1079. 'Ai pa lakuriqësinë e babait të tij' do të thotë se ai vuri re gabimet dhe perversitetet. Kjo bëhet e qartë nga kuptimi i 'lakuriqësisë', i trajtuar pak më lart dhe gjithashtu më parë në 213, 214, si e keqe dhe perversitet. Këtu Hami që vëren lakuriqësinë e babait të tij, domethënë gabimet dhe perversitetet e tij, përshkruan njerëzit me të cilët besimi është i ndarë nga bamirësia. Njerëz të tillë nuk shohin asgjë tjetër përveç gabimeve dhe perversiteteve që banojnë me një person. Por ata që besojnë se ka bamirësi janë të ndryshëm. Ata i vënë re të mirat, dhe nëse shohin të këqija dhe falsifikime, ata i shfajësojnë dhe, nëse është e mundur, përpiqen me atë person t'i korrigjojnë ato, siç thuhet këtu për Shemin dhe Jafetin.
[2] Aty ku bamirësia nuk ekziston, është e pranishme dashuria për veten dhe për pasojë urrejtja ndaj të gjithë atyre që nuk tregojnë favore ndaj vetvetes. Si rezultat, ata nuk shohin asgjë tek fqinji përveç të keqes së tij. Ose nëse shohin diçka të mirë, ata ose e perceptojnë atë si asgjë ose përndryshe i japin një interpretim të keq. Është krejt ndryshe me ata me të cilët është e pranishme bamirësia. Dhe nga prania apo mungesa e tillë e bamirësisë, këta dy lloje njerëzish dallohen nga njëri-tjetri. Sidomos kur hyjnë në jetën tjetër, me ata që nuk kanë bamirësi, në çdo gjë shfaqet një ndjenjë urrejtjeje; ata dëshirojnë t'i provojnë të gjithë dhe në të vërtetë të gjykojnë mbi ta. Dëshira e tyre e vetme është të zbulojnë se çfarë është e keqe në to, duke pasur në mendje gjatë gjithë kohës të dënojnë, ndëshkojnë dhe mundojnë. Por ata që kanë bamirësi vështirë se e vërejnë të keqen tek një person tjetër, por përkundrazi i vërejnë të gjitha të mirat dhe të vërtetat që janë të tijat; dhe të këqijat dhe të pavërtetat e tij bëjnë një interpretim të mirë. Të një natyre të tillë janë të gjithë engjëjt, kjo është diçka që ata e kanë nga Zoti, i cili e kthen çdo të keqe në të mirë.
