რას ნიშნავს უფალს შენდობის თხოვნა?

ის ყოველთვის გვაპატიებს? ის ავტომატურად გვაპატიებს? თუ ის ამას აკეთებს, მაშინ რატომ იკითხავთ? და, მართლაც, რას ნიშნავს მისგან პატიება?

მოდით შევხედოთ რას ამბობს ბიბლია ამის შესახებ.

ერთი რამ არის ის, რომ ჩვენ გვეუბნებიან, რომ ვთხოვოთ უფლის პატიება. აქ არის ორი მაგალითი პასაჟი:

- "მაშინ მღვდელი დაწვავს მას სამსხვერპლოზე უფლისთვის ცეცხლოვანი შესაწირავის მიხედვით. გამოისყიდოს მღვდელი თავისი ცოდვისთვის, რომელიც ჩაიდინა და მიეტევება მას." (ლევიანნი4:35)

- "ასე რომ, ილოცეთ… და მოგვიტევე ჩვენი ვალები, როგორც ჩვენ ვაპატიებთ ჩვენს მოვალეებს." (მათე6:9-12)

მეორე, საკმაოდ ნათელია, რომ ჩვენ უნდა ვაპატიოთ, რომ აპატიოთ:

- "ვინაიდან თქვენ მიუტევებთ ადამიანებს მათ შეცოდებებს, თქვენი ზეციერი მამაც გაპატიებს თქვენ. (მათე6:14, 15)

- "და განრისხდა მისი ბატონი და გადასცა იგი მტანჯველებს, სანამ არ გადაიხდიდა ყველაფერს, რაც მას ეკუთვნოდა. ასე მოიქცევა ჩემი ზეციერი მამაც, თუ თითოეული თქვენგანი გულით არ აპატიებს თავის ძმას შეცოდებებს."მათე18:34, 35)

- "ნუ განიკითხავთ და არ განიკითხებით. ნუ დაგმობ და არ დაგმო. აპატიე და მოგეტევება“ (ლუკა6:37)

მესამე, ჩვენ ვხედავთ, რომ უფალი მზად არის აპატიოს:

- "რადგან შენ ხარ, უფალო, კეთილი ხარ და მზად ხარ შენდობისთვის და უხვად მოწყალებით ყველა, ვინც მოგმართავს." (ფსალმუნი86:5)

- "ამიტომ გეუბნებით თქვენ: მიეტევება მისი ცოდვები, რომლებიც ბევრია, რადგან ძალიან უყვარდა. მაგრამ ვისაც ცოტა ეპატიება, მას ცოტა უყვარს“ (ლუკა7:47)

- "და როცა დაიწყო ანგარიშების გასწორება, მიიყვანეს ერთი, რომელიც ათი ათასი ტალანტი ემართა... მაშინ იმ მსახურის ბატონი თანაგრძნობით განიცადა, გაათავისუფლა იგი და აპატია ვალი“ (მათე18:24, 27)

- "და როცა მივიდნენ იმ ადგილას, რომელსაც გოლგოთა ჰქვია, ჯვარს აცვეს იგი და დამნაშავენი, ერთი მარჯვნიდან და მეორე მარცხნივ. მაშინ იესომ თქვა: „მამაო, მიუტევე მათ, რადგან არ იციან, რას აკეთებენ“ (ლუკა23:33, 34)

აქ არის რამდენიმე ახალი ეკლესიის სწავლება, რომელიც ეფუძნება ამ ბიბლიურ მონაკვეთებს.

1. უფალი არ ინახავს წიგნს (რაც კარგი ამბავია ყველა ჩვენგანისთვის!). იხილეთ ეს ნაწყვეტი "ჭეშმარიტი ქრისტიანული რელიგიიდან":

„უფალი, თავადაც მოწყალეა, ყველას მიუტევებს ცოდვებს და არც ერთ მათგანს არ აკავებს ადამიანს, რადგან უფალი ამბობს: „არ იციან, რას აკეთებენ“ (მაგრამ ეს არ ნიშნავს ცოდვებს. გააუქმეს); რადგან პეტრემ ჰკითხა, რამდენჯერ უნდა ეპატიებინა ძმას მისი შეურაცხყოფა, თუ არა შვიდჯერ, უფალმა თქვა: „მე გეუბნებით არა შვიდჯერ, არამედ სამოცდაათჯერ შვიდჯერ“. (მათე18:21-22). რას არ გააკეთებს უფალი?" (ნამდვილი ქრისტიანული რელიგია539)

2. პატიება პროცესია. თქვენ შეგიძლიათ იფიქროთ, როგორც მარყუჟი. არსებობს ორი ეტაპი: „მიტევების სურვილი“ და „მიტევების მოსვლა“. ეს კარგად არის აღწერილი შვედენბორგის ორი საღვთისმეტყველო ნაშრომის შემდეგ ნაწყვეტებში:

„ეკლესიაში უმრავლესობა ფიქრობს, რომ ცოდვების მიტევება გულისხმობს მათ გაწმენდას და ჩამორეცხვას, ისევე როგორც ჭუჭყის მოცილებას წყლით, და რომ მიტევების შემდეგ ადამიანები სუფთად და წმინდად მიდიან. ეს იდეა განსაკუთრებით სუფევს მათთან, ვინც მთელ ხსნას მიაწერს. მხოლოდ რწმენა.მაგრამ იცოდეთ, რომ ცოდვების მიტევების ვითარება სრულიად განსხვავებულია ამისგან. თავად უფალი აპატიებს ყველას ცოდვებს, მაგრამ ისინი არ მოდიან მის პატიებაზე, თუ ადამიანი გულწრფელად არ მოინანიებს, თავს იკავებს ბოროტებისგან. და ამის შემდეგ ეწევა რწმენითა და ქველმოქმედებით ცხოვრებას, ასე აკეთებს სიცოცხლის ბოლომდე. როდესაც ეს მოხდება, ადამიანი იღებს სულიერ სიცოცხლეს უფლისაგან, რომელსაც ახალი სიცოცხლე ჰქვია. მაშინ როცა ამ ახალი ცხოვრებით შეხედავს თავის ბოროტებას. ყოფილ ცხოვრებას, შორდება მათ და ეზიზღება, პირველად აპატიეს მისი ბოროტება, რადგან ადამიანი ახლა უფლის მიერ არის შენარჩუნებული ჭეშმარიტებაში და სიკეთის ფორმებში და თავს იკავებს ბოროტებისგან. ეს გვიჩვენებს, რა არის ცოდვების მიტევება. არის და რომ ეს არ შეიძლება მოხდეს არც ერთ საათში და არც ერთ წელიწადში“. (არკანა კოელესტია 9014:3)

"ეპოქის კიდევ ერთი შეცდომაა ვივარაუდოთ, რომ როდესაც ცოდვები ეპატიებათ, ისინი ასევე განადგურდებიან... თუმცა, როდესაც ეს წინადადება შემოტრიალდება, ის ხდება ჭეშმარიტება, კერძოდ, როდესაც ცოდვები განადგურდება, ისინიც ეპატიებათ. რადგან მონანიება წინ უსწრებს შენდობას და სინანულის გარდა პატიება არ არსებობს... უფალი აპატიებს ყველა ადამიანს ცოდვებს. ის არ ადანაშაულებს და არ ადანაშაულებს. მაგრამ მას არ შეუძლია ამ ცოდვების აღება, გარდა მისი ღვთიური განგებულების კანონების შესაბამისად. ”ღვთიური სწავლება280)

3. ჩვენ არ გვჭირდება ლოცვა პატიებისთვის. (მოიცადე, რა?) ეს საინტერესოა. უფლის ლოცვაში, რომელსაც იესო ასწავლიდა, ჩვენ ვლოცულობთ პატიებისთვის. მაგრამ წაიკითხეთ ეს ნაწყვეტი "ჭეშმარიტი ქრისტიანული რელიგიიდან":

„თვითშემოწმების შემდეგ ერთს ეკისრება ორი ვალდებულება: ლოცვა და აღსარება. ლოცვა უნდა იყოს იმისთვის, რომ უფალმა შეიწყალოს, მიანიჭოს ძალა, წინააღმდეგობა გაუწიოს ბოროტებას, რომელიც მოინანია და მიაწოდოს მიდრეკილება და სიყვარული სიკეთის კეთებისკენ. რადგან მის გარეშე ადამიანი ვერაფერს გააკეთებს (იოანე15:5)…. არსებობს ორი მიზეზი, რის გამოც არ უნდა მოხდეს ლოცვა უფლის წინაშე ცოდვების მიტევებისთვის. ჯერ ერთი, იმიტომ, რომ ცოდვები არ იწმინდება, არამედ იშლება; და ეს ხდება მაშინ, როდესაც ადამიანი შემდგომში თავს იკავებს მათგან და იწყებს ახალ ცხოვრებას. რამეთუ უთვალავი ლტოლვაა მიჯაჭვული, როგორც მტევანი ყოველი ბოროტების გარშემო; მათი წაღება არ შეიძლება მყისიერად, მაგრამ მხოლოდ ერთი მეორის მიყოლებით, რადგან ადამიანი საკუთარ თავს აძლევს რეფორმას და რეგენერაციას. მეორე მიზეზი ის არის, რომ უფალი, თავადაც მოწყალეა, ყველას მიუტევებს ცოდვებს და არც ერთ მათგანს არ აკავებს ადამიანს“.ნამდვილი ქრისტიანული რელიგია539)

მაშ, რისთვის უნდა ვილოცოთ? წერტილი საკმაოდ დახვეწილია. რასაც მე ვხედავ ზემოთ მოცემულ მონაკვეთში არის ის, რომ ჩვენ არ გვჭირდება ლოცვა პატიებისთვის, თავისთავად, როგორც მონანიების პროცესის ნაწილი, რადგან ამ პროცესის განმავლობაში ჩვენ უკვე ვლოცულობდით წყალობისთვის და უკეთესობისკენ. ეს არის ის, რასაც ჩვენ ნამდვილად ვითხოვთ, როდესაც ვლოცულობთ პატიებისთვის. უფლისგან შეწყალების თხოვნა გარეგნობის მიხედვით მოქმედებს. ეს სასარგებლო სავარჯიშოა, რის გამოც უფალი ბრძანებს მას სიტყვის ასოებით, მაგრამ უფრო ღრმა სიმართლე ის არის, რომ ჩვენ არასოდეს არაფერი გვიპატიებია მის თვალში და რეალურად მოვალთ თუ არა პატიებას, ეს ჩვენზეა დამოკიდებული. , ის არა.

შეჯამება...

ღმერთის პატიება ყოველთვის მოიცავდა ჩვენს მოქმედებებს. ძველ აღთქმაში ადამიანებს მოეთხოვებოდათ მსხვერპლის გაღება. ახალ აღთქმაში იესომ გააკვირვა ხალხი და ასწავლა, რომ მათ სჭირდებოდათ სხვების პატიება - არაერთხელ. ახლა კი აქ, ჩვენ ვხედავთ, რომ ჩვენი საკუთარი (მძიმე) მონანიების სამუშაო არის ის, რაც ჩვენ ასევე უნდა მოვიტანოთ მარყუჟის დასახურავად.

ასე რომ, მთავარი ის არის, რომ არსებობს უფლის მიერ მიტევების ორი დონე: ჩვენი და მისი. უფალი ყოველთვის გვაპატიებს. (რაც თავად მას ეხება, ჩვენ არასოდეს არ ვპატიობთ.) მაგრამ ჩვენ რეალურად არ ვპატიობთ მანამ, სანამ არ გავაკეთებთ პროცესის ჩვენს ნაწილს; ეს არის ის, რაც საშუალებას აძლევს პატიებას მარყუჟის გარშემო შემოვა.

[ეს სტატია ადაპტირებულია აქ გამოსაყენებლად მეუფე ჯარედ ბასის 2023 წლის ნოემბრის პრეზენტაციიდან.]

279. 3. რამდენადაც ბოროტება მოშორორებულია იმდენადაა ის მიტევებული. საუკუნის შეცდომაა ფიქრი რომ ბოროტება მოშორებულია ადამიანისაგან და გაფდაგდებული როცა ის მიტევბულია; და რომ ადამიანის სიცოცხლის მდგომარეობა შეიძლება შეიცვალოს ერთ წუთში, საპირისპიროდაც კი; რომ ასეთნაირად ბოროტი ადამიანი შეიძება გახდეს კეთილი, მაშასადამე, იქნას აზიდული ჯოჯოხეთდან და გადაყვანილი ზეცაში და ეს ყველაფერი უფლის წყალობით; მაგრამ ვინც ასეთ ი რწმენით იკვებება და ასეთ აზრებით, საერთოდ არრ იცის რა არის ბოროტება და რა არის სიკეთე; არა აქვს არანაირიწარმოდგენ ადამიანის სიცოცხლის მდგომარეობაზე და საერთოდ არ იცის, რომ გრრძნობა ნებისთვის დამახასიათებელი არის მდგოამრეობის უბრლო ცვლილებები და ვარიაციები სულის სუფთა ორგანული სუბსტანციისა; რომ აზრები გაგებისათვის ნიშნადობლივი, არის უბრალო ცვლილელბები და ვაირიაციები ამ სუბსტანციის ფორმისა, ხოლო მეხსიერება – ამ ცვლილებების გაგრძელებული მდგომარეობა. ამ ცნობებით შეგვიძლია ნათლად დავინახოთ რო ბოროტება შეიძლება მოცილებული იყოს მხოლოდ თანდათანოობით და ცოდვების მიტევება არ არის მისი მოშორება. ყველაფერი ეს ნათქვამია შემოკლებით, მაგრამ როგორც დაუმტკიცებელი შეიძლება იყოს ცნობილი მაგრამ არა გაგებული; ხოლო გაუგებარი – როგორც ბორბალია რომელსაც ხელით ატრიალებენ. ამდენად ნათქვამი ქინება დამტკიცებული, ერთი მეირის მიყოლებით, იმ მიმდევრობით, როგორც ის წარმოგვიდგება. პირველი ის რომ საუკუნის შეცდომაა– ფიქრი რომ ბოროტება მოშორებული და გადაგდდებულიც კი როცა ის მიტევებულია. ყველანაირი ბოროტება, რომელშიც დაიბადა ადამიანი და რომელსაც ის აქტუალურად უყირს თავს, არ განცალკევდება ადამიანისაგან, მაგრამ შორდება იქამდე რომ არ ჩნდება – მე გავიგე ეს ზეციდან; აქამდე მე ვიყავიდ არწმუნებული, რომელშიც სამყაროს უმრავლესი ადამიანები არიან, რომ ბოროტება თუ მიტევებულია – გადაგდებულია, მობანილია და განწმენდილია, როგორრც სიბინძურეს იცილებენ წყლით სახიდან, მაგრამ ასე არ არის ბოროტების და ცოდვების შემთხვევაში, ეს ყვეალფერი რჩება და როცა მონანიების შემდეგ მიტევებულია, მხოლოდ ნაპირისკენაა გადაწეული; და მაშნ ის რაც ცენტრშია, რომელიც პირდაპირ თვალწინაა, ჩნდება დღის სინათლეზ, ხოლო ის რაც ნაპირებშია, გადაიცნავლებს ჩრდილში და ზოგჯერ ღამის ბინდბუნდშიც კი; და რადგანაც ბოროტება არ სცილდება არამედ მხოლოდ შორდება, ანუ გადაინაცვლებს ნაპირებისკენ და ადამიანი შეიძლება გადაყვანილი იქნას ცენტრიდან პერიფერიებისკენ ამიტომ შეიძლება მოხდეს, რომ ის დაუბრუნდეს თავის ბოროტება, რომელზეც ს ფიქრობს თთქოს მოცილებულია, სინამდვილეში ადამიანი ისეთია რო შეუძლია ერთი გრძნობიდან მეორეში გადავიდეს და ზოგჯერ საპირისპიროშც კი და ასეთნაირად ერთ ცენტრიდან მეორეში; ადამიანი სიყვარულისგ რძნობები ქმნიან ცენტრს დსანამ ისინი იმყოფებბიან მასში რადგან მაშინ ის ამ გრძნობების სიამოვნებასა და სინათლეშია. არიან ადამიანები რომელბიც სიკვიდილის შემდეგ უფლის მიერ ზეცაში არიან აზიდულნ იმიტომ რომ ცხოვრობდნენ კარგად, მაგრამ რომლებმაც თან წაიღეს რწმენა რომ ისინი ცოდვებისაგან სუფთაი არიან და მაშასადამე უდანაშაულონი. ისინი თავდაპირველად თავინთი რწმენის მიხედვით შემოსილნი იქნენ თეთრ ტანსაცმელში, რადგან თეთრი ტანსაცმელი აღნიშნავს ბოროტებისგან განწმენდილ მდგომარეობას, ხოლო შემდეგ ამქვეყნად ისინიი იწყებენ ფიქრს რომ ისინი თთქოსდა განბანილნი არიან ყველანაირი ბოროტებისგან და ამიტომაც არიან ვნობილნი, რომ ისინი ისეთი ცოდვილნი არ არიან როგორც სხვები და ეს შეიძლება ძნელად გამოიყოს სიამაყისგან და სხვების სიძულვილისგან თავის თავთან შედარებით; მაშინ რათა მათ ხელი ააღებინონ მათი გამოგონილი რმწენისგან გადაიგზავნებიან ისინი ზეციდან და თავსდებიან ისინი ბოროტებაში, რომელიც შეითვისეს ამქვეყნად; და ამავდროულად მათ აჩვენებენ რომ ისნი მემკვიდრეობით ბოროტებაში არიან რომელის შესახებაც ადრე არაფერი იცოდნენ; იმის აღიარებამდე რომ მათი ბოროტება მათგან მოცილებული კი არ არის, არამედ მხოლოდ დაცილებულია, რომ ასეთნაირად ისინი უწმინდურები არიან, რომ ისინი მხოლოდ ბოროტებები არიან და რომ მათ ააღებინებს ხელს ბოროტებაზე და ამყოფებს სიკეთეში, ხოლო მათ ხმოლოდ ეჩვენებათ რომ ამს თავისით აკეთებენ – შემდეგ ისინი უფლის მიერ ისევვ გადაიყვანებიან სასუფეველშ. მეორეც ის რომ საუკუნის შეცდომაა, თთქოსდა ადამიანის სიცოცხლის მდგომარეობა შეიძლება ერთ წუთში შიეცვბალოს და ასეთნაირად ბოროტი გადაიქცეს კეთლად, მაშასადამე გამოყვანილი იქნას ჯოჯოხეთდან მაშინვე გადაყვანილი სასუფეველში და ეს ყველფერი უშუალოდ უფლის წყალობით. ასე სცდებიან ისინი ვინც გულმოწყალებას აცალკევებს რწმენისგან და ხსნას მხოლოდ რწმენაშ ხედავენ, რადგან მათ წარმოუდგენიათ რომ მხოლოდ ფიქრი და სიტყვების წარმოთქმა, რომელბიც ამ რწმენას ეხება, თუკი ის დარწმუნებითა და ნდობითაა, ამართლებს მათ და გადაარჩენს; ბევრს ასევე იმედი აქვს რომ ეს ხდება ელვისებურად, თუ ადრე არა ადამიანის სიცოცხლის ბოლო წუთებში მაინც ასეთებს არ შუძლიათ სხვაგვარად გარდა იმისა რომ სჯეროდეთ რომ ადამიანის სიცოცხლის მდგომარეობა იცვლება ერთ წუთში და ადამიანი გადარჩება წყალობით; მაგრამ უფლის წყალობა რომ არ არის უშუალო და ადამიანს არ შეუძლია ბოროტიდან გადაიქცეს კეთილად ერთ წუთში და იყოს გამოყვანილი ჯოჯოხეთდან და გადაყვანილი სამოთხეში, სხვაგვარად,, თუ არა ღვთის განგების გამუდმებული ქმედებით, ადამიანის ბავშობიდან მისი სიცოცხლის ბოლომდე, გამოჩნდება ამ ტრაქტატის ბოლო პარაგრაფში; ოღონდ აღნიშნული იქნება რომ ღვთს განგების კანონებს ააჩნიათ გარდაქმნის მიზანი და ასეთნაირად ადამიანის ხსნა; მაშასადამე მისი მდგომარეობის გადატრიალებები ჯოჯოხეთური დაბადებინ საპირისპირიო ზეციურში, შეიძლება მოხდეს მხოლოდ თანდათანობით, იმისდა მიხედვით როგრო შორდება ადამიანი ბოროტებას და ბოროტების სიამოვნებას და გადადდის სიეკთეში და სიკეთის სიამოვნებაში. მესამეც ის რომ ვინც ასეთ რწმენას განიცდის საერტთოდ არ იცის, თუ რა არის ბოროტება და რა არის სიეკთე. სინამდვილეში მათ არ იციან რომ ბოროტება არის სიამოვნება გულისთქმისა მოიქცესდა იფიქროს ღმერთის წესრიგის წინააღმდეგ, ხოლო სიკეთე არის სიყვარულის სიამვნება მოიქცეს და იფიქროს ღვთის წესრიგის თანახმად; რომ ნირიადობით ჟინები შედიან თთეულ ბოროტებაში დაშეადგენენ მას და ამის მსგავსად მირიადობით სიყვარულის გრძნობები შედიან თთოეულ სიკეთეში და შეადგენენ მას; და რომ ადმაიანის შინაგანში ეს მირიაოდბით გულისთქმები ისეა გადაჯაჭვული ერთმანეთთან, რომ ერთ ბორროტება არ შეიძება შეიცვალოს, თუკი ა შეიცვლება ერთდროულად ყველა ვინც ეს არ იცის შეიძება ჰქონდეს რწმენა ანდა წარმოდგენა რომ ბოროტებაა, წარმოდგენილი ჩვენს წინაშე როგორც ერთეული, შეიძლება ადვილად გადაიხაროს და რომ სიკეთემ, რომელიც ჩვენს წინაშე ასევე ერთეულადაა წარმოდგენილი შიეძლება ჩაანაცვლოს ბოროტება. რადგან მათ არ იციან რა არის ბოროტება არც ის რა არის სიკეთე, ამიტომ მათ შეიძლება მხოლოდ სჯეროდეთ რომ ხსნა ხდება წუთში და რომ მოწყალება უშუალოა; მაგრამ ეს რომ ასე არ არის გამოჩნდება ამ ტრაქტატის ბოლო პარაგრაფში. მეოთხეც ის რომ მათ ვისაც სწამს რომ გადარჩენა ხდება ელვისებურად და რომ მოწყალება უშუალოა, ა რ იციან, რომ გრრძნობა რომელიც ნიშნანდობლივია ნებისათვის არიას მდგომარეობის უბრალო ცვლილებები სულის სუფთად ორგანული სუბსტანციისა. გაგების უნარისათვის ნიშანდობლივი აზრები რომ არის ამ სუბსტანციის ფორმების უბრალო ცვლილებები და ვაირიაციები ხოლო მეხსიერება არის ამ ცვლილებების და ვარიაციების გაგრძელებული მდგოამრეობები. ვინ აღიარებს გაგონების თანავე რომ გრძნობები და აზრები არსებობენ მოხლოდ ამ სუბსტანციებში და ფორმებში, რომელბიც არის სუბიექტები და რადგანაც ისინი არსებობენ ტვინში, არსებულში სუბსტანციებით და ფორმებით, ა იტომმაც იწოდებიან სუფთა ორგანულ ფორმბად? ვერცერთი რაციონალურად მოაზროვნე ადამიანი ავერ შეიკავებს თავს არ გაეცინოს მათ ფანტაზიებზე, ვინც გვთავაზობს რომ გრძნობები და აზრები არ არის სუბსტანციურ საგნებში, ერომ ეს წყვილი სახეშეცვლლილი სითბოთი და სინათლით, ჩNდებიან როგორც სახეები ჰაერში და ეთერში; მაშინ როცა აზრს არ შეუძლია არსებობა სუბსტანციური ფორმისგან განცალკევებით, ისე როგორც არ შეუძლია მხედველობას თავისი ფორმის გარეშე რომელიც არის თვალი, როგორც სმენას არ შეუძლია თავისი ფორმის გარეშე რომელიც არის ყური და როგორც გემოს, რომელიც არის ენა. განიხილე ტვინი და შენ დაიანხავ უვალავ სუბსტანციას და ბოჭკოს და დარაფერი მასში არ არის არაორგანიზებული. საკუთარი თვაკით დანახულზე უკეთესი მკიცებულება არსებობს? მაგრამ ისმის კითხვა რა არის გრძნობა დარა არის აზრი სუბსტანციურ სგნებში? ეს შეიძლება გამოყვანილი იქნას სხეულის ყველა ნაწილიდან და თითოეულიდან, თითეული განასზღვრულ ადგილას როლებიც ასრულებენ განსაზღვრულ საქმეს, ფორმების და მდგომარეობის დცვლილებებით და ვარიაციებით; ისინი რომ თთეული თავის ოპერაციას ასრულებს ნამდვილია: მუცელი თავისას, ნაწლავები თავისას, წელი, ღვიძლი, კუჭუკანა ჯირკვალი, ნაღველა – ყველა თავისას; და რომ ყველა ეს ქმედება მოძრავია შინაგანად, შნაგანად მოძრაობა ეს აარის ფორმების და მდგომარეობების ცვლილებებით და ვარიაციებით ომძრაობა. აქედან შეიძება დავინახოთ რომ სულის ორგანული სუბსტანციის ქმედება – მსგავსივე თვისებისაა იმ სხვაობით, რომ ორგანული სხეულის სუბსანციის ქმედება ბუნებრივია, სულისა – სულიერი; და რომ ერთც და მეორეც შესაბამისოდბით ადგენენ ერთს. არ შეიძლება თვალსაჩინოთთ ჩვენება როგორია სულის ორგანული სუბსტანციის მდგომაროების და ფორმების ცვლილებები და არიაციები, რომელბიც არის გერძნობები და აზრები; მაგრამ მიუხედავად ამისა მათი დანახვა როგორც სარკეშ შეიძება ფილტვების მდგომაროების მიხდვით, და ვარიაციებით, საუბარში და სიმღერაშ და შესაბამისობაც კი არსებობს, რადგან საუბრის და სიმღერის ხმები, ასევე ბგერის არტიკულაცია, რომეშიც არის მეტყველების სიტყვა და სიმღერის მოდულაცია ხდება ფიილტვებით. ბეგარა კი შეესაბამება გრძნობებს, ხოლო საუბარი – აზრებს; და ისინი იწარმოებიდან გრძნობით და აზრით და ეს ხდება ფილტვებში ორგანული სუბსტანციების მდგომაორებისა და ფორმის ცვლილებებით და ვარიაციებით და ფილტვებით, სასუნთქი ყელითა და ხორხით, შემდეგ ენით და ბოლოს ბაგეებით; პირველად ხმის მდგომაროების და ფორმის ცვლილებები და ვარიაციები ხდება ფილტვებშ, შემდეგ სასუნთ ყელშიდ ა ხორხშ, მესამედ ხორხის მიერ ხვრელში, მეთხედ ენაზე, მისი სასაზე ან კბილებზე დადებით, მეხუთედ ტუჩებზე, სხვადასხვა ფორმით; აქედან შეგვიძლია დაივნახოთ ორგანული ფორომებს მდგოამორეობების უბრალო ცვლილებები და ვარიაციები, თანდათან გაგრძელებულნი წარმოშობენ ბგერებს და მათ ატიკულაციას, რომელიც მეტყველებას და სიმღერას ეკუთვნის. ახლა რადგან ბგერა და მეტყველება არ იწარმოება სხვა არაფრით თუ არა მხოლოდ სულიტ გრძნობებით და აზრებით, რადგანაც მათთ არსებობენ ისინ ხოლო მათ გარეშე ვერ იარსებებდნენ რომ თავისუფლების გრძნობა არის ცვლილებები და ვარიაციები სუფთად ორგანულები, სულის სუბსტანციისა, ხოლო მიხვედრის აზრი – ამ სუბსტანციების ფორმების ცვლილებები და ვარიაციები. იმიტომ რომ გრძნობები და აზრები არის სულის ფორმის მდგომარეობის ცვილელებები, რომ მეხსიერება სხვა არაფერია თუ არა ამ ცვლილებების განხანგრძლივებული მდოგამრეობა; პ რადგან ორგანულ სუბსტანციებში მდგომარეობის ყველა ცვლილება და ვარიაცია ისეთია, რომ ერთხელ მიღებულნი ღვეულებაში რჩებიან, ; ასეთნაირად ფილტვები მიეჩვივნენ წარმოქმანან სხვადსასხვა ბგერები ყელში, მ მოახდინონ მათ ვარირება ხორხში, გამოხატონ ენით და სახეუცვალონ პირში; და როცა ეს ორგანული ნაწილები ამას აითვისებენ, მაშინ ეს ბგერები მათში უვლვე შეიძლება იქნას წარმოებული, ესს ცვლილებები და ვარიაციები, უსასრულოდ სრულყოფილია სულის ორგანულ ნაწილებში ვიდრე სხეულის ორგანულ ნაწილებში, ჩნას ღვთაებრივი სივაყრულის და ღვთაებრივი სიბრძნის შესახებ ტრაქტატიდან (199-204), სადაც ნაჩვენებია რომ ყველა სრულყოფილება იზრდება და მაღლდება ხარისხის და დონეების მიხედვით, ; ამის შესახე უფრო დაწვრილებით იქნება საუბარი ქვემოთ. (319).