Pagkilala sa Mesiyas
1. At dumarating ang mga Fariseo at mga Saduceo, na tinutukso, at hiniling sa Kanya na ipakita sa kanila ang isang tanda mula sa langit.
2. At siya'y sumagot at sinabi sa kanila, Pagka gabi, ay sinasabi ninyo, [Magkakaroon ng] katahimikan, sapagka't ang langit ay mapula;
3. At sa umaga, Ngayon ay magiging isang bagyo sa taglamig, sapagka't ang langit ay mapula, na madilim. Mga ipokrito! alam mo nga kung paano kumilala ng mukha ng langit, ngunit ang mga tanda ng panahon ay hindi mo [makikilala].
4. Ang lahing masama at mapangalunya ay humahanap ng tanda, at walang ibibigay na tanda, maliban sa tanda ng propetang si Jonas. At iniwan sila, umalis Siya.
Sa nakaraang yugto, pinakain ni Hesus ang apat na libong tao ng pitong tinapay at ilang isda. Ang himalang iyon ay naganap sa tuktok ng bundok sa lupain ng mga Gentil. Ngayon, sa pagsisimula ng susunod na yugto, si Jesus ay bumalik sa lupain ng Israel. Ang tagpuan ay nasa kanlurang baybayin ng Dagat ng Galilea sa rehiyon ng Magdala. Dito muling hinarap ng mga pinuno ng relihiyon si Hesus. Sa pagkakataong ito ay humingi sila sa Kanya ng “isang tanda mula sa langit” (16:1). Maaaring hindi nila alam ang mga himala na ginagawa ni Jesus, o hindi sila kumbinsido.
Ang mga larawang ito ay isang bagay na maaaring maganap sa bawat isa sa atin. Nakalimutan o hindi natin alam ang mga mahimalang paraan na binabago ng Diyos ang ating kalagayan, inaalis tayo sa kalungkutan at kawalan ng pag-asa, kahit na hindi binabago ang ating panlabas na kalagayan. Gayunpaman, tayo rin ay maaaring manatiling walang kamalayan o hindi kumbinsido sa mahimalang kakayahan ng Panginoon na baguhin ang ating isipan at buhayin ang ating mga kaluluwa.
Batid na ang mga pinuno ng relihiyon ay naghahanap pa rin na siraan Siya, sinabi ni Jesus, “Pagdating ng gabi, sinasabi ninyo, 'Magiging payapa ang panahon, sapagkat ang langit ay mapula.' At sa umaga, sasabihin mo, 'Ngayon ay magkakaroon ng bagyo, sapagkat ang langit ay mapula at makulimlim.' Mga mapagkunwari. Tunay na alam ninyo kung paano ipaliwanag ang mukha ng langit, ngunit hindi ninyo maipaliwanag ang mga tanda ng mga panahon” (16:2-3).
Sa pamamagitan ng mga salitang ito, iminumungkahi ni Jesus na ang mga lider ng relihiyon ay maaaring tumpak na hulaan ang panahon, ngunit hindi maunawaan ang espirituwal na katotohanan. Nakikinita na ng mga propeta, at inihula sa kanilang mga banal na kasulatan, ang Mesiyas ay dumating at ngayon ay nakatayo sa mismong gitna nila, ngunit hindi nila ito makita. Ang pinakahihintay na kaganapang ito, na mas makabuluhan kaysa sa anumang taya ng panahon, ay nagaganap na ngayon sa harap ng kanilang mga mata. Gayunpaman, tulad ng sinabi ni Jesus sa nakaraang kabanata, sila ay "mga bulag na pinuno ng mga bulag" (15:14). Sa madaling salita, tumanggi silang makita ang ayaw nilang makita. Sa kasong ito, ang kanilang pagnanais na manatili sa kapangyarihan ay humahadlang sa kanila na matanto na si Jesus, na nakatayo sa harap nila, ay ang katuparan ng sinaunang hula.
Ang sitwasyon ay hindi katulad ng sa atin. Dahil sa mga materyalistikong alalahanin tungkol sa ating hinaharap, pinag-aaralan natin ang mga pagtataya ng panahon, mga uso sa pulitika, at mga hula sa stock market, nang hindi nalalaman ang maraming mga himalang nagaganap sa kasalukuyang sandali. Sa bagay na ito, tayo ay tulad ng mga lider ng relihiyon na bihasa sa paghula ng panahon ngunit hindi nakikita si Jesus bilang ang ipinangakong Mesiyas. Ang kanilang kawalan ng kakayahang makita ang kanilang pagiging matuwid sa sarili ay nagbulag sa kanila sa banal na katotohanan na nakatayo sa kanilang harapan. Tayo rin, kung minsan ay bulag sa mga mahimalang paraan na pinangungunahan tayo ng Panginoon paminsan-minsan, binibigyan tayo ng kung ano ang dapat isipin at kung ano ang dapat madama habang nagbibigay ng inspirasyon sa mga marangal na aksyon. Sa mga salita ng banal na kasulatan, ang lihim na pamumuno na ito ay tinatawag na “aming tinapay sa araw-araw.”
Ang higit pang panloob na mga palatandaan ng paggawa ng Diyos ay hindi ang hinahanap ng mga pinuno ng relihiyon. Gusto nila ng panlabas na mga palatandaan, mga tanda ng dakilang kapangyarihan, mga palatandaan na si Hesus ay tunay na ipinadala mula sa langit. Gayunpaman, nakagawa na si Jesus ng maraming himala. Ang mga lider ng relihiyon, gayunpaman, ay mabilis na pinaliit, binabawasan, at ipinaliwanag ang mga himalang iyon. Halimbawa, nang magpalayas si Jesus ng mga demonyo, sinabi ng mga pinuno ng relihiyon na ang Kanyang kapangyarihan na gawin ito ay mula sa diyablo (tingnan ang 9:34 at 12:24). Sa madaling salita, dahil determinado na ang mga lider ng relihiyon na sirain si Jesus, wala na Siyang magagawa para sa kanila. Walang anumang palatandaan ang makapagkukumbinsi sa kanila na si Jesus nga ang Mesiyas.
Bukod dito, salungat sa banal na utos na hikayatin ang isang tao sa pamamagitan ng puwersa. Habang ang mga panlabas na palatandaan at mga himala ay maaaring pansamantalang pumipilit sa paniniwala, ang Diyos ay hindi pinipilit ang sinuman. Bawat isa sa atin ay pinananatili sa kalayaan upang malaya nating piliin na tanggihan o tanggapin si Hesus. At tinatanggap natin Siya kapag namumuhay tayo ayon sa Kanyang mga turo, sa paniniwalang Siya lamang ang makapagbibigay sa atin ng kapangyarihang gawin ito. Kung gagawin natin ito, tiyak na magaganap ang mga panloob na himala. Ang pusong bato ay maaaring maging puso ng laman. Gaya ng nasusulat sa Hebreong kasulatan, “Bibigyan ko kayo ng bagong puso at lalagyan ko kayo ng bagong espiritu; Aalisin ko sa iyo ang iyong pusong bato at bibigyan kita ng isang pusong laman” (Ezequiel 36:26). 1
Sa proseso ay lalo tayong nagiging konektado sa Panginoon. Ang prosesong ito ay tinatawag na pagbabagong-buhay. Ito ay ang mulat na pag-aalay ng ating lumang buhay, upang tayo ay maipanganak muli sa bagong buhay. Walang ibang paraan, at walang panlabas na "tanda" na maaaring patunayan ang panloob na katotohanang ito para sa atin. Gaya ng sinabi ni Hesus, “Ang isang masama at mapangalunya na henerasyon ay naghahanap ng isang tanda. Ngunit walang ibibigay na tanda dito maliban sa tanda ni propeta Jonas” (16:4). 2
Gaya ng nabanggit natin dati, ang “tanda ng propetang si Jonas” ay ang ating indibidwal na karanasan ng pagbabagong-buhay habang nagsusumikap tayong mamuhay ayon sa mga turo ng ating relihiyon (tingnan ang 12:39). Sa lawak na gawin natin ito, nagsisimula tayong mapansin ang banayad ngunit makabuluhang pagbabago sa ating pagkatao—mga pagbabagong mararanasan lamang ng mga taong nagsisikap na ipamuhay ang kanilang relihiyon. 3
Sa ating paglaki mula sa pagkabata, hanggang pagkabata, hanggang sa pagtanda, ang unti-unting pagbabago sa ating pisikal na anyo ay napapansin lamang sa paglipas ng panahon. Samantala, ang maraming pagbabago na nagaganap sa ating panloob, espirituwal na pagkatao ay hindi gaanong nakikita. Ang mga pagbabagong ito sa pagkatao ay tumutukoy sa mga pagbabago sa ating pang-unawa at mga pagbabago sa ating pagmamahal habang tayo ay nagiging mas matalino at mas mapagmahal. Hangga't patuloy tayong natututo at nagpupursige sa pagsasabuhay ng ating natutuhan, ang ating espirituwal na katangian ay maaaring patuloy na umunlad sa buong kawalang-hanggan. 4
Sa daan, may mga kahanga-hangang palatandaan na nagaganap ang pag-unlad. Ang ilan sa mga ito ay maaaring kabilangan ng mas mataas na pagnanais na matuto ng katotohanan at ilapat ito sa buhay ng isang tao, isang pagtaas ng pagiging sensitibo sa mga pangangailangan ng iba, isang mapagpatawad na saloobin, isang matiyagang disposisyon, isang lumalagong kadalian sa pag-amin ng mga pagkakamali, isang mas malalim na kasiyahan, isang lumambot. puso, lumalagong kakayahang makita ang kabutihan sa iba, madalas na pagpapahayag ng pasasalamat, at pagtaas ng kakayahang tumanggap ng mga kinalabasan pabor man sa atin o hindi. Ito, at marami pang iba, ay ang “mga tanda ng propetang si Jonas” (16:4).
Sa huling pagsusuri, ang relihiyon ay hindi isang bagay na dapat paniwalaan lamang—dapat itong isabuhay. Kung maghihintay tayo na mapatunayan ang bisa nito sa anumang iba pang paraan, halimbawa, sa pamamagitan ng paghihintay sa mga panlabas na himala, maghihintay tayo nang walang kabuluhan. Kung ang mga pinuno ng relihiyon ay tunay na nagsagawa ng kanilang relihiyon, na namumuhay ayon sa diwa ng kautusan ng Diyos at hindi lamang sa letra ng batas, nasa kanila sana ang lahat ng mga palatandaang kailangan nila. Sa pamamagitan ng pamumuhay ng isang malalim na espirituwal na buhay, ang mga pinuno ng relihiyon ay umunlad sa punto kung saan makikilala nila si Jesus bilang ang Mesiyas.
Ngunit hindi ito ang kaso. Hindi nila—at samakatuwid ay hindi—makikita ang lampas sa kanilang sariling mga pagkiling at preconceptions. Bilang resulta, kakaunti ang magagawa ni Jesus para sa kanila. Kaya, “Iniwan niya sila at umalis” (16:4). 5
Isang praktikal na aplikasyon
Para sa karamihan, ang gawain ng Panginoon ng pagbabagong-buhay ay nagpapatuloy sa loob natin nang palihim, lampas sa ating kamalayan. Gayunpaman, binibigyan kami ng mga sulyap sa mga natamo namin sa daan. Kapag nahaharap sa pagkabigo, pagkaantala, pagkawala, o pagkabigo, gaano katagal bago ka makabawi? Bilang isang praktikal na aplikasyon, pansinin kung paano ka tumugon kapag ang mga bagay ay hindi nangyayari nang mabilis hangga't gusto mo, o kapag ikaw ay naantala, o kapag ang iyong mga plano ay nabalisa. Una, pansinin at labanan ang mga lumang pattern ng reklamo, pagpuna, at paninisi. Pagkatapos, piliing tumugon sa mga bagong paraan—iyon ay, sa mga paraan na nagpapakita ng mas matataas na kaisipan at mas mapagkawanggawa na pagmamahal. Habang patuloy mong isinasabuhay ang espirituwal na disiplinang ito, nagtitiwala na ang Panginoon ay kasama mo, pansinin kung paano patuloy na lumalago ang iyong pasensya, at kung gaano ka kabilis na makayanan ang nakababahalang mga pangyayari. Ang maliliit na muling pagkabuhay na ito ay ang “mga tanda ng propetang si Jonas” na nagaganap sa iyo. 6
Higit pa sa Sapat
5. At nang dumating ang kaniyang mga alagad sa kabilang ibayo, ay nakalimutan nilang magdala ng tinapay.
6 At sinabi sa kanila ni Jesus, Magsitingin kayo at mag-ingat sa lebadura ng mga Fariseo at ng mga Saduceo.
7 At sila'y nangatuwiran sa kanilang sarili, na nangagsasabi, Sapagka't hindi tayo nagsikuha ng tinapay.
8 At pagkaalam ni Jesus, ay sinabi sa kanila, Bakit kayo nagsisipagtatalunan sa inyong sarili, Oh kayong kakaunti ang pananampalataya, sapagka't hindi kayo kumuha ng tinapay?
9 Hindi pa ba ninyo pinag-iisipan, ni naaalaala ang limang tinapay sa limang libo, at ilang bakol ang kinuha ninyo?
10 Ni ang pitong tinapay sa apat na libo, at ilang bakol ang kinuha ninyo?
Matapos ang Kanyang pag-alis mula sa mga pinuno ng relihiyon, si Jesus at ang Kanyang mga disipulo ay tumawid sa dagat at naglakbay patungo sa isang malayong lugar malapit sa Caesarea Phillipi, mga dalawampu't limang milya sa hilaga ng Dagat ng Galilea. Pagdating nila sa bagong lokasyong ito, napagtanto ng mga alagad na nakalimutan nilang kumuha ng tinapay. Bilang tugon, sinabi ni Jesus, “Mag-ingat at mag-ingat sa lebadura ng mga Pariseo at Saduceo” (16:6). Nalilito sa mga salita ni Jesus, iniisip ng mga disipulo, "Ito ay dahil nakalimutan nating kumuha ng tinapay" (16:7). Alam ang kanilang iniisip, sinabi ni Jesus, "O, kayong maliit na pananampalataya, bakit iniisip ninyo na wala kayong tinapay?" (16:8).
Pagkatapos ay ipinaalala ni Jesus sa kanila ang dalawang naunang mga himala na may kinalaman sa tinapay. Gaya ng sinabi ni Hesus, “Hindi pa ba ninyo nauunawaan? Hindi ba ninyo naaalaala ang limang tinapay para sa limang libo, at ilang bakol ang inyong natipon? O ang pitong tinapay para sa apat na libo, at ilang bakol ang natipon ninyo?” (16:9-10).
Ang punto ni Jesus ay isang simple. Sa halip na maging mga lalaking may “kaunting pananampalataya,” dapat silang maging mga lalaking may malaking pananampalataya. Ibig sabihin, dapat silang maging mga lalaking nakaalala sa lahat ng ginawa ni Jesus para sa kanila, lahat ng magagawa ni Jesus para sa kanila, at lahat ng gagawin ni Jesus para sa kanila. Kung magagawa nila ito, hindi sila mag-aalala tungkol sa kakulangan ng tinapay.
Higit na malalim, ang pisikal na tinapay ay katumbas ng espirituwal na pagpapakain, lalo na ang pag-ibig na walang tigil na dumadaloy mula sa Diyos. Kaya naman, hangga't namumuhay tayo ayon sa mga turo ng Panginoon, hindi tayo mauubusan ng tinapay—ibig sabihin, hindi tayo mauubusan ng pag-ibig at karunungan ng Diyos. Iyon ay dahil ang supply ay walang katapusan na higit sa magagamit natin, gaya ng kinakatawan ng mga natirang fragment sa mga basket. 7
Ito rin ang ibig sabihin sa Panalangin ng Panginoon kapag sinabi nating, “Bigyan mo kami ngayon ng aming kakanin sa araw-araw” (6:11). Sa espirituwal na kahulugan, ang mga salitang ito ay isang mapagpakumbabang pagsusumamo na sana ay punuin tayo ng Panginoon ng kung ano ang dapat isipin at kung ano ang mararamdaman sa bawat sandali, kahit ngayon, at sa buong kawalang-hanggan. 8
Isang praktikal na aplikasyon
Nang matanto ng mga disipulo na nakalimutan nilang magdala ng tinapay, ginamit ito ni Jesus bilang pagkakataon para magturo ng mas malalim na aral tungkol sa pagtitiwala sa Kanya. Sa pagpapaalala sa mga disipulo ng dalawang naunang mga himala kung saan Siya ay naglaan ng sapat na tinapay upang pakainin ang libu-libong tao, tiniyak ni Jesus sa kanila na wala silang dapat ikabahala hangga't naririto Siya. Ang kaso ay magkatulad para sa bawat isa sa atin. May mga pagkakataon na parang naubusan na tayo ng pagmamahal at habag. Marahil ang ilang mahirap na sitwasyon ay nagpahaba sa atin hanggang sa limitasyon, at hindi na tayo maaaring magpakita ng higit na pagmamahal. Ito ang panahon para alalahanin na ang pag-ibig ng Diyos ay laging nasa sagana. Binibigyan niya tayo ng dapat isipin at maramdaman sa bawat sandali. Bilang isang praktikal na aplikasyon, kung gayon, magkaroon ng kamalayan sa mga oras na tila naubusan ka na ng pasensya, nauubusan ng pagpapaubaya, at nauubusan ng habag. Maaaring sinasabi mo sa iyong sarili ang isang bagay tulad ng, "Hindi ko na magagawa ito" o "Talagang nakakabaliw ito" o "Naabot ko na ang aking limitasyon. Wala nang natira.” Huwag magpadala sa mga negatibong kaisipang ito. Sa halip, tandaan na ang Panginoon ay naroroon upang magbigay ng maraming pagmamahal at karunungan hangga't kailangan mo. Ipagdasal ang Kanyang pag-ibig na pumasok sa iyong puso, alam na Siya ay may kakayahang ibigay ang lahat ng kailangan mo at higit pa.
Ang Lebadura ng mga Pariseo at Saduceo
11. Paanong hindi mo iniisip na hindi tungkol sa tinapay ang sinabi ko sa iyo, na dapat kang mag-ingat sa lebadura ng mga Fariseo at mga Saduceo?"
12 Nang magkagayo'y naunawaan nila na hindi niya sinabi na sila'y mag-ingat sa lebadura ng tinapay, kundi sa aral ng mga Fariseo at mga Saduceo.
Sa puntong ito sinabi ni Jesus sa mga disipulo na hindi Niya tinutukoy ang pisikal na tinapay. Tulad ng sinabi ni Jesus, "Paano hindi ninyo nauunawaan na hindi tungkol sa tinapay ang tinutukoy ko sa inyo, kundi ang pag-iingat sa lebadura ng mga Fariseo at Saduceo?" (16:11). Noon nila naiintindihan ang mas malalim na kahulugan ng mga salita ni Jesus. Gaya ng nasusulat, “Nang magkagayo’y naunawaan nila na hindi Niya sinasabi sa kanila na mag-ingat laban sa lebadura na ginagamit sa tinapay, kundi laban sa turo ng mga Fariseo at mga Saduceo” (16:12).
Nang binalaan ni Jesus ang Kanyang mga disipulo na mag-ingat sa lebadura ng mga Pariseo at Saduceo, tinutukoy Niya ang mga maling aral at gawaing pangrelihiyon na laganap noong panahong iyon. Halimbawa, ang mga tao ay tinuruan na maniwala na ang kanilang mga kasalanan ay mapapatawad lamang sa pamamagitan ng mga hain sa templo. Ito ay sumasaklaw sa malawak na hanay ng mga handog kabilang ang paghahain ng mga toro, baka, kambing, tupa, at kalapati. Ang pinakatanyag na halimbawa ay ang kuwento ng scapegoat kung saan inilagay ang mga kasalanan ng mga tao bago ito itaboy sa ilang. Ang kaganapang ito, na kilala bilang Araw ng Pagbabayad-sala, o Yom Kippur, ay itinuturing na pinakabanal na kaganapan ng taon (tingnan ang Levitico 16:8-10).
Si Jesus, gayunpaman, ay nagturo na ang tunay na sakripisyo ay tungkol sa pagsuko sa mga negatibong saloobin, pag-iwan sa mga maling paniniwala, pag-alis sa mga nakakahumaling na pagnanasa, at pag-iwan sa mapanirang pag-uugali. Sa darating na kaharian ng Diyos, ito ang magiging anyo ng tunay na sakripisyo. Sa kahariang iyon, ang mga kasalanan ay mapapatawad lamang sa pamamagitan ng pagkilala sa kanila, pagkilala sa kanila, pagdarasal para sa kapangyarihang talikuran ang mga ito, at pagsisimula ng isang bagong buhay. Tinukoy ito ni propeta Mikas nang sabihin niya, “Ipinakita niya sa iyo, O tao, kung ano ang mabuti. At ano ang hinihiling ng Panginoon sa iyo? Upang kumilos nang makatarungan, at ibigin ang awa, at lumakad na may kababaang-loob na kasama ng iyong Diyos” (Miqueas 6:8). 9
Itinuro din ng mga Pariseo at Saduceo na ang paghihiganti at paghihiganti ay may tamang lugar sa mga gawain ng tao. Hangga't ang halaga at kalubhaan ng paghihiganti ay hindi lalampas sa orihinal na pagkakasala, ang mga tao ay may karapatang gumanti. Gaya ng nasusulat sa Hebreong kasulatan, “Ang taong nananakit sa kaniyang kapuwa ay dapat saktan sa parehong paraan: baling buto sa baling buto, mata sa mata, ngipin sa ngipin. Kung paanong nasaktan niya ang ibang tao, ganoon din ang dapat gawin sa kanya” (Levitico 24:20).
Si Jesus, gayunpaman, ay dumating upang magturo ng ibang mensahe. Gaya ng sinabi Niya nang Kanyang ibigay ang Sermon sa Bundok, “Narinig ninyo na sinabi, 'Mata sa mata, ngipin sa ngipin.' Ngunit sinasabi ko sa inyo, huwag ninyong labanan ang masamang tao. Kung may sumampal sa kanang pisngi mo, ibaling mo rin sa kanya ang kabilang pisngi.... Ibigin ninyo ang inyong mga kaaway, pagpalain ninyo ang mga sumusumpa sa inyo, gawin ninyo ang mabuti sa mga napopoot sa inyo, at idalangin ninyo ang mga lumalait sa inyo, at umuusig sa inyo” (5:38-39; 44).
Gaya ng ipinaliwanag namin sa kabanata limang, ang "pagbaling ng pisngi" ay isang bagay na ginagawa natin sa loob kapag ang ating mga paniniwala ay inaatake. Bagama't ang mga pag-atakeng ito ay maaaring dumating sa pamamagitan ng ibang tao, maaari rin itong dumating sa pamamagitan ng hindi nakikitang mga puwersang espirituwal na nagsisikap na sirain ang ating pananampalataya sa Diyos at pahinain ang ating pagtitiwala sa kapangyarihan ng Kanyang katotohanan. Kaya naman, sa tuwing babaling tayo sa loob, nananatili tayong matatag sa alam nating totoo.
Sa gayong mga pagkakataon, alam natin na walang salitang binibigkas, ibinubulong, o ibinunyag ang posibleng makasakit o makasira sa ating pananampalataya. Hangga't hindi natin hahayaang madala tayo ng kasamaan sa laban, nasa ilalim tayo ng proteksyon ng Diyos. Hangga't nananatili tayo sa kabutihan at katotohanan ng Panginoon, ang kasamaan ay hindi makakapinsala sa atin sa espirituwal. Samakatuwid, hindi natin kailangang labanan ito. 10
Ang ikatlong maling turo, na laganap pa rin ngayon, ay ang ideya na kung susundin natin ang mga utos ng Diyos, bibiyayaan Niya ang ating buhay ng materyal na tagumpay, maging ito man ay pisikal na kalusugan, malalaking ari-arian, o tagumpay laban sa ating mga kaaway. Kung minsan ay tinutukoy bilang “prosperity gospel,” ang ideyang ito ay batay sa isang mahigpit na literal na interpretasyon ng Bibliya. Gaya ng nasusulat sa mga banal na kasulatan ng Hebreo, “Kung kayo ay lalakad sa Aking mga palatuntunan at susundin ang aking mga utos at gagawin ang mga yaon, bibigyan Ko kayo ng ulan sa kaniyang kapanahunan, ang lupain ay magbubunga ng kaniyang mga pananim, at ang mga punungkahoy ng kanilang bunga…. Kakain kayo ng tinapay nang busog at tatahan kayong tiwasay sa lupain.... Hahabulin mo ang iyong mga kaaway, at sila ay mabubuwal sa pamamagitan ng tabak sa harap mo” (Levitico 26:3-4; 5-8).
Kung literal na kinuha, ang mga turong tulad nito ay nagsisilbing suporta sa ideya na ang kayamanan at mabuting kalusugan ay mga palatandaan ng pagpapala at pagsang-ayon ng Diyos, habang ang kahirapan at karamdaman ay mga palatandaan ng pagsumpa at pagkondena ng Diyos. Ngunit dumating si Jesus upang magturo ng ibang mensahe. Gaya ng sinabi Niya sa Kanyang Sermon sa Bundok, “Pinasisikat Niya ang Kanyang araw sa masasama at sa mabubuti, at nagpapaulan Siya sa mga matuwid at sa mga di-matuwid” (5:45).
Sa madaling salita, mahal ng Diyos ang lahat ng pantay at may pantay na sukat. Ang Kanyang pag-ibig, na kinakatawan ng araw, ay magagamit ng lahat sa lahat ng oras, hindi alintana kung sila ay mabuti o masama. At ang Kanyang katotohanan ay pantay na makukuha ng lahat, kahit na ang ulan ay pumapatak sa matuwid at hindi makatarungan. Kung hindi natin natatanggap ang pag-ibig at katotohanan ng Diyos, ito ay dahil tumalikod tayo sa Diyos, hindi dahil tinalikuran tayo ng Diyos. Kung pipiliin nating mamuhay nang salungat sa Kanyang kalooban—iyon ay, isang buhay na hindi kayang tanggapin ang patuloy na ninanais ng Diyos na ibigay sa atin—hindi natin matatanggap ang mga tunay na pagpapala ng langit. Ang mga pagpapalang ito ay hindi tungkol sa kayamanan, tagumpay laban sa mga likas na kaaway, o pisikal na kasaganaan. Sa halip, ang mga ito ay tungkol sa kayamanan ng espirituwal na katotohanan, tagumpay laban sa espirituwal na mga kaaway, at kapayapaang dumarating kapag tayo ay nagtitiwala sa Diyos.
Ilan lamang ito sa mga maling aral ng mga Pariseo at Saduceo. Maaari din nating banggitin ang kanilang mga maling turo tungkol sa poot ng Diyos, ang kanilang pagmamalasakit sa titik ng batas kaysa sa espiritu nito, ang ideya na sila ay isang piniling tao habang ang lahat ng iba ay hinahamak, at ang kanilang paggigiit na si Jesus ay isang mapanganib na radikal sa halip. kaysa sa Mesiyas Mismo. Ang lahat ng ito, at marami pa, ay kabilang sa mga maling aral ng mga Pariseo at Saduceo.
Higit pa sa kanilang mga huwad na turo, marami rin ang sinabi ni Jesus tungkol sa mapagmataas at mapanghamak na mga saloobin ng mga lider ng relihiyon. Nang magreklamo sila na ang mga disipulo ni Jesus ay hindi naghuhugas ng kanilang mga kamay bago kumain, tinawag sila ni Jesus na mga mapagkunwari na pumupuri sa Diyos sa pamamagitan ng kanilang mga labi habang ang kanilang puso ay malayo sa Kanya (tingnan ang 15:8). Pagkatapos ay idinagdag ni Jesus, “Hindi ang pumapasok sa bibig ang nagpaparumi sa tao, kundi ang lumalabas sa bibig. Ito ang nagpaparumi sa isang tao” (15:11).
Ang walang hanggang mga babalang ito ay hindi lamang tungkol sa mga lider ng relihiyon, ni para lamang sa mga alagad ni Jesus. Ang mga ito ay para sa lahat. Ito ay dahil ang mga pinuno ng relihiyon ay kumakatawan sa mga saloobin at pag-uugali na maaari nating lahat. Sa tuwing nadarama natin ang ating sarili na nahuhulog sa paghamak sa iba, nakakaramdam na nakahihigit sa ilang paraan, o naniniwala na ang iba ay dapat mag-isip sa paraan ng ating ginagawa at paggawi sa paraang itinuturing nating matuwid, tayo ay nagpapakasasa din sa “lebadura ng mga Pariseo at mga Saduceo. .” Ang “lebadura” na ito na sinasabi sa atin ni Jesus na “mag-ingat” ay maaaring lihim na magpupuno sa atin ng tiwala sa sarili kaysa sa pagtitiwala sa Diyos, magpapalaki sa atin ng pagmamataas, at malinlang tayo sa pag-iisip na tayo ay nakataas sa iba.
Kung gayon, sa esensya, si Jesus ay hindi nagsasalita sa Kanyang mga disipulo tungkol sa pisikal na tinapay. Sa halip, Siya ay nagsasalita tungkol sa mapanlinlang na mga turo at mapagmataas na pag-uugali ng mga Pariseo at Saduceo. Kung susundin ng mga alagad ang mga turo at ugali ng mga Pariseo at Saduceo, na ang lahat ay “may lebadura” ng pagmamataas at paghamak, sila ay malungkot na maliligaw. 11
Isang praktikal na aplikasyon
Ang babala ni Jesus tungkol sa lebadura ng mga Pariseo at Saduceo ay hindi isang babala tungkol sa pisikal na tinapay. Sa halip, ito ay isang babala tungkol sa mga maling paniniwala. Kabilang dito ang mga maling doktrina tungkol sa kalikasan ng Diyos, mga mapanlinlang na turo tungkol sa kahulugan ng materyal na kasaganaan, at mga maling ideya tungkol sa kung paano pinatawad ang mga kasalanan. Higit na malalim, kailangan din nating isaalang-alang ang mala-impiyernong mga impluwensyang dumadaloy sa ating isipan upang sirain ang paraan ng pagtingin natin sa mga bagay-bagay. Halimbawa, ang mala-impyernong mga impluwensyang ito ay maaaring magsumikap na panatilihin tayong naninirahan sa isang negatibong detalye sa halip na kumuha ng malaking larawan. Maaari nilang ipaalala ang isang pagkakamaling nagawa natin sa nakaraan at tila isang pagkakamali ang nagbigay kahulugan sa ating buong buhay. Maaari nilang sakupin ang isang argumento, o isang salita na maling binibigkas, at pumutok ito nang walang sukat, na gawing isang malaking sakuna mula sa isang maliit na pagkakamali. Tulad ng lebadura, isang masamang alaala, isang maling ideya, isang pag-aalala, o isang takot ay maaaring kumalat sa ating isipan. Maaari itong maging isang labis na pagkahumaling na sumisira sa buong tinapay. Ang mga masasamang impluwensyang ito ay maaaring magbunga ng mga katwiran at rasyonalisasyon na nagpapanatili sa atin sa galit, o paghamak, o awa sa sarili. Bilang praktikal na aplikasyon, kung gayon, magkaroon ng kamalayan sa ganitong uri ng lebadura. Pansinin kung paanong ang isang pag-iisip, kung papayagang pumasok, ay maaaring makasira sa buong tinapay—iyon ay, punan ang iyong buong isip ng mga maling ideya at negatibong emosyon. Bilang panlunas, isapuso ang babala ni Jesus, “Mag-ingat sa lebadura ng mga Pariseo at mga Saduceo.”
Ang Pagtatapat ni Pedro ng Pananampalataya
13 At pagdating ni Jesus sa mga hangganan ng Cesarea Filipo, ay ipinamanhik niya sa kaniyang mga alagad, na sinasabi, Sino ang sabi ng mga tao kung sino ako, ang Anak ng tao?
14. At kanilang sinabi, “Ang ilan ay [nagsasabing] si Juan Bautista; at ilang Elias; at ang iba ay si Jeremias, o isa sa mga propeta.”
15. Sinabi niya sa kanila, "Ngunit para sa inyo, sino ako?"
16 At sumagot si Simon Pedro at sinabi, Ikaw ang Cristo, ang Anak ng Dios na buhay.
17 At pagsagot ni Jesus ay sinabi sa kaniya, Mapalad ka, Simon Barjona, sapagka't hindi ipinahayag sa iyo ng laman at ng dugo, kundi ng aking Ama na nasa langit.
18. At sinasabi ko rin sa iyo na ikaw ay Pedro, at sa ibabaw ng batong ito ay itatayo Ko ang Aking simbahan, at ang mga pintuan ng impiyerno ay hindi mananaig laban dito.
19 At ibibigay ko sa iyo ang mga susi ng kaharian ng langit, at anomang iyong talian sa lupa ay tatalian sa langit; at anuman ang iyong kalagan sa lupa ay kakalagan sa langit.”
20 Nang magkagayo'y ipinagbilin niya sa kaniyang mga alagad na huwag nilang sabihin sa kanino man na siya ang Cristo.
Sa nakaraang yugto, binalaan ni Hesus ang Kanyang mga alagad na mag-ingat sa lebadura ng mga Pariseo at Saduceo. Sinabi namin na ang lebadura na ito ay kumakatawan sa mga huwad na turo, gawain, at saloobin ng mga lider ng relihiyon. Gayunpaman, dapat tandaan na ang lebadura ay maaaring maging kapaki-pakinabang. Ito ay dahil ito ay nagpapasimula ng isang proseso ng pagbuburo kung saan ang mga dumi ay pinaghihiwalay at itinatapon. Kung paanong tumaas ang tinapay sa prosesong ito, tayo rin, ay maaaring tumaas sa mas mataas na antas. Gaya ng sinabi ni Jesus kanina sa ebanghelyong ito, “Ang kaharian ng langit ay katulad ng lebadura na kinuha ng isang babae at itinago sa tatlong takal na harina hanggang sa ang lahat ng ito ay maalsa” (13:33).
Noong panahong iyon, itinuro namin na ang proseso ng pag-lebadura ay tumutugma sa kung ano ang nangyayari sa loob natin sa panahon ng espirituwal na tukso. Ang lebadura na kinuha ng babae at itinago sa tatlong takal na pagkain ay kumakatawan sa pagdadalisay ng ating pagmamahal, pag-iisip, at pagkilos sa pamamagitan ng proseso ng espirituwal na pagbuburo. Dahil walang pagbabagong-buhay nang walang tukso, ang proseso ng pagbuburo na ito ay isang mahalagang yugto sa ating espirituwal na pag-unlad. 12
Gayunpaman, upang magtagumpay sa mga labanan ng tukso, kailangan nating malaman na ang mga labanang ito ay darating, na hindi ito maiiwasan, at na may mga espirituwal na katotohanan sa pagharap sa kanila. Sa lahat ng katotohanang magagamit para matagumpay na makayanan ang mga panahong ito ng espirituwal na pagsubok, isang katotohanan, higit sa lahat, ang kailangan. Ang susunod na episode na ito ay tungkol sa pundasyong katotohanang ito. 13
Sa pagsisimula ng episode na ito, si Jesus at ang Kanyang mga disipulo ay nasa paanan ng Mt. Hermon, sa rehiyon ng Caesarea Philippi. Doon ay sinabi ni Hesus sa Kanyang mga alagad, “Sino ang sabi ng mga tao na Ako, ang Anak ng Tao?” (16:13). Sa pag-uulat ng kanilang narinig na sinabi ng iba, sumagot sila, “May nagsasabi na si Juan Bautista, ang iba ay si Elias, at ang iba ay si Jeremias o isa sa mga propeta” (16:14). Ito ay, siyempre, sabi-sabi—ang mga opinyon ng iba, ang tsismis at tsismis na umiikot noon. At kaya, sinabi ni Jesus, "Ngunit sino ang sinasabi mo kung sino ako?" (16:15).
Walang pag-aalinlangan, sinabi ni Pedro, “Ikaw ang Kristo, ang Anak ng Diyos na buhay” (16:16).
Sa pamamagitan ng mga salitang ito, kinikilala ni Pedro na si Jesus nga, ang pinakahihintay na Mesiyas, ang ipinangakong isa na binanggit ng mga propeta. Gaya ng nasusulat sa Hebreong kasulatan, “Ang Diyos ng langit ay magtatayo ng isang kaharian na hindi magigiba kailanman. Dudurugin nito ang lahat ng iba pang kaharian, at ito ay mananatili magpakailanman” (Daniel 2:44). Sa literal na kahulugan, ang mga salitang ito ay tumutukoy sa pagdating ng isang dakila at makapangyarihang hari na aakay sa kanyang bayan tungo sa tagumpay laban sa lahat ng likas na kaaway. Ang pinakahihintay na pangyayaring ito ay tinukoy bilang ang “pagdating ng Mesiyas.”
Ang titulong “Mesiyas” ay isang terminong Hebreo na nangangahulugang “pinahiran.” Sa pangkalahatan, ito ay tumutukoy sa pagiging biniyayaan ng Diyos ng isang espesyal na regalo o pagtawag, gaya ng sinasabi na ang isang tao ay “pinahiran” upang mangaral, o magpagaling, o mamuno. Noong panahon ng Bibliya, ang mga hari ay pinahiran ng langis sa kanilang koronasyon bilang simbolo na ang kanilang inagurasyon ay hindi mula sa mga tao kundi mula sa Diyos. Sa Griego, ang termino para sa “pinahiran” ay Christos [χριστός], na nangangahulugang “ang Kristo.” Kaya naman, nang sabihin ni Pedro, “Ikaw ang Kristo,” tinutukoy nito si Jesus bilang ang ipinangakong Mesiyas, ang “Isa na pinahiran,” na siyang magiging tagapamahala ng lahat ng bansa at lahat ng kaharian—ang Hari ng mga hari.
Nang sabihin ni Pedro na si Jesus ang Kristo, ang Anak ng Diyos na buhay, nag-aalok si Jesus ng matibay na pagpapatibay ng pagkilala ni Pedro. Sinabi ni Hesus, “Mapalad ka, Simon Bar-Jonah, sapagkat hindi ito ipinahayag sa iyo ng laman at dugo, kundi ng Aking Ama na nasa langit” (16:17). Dahil mabuti ang sagot ni Pedro, sinabi ni Jesus, “Ikaw ay Pedro, at sa ibabaw ng batong ito ay itatayo ko ang Aking simbahan, at ang mga pintuan ng impiyerno ay hindi mananaig laban dito” (16:18).
Sa esensya, sinasabi ni Jesus na ang pagkilala sa Kanyang pagka-Diyos ay ang batong panulok kung saan ang lahat ng iba pang katotohanan ay mananatili. Ito ang “bato” kung saan itatayo ang lahat ng iba pang pananampalataya. Para kay Pedro, at para sa bawat isa sa atin, ito ang pangunahing pagtuturo na dapat tandaan habang pinagdaraanan natin ang sarili nating mga laban ng tukso. Ito ay ang pagkakaroon ng buhay na pananampalataya sa kabanalan ni Jesucristo. 14
Nang tapusin ni Jesus ang Sermon sa Bundok, tinukoy din Niya ang dakilang katotohanang ito, ngunit hindi gaanong tiyak kung ano ang ibig sabihin nito. Ito ay kuwento tungkol sa isang tao na nagtayo ng kanyang bahay sa ibabaw ng bato. Gaya ng sinabi ni Jesus noong panahong iyon, “Bumuhos ang ulan, dumating ang baha, at humihip ang hangin at hinampas ang bahay na iyon; at hindi ito nahulog, sapagkat ito ay itinatag sa bato” (7:25).
Ngayon, habang inihahanda ni Jesus ang Kanyang mga disipulo para sa mga labanan ng tukso, inihayag Niya ang higit pang impormasyon tungkol sa likas na katangian ng bato na kailangang panindigan ng mga disipulo habang naghahanda silang ipagtanggol ang kanilang sarili laban sa lebadura ng mga Pariseo at Saduceo. Ang batong ito ay ang pagkilala na si Jesus ay “ang Kristo, ang Anak ng Diyos na buhay.” Napakalakas ng katotohanang ito na “ang mga pintuan ng Hades ay hindi mananaig laban dito” (16:18).
Dapat pansinin, gayunpaman, na bagaman tinukoy ni Pedro si Jesus bilang ang Kristo, ang Anak ng buhay na Diyos, hindi niya sinabi na si Jesus ay Diyos Mismo. Sa ngayon, sapat na ito. Sinasabi ni Jesus kay Pedro na ang unang pagkaunawang ito ay magbubukas ng pinto sa mas malalalim na katotohanan, dahil ito ang susi sa kaharian ng langit. Gaya ng sinabi ni Hesus, “Ibibigay ko sa iyo ang mga susi ng kaharian ng langit, at anumang talian mo sa lupa ay tatalian sa langit, at anumang kalagan mo sa lupa ay kakalagan sa langit” (16:19).
Habang ang talatang ito ay madalas na nauunawaan na nangangahulugan na literal na magagawa ni Pedro na buksan at isara ang mga pintuan ng langit, mayroong isang mas malalim, mas pangkalahatang kahulugan. Hindi tungkol kay Pedro na nakatayo sa tinatawag ng ilan na “mga pintuang perlas” na nagpapasya kung papasukin tayo sa langit o hindi. Sa halip, ito ay tungkol sa mga espirituwal na katotohanan na ibinigay sa atin sa Salita ng Panginoon. Sa tuwing isasaisip, minamahal, at isinasabuhay ang mga katotohanang ito, nagiging “mga susi” ang mga ito na nagsasara ng pinto sa impiyerno—na hindi nagpapahintulot na walang masama o mali na pumasok sa ating isipan.
Kasabay nito, ang mga susing ito ay maaari ding magbukas ng pinto sa langit, na nagpapahintulot sa lahat ng mabuti at totoo na dumaloy. Anuman ang nakapipinsala sa ating espiritu ay “matatali”; at anuman ang nagbibigay-buhay para sa ating espiritu ay “kakalagan.” At ang “susi ng mga susi,” ang bato ng katotohanan kung saan nakatayo ang lahat ng iba pang katotohanan, ay ang pagtatapat na si Jesus ay “ang Kristo, ang Anak ng buhay na Diyos.” 15
Isang praktikal na aplikasyon
Ito ang unang pagkakataon na inihayag ni Jesus ang Kanyang sarili sa Kanyang mga disipulo bilang “ang Kristo, ang Anak ng Diyos na buhay.” Bagama't hindi sinabi mismo ni Jesus ang pahayag na ito, pinatunayan Niya ang pag-amin ni Pedro sa pamamagitan ng pagsasabi sa kanya, "Hindi ito inihayag sa iyo ng laman at dugo, kundi ng Aking Ama na nasa langit." Sa madaling salita, may ilang bagay na nakahihigit sa uri ng pangangatwiran ng tao na nakabatay lamang sa ebidensya ng mga pandama. Ito ang mga bagay na maihahayag lamang sa atin “ng ating Ama sa langit.” Ito ay tumutukoy sa uri ng paghahayag na lumalampas sa doktrina ng mga Pariseo at Saduceo. Kung gayon, bilang praktikal na aplikasyon, isaalang-alang ang pagkakaiba sa pagitan ng pagtingin kay Jesus bilang isang tao lamang, gaya ng ginagawa ng mga Pariseo at Saduceo, at bilang “ang Kristo, ang Anak ng Diyos na buháy,” gaya ni Pedro. Hayaang maimpluwensyahan ng ideya ng pagka-Diyos ni Jesus ang paraan ng pagbabasa mo sa Kanyang mga salita at pagtingin sa Kanyang mga aksyon. Sa lawak na kinikilala mo ang pagka-Diyos ni Jesus, ang Kanyang mga salita ay magkakaroon ng higit na kapangyarihan sa iyong buhay. Gaya ng nasusulat sa mga kasulatang Hebreo, “Ipinadala Niya ang Kanyang Salita at pinagaling sila, at iniligtas sila sa kapahamakan” (Salmo 107:20). Gayundin, “Ang iyong mga salita ay naging kagalakan sa akin, at kaluguran ng aking puso” (Jeremias 15:16).
Ang Daan ng Krus
21 Mula noon ay pinasimulan ni Jesus na ipakita sa kaniyang mga alagad na siya'y kinakailangang pumaroon sa Jerusalem, at magbata ng maraming bagay sa matatanda at sa mga punong saserdote at sa mga eskriba, at patayin, at muling mabuhay sa ikatlong araw.
22 At kinuha siya ni Pedro, at pinasimulang sawayin siya, na sinasabi, Mahabag ka sa iyong sarili Panginoon; hindi ito dapat sa Iyo.”
23. Ngunit lumingon, sinabi Niya kay Pedro, “Lumayo ka sa likuran Ko, Satanas; ikaw ay isang katitisuran sa Akin, sapagkat hindi ka marunong sa mga bagay na sa Diyos, kundi yaong sa mga tao.”
24. Nang magkagayo'y sinabi ni Jesus sa kaniyang mga alagad, Kung ang sinoman ay ibig sumunod sa Akin, ay tumanggi sa kaniyang sarili, at pasanin ang kaniyang krus, at sumunod sa Akin.
25. Sapagka't ang sinumang nagnanais na iligtas ang kanyang kaluluwa, ay mawawalan nito, ngunit ang sinumang mawalan ng kanyang kaluluwa dahil sa Akin, ay makakasumpong nito.
26. Sapagka't ano ang ibibigay ng tao na kapalit ng kaniyang kaluluwa?
27. Sapagka't ang Anak ng Tao ay darating sa kaluwalhatian ng Kanyang Ama, kasama ng Kanyang mga anghel; at kung magkagayo'y igaganti Niya ang bawa't isa ayon sa kaniyang gawa.
28. Amen, sinasabi ko sa inyo, May mga nakatayo rito, na hindi makakatikim ng kamatayan, hanggang sa makita nila ang Anak ng Tao na dumarating sa Kanyang kaharian.
Patuloy na inihahanda ni Jesus ang Kanyang mga disipulo para sa hindi maiiwasang mga tukso na kanilang dadaanan. Sa susunod na yugtong ito, nagsimula Siyang magsalita nang hayagan tungkol sa Kanyang sariling mga tukso at sa pagdurusa na Siya mismo ay malapit nang magtiis. Gaya ng nasusulat, “Mula noon ay nagsimulang ipakita ni Jesus sa Kanyang mga alagad na Siya ay kailangang pumunta sa Jerusalem at magdusa ng maraming bagay … at patayin … at muling mabuhay sa ikatlong araw” (16:21).
Hindi ito tinatanggap ni Peter. Bagama't Siya ang una sa mga disipulo na kumilala sa pagka-Diyos ni Jesus, hindi niya kayang isipin na si Jesus ay dapat magdusa at mamatay. Kaya naman, sumigaw si Pedro, “Malayo nawa sa Iyo, Panginoon; hinding-hindi ito mangyayari sa Iyo” (16:22).
Tulad ng ibang mga disipulo, pinahahalagahan ni Pedro ang pag-asa na malapit nang maging dakilang kampeon si Jesus at aakayin sila sa tagumpay laban sa lahat ng kanilang likas na mga kaaway. Inaasahan nila ang araw kung kailan ilalagay ni Jesus ang Kanyang sarili bilang kanilang karapat-dapat na hari, ang pinakahihintay na Mesiyas na magliligtas sa Kanyang bayan at magiging pinuno ng lahat ng mga bansa. Maaaring pamilyar sila sa hula na nakaulat sa Daniel. Gaya ng nasusulat, "Sa aking pangitain sa gabi ay tumingin ako, at narito sa harap ko ang isang gaya ng anak ng tao, na dumarating na kasama ng mga alapaap ng langit. At sa kaniya'y pinagkalooban ng kapangyarihan, at kaluwalhatian, at isang kaharian, upang ang lahat ng mga tao, mga bansa, at mga wika ay paglingkuran siya. Ang kanyang pamamahala ay walang hanggan at walang hanggan, at ang kanyang kaharian ay hindi magigiba kailanman” (Daniel 7:13-14).
Madaling isipin na maaaring iniisip ni Pedro ang tungkol sa makalupang mga gantimpala sa halip na makalangit. Natural lamang sa kaniya na magkaroon ng matataas na inaasahan tungkol sa bago at maluwalhating kaharian na ito, kung saan si Jesus ang hari. Sa pinakakaunti, ito ang magiging katapusan ng pamamahala ng mga Romano, at isang bagong simula para sa mga tao ng Israel. Maaaring mayroong isang espesyal na lugar para kay Pedro sa bagong kaharian.
Ngunit ito ay upang hindi maunawaan ang tunay na layunin ng buhay ni Jesus sa lupa. Ang tunay na layunin ng misyon ni Jesus ay ang lupigin at talunin ang mga espirituwal na kaaway, hindi ang mga natural. Pagkatapos ng lahat, ang ebanghelyo ay nagsisimula sa propesiya, “Ililigtas Niya ang Kanyang mga tao mula sa kanilang mga kasalanan ”—hindi mula sa kanilang mga pisikal na mang-aapi (tingnan ang 1:21).
Ito ay isang bago at ibang uri ng kaligtasan, lubos na naiiba sa inaasahan sa isang Mesiyas. Ang ganitong uri ng kaligtasan ay maisasakatuparan lamang sa pamamagitan ng nararanasan ni Jesus na pakikipaglaban sa bawat kasamaan na maaaring umani sa sangkatauhan. Ang tanggihan ang pangangailangan ng prosesong ito, ang isipin na may iba pang mas madaling paraan, ay ang pagtanggi sa mismong layunin ng pagdating ng Panginoon. Kaya, nang sabihin ni Pedro kay Jesus, “Hindi ito mangyayari sa iyo, Panginoon,” ito ay katumbas ng pagtanggi sa mahalagang prosesong ito. Kaya nga, sinabi ni Hesus kay Pedro, “Lumayo ka sa likuran Ko, Satanas. Ikaw ay isang katitisuran sa Akin, sapagkat hindi mo iniisip ang mga bagay ng Diyos, kundi ang mga bagay ng mga tao” (16:23).
Natural na mas gusto ang madali, walang hirap na paraan. Ngunit kung walang espirituwal na mga pagsubok at labanan, walang espirituwal na paglago. Minsan ito ay tinutukoy bilang, "Ang Daan ng Krus." Para kay Jesus at sa Kanyang mga tagasunod, ang espirituwal na tukso ay hindi maiiwasan. Kaya nga, sabi ni Hesus, “Kung ang sinuman ay nagnanais sumunod sa Akin, itakwil niya ang kanyang sarili, pasanin ang kanyang krus, at sumunod sa Akin. Sapagkat ang sinumang nagnanais na iligtas ang kanyang buhay ay mawawalan nito, at ang sinumang mawalan ng kanyang buhay para sa Akin ay makakatagpo nito. Sapagka't ano ang mapapakinabang ng tao kung makamtan niya ang buong sanglibutan, at mawala ang kaniyang sariling kaluluwa? O ano ang ibibigay ng tao bilang kapalit ng kanyang kaluluwa?” (16:24-26). 16
Gaano man hindi kasiya-siya o hindi kanais-nais ang balitang ito, ito mismo ang kailangang marinig ng mga disipulo sa puntong ito sa kanilang espirituwal na pag-unlad. Nilinaw sa kanila ni Jesus na hindi dapat iwasan ang tukso. Si Pedro, dapat nating tandaan, ay gumawa ng unang hakbang sa pagiging tunay na Kristiyano. Ipinahayag niya na si Jesus ang Kristo, ang Anak ng Diyos na buhay. Ngunit kung gagawin niyang buhay na katotohanan ang pagtatapat ng pananampalatayang ito, kailangan niyang, mula ngayon, magsikap para sa makalangit na mga gantimpala, hindi lamang sa makalupang mga gantimpala. Dapat pa ngang handa siyang ibigay ang kanyang lumang kalooban bago tumanggap ng bagong kalooban. Ito ang mas malalim na kahulugan ng mga salita ni Hesus, “Ang sinumang nagnanais na iligtas ang kanyang buhay ay mawawalan nito, at sinumang mawalan ng kanyang buhay para sa Akin ay makakasumpong nito” (16:25). 17
Pagkatapos ay idinagdag ni Jesus ang isang dakilang pangako kasama ng katiyakan na ang Kanyang kaharian ay malapit nang dumating. Sinabi Niya, “Sapagkat ang Anak ng Tao ay darating sa kaluwalhatian ng Kanyang Ama kasama ng Kanyang mga anghel, at pagkatapos ay gagantimpalaan Niya ang bawat isa ayon sa kanyang mga gawa. Katotohanang sinasabi ko sa inyo, may mga nakatayo rito na hindi makararanas ng kamatayan hanggang sa makita nila ang Anak ng Tao na dumarating sa Kanyang kaharian” (16:27-28).
Para sa mga disipulo, na literal na nakakaunawa sa mga salitang ito, tila sinasabi ni Jesus na malapit na Niyang itatag ang Kanyang pisikal na kaharian, at mangyayari ito sa kanilang buhay. Sa madaling salita, bago sila mamatay, o maging ang “lasa ng kamatayan,” itatatag ni Jesus ang Kanyang bagong kaharian. Ngunit si Jesus ay nagsasalita tungkol sa isang bagay na higit na panloob. Siya ay nagsasalita tungkol sa kung paano ang makalangit na kaharian ay maaaring itatag sa bawat isa sa atin, kahit ngayon bago tayo makatikim ng pisikal na kamatayan.
Ang pagtatatag ng kahariang iyon ay nagsisimula sa isang desisyon na gamitin ang ating bigay-Diyos na kakayahan upang itaas ang ating isipan nang higit sa natural na antas ng ating buhay upang maunawaan natin ang mga batas ng espirituwal na katotohanan. Ang kakayahang ito, na itinanim sa lahat mula sa paglikha, ay nagbibigay-daan sa atin na buksan ang ating espirituwal na mga mata upang makita at maunawaan natin ang banal na katotohanan sa ating buhay.
Sa tuwing gagamitin natin ang kakayahang ito, itinataas ang ating pang-unawa sa itaas ng mga materyal na alalahanin, tayo ay dumarating sa isang bagong pag-unawa. Nakikita natin ang lahat ng bagay sa maliwanag na liwanag ng mas mataas na katotohanan. Ang mas panloob na tanawing ito ang tinutukoy ni Jesus nang sabihin Niya, "May mga nakatayo rito na hindi makakatikim ng kamatayan hanggang sa makita nila ang Anak ng Tao na dumarating sa Kanyang kaharian" (16:28). 18
Isang praktikal na aplikasyon
Ang pangako ni Jesus na ang ilang tao ay hindi “lalasap ng kamatayan” hanggang sa makita nila Siya na dumarating sa Kanyang kaharian ay tila nangangahulugan na malapit na Niyang itatag ang Kanyang kaharian sa lupa. Sa madaling salita, ito ay magaganap sa loob ng kanilang buhay. Nauunawaan nang mas malalim, nangangahulugan ito na itinatayo ni Jesus ang Kanyang kaharian ngayon, sa loob ng bawat isa sa atin. Bilang isang praktikal na aplikasyon, kung gayon, magbigay ng puwang para sa pagtatatag ng kahariang iyon sa iyong puso. Magsimula sa pag-aaral ng mga batas ng kahariang iyon na itinuro sa Salita. Pagkatapos ay mamuhay ayon sa mga batas na iyon sa pamamagitan ng pagpayag sa kalooban ng Diyos na gawin sa iyo at gumawa sa pamamagitan mo. Bilang tulong sa pagtulong sa Panginoon na itatag ang Kanyang kaharian sa iyo, pagnilayan ang mga salitang ibinigay Niya sa Kanyang mga disipulo nang turuan Niya sila kung paano manalangin. Magtuon lalo na sa mga salitang, “Dumating nawa ang kaharian mo, mangyari ang iyong kalooban” (6:10).
Bilješke:
1. Misteryo ng Langit 7920: “Ang mga himala ay pumipilit sa paniniwala, at kung ano ang pinilit ay hindi nananatili, ngunit napapawi. Ang panloob na mga bagay ng pagsamba, na kung saan ay pananampalataya at pag-ibig sa kapwa, ay dapat na itanim sa kalayaan, para sa gayon ang mga ito ay iniangkop, at kung ano ang nararapat ay nananatili. Ang mga himala ay nagtutulak sa mga tao na maniwala, at ayusin ang kanilang mga ideya sa kung ano ang panlabas…. Na ang mga himala ay hindi nag-aambag ng anuman sa pananampalataya, ay maaaring sapat na maliwanag mula sa mga himalang ginawa sa mga tao ng Israel sa Ehipto, at sa ilang, na ang mga himalang iyon ay walang epekto sa kanila. Bagaman ang mga taong iyon ay nakakita kamakailan ng napakaraming himala sa Ehipto, at pagkatapos ay nahati ang Dagat na Pula, at lumubog doon ang mga Ehipsiyo; ang haliging ulap na nauuna sa kanila sa araw, at ang haliging apoy sa gabi; ang mana araw-araw na umuulan mula sa langit, at bagama't nakita nila ang Bundok Sinai na umuusok, at narinig nila si Jehova na nagsasalita mula roon, bukod pa sa iba pang mga himala, gayunpaman sa gitna ng gayong mga bagay ay nahulog sila sa lahat ng pananampalataya, at mula sa pagsamba kay Jehova tungo sa pagsamba sa isang guya, kung saan malinaw kung ano ang epekto ng mga himala.” Tingnan din Ipinaliwanag ng Apocalypse 1136:6: “Ang mga tao ay hindi binabago sa pamamagitan ng panlabas na paraan ngunit sa pamamagitan ng panloob na paraan. Ang ibig sabihin ng panlabas na paraan ay mga himala at mga pangitain, mga takot at mga parusa. Ang ibig sabihin ng panloob na paraan ay mga katotohanan at mga bagay mula sa Salita, mula sa doktrina ng simbahan at pagtingin sa Panginoon. Ang mga panloob na paraan na ito ay pumapasok sa isang panloob na paraan, at alisin ang mga kasamaan at kasinungalingan na nasa loob ng kanilang upuan. Ang ibig sabihin ng panlabas ay pumasok sa panlabas na paraan at huwag alisin ang mga kasamaan at kasinungalingan ngunit ikulong ang mga ito.”
2. Banal na Patnubay 129: “Walang sinuman ang nababago sa pamamagitan ng mga himala at mga tanda, dahil pinipilit nila.” Tingnan din Misteryo ng Langit 6472: “Hindi pinipilit ng Panginoon ang isang tao na tanggapin kung ano ang dumadaloy mula sa Kanyang sarili; ngunit nangunguna sa kalayaan; at hangga't pinahihintulutan ng isang tao, namumuno Siya sa pamamagitan ng kalayaan tungo sa kabutihan.”
3. Arcana Coelestia 3212:3: “Kapag ang mga tao ay muling nabuo, sila ay ganap na naiiba…. Samakatuwid, kapag sila ay muling nabuo, sila ay ipinanganak na muli at nilikhang muli. Ang kanilang mukha at pananalita ay nananatiling pareho, ngunit hindi ganoon ang kanilang isip na ngayon ay bukas patungo sa langit, sa pag-ibig sa Panginoon, at sa pag-ibig sa kapwa.... Ang isip ang gumagawa sa kanila sa mga taong naiiba at bago. Ang pagbabagong ito ng estado ay hindi maaaring makita sa kanilang katawan, ngunit ito ay makikilala sa kanilang espiritu.”
4. Conjugial Love 185:1-3 “Ang mga pagbabagong nagaganap sa mga panloob na katangian ng mga tao ay higit na ganap na tuluy-tuloy kaysa sa mga nangyayari sa kanilang mga panlabas na katangian. Ang dahilan ay ang kanilang mga panloob na katangian, na ang ibig sabihin ay ang mga katangiang iyon na kabilang sa kanilang isip o espiritu, ay itinataas sa mas mataas na antas kaysa sa panlabas. At sa mga bagay na nasa mas mataas na antas, libu-libong pagbabago ang nagaganap sa parehong sandali na isa lamang ang nagagawa sa mga panlabas na elemento. Ang mga pagbabagong nagaganap sa mga panloob na katangian ay mga pagbabago sa estado ng kalooban patungkol sa mga pagmamahal nito, at mga pagbabago sa estado ng talino sa paggalang sa mga kaisipan nito. Ang mga pagbabagong ito ng estado ay walang tigil, na nagpapatuloy mula sa pagkabata hanggang sa katapusan ng buhay ng isang tao, at pagkatapos hanggang sa kawalang-hanggan.”
5. Arcana Coelestia 1909:2: “Maaaring makita ng mga tao kung anong uri ng buhay ang mayroon sila kung hahanapin lamang nila ang kanilang mga pangunahing layunin sa buhay, at kung saan ang lahat ng iba pang mga layunin ay parang wala. Kung ang kanilang pangunahing layunin ay ang kanilang sarili at ang mundo, ipaalam sa kanila na ang kanilang buhay ay impiyerno; ngunit kung para sa kanilang pangunahing mithiin ay ang kabutihan ng kapwa, ang kabutihang panlahat, ang kaharian ng Panginoon, at lalo na ang Panginoon Mismo, ipaalam sa kanila na ang kanilang buhay ay makalangit.” Tingnan din ang The Doctrine of Life para sa The Ang Bagong Jerusalem at ang Doktrinang Makalangit 96: “Ang espirituwal na pakikipaglaban ay hindi mabigat, maliban sa mga nag-relax sa lahat ng pagpigil sa kanilang mga pagnanasa, at na sadyang nagpakasawa sa kanila…. Para sa iba, gayunpaman, ito ay hindi mabigat; hayaan silang labanan ang kasamaan sa intensyon isang beses lamang sa isang linggo, o dalawang beses sa isang buwan, at makikita nila ang pagbabago.” Tingnan din Banal na Patnubay 174: “Walang nakakaalam kung paano tayo pinamumunuan at tinuturuan ng Panginoon sa loob, tulad ng walang nakakaalam kung paano gumagana ang kaluluwa upang ang mata ay makakita, at ang tainga ay makarinig … at hindi mabilang na iba pang mga proseso. Ang mga ito ay hindi umabot sa ating paunawa at sensasyon. Ganoon din ang mga bagay na ginagawa ng Panginoon sa mga panloob na sangkap at anyo ng ating isipan, na higit na marami. Ang mga gawain ng Panginoon sa larangang ito ay hindi mahahalata sa atin, ngunit ang napakaraming tunay na epekto ng mga prosesong ito ay nakikita.”
6. Arcana Coelestia 8478:2-3: “Ang mga may pag-aalaga sa bukas ay hindi nasisiyahan sa kanilang kapalaran. Hindi sila nagtitiwala sa Banal, ngunit sa kanilang sarili.... Nagdalamhati sila kung hindi nila makuha ang mga bagay na kanilang ninanais, at nakadarama sila ng dalamhati sa pagkawala ng mga ito.... Ibang-iba ang kaso sa mga nagtitiwala sa Banal. Ang mga ito, sa kabila ng kanilang pag-aalaga sa bukas, ay wala pa rin, dahil hindi nila iniisip ang bukas nang may pagmamalasakit, mas mababa pa rin ang pagkabalisa. Hindi nababagabag ang kanilang espiritu kung makuha nila ang mga bagay na kanilang naisin, o hindi; at hindi sila nagdadalamhati sa pagkawala nila, na kontento sa kanilang kapalaran…. Alam nila na para sa mga nagtitiwala sa Banal ang lahat ng bagay ay sumusulong tungo sa isang maligayang kalagayan hanggang sa kawalang-hanggan, at na anuman ang mangyari sa kanila sa panahon ay nakakatulong pa rin doon.”
7. Misteryo ng Langit 4211: “Tulad ng sa pinakamataas na kahulugan ng 'tinapay' ay nangangahulugang ang Panginoon, samakatuwid ay nangangahulugan ito ng lahat ng banal na mula sa Kanya, iyon ay, lahat ng mabuti at totoo. At dahil walang ibang mabuti, na mabuti, maliban doon sa pag-ibig at pag-ibig sa kapwa, ang 'tinapay' ay nangangahulugan ng pag-ibig at pag-ibig sa kapwa. Ni ang mga sakripisyo noong unang panahon ay walang ibang kahulugan, kung kaya't tinawag sila sa isang salitang ‘tinapay.’” Tingnan din Misteryo ng Langit 2165: “Ang 'tinapay' na iyon ay nangangahulugan ng kung ano ang selestiyal, ay dahil ang 'tinapay' ay nangangahulugan ng lahat ng pagkain sa pangkalahatan, at sa gayon sa panloob na kahulugan ay nangangahulugan ito ng lahat ng makalangit na pagkain." Tingnan din Misteryo ng Langit 2838: “Ang makalangit na pagkain ay walang iba kundi ang pag-ibig at pag-ibig sa kapwa kasama ang mga kabutihan at katotohanan ng pananampalataya. Ang pagkaing ito ay ibinibigay ng Panginoon sa langit sa mga anghel sa bawat sandali, at sa gayon ay magpakailanman at hanggang sa kawalang-hanggan. Ito rin ang ibig sabihin sa Panalangin ng Panginoon sa pamamagitan ng 'Bigyan mo kami ngayon ng aming pang-araw-araw na tinapay,' iyon ay, bawat sandali hanggang sa kawalang-hanggan.
8. Misteryo ng Langit 2493:Sinasabi ng mga anghel na binibigyan sila ng Panginoon sa bawat sandali kung ano ang dapat isipin, at ito ay may pagpapala at kaligayahan; at na sila sa gayon ay malaya sa mga alalahanin at pagkabalisa. Gayundin, na ito ay sinadya sa panloob na diwa ng manna na tinatanggap araw-araw mula sa langit, at ng pang-araw-araw na tinapay sa Panalangin ng Panginoon.” Tingnan din Misteryo ng Langit 2838: “Ang makalangit na pagkain ay walang iba kundi ang pag-ibig at pag-ibig sa kapwa kasama ang mga kabutihan at katotohanan ng pananampalataya. Ang pagkaing ito ay ibinibigay ng Panginoon sa langit sa mga anghel sa bawat sandali, at sa gayon ay magpakailanman at hanggang sa kawalang-hanggan. Ito rin ang ibig sabihin sa Panalangin ng Panginoon sa pamamagitan ng 'Bigyan mo kami ngayon ng aming pang-araw-araw na tinapay,' iyon ay, bawat sandali hanggang sa kawalang-hanggan.
9. Misteryo ng Langit 8393: “Ang mga kasalanan ay patuloy na pinatatawad ng Panginoon, sapagkat Siya mismo ang awa; ngunit ang mga kasalanan ay kumakapit sa mga tao, gaano man nila akalain na sila ay napatawad na, ni ang mga ito ay inalis sa sinuman maliban sa pamamagitan ng isang buhay alinsunod sa mga utos ng pananampalataya. Hangga't ang mga tao ay namumuhay ayon sa mga utos na ito, hanggang ngayon ang kanilang mga kasalanan ay aalisin; at hanggang sa ang mga kasalanan ay naalis, sa ngayon sila ay pinatawad. Sapagkat sa pamamagitan ng Panginoon ang mga tao ay pinipigilan mula sa kasamaan, at pinananatili sa kabutihan; at sila ay napakalayo na kayang pigilan mula sa kasamaan sa kabilang buhay, gaya ng sa buhay ng katawan na nilalabanan nila ang kasamaan; at sila ay napakalayo na magagawang mapanatili sa mabuti kung gayon, gaya ng sa buhay ng katawan ay nagawa nila ang mabuti mula sa pagmamahal. Ipinapakita nito kung ano ang kapatawaran ng mga kasalanan, at kung saan ito nanggaling. Ang sinumang naniniwala na ang mga kasalanan ay pinatawad sa anumang paraan, ay lubos na nagkakamali."
10. Ipinaliwanag ang Apocalypse 556: “Ang utos na huwag labanan ang kasamaan, ay nagpapahiwatig, na ito ay hindi dapat labanan ng karahasan, o gagantihan, sapagkat ang mga anghel ay hindi nakikipaglaban sa kasamaan, lalong hindi nila ginagantihan ng masama ang kasamaan, ngunit pinahihintulutan nilang gawin ito, sapagkat sila ay ipinagtatanggol ng Panginoon, at samakatuwid walang kasamaan mula sa impiyerno ang posibleng makasakit sa kanila. Ang mga salitang, 'Sinumang saktan ka sa iyong kanang pisngi ay ibaling mo rin sa kanya ang kabila,' ay nagpapahiwatig kung ang sinuman ay nagnanais na gumawa ng pinsala sa pang-unawa at pag-unawa sa panloob na katotohanan, maaari itong pahintulutan sa lawak ng pagsisikap. Ito ay dahil ang 'pisngi' ay nagpapahiwatig ng pang-unawa at pag-unawa sa panloob na katotohanan, ang 'kanang pisngi' ay nagpapahiwatig ng pagmamahal para dito at ang kalalabasang pagdama nito, at ang 'kaliwang pisngi' ay nangangahulugan ng pag-unawa dito.... Ganito ang ginagawa ng mga anghel kapag kasama nila ang kasamaan, dahil hindi maaalis ng kasamaan ang anumang mabuti at katotohanan mula sa mga anghel, ngunit maaari nilang makuha mula sa mga taong dahil doon ay nag-aapoy sa poot, poot, at paghihiganti, dahil ang mga kasamaang ito ay umiiwas at nagtataboy. proteksyon ng Panginoon... Ito ang espirituwal na kahulugan ng mga salitang ito, kung saan nakaimbak ang mga nakatagong bagay na ngayon ay sinabi, na lalo na para sa mga anghel na nauunawaan lamang ang Salita ayon sa espirituwal na kahulugan nito. Ang mga salitang ito ay para din sa mga tao sa mundo na nasa mabuti, kapag sinusubukan silang iligaw ng kasamaan."
11. Misteryo ng Langit 7906: “Ang mga salitang, 'Walang masusumpungang lebadura sa inyong mga bahay' ay nagpapahiwatig na walang anumang kasinungalingan ang lalapit sa mabuti. Ito ay maliwanag mula sa kahulugan ng 'lebadura,' bilang kasinungalingan, at mula sa kahulugan ng 'bahay,' bilang mabuti. Ang lebadura na iyon ay nagpapahiwatig ng kasinungalingan ay malinaw…. [Halimbawa] nang sabihin ni Jesus, 'Mag-ingat sa lebadura ng mga Pariseo at Saduceo,' naunawaan ng mga disipulo na hindi Niya sinabi na dapat silang mag-ingat sa lebadura na ginagamit sa tinapay, kundi sa turo ng mga Pariseo at Saduceo. Narito ang 'lebadura' ay malinaw na kumakatawan sa maling aral."
12. Arcana Coelestia 7906:2-3: “Ang paglilinis ng katotohanan mula sa kasinungalingan sa mga tao ay hindi maaaring umiral nang walang tinatawag na pagbuburo, ibig sabihin, kung walang pakikipaglaban ng kasinungalingan sa katotohanan at ng katotohanan sa kasinungalingan. Sa ganitong diwa ay dapat unawain ang itinuro ng Panginoon tungkol sa lebadura sa Mateo: 'Ang kaharian ng langit ay katulad ng lebadura, na kinuha ng isang babae, at itinago sa tatlong takal na harina, hanggang sa ang lahat ay maalsa'.... Ang gayong mga labanan na ipinahihiwatig ng mga pagbuburo ay nangyayari sa isang tao sa estado bago ang panibagong buhay."
13. Misteryo ng Langit 8403: “Ipinapalagay ng mga taong walang kaalaman tungkol sa pagbabagong-buhay ng tao na ang mga tao ay maaaring mabagong-buhay nang walang tukso, at ang ilan ay na-regenerate na sila pagkatapos nilang dumaan sa iisang tukso. Ngunit ipaalam na ang mga tao ay hindi maaaring muling mabuo nang walang tukso, at sila ay dumaranas ng napakaraming tukso, sunod-sunod na tukso. Ang dahilan nito ay ang pagbabagong-buhay ay nagaganap hanggang sa wakas na ang buhay ng lumang pagkatao ay maaaring mamatay, at ang isang bago, makalangit na buhay ay maaaring maitanim. Mula dito ay maaaring makilala ng isang tao na ang salungatan ay ganap na hindi maiiwasan; sapagka't ang buhay ng lumang pagkatao ay naninindigan at tumatangging puksain, at ang buhay ng bagong pagkatao ay hindi makapapasok maliban kung saan ang buhay ng luma ay napatay. Mula rito ay maliwanag na nagaganap ang matinding labanan sa pagitan ng magkaaway na panig, yamang ang bawat isa ay nakikipaglaban para sa kanilang buhay.”
14. Totoong Relihiyong Kristiyano 342: “Ang unang prinsipyo ng pananampalataya ay ang pagkilala na si Jesus ay ang Anak ng Diyos. Ito ang unang alituntunin ng pananampalataya na inihayag at ipinahayag ng Panginoon nang Siya ay pumarito sa mundo.”
15. Tunay na Relihiyong Kristiyano 342:3: “Ang bawat isa na nagnanais na maging tunay na Kristiyano at maligtas ni Kristo, ay dapat maniwala na si Jesus ay ang Anak ng buhay na Diyos.”
16. Arcana Coelestia 10239:3: “Ang lahat ng pagbabagong-buhay ay nagagawa sa pamamagitan ng mga tukso.” Tingnan din Arcana Coelestia 8351:1-2: “Dapat itong kilalanin na walang pananampalataya, o kaya'y anumang pag-ibig sa kapwa, ang maaaring itanim … maliban sa pamamagitan ng mga tukso. Sa mga tukso, ang isang tao ay nasasangkot sa labanan laban sa kasinungalingan at kasamaan. Ang kasinungalingan at kasamaan ay dumadaloy sa panlabas mula sa impiyerno, habang ang kabutihan at katotohanan ay dumadaloy mula sa Panginoon sa pamamagitan ng panloob. Dahil dito, lumitaw ang salungatan ng panloob at panlabas na tinatawag na tukso. At sa sukat na ang panlabas ay dinadala sa isang estado ng pagsunod sa panloob, ang pananampalataya at pag-ibig sa kapwa ay nakikintal; dahil ang panlabas o natural na antas ng isang tao ay isang sisidlan ng katotohanan at mabuti mula sa panloob.... Kaya't ang tukso ay kinakailangan, upang ang isang tao ay sumailalim sa pagbabagong-buhay, na naganap sa pamamagitan ng pagtatanim ng pananampalataya at pag-ibig sa kapwa, at sa gayon sa pamamagitan ng pagbuo ng isang bagong kalooban at isang bagong pang-unawa."
17. Arcana Coelestia 10122:2: “Ang kalooban na nabuo ng Panginoon, na tinatawag ding bagong kalooban, ay tumatanggap ng mabuti, habang ang pagkaunawa na nabuo ng Panginoon, na tinatawag ding bagong pagkaunawa, ay tumatanggap ng katotohanan. Ngunit ang kalooban ng tamang pag-aari ng isang tao, na tinatawag ding lumang kalooban, ay tumatanggap ng kasamaan, at ang pag-unawa ng wastong pag-aari ng isang tao, na tinatawag ding lumang kaunawaan, ay tumatanggap ng kasinungalingan. Ang mga tao ay nagtataglay ng lumang kalooban at pag-unawa sa pamamagitan ng pagsilang mula sa kanilang mga magulang, ngunit sila ay nagkakaroon ng bagong kalooban at pang-unawa sa pamamagitan ng pagiging ipinanganak mula sa Panginoon, na nangyayari kapag sila ay muling nabuo. Sapagkat kapag muling nabuo ang isang tao ay muling ipinaglihi at isinilang na muli.” Tingnan din Totoong Relihiyong Kristiyano 659: “Ang lahat ng kasamaan na kung saan ang mga tao ay madaling kapitan sa pamamagitan ng pagsilang ay nakasulat sa kalooban ng kanilang likas na sarili, at ang mga ito, hangga't sila ay kumukuha sa kanila, ay dumadaloy sa kanilang mga kaisipan. Sa katulad na paraan, ang mga bagay at katotohanan mula sa itaas mula sa Panginoon ay dumadaloy din sa kanilang mga pag-iisip, at doon ay nakahanda tulad ng mga panimbang sa mga timbangan ng isang timbangan. Kung ang mga tao pagkatapos ay magpatibay ng kasamaan, ito ay tinatanggap ng lumang kalooban, at idinagdag sa tindahan nito; ngunit kung kanilang tatanggapin ang mabuti at katotohanan, ang Panginoon ay bubuo ng isang bagong kalooban at isang bagong pag-unawa kaysa sa dati. Doon ay sunud-sunod na itinatanim ng Panginoon ang mga bagong bagay sa pamamagitan ng mga katotohanan, at sa pamamagitan ng mga ito ay nasusupil ang mga kasamaan na nasa ilalim, inaalis ang mga ito at binabawasan ang lahat ng bagay sa kaayusan. Mula dito ay maliwanag na ang pag-iisip ay may nakapagpapadalisay at nakapagpapalinis na epekto sa namamanang kasamaan. Kung, samakatuwid, ang mga kasamaan na mga bagay ng pag-iisip lamang, ay ibinibigay sa mga tao, ang repormasyon at pagbabagong-buhay ay hindi magiging posible."
18. Arcana Coelestia 10099:3: “Alam ng mga sinaunang tao na kapag ang mga tao ay inalis mula sa mga madamdaming bagay na kabilang sa katawan, sila ay ilalayo o ibinabangon sa liwanag ng kanilang espiritu, kaya sa liwanag ng langit.” Tunay na Pag-ibig 498: “Kung ang mga tao ay walang kapangyarihan na itaas ang kanilang pang-unawa sa itaas ng pag-ibig ng kalooban, hindi sila magiging mga tao, ngunit sa halip ay mga hayop, dahil ang hayop ay hindi nagtatamasa ng kapangyarihang iyon. Dahil dito, hindi sila makakagawa ng anumang mga pagpili, o mula sa pagpili na gawin ang mabuti at tama, kaya hindi sila mababago, o maakay sa langit, o mabuhay sa kawalang-hanggan.” Tingnan din Ang Ang Bagong Jerusalem at ang Doktrinang Makalangit 303: “Sa Salita ang terminong ‘Anak ng Tao’ ay nangangahulugan ng banal na katotohanan, at ang katagang ‘Ama’ ay nangangahulugan ng banal na kabutihan.”
