რამდენად გვაქვს ჩვენი სულიერი ხელახალი დაბადების უფლება?

მოკლედ: ბევრი. საბოლოო ჯამში, ჩვენ ვწყვეტთ.

მოქმედების ძალა ერთგვარად ელექტრულ წრედში არსებულ ძალას ჰგავს. ის უფლისგან მოდის და ეს არის ძალა, რომელმაც შექმნა ყველაფერი, მათ შორის მოქმედების ძალა, რომელიც ყველა ცოცხალ არსებას აქვს. ჩვენ მასში ვართ ჩართული, ამიტომ შეგვიძლია საქმეების კეთება.

რა განსაზღვრავს, რას ვაკეთებთ იმ ძალით, რომელსაც ვეყრდნობით? ჩვენ გვაქვს ორი „უნარი“: ჩვენი ნება და ჩვენი გაგება. ისინი ერთად მუშაობენ. ორივე საინტერესო ნაზავია.

თქვენ შეგიძლიათ ნახოთ ეს ორი უნარი ცხოველებში. მათი ნების ნაწილი - რაც მათ სურთ, უყვართ და აქვთ განზრახვა - ინსტინქტურია. ის ჩანერგილია. და გარკვეულწილად მისი ფორმირება ან გაწვრთნა შესაძლებელია. ის, რაც მათ უყვართ, შეიძლება შეიცვალოს, სულ მცირე, გარკვეულწილად, უმაღლეს ცხოველებში. მათი გაგებაც იზრდება ინსტინქტური ცოდნის საფუძველზე, შეძენილი ცოდნის მარაგამდე. ძაღლები სიყვარულს უვითარებენ თავიანთი პატრონების მიმართ და სწავლობენ სიტყვებს, როგორიცაა „ქუქი“, „სიარული“, „მანქანა“, „ჯდომა“ და ა.შ.

ადამიანებში ამ უნარებში დისკრეტული ნახტომია. ჩვენი სულიერი ცხოვრება ფიზიკურ ცხოვრებასთან არის გადაჯაჭვული. ჩვენ „სულიერი ძალის“ წრედში ვართ ჩართულნი. ჩვენ უკვდავი სულები გვაქვს. ჩვენ სასრულები ვართ, მაგრამ ღვთის ხატად და მსგავსად ვართ შექმნილნი.

გამოწვევა ის არის, რომ სულიერ ძალასთან ერთად მოდის სულიერი პასუხისმგებლობაც. როდესაც ვიბადებით, თითოეულ ჩვენგანს გვაქვს საკუთარი „პიროვნება“, ნებისყოფისა და გაგების უნიკალური ნაზავი - ის, რაც გვიყვარს და ის, რაც გვესმის. ახალშობილ ჩვილებში ამ ყველაფრის უმეტესობა ჯერ კიდევ მშვიდი, პოტენციური, განუვითარებელია. მაგრამ ჩვენ გვიყვარს ჩვენი დედები და მამები, რძე, სითბო და უსაფრთხოება, და გვესმის, როგორ ვკვებოთ და როგორ მივიპყროთ ყურადღება.

შემდეგ, როცა ვიზრდებით, ბევრ რამეს ვსწავლობთ და ჩვენი სიყვარული ყალიბდება. დიდი დრო არ სჭირდება „საშინელ ორეულებამდე“ მისვლას, სადაც საქმეების „ჩემი გზით“ კეთება ჩვეულებრივი რამ არის.

რამდენად გვაქვს თავისუფალი ნება?

ახალქრისტიანულ სწავლებაში, ჩვენი თავისუფალი ნება აღორძინებაში - სულიერი აღორძინებისა და ტრანსფორმაციის პროცესში - მნიშვნელოვანია... მაგრამ ყოველთვის უფლის ძალასთან ერთად. უფალი მოგვიწოდებს მონანიებისა და ახალი ცხოვრების წესისკენ, როგორც ეს ჩანს უფლის მოწოდებაში მონანიებისა და სახარების რწმენისკენ (მარკოზი1:15). ახალი ქრისტიანული დოქტრინები კიდევ უფრო განმარტავს, რომ მიუხედავად იმისა, რომ ჭეშმარიტი აღორძინების ძალა მხოლოდ უფლისგან მოდის, თითოეულმა ადამიანმა აქტიურად უნდა ითანამშრომლოს მონანიების, ბოროტების, როგორც ცოდვების, თავიდან აცილებისა და ჭეშმარიტების შესაბამისად ცხოვრების სწრაფვის გზით (ნამდვილი ქრისტიანული რელიგია330, ღვთიური სწავლება148-151).

უფალი გვაძლევს ყველა საშუალებას - ჭეშმარიტებებს, სიკეთის სურვილებს და სულიერ ძალას - მაგრამ ჩვენ გვაქვს თავისუფლება, ავირჩიოთ, მივიღოთ თუ არა, ვუპასუხოთ თუ არა და ვიმოქმედოთ თუ არა. ჩვენ უნდა მოვამზადოთ გზა, გავასწოროთ ბილიკები და მოვაშოროთ დაბრკოლებები, მაგრამ სულიერი ცხოვრებისთვის განწმენდა, განკურნება და გაძლიერება უფლის საქმეა ჩვენში (ლუკა4:18-19, არკანა კოლესტია8388, 8393). ეს ასახავს იმ მაგალითებს, როდესაც ადამიანები უფალს განკურნებისთვის მიმართავდნენ; მათი ინიციატივა აუცილებელი იყო, მაგრამ თავად განკურნება მისგან მოდიოდა.

აღორძინება პარტნიორობაა. ჩვენი თავისუფალი არჩევანი უფლისკენ მიმართვის, ბოროტების წინააღმდეგობის გაწევისა და ჭეშმარიტებით ცხოვრების თავისუფლად არჩევანშია, მაგრამ ჩვენი შინაგანი ცხოვრების ტრანსფორმაცია მოდის უფლისგან, რომელიც ჩვენში და ჩვენთან ერთად მოქმედებს, მხოლოდ ჩვენი ნებაყოფლობითი თანამშრომლობით (ღვთიური სიყვარული და სიბრძნე114, ღვთიური სწავლება99). კარის გაღების - ჩამრთველის - ძალაც კი უფლისგან მოდის.

ჩვენ ვიღებთ გადაწყვეტილებას, ვაჭერთ ძალას, ვაჭერთ ჩამრთველს და უფალი შემოდის. მაგრამ ჩვენ არასტაბილურები ვართ. რამდენიმე წუთის შემდეგ ჩვენი ეგოიზმი ისევ აკონტროლებს სიტუაციას და ჩვენ ვხურავთ კარს. შემდეგ კი რაღაც ჩვენი ბუნების უკეთეს ნაწილში გადაგვიყვანს და ჩვენ ისევ ვაღებთ მას. წინ და უკან, ისევ და ისევ. თანდათანობით, დროთა განმავლობაში, ჩვენ გვაქვს გრძელვადიანი ტენდენცია სიკეთისკენ ან ბოროტებისკენ და ჩვენი მმართველი სიყვარული უფრო და უფრო ფესვგადგმული ხდება. მაგრამ მაშინაც კი, თუ ბოროტებისკენ ვიხრებით, ჩვენი ცხოვრების შეცვლის ძალა მაინც არსებობს, ჩვენთვის ხელმისაწვდომი, თუ მას ხელს მივწვდებით.

„აჰა, კართან ვდგავარ და ვაკაკუნებ: თუ ვინმე მოისმენს ჩემს ხმას და გამიღებს კარს, შევალ მასთან და ვივახშმებ მასთან და ის ჩემთან“. გამოცხადება3:20.

330. We said that in so far as a person shuns evils, so far does he will good actions. The reason is that evil and good are opposites; for evils come from hell, and what is good from heaven. So to the extent that hell, that is, evil, is removed, to that extent does heaven approach and so far does a person have good in view. The truth of this is made quite plain by eight of the Ten Commandments considered in the light of this. Thus (i) in so far as anyone does not worship other gods, so far does he worship the true God. (ii) In so far as anyone does not take the name of God in vain, so far does he love what comes from God. (iii) In so far as anyone does not wish to commit murder and act out of hatred or revenge, so far does he wish his neighbour well. (iv) In so far as anyone does not wish to commit adultery, so far does he wish to live chastely with his wife. (v) In so far as anyone does not wish to steal, so far does he practise honest conduct. (vi) In so far as anyone does not wish to bear false witness, so far does he wish to think the truth and speak it. (vii and viii) In so far as anyone does not covet what is his neighbour's, so far does he wish his neighbour the enjoyment of what is his.

This proves that the Ten Commandments contain everything to do with love for God and love towards the neighbour. This is why Paul says:

He who loves another has fulfilled the law. For the commandments, You are not to commit adultery, you are not to commit murder, you are not to steal, you are not to bear false witness, you are not to covet, and any other commandment there may be, these are all summed up in this phrase, You are to love your neighbour as yourself. Charity does not do evil to the neighbour; therefore charity is the fulfilment of the law, Romans 13:8-10.

To these must be added two rules intended for the new church: (i) No one can of himself shun evils as sins, and do good actions which are good in God's sight; but in so far as anyone shuns evils as sins, so far does he do good actions, not of himself, but from the Lord. (ii) A person should shun evils as sins, and fight against them as if of himself. If anyone shuns evils for any other reason than because they are sins, he is not shunning them, but merely ensuring that they are not visible to the eyes of the world.