10:22); at first, gold, which signifies good; and as truths are from good it is also said "to bring thy sons from far." And as "islands" and "ships of Tarshish" signify the knowledges of truth and good of the natural man, it is said, "Who are these that fly as a cloud and as doves to their windows?" "cloud" signifying the truths of the sense of the letter of the Word, "doves" the goods therein, and "windows" truths from good in light. (That "ships" signify the knowledges of truth and good from the Word, see Arcana Coelestia 1977, 6385; and that "windows" signify truths in light, and therefore the intellectual, n. 655, 658, 3391)

[11] In the same:

Howl, ye ships of Tarshish; for Tyre is laid waste, so that there is no house, nor doth anyone enter; from the land of Kittim it shall plainly come to them. The inhabitants of the island are still, the merchant of Zidon passeth over the sea, they have filled thee. Be ashamed, O Zidon, for the sea saith, the stronghold of the sea, I have not travailed, neither brought forth; I have not trained up young men, I have not brought up virgins. When the report comes from Egypt they shall be in travail, as at the report respecting Tyre. Pass ye over into Tarshish; howl, ye inhabitants of the island (Isaiah 23:1-2, 4-6).

This describes the desolation of truth in the church; for "the ships of Tarshish" signify the knowledges of good from the Word, and "Tyre" the knowledges of truth therefrom. That there is no good because there are no truths is signified by "howl, ye ships of Tarshish, for Tyre is laid waste, so that there is no house, nor doth anyone enter," that falsities then enter until there are no longer any goods of truth and truths of good in the natural man, is signified by "from the land of Kittim it shall plainly come to them; the inhabitants of the island are still, the merchant of Zidon passeth over the sea, they have filled thee;" "the land of Kittim" signifies falsities; "the inhabitants of the island" signify the goods of truth in the natural man (as above); "the merchant of Zidon" signifies the knowledges from the Word; "passeth over the sea" signifies which are in the natural man; "they have filled thee" (that is, the ships of Tarshish) signifies, they have enriched thee by them. The vastation of truth and good in the natural man is further described by "Be ashamed, O Zidon, for the sea said, the stronghold of the sea, I have not travailed, neither brought forth; I have not trained up young men, I have not brought up virgins;" "Zidon," as well as "Tyre," signifies the knowledges of truth and good in the church; "the sea, the stronghold of the sea," signifies the whole natural man; "I have not travailed, neither brought forth," signifies that there is nothing of the church conceived or generated; "young men" signify the affections of truth, and "virgins" the affections of good. This took place because cognitions from the Word and confirming knowledges [scientifica] were applied to falsities and evils which is signified by "when the report comes from Egypt they shall be in travail, as at the report respecting Tyre;" "Egypt" signifying knowledges [scientifica]; "Tyre," the cognitions from the Word, here those vastated by the falsities and evils to which they have been applied; and as there is lamentation on this account it is said "they shall be in travail." That all good in the natural man and all truth there would thus perish is signified by "pass ye over into Tarshish; howl, ye inhabitants of the island;" "Tarshish" signifying interior goods and truths in the natural man; "the inhabitants of the island" signifying exterior goods and truths therein (as above), "to howl" signifying grief on account of vastation.

[12] In Jeremiah:

I took the cup out of Jehovah's hand, and made all the nations to drink, unto whom Jehovah sent me, all the kings of Tyre, and all the kings of Zidon, and the kings of the island which is in the crossing (beyond) the sea (Jeremiah 25:17, 22).

Many nations are enumerated in this chapter that are not cited here, all of which signify the goods and truths of the church in general and in particular that are vastated; and "the kings of Tyre and Zidon" signify the knowledges of truth and good from the Word in the natural man; for all the knowledges of truth and good, so far as they are knowledges, are in the natural man; they become truths and goods when men live according to them, because it is by means of the life that they are received in the spiritual man; "the kings of the island which is in the crossing beyond the sea" signify the knowledges of truth in the ultimate of the natural man, which is called the natural-sensual, because through this there is a crossing into the interiors of the natural man, "sea" signifying the natural man in general (See above, n. 275, 342). The vastation of these things is meant by "the cup of Jehovah which the prophet made the nations to drink."

[13] In the same:

Because of the day that cometh to devastate all the Philistines, to cut off from Tyre and Zidon every residue that helpeth; for Jehovah devastates the Philistines, the remnant of the island of Caphtor (Jeremiah 47:4).

"The Philistines" mean those who are in faith alone, or in faith separate from charity, therefore they are also called "the uncircumcised," which signifies that they have no charity (See Arcana Coelestia 2049, 3412, 3413, 8093, 8313); "to cut off from Tyre and Zidon every residue that helpeth" signifies that they have no knowledge of truth and good; "the residue that helpeth" signifying that they are no longer concordant; "the remnant of the island of Caphtor" has a like signification.

[14] In the same:

Pass over into the islands of the Kittim and see; send into Arabia and consider well, and see whether there hath been such a thing, whether a nation hath changed gods (Jeremiah 2:10-11).

"To pass over and to send into the islands of the Kittim and into Arabia" does not signify to send to those places, but to all who live naturally in truths and goods according to their religious principle; "the islands of the Kittim" meaning where those are who live naturally in truths, and "Arabia" where those are who live naturally in goods, that is, according to their religious principle; "the Kittim" and "Arabia" signify such persons and things; for all who do not have the Word or any revelation from heaven, and live according to their religious principle, live naturally; for to live spiritually is to live solely in accordance with truths and goods from the Word and from revelation out of heaven.

[15] In Zephaniah:

Jehovah will be fearful upon them; for He will make lean all the gods of the earth, ² that they may worship Him, every man from his place, all the islands of the nations, ye Kushites also, slain by my sword shall they be (Zephaniah 2:11-12).

This, in the internal sense, signifies that the falsities of evil will be dispersed, and truths and goods given to those who are in falsities indeed, but not in the falsities of evil; "the gods of the nations that He will make lean" signify the falsities of evil, "gods" signifying falsities, "nations" evils, and "to make lean" to remove evils from falsities; "the islands of the nations" and "the Kushites" signify those who are in falsities indeed, but not in the falsities of evil; and in an abstract sense they signify falsities, but not falsities of evil; and as falsities not of evil are in the natural man, therefore "the islands of the nations" signify the natural man in respect to such falsities, or in respect to falsities in the natural man; these falsities are signified by "slain by my sword." (Respecting the falsities of evil, and the falsities not of evil, see The Doctrine of the New Jerusalem 21.)

[16] In David:

He shall have dominion from sea to sea, and from the river even unto the uttermost parts of the earth. The islands shall bow low before Him; and His enemies shall lick the dust (Psalms 72:8-9).

This is said respecting the Lord; and "to have dominion from sea to sea, and from the river even unto the uttermost parts of the earth," means His dominion over all things of heaven and the church; for the boundaries in the spiritual world are seas, and the intermediate regions are lands, where there are habitations for angels and spirits; therefore "from sea to sea" signifies all things of heaven, and because all things of heaven, it signifies also all things of the church; for the goods of love and the truths therefrom are what constitute both heaven and also the church, so "from sea to sea" signifies also all things of the church.

All things of heaven and of the church are signified by "from the river even unto the uttermost parts of the earth;" but this signifies all things of heaven and of the church in respect to truths, while "from sea to sea" signifies all things of heaven and of the church in respect to goods; for in the spiritual world the seas are the boundaries of the land east and west, and in the lands from the east to the west those dwell who are in the good of love; while "the river" means the first boundary, and "the uttermost parts of the earth" the last boundaries from south to north, where those dwell who are in truths from good; these boundaries were represented in respect to the land of Canaan by the rivers Jordan and Euphrates. Because the places that are about the last boundaries are meant by "islands," these signify truths in last things; and these, although they are not truths, are accepted as truths; for genuine truths are diminished from the midst towards the borders, since those who are about the borders are in natural light, and not so much in spiritual light. "Enemies" signify evils, of whom it is said that they "shall lick the dust," that is, that they are damned.

[17] In the same:

Jehovah reigneth; the earth shall exult; many islands shall be glad (Psalms 97:1).

This signifies that the church where the Word is and the church where the Word is not, consequently those who are in spiritual truths and those who are in truths not spiritual, shall rejoice on account of the Lord's kingdom. "The earth" signifies the church where the Word is, and "the islands" the church where the Word is not, consequently those who are far away from spiritual truths; for the truths of the Word only are spiritual, whereas those who are outside the church, as they do not have the truths of the Word, have only natural truths; this is why they are called "islands."

[18] By "islands" in the Word certain islands of the sea are not meant, but places in the spiritual world inhabited by those who have a natural knowledge of cognitions that in some measure agree with the cognitions of truth and good that are in the Word; and these places sometimes appear there as islands in a sea; so in an abstract sense "islands" signify the truths of the natural man. This is so called from a sea in which there are islands, for "the sea" signifies the generals of truth, or the truths of the natural man in general. This is the signification of "islands" in Genesis:

The sons of Javan were Elisha and Tarshish, Kittim, and Dodanim. From these were the islands of the nations separated in their lands; everyone after his tongue, after their families, in their nations (Genesis 10:4-5).

And in Isaiah:

He will come to gather all nations and tongues that they may come and see My glory; and I will set a sign among them, and I will send those of them that escape unto the nations, to Tarshish, Pul, and Lud, that draw the bow, to Tubal, and Javan, to the islands afar off, that have not heard My fame, neither have seen My glory; and they shall declare My glory among the nations (Isaiah 66:18-19; likewise Isaiah 11:10-11).

[19] As most things in the Word have also a contrary sense, so have islands; and in this sense "islands" signify the falsities opposed to the truths in the natural man. In this sense "islands" are mentioned in the following passages. In Isaiah:

I will make waste mountains and hills and dry up all their herbs; and I will make the rivers islands, and I will dry up the pools (Isaiah 42:15-16).

This may be seen explained in the preceding article, n. 405. In Ezekiel:

I will send a fire upon Magog, and upon the secure inhabitants of the islands (Ezekiel 39:6).

In Isaiah:

[He will repay] wrath to His adversaries, retribution to His enemies; to the islands He will repay retribution (Isaiah 59:18).

Behold, the nations are as a drop from a bucket, and are reckoned as the dust of the balance; behold, He taketh up the islands as a very little thing (Isaiah 40:15).

"Nations" here stand for evils, and "the islands" for falsities. In the same:

Keep silence, O islands; let the peoples renew power; let them draw near, then let them speak; let us come near together for judgment. The islands saw and feared; the ends of the earth trembled (Isaiah 41:1, 5).

അടിക്കുറിപ്പുകൾ: