3508. "Dhe Esau shkoi në fushë për të gjuajtur gjahun, për ta sjellë [në shtëpi]" do të thotë përpjekja e dashurisë për të mirën për të përvetësuar të vërtetën që do të lidhej me racionalen hyjnore. Kjo duket qartë nga përfaqësimi i "Esaut" si e mira e së natyrshmes, për të cilën kemi folur tashmë, dhe për këtë arsye nënkuptohet dashuria ndaj së mirës së racionales brenda të natyrshmes, sepse e mira që është brenda natyrës nuk i përkasin natyrshëm, por racionales brenda natyrores, shih 3498; nga kuptimi "të shkosh në fushë për të gjuajtur gjahun, ta sjellësh [në shtëpi]" si përpjekje për të fituar të vërtetën për veten, sepse "arë" është një vend ku ka tokë të mirë, 3500, "lojë " "e vërteta e fituar nga e mira , 3501, "sjelle atë [në shtëpi]" për ta përvetësuar dhe kështu e lidh atë me Racionalen Hyjnore.
[2] Këtu, siç u tha më lart, tema në kuptimin më të lartë është lavdërimi i Natyrës së Zotit, dhe në kuptimin përfaqësues rigjenerimi i Natyrës me njeriun, 3490. Është sipas rregullit që kjo realizohet me anë të së vërtetës, pra me anë të njohjes së së mirës dhe së vërtetës, sepse pa to ajo nuk mund të marrë natyrshëm dritë nga racionalja, pra nëpërmjet racionales, dhe kështu të rigjenerohet. Njohjet janë enë për të marrë të mirën dhe të vërtetën që hyn nga racionalja. Mënyra se si marrin enët dhe sasia që marrin përcaktojnë natyrën e ndriçimit të tyre dhe sa larg janë ndriçuar. Enët që marrin të mirën dhe të vërtetën nga racionalja janë vetë të vërtetat që i përkasin natyrores, të cilat nuk janë gjë tjetër veçse fakte, njohje dhe çështje doktrine. Nga rendi sipas të cilit hyjnë dhe nga rendi që ekziston mes tyre, ato bëhen mall. Kjo është origjina e mirë natyrore.
