მესიის ამოცნობა

---

1. მოსულმა ფარისევლებმა და სადუკევლებმა გამოსაცდელად სთხოვეს, ეჩვენებინა მათთვის ნიშანი ზეციდან.

2. მან კი მიუგო და უთხრა მათ: „როცა მოსაღამოვდება, თქვით: სიმშვიდე იქნება, რადგან ცა წითელია;

3. და დილით, დღეს [იქნება] ზამთრის ქარიშხალი, რადგან ცა წითელია, პირქუში. თვალთმაქცებო! თქვენ ნამდვილად იცით, როგორ გაარჩიოთ ზეცის სახე, მაგრამ დროის ნიშნებს ვერ [გაცნობთ].

4. ბოროტი და მრუში მოდგმა ეძებს ნიშანს და არ მიეცემა იგი, გარდა იონა წინასწარმეტყველის ნიშნისა“. და მიატოვა ისინი წავიდა.

---

წინა ეპიზოდში იესომ შვიდი პურითა და რამდენიმე თევზით აჭამა ოთხი ათასი ადამიანი. ეს სასწაული წარმართთა ქვეყანაში მთის წვერზე მოხდა. ახლა, როდესაც ეს შემდეგი ეპიზოდი იწყება, იესო დაბრუნდა ისრაელის მიწაზე. ადგილი არის გალილეის ზღვის დასავლეთ სანაპიროზე, მაგდალას რეგიონში. აქ რელიგიური ლიდერები კვლავ უპირისპირდებიან იესოს. ამჯერად ისინი სთხოვენ მას "ნიშანს ზეციდან" (16:1). მათ ან არ იციან იმ სასწაულების შესახებ, რომლებსაც იესო ახდენდა, ან არ არიან დარწმუნებული.

ეს ასახავს იმას, რაც შეიძლება თითოეულ ჩვენგანში მოხდეს. ჩვენ ან გვავიწყდება, ან არ ვიცით სასწაულებრივი გზები, რომლითაც ღმერთი ცვლის ჩვენს მდგომარეობას, გვიხსნის მწუხარებისა და სასოწარკვეთილებისგან, თუნდაც ჩვენი გარეგანი გარემოებების შეცვლის გარეშე. და მაინც, ჩვენც შეგვიძლია არ ვიცოდეთ ან არ დავრწმუნდეთ უფლის სასწაულებრივ უნარში, განაახლოს ჩვენი გონება და გააცოცხლოს ჩვენი სულები.

იცის, რომ რელიგიური წინამძღოლები კვლავ ცდილობენ მის დისკრედიტაციას, იესო ამბობს: „როცა საღამო დადგება, თქვენ ამბობთ: „მშვიდი ამინდი იქნება, რადგან ცა წითელია“. დილით კი ამბობ: „დღეს ქარიშხალი იქნება, რადგან ცა წითელი და ბნელია“. თვალთმაქცები. თქვენ ნამდვილად იცით ცის სახის ინტერპრეტაცია, მაგრამ არ შეგიძლიათ დროის ნიშნების ინტერპრეტაცია“ (16:2-3).

ამ სიტყვებით იესო ვარაუდობს, რომ ამ რელიგიურ ლიდერებს შეუძლიათ ამინდის ზუსტი პროგნოზირება, მაგრამ არ შეუძლიათ სულიერი რეალობის გაგება. წინასწარმეტყველთა მიერ ნაწინასწარმეტყველები და მათ წმინდა წერილებში ნაწინასწარმეტყველები მესია იყო მოსული და ახლა მათ შორის იდგა, მაგრამ მათ ეს ვერ დაინახეს. ეს დიდი ხნის ნანატრი მოვლენა, ბევრად უფრო მნიშვნელოვანი, ვიდრე ნებისმიერი ამინდის პროგნოზი, ახლა ხდება მათ თვალწინ. და მაინც, როგორც იესომ თქვა წინა თავში, ისინი არიან „ბრმათა წინამძღოლები“ (15:14). სხვა სიტყვებით რომ ვთქვათ, ისინი უარს ამბობენ იმის დანახვაზე, რისი დანახვაც არ სურთ. ამ შემთხვევაში, ძალაუფლებაში დარჩენის მათი თავმოყვარეობის სურვილი ხელს უშლის მათ გააცნობიერონ, რომ იესო, რომელიც მათ წინაშე დგას, არის ძველი წინასწარმეტყველების შესრულება.

სიტუაცია ჩვენთან არ არის განსხვავებული. ჩვენი მომავლის შესახებ მატერიალისტური საზრუნავით შთანთქმული, ჩვენ ვსწავლობთ ამინდის პროგნოზებს, პოლიტიკურ ტენდენციებს და საფონდო ბირჟის პროგნოზებს, არ ვიცით იმ მრავალი სასწაულის შესახებ, რაც ხდება დღევანდელ მომენტში. ამ მხრივ, ჩვენ ვგავართ რელიგიურ წინამძღოლებს, რომლებსაც შეუძლიათ ამინდის წინასწარმეტყველება, მაგრამ ვერ ხედავენ იესოს, როგორც აღთქმულ მესიას. მათმა უუნარობამ დაინახონ წარსულში საკუთარი თავის სიმართლე, დააბრმავა ისინი ღვთაებრივი ჭეშმარიტების მიმართ, რომელიც მათ წინაშე დგას. ჩვენც ზოგჯერ ბრმა ვართ იმ სასწაულებრივი გზების მიმართ, რომლებსაც უფალი წამიერად მიგვიყვანს, გვაძლევს რა ვიფიქროთ და რა ვიგრძნოთ კეთილშობილური ქმედებების დროს. წმინდა წერილის სიტყვებით, ამ საიდუმლო წამყვანს უწოდებენ "ჩვენს ყოველდღიურ პურს".

ღვთის მოქმედების ეს უფრო შინაგანი ნიშნები არ არის ის, რასაც რელიგიური ლიდერები ეძებენ. მათ სურთ გარეგანი ნიშნები, დიდი ძალის ნიშნები, ნიშნები იმისა, რომ იესო მართლაც გამოგზავნილია ზეციდან. და მაინც, იესომ უკვე მოახდინა მრავალი სასწაული. თუმცა რელიგიური წინამძღოლები სწრაფად ამცირებდნენ, ამცირებდნენ და აეხსნათ ეს სასწაულები. მაგალითად, როდესაც იესომ დემონები განდევნა, რელიგიური წინამძღოლები აცხადებდნენ, რომ მისი ძალა ეშმაკისგან იყო (იხ. 9:34 და 12:24). სხვა სიტყვებით რომ ვთქვათ, რადგან რელიგიურ წინამძღოლებს უკვე ჰქონდათ გადაწყვეტილი იესოს განადგურება, მას მეტი არაფერი შეუძლია მათთვის. არც ერთი ნიშანი არ დაარწმუნებს მათ, რომ იესო ნამდვილად მესიაა.

უფრო მეტიც, ადამიანის ძალით დარწმუნება საღვთო ბრძანებას ეწინააღმდეგება. მიუხედავად იმისა, რომ გარეგნულ ნიშნებსა და სასწაულებს შეუძლიათ დროებით აიძულონ რწმენა, ღმერთი არავის აიძულებს. თითოეული ჩვენგანი ინახება თავისუფლებაში, რათა თავისუფლად ავირჩიოთ იესოს უარყოფა ან მიღება. და ჩვენ ვიღებთ მას, როდესაც ვცხოვრობთ მისი სწავლებების მიხედვით, გვჯერა, რომ მხოლოდ მას შეუძლია მოგვცეს ამის ძალა. თუ ასე მოვიქცევით, შინაგანი სასწაულები აუცილებლად მოხდება. ქვის გული შეიძლება გახდეს ხორცის გული. როგორც ებრაულ წერილებში წერია: „ახალ გულს მოგცემ და ახალ სულს ჩაგაგდებ შენში; ამოგიღებ შენგან ქვის გულს და მოგცემთ ხორციელ გულს“ (ეზეკიელი36:26). ¹

ამ პროცესში ჩვენ სულ უფრო მეტად ვუკავშირდებით უფალს. ამ პროცესს რეგენერაცია ეწოდება. ეს არის ჩვენი ძველი ცხოვრების შეგნებული ჩაყრა, რათა ჩვენ ხელახლა დავიბადოთ ახალ ცხოვრებაში. სხვა გზა არ არის და არ არსებობს გარეგანი „ნიშანი“, რომელიც დაგვიმტკიცებს ამ შინაგან რეალობას. როგორც იესო ამბობს: „ბოროტი და მრუში თაობა ნიშანს ეძებს. მაგრამ არავითარი ნიშანი არ მიეცემა მას, გარდა იონა წინასწარმეტყველის ნიშნისა“ (16:4). ²

როგორც უკვე აღვნიშნეთ, „იონა წინასწარმეტყველის ნიშანი“ არის აღორძინების ჩვენი ინდივიდუალური გამოცდილება, როდესაც ჩვენ ვცდილობთ ვიცხოვროთ ჩვენი რელიგიის სწავლებების შესაბამისად (იხ. 12:39). რამდენადაც ამას ვაკეთებთ, ჩვენ ვიწყებთ დახვეწილი, მაგრამ მნიშვნელოვანი ცვლილებების შემჩნევას ჩვენს ხასიათში - ცვლილებები, რომლებიც შეიძლება განიცადოს მხოლოდ მათ, ვინც ცდილობს იცხოვროს თავისი რელიგიით. ³

როგორც ჩვენ ვიზრდებით ბავშვობიდან, ბავშვობამდე, ზრდასრულ ასაკში, თანდათანობითი ცვლილებები ჩვენს ფიზიკურ გარეგნობაში მხოლოდ დროთა განმავლობაში შეიმჩნევა. ამასობაში, ბევრი ცვლილება, რომელიც ხდება ჩვენს შინაგან, სულიერ ხასიათში, ნაკლებად ჩანს. ხასიათის ეს ცვლილებები ეხება ცვლილებებს ჩვენს გაგებაში და ცვლილებებს ჩვენს გრძნობებში, როდესაც გავხდებით უფრო გონიერი და მოსიყვარულე. სანამ ჩვენ ვაგრძელებთ სწავლას და დაჟინებით ვიყენებთ იმას, რაც ვისწავლეთ ცხოვრებაში, ჩვენი სულიერი ხასიათი შეიძლება გაგრძელდეს მარადისობის განმავლობაში. ⁴

გზად, არის მშვენიერი ნიშნები იმისა, რომ პროგრესი ხდება. ზოგიერთი მათგანი შეიძლება მოიცავდეს ჭეშმარიტების შესწავლისა და მისი ცხოვრებაში გამოყენების გაძლიერებულ სურვილს, სხვების საჭიროებებისადმი გაზრდილ მგრძნობელობას, მიმტევებლობას, მოთმინების განწყობას, შეცდომების აღიარების მზარდ სიმარტივეს, კმაყოფილების უფრო ღრმად, დარბილებას. გული, სხვებში სიკეთის დანახვის მზარდი უნარი, მადლიერების ხშირი გამოხატვა და შედეგების მიღების მზარდი უნარი, მიუხედავად იმისა, ისინი ჩვენს სასარგებლოდ არიან თუ არა. ეს და მრავალი სხვა არის „იონა წინასწარმეტყველის ნიშნები“ (16:4).

საბოლოო ჯამში, რელიგია არ არის მხოლოდ დასაჯერებელი - ის უნდა იცხოვრო. თუ დაველოდებით მისი მართებულობის სხვაგვარად დამტკიცებას, მაგალითად, გარეგანი სასწაულების მოლოდინში, ამაოდ დაველოდებით. თუ რელიგიური წინამძღოლები ნამდვილად ატარებდნენ თავიანთ რელიგიას, ეცხოვრათ ღვთის კანონის სულისკვეთებით და არა მხოლოდ კანონის ასოებით, მათ ექნებოდათ ყველა ის ნიშანი, რაც მათ სჭირდებოდათ. ღრმა სულიერი ცხოვრებით რელიგიური წინამძღოლები იმ დონემდე განვითარდებოდნენ, რომ იესოს მესიად აღიარებდნენ.

მაგრამ ეს ასე არ იყო. ისინი არ და, შესაბამისად, ვერ ხედავდნენ თავიანთი ცრურწმენებისა და წინასწარგანწყობების მიღმა. შედეგად, იესოს ძალიან ცოტა შეეძლო მათთვის გაეკეთებინა. ასე რომ, "მან მიატოვა ისინი და წავიდა" (16:4). ⁵

პრაქტიკული აპლიკაცია

უმეტესწილად, უფლის აღორძინების საქმე ჩვენში ფარულად მიმდინარეობს, ჩვენი ცნობიერი ცნობიერების მიღმა. ასეც რომ იყოს, ჩვენ გვეძლევა თვალწარმტაცი მიღწევები, რომლებიც მივიღეთ გზაზე. როდესაც იმედგაცრუების, დაგვიანების, წაგების ან წარუმატებლობის წინაშე დგახართ, რამდენი ხანი გჭირდება გამოჯანმრთელებისთვის? როგორც პრაქტიკული გამოყენება, შეამჩნიეთ, როგორ რეაგირებთ, როცა ყველაფერი ისე სწრაფად არ ხდება, როგორც თქვენ გინდათ, ან როცა გაწყვეტენ, ან როცა თქვენი გეგმები დარღვეულია. უპირველეს ყოვლისა, შეამჩნიეთ და წინააღმდეგობა გაუწიეთ ჩივილის, კრიტიკისა და დადანაშაულების ძველ ნიმუშებს. შემდეგ, აირჩიე უპასუხო ახალი გზებით, ანუ ისეთი გზებით, რომლებიც ასახავს უფრო მაღალ აზრებს და უფრო კეთილგანწყობილ სიყვარულს. როდესაც განაგრძობთ ამ სულიერი დისციპლინის პრაქტიკას, გჯერათ, რომ უფალი თქვენთანაა, შენიშნეთ, როგორ იზრდება თქვენი მოთმინება და რამდენად სწრაფად ახერხებთ გამაღიზიანებელ გარემოებებზე მაღლა აწევას. ეს პაწაწინა აღდგომა არის „იონა წინასწარმეტყველის ნიშნები“, რომელიც ხდება თქვენში. ⁶

საკმარისზე მეტი

---

5. და როცა მივიდნენ მისი მოწაფეები გაღმა, დაავიწყდათ პურის აღება.

6. და უთხრა მათ იესომ: ნახეთ და უფრთხილდით ფარისეველთა და სადუკეველთა საფუარს.

7. და ისინი მსჯელობდნენ საკუთარ თავში და ამბობდნენ: „ეს იმიტომ, რომ პური არ ავიღეთ“.

8. იცოდა იესომ და უთხრა მათ: „რატომ მსჯელობთ საკუთარ თავში, მცირემორწმუნენო, რადგან პური არ მიიღეთ?

9. ჯერ არ ფიქრობთ და არ გახსოვთ ხუთი ათასის ხუთი პური და რამდენი კალათა აიღეთ?

10. არც ოთხი ათასის შვიდი პური და რამდენი კალათა აიღეთ?

---

რელიგიური წინამძღოლებისგან მისი წასვლის შემდეგ, იესო და მისი მოწაფეები გადაკვეთენ ზღვას და მიემგზავრებიან ფილიპეს კესარიასთან ახლოს, გალილეის ზღვის ჩრდილოეთით დაახლოებით ოცდახუთი მილის დაშორებით. ამ ახალ ადგილას მისვლისას მოწაფეები ხვდებიან, რომ პურის აღება დაავიწყდათ. საპასუხოდ იესომ თქვა: „ფრთხილად იყავით და უფრთხილდით ფარისეველთა და სადუკეველთა საფუარს“ (16:6). იესოს სიტყვებით დაბნეული მოწაფეები ფიქრობენ: „ეს იმიტომ, რომ დაგვავიწყდა პურის აღება“ (16:7). იცის მათი აზრები, იესომ თქვა: „ო, მცირემორწმუნეო, რატომ ფიქრობ, რომ პური არ გაქვს? (16:8).

შემდეგ იესო შეახსენებს მათ წინა ორ სასწაულს, რომლებიც პურს ეხებოდა. როგორც იესო ამბობს: „მაინც ვერ გაიგე? არ გახსოვს ხუთი პური ხუთი ათასისთვის და რამდენი კალათა მოაგროვე? ან შვიდი პური ოთხი ათასისთვის და რამდენი კალათა შეკრიბე? (16:9-10).

იესოს აზრი მარტივია. იმის ნაცვლად, რომ იყვნენ „მცირე რწმენის“ ადამიანები, ისინი უნდა იყვნენ დიდი მორწმუნე ადამიანები. ანუ, ისინი უნდა იყვნენ კაცები, რომლებსაც ახსოვთ ყველაფერი, რაც იესომ გააკეთა მათთვის, ყველაფერი, რაც იესოს შეუძლია გააკეთოს მათთვის და ყველაფერი, რაც იესო გააკეთებს მათთვის. ეს რომ შეძლეს, პურის დეფიციტზე არ ინერვიულებდნენ.

უფრო ღრმად, ფიზიკური პური შეესაბამება სულიერ საზრდოს, განსაკუთრებით სიყვარულს, რომელიც განუწყვეტლივ მიედინება ღმერთისგან. მაშასადამე, სანამ უფლის სწავლებით ვცხოვრობთ, პური არასოდეს დაგვრჩება - ანუ ღვთის სიყვარული და სიბრძნე ვერასდროს დაგვაკლდება. ეს იმიტომ ხდება, რომ მარაგი უსასრულოდ მეტია, ვიდრე ჩვენ შეგვიძლია გამოვიყენოთ, რაც წარმოდგენილია კალათებში დარჩენილი ფრაგმენტებით. ⁷

ეს ასევე იგულისხმება უფლის ლოცვაში, როდესაც ვამბობთ: „მოგვეც დღეს ჩვენი ყოველდღიური პური“ (6:11). სულიერი გაგებით, ეს სიტყვები არის თავმდაბალი ვედრება, რომ უფალმა შეგვავსოს იმით, თუ რა ვიფიქროთ და რა ვიგრძნოთ ყოველ წამს, თუნდაც ახლა და მარადისობაში. ⁸

პრაქტიკული აპლიკაცია

როდესაც მოწაფეები მიხვდნენ, რომ დაავიწყდათ პურის მოტანა, იესომ ეს საშუალება გამოიყენა, რათა უფრო ღრმა გაკვეთილი ესწავლებინა მასზე მინდობის შესახებ. მოწაფეებს ორი წინა სასწაულის შეხსენებისას, რომლის დროსაც მან იმდენი პური მიაწოდა ათასობით ადამიანის გამოსაკვებად, იესო ამშვიდებდა მათ, რომ არაფერი აწუხებდნენ, სანამ ის იმყოფება. შემთხვევა თითოეული ჩვენგანის მსგავსია. არის შემთხვევები, როცა შეიძლება ისეთი შეგრძნება გვქონდეს, თითქოს სიყვარული და თანაგრძნობა დაგვრჩა. შესაძლოა, რაღაც რთულმა ვითარებამ ზღვრამდე დაგვაყენა და სიყვარულის გამოვლენა აღარ შეგვიძლია. ეს არის დრო, გვახსოვდეს, რომ ღვთის სიყვარული ყოველთვის უხვად არის ხელმისაწვდომი. ის გვაძლევს რა ვიფიქროთ და რა ვიგრძნოთ ყოველ წამს. მაშ, როგორც პრაქტიკულ გამოყენებას, გაითვალისწინეთ ის დრო, როდესაც გეჩვენებათ, რომ თქვენ ამოგეწურათ მოთმინება, ამოგეწურათ შემწყნარებლობა და ამოწურეთ თანაგრძნობა. თქვენ შეიძლება ეუბნებით საკუთარ თავს რაღაცას, „აღარ შემიძლია ამის გაკეთება“ ან „ეს მართლა ნერვებს მიშლის“ ან „მიაღწიე ჩემს ლიმიტს. აღარაფერი დარჩა.” ნუ დაემორჩილებით ამ ნეგატიურ აზრებს. ამის ნაცვლად, გახსოვდეთ, რომ უფალი იმყოფება, რათა მოგაწოდოთ იმდენი სიყვარული და სიბრძნე, რამდენიც გჭირდებათ. ილოცეთ, რომ მისი სიყვარული შემოვიდეს თქვენს გულში, იცოდეთ, რომ მას შეუძლია მოგაწოდოთ ყველაფერი, რაც გჭირდებათ და მეტი.

ფარისეველთა და სადუკეველთა საფუარი

---

11. როგორ არ ფიქრობთ, რომ პურზე არ გითხარით, უფრთხილდეთ ფარისეველთა და სადუკეველთა საფუარს?

12. მაშინ მიხვდნენ, რომ მან არ თქვა, რომ უფრთხილდეთ პურის საფუარს, არამედ ფარისეველთა და სადუკეველთა სწავლებას.

---

სწორედ ამ დროს იესო ეუბნება მოწაფეებს, რომ ის არ საუბრობს ფიზიკურ პურზე. როგორც იესო ამბობს: „როგორ არ გესმით, რომ პურზე კი არ გელაპარაკებოდი, არამედ ფარისეველთა და სადუკეველთა საფუარს რომ ვუფრთხილდე? (16:11). სწორედ მაშინ ესმით იესოს სიტყვების ღრმა მნიშვნელობა. როგორც წერია: „მაშინ მიხვდნენ, რომ არ ეუბნებოდა, რომ პურის საფუვრისგან მოერიდონ, არამედ ფარისეველთა და სადუკეველთა სწავლებას“ (16:12).

როდესაც იესო აფრთხილებს თავის მოწაფეებს, უფრთხილდნენ ფარისეველთა და სადუკეველთა საფუარს, ის გულისხმობს ცრუ სწავლებებსა და რელიგიურ ჩვეულებებს, რომლებიც იმ დროს იყო გავრცელებული. მაგალითად, ადამიანებს ასწავლიდნენ იმის დაჯერებას, რომ მათი ცოდვები მხოლოდ ტაძრის მსხვერპლშეწირვით შეიძლებოდა მიეტევებინათ. ეს მოიცავდა შესაწირავის ფართო სპექტრს, მათ შორის ხარების, ხარების, თხის, ცხვრისა და მტრედის მსხვერპლშეწირვას. ყველაზე ცნობილი მაგალითია განტევების ვაცის ისტორია, რომელსაც უდაბნოში გაძევებამდე ხალხის ცოდვები დაედო. ეს მოვლენა, რომელიც ცნობილია როგორც გამოსყიდვის დღე, ან იომ კიპური, ითვლებოდა წლის ყველაზე წმინდა მოვლენად (იხ. ლევიანნი16:8-10).

თუმცა, იესო მოვიდა, რათა ესწავლებინა, რომ ჭეშმარიტი მსხვერპლშეწირვა ნიშნავს უარყოფით დამოკიდებულებებზე უარის თქმას, ცრუ რწმენის მიტოვებას, დამოკიდებულების სურვილებს და დესტრუქციული ქცევების მიტოვებას. ღვთის მომავალ სამეფოში ეს იქნება ჭეშმარიტი მსხვერპლის ფორმები. იმ სამეფოში ცოდვების მიტევება შეიძლებოდა მხოლოდ მათი ამოცნობით, მათი აღიარებით, მათგან თავის დაღწევის ძალაზე ლოცვით და ახალი ცხოვრების დაწყებით. წინასწარმეტყველმა მიქამ ამის შესახებ მოიხსენია, როდესაც თქვა: „მან გაჩვენა, ადამიანო, რა არის კარგი. და რას მოითხოვს უფალი თქვენგან? იმოქმედო სამართლიანად, გიყვარდეს წყალობა და თავმდაბლად იარო შენს ღმერთთან“ (მიქა6:8). ⁹

ფარისევლები და სადუკეველები ასევე ასწავლიდნენ, რომ შურისძიებას და შურისძიებას თავისი ადგილი ჰქონდა ადამიანთა საქმეებში. სანამ შურისძიების ოდენობა და სიმძიმე არ აღემატებოდა თავდაპირველ დანაშაულს, ადამიანებს ჰქონდათ შურისძიების უფლება. როგორც ებრაულ წერილებში წერია: „მამაკაცი, რომელიც მოყვასს ავნებს, იგივენაირად უნდა დაშავდეს: მოტეხილი ძვალი გატეხილი ძვლის ნაცვლად, თვალი თვალის წილ, კბილი კბილის წილ. როგორც მან დაჭრა სხვა ადამიანი, იგივე უნდა მიაყენოს მას“ (ლევიანნი24:20).

მაგრამ იესო მოვიდა, რათა ესწავლებინა სრულიად განსხვავებული ცნობა. როგორც მან თქვა, როცა მთაზე ქადაგება წარმოთქვა, „გსმენიათ, რომ ითქვა: თვალი თვალის წილ, კბილი კბილის წილ. მაგრამ მე გეუბნებით, ბოროტ ადამიანს არ შეეწინააღმდეგოთ. თუ ვინმე მარჯვენა ლოყაზე გაარტყამს, მეორე ლოყაც მიუბრუნეთ... გიყვარდეთ თქვენი მტრები, აკურთხეთ ისინი, ვინც გწყევლიან, სიკეთე გაუკეთეთ თქვენს მოძულეებს და ილოცეთ მათთვის, ვინც გიყენებთ და გდევნით“ (5:38-39; 44).

როგორც მეხუთე თავში ავხსენით, „ლოყის მოქცევა“ არის ის, რასაც შინაგანად ვაკეთებთ, როდესაც ჩვენს რწმენას თავს დაესხნენ. მიუხედავად იმისა, რომ ეს თავდასხმები შეიძლება მოხდეს სხვა ადამიანების მეშვეობით, ისინი ასევე შეიძლება მოხდეს უხილავი სულიერი ძალების მეშვეობით, რომლებიც ცდილობენ გაანადგურონ ჩვენი რწმენა ღმერთისადმი და შეარყიონ ჩვენი ნდობა მისი ჭეშმარიტების ძალაში. ამიტომ, როდესაც ლოყას შინაგანად ვახვევთ, მტკიცედ ვრჩებით იმაში, რაც ვიცით, რომ სიმართლეა.

ასეთ დროს, ჩვენ ვიცით, რომ არცერთ ნათქვამ, ჩურჩულით ან მიყენებულ სიტყვას არ შეუძლია ზიანი მოგვაყენოს ან ჩვენი რწმენა გაანადგუროს. სანამ ბოროტებას არ მივცემთ ბრძოლას, ჩვენ ღვთის მფარველობის ქვეშ ვართ. სანამ ჩვენ ვრჩებით უფლის სიკეთესა და ჭეშმარიტებაში, ბოროტებას სულიერი ზიანი არ შეუძლია. ამიტომ, ჩვენ არ გვჭირდება წინააღმდეგობა. ¹⁰

მესამე ცრუ სწავლება, რომელიც დღესაც გავრცელებულია, არის იდეა, რომ თუ ჩვენ ვემორჩილებით ღვთის მცნებებს, ის აკურთხებს ჩვენს ცხოვრებას მატერიალური წარმატებებით, იქნება ეს ფიზიკური ჯანმრთელობა, დიდი ქონება თუ გამარჯვება ჩვენს მტრებზე. ზოგჯერ მოიხსენიება როგორც „კეთილდღეობის სახარება“, ეს იდეა ეფუძნება ბიბლიის მკაცრად ლიტერატურულ ინტერპრეტაციას. როგორც ებრაულ წერილებში წერია: „თუ ჩემს წესდებით დადიხარ, ჩემს მცნებებს დაიცავ და შეასრულებ მათ, წვიმას მოგცემთ თავის დროზე, მიწა მოიტანს თავის მოსავალს და ხეებს ნაყოფს... შეჭამ პურს სრულფასოვნად და უსაფრთხოდ იცხოვრებ ქვეყანაში... დაედევნე შენს მტრებს და ისინი მახვილით დაეცემიან შენს წინაშე“ (ლევიანნი26:3-4; 5-8).

პირდაპირი გაგებით, მსგავსი სწავლებები ემსახურება იმ იდეის მხარდაჭერას, რომ სიმდიდრე და კარგი ჯანმრთელობა ღვთის კურთხევისა და მოწონების ნიშნებია, ხოლო სიღარიბე და ავადმყოფობა ღვთის წყევლისა და დაგმობის ნიშნებია. მაგრამ იესო მოვიდა სხვა გზავნილის სასწავლებლად. როგორც მან თქვა თავის მთაზე ქადაგებაში: „ის აჩენს თავის მზეს ბოროტებზე და კეთილებზე და წვიმს მართალზე და უსამართლოზე“ (5:45).

სხვა სიტყვებით რომ ვთქვათ, ღმერთს ყველა თანაბრად და თანაბრად უყვარს. მისი სიყვარული, რომელიც მზეს წარმოადგენს, ყველასთვის ხელმისაწვდომია ნებისმიერ დროს, მიუხედავად იმისა, კეთილები არიან თუ ბოროტები. და მისი ჭეშმარიტება თანაბრად ხელმისაწვდომია ყველასთვის, მაშინაც კი, როგორც წვიმა მოდის სამართლიანებსა და უსამართლოებზე. თუ ჩვენ არ ვიღებთ ღვთის სიყვარულს და ჭეშმარიტებას, ეს იმიტომ ხდება, რომ ჩვენ დავშორდით ღმერთს და არა იმიტომ, რომ ღმერთი გვშორდა. თუ ჩვენ ვირჩევთ ვიცხოვროთ მისი ნების საწინააღმდეგოდ - ეს არის ცხოვრება, რომელსაც არ შეუძლია მიიღოს ის, რაც ღმერთს განუწყვეტლივ სურს მოგვცეს - ჩვენ ვერ მივიღებთ ჭეშმარიტ ზეციურ კურთხევებს. ეს კურთხევები არ ეხება სიმდიდრეს, ბუნებრივ მტრებზე გამარჯვებას ან ფიზიკურ კეთილდღეობას. უფრო მეტიც, ისინი ეხება სულიერი ჭეშმარიტების სიმდიდრეს, სულიერ მტრებზე გამარჯვებას და სიმშვიდეს, რომელიც მოდის, როდესაც ჩვენ ვენდობით ღმერთს.

ეს მხოლოდ რამდენიმეა ფარისეველთა და სადუკეველთა ცრუ სწავლებებიდან. ჩვენ ასევე შეგვიძლია აღვნიშნოთ მათი ცრუ სწავლებები ღვთის რისხვის შესახებ, ზრუნავდნენ კანონის ასოზე და არა მის სულზე, მოსაზრება, რომ ისინი იყვნენ რჩეული ხალხი, ხოლო სხვები აბუჩად იგდებდნენ, და მათი დაჟინებით, რომ იესო სახიფათო რადიკალი იყო. ვიდრე თავად მესია. ეს ყველაფერი და მრავალი სხვა ფარისეველთა და სადუკეველთა ცრუ სწავლებებს შორის იყო.

მათი ცრუ სწავლებების გარდა, იესოს ბევრი რამ ჰქონდა სათქმელი რელიგიური წინამძღოლების ამპარტავნულ, ზიზღისმომგვრელ დამოკიდებულებებზეც. როდესაც ისინი ჩიოდნენ, რომ იესოს მოწაფეები ჭამის წინ ხელებს არ იბანდნენ, იესომ მათ უწოდა თვალთმაქცები, რომლებიც ადიდებენ ღმერთს ბაგეებით, როცა გული შორს არიან მისგან (იხ. 15:8). შემდეგ იესომ დაამატა: „არა ის, რაც პირში შედის, ბილწავს ადამიანს, არამედ ის, რაც პირიდან გამოდის. ეს არის ის, რაც ბილწავს ადამიანს“ (15:11).

ეს მარადიული გაფრთხილებები არ ეხება მხოლოდ რელიგიურ წინამძღოლებს და არც მხოლოდ იესოს მოწაფეებს ეხებათ. ისინი ყველასთვის არიან. ეს იმიტომ ხდება, რომ რელიგიური ლიდერები წარმოადგენენ დამოკიდებულებებს და ქცევებს, რომლებშიც ყველა ჩვენგანი შეიძლება ჩავარდეს. როდესაც ჩვენ ვგრძნობთ, რომ სხვების მიმართ ზიზღში ვცურავთ, თავს რაღაც მხრივ აღმატებულად ვგრძნობთ ან გვჯერა, რომ სხვები უნდა იფიქრონ ისე, როგორც ჩვენ ვიქცევით და ისე მოიქცნენ, როგორც ჩვენ სამართლიანად მივიჩნევთ, ჩვენ ასევე ვიღებთ „ფარისეველთა და სადუკეველთა საფუარს“. .” ეს „საფუარი“, რომელსაც იესო გვეუბნება, რომ „ფრთხილად ვიყოთ“, შეუძლია ფარულად შეგვავსოს საკუთარი თავის ნდობით, ვიდრე ღმერთისადმი ნდობით, გაგვაფუჭოს სიამაყის გრძნობა და გვატყუოს, ვიფიქროთ, რომ ჩვენ ავმაღლდებით სხვებზე.

არსებითად, იესო არ ელაპარაკებოდა თავის მოწაფეებს ფიზიკურ პურზე. პირიქით, ის საუბრობდა ფარისეველთა და სადუკეველთა მცდარ სწავლებებზე და ამპარტავან დამოკიდებულებაზე. თუ მოწაფეები მიჰყვებოდნენ ფარისეველთა და სადუკეველთა სწავლებებსა და დამოკიდებულებებს, რომლებიც ყველა ამპარტავნობისა და ზიზღით არის „საფუვრიანი“, სამწუხაროდ, ისინი შეცდომაში შეიყვანეს. ¹¹

პრაქტიკული აპლიკაცია

იესოს გაფრთხილება ფარისეველთა და სადუკეველთა საფუვრის შესახებ არ არის გაფრთხილება ფიზიკური პურის შესახებ. პირიქით, ეს არის გაფრთხილება ცრუ რწმენის შესახებ. ეს მოიცავს ცრუ დოქტრინებს ღმერთის ბუნების შესახებ, შეცდომაში შემყვან სწავლებებს მატერიალური კეთილდღეობის მნიშვნელობის შესახებ და მცდარ იდეებს იმის შესახებ, თუ როგორ ხდება ცოდვების მიტევება. უფრო ღრმად, ჩვენ ასევე უნდა გავითვალისწინოთ ჯოჯოხეთური გავლენები, რომლებიც მიედინება ჩვენს გონებაში, რათა დაამახინჯოს ჩვენი ხედვა. მაგალითად, ეს ჯოჯოხეთური გავლენები შეიძლება შეეცადოს დაგვრჩეს ერთ უარყოფით დეტალზე, ვიდრე დიდი სურათის აღქმაზე. მათ შეიძლება გაიხსენონ წარსულში ჩვენ მიერ დაშვებული შეცდომა და ისეთი შთაბეჭდილება მოახდინოს, თითქოს ერთმა შეცდომამ განსაზღვრა მთელი ჩვენი ცხოვრება. მათ შეიძლება გამოიყენონ ერთი არგუმენტი, ან ერთი შეცდომით წარმოთქმული სიტყვა და ააფეთქოს იგი არაპროპორციულად, რაც უმნიშვნელო შეცდომიდან დიდ კატასტროფაში გადააქციოს. საფუარივით, ცუდი მეხსიერება, ცრუ აზრი, წუხილი ან შიში შეიძლება გავრცელდეს ჩვენს გონებაში. ეს შეიძლება გახდეს ყოვლისმომცველი აკვიატება, რომელიც აფუჭებს მთელ პურს. ამ დამახინჯებულმა ზემოქმედებამ შეიძლება გამოიწვიოს გამართლება და რაციონალიზაცია, რომელიც გვაკავებს ბრაზში, ზიზღში ან საკუთარი თავის სიბრალულში. ასე რომ, როგორც პრაქტიკული გამოყენება, გაითვალისწინეთ ამ სახის საფუარი. ყურადღება მიაქციეთ, თუ როგორ შეიძლება ერთმა აზრმა, თუ შემოსულიყო, შეიძლება გააფუჭოს მთელი პური, ანუ აავსოს თქვენი მთელი გონება ცრუ იდეებითა და უარყოფითი ემოციებით. როგორც ანტიდოტს, გაითვალისწინეთ იესოს გაფრთხილება: „უფრთხილდით ფარისეველთა და სადუკეველთა საფუარს“.

პეტრეს რწმენის აღიარება

---

13. ხოლო იესო, მივიდა ფილიპეს კესარიის სანაპიროებზე, შეევედრა თავის მოწაფეებს და უთხრა: „ვინ ამბობენ ადამიანები, რომ მე ვარ კაცის ძე?

14. და მათ თქვეს: „ზოგნი [იტყვიან] იოანე ნათლისმცემელი; და ზოგიერთი ელია; და სხვები იერემია, ან ერთ-ერთი წინასწარმეტყველი“.

15. ეუბნება მათ: თქვენ კი ვინ ვარ?

16. მიუგო სიმონ პეტრემ და უთხრა: შენ ხარ ქრისტე, ძე ცოცხალი ღმერთისა.

17. მიუგო იესომ და უთხრა მას: „ბედნიერი ხარ, სიმონ ბარიონა, რადგან ხორცმა და სისხლმა კი არ გაგიცხადა, არამედ მამაჩემმა ზეციერმა.

18. მე ასევე გეუბნები შენ, რომ შენ ხარ პეტრე და ამ კლდეზე ავაშენებ ჩემს ეკლესიას და ჯოჯოხეთის კარიბჭეები ვერ სძლევენ მას.

19. და მოგცემ ცათა სასუფევლის გასაღებს და რასაც შეკრავ მიწაზე, შეკრული იქნება ცაში; და რასაც გახსნი მიწაზე, გახსნილი იქნება ცაში“.

20. მაშინ უბრძანა თავის მოწაფეებს, არავისთვის ეთქვათ, რომ ის არის იესო ქრისტე.

---

წინა ეპიზოდში იესომ გააფრთხილა თავისი მოწაფეები, რომ უფრთხილდებოდნენ ფარისეველთა და სადუკეველთა საფუარს. ჩვენ ვთქვით, რომ ეს საფუარი წარმოადგენს რელიგიური წინამძღოლების ცრუ სწავლებებს, პრაქტიკებსა და დამოკიდებულებებს. თუმცა უნდა აღინიშნოს, რომ საფუარი შეიძლება სასარგებლო იყოს. ეს იმიტომ ხდება, რომ ის იწყებს დუღილის პროცესს, რომლის მეშვეობითაც მინარევები გამოიყოფა და ჩამოიშორება. ისევე როგორც პური იზრდება ამ პროცესით, ჩვენც შეგვიძლია ავიდეთ უფრო მაღალ დონეზე. როგორც იესომ თქვა ადრე ამ სახარებაში: „ცათა სასუფეველი ჰგავს საფუარს, რომელიც აიღო ქალმა და დაიმალა სამ საზომ ფქვილში, სანამ არ გაფუვდებოდა“ (13:33).

იმ დროს ჩვენ აღვნიშნეთ, რომ საფუარის პროცესი შეესაბამება იმას, რაც ხდება ჩვენში სულიერი ცდუნების დროს. საფუარი, რომელიც ქალმა აიღო და დაიმალა სამ საზომ ფქვილში, წარმოადგენს ჩვენი გრძნობების, აზრებისა და მოქმედებების განწმენდას სულიერი დუღილის პროცესში. ვინაიდან არ არსებობს რეგენერაცია ცდუნების გარეშე, ეს დუღილის პროცესი ჩვენი სულიერი განვითარების სასიცოცხლო ეტაპია. ¹²

თუმცა, იმისათვის, რომ გავიმარჯვოთ ცდუნებებთან ბრძოლაში, უნდა ვიცოდეთ, რომ ეს ბრძოლები მოდის, რომ მათი თავიდან აცილება შეუძლებელია და რომ არსებობს სულიერი ჭეშმარიტებები მათთან გამკლავებისთვის. ყველა ჭეშმარიტებიდან, რომელიც ხელმისაწვდომია ამ სულიერი განსაცდელების წარმატებით გადასასვლელად, ერთი ჭეშმარიტება, უპირველეს ყოვლისა, აუცილებელია. შემდეგი ეპიზოდი ამ ფუნდამენტურ სიმართლეს ეხება. ¹³

როდესაც ეს ეპიზოდი იწყება, იესო და მისი მოწაფეები არიან მთა ჰერმონის მთისწინეთში, ფილიპეს კესარიაში. სწორედ იქ ეუბნება იესო თავის მოწაფეებს: „ვინ ამბობენ ადამიანები, რომ მე, კაცის ძე ვარ? (16:13). აცნობებენ იმას, რაც მოისმინეს სხვების ნათქვამი, ისინი პასუხობენ: „ზოგი ამბობს იოანე ნათლისმცემელს, ზოგი ელიას, ზოგი კი იერემიას ან ერთ-ერთ წინასწარმეტყველს“ (16:14). ეს, რა თქმა უნდა, ხმებია - სხვების მოსაზრებები, ჭორები და ჭორები, რომლებიც იმ დროს ვრცელდებოდა. ასე რომ, იესო ამბობს: "მაგრამ თქვენ ვინ ამბობთ, რომ მე ვარ?" (16:15).

წამიერი ყოყმანის გარეშე პეტრე ამბობს: „შენ ხარ ქრისტე, ძე ცოცხალი ღმერთისა“ (16:16).

ამ სიტყვებით პეტრე აღიარებს, რომ იესო მართლაც დიდი ხნის ნანატრი მესია, აღთქმული, რომელზეც წინასწარმეტყველები საუბრობენ. როგორც ებრაულ წერილებში წერია: „ზეცის ღმერთი დაამყარებს სამეფოს, რომელიც არასოდეს განადგურდება... ის დაამსხვრევს ყველა სხვა სამეფოს და თავად გაძლებს სამუდამოდ“ (დანიელი2:44). პირდაპირი გაგებით, ეს სიტყვები აღნიშნავს დიდი და ძლევამოსილი მეფის მოსვლას, რომელიც თავის ხალხს ყველა ბუნებრივ მტერზე გამარჯვებამდე მიიყვანს. ამ დიდი ხნის ნანატრი მოვლენას „მესიის მოსვლას“ უწოდებდნენ.

სათაური „მესია“ ებრაული ტერმინია და ნიშნავს „ცხებულს“. ზოგადად, ეს ეხება ღმერთის მიერ განსაკუთრებული ძღვენით ან მოწოდებით კურთხევას, როგორც ნათქვამია, რომ ადამიანს „სცხებენ“ ქადაგებისთვის, განკურნებისთვის ან ხელმძღვანელობისთვის. ბიბლიურ ეპოქაში მეფეებს ზეთს სცხავდნენ თავიანთი კორონაციის დროს, რათა სიმბოლურად ეჩვენებინათ, რომ მათი ინაუგურაცია არ არის ადამიანებისგან, არამედ ღვთისგან. ბერძნულად ტერმინი „ცხებული“ არის Christos [χριστός], რაც ნიშნავს „ქრისტეს“. ამიტომ, როდესაც პეტრე ამბობს: „შენ ხარ ქრისტე“, იესო მოიხსენიებს, როგორც აღთქმულ მესიას, „ცხებულს“, რომელიც იქნება ყველა ერისა და ყველა სამეფოს მმართველი — მეფეთა მეფე.

როდესაც პეტრე ამბობს, რომ იესო არის ქრისტე, ცოცხალი ღმერთის ძე, იესო მტკიცედ ადასტურებს პეტრეს აღიარებას. იესო ამბობს: „ნეტარ ხარ, სიმონ ბარ-იონა, რადგან ხორცმა და სისხლმა არ გაგიცხადა ეს, არამედ ჩემმა ზეციერმა მამამ“ (16:17). რადგან პეტრემ კარგად უპასუხა, იესომ თქვა: „შენ ხარ პეტრე და ამ კლდეზე ავაშენებ ჩემს ეკლესიას და ჯოჯოხეთის კარი არ გაიმარჯვებს მას“ (16:18).

არსებითად, იესო ამბობს, რომ მისი ღვთაებრიობის აღიარება არის ქვაკუთხედი, რომელზეც ყველა სხვა ჭეშმარიტება დაეყრდნობა. ეს არის „კლდე“, რომელზედაც აშენდება რწმენის ყველაფერი. პეტრესთვის და თითოეული ჩვენგანისთვის, ეს არის ფუნდამენტური სწავლება, რომელიც უნდა გვახსოვდეს, როცა საკუთარ ცდუნებასთან ბრძოლაში გავდივართ. ეს არის იესო ქრისტეს ღვთაებრიობის ცოცხალი რწმენა. ¹⁴

როდესაც იესომ დაასრულა მთაზე ქადაგება, მან მოიხსენია ეს დიდი ჭეშმარიტებაც, მაგრამ ნაკლებად კონკრეტული იყო იმის შესახებ, თუ რას ნიშნავდა ეს. ეს იყო ამბავი კაცზე, რომელმაც თავისი სახლი კლდეზე ააგო. როგორც იმ დროს იესომ თქვა: „წვიმა მოვიდა, წყალდიდობა მოვიდა, ქარები დაუბერეს და აურზაურებდნენ იმ სახლს; და არ დაეცა, რადგან კლდეზე იყო დაფუძნებული“ (7:25).

ახლა, როდესაც იესო ამზადებს თავის მოწაფეებს ცდუნებებთან ბრძოლისთვის, ის ავლენს მეტ ინფორმაციას კლდის ბუნების შესახებ, რომელზეც მოწაფეებს დასჭირდებათ დგომა ფარისეველთა და სადუკეველთა საფუვრისგან თავის დასაცავად. ეს ქვა არის იმის აღიარება, რომ იესო არის „ქრისტე, ძე ცოცხალი ღმერთისა“. იმდენად ძლიერია ეს ჭეშმარიტება, რომ „ჰადესის კარიბჭე ვერ სძლევს მას“ (16:18).

თუმცა უნდა აღინიშნოს, რომ მიუხედავად იმისა, რომ პეტრე იესოს მოიხსენიებს როგორც ქრისტეს, ცოცხალი ღმერთის ძეს, ის არ ამბობს, რომ იესო თავად ღმერთია. ამ დროისთვის ეს საკმარისია. იესო ეუბნება პეტრეს, რომ ეს თავდაპირველი გაგება გაუხსნის კარს კიდევ უფრო ღრმა ჭეშმარიტებას, რადგან ის არის ცათა სასუფევლის გასაღები. როგორც იესო ამბობს: „მე მოგცემ ცათა სასუფევლის გასაღებს და რასაც მიწაზე შეკრავ, ცაში იქნება შეკრული და რასაც მიწაზე გახსნი, ცაშიც გაიხსნება“ (16:19).

მიუხედავად იმისა, რომ ეს მონაკვეთი ხშირად ესმოდა, რომ ნიშნავს, რომ პეტრე სიტყვასიტყვით შეძლებს სამოთხის კარიბჭის გახსნას და დახურვას, არსებობს უფრო ღრმა, უნივერსალური მნიშვნელობა. საუბარი არ არის იმაზე, რომ პეტრე დგას, რასაც ზოგი "მარგალიტის კარიბჭესთან" უწოდებს და გადაწყვეტს, მიგვიღოს თუ არა სამოთხეში. უფრო მეტიც, ეს ეხება სულიერ ჭეშმარიტებებს, რომლებიც მოცემულია უფლის სიტყვაში. როდესაც ეს ჭეშმარიტებები გონებაში აღიქმება, გვიყვარს და ცოცხლდება, ისინი იქცევიან „გასაღებად“, რომლებიც კეტავს ჯოჯოხეთის კარს - არაფერ ბოროტს ან ყალბს არ აძლევს საშუალებას ჩვენს გონებაში შემოვიდეს.

ამავდროულად, ამ გასაღებს შეუძლია სამოთხის კარიც გააღოს, რაც საშუალებას მისცემს შემოვიდეს ყველაფერში, რაც კარგი და ჭეშმარიტია. და ის, რაც ჩვენი სულისთვის სიცოცხლის ხელშემწყობია, „დაიკარგება“. და „გასაღებთა გასაღები“, ჭეშმარიტების კლდე, რომელზეც ყველა სხვა ჭეშმარიტება დგას, არის იმის აღიარება, რომ იესო არის „ქრისტე, ძე ცოცხალი ღმერთისა“. ¹⁵

პრაქტიკული აპლიკაცია

ეს არის პირველი შემთხვევა, როდესაც იესომ გამოუცხადა თავი თავის მოწაფეებს, როგორც „ქრისტე, ცოცხალი ღმერთის ძე“. მიუხედავად იმისა, რომ იესოს ეს განცხადება თავად არ გაუკეთებია, ის ადასტურებს პეტრეს აღიარებას იმით, რომ უთხრა მას: „ეს არ გაგიცხადა ხორცმა და სისხლმა, არამედ ჩემმა ზეციერმა მამამ“. სხვა სიტყვებით რომ ვთქვათ, არის რაღაცეები, რომლებიც აღემატება ადამიანის მსჯელობას, რომელიც დაფუძნებულია მხოლოდ გრძნობების მტკიცებულებებზე. ეს არის ის, რაც შეიძლება მხოლოდ „ჩვენი ზეციერი მამის მიერ გაგვიმხილოს“. ეს ეხება ისეთ გამოცხადებას, რომელიც აღემატება ფარისეველთა და სადუკეველთა მოძღვრებას. მაშასადამე, განიხილეთ განსხვავება იესოს უბრალო ადამიანად დანახვას შორის, ისევე როგორც ფარისევლები და სადუკეველები და როგორც „ქრისტე, ცოცხალი ღმერთის ძე“, როგორც ამას პეტრე აკეთებს. მიეცით საშუალება იესოს ღვთაებრიობის იდეამ გავლენა მოახდინოს მის სიტყვებზე კითხვისა და მისი ქმედებების ხედვაზე. რამდენადაც თქვენ აღიარებთ იესოს ღვთაებრიობას, მისი სიტყვები უფრო მეტ ძალას მიიღებს თქვენს ცხოვრებაში. როგორც ებრაულ წერილებში წერია: „მან გამოგზავნა თავისი სიტყვა, განკურნა ისინი და იხსნა ისინი განადგურებისგან“ (ფსალმუნი107:20). ასევე, „შენი სიტყვები გახდა ჩემთვის სიხარული და ჩემი გულის სიამოვნება“ (იერემია15:16).

ჯვრის გზა

---

21. მას შემდეგ დაიწყო იესომ თავის მოწაფეებს ეჩვენებინა, რომ უნდა წასულიყო იერუსალიმში და ბევრი ტანჯვა უხუცესებისგან, მღვდელმთავრებისა და მწიგნობრებისგან, მოკლულიყო და მესამე დღეს აღმდგარიყო.

22. პეტრემ შეიპყრო იგი და დაუწყო გაკიცხვა და უთხრა: „შეიწყალე შენი თავი უფალო. ეს არ იქნება შენთვის."

23. მიუბრუნდა და უთხრა პეტრეს: „გამიშვი, სატანა! შენ ხარ ჩემი შეურაცხყოფა, რადგან შენ არ ხარ ბრძენი ღვთისგან, არამედ კაცთაგან“.

24. მაშინ იესომ უთხრა თავის მოწაფეებს: „თუ ვინმეს უნდა გამომყვეს, უარყოს თავისი თავი, აიღოს თავისი ჯვარი და გამომყვეს.

25. რადგან ვისაც სურს თავისი სულის გადარჩენა, დაკარგავს მას, ხოლო ვინც დაკარგავს თავის სულს ჩემი გულისთვის, იპოვის მას.

26. რა უნდა მისცეს კაცმა სულის სანაცვლოდ?

27. რამეთუ ძე კაცისა მოვაჲ მამისა დიდებითა მის ანგელოზთა თანა; და მაშინ ის ყველას გადასცემს თავისი საქმის მიხედვით.

28. ამინ გეუბნებით თქვენ: აქ დგანან ზოგიერთები, რომლებიც არ გემოს სიკვდილს, სანამ არ იხილავენ კაცის ძეს მომავალს თავის სასუფეველში“.

---

იესო განუწყვეტლივ ამზადებდა თავის მოწაფეებს იმ გარდაუვალი ცდუნებებისთვის, რომლებსაც ისინი განიცდიან. ამ მომდევნო ეპიზოდში ის იწყებს ღიად საუბარს საკუთარ ცდუნებებზე და იმ ტანჯვაზე, რომელსაც თავად აპირებს გადაიტანოს. როგორც წერია: „იმ დროიდან იესომ დაიწყო თავის მოწაფეებს ეჩვენებინა, რომ უნდა წასულიყო იერუსალიმში და ბევრი განიცადა… და მოკლულიყო… და აღმდგარიყო მესამე დღეს“ (16:21).

პეტრე ამას კარგად არ იღებს. მიუხედავად იმისა, რომ ის პირველია მოწაფეებიდან, ვინც აღიარა იესოს ღვთაებრიობა, მას არ შეუძლია გაუძლოს იმ აზრს, რომ იესო უნდა იტანჯოს და მოკვდეს. ამიტომ პეტრე ღაღადებს: „შორს იყოს შენგან, უფალო; ეს არასოდეს მოხდება შენთან“ (16:22).

სხვა მოწაფეების მსგავსად, პეტრეც იმედოვნებს, რომ იესო მალე გახდება მათი დიდი ჩემპიონი და მათ ყველა ბუნებრივ მტერზე გამარჯვებამდე მიიყვანს. ისინი მოუთმენლად ელიან იმ დღეს, როდესაც იესო დაადგენს თავს მათ კანონიერ მეფედ, დიდი ხნის ნანატრი მესიად, რომელიც იხსნის თავის ხალხს და იქნება ყველა ერის მმართველი. მათ შესაძლოა იცოდნენ დანიელში ჩაწერილი წინასწარმეტყველება. როგორც წერია: „ღამით ჩემს ხილვაში ვუყურებდი და ჩემს თვალწინ იყო ერთი კაცის ძის მსგავსი, ცის ღრუბლებით მომავალი... და მიეცა მას ბატონობა, დიდება და სამეფო, რათა ყველა ხალხი, ერი და ენა ემსახუროს მას. მისი მმართველობა მარადიული და მარადიულია და მისი სამეფო არასოდეს განადგურდება“ (დანიელი7:13-14).

ადვილი წარმოსადგენია, რომ პეტრე შეიძლება ფიქრობდეს მიწიერ და არა ზეციურ ჯილდოებზე. მისთვის ბუნებრივი იქნებოდა ამ ახალ და დიდებულ სამეფოსთან დაკავშირებით დიდი მოლოდინები ჰქონოდა იესოს, როგორც მეფეს. სულ მცირე, ეს იქნებოდა რომაული მმართველობის დასასრული და ახალი დასაწყისი ისრაელის ხალხისთვის. შესაძლოა პეტრეს განსაკუთრებული ადგილიც კი ჰქონდეს ახალ სამეფოში.

მაგრამ ეს იმიტომ ხდება, რომ არასწორად გავიგოთ იესოს დედამიწაზე ცხოვრების ნამდვილი მიზანი. იესოს მისიის რეალური მიზანი სულიერი მტრების დაპყრობა და დამორჩილებაა და არა ბუნებრივი. ყოველივე ამის შემდეგ, სახარება იწყება წინასწარმეტყველებით: „ის გადაარჩენს თავის ხალხს მათი ცოდვებისგან “ და არა მათი ფიზიკური მჩაგვრელებისგან (იხ. 1:21).

ეს არის ახალი და განსხვავებული სახის ხსნა, სრულიად განსხვავებული იმისგან, რასაც მესიისგან ელოდნენ. ამ სახის ხსნა შეიძლება განხორციელდეს მხოლოდ იესოს მიერ ბრძოლით ყოველგვარი ბოროტების წინააღმდეგ, რომელიც ოდესმე შეიძლება დაესხას კაცობრიობას. ამ პროცესის აუცილებლობის უარყოფა, ფიქრი, რომ არსებობს სხვა, უფრო მარტივი გზა, ნიშნავს უფლის მოსვლის მიზნის უარყოფას. ასე რომ, როდესაც პეტრე ეუბნება იესოს: „ეს არ დაგემართება, უფალო“, ეს ამ არსებითი პროცესის უარყოფის ტოლფასია. ამიტომ იესო ეუბნება პეტრეს: „მომშორდი, სატანა. შენ ჩემთვის შეურაცხყოფა ხარ, რადგან ღვთის საქმეებს კი არ ახსოვხარ, არამედ ადამიანურს“ (16:23).

ბუნებრივია, უპირატესობა მიანიჭოთ მარტივ, უპრობლემოდ. მაგრამ სულიერი განსაცდელებისა და ბრძოლების გარეშე სულიერი ზრდა არ არსებობს. ამას ზოგჯერ მოიხსენიებენ, როგორც "ჯვრის გზას". იესოსთვისაც და მისი მიმდევრებისთვისაც სულიერი ცდუნება გარდაუვალი იქნებოდა. ამიტომ იესო ამბობს: „თუ ვინმეს უნდა გამომყვეს, უარყოს საკუთარი თავი, აიღოს თავისი ჯვარი და გამომყვეს. რადგან ვისაც სურს თავისი სიცოცხლის გადარჩენა, დაკარგავს მას და ვინც დაკარგავს სიცოცხლეს ჩემი გულისთვის, იპოვის მას. რა სარგებელს მოუტანს ადამიანს, თუ მთელ სამყაროს მოიპოვებს და საკუთარ სულს დაკარგავს? ან რას მისცემს კაცი სულის სანაცვლოდ?“ (16:24-26). ¹⁶

რაც არ უნდა უსიამოვნო ან არასასურველი იყოს ეს ამბავი, ეს არის ზუსტად ის, რისი მოსმენაც მოწაფეებს სულიერი განვითარების ამ ეტაპზე სჭირდებათ. იესო ცხადყოფს მათ, რომ ცდუნებას არ უნდა აიცილონ თავი. უნდა გვახსოვდეს, რომ პეტრემ პირველი ნაბიჯი გადადგა ჭეშმარიტად ქრისტიანობისკენ. მან აღიარა, რომ იესო არის ქრისტე, ცოცხალი ღმერთის ძე. მაგრამ თუ მას სურს რწმენის ეს აღიარება ცოცხალ რეალობად აქციოს, ამიერიდან ის ზეციური ჯილდოსკენ უნდა ისწრაფვოდეს და არა მხოლოდ მიწიერი. ახალი ანდერძის მიღებამდე კი მზად უნდა იყოს დათმოს თავისი ძველი ნება. ეს არის იესოს სიტყვების უფრო ღრმა მნიშვნელობა: „ვისაც სურს თავისი სიცოცხლის გადარჩენა, დაკარგავს მას და ვინც დაკარგავს სიცოცხლეს ჩემი გულისთვის, იპოვის მას“ (16:25). ¹⁷

შემდეგ იესო ამატებს დიდ დაპირებას და დარწმუნებას, რომ მისი სამეფო მალე მოვა. ის ამბობს: „ვინაიდან მოვა ძე კაცისა თავისი მამის დიდებით თავის ანგელოზებთან ერთად და შემდეგ დააჯილდოებს თითოეულს თავისი საქმეების მიხედვით. ჭეშმარიტად გეუბნებით თქვენ, რომ აქ დგანან ზოგიერთები, რომლებიც სიკვდილს არ გემოს, სანამ არ იხილავენ კაცის ძეს მომავალს თავის სასუფეველში“ (16:27-28).

მოწაფეებს, რომლებსაც ეს სიტყვები სიტყვასიტყვით ესმით, იესო თითქოს ეუბნება, რომ ის აპირებს თავისი ფიზიკური სამეფოს შექმნას და ეს მოხდება მათი სიცოცხლის განმავლობაში. სხვა სიტყვებით რომ ვთქვათ, სიკვდილის წინ, ან თუნდაც „სიკვდილის გემოს“, იესო დაამყარებს თავის ახალ სამეფოს. მაგრამ იესო საუბრობს ბევრად უფრო შინაგანზე. ის საუბრობს იმაზე, თუ როგორ შეიძლება დამკვიდრდეს ზეციური სასუფეველი თითოეულ ჩვენგანში, მაშინაც კი, სანამ ფიზიკურ სიკვდილს არ გავსინჯავთ.

ამ სამეფოს დაარსება იწყება იმ გადაწყვეტილებით, რომ გამოვიყენოთ ჩვენი ღვთისგან ბოძებული უნარი, რათა ჩვენი გონება ავამაღლოთ ჩვენი ცხოვრების ბუნებრივ დონეზე, რათა გავიგოთ სულიერი რეალობის კანონები. ეს უნარი, რომელიც შექმნიდან ყველაშია ჩადებული, საშუალებას გვაძლევს გავახილოთ ჩვენი სულიერი თვალები, რათა დავინახოთ და გავიგოთ ღვთაებრივი ჭეშმარიტება ჩვენს სიცოცხლეში.

როდესაც ჩვენ ვიყენებთ ამ უნარს, ვაყენებთ ჩვენს გაგებას მატერიალურ საზრუნავზე მაღლა, ჩვენ შევდივართ ახალ გაგებაში. ჩვენ ყველაფერს ვხედავთ უმაღლესი ჭეშმარიტების კაშკაშა შუქზე. ეს უფრო შინაგანი სანახაობაა, რაზეც იესო საუბრობს, როცა ამბობს: „აქ დგანან ზოგიერთები, რომლებიც სიკვდილს არ გემებიან, სანამ არ იხილავენ კაცის ძეს მომავალს თავის სასუფეველში“ (16:28). ¹⁸

პრაქტიკული აპლიკაცია

იესოს დაპირება, რომ ზოგიერთი ადამიანი არ „გასინჯავს სიკვდილს“, სანამ არ დაინახავს მის სასუფეველში მომავალს, როგორც ჩანს, ნიშნავს, რომ ის ძალიან მალე დაამყარებს თავის მიწიერ სამეფოს. სხვა სიტყვებით რომ ვთქვათ, ეს მოხდება მათი სიცოცხლის განმავლობაში. უფრო ღრმად გაგებული, ეს ნიშნავს, რომ იესო აყალიბებს თავის სამეფოს ახლავე, თითოეულ ჩვენგანში. მაშასადამე, როგორც პრაქტიკული გამოყენება, დაუთმეთ ადგილი ამ სამეფოს თქვენს გულში დასამკვიდრებლად. დაიწყეთ იმ სამეფოს კანონების შესწავლით, როგორც ეს სიტყვაშია ნასწავლი. შემდეგ იცხოვრე ამ კანონების მიხედვით, დაუშვა, რომ ღვთის ნება შესრულდეს შენში და იმუშაოს შენს მეშვეობით. როგორც დახმარება უფალს თქვენში მისი სამეფოს დამყარებაში, დაფიქრდით სიტყვებზე, რომელიც მან მისცა თავის მოწაფეებს, როდესაც ასწავლიდა მათ ლოცვას. განსაკუთრებული ყურადღება გაამახვილეთ სიტყვებზე: „მოვიდეს შენი სამეფო, იყოს ნება შენი“ (6:10).

Bilješke:

406. Thus far it has been shown what "mountain" signifies; it remains to be shown what "island" signifies, for it is said, "Every mountain and island were moved out of their places;" and elsewhere:

Every island fled away, and the mountains were not found (Revelation 16:20).

"Islands" in the Word do not mean islands nor those who dwell upon islands, but the natural man in respect to the truths that are in it is meant, and thus, in an abstract sense, the truths of the natural man are signified. The truths of the natural man are true knowledges [scientifica], which are under the intuition of the rational man, and the cognitions of truth which are under the intuition of the spiritual man; the cognitions of truth are such as the natural man knows from the Word, while true knowledges [scientifica] are such as the natural man sees from the rational, and by which he is accustomed to confirm the truths of the church. There are with man two minds, one higher or interior, which is called the spiritual mind; and the other lower or exterior, which is called the natural mind. The natural mind is first opened and cultivated with men, because this most nearly stands forth in the world; and afterwards the spiritual mind is opened and cultivated, but only to the extent that man receives in the life the cognitions of truth from the Word, or from doctrine from the Word; consequently with those who do not apply knowledges to the life it is not opened. But when the spiritual mind is opened the light of heaven flows in through that mind into the natural mind and enlightens it, whereby the natural mind becomes spiritual-natural; for the spiritual mind then sees in the natural almost as a man sees his face in a mirror, and acknowledges the things that are in agreement with itself. But when the spiritual mind is not opened, as is the case with those who do not apply to their life the cognitions of truth and good that are in the Word, there is nevertheless formed in man a mind in the interior part of the natural; but this mind consists of mere falsities and evils; because the spiritual mind, by which the light of heaven is let into the natural by a direct way is not opened; but [light is let in] only through chinks round about; from this a man has the faculty to think, reason, and speak, and also the faculty to understand truths, but not the faculty to love them, or to do them from affection. For the faculty to love truths because they are truths is given only through an influx of the light of heaven through the spiritual mind; for the light of heaven through the spiritual mind is conjoined with the heat of heaven, which is love, which is comparatively like the light of the world in the time of spring; but the light of heaven flowing only through chinks into the natural is a light separated from the heat of heaven which is love, and this light is comparatively like the light of the world in the time of winter. This makes clear that a man in whom the spiritual mind is opened is like a garden and a paradise; but a man in whom the spiritual mind is not opened is like a wilderness, and like land covered with snow. Because the mind makes the man (the mind consisting of understanding and will) it is the same whether you say the mind or the man, thus whether you say the spiritual and natural mind or the spiritual and natural man.

The natural mind or natural man, in respect to its truths and its falsities, is signified by "islands" in the Word, in respect to truths with those in whom the spiritual mind is opened, and in respect to falsities with those in whom the spiritual mind is closed.

[2] That these are signified by "islands" can be seen from the following passages in the Word. In Ezekiel:

Thus said the Lord Jehovih to Tyre: Shall not the islands quake at the sound of thy fall, when the wounded shall groan, when the slaughter shall be accomplished in the midst of thee? And all the princes of the sea shall come down from ¹ their thrones. The islands shall tremble in the day of thy fall, and the islands that are in the sea shall be affrighted at thy departure. All the inhabitants of the islands were astonished at thee, and their kings shuddered shuddering, their faces were troubled (Ezekiel 26:15-16, 18; 27:35).

These two chapters treat of Tyre, which signifies the church in respect to the knowledges of truth and good, and in an abstract sense the knowledges of truth and good. In the first place the intelligence and wisdom of the men of the church through the knowledges of truth and good from the Word is treated of, and afterwards the church vastated in respect to these. The church vastated in respect to these, or where the knowledges of truth and good have perished is described by what is said by the prophet in these verses; the vastation of the knowledges of truth and good by "when the wounded shall groan, and when the slaughter shall be accomplished in the midst of thee," "the wounded" meaning those in whom truths are extinguished, and "slaughter" meaning the very extinction of truth and good.

That all knowledges that man from his infancy has imbibed from the Word, also all true knowledges by which he has confirmed them, are then disturbed, moved out of their place, and recede is signified by "the islands shall tremble, and all the princes of the sea shall come down from their thrones," also by "the islands shall tremble in the day of thy fall, and the islands that are in the sea shall be affrighted," "islands" meaning these cognitions and knowledges in the natural man; "the princes of the sea" primary things therein, "sea" signifying the natural man and all things therein in general. That all goods of truth of the natural man, because of the vastation of the knowledges of truth, shall be changed as to their state is signified by "all the inhabitants of the islands were astonished at thee, and their kings shuddered, their faces were troubled;" "the inhabitants of the islands" mean the goods of truth of the natural man, for "to inhabit," in the Word, signifies to live, and "inhabitants" the goods of life; "kings" mean all truths from good; "faces" signify the interiors and the affections; "to be astonished," "affrighted," and "troubled" signify to be entirely changed as to state. This makes clear what these things involve in the internal sense, namely, that all cognitions of truth and good and the confirming knowledges that man from infancy has imbibed from the Word and from teachers, will change their places and their state in the natural man and perish out of sight when falsities enter.

[3] In Isaiah:

The king of Assyria shall lead the captivity of Egypt and the crowd of Cush that is to be carried away; then shall they be dismayed and ashamed because of Cush their expectation, and because of Egypt their adornment; and the inhabitant of this island shall say in that day, Behold, such is our expectation, whither we flee for help to be delivered from before the king of Assyria; and how shall we escape? (Isaiah 20:4-6).

No one can perceive anything about the church in these words, but only something obscurely historical, which is not known to have occurred, as that the king of Assyria will lead away Egypt and Cush into captivity, and that the dwellers of some island would grieve in heart over it; yet, here as elsewhere, some matter of the church is treated of, and this matter becomes manifest when it is known that "the king of Assyria" signifies the rational perverted, and thence the reasoning from false knowledges which favor the delight of natural loves, over which the natural man grieves because it is perverted thereby; for "the king of Assyria shall lead the captivity of Egypt and the crowd of Cush that is to be carried away" signifies that the perverted rational will claim to itself the knowledges of the natural man, and will confirm itself by these and by its delights, which these favor, "the king of Assyria" meaning the rational perverted, "to lead the captivity" and "to carry away the crowd" meaning to claim for itself and to confirm itself by reasonings, "Egypt" meaning the knowing faculty of the natural man, and "Cush" the delight which it favors.

That the goods of truth of the natural man grieve on this account, or that the natural man, in which are the goods of truth, grieves is signified by all the things that follow, namely, that "they shall be dismayed and ashamed because of Cush their expectation, and because of Egypt their adornment; and the inhabitant of the island shall say in that day," and what follows; "the inhabitant of the island" meaning the good of truth, of the natural man, or the natural man in whom is the good of truth, "inhabitant" signifying good, and "island" truth, both in the natural man (as above). That there is such a sense in these words can hardly be believed, and yet it is there.

[4] In the same:

These shall lift up their voice, they shall shout for joy; for the majesty of Jehovah they shall cry aloud from the sea; therefore glorify Jehovah in Urim, the name of [Jehovah] the God of Israel in the islands of the sea (Isaiah 24:14-15).

This chapter treats of the vastation of the church, and in these verses of the establishment of a new church among the gentiles; the joy of these is described by "they shall lift up their voice, they shall shout for joy; for the majesty of Jehovah they shall cry aloud from the sea," or from the west; "the sea" when it means the west signifying the natural, for the reason that those who dwell in the western quarter in the spiritual world are in natural good, while those who dwell in the eastern quarter are in celestial good; and as the Gentiles of whom the church was constituted were in natural good it is said "glorify Jehovah in Urim, the name of the God of Israel in the islands of the sea," which signifies that they were to worship the Lord from the goods and truths in the natural man, for "Urim" means a fire and a hearth, and these signify the good of love of the natural man; "the islands of the sea" signify the knowledges of truth and good, which are the truths of the natural man; and "to glorify" signifies to worship and adore; "Jehovah" and "God of Israel" mean the Lord, who is called "Jehovah" where good is treated of, and "the God of Israel" where truth is treated of; it is therefore said "glorify Jehovah in Urim," that is, from good, "and the name of the God of Israel in the islands of the sea," that is, from truths. This makes clear that "islands of the sea" signify the truths of the natural man.

[5] In the same:

He shall not quench nor break till He have set judgment in the earth; and the islands shall hope in His law. Sing unto Jehovah a new song, His praise, the end of the earth, ye that go down to the sea, its fullness, ye islands and the inhabitants thereof. Let the wilderness and its cities extol, the villages that Arabia doth inhabit; let the inhabitants of the cliff sing aloud, let them cry aloud from the top of the mountains. Let them give glory unto Jehovah, and declare His praise in the islands (Isaiah 42:4, 10-12).

This, too, treats of the Lord and of a new church to be established by Him, and "islands" mean those who are merely in truths from the natural man, and are therefore as yet remote from true worship; so, "till He have set judgment in the earth, and the islands shall hope in His law," signifies until He shall have given intelligence to those who are of the church, and the knowledges of truth to those who are more remote from the church; "to set judgment" meaning to give intelligence; "to hope in the law" meaning to give the knowledges of truth, for "the earth" signifies those who are of the church, and in an abstract sense the church itself in respect to intelligence from spiritual truths, and "the islands" signify those who are remote from the church, and in an abstract sense the church in respect to the knowledges of truth and good, or the church in respect to the truths of the natural man that correspond to spiritual truths; "sing unto Jehovah a new song, His praise, the end of the earth, ye that go down to the sea, and its fullness, ye islands and the inhabitants thereof," signifies the worship of the Lord by those who are remote from the church, and in an abstract sense, the worship of the natural man from truths and goods; "to sing a song" and "to praise" signify worship from a glad mind; "the end of the earth" signifies those who are in the ultimates of the church, and in an abstract sense its ultimates; "the sea and its fullness" signify the natural man and all things therein; "islands and inhabitants" signify the truths and goods of the natural man, "islands" its truths, and "inhabitants" its goods (as above). What is signified by "let the wilderness and its cities extol, and the villages that Arabia doth inhabit; let the inhabitants of the cliff sing aloud, let them cry aloud from the top of the mountains," see above n. 405, where this is explained; "let them give glory unto Jehovah, and let the islands declare His praise," signifies worship from internals and externals; "to give glory" meaning worship from internals, and "to declare praise" worship from externals, for externals declare, and "islands" mean the truths of the natural man from which is worship.

[6] In the same:

Attend unto Me, My people, and give ears unto Me, O My nation; for the law shall go forth from Me, and I will arouse My judgment for a light of the peoples. My righteousness is near, My salvation is gone forth, and Mine arms shall judge the peoples; the islands shall hope in Me, and on Mine arm shall they trust (Isaiah 51:4-5).

This is said of the Lord; "Attend unto Me, My people, and give ears unto Me, O My nation," signifies all who are of the church who are in truths and goods, "people" meaning those who are in truths and "nation" those who are in goods. It is said "attend" and "give ears," in the plural, because all are meant; "the law shall go forth from Me, and I will arouse My judgment for a light of the peoples," signifies that from Him are Divine good and Divine truth, from which is illustration; "law" signifying the Divine good of the Word, and "judgment" the Divine truth of the Word, "for a light of the people" signifying illustration; "My righteousness is near, My salvation is gone forth," signifies the judgment, when those who are in the good of love and in truths therefrom are saved, "righteousness" having reference to the salvation of those who are in good at the day of judgment, and "salvation" of those who are in truths; "Mine arms shall judge the peoples" signifies judgment upon those of the church who are in falsities, "peoples" here having the contrary sense; "the islands shall hope in Me, and on Mine arm shall they trust," signifies the approach of those to the church who are remote from the truths of the church, and their trust in the Lord; "the islands" signifying those who are remote from the truths of the church because they are in natural light and not yet in spiritual light from the Word, and "to trust on His arm" signifies trust in the Lord who has all power, "arm" in reference to the Lord meaning omnipotence.

[7] In the same:

Hear, O islands, and attend ye peoples from afar (Isaiah 49:1).

"The islands" stand for those who are in truths, and "the peoples from afar" for those who are in goods, and in an abstract sense, truths and goods, both in the natural man; "from afar" is predicated of the goods that are in the natural man, while "near" is predicated of the goods that are in the spiritual man. "Peoples" here signify goods, because in the original a different word is used from that which signifies truths; for this word is also applied to nations, whereby goods are signified (as is evident from the same word in Genesis 25:23).

[8] In Jeremiah:

Hear the word of Jehovah, ye nations, and declare it in the islands afar off (Jeremiah 31:10).

"Nations" stand for those who are in goods, and in an abstract sense for goods; and "islands" for those who are in truths, and in an abstract sense, for truths in the natural man; "afar off" signifies remote from the truths of the church, which are spiritual (that "afar off" has this signification, see Arcana Coelestia 8918). But these words in a purely spiritual sense, signify that the internal man shall teach the external, or the spiritual the whole natural man, the truths of the Word, for it is this that "the nations declare in the islands afar off;" but this pure sense, which is for angels, is with difficulty perceived by men, for it is with difficulty that men can think abstractedly from persons and places, for the reason that the thought of men is natural, and natural thought differs from spiritual thought in this, that it is tied down to places and persons and is consequently more limited than the spiritual. And this is why many things that have been explained will perhaps with difficulty fall into the ideas of the thought of those who keep the sight of the mind fixed on the sense of the words.

[9] In David:

The kings of Tarshish and of the islands shall bring an offering; the kings of Sheba and Seba shall offer a gift (Psalms 72:10).

This is said of the Lord, and "to bring and offer a gift" means to worship; and "kings of Tarshish and of the islands" mean the interior and exterior truths of the natural man, "the kings of Tarshish" its interior truths, and "islands" its exterior truths; "the kings of Sheba and Seba" mean the interior and exterior goods of the natural man, "Sheba" its interior goods, and "Seba" its exterior goods. By the truths of the natural man the knowledges of truth are meant, and by the goods of the natural man the knowledges of good are meant. (That these are meant by "Sheba and Seba," see Arcana Coelestia, n. 1171, 3240; and that the interior truths of the natural man are meant by "Tarshish," see just below.) And because these are meant, those who are in the knowledges of truth and good are also meant.

[10] In Isaiah:

Who are these that fly as a cloud, and as doves to their windows? Because the islands shall trust in Me, and the ships of Tarshish in the beginning, to bring thy sons from far (Isaiah 60:8-9).

This, too, is said of the Lord, and it signifies that those will receive and acknowledge Him who are in simple truth and good, who are such as perceive the truths of the Word in a natural way, that is, according to the sense of the letter, and do them, "the islands" signifying those who perceive the Word in a natural way, that is, according to the sense of the letter, "the ships of Tarshish in the beginning" meaning the goods that they bring forth and do, for "Tarshish" signifies the natural man in respect to knowledges, and "Tarshish in the beginning" the natural man in respect to the knowledges of good, because Tarshish abounded in gold and silver, and these the ships brought away thence (1 Kings 10:22); at first, gold, which signifies good; and as truths are from good it is also said "to bring thy sons from far." And as "islands" and "ships of Tarshish" signify the knowledges of truth and good of the natural man, it is said, "Who are these that fly as a cloud and as doves to their windows?" "cloud" signifying the truths of the sense of the letter of the Word, "doves" the goods therein, and "windows" truths from good in light. (That "ships" signify the knowledges of truth and good from the Word, see Arcana Coelestia 1977, 6385; and that "windows" signify truths in light, and therefore the intellectual, n. 655, 658, 3391)

[11] In the same:

Howl, ye ships of Tarshish; for Tyre is laid waste, so that there is no house, nor doth anyone enter; from the land of Kittim it shall plainly come to them. The inhabitants of the island are still, the merchant of Zidon passeth over the sea, they have filled thee. Be ashamed, O Zidon, for the sea saith, the stronghold of the sea, I have not travailed, neither brought forth; I have not trained up young men, I have not brought up virgins. When the report comes from Egypt they shall be in travail, as at the report respecting Tyre. Pass ye over into Tarshish; howl, ye inhabitants of the island (Isaiah 23:1-2, 4-6).

This describes the desolation of truth in the church; for "the ships of Tarshish" signify the knowledges of good from the Word, and "Tyre" the knowledges of truth therefrom. That there is no good because there are no truths is signified by "howl, ye ships of Tarshish, for Tyre is laid waste, so that there is no house, nor doth anyone enter," that falsities then enter until there are no longer any goods of truth and truths of good in the natural man, is signified by "from the land of Kittim it shall plainly come to them; the inhabitants of the island are still, the merchant of Zidon passeth over the sea, they have filled thee;" "the land of Kittim" signifies falsities; "the inhabitants of the island" signify the goods of truth in the natural man (as above); "the merchant of Zidon" signifies the knowledges from the Word; "passeth over the sea" signifies which are in the natural man; "they have filled thee" (that is, the ships of Tarshish) signifies, they have enriched thee by them. The vastation of truth and good in the natural man is further described by "Be ashamed, O Zidon, for the sea said, the stronghold of the sea, I have not travailed, neither brought forth; I have not trained up young men, I have not brought up virgins;" "Zidon," as well as "Tyre," signifies the knowledges of truth and good in the church; "the sea, the stronghold of the sea," signifies the whole natural man; "I have not travailed, neither brought forth," signifies that there is nothing of the church conceived or generated; "young men" signify the affections of truth, and "virgins" the affections of good. This took place because cognitions from the Word and confirming knowledges [scientifica] were applied to falsities and evils which is signified by "when the report comes from Egypt they shall be in travail, as at the report respecting Tyre;" "Egypt" signifying knowledges [scientifica]; "Tyre," the cognitions from the Word, here those vastated by the falsities and evils to which they have been applied; and as there is lamentation on this account it is said "they shall be in travail." That all good in the natural man and all truth there would thus perish is signified by "pass ye over into Tarshish; howl, ye inhabitants of the island;" "Tarshish" signifying interior goods and truths in the natural man; "the inhabitants of the island" signifying exterior goods and truths therein (as above), "to howl" signifying grief on account of vastation.

[12] In Jeremiah:

I took the cup out of Jehovah's hand, and made all the nations to drink, unto whom Jehovah sent me, all the kings of Tyre, and all the kings of Zidon, and the kings of the island which is in the crossing (beyond) the sea (Jeremiah 25:17, 22).

Many nations are enumerated in this chapter that are not cited here, all of which signify the goods and truths of the church in general and in particular that are vastated; and "the kings of Tyre and Zidon" signify the knowledges of truth and good from the Word in the natural man; for all the knowledges of truth and good, so far as they are knowledges, are in the natural man; they become truths and goods when men live according to them, because it is by means of the life that they are received in the spiritual man; "the kings of the island which is in the crossing beyond the sea" signify the knowledges of truth in the ultimate of the natural man, which is called the natural-sensual, because through this there is a crossing into the interiors of the natural man, "sea" signifying the natural man in general (See above, n. 275, 342). The vastation of these things is meant by "the cup of Jehovah which the prophet made the nations to drink."

[13] In the same:

Because of the day that cometh to devastate all the Philistines, to cut off from Tyre and Zidon every residue that helpeth; for Jehovah devastates the Philistines, the remnant of the island of Caphtor (Jeremiah 47:4).

"The Philistines" mean those who are in faith alone, or in faith separate from charity, therefore they are also called "the uncircumcised," which signifies that they have no charity (See Arcana Coelestia 2049, 3412, 3413, 8093, 8313); "to cut off from Tyre and Zidon every residue that helpeth" signifies that they have no knowledge of truth and good; "the residue that helpeth" signifying that they are no longer concordant; "the remnant of the island of Caphtor" has a like signification.

[14] In the same:

Pass over into the islands of the Kittim and see; send into Arabia and consider well, and see whether there hath been such a thing, whether a nation hath changed gods (Jeremiah 2:10-11).

"To pass over and to send into the islands of the Kittim and into Arabia" does not signify to send to those places, but to all who live naturally in truths and goods according to their religious principle; "the islands of the Kittim" meaning where those are who live naturally in truths, and "Arabia" where those are who live naturally in goods, that is, according to their religious principle; "the Kittim" and "Arabia" signify such persons and things; for all who do not have the Word or any revelation from heaven, and live according to their religious principle, live naturally; for to live spiritually is to live solely in accordance with truths and goods from the Word and from revelation out of heaven.

[15] In Zephaniah:

Jehovah will be fearful upon them; for He will make lean all the gods of the earth, ² that they may worship Him, every man from his place, all the islands of the nations, ye Kushites also, slain by my sword shall they be (Zephaniah 2:11-12).

This, in the internal sense, signifies that the falsities of evil will be dispersed, and truths and goods given to those who are in falsities indeed, but not in the falsities of evil; "the gods of the nations that He will make lean" signify the falsities of evil, "gods" signifying falsities, "nations" evils, and "to make lean" to remove evils from falsities; "the islands of the nations" and "the Kushites" signify those who are in falsities indeed, but not in the falsities of evil; and in an abstract sense they signify falsities, but not falsities of evil; and as falsities not of evil are in the natural man, therefore "the islands of the nations" signify the natural man in respect to such falsities, or in respect to falsities in the natural man; these falsities are signified by "slain by my sword." (Respecting the falsities of evil, and the falsities not of evil, see The Doctrine of the New Jerusalem 21.)

[16] In David:

He shall have dominion from sea to sea, and from the river even unto the uttermost parts of the earth. The islands shall bow low before Him; and His enemies shall lick the dust (Psalms 72:8-9).

This is said respecting the Lord; and "to have dominion from sea to sea, and from the river even unto the uttermost parts of the earth," means His dominion over all things of heaven and the church; for the boundaries in the spiritual world are seas, and the intermediate regions are lands, where there are habitations for angels and spirits; therefore "from sea to sea" signifies all things of heaven, and because all things of heaven, it signifies also all things of the church; for the goods of love and the truths therefrom are what constitute both heaven and also the church, so "from sea to sea" signifies also all things of the church.

All things of heaven and of the church are signified by "from the river even unto the uttermost parts of the earth;" but this signifies all things of heaven and of the church in respect to truths, while "from sea to sea" signifies all things of heaven and of the church in respect to goods; for in the spiritual world the seas are the boundaries of the land east and west, and in the lands from the east to the west those dwell who are in the good of love; while "the river" means the first boundary, and "the uttermost parts of the earth" the last boundaries from south to north, where those dwell who are in truths from good; these boundaries were represented in respect to the land of Canaan by the rivers Jordan and Euphrates. Because the places that are about the last boundaries are meant by "islands," these signify truths in last things; and these, although they are not truths, are accepted as truths; for genuine truths are diminished from the midst towards the borders, since those who are about the borders are in natural light, and not so much in spiritual light. "Enemies" signify evils, of whom it is said that they "shall lick the dust," that is, that they are damned.

[17] In the same:

Jehovah reigneth; the earth shall exult; many islands shall be glad (Psalms 97:1).

This signifies that the church where the Word is and the church where the Word is not, consequently those who are in spiritual truths and those who are in truths not spiritual, shall rejoice on account of the Lord's kingdom. "The earth" signifies the church where the Word is, and "the islands" the church where the Word is not, consequently those who are far away from spiritual truths; for the truths of the Word only are spiritual, whereas those who are outside the church, as they do not have the truths of the Word, have only natural truths; this is why they are called "islands."

[18] By "islands" in the Word certain islands of the sea are not meant, but places in the spiritual world inhabited by those who have a natural knowledge of cognitions that in some measure agree with the cognitions of truth and good that are in the Word; and these places sometimes appear there as islands in a sea; so in an abstract sense "islands" signify the truths of the natural man. This is so called from a sea in which there are islands, for "the sea" signifies the generals of truth, or the truths of the natural man in general. This is the signification of "islands" in Genesis:

The sons of Javan were Elisha and Tarshish, Kittim, and Dodanim. From these were the islands of the nations separated in their lands; everyone after his tongue, after their families, in their nations (Genesis 10:4-5).

And in Isaiah:

He will come to gather all nations and tongues that they may come and see My glory; and I will set a sign among them, and I will send those of them that escape unto the nations, to Tarshish, Pul, and Lud, that draw the bow, to Tubal, and Javan, to the islands afar off, that have not heard My fame, neither have seen My glory; and they shall declare My glory among the nations (Isaiah 66:18-19; likewise Isaiah 11:10-11).

[19] As most things in the Word have also a contrary sense, so have islands; and in this sense "islands" signify the falsities opposed to the truths in the natural man. In this sense "islands" are mentioned in the following passages. In Isaiah:

I will make waste mountains and hills and dry up all their herbs; and I will make the rivers islands, and I will dry up the pools (Isaiah 42:15-16).

This may be seen explained in the preceding article, n. 405. In Ezekiel:

I will send a fire upon Magog, and upon the secure inhabitants of the islands (Ezekiel 39:6).

In Isaiah:

[He will repay] wrath to His adversaries, retribution to His enemies; to the islands He will repay retribution (Isaiah 59:18).

Behold, the nations are as a drop from a bucket, and are reckoned as the dust of the balance; behold, He taketh up the islands as a very little thing (Isaiah 40:15).

"Nations" here stand for evils, and "the islands" for falsities. In the same:

Keep silence, O islands; let the peoples renew power; let them draw near, then let them speak; let us come near together for judgment. The islands saw and feared; the ends of the earth trembled (Isaiah 41:1, 5).

Bilješke: