რას ნიშნავს უფალს შენდობის თხოვნა?

ის ყოველთვის გვაპატიებს? ის ავტომატურად გვაპატიებს? თუ ის ამას აკეთებს, მაშინ რატომ იკითხავთ? და, მართლაც, რას ნიშნავს მისგან პატიება?

მოდით შევხედოთ რას ამბობს ბიბლია ამის შესახებ.

ერთი რამ არის ის, რომ ჩვენ გვეუბნებიან, რომ ვთხოვოთ უფლის პატიება. აქ არის ორი მაგალითი პასაჟი:

- "მაშინ მღვდელი დაწვავს მას სამსხვერპლოზე უფლისთვის ცეცხლოვანი შესაწირავის მიხედვით. გამოისყიდოს მღვდელი თავისი ცოდვისთვის, რომელიც ჩაიდინა და მიეტევება მას." (ლევიანნი4:35)

- "ასე რომ, ილოცეთ… და მოგვიტევე ჩვენი ვალები, როგორც ჩვენ ვაპატიებთ ჩვენს მოვალეებს." (მათე6:9-12)

მეორე, საკმაოდ ნათელია, რომ ჩვენ უნდა ვაპატიოთ, რომ აპატიოთ:

- "ვინაიდან თქვენ მიუტევებთ ადამიანებს მათ შეცოდებებს, თქვენი ზეციერი მამაც გაპატიებს თქვენ. (მათე6:14, 15)

- "და განრისხდა მისი ბატონი და გადასცა იგი მტანჯველებს, სანამ არ გადაიხდიდა ყველაფერს, რაც მას ეკუთვნოდა. ასე მოიქცევა ჩემი ზეციერი მამაც, თუ თითოეული თქვენგანი გულით არ აპატიებს თავის ძმას შეცოდებებს."მათე18:34, 35)

- "ნუ განიკითხავთ და არ განიკითხებით. ნუ დაგმობ და არ დაგმო. აპატიე და მოგეტევება“ (ლუკა6:37)

მესამე, ჩვენ ვხედავთ, რომ უფალი მზად არის აპატიოს:

- "რადგან შენ ხარ, უფალო, კეთილი ხარ და მზად ხარ შენდობისთვის და უხვად მოწყალებით ყველა, ვინც მოგმართავს." (ფსალმუნი86:5)

- "ამიტომ გეუბნებით თქვენ: მიეტევება მისი ცოდვები, რომლებიც ბევრია, რადგან ძალიან უყვარდა. მაგრამ ვისაც ცოტა ეპატიება, მას ცოტა უყვარს“ (ლუკა7:47)

- "და როცა დაიწყო ანგარიშების გასწორება, მიიყვანეს ერთი, რომელიც ათი ათასი ტალანტი ემართა... მაშინ იმ მსახურის ბატონი თანაგრძნობით განიცადა, გაათავისუფლა იგი და აპატია ვალი“ (მათე18:24, 27)

- "და როცა მივიდნენ იმ ადგილას, რომელსაც გოლგოთა ჰქვია, ჯვარს აცვეს იგი და დამნაშავენი, ერთი მარჯვნიდან და მეორე მარცხნივ. მაშინ იესომ თქვა: „მამაო, მიუტევე მათ, რადგან არ იციან, რას აკეთებენ“ (ლუკა23:33, 34)

აქ არის რამდენიმე ახალი ეკლესიის სწავლება, რომელიც ეფუძნება ამ ბიბლიურ მონაკვეთებს.

1. უფალი არ ინახავს წიგნს (რაც კარგი ამბავია ყველა ჩვენგანისთვის!). იხილეთ ეს ნაწყვეტი "ჭეშმარიტი ქრისტიანული რელიგიიდან":

„უფალი, თავადაც მოწყალეა, ყველას მიუტევებს ცოდვებს და არც ერთ მათგანს არ აკავებს ადამიანს, რადგან უფალი ამბობს: „არ იციან, რას აკეთებენ“ (მაგრამ ეს არ ნიშნავს ცოდვებს. გააუქმეს); რადგან პეტრემ ჰკითხა, რამდენჯერ უნდა ეპატიებინა ძმას მისი შეურაცხყოფა, თუ არა შვიდჯერ, უფალმა თქვა: „მე გეუბნებით არა შვიდჯერ, არამედ სამოცდაათჯერ შვიდჯერ“. (მათე18:21-22). რას არ გააკეთებს უფალი?" (ნამდვილი ქრისტიანული რელიგია539)

2. პატიება პროცესია. თქვენ შეგიძლიათ იფიქროთ, როგორც მარყუჟი. არსებობს ორი ეტაპი: „მიტევების სურვილი“ და „მიტევების მოსვლა“. ეს კარგად არის აღწერილი შვედენბორგის ორი საღვთისმეტყველო ნაშრომის შემდეგ ნაწყვეტებში:

„ეკლესიაში უმრავლესობა ფიქრობს, რომ ცოდვების მიტევება გულისხმობს მათ გაწმენდას და ჩამორეცხვას, ისევე როგორც ჭუჭყის მოცილებას წყლით, და რომ მიტევების შემდეგ ადამიანები სუფთად და წმინდად მიდიან. ეს იდეა განსაკუთრებით სუფევს მათთან, ვინც მთელ ხსნას მიაწერს. მხოლოდ რწმენა.მაგრამ იცოდეთ, რომ ცოდვების მიტევების ვითარება სრულიად განსხვავებულია ამისგან. თავად უფალი აპატიებს ყველას ცოდვებს, მაგრამ ისინი არ მოდიან მის პატიებაზე, თუ ადამიანი გულწრფელად არ მოინანიებს, თავს იკავებს ბოროტებისგან. და ამის შემდეგ ეწევა რწმენითა და ქველმოქმედებით ცხოვრებას, ასე აკეთებს სიცოცხლის ბოლომდე. როდესაც ეს მოხდება, ადამიანი იღებს სულიერ სიცოცხლეს უფლისაგან, რომელსაც ახალი სიცოცხლე ჰქვია. მაშინ როცა ამ ახალი ცხოვრებით შეხედავს თავის ბოროტებას. ყოფილ ცხოვრებას, შორდება მათ და ეზიზღება, პირველად აპატიეს მისი ბოროტება, რადგან ადამიანი ახლა უფლის მიერ არის შენარჩუნებული ჭეშმარიტებაში და სიკეთის ფორმებში და თავს იკავებს ბოროტებისგან. ეს გვიჩვენებს, რა არის ცოდვების მიტევება. არის და რომ ეს არ შეიძლება მოხდეს არც ერთ საათში და არც ერთ წელიწადში“. (არკანა კოელესტია 9014:3)

"ეპოქის კიდევ ერთი შეცდომაა ვივარაუდოთ, რომ როდესაც ცოდვები ეპატიებათ, ისინი ასევე განადგურდებიან... თუმცა, როდესაც ეს წინადადება შემოტრიალდება, ის ხდება ჭეშმარიტება, კერძოდ, როდესაც ცოდვები განადგურდება, ისინიც ეპატიებათ. რადგან მონანიება წინ უსწრებს შენდობას და სინანულის გარდა პატიება არ არსებობს... უფალი აპატიებს ყველა ადამიანს ცოდვებს. ის არ ადანაშაულებს და არ ადანაშაულებს. მაგრამ მას არ შეუძლია ამ ცოდვების აღება, გარდა მისი ღვთიური განგებულების კანონების შესაბამისად. ”ღვთიური სწავლება280)

3. ჩვენ არ გვჭირდება ლოცვა პატიებისთვის. (მოიცადე, რა?) ეს საინტერესოა. უფლის ლოცვაში, რომელსაც იესო ასწავლიდა, ჩვენ ვლოცულობთ პატიებისთვის. მაგრამ წაიკითხეთ ეს ნაწყვეტი "ჭეშმარიტი ქრისტიანული რელიგიიდან":

„თვითშემოწმების შემდეგ ერთს ეკისრება ორი ვალდებულება: ლოცვა და აღსარება. ლოცვა უნდა იყოს იმისთვის, რომ უფალმა შეიწყალოს, მიანიჭოს ძალა, წინააღმდეგობა გაუწიოს ბოროტებას, რომელიც მოინანია და მიაწოდოს მიდრეკილება და სიყვარული სიკეთის კეთებისკენ. რადგან მის გარეშე ადამიანი ვერაფერს გააკეთებს (იოანე15:5)…. არსებობს ორი მიზეზი, რის გამოც არ უნდა მოხდეს ლოცვა უფლის წინაშე ცოდვების მიტევებისთვის. ჯერ ერთი, იმიტომ, რომ ცოდვები არ იწმინდება, არამედ იშლება; და ეს ხდება მაშინ, როდესაც ადამიანი შემდგომში თავს იკავებს მათგან და იწყებს ახალ ცხოვრებას. რამეთუ უთვალავი ლტოლვაა მიჯაჭვული, როგორც მტევანი ყოველი ბოროტების გარშემო; მათი წაღება არ შეიძლება მყისიერად, მაგრამ მხოლოდ ერთი მეორის მიყოლებით, რადგან ადამიანი საკუთარ თავს აძლევს რეფორმას და რეგენერაციას. მეორე მიზეზი ის არის, რომ უფალი, თავადაც მოწყალეა, ყველას მიუტევებს ცოდვებს და არც ერთ მათგანს არ აკავებს ადამიანს“.ნამდვილი ქრისტიანული რელიგია539)

მაშ, რისთვის უნდა ვილოცოთ? წერტილი საკმაოდ დახვეწილია. რასაც მე ვხედავ ზემოთ მოცემულ მონაკვეთში არის ის, რომ ჩვენ არ გვჭირდება ლოცვა პატიებისთვის, თავისთავად, როგორც მონანიების პროცესის ნაწილი, რადგან ამ პროცესის განმავლობაში ჩვენ უკვე ვლოცულობდით წყალობისთვის და უკეთესობისკენ. ეს არის ის, რასაც ჩვენ ნამდვილად ვითხოვთ, როდესაც ვლოცულობთ პატიებისთვის. უფლისგან შეწყალების თხოვნა გარეგნობის მიხედვით მოქმედებს. ეს სასარგებლო სავარჯიშოა, რის გამოც უფალი ბრძანებს მას სიტყვის ასოებით, მაგრამ უფრო ღრმა სიმართლე ის არის, რომ ჩვენ არასოდეს არაფერი გვიპატიებია მის თვალში და რეალურად მოვალთ თუ არა პატიებას, ეს ჩვენზეა დამოკიდებული. , ის არა.

შეჯამება...

ღმერთის პატიება ყოველთვის მოიცავდა ჩვენს მოქმედებებს. ძველ აღთქმაში ადამიანებს მოეთხოვებოდათ მსხვერპლის გაღება. ახალ აღთქმაში იესომ გააკვირვა ხალხი და ასწავლა, რომ მათ სჭირდებოდათ სხვების პატიება - არაერთხელ. ახლა კი აქ, ჩვენ ვხედავთ, რომ ჩვენი საკუთარი (მძიმე) მონანიების სამუშაო არის ის, რაც ჩვენ ასევე უნდა მოვიტანოთ მარყუჟის დასახურავად.

ასე რომ, მთავარი ის არის, რომ არსებობს უფლის მიერ მიტევების ორი დონე: ჩვენი და მისი. უფალი ყოველთვის გვაპატიებს. (რაც თავად მას ეხება, ჩვენ არასოდეს არ ვპატიობთ.) მაგრამ ჩვენ რეალურად არ ვპატიობთ მანამ, სანამ არ გავაკეთებთ პროცესის ჩვენს ნაწილს; ეს არის ის, რაც საშუალებას აძლევს პატიებას მარყუჟის გარშემო შემოვა.

[ეს სტატია ადაპტირებულია აქ გამოსაყენებლად მეუფე ჯარედ ბასის 2023 წლის ნოემბრის პრეზენტაციიდან.]

9013. 'To kill him with guile' means consequent malice intent on depriving the neighbour of eternal life. This is clear from the meaning of 'killing' as taking faith and charity away from one's neighbour and so depriving him of spiritual life, which is eternal life, dealt with in 6767, 8902; and from the meaning of 'guile' as malice owing to prior thought or premeditation by the will, that is, owing to set purpose. Evil deeds are performed as a result either of enmity, or of hatred, or of vengeance; and they are performed with guile or without guile. But those performed with guile are the worst because guile is like a poison which is infectious and destroys with hellish consumption; for it spreads through the entire mind, right through to its inmost recesses. The reason why is that a person full of guile has his mind on evil. He feeds and delights his understanding with it, and in so doing he destroys everything which is human, that is, which composes life belonging to the good of faith and of charity.

[2] Those who use guile while in the world to ensnare their neighbour in regard to worldly and earthly affairs use guile in the next life to ensnare their neighbour in regard to spiritual and celestial matters. And because they do it in a secret way they are banished to the hells behind the back, to a depth in keeping with the malevolence and harmfulness of their guile, and so are separated from those who are in front. These in front are called spirits, but those behind the back are called genii, 5035, 5977, 8593, 8622, 8625. Genii are not allowed near men as spirits are. For they enter affections belonging to the will, by acting in opposition to the good of love and charity, in so surreptitious a manner that it cannot possibly be detected; and in that way they destroy the truth of faith. In their own hells they place themselves out of sight to their companions; for those who have acted in concealment in the world can place themselves out of sight in the next life. When they make their appearance they look to one another like human beings; but when angels examine them they look like serpents. For they have the nature of serpents, and what goes out of them is like poison, indeed is spiritual poison.

[3] For this reason 'poison' in the Word means guile, and 'poisonous serpents', such as asps, adders, or vipers, means people full of guile, as in David,

In heart you work perversities. Their poison is like the poison of a serpent, like that of the deaf asp. Psalms 58:2, 4.

In the same author,

They think evil things in their heart. They make their tongue sharp, like a serpent; the poison of an asp is under their lips. Psalms 140:2-3.

In Isaiah,

They lay eggs of the asp, and weave spider's webs; he who eats from their eggs dies, and when anyone presses it out a viper is hatched. Isaiah 59:5.

In Job,

He will suck the poison of asps, the tongue of a viper will kill him. Job 20:16.

In Moses,

Their wine is the poison of dragons, and the cruel gall of asps. Deuteronomy 32:33.

In Matthew,

Woe to you, scribes and Pharisees, hypocrites! How, O serpents, brood of vipers, will you escape the judgement of Gehenna? Matthew 23:29, 33.

[4] Guile is called hypocrisy when people speak in godly ways but are ungodly at heart, or when they have charity on their lips but hatred in their heart, or when they express innocence on their face and in their gestures but have cruelty in their soul and breast; consequently they are those who use innocence, charity, or godliness to deceive. It is they who are meant in the internal sense by 'serpents' and 'vipers', because when such people, as stated above, are examined in the light of heaven by angels they look like serpents and also vipers. They are those who conceal evils under truths, that is, who with guile twist truths in order to perform evil deeds; for they hide poison under their teeth, so to speak, and kill by means of it.

[5] But those who are led by the Lord, believing what is true and leading a good life, cannot suffer injury from their poisons, since they live in light received from the Lord, and in that light those full of guile are seen as serpents and their guile as poison. Their preservation by the Lord is meant by the Lord's words to His disciples,

Behold, I give you the power to trample on serpents and scorpions. Luke 10:19.

In Mark,

These signs will follow believers: They will take up serpents; and if they drink anything deadly it will not hurt them. Mark 16:17-18.

And in Isaiah,

A suckling will play over the viper's hole. Isaiah 11:8.

[6] People inwardly corrupted with spiritual guile, that is, with hypocrisy, are the ones who are meant by those speaking against the Holy Spirit, for whom there is no forgiveness, in Matthew,

I say to you, Every sin and blasphemy will be forgiven people, but the blasphemy of the Spirit will not be forgiven people. Indeed if anyone speaks a word against the Son of Man, it will be forgiven him; but he who speaks against the Holy Spirit, it will not be forgiven him, either in this age or in the one to come. Either make the tree good and its fruit good, or make the tree bad and its fruit bad. O brood of vipers, how can you speak good when you are evil? Matthew 12:31-34.

'Speaking a word against the Holy Spirit' means speaking well of things that belong to the Lord, to His kingdom and Church, and also to the Word, but thinking ill of them; and doing well in respect of them while desiring what is ill. For falsity then lies hidden within the truths they speak, and evil in the good deeds they perform, which is the hidden poison. This is why they are called 'a brood of vipers'.

[7] In the next life an evil person is allowed to speak what is evil and also false, but not what is good and true, because all there are impelled to speak from the heart and not to have a divided mind. Those who do other than that are separated from the rest and hidden away in hells from which they can never come out. The fact that people such as these are meant by those speaking a word against the Holy Spirit is clear from the Lord's words there, 'Either make the tree good and its fruit good, or make the tree bad and its fruit bad. How can you speak good when you are evil?' The Holy Spirit is Divine Truth emanating from the Lord, thus that which is holy and Divine, which is thereby blasphemed and profaned on an inward level.

[8] The reason why such blasphemy is not forgiven them is that hypocrisy or guile involving things that are holy and Divine corrupts a person inwardly and destroys everything of spiritual life with him, as stated above, at length so completely that there is no soundness anywhere in him. For the forgiveness of sins consists in evil being separated from good and cast away to the sides, 8393. But this cannot be done for someone with whom all good has been destroyed; and this is why it says, 'It will not be forgiven him, either in this age or in the one to come'. These are also the kind of people who are meant by the one who was not wearing a wedding garment, who was bound hand and foot and cast into outer darkness, Matthew 22:11-13; see 2132.

[9] The fact that 'guile' in the Word is hypocrisy is clear from the following places: In Jeremiah,

Take heed, a man of his companion, and put no trust in any brother, for every brother supplants wholly. They deceive, a man with his companion, and do not speak the truth; they have taught their tongue to speak a lie. Your habitation is in the midst of guile; on account of guile they have refused to know Me, said Jehovah. Jeremiah 9:4-6.

In David,

You will destroy those speaking a lie; Jehovah abhors the man of blood ¹ and guile. Psalms 5:6.

In the same author,

Blessed is the person to whom Jehovah does not impute iniquity; only let there be no guile in his spirit. Psalms 32:2.

In the same author,

Deliver my soul from lying lips, from a guileful tongue. ² Psalms 120:2.

Like examples occur in Psalms 52:4; Psalms 109:2.

სქოლიოები: