99. ნათქვმი იყო რომ ჭეშმარიტ თავისუფლებას და ჭეშმარიტ რაციონალობას არ შეუძლიათ არსებობა მათში, ვინც უარყოფს ღმერთის ღვტაებრივობას და სიტყვის სიწმინდეს, არც მათში ვინც დარწმუნებულნი არიან ბუნებრივიში ღვთაებრივი საპირისპიროდ და რომ მათ გაჭირვებით შეუძლიათ არსებობა მათში ვინც მყარად არიან დარწმუნებულნი რელიგიურ სიყალბეში; მაგრამ მიუხედავად ამისა, ასეთებს მაინც არა ავთ დაკარგუი თვითუნარები მე მომისმენია ათეისტებისაგან რომ ისინი იგებენ სიბრძნის ჭეშმარიტებას ისევე კარგად როგორც ანგელზოები, მაგრამ მხოლოდ მაშინ, როცა ამას ისმენენ სხვების მონათხრობში; ამგრამ როცა ისინი თავიაანთ აზრებს უბრუნდებობდნნენ ისინი ვერღარ იგებდნენ ვერაფერსლ ამირომ ეს იყო ისე რომ მათ არ უნდოდათ, - მაგრამ ამთ აჩვენებდნენ, რომ მათ შეეძლოთ კდიევ ესურვათ, თუკი ბოროტების სიყვარული და შემდეგ უკმაყოფილება მთ არ გადასძალავდა; ამის მოსმენისას ისინი იგებდნენ და ადასტუებდნენ, რომ შეეძლოთ, მაგრამ არ ძალუძთ, იმიტომ რომ ასეთნაირად ვერ შეძლებდნენ ესურვათ ის რაც უნდათ, ანუ ბოროტება მისი ჟინის სიამოვნებით. სულიერ სამყაროში მე ხშირად ვისმენდი ასეთ საკვირველ რამეებს და დავრწმუნდი რომ თითოეულ ადამიანს, გააჩნია თავისუფლება და რაციონალურობა და შეუძლია მიაღწიოს ჭეშმარიტ ტავისუფლებას და ჭეშმარიტ რაციონალურობას თუკი ბოროტბას როგორც ცოდვას თავს აარიდებს. მაგრამ ზრდასრული ადამინი, რომელმაც ამქვეყნად ვერ მიარჭია ჭეშმარიტ რაცოონალობას და თავისუფლებას ვერც ვერასოდეს მიაღწევს სიკვდილის შემდეგაც, რადგან მაშინ მისი სიცოცხლის მდგომარეობა მუდმივად რჩება ისეთად, როგორიც იყ ამქვეყნად.
2, ღვთიური განგების კანონია, რომ ადამიანი თითქოსდა თავისთავად აშორებს გარგანი ადამიანისაგან ბოროტებას როგორც ცოდვებს; ხოლო ღმერთს შეუძლია, მხოლოდ ასეთი საშუალებით და არა სხვაგვარად, მოაცილოს ბოროტება შინაგან ადამიანს და ამავდროულად გარეგანსაც.
