თავი 17.

---

ზეცის ხედები

---

1. და ექვსი დღის შემდეგ აიყვანა იესომ პეტრე, იაკობი და მისი ძმა იოანე, და წამოიყვანა ისინი მაღალ მთაზე ცალკე.

2. და გარდაიქმნა მათ წინაშე; და მისი სახე ანათებდა, როგორც მზე, და მისი სამოსი გახდა თეთრი, როგორც ნათელი.

3. და აჰა, იხილეს მათ მოსე და ელია, რომელბიც ელაპარაკებოდნენ მას.

4. მიუგო პეტრემ და უთხრა იესოს: „უფალო, კარგია ჩვენთვის აქ ყოფნა; თუ გნებავთ, აქ გავაკეთოთ სამი კარავი: ერთი შენთვის, ერთი მოსესთვის და ერთი ელიასთვის”.

5. სანამ ის ჯერ კიდევ ლაპარაკობდა, აჰა, განათებული ღრუბელი დაჩრდილა მათ; და აჰა, ღრუბლიდან გაისმა ხმა, რომელიც ამბობდა: „ეს არის ჩემი საყვარელი ძე, რომელიც მომეწონა; მოუსმინეთ მას."

6. მოწაფეებმა კი, როცა გაიგონეს, პირქვე დაემხო და ძალიან შეშინდა.

7. და მოსული იესო შეეხო მათ და უთხრა: ადექით და ნუ გეშინიათ.

8. და აიღეს თვალები და ვერავინ იხილეს, გარდა იესოსა.

---

წინა ეპიზოდის დასასრულს იესომ დაჰპირდა, რომ „აქ დგანან ზოგიერთები, რომლებიც სიკვდილს არ გემოს, სანამ არ იხილავენ კაცის ძეს თავის სასუფეველში მომავალს“. ამ მომდევნო ეპიზოდში ის ასრულებს თავის დაპირებას - მაგრამ არა ისე, როგორც მოწაფეები ელოდნენ. სანამ ისინი ფიქრობენ ბუნებრივ სამეფოზე ტახტებით, იმპერიული სტატუსით და პოლიტიკური ძალაუფლებით, იესო ამზადებს მათ სულიერი სამეფოსთვის, რომელიც იმართება ღვთაებრივი ჭეშმარიტებით და სავსეა ღვთაებრივი სიყვარულით. ამ მომდევნო ეპიზოდში იესო თავის რამდენიმე მოწაფეს ათვალიერებს ამ სამეფოს შესახებ.

ამ განსაკუთრებული პრივილეგიისთვის არჩეული მოწაფეები არიან პეტრე, იაკობი და იოანე. ტოვებს ფილიპეს კესარიას, რომელიც მდებარეობს ჰერმონის მთის ძირში, იესომ წაიყვანა ეს სამი მოწაფე ამ მთის წვერზე და იქ გამოუცხადა მათ: „ექვსი დღის შემდეგ წაიყვანა იესომ პეტრე, იაკობი და მისი ძმა იოანე. აიყვანეს ისინი თავისთავად მაღალ მთაზე და გარდაიქმნა მათ წინაშე. მისი სახე მზესავით ანათებდა და მისი ტანსაცმელი შუქივით თეთრი გახდა“ (17:1-2). ¹

მთის მწვერვალის ეს მომენტი, რომელიც ცნობილია როგორც „ფერისცვალება“, არის სულიერი შესრულება იმისა, რასაც იესო დაჰპირდა წინა ეპიზოდის ბოლოს, ეს არის „კაცის ძე, რომელიც მოვა თავის სასუფეველში“. ეს არის სურათი იმისა, თუ როგორია ყოფნა ღვთაებრივი ჭეშმარიტების („ძე კაცის“) თანდასწრებით, როცა ის სიტყვიდან გამოდის. სიტყვები „მისი სახე მზესავით ბრწყინავდა“ არის ღვთის სიყვარულის გამოსახულება და „მისი სამოსი ნათელივით თეთრი გახდა“ არის ჭეშმარიტების გამოსახულება, რომელიც ანათებს ამ სიყვარულიდან. სწორედ ასეთ მომენტებში იძლევა ეჭვები სიტყვის ღვთაებრიობაში და უფლის ღვთაებრიობაში. იესოს ღვთაებრიობის ჭეშმარიტება ანათებს ესაიას წინასწარმეტყველების შესრულებას: „იმ დღეს ... მზის შუქი იქნება როგორც შვიდი დღის შუქი“ (ესაია30:26).

ღვთაებრიობის ეს მზერა ეძლევა ყველას, ვინც განიცდის ცდუნების ბრძოლას. ეს ენიჭება ყველას, ვინც ნებით დადებს სიცოცხლეს სიყვარულისა და სიბრძნის სამსახურში და ამიტომ იპოვის თავის სიცოცხლეს. სიტყვაში ცდუნების შრომა წარმოდგენილია რიცხვით „ექვსი“. როგორც წერია: „ექვსი დღე იმუშავე და შეასრულე მთელი შენი საქმე, მეშვიდე კი შაბათია“ (გამოსვლა20:9). და როდესაც ეს ეპიზოდი იწყება, ჩვენ ვკითხულობთ: „ექვსი დღის შემდეგ იესომ წაიყვანა პეტრე, იაკობი და იოანე, მისი ძმა, და წამოიყვანა ისინი მაღალ მთაზე“. ²

წინა ეპიზოდებში იესო თავის მოწაფეებს ასწავლიდა ცდუნების აუცილებლობის შესახებ და ამზადებდა მათ ამისთვის. თავად იესოს მოუწევს იერუსალიმში წასვლა და მრავალი ტანჯვა, სანამ ის კვლავ აღდგება. ანალოგიურად, ჩვენც უნდა გავიაროთ ცდუნებები, რათა ჩვენი ქვედა ბუნება დაიმდაბლოს და ჩვენი უმაღლესი ბუნება „აღმზარდოს“. ეს არის ბრძოლები, რომლებიც გვაძლევს შესაძლებლობას თავი დავანებოთ ჩვენს ეგოისტურ საზრუნავს. მიუხედავად იმისა, რომ ბრძოლა შეიძლება იყოს რთული და შრომატევადი, მას მივყავართ მთის მწვერვალებამდე. წმინდა წერილის ენაზე ეს პიკის გამოცდილება აღწერილია, როგორც „იესოსთან ერთად მაღალ მთაზე ყოფნა“.

როდესაც იესომ უთხრა თავის მოწაფეებს, რომ ზოგიერთ მათგანს „სიკვდილის გემო არ ექნება“ სანამ არ დაინახავდნენ მის სასუფეველში მომავალს, მათ ვერ იცოდნენ, რომ ის გულისხმობდა პეტრეს, იაკობსა და იოანეს. მაშასადამე, ჩნდება კითხვა, რატომ შეირჩა ეს სამი და არა სხვები? ეს იმიტომ იყო, რომ ისინი სპეციალურად სარგებლობდნენ? ან იქნებ ეს იმის გამო იყო, რასაც ისინი წარმოადგენდნენ? როგორც უკვე აღვნიშნეთ, ყოველი მოწაფე წარმოადგენს კონკრეტულ სულიერ პრინციპს. ამ შემთხვევაში პეტრე, იაკობი და იოანე წარმოადგენენ ჩვენი გამოღვიძების სულიერი ცხოვრების სამ მთავარ პრინციპს: პეტრე წარმოადგენს რწმენის პრინციპს; ჯეიმსი წარმოადგენს ქველმოქმედების პრინციპს; ხოლო იოანე, რომელიც იაკობის ძმაა, წარმოადგენს ქველმოქმედებას - ეს არის სასარგებლო მსახურება სხვებისთვის. გაითვალისწინეთ, რამდენად მჭიდრო კავშირშია ქველმოქმედება და ქველმოქმედება: ისინი ძმები არიან. ვინაიდან ეს არის ჩვენი სულიერი ცხოვრების სამი ძირითადი პრინციპი, ისინი აღწერილია, როგორც ყველა დანარჩენისგან განცალკევებული: „თვითონ აღამაღლა ისინი მაღალ მთაზე“. ³

იესო ახლა იწყებს კიდევ ერთი დიდი სასწაულის შესრულებას. დროებით აშორებს მათ სხეულისა და სამყაროს საზრუნავებისგან, ის უხსნის მათ სულიერ მხედველობას, რათა მათ დაინახონ ზეციური რამ. ⁴ ჩვენც ზოგჯერ გვეძლევა ზეცის დაუმუშავებელი ხედვა, რათა შთაგონებული ვიყოთ ჩვენი მოგზაურობის გასაგრძელებლად. ამ შემთხვევაში პეტრე, იაკობი და იოანე ამაღლებულ სულიერ მდგომარეობაში არიან მოყვანილი, რადგან იესოს სურს მოამზადოს ისინი და გააძლიეროს ისინი იმ ცდუნებებისთვის, რომლებსაც ისინი გადაიტანს. ზეცის ხილვები, როგორიცაა ეს, აუცილებელია რეგენერაციის დასაწყისში. ეს ქორწინების დასაწყისს ჰგავს, როდესაც ადამიანები განიცდიან სუფთა, ზეციურ სიყვარულს პარტნიორის მიმართ. ისინი დარწმუნებულნი არიან, რომ იპოვეს თავიანთი ნამდვილი სიყვარული და ყველაფერს გააკეთებენ ამ ადამიანისთვის - სიცოცხლესაც კი დადებენ. ზეცის ამ მზერას გახსენებამ შეიძლება გააძლიეროს ისინი, როცა ცდუნებები წარმოიქმნება. ⁵

მთაზე, პეტრეს, იაკობსა და იოანეს ეძლევათ წარმავალი ხედვა იესოს მის ღვთაებრივ ადამიანობაში. ამ სასწაულებრივი მომენტის ხსოვნა მათ კარგად მოემსახურება წინ მყოფი ცდუნებების განმავლობაში. მათთვის ასევე მნიშვნელოვანი იქნება იმის ცოდნა, რომ იესო მჭიდროდ არის დაკავშირებული ებრაულ წერილებთან. ამიტომ ვკითხულობთ, რომ „იესოსთან ერთად ჩანდნენ მოსე და ელია, რომლებიც ესაუბრებოდნენ მას“ (17:3). ეს არის კანონის (მოსეს), წინასწარმეტყველთა (ელია) და სახარებების (იესოს) მშვენიერი სურათი, ახლა ერთად, როგორც ღვთის სრული სიტყვა - „ერთად ლაპარაკობენ“. ჩვენს ცდუნებასთან ბრძოლაში ჩვენ გვჭირდება მეტი, ვიდრე სასიამოვნო და ლაღი მოგონებები. ჩვენ გვჭირდება მეტი, ვიდრე ზეცის „გამოხედვა“. ჩვენ ასევე გვჭირდება სიტყვის ცოცხალი ჭეშმარიტება, რომელიც მოქმედებს ჩვენს გონებაში, მოსეს კანონი, წინასწარმეტყველთა სიტყვები და იესოს სწავლებები. და ჩვენ უნდა დავინახოთ არსებითი შეთანხმება ამ სწავლებებს შორის; ჩვენ უნდა დავინახოთ ისინი "ერთად საუბრობენ".

ამ მშვენიერი ხილვით გაოცებული და გაოგნებული პეტრე გამოთქვამს სურვილს, სამუდამოდ ჩაიწეროს ეს ხსოვნა თავის გულში: „უფალო“, ამბობს ის, „კარგია ჩვენთვის აქ ყოფნა; თუ გინდა, აქ სამი კარავი გავაკეთოთ; ერთი შენთვის; ერთი მოსესთვის და ერთი ელიასთვის“ (17:4). მაგრამ მაშინაც კი, როცა პეტრე ჯერ კიდევ ლაპარაკობს, პასუხი მოდის ზეციდან: „ეს არის ჩემი საყვარელი ძე, რომელიც მე კმაყოფილი ვარ. მოუსმინე მას“ (17:5). ხმა ზეციდან არ ამბობს: „ეს არის ჩემი სამი წინასწარმეტყველი. მოუსმინეთ მათ. ” ნათქვამია: „ეს არის ჩემი საყვარელი ძე. მოუსმინეთ მას. ”

ყველა ეპიზოდის უწყვეტი კავშირი - თუნდაც ძალიან წინადადება - განსაკუთრებით ნათელი ხდება ასეთ მომენტებში. ჩვენი სულიერი აღორძინება შეიძლება დაიწყოს იმით, რომ დავინახოთ რაღაც ჭეშმარიტება, რომელიც ანათებს სიტყვიდან - კაცის ძე მოდის მის სასუფეველში. მაგრამ დაბადების პროცესი აქ ვერ შეჩერდება. ეს არ არის მხოლოდ სიმართლის დანახვა; ეს არის სიმართლის მოსმენა. "მისმინე" ამბობს ხმა.

სმენის გრძნობა აღემატება მხედველობის გრძნობას, რომ მოსმენილი სცილდება ნანახს. თუ ვინმეს ვეუბნებით: „გისმენ“, ეს ნიშნავს, რომ ჩვენ არა მხოლოდ გვესმის სიტყვების მნიშვნელობა; ჩვენ ასევე ვგრძნობთ სიყვარულს სიტყვების მიღმა. წმინდა წერილში „უფლის სიტყვის მოსმენა“ არ არის მხოლოდ მოსმენა; ეს ასევე ეხება ჭეშმარიტების შინაგან აღქმას და, ამავდროულად, თაყვანისცემის სურვილს დაემორჩილოს მოსმენილს. ⁶

შესაბამისად, როცა მოწაფეები ზეციდან ამ ხმას ესმით, სახეზე ეცემათ და ძალიან შეშინდნენ (17:7). ჭეშმარიტი თაყვანისცემა და თაყვანისცემა არის ყველაზე ღრმა თავმდაბლობის მდგომარეობიდან. ეს არის შიში, რომელსაც ადამიანი გრძნობს ღვთაებრიობის თანდასწრებით. მსგავს მდგომარეობებში ჩვენ განვიცდით რაღაცას, რაც პატივმოყვარე შიშს ჰგავს - განცდას იმისა, თუ რამდენად დიდია ღმერთი და რა თავმდაბლობაა მისი თანდასწრებით ყოფნა. სწორედ ამ უკიდურესი თავმდაბლობის მდგომარეობიდან შეგვიძლია შეგვეხოს ზეცის სითბო და სინათლე. ამიტომ ვკითხულობთ: „მოვიდა იესო, შეეხო მათ და უთხრა: ადექით, ნუ გეშინიათ“ (17:7). ისინი ემორჩილებიან და მაშინვე განიცდიან ყველაზე ღრმა, ყველაზე შინაგან მომენტს. ჩვენ ვკითხულობთ: „თვალები რომ ასწიეს, მხოლოდ იესოს გარდა ვერავინ დაინახეს“ (17:8). ⁷

სიტყვები: „არავინ დაინახეს, მხოლოდ იესოს გარდა“ მიუთითებს იმაზე, რომ მთელი სიტყვა მხოლოდ იესოზე მიუთითებს. იესოს სიტყვებში და ცხოვრებაში მთელი კანონი და მთელი წინასწარმეტყველები არა მხოლოდ სრულდება, არამედ მეტი შინაგანი სიბრძნით არის სავსე. იესო ხდება გზა, რომლითაც ჩვენ გვესმის ებრაულ წერილებში მოცემული წმინდა ჭეშმარიტებები. როდესაც ჩვენ ვკითხულობთ ამ წმინდა წერილებს იესოს სწავლებების შუქზე - თვალების ამაღლებით - ჩვენ არ ვკითხულობთ მხოლოდ სიტყვებს, ჩვენ გვესმის თავად ავტორისგან.

---

რწმენა, რომელიც მოძრაობს მთებს

---

9. და როცა მთიდან ჩამოვიდნენ, იესომ უბრძანა მათ და უთხრა: „არავის უთხრათ ხილვა, სანამ კაცის ძე მკვდრეთით აღდგება“.

10. ჰკითხეს მას მოწაფეებმა და უთხრეს: რატომ ამბობენ მწიგნობრები, რომ ჯერ ელია უნდა მოვიდეს?

11. მიუგო იესომ და უთხრა მათ: ელია უპირველეს ყოვლისა მოდის და ყველაფერს აღადგენს.

12. მაგრამ მე გეუბნებით თქვენ, რომ ელია უკვე მოვიდა და არ იცნობდნენ მას, არამედ გააკეთეს, რაც სურდათ; ასე რომ, ძე კაცისაც მათგან დაიტანჯება“.

13. მაშინ მიხვდნენ მოწაფეებს, რომ ელაპარაკებოდა მათ იოანე ნათლისმცემლის შესახებ.

14. და როცა მივიდნენ ხალხთან, მივიდა მასთან კაცი, მუხლმოდრეკილი მის წინაშე და თქვა:

15. „უფალო, შემიწყალე ძე ჩემი, რამეთუ გიჟია და მძიმედ იტანჯება; რადგან ხშირად ვარდება ცეცხლში და ხშირად წყალში.

16. და მივიყვანე იგი შენს მოწაფეებთან და ვერ შეძლეს მისი განკურნება“.

17. მიუგო იესომ და უთხრა: „ო, ურწმუნო და გარყვნილი თაობა, როდემდე ვიქნები თქვენთან? როდემდე ვიტან შენთან? მომიყვანე ის აქ ჩემთან“.

18. ხოლო იესომ შერისხა იგი; და დემონი გამოვიდა მისგან; და ბიჭი განიკურნა იმ საათიდან.

19. მაშინ მოწაფეები მარტო მივიდნენ იესოსთან და უთხრეს: რატომ ვერ შევძელით მისი განდევნა?

20. უთხრა მათ იესომ: „თქვენი ურწმუნოების გამო; ამინ გეუბნებით თქვენ: თუ მდოგვის მარცვლად გქონდეთ რწმენა, უთხარით ამ მთას: „გადადი აქედან იქამდე“; და ის გაივლის; და შეუძლებელი არაფერი იქნება თქვენთვის.

21. მაგრამ ეს ჯიში არ გამოდის, გარდა ლოცვითა და მარხვით“.

---

როდესაც პეტრემ, იაკობმა და იოანემ „თვალები ასწიეს“ და დაინახეს „მხოლოდ იესო“, ეს იყო მათი მთის მწვერვალზე ხილვის დასასრული. მიუხედავად იმისა, რომ ეს იყო მხოლოდ ზეცის ხილვა, ეს იყო მათი მომზადების მნიშვნელოვანი ნაწილი სულიერი ბრძოლებისთვის, რომელიც მათ მალე მოუწევდათ. ახლა უკვე დრო იყო ჩამოვსულიყავი მთიდან და შეეთვისებინა ჩვეულებრივი ყოველდღიური ცხოვრება.

მსგავსი შემთხვევაა ჩვენს ცხოვრებაშიც. დროდადრო ღმერთი გვაძლევს საშუალებას განვიცადოთ „მთის მწვერვალები“, რომლებშიც ჩვენ ვხედავთ, რამდენად შესანიშნავად მუშაობდა ის ჩვენს ცხოვრებაში. შესაძლოა, სიტყვიდან ზოგიერთი ჭეშმარიტება დიდი დიდებით ანათებს და ჩვენ თავს ამაღლებულად და შთაგონებულად ვგრძნობთ. ან შესაძლოა ასახვის მომენტში - იქნება ეს მთის მწვერვალზე, ან თუნდაც სარკის წინ კბილების გახეხვისას - ჩვენ გვეძლევა შეხედულება, რომელიც აერთიანებს უამრავ კითხვას, რომელიც ჩვენს გონებაში იყო. ჩვენ ვგრძნობთ ამაღლებულებს და ახალ სიმაღლეებზე ამაღლებულებს.

მაგრამ ჩვენ იქ ვერ დავრჩებით. ჩვენ უნდა მივიღოთ ეს ახალი შეხედულებები ჩვენთან ერთად, როცა მთაზე დავეშვით და განვაახლოთ ჩვენი ცხოვრება მსოფლიოში. მაშინ როცა პეტრეს სურს მთაზე დარჩენა და იქ კარვის აშენება, რეალობა ის არის, რომ ჭეშმარიტი კარავი ჩვენს გულებშია და ჩვენთან რჩება სადაც არ უნდა წავიდეთ. ეს არის ხორცი, სისხლი და სული ცოცხალი კარავი. ეს არის შიდა კარავი, რომელიც, ესაიას თქმით, „არ ჩამოიჭრება, არც ერთი ძელი არ მოიხსნება და არც ერთი თოკი არ გატყდება“ (ესაია33:20).

მაშასადამე, მიზანია ჩამოვიდეთ მთიდან შთაგონების დაკარგვის გარეშე. მთის მწვერვალზე ხედვა უნდა გახდეს ჩვენი განუყოფელი ნაწილი, როდესაც ჩვენ მივაღწევთ სხვებისთვის სასარგებლო სამსახურს. ეს, რა თქმა უნდა, არის ის, რაც იესოს აქვს მხედველობაში მისი მოწაფეებისთვის, მაგრამ ის აფრთხილებს მათ ამ გამოცდილების კონფიდენციალურობის მნიშვნელობის შესახებ. მთიდან ჩამოსვლისას იესო ამბობს: „არავის უთხრათ ხილვა, სანამ კაცის ძე მკვდრეთით არ აღდგება“ (17:9).

ეს არ არის პირველი შემთხვევა, როცა იესო თავის მოწაფეებს ეუბნება, რომ ჩუმად იყვნენ მისი ღვთაებრიობის ცოდნის შესახებ. მას შემდეგ რაც პეტრემ აღიარა, რომ იესო არის ქრისტე, ცოცხალი ღმერთის ძე, იესო უბრძანებს მოწაფეებს, არავის უთხრან ამის შესახებ (16:20). და აქ ის ამბობს რაღაც მსგავსს: „არავის უთხარი ხილვა“. პეტრეს რწმენის აღიარება ფილიპეს კესარიაში და მთის მწვერვალზე ხილვა მნიშვნელოვანი მომენტებია იესოს ღვთაებრიობის თანდათანობით გამოცხადებაში, მაგრამ მოწაფეებს ჯერ კიდევ არ განუცდიათ რაიმე სერიოზული სულიერი გამოწვევა. მათ არ გამოუცდიათ „იონა წინასწარმეტყველის ნიშანი“ - სულიერი აღდგომა - საკუთარ გულებში. მათ არც „მკვდრეთით აღდგომა კაცის ძე“ - არა მხოლოდ იესოს ფიზიკური აღდგომა, არამედ გარკვეული ჭეშმარიტებაც, რაც იესომ ასწავლა მათში აღდგომა, რათა სიცოცხლე მიეცეს. ამიტომ, მიუხედავად იმისა, რომ ისინი შეესწრნენ საოცარი სასწაულებს და ნახეს დიდი ხილვები, ეს არ არის ის ჩვენება, რასაც იესო ეძებს. ერთადერთი ჩვენება, რომელსაც ის ეძებს მათგან - და ჩვენგან - არის ჩვენება, რომელიც მოდის განწმენდილი გულიდან ცდუნების ბრძოლების შემდეგ. ⁸

სწორედ ამიტომ, ჩვენ მუდმივად უნდა დავუბრუნდეთ ჩვენი ყოველდღიური ცხოვრების დაბლობს, რაც არ უნდა მაღლა ავიდეთ ამაღლებული გამჭრიახობის მთებში, არ აქვს მნიშვნელობა როგორი „ემოციური სიმაღლე“ განვიცდით. რაც არ უნდა მაღლა ავიდეთ, ჩვენ უნდა დავუბრუნდეთ აპლიკაციებისა და სერვისების სამყაროს. ასე რომ, როდესაც იესო და მისი სამი მოწაფე ბრუნდებიან მთის მწვერვალზე თავგადასავლიდან, მათ მაშინვე ეძლევათ შესაძლებლობა, იყვნენ სასარგებლო: კაცი უახლოვდება მოწაფეებს და სთხოვს მათ განკურნონ მისი შვილი. მოწაფეებს, რომლებსაც მიეცათ განკურნებისა და დემონების განდევნის ძალა, წარუმატებელი არიან: „მე მივუყვანე შენს მოწაფეებს“, ეუბნება კაცი იესოს, „მაგრამ ვერ შეძლეს მისი განკურნება“ (17:16).

ეს არის პირველი შემთხვევა, როდესაც მოწაფეებმა სცადეს ვინმეს განკურნება - და ეს პირველი მცდელობა წარუმატებელია. ⁹ როგორც ჩანს, იესო უკმაყოფილოა მათ მიმართ: „ო, ურწმუნო და გარყვნილი თაობა“, ამბობს ის: „როდემდე ვიქნები თქვენთან? როდემდე ვიტან შენთან?” (17:17). შემდეგ იესო მყისიერად კურნავს ბიჭს: „და უსაყვედურა იესომ დემონს და გამოვიდა მისგან; და ბავშვი განიკურნა იმ საათიდან“ (17:18).

როგორც ჩანს, იესო განაწყენებულია მოწაფეებზე და უწოდებს მათ „ურწმუნო“ და „გარყვნილი“ - საკმაოდ ძლიერი ენა - უბრალოდ იმიტომ, რომ მათ არ შეუძლიათ განკურნონ დემონით შეპყრობილი ბავშვი. რას შეიძლება ნიშნავდეს ეს? ისინი ახლახან ჩამოვიდნენ მთის მწვერვალიდან, სადაც მათ განსაკუთრებული ხედვა მიეცათ იესოს ღვთაებრიობაზე. მათი რწმენა ყველა დროის მაღალ დონეზე უნდა ყოფილიყო. მანამდე იესომ დაჰპირდა, რომ მისცემს მათ „ძალაუფლებას უწმინდურ სულებზე, განდევნა ისინი“ და უბრძანა მათ „განეკურნებინათ სნეულები, განეწმინდათ კეთროვანი და განედევნათ ეშმაკები“ (10:8). მაშინ რატომ არ შეეძლოთ ამის გაკეთება ახლა?

იესოსთან ცალკე საუბრისას ისინი ეკითხებიან: „რატომ ვერ შევძელით მისი განდევნა? და იესო პასუხობს: „თქვენი ურწმუნოების გამო; რამეთუ ჭეშმარიტად გეუბნები შენ, თუ მდოგვის მარცვლად გქონდეს რწმენა, ეტყვი ამ მთას: გადადი აქედან იქით, და ის გადავა; და შეუძლებელი არაფერი იქნება შენთვის“ (17:20).

მთაზე განმანათლებლობის ისტორია, რომელსაც მოსდევს ხეობაში წარუმატებლობა, შეიცავს სასიცოცხლო სულიერ გაკვეთილს. თუ განმანათლებლობას არ მოჰყვება ძლიერი რწმენა ამ განმანათლებლობის წყაროსადმი, გამოცდილებამ შეიძლება გამოიწვიოს ამპარტავნობის, სპეციალურად არჩევის, მაღალი პრივილეგირების და, შესაბამისად, სხვებზე უკეთესი ყოფნის განცდა. ჭეშმარიტი განმანათლებლობა საპირისპიროა. მას ყოველთვის ესწრება თავმდაბლობისა და მადლიერების გრძნობით. ის გვიჩვენებს ჩვენს არსებითად ცოდვილ ბუნებას. ჩვენ ვხედავთ, რომ სხვებზე ნაკლებად ღირსნი ვართ და სამოთხეს კი ჯოჯოხეთს ვიმსახურებთ. ეს არის განმანათლებლობა. მიუხედავად იმისა, რომ პეტრემ, იაკობმა და იოანემ ეს შეამჩნიეს მთის წვერზე, როცა პატივმოყვარეობის შიშით პირქვე დაეცნენ, ეს არის თავმდაბლობის გაკვეთილი, რომელიც მოწაფეებს ჯერ კიდევ უნდა ესწავლათ. ¹⁰

თავმდაბლობის ძალას, რომელიც ერთადერთია, რასაც შეუძლია უფლის ძალაუფლების მიღება, შეუძლია მთების გადაადგილება - საკუთარი თავის სიყვარულის, გადაჭარბებული სიამაყისა და უპირატესობის მთები. მაგრამ ამას განსაკუთრებული სახის რწმენა სჭირდება, რწმენა იმისა, რომ ჩვენ საერთოდ არ გვაქვს ძალა საკუთარი თავისგან და რომ მთელი ძალა მხოლოდ უფლისგან არის. ¹¹

შემდეგ იესო განმარტავს, თუ როგორ უნდა განხორციელდეს ეს რწმენა. ეშმაკებზე მითითებით, რომლებიც დაიპყრეს ბიჭს, იესო ამბობს: „ეს ჯიში მხოლოდ ლოცვითა და მარხვით გამოდის“ (17:21). “ლოცვა“, არსებითად, არის უფლისკენ მიბრუნება და მისგან მომდინარე სიკეთისა და ჭეშმარიტების მიღება; „მარხვა“ არის ჯოჯოხეთიდან შემომავალი ბოროტებისა და სიცრუის მიღებაზე უარის თქმა. ¹²

ეს არის რწმენა, რომელიც არა მხოლოდ დემონებს განდევნის, არამედ მთებსაც ამოძრავებს.

---

გადასახადების გადახდა

---

22. და როცა ისინი გალილეაში იყვნენ დაკავებულნი, უთხრა მათ იესომ: „კაცის ძე ადამიანთა ხელში იქნება ჩაბარებული.

23. და მოკლავენ მას; და მესამე დღეს აღდგება“. და ძალიან დარდობდნენ.

24. და როცა მივიდნენ კაპერნაუმში, მივიდნენ პეტრესთან დიდრაქმის მიმღებნი და უთხრეს: შენი მოძღვარი არ იხდის დიდრაქმას?

25. ის ამბობს: „დიახ“. და როცა შევიდა სახლში, მივიდა იესო და უთხრა: „რას ფიქრობ, სიმონ? ვისგან იღებენ ხარკს ან მოვალეობას დედამიწის მეფეები? საკუთარი ვაჟებისგან თუ უცხოებისგან?”

26. ეუბნება მას პეტრე: „უცხოთაგან“. იესო ეუბნება მას: „ამიტომ შვილები თავისუფალნი არიან.

27. მაგრამ, რომ არ შეურაცხყოთ ისინი, წადი ზღვაზე, დაყარე კაუჭი და აიღე პირველი ამომავალი თევზი და როცა გააღებ მის პირს, იპოვი სტატერს; რომ აიღე და მიეცი მათ ჩემთვის და შენთვის“.

---

განმანათლებლობის მთაზე ჩასვლისას და ყოველდღიურ ცხოვრებაში შევდივართ, იქნება არა მხოლოდ დემონების განდევნა, არამედ სამოქალაქო მოვალეობების შესრულებაც. მარტივი მოვალეობა, რომელიც გველოდება, როცა „მთიდან ჩამოვალთ“, არის გადასახადების გადახდა. მიუხედავად იმისა, რომ გადასახადების გადახდა ვერ შეედრება ჩვენი მთის მწვერვალების დიდებულებას ან ბოროტების აღმოფხვრის აუცილებელ სამუშაოს, ის მაინც უნდა გაკეთდეს. ჭეშმარიტი სულიერება მოიცავს ცხოვრების ყველა ასპექტს, როგორც სულიერს, ასევე ბუნებრივ ცხოვრებას. სანამ ჩვენ ვართ ამ სამყაროში, ჩვენ არ შეგვიძლია ვიყოთ წმინდა სულიერი არსებები მიწიერ და ამქვეყნიურ საგნებზე ზრუნვის გარეშე. სინამდვილეში, პასუხისმგებელი სამოქალაქო ცხოვრება უზრუნველყოფს სულიერი ცხოვრების მყარ საფუძველს, მაშინაც კი, როდესაც სხეული უზრუნველყოფს მყარ სტრუქტურას, რომლის მეშვეობითაც სული მოქმედებს. ¹³

ამიტომ, მართებულია, რომ მომდევნო ეპიზოდში იესო დადგება საკითხის წინაშე, მიზანშეწონილია თუ არა მისთვის და მისი მოწაფეებისთვის ტაძრის გადასახადის გადახდა. ეს იყო ყოველწლიური გადასახადი, რომელსაც ყველა ისრაელი ითხოვდა იერუსალიმის ტაძრის მხარდასაჭერად და შესანარჩუნებლად. მას შემდეგ, რაც იესო და მისი მოწაფეები ტაძრის კორუმპირებული ხელისუფლების მუდმივი კრიტიკის ქვეშ იმყოფებოდნენ, მნიშვნელოვანი საკითხია, გადაიხადოს თუ არა იესომ ტაძრის გადასახადი, ან უარი თქვას ამაზე. უნდა გააგრძელონ თუ არა იესომ და მისმა მოწაფეებმა კორუმპირებული რელიგიური ინსტიტუტის მხარდაჭერა?

იესო გეგმავს ტაძრის გადასახადის გადახდას, მაგრამ ისე, რომ ის პირდაპირ არ უჭერს მხარს იმას, რასაც რელიგიური ლიდერები აკეთებდნენ. უფრო მეტიც, ის გამოიყენებს ამ სიტუაციას, როგორც შესაძლებლობას ასწავლოს მუდმივი სულიერი გაკვეთილი იმის შესახებ, თუ როგორ უნდა დაექვემდებაროს ყოველდღიური ცხოვრების საზრუნავი და საზრუნავი უფრო შინაგან, სულიერ პრინციპებს. სხვა სიტყვებით რომ ვთქვათ, სულიერი ფასეულობები არასოდეს უნდა იყოს მართული და არ უნდა დაემორჩილოს მატერიალისტურ საზრუნავებს. უმაღლესი უნდა მართოს ქვედაზე - და არასდროს პირიქით.

ეს არის შინაგანი გაკვეთილი, რომელიც შეიცავს იესოს პეტრეს სიტყვებში. „წადი ზღვაზე, - ამბობს ის, - ჩაყარე კაუჭი და აიღე პირველი თევზი, რომელიც ამოდის. და როცა თევზის პირს გააღებ, იპოვი მონეტას“ (17:27). პეტრე ამას აკეთებს და, სასწაულებრივად, ათასობით თევზის ზღვიდან, პირველ თევზს, რომელიც დაიჭირა, პირში მონეტა აქვს. უფრო მეტიც,

მონეტა არის ზუსტად ის თანხა, რომელიც საჭიროა ტაძრის გადასახადის გადასახდელად როგორც იესოსთვის, ასევე პეტრესთვის. "აიღეთ მონეტა", - ამბობს იესო, "და მიეცით მათ ჩემთვის და თქვენთვის" (17:27).

ეს არის იესოს ღვთაებრიობის შემდგომი გამოვლინება. როგორ შეეძლო მას სცოდნოდა, რომ მონეტა თევზის პირში იქნებოდა და რომ მონეტის ღირებულება ზუსტად იმდენი იქნებოდა, რომ გადაეხადა ტაძრის გადასახადი მისთვის და პეტრესთვის? და, უფრო შიდა დონეზე, როგორ შეეძლო მას ჰქონოდა სიბრძნე, მოეწოდებინა ინციდენტი, რომელიც შესანიშნავად პასუხობს რთულ კითხვას ტაძრის გადასახადის გადახდასთან დაკავშირებით?

კითხვაზე პასუხი ორ დონეზეა. პირველი, ყველაზე გარეგნულ დონეზე, იესო თითქოს ამბობს, რომ უფალი ყოველთვის უზრუნველყოფს, თუნდაც ყველაზე სასწაულებრივი გზებით. ამიტომ, არასდროს არ არის საჭირო ფიქრი. მაგრამ უფრო შინაგან დონეზე იესო ამბობს, რომ ბუნებრივი სიცოცხლე, რომელიც წარმოდგენილია წყალში თევზით, უნდა ემსახურებოდეს ჩვენი ცხოვრების უმაღლეს, სულიერ პრინციპებს, რომლებსაც წარმოადგენენ იესო და პეტრე. ის ფაქტი, რომ არც იესო და არც პეტრე პირდაპირ არ უწევენ ამ დახმარებას - არამედ ირიბად იხდიან წყალში დაჭერილი თევზისგან - მეტყველებს იმაზე, რომ არც იესო (რომელიც წარმოადგენს ღვთაებრივს) და არც პეტრეს (რომელიც წარმოადგენს რწმენას ღვთაებრივში) პირდაპირ. მხარს უჭერს ტაძარს. ¹⁴

კიდევ ერთი საოცრება, რომელიც შეიცავს ამ ინციდენტს, მოიცავს თევზაობის ინციდენტის დეტალებს. მათ შორისაა ზღვაში სათევზაოდ წასვლა, თევზის დასაჭერად გამოყენებული კაკალი, თევზის პირის გაღება და ვერცხლის მონეტა, რომელიც ამოღებულია თევზის პირიდან. როდესაც ჩვენ მივდივართ სიტყვასთან და ვეძებთ რაიმე ჭეშმარიტებას, ჩვენ "სათევზაოდ მივდივართ". „კაკვი“, რომელსაც ჩვენ ვიყენებთ, არის ჩვენი გულწრფელი სურვილი, ვიყოთ განათლებული, რათა აღმოვაჩინოთ გარკვეული ჭეშმარიტება, რომელიც დაგვეხმარება უკეთესი ცხოვრების წარმართვაში. „თევზი“, რომელსაც ჩვენ ვიჭერთ, არის სიტყვასიტყვითი სწავლება სიტყვიდან; და ვერცხლის მონეტა, რომელსაც ჩვენ ამოვიღებთ თევზის პირიდან, არის უფრო შინაგანი ჭეშმარიტება, რომელიც შეიცავს ამ პირდაპირი სწავლებას; ეს უფრო შინაგანი ჭეშმარიტება ანათებს, როგორც კაშკაშა ვერცხლი, პირდაპირი აპლიკაციით ჩვენს ცხოვრებაზე.

ამასთან, ამ ყველაფერში მხედველობაში უნდა მივიღოთ მთელი ამ თანმიმდევრობის ეპიზოდების ყველაზე ზოგადი სწავლება, დაწყებული მთის მწვერვალზე ფერისცვალების შემდეგ. რაც არ უნდა მაღლა ავიდეთ სულიერად, ეს ყველაფერი პრაქტიკულ ცხოვრებაში უნდა ჩამოვიდეს. მიუხედავად იმისა, რომ ეს თავი იწყება მთის წვერზე, სადაც იესო ეცხადება თავის მოწაფეებს თავისი სახეცვლილი დიდებით, ის მთავრდება ზღვის პირას, უბრალო რუსტიკული სცენით, რომელიც აღწერს თევზის პირში ნაპოვნი მონეტას. ამ დასკვნით სცენაში იესო ავლენს თავის ყოვლისმცოდნეობასაც და ყოვლისშემძლეობასაც, რაც აჩვენებს, რომ მისი ბრწყინვალე დიდება მთის წვერზე ისეთივე უნივერსალურია, როგორც მისი ბრწყინვალება ზღვის პირას. ის ყველგანაა, ავსებს სამყაროს და ყოველ წუთს უზრუნველყოფს თითოეულ ჩვენგანს.

ერთ-ერთი ყველაზე აშკარაა ის, რომ პეტრეს არ მოუწევს ფიქრი ტაძრის გადასახადზე; მის შემთხვევაში თანხები სასწაულებრივად იქნება უზრუნველყოფილი. მიუხედავად იმისა, რომ ეს არ უნდა იქნას განმარტებული, რომ უფალი ყოველთვის დაფარავს ჩვენს ფინანსურ ვალდებულებებს, ის გვაძლევს გარანტიას, რომ ის უხვად შეავსებს ჩვენს სულიერ მოთხოვნილებებს ისე, როგორც ხშირად გასაკვირი - ისევე როგორც მოწაფეებმა მონეტა იპოვეს თევზის პირში. . თავისი ყოვლისმცოდნეობით ღმერთი ყოველთვის გვიხელმძღვანელებს, აწესრიგებს ჩვენი ცხოვრების ვითარებას ყველაზე მცირე დეტალით - მთის წვერიდან ზღვის ფსკერამდე - ისე, რომ მიგვიყვანს ყველაზე დიდ სიხარულში, რაც შეიძლება მივიღოთ.

თავის ყოვლისმცოდნეობაში უფალი აღიქვამს ჩვენს მიერ მიღებული ყოველი გადაწყვეტილების შესაძლო შედეგებს. ამის გამო ის ჩვენთანაა ყოველ ნაბიჯზე; ის განჭვრეტს არასწორი შემობრუნების შესაძლებლობებს, რომლებიც შეიძლება მივიღოთ, და ამავე დროს მიგვიყვანს - თუ ჩვენ მზად ვართ მივყვეთ - ბილიკებზე, რომლებიც მიგვიყვანს უდიდეს სიხარულამდე. როგორც ფსალმუნმომღერალი წერს: „მაჩვენებ ცხოვრების გზას. შენს წინაშე არის სიხარულის სისავსე; შენს მარჯვნივ არის სიამოვნება მარადიულად“ (ფსალმუნი16:11). ¹⁵

თევზის პირში მონეტის სასწაულით, იესო ავლენს ღმერთის ყოვლისმცოდნეობას - ღვთაებრივ ყოვლისმცოდნეობას, რომელიც განჭვრეტს და უზრუნველყოფს თითოეულ ჩვენგანს გასავლელ გზას. ამ ღრმა ჭეშმარიტების გაცნობიერებამ შეიძლება მიგვიყვანოს უფლის ნებისადმი დამორჩილებამდე, მისი ხელმძღვანელობის რწმენამდე და, ბოლოს და ბოლოს, ღრმა თავმდაბლობის მდგომარეობამდე. ¹⁶

Note a piè di pagina:

406. Thus far it has been shown what "mountain" signifies; it remains to be shown what "island" signifies, for it is said, "Every mountain and island were moved out of their places;" and elsewhere:

Every island fled away, and the mountains were not found (Revelation 16:20).

"Islands" in the Word do not mean islands nor those who dwell upon islands, but the natural man in respect to the truths that are in it is meant, and thus, in an abstract sense, the truths of the natural man are signified. The truths of the natural man are true knowledges [scientifica], which are under the intuition of the rational man, and the cognitions of truth which are under the intuition of the spiritual man; the cognitions of truth are such as the natural man knows from the Word, while true knowledges [scientifica] are such as the natural man sees from the rational, and by which he is accustomed to confirm the truths of the church. There are with man two minds, one higher or interior, which is called the spiritual mind; and the other lower or exterior, which is called the natural mind. The natural mind is first opened and cultivated with men, because this most nearly stands forth in the world; and afterwards the spiritual mind is opened and cultivated, but only to the extent that man receives in the life the cognitions of truth from the Word, or from doctrine from the Word; consequently with those who do not apply knowledges to the life it is not opened. But when the spiritual mind is opened the light of heaven flows in through that mind into the natural mind and enlightens it, whereby the natural mind becomes spiritual-natural; for the spiritual mind then sees in the natural almost as a man sees his face in a mirror, and acknowledges the things that are in agreement with itself. But when the spiritual mind is not opened, as is the case with those who do not apply to their life the cognitions of truth and good that are in the Word, there is nevertheless formed in man a mind in the interior part of the natural; but this mind consists of mere falsities and evils; because the spiritual mind, by which the light of heaven is let into the natural by a direct way is not opened; but [light is let in] only through chinks round about; from this a man has the faculty to think, reason, and speak, and also the faculty to understand truths, but not the faculty to love them, or to do them from affection. For the faculty to love truths because they are truths is given only through an influx of the light of heaven through the spiritual mind; for the light of heaven through the spiritual mind is conjoined with the heat of heaven, which is love, which is comparatively like the light of the world in the time of spring; but the light of heaven flowing only through chinks into the natural is a light separated from the heat of heaven which is love, and this light is comparatively like the light of the world in the time of winter. This makes clear that a man in whom the spiritual mind is opened is like a garden and a paradise; but a man in whom the spiritual mind is not opened is like a wilderness, and like land covered with snow. Because the mind makes the man (the mind consisting of understanding and will) it is the same whether you say the mind or the man, thus whether you say the spiritual and natural mind or the spiritual and natural man.

The natural mind or natural man, in respect to its truths and its falsities, is signified by "islands" in the Word, in respect to truths with those in whom the spiritual mind is opened, and in respect to falsities with those in whom the spiritual mind is closed.

[2] That these are signified by "islands" can be seen from the following passages in the Word. In Ezekiel:

Thus said the Lord Jehovih to Tyre: Shall not the islands quake at the sound of thy fall, when the wounded shall groan, when the slaughter shall be accomplished in the midst of thee? And all the princes of the sea shall come down from ¹ their thrones. The islands shall tremble in the day of thy fall, and the islands that are in the sea shall be affrighted at thy departure. All the inhabitants of the islands were astonished at thee, and their kings shuddered shuddering, their faces were troubled (Ezekiel 26:15-16, 18; 27:35).

These two chapters treat of Tyre, which signifies the church in respect to the knowledges of truth and good, and in an abstract sense the knowledges of truth and good. In the first place the intelligence and wisdom of the men of the church through the knowledges of truth and good from the Word is treated of, and afterwards the church vastated in respect to these. The church vastated in respect to these, or where the knowledges of truth and good have perished is described by what is said by the prophet in these verses; the vastation of the knowledges of truth and good by "when the wounded shall groan, and when the slaughter shall be accomplished in the midst of thee," "the wounded" meaning those in whom truths are extinguished, and "slaughter" meaning the very extinction of truth and good.

That all knowledges that man from his infancy has imbibed from the Word, also all true knowledges by which he has confirmed them, are then disturbed, moved out of their place, and recede is signified by "the islands shall tremble, and all the princes of the sea shall come down from their thrones," also by "the islands shall tremble in the day of thy fall, and the islands that are in the sea shall be affrighted," "islands" meaning these cognitions and knowledges in the natural man; "the princes of the sea" primary things therein, "sea" signifying the natural man and all things therein in general. That all goods of truth of the natural man, because of the vastation of the knowledges of truth, shall be changed as to their state is signified by "all the inhabitants of the islands were astonished at thee, and their kings shuddered, their faces were troubled;" "the inhabitants of the islands" mean the goods of truth of the natural man, for "to inhabit," in the Word, signifies to live, and "inhabitants" the goods of life; "kings" mean all truths from good; "faces" signify the interiors and the affections; "to be astonished," "affrighted," and "troubled" signify to be entirely changed as to state. This makes clear what these things involve in the internal sense, namely, that all cognitions of truth and good and the confirming knowledges that man from infancy has imbibed from the Word and from teachers, will change their places and their state in the natural man and perish out of sight when falsities enter.

[3] In Isaiah:

The king of Assyria shall lead the captivity of Egypt and the crowd of Cush that is to be carried away; then shall they be dismayed and ashamed because of Cush their expectation, and because of Egypt their adornment; and the inhabitant of this island shall say in that day, Behold, such is our expectation, whither we flee for help to be delivered from before the king of Assyria; and how shall we escape? (Isaiah 20:4-6).

No one can perceive anything about the church in these words, but only something obscurely historical, which is not known to have occurred, as that the king of Assyria will lead away Egypt and Cush into captivity, and that the dwellers of some island would grieve in heart over it; yet, here as elsewhere, some matter of the church is treated of, and this matter becomes manifest when it is known that "the king of Assyria" signifies the rational perverted, and thence the reasoning from false knowledges which favor the delight of natural loves, over which the natural man grieves because it is perverted thereby; for "the king of Assyria shall lead the captivity of Egypt and the crowd of Cush that is to be carried away" signifies that the perverted rational will claim to itself the knowledges of the natural man, and will confirm itself by these and by its delights, which these favor, "the king of Assyria" meaning the rational perverted, "to lead the captivity" and "to carry away the crowd" meaning to claim for itself and to confirm itself by reasonings, "Egypt" meaning the knowing faculty of the natural man, and "Cush" the delight which it favors.

That the goods of truth of the natural man grieve on this account, or that the natural man, in which are the goods of truth, grieves is signified by all the things that follow, namely, that "they shall be dismayed and ashamed because of Cush their expectation, and because of Egypt their adornment; and the inhabitant of the island shall say in that day," and what follows; "the inhabitant of the island" meaning the good of truth, of the natural man, or the natural man in whom is the good of truth, "inhabitant" signifying good, and "island" truth, both in the natural man (as above). That there is such a sense in these words can hardly be believed, and yet it is there.

[4] In the same:

These shall lift up their voice, they shall shout for joy; for the majesty of Jehovah they shall cry aloud from the sea; therefore glorify Jehovah in Urim, the name of [Jehovah] the God of Israel in the islands of the sea (Isaiah 24:14-15).

This chapter treats of the vastation of the church, and in these verses of the establishment of a new church among the gentiles; the joy of these is described by "they shall lift up their voice, they shall shout for joy; for the majesty of Jehovah they shall cry aloud from the sea," or from the west; "the sea" when it means the west signifying the natural, for the reason that those who dwell in the western quarter in the spiritual world are in natural good, while those who dwell in the eastern quarter are in celestial good; and as the Gentiles of whom the church was constituted were in natural good it is said "glorify Jehovah in Urim, the name of the God of Israel in the islands of the sea," which signifies that they were to worship the Lord from the goods and truths in the natural man, for "Urim" means a fire and a hearth, and these signify the good of love of the natural man; "the islands of the sea" signify the knowledges of truth and good, which are the truths of the natural man; and "to glorify" signifies to worship and adore; "Jehovah" and "God of Israel" mean the Lord, who is called "Jehovah" where good is treated of, and "the God of Israel" where truth is treated of; it is therefore said "glorify Jehovah in Urim," that is, from good, "and the name of the God of Israel in the islands of the sea," that is, from truths. This makes clear that "islands of the sea" signify the truths of the natural man.

[5] In the same:

He shall not quench nor break till He have set judgment in the earth; and the islands shall hope in His law. Sing unto Jehovah a new song, His praise, the end of the earth, ye that go down to the sea, its fullness, ye islands and the inhabitants thereof. Let the wilderness and its cities extol, the villages that Arabia doth inhabit; let the inhabitants of the cliff sing aloud, let them cry aloud from the top of the mountains. Let them give glory unto Jehovah, and declare His praise in the islands (Isaiah 42:4, 10-12).

This, too, treats of the Lord and of a new church to be established by Him, and "islands" mean those who are merely in truths from the natural man, and are therefore as yet remote from true worship; so, "till He have set judgment in the earth, and the islands shall hope in His law," signifies until He shall have given intelligence to those who are of the church, and the knowledges of truth to those who are more remote from the church; "to set judgment" meaning to give intelligence; "to hope in the law" meaning to give the knowledges of truth, for "the earth" signifies those who are of the church, and in an abstract sense the church itself in respect to intelligence from spiritual truths, and "the islands" signify those who are remote from the church, and in an abstract sense the church in respect to the knowledges of truth and good, or the church in respect to the truths of the natural man that correspond to spiritual truths; "sing unto Jehovah a new song, His praise, the end of the earth, ye that go down to the sea, and its fullness, ye islands and the inhabitants thereof," signifies the worship of the Lord by those who are remote from the church, and in an abstract sense, the worship of the natural man from truths and goods; "to sing a song" and "to praise" signify worship from a glad mind; "the end of the earth" signifies those who are in the ultimates of the church, and in an abstract sense its ultimates; "the sea and its fullness" signify the natural man and all things therein; "islands and inhabitants" signify the truths and goods of the natural man, "islands" its truths, and "inhabitants" its goods (as above). What is signified by "let the wilderness and its cities extol, and the villages that Arabia doth inhabit; let the inhabitants of the cliff sing aloud, let them cry aloud from the top of the mountains," see above n. 405, where this is explained; "let them give glory unto Jehovah, and let the islands declare His praise," signifies worship from internals and externals; "to give glory" meaning worship from internals, and "to declare praise" worship from externals, for externals declare, and "islands" mean the truths of the natural man from which is worship.

[6] In the same:

Attend unto Me, My people, and give ears unto Me, O My nation; for the law shall go forth from Me, and I will arouse My judgment for a light of the peoples. My righteousness is near, My salvation is gone forth, and Mine arms shall judge the peoples; the islands shall hope in Me, and on Mine arm shall they trust (Isaiah 51:4-5).

This is said of the Lord; "Attend unto Me, My people, and give ears unto Me, O My nation," signifies all who are of the church who are in truths and goods, "people" meaning those who are in truths and "nation" those who are in goods. It is said "attend" and "give ears," in the plural, because all are meant; "the law shall go forth from Me, and I will arouse My judgment for a light of the peoples," signifies that from Him are Divine good and Divine truth, from which is illustration; "law" signifying the Divine good of the Word, and "judgment" the Divine truth of the Word, "for a light of the people" signifying illustration; "My righteousness is near, My salvation is gone forth," signifies the judgment, when those who are in the good of love and in truths therefrom are saved, "righteousness" having reference to the salvation of those who are in good at the day of judgment, and "salvation" of those who are in truths; "Mine arms shall judge the peoples" signifies judgment upon those of the church who are in falsities, "peoples" here having the contrary sense; "the islands shall hope in Me, and on Mine arm shall they trust," signifies the approach of those to the church who are remote from the truths of the church, and their trust in the Lord; "the islands" signifying those who are remote from the truths of the church because they are in natural light and not yet in spiritual light from the Word, and "to trust on His arm" signifies trust in the Lord who has all power, "arm" in reference to the Lord meaning omnipotence.

[7] In the same:

Hear, O islands, and attend ye peoples from afar (Isaiah 49:1).

"The islands" stand for those who are in truths, and "the peoples from afar" for those who are in goods, and in an abstract sense, truths and goods, both in the natural man; "from afar" is predicated of the goods that are in the natural man, while "near" is predicated of the goods that are in the spiritual man. "Peoples" here signify goods, because in the original a different word is used from that which signifies truths; for this word is also applied to nations, whereby goods are signified (as is evident from the same word in Genesis 25:23).

[8] In Jeremiah:

Hear the word of Jehovah, ye nations, and declare it in the islands afar off (Jeremiah 31:10).

"Nations" stand for those who are in goods, and in an abstract sense for goods; and "islands" for those who are in truths, and in an abstract sense, for truths in the natural man; "afar off" signifies remote from the truths of the church, which are spiritual (that "afar off" has this signification, see Arcana Coelestia 8918). But these words in a purely spiritual sense, signify that the internal man shall teach the external, or the spiritual the whole natural man, the truths of the Word, for it is this that "the nations declare in the islands afar off;" but this pure sense, which is for angels, is with difficulty perceived by men, for it is with difficulty that men can think abstractedly from persons and places, for the reason that the thought of men is natural, and natural thought differs from spiritual thought in this, that it is tied down to places and persons and is consequently more limited than the spiritual. And this is why many things that have been explained will perhaps with difficulty fall into the ideas of the thought of those who keep the sight of the mind fixed on the sense of the words.

[9] In David:

The kings of Tarshish and of the islands shall bring an offering; the kings of Sheba and Seba shall offer a gift (Psalms 72:10).

This is said of the Lord, and "to bring and offer a gift" means to worship; and "kings of Tarshish and of the islands" mean the interior and exterior truths of the natural man, "the kings of Tarshish" its interior truths, and "islands" its exterior truths; "the kings of Sheba and Seba" mean the interior and exterior goods of the natural man, "Sheba" its interior goods, and "Seba" its exterior goods. By the truths of the natural man the knowledges of truth are meant, and by the goods of the natural man the knowledges of good are meant. (That these are meant by "Sheba and Seba," see Arcana Coelestia, n. 1171, 3240; and that the interior truths of the natural man are meant by "Tarshish," see just below.) And because these are meant, those who are in the knowledges of truth and good are also meant.

[10] In Isaiah:

Who are these that fly as a cloud, and as doves to their windows? Because the islands shall trust in Me, and the ships of Tarshish in the beginning, to bring thy sons from far (Isaiah 60:8-9).

This, too, is said of the Lord, and it signifies that those will receive and acknowledge Him who are in simple truth and good, who are such as perceive the truths of the Word in a natural way, that is, according to the sense of the letter, and do them, "the islands" signifying those who perceive the Word in a natural way, that is, according to the sense of the letter, "the ships of Tarshish in the beginning" meaning the goods that they bring forth and do, for "Tarshish" signifies the natural man in respect to knowledges, and "Tarshish in the beginning" the natural man in respect to the knowledges of good, because Tarshish abounded in gold and silver, and these the ships brought away thence (1 Kings 10:22); at first, gold, which signifies good; and as truths are from good it is also said "to bring thy sons from far." And as "islands" and "ships of Tarshish" signify the knowledges of truth and good of the natural man, it is said, "Who are these that fly as a cloud and as doves to their windows?" "cloud" signifying the truths of the sense of the letter of the Word, "doves" the goods therein, and "windows" truths from good in light. (That "ships" signify the knowledges of truth and good from the Word, see Arcana Coelestia 1977, 6385; and that "windows" signify truths in light, and therefore the intellectual, n. 655, 658, 3391)

[11] In the same:

Howl, ye ships of Tarshish; for Tyre is laid waste, so that there is no house, nor doth anyone enter; from the land of Kittim it shall plainly come to them. The inhabitants of the island are still, the merchant of Zidon passeth over the sea, they have filled thee. Be ashamed, O Zidon, for the sea saith, the stronghold of the sea, I have not travailed, neither brought forth; I have not trained up young men, I have not brought up virgins. When the report comes from Egypt they shall be in travail, as at the report respecting Tyre. Pass ye over into Tarshish; howl, ye inhabitants of the island (Isaiah 23:1-2, 4-6).

This describes the desolation of truth in the church; for "the ships of Tarshish" signify the knowledges of good from the Word, and "Tyre" the knowledges of truth therefrom. That there is no good because there are no truths is signified by "howl, ye ships of Tarshish, for Tyre is laid waste, so that there is no house, nor doth anyone enter," that falsities then enter until there are no longer any goods of truth and truths of good in the natural man, is signified by "from the land of Kittim it shall plainly come to them; the inhabitants of the island are still, the merchant of Zidon passeth over the sea, they have filled thee;" "the land of Kittim" signifies falsities; "the inhabitants of the island" signify the goods of truth in the natural man (as above); "the merchant of Zidon" signifies the knowledges from the Word; "passeth over the sea" signifies which are in the natural man; "they have filled thee" (that is, the ships of Tarshish) signifies, they have enriched thee by them. The vastation of truth and good in the natural man is further described by "Be ashamed, O Zidon, for the sea said, the stronghold of the sea, I have not travailed, neither brought forth; I have not trained up young men, I have not brought up virgins;" "Zidon," as well as "Tyre," signifies the knowledges of truth and good in the church; "the sea, the stronghold of the sea," signifies the whole natural man; "I have not travailed, neither brought forth," signifies that there is nothing of the church conceived or generated; "young men" signify the affections of truth, and "virgins" the affections of good. This took place because cognitions from the Word and confirming knowledges [scientifica] were applied to falsities and evils which is signified by "when the report comes from Egypt they shall be in travail, as at the report respecting Tyre;" "Egypt" signifying knowledges [scientifica]; "Tyre," the cognitions from the Word, here those vastated by the falsities and evils to which they have been applied; and as there is lamentation on this account it is said "they shall be in travail." That all good in the natural man and all truth there would thus perish is signified by "pass ye over into Tarshish; howl, ye inhabitants of the island;" "Tarshish" signifying interior goods and truths in the natural man; "the inhabitants of the island" signifying exterior goods and truths therein (as above), "to howl" signifying grief on account of vastation.

[12] In Jeremiah:

I took the cup out of Jehovah's hand, and made all the nations to drink, unto whom Jehovah sent me, all the kings of Tyre, and all the kings of Zidon, and the kings of the island which is in the crossing (beyond) the sea (Jeremiah 25:17, 22).

Many nations are enumerated in this chapter that are not cited here, all of which signify the goods and truths of the church in general and in particular that are vastated; and "the kings of Tyre and Zidon" signify the knowledges of truth and good from the Word in the natural man; for all the knowledges of truth and good, so far as they are knowledges, are in the natural man; they become truths and goods when men live according to them, because it is by means of the life that they are received in the spiritual man; "the kings of the island which is in the crossing beyond the sea" signify the knowledges of truth in the ultimate of the natural man, which is called the natural-sensual, because through this there is a crossing into the interiors of the natural man, "sea" signifying the natural man in general (See above, n. 275, 342). The vastation of these things is meant by "the cup of Jehovah which the prophet made the nations to drink."

[13] In the same:

Because of the day that cometh to devastate all the Philistines, to cut off from Tyre and Zidon every residue that helpeth; for Jehovah devastates the Philistines, the remnant of the island of Caphtor (Jeremiah 47:4).

"The Philistines" mean those who are in faith alone, or in faith separate from charity, therefore they are also called "the uncircumcised," which signifies that they have no charity (See Arcana Coelestia 2049, 3412, 3413, 8093, 8313); "to cut off from Tyre and Zidon every residue that helpeth" signifies that they have no knowledge of truth and good; "the residue that helpeth" signifying that they are no longer concordant; "the remnant of the island of Caphtor" has a like signification.

[14] In the same:

Pass over into the islands of the Kittim and see; send into Arabia and consider well, and see whether there hath been such a thing, whether a nation hath changed gods (Jeremiah 2:10-11).

"To pass over and to send into the islands of the Kittim and into Arabia" does not signify to send to those places, but to all who live naturally in truths and goods according to their religious principle; "the islands of the Kittim" meaning where those are who live naturally in truths, and "Arabia" where those are who live naturally in goods, that is, according to their religious principle; "the Kittim" and "Arabia" signify such persons and things; for all who do not have the Word or any revelation from heaven, and live according to their religious principle, live naturally; for to live spiritually is to live solely in accordance with truths and goods from the Word and from revelation out of heaven.

[15] In Zephaniah:

Jehovah will be fearful upon them; for He will make lean all the gods of the earth, ² that they may worship Him, every man from his place, all the islands of the nations, ye Kushites also, slain by my sword shall they be (Zephaniah 2:11-12).

This, in the internal sense, signifies that the falsities of evil will be dispersed, and truths and goods given to those who are in falsities indeed, but not in the falsities of evil; "the gods of the nations that He will make lean" signify the falsities of evil, "gods" signifying falsities, "nations" evils, and "to make lean" to remove evils from falsities; "the islands of the nations" and "the Kushites" signify those who are in falsities indeed, but not in the falsities of evil; and in an abstract sense they signify falsities, but not falsities of evil; and as falsities not of evil are in the natural man, therefore "the islands of the nations" signify the natural man in respect to such falsities, or in respect to falsities in the natural man; these falsities are signified by "slain by my sword." (Respecting the falsities of evil, and the falsities not of evil, see The Doctrine of the New Jerusalem 21.)

[16] In David:

He shall have dominion from sea to sea, and from the river even unto the uttermost parts of the earth. The islands shall bow low before Him; and His enemies shall lick the dust (Psalms 72:8-9).

This is said respecting the Lord; and "to have dominion from sea to sea, and from the river even unto the uttermost parts of the earth," means His dominion over all things of heaven and the church; for the boundaries in the spiritual world are seas, and the intermediate regions are lands, where there are habitations for angels and spirits; therefore "from sea to sea" signifies all things of heaven, and because all things of heaven, it signifies also all things of the church; for the goods of love and the truths therefrom are what constitute both heaven and also the church, so "from sea to sea" signifies also all things of the church.

All things of heaven and of the church are signified by "from the river even unto the uttermost parts of the earth;" but this signifies all things of heaven and of the church in respect to truths, while "from sea to sea" signifies all things of heaven and of the church in respect to goods; for in the spiritual world the seas are the boundaries of the land east and west, and in the lands from the east to the west those dwell who are in the good of love; while "the river" means the first boundary, and "the uttermost parts of the earth" the last boundaries from south to north, where those dwell who are in truths from good; these boundaries were represented in respect to the land of Canaan by the rivers Jordan and Euphrates. Because the places that are about the last boundaries are meant by "islands," these signify truths in last things; and these, although they are not truths, are accepted as truths; for genuine truths are diminished from the midst towards the borders, since those who are about the borders are in natural light, and not so much in spiritual light. "Enemies" signify evils, of whom it is said that they "shall lick the dust," that is, that they are damned.

[17] In the same:

Jehovah reigneth; the earth shall exult; many islands shall be glad (Psalms 97:1).

This signifies that the church where the Word is and the church where the Word is not, consequently those who are in spiritual truths and those who are in truths not spiritual, shall rejoice on account of the Lord's kingdom. "The earth" signifies the church where the Word is, and "the islands" the church where the Word is not, consequently those who are far away from spiritual truths; for the truths of the Word only are spiritual, whereas those who are outside the church, as they do not have the truths of the Word, have only natural truths; this is why they are called "islands."

[18] By "islands" in the Word certain islands of the sea are not meant, but places in the spiritual world inhabited by those who have a natural knowledge of cognitions that in some measure agree with the cognitions of truth and good that are in the Word; and these places sometimes appear there as islands in a sea; so in an abstract sense "islands" signify the truths of the natural man. This is so called from a sea in which there are islands, for "the sea" signifies the generals of truth, or the truths of the natural man in general. This is the signification of "islands" in Genesis:

The sons of Javan were Elisha and Tarshish, Kittim, and Dodanim. From these were the islands of the nations separated in their lands; everyone after his tongue, after their families, in their nations (Genesis 10:4-5).

And in Isaiah:

He will come to gather all nations and tongues that they may come and see My glory; and I will set a sign among them, and I will send those of them that escape unto the nations, to Tarshish, Pul, and Lud, that draw the bow, to Tubal, and Javan, to the islands afar off, that have not heard My fame, neither have seen My glory; and they shall declare My glory among the nations (Isaiah 66:18-19; likewise Isaiah 11:10-11).

[19] As most things in the Word have also a contrary sense, so have islands; and in this sense "islands" signify the falsities opposed to the truths in the natural man. In this sense "islands" are mentioned in the following passages. In Isaiah:

I will make waste mountains and hills and dry up all their herbs; and I will make the rivers islands, and I will dry up the pools (Isaiah 42:15-16).

This may be seen explained in the preceding article, n. 405. In Ezekiel:

I will send a fire upon Magog, and upon the secure inhabitants of the islands (Ezekiel 39:6).

In Isaiah:

[He will repay] wrath to His adversaries, retribution to His enemies; to the islands He will repay retribution (Isaiah 59:18).

Behold, the nations are as a drop from a bucket, and are reckoned as the dust of the balance; behold, He taketh up the islands as a very little thing (Isaiah 40:15).

"Nations" here stand for evils, and "the islands" for falsities. In the same:

Keep silence, O islands; let the peoples renew power; let them draw near, then let them speak; let us come near together for judgment. The islands saw and feared; the ends of the earth trembled (Isaiah 41:1, 5).

Note a piè di pagina: