თავი 18.

---

თავმდაბლობის გაკვეთილები

---

1. იმავე საათში მივიდნენ მოწაფეები იესოსთან და უთხრეს: ვინ არის ცათა სასუფეველში უდიდესი?

2. იესომ მოუწოდა პატარა ბავშვს და დადგა მათ შორის.

3. და თქვა: ამინ გეუბნებით თქვენ: თუ არ მობრუნდებით და არ გახდებით როგორც ბავშვები, არ შეხვალთ ცათა სასუფეველში.

4. ვინც დაიმდაბლებს თავს, როგორც ეს პატარა ბავშვი, ის არის უდიდესი ცათა სასუფეველში.

5. და ვინც მიიღებს ერთ ასეთ პატარას ჩემი სახელით, მიმღებს მე.

6. ხოლო ვინც დააბრკოლებს ჩემს მორწმუნე პატარათაგანს, მიზანშეწონილია, რომ ვირის წისქვილის ქვა ჩამოიკიდოს კისერზე და ჩაიძიროს ზღვის სიღრმეში.

7. ვაი ქვეყნიერებას შეურაცხყოფის გამო! რადგან აუცილებელია, რომ დანაშაულები მოვიდეს; მიუხედავად ამისა, ვაი იმ კაცს, ვისზეც შეურაცხყოფა მოდის!

8. და თუ შენი ხელი ან ფეხი დაგაბრკოლებს, მოიკვეთე ისინი და გადააგდე შენგან; ჯობია შენ შეხვიდე | სიცოცხლე კოჭლი ან დასახიჩრებული, ვიდრე ორი ხელი ან ორი ფეხი გქონდეს მარადიულ ცეცხლში ჩაგდება.

9. და თუ შენი თვალი გაცდუნებს, ამოიღე და გადააგდე შენგან; კარგია შენთვის ერთი თვალით შესვლა სიცოცხლეში, ვიდრე ორი თვალის მქონე, ცეცხლის გეენაში ჩაგდება.

10. შეხედე, რომ არ შეურაცხყოფდე ერთს ამ მცირეთაგანს; რადგან გეუბნებით თქვენ, რომ მათი ანგელოზები [ზეცაში] განუწყვეტლივ უყურებენ ჩემი ზეციერი მამის სახეს“.

---

აქამდე, იესოს ყველა სასწაულმა მათეზე აჩვენა იესოს უზარმაზარი ძალა. იქნება ეს მისი ძალის მეშვეობით აჩვენა დაავადებების განკურნება, ქარისა და ტალღების დამშვიდება, ან დემონების განდევნა, ყოველ შემთხვევაში ეს იყო ყოვლისშემძლეობის სასწაული.

თუმცა, წინა ეპიზოდში, რომელშიც იესო იწინასწარმეტყველებს, რომ პეტრე მონეტას იპოვის თევზის პირში, იესო ცხადყოფს, რომ ის არა მხოლოდ ყოვლისშემძლეა, არამედ ყოვლისმცოდნეც. თუ მთაზე ფერისცვალებამ მოწაფეებში თავმდაბლობა გამოიწვია (ისინი „დაეცნენ და თაყვანი სცეს“ (17:6), ადვილი წარმოსადგენია, რომ თევზის პირში მონეტის აღმოჩენამ, როგორც იესომ იწინასწარმეტყველა, მათი შიში და გაოცება უნდა გაამძაფროს. ამან უნდა მიიყვანა ისინი კიდევ უფრო დიდი თავმდაბლობის მდგომარეობაში.

მაგრამ ეს არ მოხდა. ამ მომდევნო ეპიზოდში, რომელიც ცენტრალურ ყურადღებას ამახვილებს თავმდაბლობაზე, ჩვენ ვხედავთ, რომ მოწაფეებს ჯერ კიდევ ბევრი აქვთ სასწავლი ამ ფუნდამენტური გაკვეთილის შესახებ. ეს ცხადი ხდება, როდესაც ისინი უახლოვდებიან იესოს და ეკითხებიან მას: "მაშ, ვინ არის უდიდესი ცათა სასუფეველში?" (18:1). კითხვა ეხება მათ პირად სურვილს დიდებისა და დიდების, პატივისა და ძალაუფლებისკენ. ისინი წარმოიდგენენ, რომ იესო აპირებს გამოაცხადოს თავი მეფედ და შეარჩევს სხვებს მასთან ერთად სამართავად. მათ სურთ იცოდნენ, ვინ დაინიშნება და ვის ექნება ყველაზე პრესტიჟული დავალებები. ეს არის მათი კითხვის მიღმა, "ვინ იქნება ყველაზე დიდი?" ეს, რა თქმა უნდა, არ ეხება თავმდაბლობას; პირიქით, საქმე ეხება დიდებასა და აღიარებას მიწიერ სამეფოში.

იესომ იცის, რომ მის მოწაფეებს დიდი გზა აქვთ გასავლელი, სანამ არ გაიგებენ თავმდაბლობის მნიშვნელობას. მოწაფეები ჯერ კიდევ სწავლობენ. ოდესმე ობიექტური გაკვეთილის ოსტატი, იესო პასუხობს მათ კითხვას „დიდების“ შესახებ და უპასუხებს მათ შორის ბავშვს და ამბობდა: „ჭეშმარიტად გეუბნებით თქვენ, თუ არ მოიქცებით და არ მოხვალთ, როგორც პატარა ბავშვები. შედი ცათა სასუფეველში“. და შემდეგ დასძენს: „ამიტომ, ვინც ამ პატარა ბავშვივით თავმდაბალი ხდება, ის უდიდესია ცათა სასუფეველში. და ვინც მიიღებს ერთ პატარა ბავშვს ჩემი სახელით, მიმღებს მე“ (18:3-5).

მოწაფეების შუაგულში მოთავსებისას იესო დრამატულად ასახავს ყველაზე მნიშვნელოვან ჭეშმარიტებას. წინა თავში ჩვენ აღვნიშნეთ, რომ პეტრე, იაკობი და იოანე წარმოადგენენ რწმენის, ქველმოქმედებისა და კეთილი საქმეების სულიერ პრინციპებს. მიუხედავად ამისა, ეს უმაღლესი პრინციპებიც კი უნდა იყოს შეკვეთილი უპირველეს ყოვლისა. ეს უპირველესი პრინციპია თავმდაბლობა - თავმდაბალი სურვილი უფლის ხელმძღვანელობით. იესო ამგვარ თავმდაბლობას ადარებს კეთილგანწყობილი ბავშვების უდანაშაულობას; ეს ის უდანაშაულობაა, რომელიც არაფრის დამსახურებას არ იღებს, არ ადარდებს მომავალს, აღფრთოვანებულია უბრალო საჩუქრებით, უყვარს მშობლები, ემორჩილება მათ და ენდობა მათ - და არა საკუთარ თავს - ყველაფერში. ¹

მოწაფეების შუაგულში ბავშვის დაყენებით, იესო ასწავლის მათ, რომ ბავშვის მსგავსი უდანაშაულობა - ჭეშმარიტი თავმდაბლობა უფლის წინაშე - უნდა იყოს უზენაესი, როგორც მათი წამყვანი და შინაგანი სიყვარული. მოწაფეებისთვის, რომლებიც მოუთმენლად ელიან ძალაუფლების პოზიციებს ამქვეყნად, ეს გამაოგნებელი ამბავია. იესომ უკვე ასწავლა მათ ლოცვა და თქვა: „რადგან შენია სასუფეველი და ძალა და დიდება მარადიულად“ (6:13). და მან ახლახან გაკიცხა ისინი დემონებით შეპყრობილი ბავშვის განკურნების უუნარობის გამო - უუნარობა, რომელიც დაკავშირებულია მათ ნდობასთან და არა ღმერთზე. მაგრამ ამ ფუნდამენტური პრინციპის სწავლა შეუძლებელია ერთ სხდომაზე ან ერთ ობიექტურ გაკვეთილზე. საჭიროა მისი სწავლა ისევ და ისევ, ყოველ ჯერზე უფრო ღრმად და ილუსტრირებული სხვადასხვა გზით.

ეს გაკვეთილი, არსებითად, არის, რომ არაფერი მიაწერონ საკუთარ თავს და მიაწერონ ყველაფერი, რასაც იღებენ თავიანთ ზეციერ მამას. უდანაშაულო ბავშვის მსგავსად, მათ უნდა ისწავლონ კმაყოფილი იყვნენ იმ წვრილმანებით, რაც მათ მამაზეციერმა აჩუქა და არ ინერვიულონ საჭმელზე ან ტანსაცმელზე. რა თქმა უნდა, მათ არ უნდა ინერვიულონ ზეცის სასუფეველში „უდიდებულესობაზე“! სამაგიეროდ, მათ უნდა ისწავლონ უფლისა და მოყვასის სიყვარული, ისევე როგორც კეთილგანწყობილ პატარა ბავშვებს უყვართ მშობლები და თანამოაზრეები. და ბოლოს, ისინი უნდა გახდნენ „პატარა ბავშვებივით“, რათა ისწავლონ სხვებზე ბატონობისა და მმართველობის ნებისმიერი სურვილის გვერდის ავლა. ამის ნაცვლად, მათ უნდა ისწავლონ უფლის ხელმძღვანელობა, მოსმენა და მორჩილება. ამიტომ, მაშ, რომ ასწავლოს მოწაფეებს თავმდაბლობის მნიშვნელობის შესახებ, იესომ პატარა ბავშვი დააყენა მათ შორის და უთხრა: „ფრთხილად იყავით, რომ არ შეურაცხყოთ ერთი ამ პატარადან, რადგან გეუბნებით თქვენ: ზეცაში მათი ანგელოზები ყოველთვის ხედავენ ჩემი ზეციერი მამის სახეს“ (18:10). ²

სულიერი გაგებით, ჩვენში "პატარები" წარმოადგენენ ჩვენს ყველაზე ნაზ და უდანაშაულო მდგომარეობას - რომელთაგან ბევრი ჩვენთან ჩვილობის ასაკში მოვიდა და ჩვენთან რჩება მთელი ჩვენი ცხოვრების განმავლობაში, მიუხედავად იმისა, რომ ისინი შეიძლება ღრმად იყოს დამალული. ეს „პატარები“, მაშასადამე, არის უფლის უფასო საჩუქრები, ღრმად ჩანერგილი ჩვენი მშობლების, მზრუნველებისა და მეგობრების სიყვარულის ბედნიერი, მიმნდობი მდგომარეობის დროს. ამ ღრმა, უდანაშაულო მდგომარეობებთან კავშირის დაბრუნება საშუალებას გვაძლევს მივმართოთ უფალს ჩვენი ცხოვრების ნებისმიერ ეტაპზე და გონების ნებისმიერ მდგომარეობაში, ვაღიაროთ იგი ჩვენს ზეციერ მამად. სწორედ ამიტომ გვირჩევს იესო, რომ ვიყოთ ძალიან ფრთხილად და არ შეურაცხყოთ ეს ყველაზე ძვირფასი საჩუქრები - სულის ეს ნაზი რჩევები, რადგან „ვინც მიიღებს ერთ პატარა ბავშვს ჩემი სახელით, მიმღებს მე“. სხვა სიტყვებით რომ ვთქვათ, როდესაც ეს ნაზი მინიშნებები ჩვენთან მოდის - უდანაშაულობისა და ნდობის მომენტებში - ჩვენთან მოდის უფალი. ბავშვობის უდანაშაულობის მდგომარეობები, რომლებიც ხელუხლებელი დარჩა, შეიძლება კვლავ გამოჩნდეს და განიცადოს როგორც „წმინდა მომენტები“. ³

ასე ასწავლიდა უფალი თავის მოწაფეებს თავმდაბლობის შესახებ. ის უკვე შეეხო ამ საკითხს, როცა მთაზე ქადაგება დაიწყო და თქვა: „ნეტარ არიან სულით ღარიბნი“ და ახლა იმავე თემას უბრუნდება. ეს ყველაფერი მოწაფეების თანდათანობითი სწავლების ნაწილია, გაკვეთილი, რომელიც უნდა ვისწავლოთ, ისევ და ისევ, უფრო ღრმად. ეს იმიტომ ხდება, რომ თავმდაბლობას, რომელიც ზეციური ცხოვრების ყველაზე მნიშვნელოვანი ასპექტია, ხშირად სწავლას მთელი ცხოვრება სჭირდება. ⁴

ამიტომაც სასიცოცხლოდ მნიშვნელოვანია ჩვენში ამ „პატარების“ დაფასება, ეს წმინდა ადგილები, სადაც უდანაშაულობა და ნდობა ჯერ კიდევ რჩება. როდესაც ეს სატენდერო სახელმწიფოები მეორდება, ჩვენ უნდა მივესალმოთ მათ და არავითარ შემთხვევაში არ უარვყოთ ისინი. იესო ასე ამბობს: „ვინც შეურაცხყოფს ერთ-ერთ ამ პატარას, ვისაც ჩემი სწამს, მისთვის უკეთესი იქნება, რომ კისერზე დიდი წისქვილის ქვა მიეკრას და ზღვის სიღრმეში ჩაიძიროს“ (18:6). სხვა სიტყვებით რომ ვთქვათ, ამ უდანაშაულო სახელმწიფოების მიღებაზე უარის თქმა საშინელებაა - ზღვის სიღრმეში დახრჩობაზე უარესი.

მაგრამ ეს ყველაფერი არ არის. იესო დასძენს, რომ თუ ფეხი ან ხელი გვაწუწუნებს, უნდა მოვიჭრათ იგი და თუ თვალი გვაწყენინებს, უნდა ამოვიღოთ (18:8-9). ძლიერი ენა მიზნად ისახავს ძლიერი სულიერი გზავნილის გადმოცემას. თუ ჩვენ მიდრეკილნი ვართ გადავდგათ ნაბიჯი არასწორი მიმართულებით ან გვაქვს სურვილი გამოვიყენოთ ხელი ჩვენი უკეთესი ბუნების „პატარების“ წინააღმდეგ, ეს სურვილი რაც შეიძლება სწრაფად უნდა „მოვჭრათ“. ანალოგიურად, თუ ჩვენი „თვალი“ (იგულისხმება ჩვენი გაგება) მიდრეკილია დაიჯეროს ის, რაც მცდარია და, შესაბამისად, ზიანს აყენებს ჩვენს სულს, უმჯობესია დაუყოვნებლივ „ამოიღოთ იგი“. ბევრად უკეთესია ვივარჯიშოთ თვითუარყოფაზე (ხელის მოკვეთა ან თვალის ამოღება), ვიდრე ჩვენი დაბალი ბუნების სურვილების დამორჩილებით ცხოვრება.

მთელი ეს ძლიერი ენა მოცემულია იმისთვის, რომ მტკიცედ გაგვაფრთხილოს საშიშროების შესახებ, თუ არ მოვექცეთ ამ „პატარებს“, რომლებსაც სწამთ ღმერთის უდიდესი პატივისცემით. ეს იმიტომ, რომ ეს „პატარები“ არის წმინდა ადგილები თითოეულ ჩვენგანში, რომლებიც ღმერთთან ყველაზე მჭიდრო კავშირშია. მაშასადამე, იესო ამ ეპიზოდს ამთავრებს გაფრთხილებით: „ფრთხილად იყავით, რომ არ შეურაცხყოთ ერთი ამ პატარადან, რადგან მათი ანგელოზები განუწყვეტლივ ხედავენ ჩემი ზეციერი მამის სახეს“ (18:10).

---

იგავი დაკარგული ცხვრის შესახებ

---

11. „ვინაიდან კაცის ძე მოვიდა დაკარგულის გადასარჩენად.

12. რას ფიქრობთ? თუ ვინმეს ასი ცხვარი ეყოლება და ერთი მათგანი ცდება, განა არ დატოვებს ოთხმოცდაცხრამეტს მთებზე და არ წავა გზადაგზა საძებნელად?

13. და თუ იპოვის, ამინ გეუბნებით თქვენ, რომ ამაზე მეტად უხარია, ვიდრე ოთხმოცდაცხრამეტს, რომელიც არ ცდება.

14. ამდენად ეს არ არის თქვენი ნება | მამაო, რომელიც ზეცაში ხარ, რომ ამ პატარათაგან ერთი დაიღუპოს“.

---

წინა ეპიზოდი დასრულდა ძლიერი გაფრთხილებით, დავიცვათ და შევინარჩუნოთ ჩვენს შიგნით „პატარები“. თითოეული ჩვენგანი ისეა შექმნილი, რომ გვაქვს მიდრეკილება მივიღოთ ეს „პატარები“ - ანუ გვიყვარდეს ზეციური ნივთები. თუმცა, ამავე დროს, ჩვენ ასევე გვეძლევა თავისუფლება, უარვყოთ ეს ძვირფასი ზეციური საჩუქრები. ჩვენ ყველანი ვიწყებთ ცხოვრებას უდანაშაულობისა და ნდობის პირობებში; შემდეგ, თანდათანობით, ჩვენ ვიწყებთ გარეგნობის რწმენას, რომ სიცოცხლე ჩვენგან არის, არ ვიცით, რომ ეს არის ღვთის საჩუქარი მომენტიდან მომენტში. იმის გამო, რომ თითქოს ცხოვრება ჩვენია, ჩვენ ვცდებით გარეგნობას რეალობად. ასაკთან ერთად, ეს თავდაპირველი არასწორი აღქმა ყალიბდება რწმენაში, რომ ჩვენ ვართ პასუხისმგებელი ჩვენს ცხოვრებაზე, იმ დონემდეც კი, რომ ღმერთს ვშორდებით, როგორც ცხვრები, რომლებიც მოშორდნენ თავიანთ მწყემსს. როგორც ესაიამ იწინასწარმეტყველა: „ჩვენ ყველანი, როგორც ცხვრები, შევცდით; ჩვენ ყველანი თავის გზაზე გადავუხვიეთ (ესაია53:6).

როდესაც ღმერთზე ნდობა მცირდება და თვითდაჯერებულობა ძლიერდება, ჩვენ ვშორდებით უფლის მფარველობას და საკუთარი თავის სიყვარულის ბნელ ხეობებში. ჩვენი მზარდი ამპარტავნობის დროს ჩვენ ვკარგავთ თავმდაბლობის გრძნობას, იმ დონემდეც კი, რომ ჩვენში არსებული „პატარების“ ზიზღს ვიწყებთ. და მაინც, მაშინაც კი, როცა ჩვენ შორს ვიქნებით უფალს და კურთხევები, რომლებიც მან მოგვცა, ის არასოდეს გვშორდება. ის ყოველთვის იქ არის და ნაზად მოგვიწოდებს უკან: „მაგრამ თუ არ გესმით, ჩემი სული დაიტირებს შენზე ფარულად შენი სიამაყისთვის; ჩემი თვალები მწარედ ატირდებიან და ცრემლით ჩამოვარდებიან, რადგან [ჩემი] ფარა ტყვედ ჩავარდა (იერემია13:16-17).

თავად უფალი მოვიდა დედამიწაზე, რათა გამხდარიყო კეთილი მწყემსი, რათა თავისი მოხეტიალე ბატკნები თავის მოსიყვარულე მკლავებში წაეყვანა. ის მოვიდა თავისი შვილების გადასარჩენად იმ ბოროტებისგან, რომლებიც მათ ტყვედ ატარებდნენ. ასე რომ, იესო ამბობს: „რას ფიქრობ? თუ კაცს ჰყავს ასი ცხვარი და ერთი მათგანი ცდება, განა არ ტოვებს ოთხმოცდაცხრამეტს მთებზე, რათა ეძიოს გზააბნეული? (18:12). ⁵

ამ სიტყვებით იესო იძლევა ღვთაებრივი სიყვარულის ყველაზე ნაზ სურათს - მოსიყვარულე მამის სრულ და მარადიულ პატიებას თავისი გზააბნეული შვილების მიმართ. არ შეიძლება იყოს ამ სიყვარულის გამოხატვის უფრო მძაფრი ან ლამაზი გზა, ვიდრე მამის გამოსახულება, რომელიც მოვიდა თავისი შვილების ტყვეობიდან გადასარჩენად, ან მწყემსი, რომელიც იხსნის დაკარგული კრავს, სანამ ის დაიღუპება.

თითოეული ჩვენგანი, ზოგჯერ, შორს იხეტიალე და დაიკარგა თვითდაჯერებულობის ბნელ ხეობებში. ასეთ დროს ჩვენ უგულებელყოფთ ჩვენში არსებულ „პატარებს“ - ჩვენს უბრალო ნდობას უფლისადმი, ოჯახის სიყვარულს, მეგობრობის კურთხევებს, ბუნების სიამოვნებას, სიმშვიდეს. ამქვეყნიური სურვილების „ტყვეობაში ვართ“. სულიერი ტყვეობის ამ ხანებში მწყემსი მოდის ჩვენში არსებული „პატარების“ გადასარჩენად - ისინი, ვინც გზააბნეულია: „ასე რომ, თქვენი ზეციერი მამის ნება არ არის, რომ ამ პატარათაგან ერთი დაიღუპოს. ”(18:14). ⁶

---

პატიება

---

15. „და თუ შენი ძმა გცოდავდეს, წადი და გაკიცხე ის შენსა და მხოლოდ მას შორის; თუ ის მოგისმენს, შენ მოიპოვე შენი ძმა.

16. და თუ არ ისმენს, წაიყვანე შენთან ერთი ან ორი, რათა დადგინდეს ორი ან სამი მოწმის პირით ყოველი სიტყვა.

17. და თუ უგულებელყოფს მათ მოსმენას, უთხარი ეკლესიას; ხოლო თუ ეკლესიის მოსმენასაც უგულებელყოფს, იყოს შენთვის როგორც წარმართი და მებაჟე.

18. ამინ გეუბნებით თქვენ, რასაც მიწაზე შეკრავთ, შეკრული იქნება ზეცაში; და რასაც გახსნით დედამიწაზე, გახსნილი იქნება ცაში“.

19. „კიდევ გეუბნებით თქვენ, რომ თუ თქვენგანი ორნი შეთანხმდებიან დედამიწაზე რაიმე საკითხზე, რაც შეიძლება სთხოვონ, ეს მოხდება მათ ჩემი ზეციერი მამის მიერ.

20. რადგან, სადაც ორი ან სამი შეკრებილია ჩემი სახელით, იქ ვარ მე მათ შორის“.

21. მაშინ პეტრე მივიდა მასთან და უთხრა: „უფალო, რამდენჯერ სცოდავს ჩემს ძმას და მე ვაპატიებ მას? შვიდჯერ?”

22. უთხრა მას იესომ: შვიდჯერ არ გეუბნები, არამედ სამოცდაათჯერ შვიდჯერ.

---

ჩვენ ყველამ შევცოდეთ და შევცდეთ

---

დაკარგული ცხვრის იგავი საუბრობს უფლის სრულ და შეუზღუდავ პატიებაზე, რაც არ უნდა ხშირად და რამდენადაც არ უნდა გადავუხვიოთ ზეციურ ფარას. ასეთი გადაცდომა დაკავშირებულია უფლის მიერ ხელმძღვანელობის სურვილის თანდათანობით დაკარგვასთან. სამაგიეროდ, როდესაც ჩვენი საკუთარი თავის სიყვარული იზრდება, ჩვენ მიდრეკილნი ვართ ვაზიზღოთ და უარვყოთ ის, ვინც არ ეთანხმება ჩვენ, ან არ გვაქცევს მთელ ყურადღებას, დაფასებას და ქებას, რომელსაც ვიმსახურებთ. ნებისმიერი წყენა, რაც არ უნდა უმნიშვნელო იყოს, იქნება ეს რეალური თუ წარმოსახვითი, ჩვენთვის შეურაცხყოფის მიზეზია. შესაძლოა, თავს შეურაცხყოფილად ვგრძნობთ და ჩვენი სიამაყე ღრმად დაიჭრა. ჩვენ შეიძლება ვირჩევთ დაღლილობას, დაკარგულები მწუხარებაში და საკუთარი თავის მოწყალებაში. ან შეიძლება ავირჩიოთ შეტევაზე წასვლა, აღსავსე წყენითა და შურისძიებით. ჩვენ არ გვსურს პატიება. ჩვენი სათუთი გრძნობები, ჩვენი გულმოწყალე მიდრეკილებები - ჩვენში არსებული "პატარები" - ცდება.

წინა ეპიზოდში დაკარგული ცხვრის იგავი გვახსენებს ესაიას სიტყვებს: „ჩვენ ყველანი, როგორც ცხვრები გავცდით“. ეს სიტყვები იმას კი არ ამბობს, რომ რამდენიმე ჩვენგანი გზას ვაცდენთ, არამედ იმას, რომ ყველა ჩვენთაგანი ცდება. და დავითი წერს: „თუ შენ, უფალო, აღნიშნე ურჯულოებანი, ვინ უნდა დადგეს? (ფსალმუნი130:3). პასუხი ისაა, რომ ვერც ერთმა ჩვენგანმა ვერ გაუძლო, რადგან ყველამ შევცოდეთ. მაგრამ ფსალმუნი გრძელდება ამ სიტყვებით: "მაგრამ შენთან არის შენდობა" (ფსალმუნი130:4), და იერემიაში ვკითხულობთ: "მე ვაპატიებ მათ ყველა ურჯულოებას, რომლითაც შესცოდნენ და რომლითაც სცოდეს ჩემს წინააღმდეგ" (იერემია33:8).

მიუხედავად იმისა, რომ ცოდვა გარდაუვალია, ჩვენი ცოდვების გაცნობიერება შეიძლება იყოს დიდი კურთხევა, რადგან ეს იწვევს თავმდაბლობას. ჩვენ ვაცნობიერებთ, რომ უფლის მუდმივი თანდასწრებისა და წინამძღოლობის გარეშე, ჩვენ ყოველ წამს ჩავვარდებით ყველაზე დაბალ ჯოჯოხეთში. ასეთი თავმდაბლობა უფალს საშუალებას აძლევს შემოვიდეს სხვების მიმართ მოწყალების და მიმტევებლობის გრძნობით. მაგრამ თუ ჩვენ უარს ვიტყვით ჩვენი ცოდვების აღიარებაზე, ვიცავთ და ვიმართლებთ საკუთარ თავს, ჩვენ ხელიდან გავუშვით ეს დიდი შესაძლებლობა. ⁷

განსაკუთრებული პრობლემა ჩნდება, როდესაც გვჯერა, რომ იმის გამო, რომ „გადარჩენილები ვართ“, ვეღარ შევცოდავთ. ეს იდეა იწვევს ზიზღის დახვეწილ გრძნობებს, რომლებიც შენიღბავს თავს „დაკარგულთა“ სინანულში. სულიერი უსაფრთხოების ამ ყალბმა გრძნობამ შეიძლება გვაგრძნობინოს სიამაყე და სხვებზე „მაღლა“. როდესაც ეს ასეა, ჩვენი ერთი შეხედვით „სამწუხაროება“ სინამდვილეში დათმობის ფორმაა. ჩვენ გვავიწყდება რას ნიშნავს თავმდაბლობა, როგორც პატარა ბავშვი. ჩვენ გვავიწყდება, რომ ყოველი საჩუქარი, რაც გვაქვს, არის მხოლოდ უფლისგან, რომელიც გვიხსნის ჩვენი ცოდვებისგან - არა ერთხელ, არამედ მუდმივად. ამის დავიწყებისას ჩვენ ვხვდებით აღფრთოვანებასა და სიამაყეს - გრძნობები, რომლებიც სულ უფრო რთულს, თუ არა შეუძლებელს ხდის სხვების პატიებას. ჩვენ გვავიწყდება, რომ ჩვენც ცოდვილები ვართ. ⁸

---

საქმე ცოდვილ ძმასთან

---

ეპიზოდში, რომელიც ახლა მოჰყვება, იესო თავის მოწაფეებს კონკრეტულ რჩევას აძლევს ცოდვილ ძმასთან ურთიერთობისთვის. პირველი ნაბიჯი არის პირდაპირ ადამიანთან მისვლა, ვინც შესცოდა და პირადში შეიმუშავე. თუ ეს არ გამოდგება, ის უნდა ეცადოს საკითხის მოგვარებას ერთი ან ორი ობიექტური მოწმის წინაშე. და თუ ეს ასევე ვერ მოხერხდა, საკითხი უნდა გადაიტანოს ეკლესიაში - ადამიანებს, რომლებსაც შეუძლიათ სიტუაციების დანახვა სულიერი პრინციპებით. და თუ ეს ყველაფერი ვერ მოხერხდა, საკითხი დასრულდა.

ეს კარგი, პრაქტიკული რჩევაა. ყოველთვის ჯობია საქმეების მოწესრიგება პირადში, გულწრფელად ისაუბრო, სიყვარულის გულით, „იყოს მართალი“ სურვილის გარეშე, არამედ ურთიერთობის აღდგენის სურვილით. ასევე არის შეზღუდვები. თუ შერიგების ყველა მცდელობა წარუმატებელი აღმოჩნდა, კარგია, გააგრძელოთ. მიუხედავად იმისა, რომ პატიება უსაზღვროა, არსებობს შეზღუდვები დროისა და ენერგიის ინვესტიციისთვის ურთიერთობებში, სადაც ორივე მხარე არ ცდილობს მეგობრობის აღდგენას.

მიუხედავად იმისა, რომ ეს ყველაფერი სასარგებლო ინფორმაციაა, არის უფრო მეტი ინტერიერული გზავნილიც. არის შემთხვევები, როცა ჩვენს თავსა და გულს შორის უთანხმოებაა. ნაცნობი გამონათქვამები, როგორიცაა "გამოიყენე შენი თავი" და "ენდე შენს გულს" შეიძლება არ იყოს განსხვავებული. მაგალითად, როდესაც ადამიანები აღფრთოვანებულები არიან ვინმეს მომხიბვლელი პიროვნებით, ისინი მიდრეკილნი არიან უგულებელყოთ ხასიათის ხარვეზები. ამ "წითელი დროშების" იგნორირებამ შეიძლება გამოიწვიოს დამღუპველი ურთიერთობა. უკეთესი იქნებოდა „თავისთავი“ გამოეყენებინათ, ვიდრე „გულის მიყოლა“. მეორეს მხრივ, არის დრო, როდესაც გული შეიძლება იყოს უფრო ჭეშმარიტი მეგზური, ვიდრე თავი. არსებობს მრავალი დამაჯერებელი არგუმენტი ღმერთის რეალობის წინააღმდეგ; და მაინც, გულმა იცის, რომ ღმერთი ცხოვრობს და არის ჩვენი არსების წყარო.

გულისა და თავის, ემოციისა და აზრის, ნებისა და გაგების შერიგება სულიერი განვითარების ერთ-ერთი მთავარი ამოცანაა. როდესაც პრობლემა ჩნდება და აშკარა უთანხმოებაა ჩვენს სურვილებსა (გულსა) და გაგებას (თავში) შორის, ჩვენ ჯერ უნდა დავინახოთ, როგორ შეიძლება საკითხის შერიგება. თუ შერიგება აშკარა არ არის, ჩვენ უნდა მოვიტანოთ რამდენიმე სწავლება სიტყვიდან („ერთი ან ორი მოწმე“) და თუ ეს არ წყვეტს საკითხს, უნდა განვიხილოთ სწავლებების უფრო დიდი არჩევანი („ეკლესია“ ). და ბოლოს, როდესაც ჩვენ ამოვწურეთ ყველა მცდელობა შერიგებისკენ, დროა სრული განცალკევება. თუ აღმოჩნდება, რომ სურვილი დაფუძნებულია საკუთარი თავის სიყვარულზე, ის უნდა წავიდეს; მეორეს მხრივ, თუ გაგება შეცდომაში შეიყვანეს და ცრუ იდეები ეწინააღმდეგება ჭეშმარიტი სიყვარულის მოტივებს, ცრუ იდეები უნდა დარჩეს უკან. ორივე შემთხვევაში, იესოს სიტყვები სიმართლეა; საკითხი დასრულებულია: „დაე იყოს შენთვის, როგორც წარმართი და მებაჟე“ (18:17). ⁹

იესო შემდეგ დასძენს: „რასაც შეკრავ მიწაზე, შეკრული იქნება ცაში და რასაც გახსნი დედამიწაზე დედამიწაზე, გახსნილი იქნება ცაში“ (18:18). შერიგების კონტექსტში იესო არ საუბრობს მხოლოდ ჩვენი ნებისა და გაგების გაერთიანებაზე (ან ჩვენში სიკეთესა და ჭეშმარიტებას შორის ქორწინებაზე); ის ასევე საუბრობს ზეციურ ქორწინებაზე, რომელიც ხდება ინდივიდსა და უფალს შორის, სანამ ადამიანი დედამიწაზე ცხოვრობს. თუ ეს ქორწინება ხდება დედამიწაზე, ის ასევე მოხდა სამოთხეში. „რაც მიწაზეა შეკრული, ზეცაშია შეკრული“. და თუ ეს არ ხდება დედამიწაზე, ის ვერ მოხდება სამოთხეში. "რაც დაიშლება დედამიწაზე, გახსნილია ზეცაში." ¹⁰

იესოს სიტყვები „დაკავშირებისა“ და „დაკარგვის“ შესახებ მოცემულია იმისთვის, რომ გვასწავლოს, რომ ეს მარტოხელა სიცოცხლე ჩვენი ერთადერთი შანსია, გავასწოროთ ჩვენი ურთიერთობა სხვებთან, ისევე როგორც ჩვენი ურთიერთობა უფალთან. ეს არის ჩვენი შანსი, გადავწყვიტოთ როგორი ან ურთიერთობები გვინდა გვქონდეს, აზრები, რომლებზეც გვსურს ვიფიქროთ, სურვილები, რომელთა ათვისება გვინდა. ეს არის სადაც ჩვენ თავისუფლად განვსაზღვრავთ, როგორი ადამიანი გვინდა ვიყოთ. მიუხედავად იმისა, რომ ეს შეიძლება რთულ ამოცანად ჟღერდეს, იესო შეგვახსენებს, რომ ის ჩვენთან იქნება ყოველ ნაბიჯზე. "სადაც ორი ან სამი შეკრებილია ჩემი სახელით", ამბობს ის, "იქ ვარ მე მათ შორის" (18:20).

ეს მნიშვნელოვანი განცხადება სავსეა მნიშვნელობით. ყველაზე პრაქტიკულ დონეზე, ეს არის დამამშვიდებელი შეხსენება, რომ ღმერთი ყოველთვის იმყოფება, რათა გვიხელმძღვანელოს და გვიხელმძღვანელოს. სინამდვილეში, ის ჩვენს შუაშია. ეს ნიშნავს, რომ როდესაც ადამიანები შეიკრიბებიან "მისი სახელით" - სიკეთის, მოწყალების და მიტევების სულისკვეთებით - ყველა განსხვავება შეიძლება შერიგდეს. ეგოისტური ინტერესები შეიძლება გვერდიდან გადავიდეს უფლის სიყვარულით, ხოლო მცდარი იდეები შეიძლება დაიძლიოს უფლის სიბრძნით. ეს ყველაფერი შესაძლებელია უფლის არსებობის გამო. ეს მნიშვნელოვანი დეტალია. მიუხედავად იმისა, რომ იესომ უკვე გამოავლინა თავისი ყოვლისშემძლეობა და ყოვლისმცოდნეობა, ის ახლა ავლენს თავის ყოვლისშემძლეობას. როგორც ის ამბობს, სადაც ხალხი შეიკრიბება მისი სახელით, იქ ის იქნება „მათ შორის“. ¹¹

---

სამოცდაათჯერ შვიდი

---

მიუხედავად იმისა, რომ პეტრე უსმენდა იესოს ახსნას შერიგების პროცესის შესახებ, მას მაინც აინტერესებს, რამდენად ხშირად უნდა დაუშვას ადამიანს მის წინააღმდეგ ცოდვა და მაინც აპატიოს მას. ასე რომ, ის ეკითხება იესოს: „უფალო, რამდენჯერ სცოდავს ჩემს ძმას ჩემს წინააღმდეგ და მე ვაპატიებ მას? შვიდჯერ?” (18:21). უნდა გვესმოდეს, რომ პიტერი გაიზარდა კულტურაში, რომელმაც ძალიან ცოტა იცოდა პატიების შესახებ, მაგრამ საკმაოდ ბევრი რამ შურისძიების შესახებ. ფაქტობრივად, დასაშვები იყო მტრების სიძულვილი და არასოდეს აპატიო ისინი. ¹² ეს იყო კაცობრიობის ზოგადი მდგომარეობა, როდესაც უფალი მოვიდა სამყაროში. სინამდვილეში, ეს იყო ერთ-ერთი მთავარი მიზეზი, რის გამოც ღმერთს პირადად უნდა განესახიერებინა. ის მოვიდა, რათა პირდაპირ ესწავლებინა ჭეშმარიტება, რომელსაც ადამიანები სხვაგვარად ვერ მიიღებდნენ - განსაკუთრებით სიმართლე პატიების შესახებ. როგორც ღვთის წყალობის განსახიერება, იესო პასუხობს პეტრეს კითხვას მიტევების ახალი კანონით. ის ამბობს: „შვიდჯერ კი არ გეუბნები, არამედ სამოცდაათჯერ შვიდჯერ“ (18:22).

ეს ნიშნავს, რომ მათ იმდენჯერ უნდა აპატიონ ძმას, რამდენჯერაც ძმა შესცოდავს. სხვა სიტყვებით რომ ვთქვათ, ადამიანური პატიება - ისევე როგორც ღვთაებრივი პატიება - უნდა იყოს უსასრულო; ეს უნდა იყოს მარადიული. ¹³

---

უპატიებელი მსახური

---

23. „ამიტომ ცათა სასუფეველი ემსგავსება კაცს, მეფეს, რომელსაც სურდა ანგარიში ეთქვა თავის მსახურებთან.

24. და როცა დაიწყო მისი აღება, მიიყვანეს ერთი, რომელიც ემართა ათი ათასი ტალანტი.

25. მაგრამ მას არ ჰქონდა გადასახდელი, მისმა ბატონმა ბრძანა გაეყიდათ იგი, ცოლი და შვილები და ყველაფერი, რაც ჰქონდა და გადაეხადათ.

26. მაშინ დავარდა მსახურმა და თაყვანი სცა და უთხრა: „უფალო, შემიწიე და ყველაფერს გადაგიხდი“.

27. და მოწყალებულმა იმ მსახურის ბატონმა გაათავისუფლა იგი და აპატია ვალი.

28. მაგრამ ის მსახური, გამოსული, იპოვა ერთ-ერთი თანამსახური, რომელსაც ას დინარი ემართა, და დაახრჩო და უთხრა: „გადამიხადე, რაც გმართებს“.

29. მაშინ მისი თანამსახური, ფეხებთან დავარდნილი, შეევედრა მას და უთხრა: მოითმინე და ყველაფერს გადაგიხდი.

30. და არ სურდა; მაგრამ წადი და ჩააგდე საპყრობილეში, სანამ არ გადაიხდის ვალს.

31. ხოლო მისმა თანამსახურებმა დაინახეს, რაც მოხდა, ძალიან შეწუხდნენ; და მოვიდნენ და მისცეს თავიანთ ბატონს, რათა გაეგო ყველაფერი, რაც მოხდა.

32. მაშინ მისმა ბატონმა დაუძახა მას და უთხრა: „ბოროტო მსახურო, მე გაპატიე მთელი ვალი, რადგან მთხოვე.

33. განა შენც არ უნდა გქონდეს წყალობა შენი თანამსახურის მიმართ, როგორც მე შენ შეგიწყალე?

34. და განრისხებულმა მისმა ბატონმა გადასცა იგი მტანჯველებს, სანამ არ გადაუხდიდა ყველაფერს, რაც მას ჰქონდა.

35. ასევე მოგექცეთ ჩემი ზეციერი მამა, თუ ყოველი თქვენგანი არ მიუტევებს თავის ძმას გულიდან მათ შეცოდებებს“.

---

ამ მომდევნო ეპიზოდში იესო მოგვითხრობს იგავს, რომელშიც ღვთის მარადიული წყალობა ეწინააღმდეგება იმდროინდელი ხალხის მდგომარეობას. იგავში მეფეს სურს ანგარიშის გასწორება მსახურთან, რომელიც მას ათი ათასი ტალანტი აქვს. ეს უცნაურად დიდი ვალია, რადგან მუშას თხუთმეტი წელი მოუწევს მუშაობა, თუნდაც ერთი ტალანტის ექვივალენტის მოსაპოვებლად. დღეში ერთი დენარი სტანდარტული ხელფასით შეუძლებელი იქნებოდა ათი ათასი ტალანტის ვალის გადახდა. ასეთი უზარმაზარი ვალი ვერასოდეს დაიფარება. ¹⁴

სულიერად, იგავი საუბრობს უფლის წინაშე ჩვენს ვალზე. მან იმდენი მოგვცა - ამდენი საჩუქარი, ამდენი კურთხევა, ამდენი უხილავი დაცვა, იმდენი პატიება, თუნდაც ჩვენი სიცოცხლე. ეს არის ვალი, რომლის დაფარვაც შეუძლებელია, არც ათი ათასი წლის განმავლობაში, არც ათი ათასი სიცოცხლის განმავლობაში. მისი წყალობა მუდმივია, უსაზღვრო და დასასრული. ეს არის მუდმივი რეფრენი ფსალმუნებში, „მარადიულია მისი წყალობა“ (ფსალმუნი136:1-26).

იგავში მოყვანილმა მსახურმა შეიძლება იცოდეს, რომ ვერასოდეს გადაიხდის თავის ვალს, მაგრამ მაინც შესძახის: „უფალო, მოითმინე ჩემთან და მე გადაგიხდი ყველას“ (18:26). ეს არის თითოეული ჩვენთაგანის სურათი, რომელშიც ვაღიარებთ ჩვენს ვალს ღმერთის წინაშე და ვპირდებით, რომ გადავუხდით მას ბოროტებისგან თავის არიდებითა და სიკეთის კეთებით. მხოლოდ ამ გზით შეიძლება ცოდვების მიტევება. უფალი, რა თქმა უნდა, ყოველთვის მზადაა პატიებისთვის, მაგრამ მას შეუძლია გვაპატიოს მხოლოდ იმდენად, რამდენადაც ჩვენ ვაპატიებთ სხვებს. მან ეს უკვე ასწავლა მოწაფეებს, როდესაც ასწავლიდა მათ ლოცვას და თქვა: „მოგვიტევე ჩვენი ვალი, როგორც ჩვენ ვაპატიებთ ჩვენს მოვალეებს“ (5:12).

როგორც იგავი გრძელდება, ჩვენ ვიგებთ, რომ მეფე „მოწყალებულია“ და აპატიებს ვალს (18:27). მსახური, რომლის ვალიც ახლა მთლიანად აპატიეს, გადის და პოულობს თანამსახურს, რომელიც მას ასი დენარი აქვს, რაც იმ დროს სამი თვის ხელფასის ტოლფასია. შეიძლება მოსალოდნელი იყო, რომ ამ მსახურს, რომელსაც ახლახან აპატიეს ასეთი უზარმაზარი ვალი, გაიხსენა მეფის წყალობა მის მიმართ და იგივე მოწყალება გამოიჩინა თავისი თანამსახურის მიმართ, რომლის ვალიც შედარებით მცირეა.

მაგრამ მას არ ახსოვს, ან არ სურს გახსენება. სამაგიეროდ, ჩვენ ვკითხულობთ: „ხელი დაასხა, ყელზე აიტაცა და უთხრა: „გადამიხადე, რაც გმართებს!““. .” ეს იგივე სიტყვებია მსახურის მიერ, რომელსაც აპატიებს მეფე. სამწუხაროდ, პატიების ეს დიდსულოვანი აქტი თითქოს დავიწყებულია. სამაგიეროდ, უპატიებელი მსახური არ იჩენს წყალობას. სამაგიეროდ, „წავიდა და ჩააგდო ციხეში, ვიდრე ვალის გადახდას არ აპირებდა“ (18:30).

იგავში მიმტევებელი მსახურის მსგავსად, არის შემთხვევები, როცა გვავიწყდება ის, რაც უფალმა გააკეთა ჩვენთვის. ჩვენ გვავიწყდება მრავალი გზა, რომელიც მან გადაგვარჩინა და აგრძელებს ხსნას ჩვენი ცოდვებისგან. ამის ნაცვლად, ჩვენ გამართლებულად ვგრძნობთ გაბრაზებას და ზიზღს ვგრძნობთ მათ მიმართ, ვინც რაღაცნაირად გვაწყენინა. დავივიწყოთ რამდენი გვაპატიეს, ვერ ვაპატიებთ. ჩვენ სხვებს ვყრით ჩვენს „მოვალეთა ციხეებში“ - რთულ, კლდოვან ადგილებში ჩვენს გულებში, სადაც არ არის პატიება.

როგორც იგავი გრძელდება, ჩვენ ვიგებთ, რომ სხვები შეესწრნენ იმას, რაც უპატიებელი მსახური ჩაიდინა - როგორ აიტაცა ყელში ღარიბი კაცი და უთხრა: „გადამიხადე ის, რაც მმართებს“. ეს ყველაფერი რომ უთხრეს მეფეს, არ ესიამოვნა. დაუძახა მეფემ შეუბრალებელ მსახურს და უთხრა: „ბოროტო მსახურო! მთელი ეს ვალი გაპატიე იმიტომ, რომ მეხვეწე. ნუთუ შენც არ უნდა გქონდეს თანაგრძნობა შენი თანამსახურის მიმართ, როგორც მე შენ შემიწყალე?“ (18:31-34)

ეს იგავი საუბრობს ყოველი ადამიანის გულში უფლის სათუთი წყალობის დავიწყების მიდრეკილებაზე. უნდა დავივიწყოთ, რომ „უფალი ყველას მიმართ კეთილია და მისი სათნოებაა მის ყველა საქმეზე“ (ფსალმუნი145:9). რამდენადაც გვავიწყდება უფლის წყალობა ჩვენს მიმართ, გვავიწყდება სხვების მიმართ მოწყალება; ამით ჩვენ ზურგს ვაქცევთ იმ უამრავ კურთხევას, რომელიც უფალმა მოაგროვა ჩვენს ინტერიერში. ეს კურთხევები ის „პატარებია“, რომლებიც არასდროს არ უნდა შევიძულოთ, რადგან ისინი გვაბრუნებენ ღმერთთან. ისინი მისი ფასდაუდებელი საჩუქარია ჩვენთვის, რომელსაც ჩვენ ვერასოდეს მოვაშორებთ მთლიანად, მაგრამ შეგვიძლია დავხუროთ გულის სიმტკიცე. მიუხედავად ამისა, ეს „პატარები“ ყოველთვის ჩვენთან რჩებიან, მზად არიან წვდომისთვის, თუ და როცა ამას ვირჩევთ. ¹⁵

---

უდანაშაულობის დაბრუნება

---

ამ თავში იესომ თავისი სწავლება გაამახვილა ყველა სათნოებიდან ყველაზე ფუნდამენტურზე: თავმდაბლობაზე. ეს არის ყველა სხვა სულიერი სათნოების საფუძველი, რადგან საკუთარი თავის ამაღლების სურვილი ხურავს გონების შინაგანს, ხოლო უფლის წინამძღოლობისადმი დამორჩილების სურვილი ხსნის გონების შინაგანს. მოკლედ, უფლის სიცოცხლის მიღება შესაძლებელია მხოლოდ თავმდაბლობის პირობებში. ¹⁶

როცა მოწაფეებმა ჰკითხეს იესოს: ვინ იქნება უდიდესი ცათა სასუფეველში? მათმა კითხვამ გამოავლინა მათი ამაღლების სურვილი. იესომ დაინახა, რომ მათ უფრო მეტად აინტერესებდათ „დიდები“, ვიდრე თავმდაბლები. ისინი წარმოიდგენდნენ, რომ ზეციური ცხოვრება შედგებოდა სიმდიდრეში, პატივისა და ძალაუფლებაში - სხვა სიტყვებით რომ ვთქვათ, იყო „დიდი“. ზეციური ცხოვრების შესახებ მათი გაუგებრობის გამოსასწორებლად იესომ უთხრა მათ: „ვინც თავს ამდაბლებს, როგორც ეს პატარა ბავშვი, უდიდესია ცათა სასუფეველში“.

მნიშვნელოვანია აღინიშნოს, რომ იესო იწყებს თავის სწავლებას თავმდაბლობის შესახებ ამ სათნოების შედარებით პატარა ბავშვების უდანაშაულო, სანდო მდგომარეობასთან - განსაკუთრებით მათ მზადყოფნაში, იხელმძღვანელონ მშობლების მიერ. ამ მდგომარეობას უწოდებენ "ჩვილობის უდანაშაულობას". ¹⁷

რაც არ უნდა ლამაზი იყოს ეს მდგომარეობა, ჩვენ მასში ვერ დავრჩებით მთელი ცხოვრება. თითოეულმა ჩვენგანმა უნდა დატოვოს უდანაშაულო ნდობის ეს ადრეული „ედემი“ და დაიწყოს მოგზაურობა მოზარდობის, ზრდასრულობისა და სიბერისკენ. იმედია, როცა ვიგებთ ღმერთის შესახებ, მის სიყვარულს ჩვენდამი და მის ნებას ჩვენი ცხოვრების მიმართ, თავისუფლად ვირჩევთ ვიცხოვროთ მისი მცნებების მიხედვით. ამით ჩვენ ვუბრუნდებით იმ ბავშვურ სურვილს ხელმძღვანელობისთვის. მაგრამ ამჯერად არის გადასვლა მშობლების მიერ ხელმძღვანელობის სურვილიდან უფლის ხელმძღვანელობის სურვილზე. ეს არის ნამდვილი უდანაშაულობა; მას უწოდებენ "სიბრძნის უდანაშაულობას". ¹⁸

როდესაც იესო ღრმავდება თავმდაბლობის გაკვეთილებზე, ის თავის მოწაფეებს ასწავლის თავმდაბლობასა და პატიებას შორის კავშირს. ის პირველ რიგში ატარებს პრაქტიკულ გაკვეთილებს ცოდვილ ძმასთან ურთიერთობის შესახებ, მათ შორის პატიების ახალი კანონის ჩათვლით, რომელიც მოგვიწოდებს ყოველთვის ვაპატიოთ. შემდეგ იესო კიდევ უფრო ღრმად მიდის და სასიცოცხლო კავშირს ამყარებს თავმდაბლობასა და პატიებას შორის. ის ამას აკეთებს უპატიებელი მსახურის იგავით და გვახსენებს, თუ რაოდენ დიდია უფლის მიტევება. იგავი აღწერს მსახურს, რომელსაც ისეთი დიდი ვალი დაუგროვდა, რომ ვერასოდეს დაფარავდა. მიუხედავად ამისა, მთელი ვალი ეპატიება. აი რამდენი გვაპატია უფალმა თითოეულ ჩვენგანს.

სამწუხაროდ, მსახურს, რომელსაც ამხელა თანხა აპატიეს, არ სურდა საკუთარი მსახურის პატიება შედარებით მცირე ვალის გამო. ეს სიხისტე, რომელიც ილუსტრირებულია უპატიებელი მსახურის ისტორიით, ასახავს რაღაც მსგავსს, რაც ხდება ჩვენს გულებში. როდესაც ჩვენ ვშორდებით ბავშვობის უდანაშაულო, სათუთი მდგომარეობებს, უფრო მეტ ყურადღებას ვაქცევთ იმაზე, რომ გავხდეთ „დიდებულები“ ამქვეყნიური მიღწევების თვალსაზრისით, ჩვენ სულ უფრო და უფრო მიუღებელი ვხდებით ზეციური გავლენების მიმართ. ამიტომ იესო შემოაქვს პატიების თემას და მოუწოდებს თავის მოწაფეებს, იყვნენ „ბავშვები“ და პატივი სცენ „პატარებს“ - ადამიანის სულის ნაზი ადგილები. იგნორირებული, „აბუჩად აგებული“ ან უბრალოდ გამაგრებულ გულებში ჩამარხული.

იესოს ამოცანა გახდება დაეხმაროს ადამიანებს დაბრუნდნენ ამ დამარხულ უდანაშაულობაში - იმ ადგილას, საიდანაც ჩვენ ყველანი ვიწყებთ - და შესაძლოა, თუ მათ სურთ, განიცადონ თავიანთი გულის დარბილება.

Poznámky pod čarou:

403. As a fig tree casteth her unripe figs when shaken by a great wind, signifies which knowledges the natural man has laid waste by its reasonings. This is evident from the signification of "fig-tree," as being the natural man (of which presently); from the signification of "her unripe figs" as being the things that are in the natural man, which especially are the knowledges implanted in the natural man from infancy, and that are not yet mature, having been merely heard and thence accepted; also from the signification of "shaken by a great wind," as being, which the natural man has laid waste by reasonings. "To be shaken by a great wind" here signifies the reasonings from the falsities of evil, for "great" in the Word is predicated of good and of evil, "wind" of truth and of falsity, and "to be shaken thereby," of reasoning therefrom. Such is the signification of these words, although they are used comparatively, because in the Word all comparisons, like the rest, are significative, for they are equally correspondences. With respect to these things, the case is this: every man is born natural from his parents, but becomes spiritual from the Lord, which is called to be born anew or to be regenerated; and because he is born natural, therefore the knowledges that he imbibes from infancy, before he becomes spiritual, are implanted in his natural memory; but as he advances in years and begins to consider rationally the knowledges of good and truth that he has imbibed from the Word or from preaching, if he is then leading an evil life he eagerly adopts and is imbued with the falsities that are opposite and contrary to these knowledges, and then, because he is endowed with ability to reason, he reasons from falsities against the knowledges of his infancy and childhood, in consequence of which these are cast out, and falsities take their place; this, therefore, is what is signified by "the stars shall fall to the earth as a fig-tree casteth her unripe figs when shaken by a great wind."

[2] That "the fig-tree" signifies the natural man is from correspondence; for in heaven gardens and paradises are seen, where there are trees of every kind, and each tree signifies something of the Divine that is communicated to angels by the Lord. In general, "the olive" signifies the celestial, which is of the good of love; "the vine" the spiritual, which is of truth from that good; and "the fig-tree," the natural, which is derived from the spiritual or the celestial. And as these trees have this signification they also signify the angel or man in whom such things exist. But in a general sense they signify a whole society, because every society in the heavens is so formed as to present the image of a single man. In the spiritual sense, however, these trees signify the church, "the olive" the celestial church, "the vine" the spiritual church, and "the fig-tree" the natural church, which is the external church corresponding to the internal. From this it can be seen why "the fig-tree" is said to signify the natural man, that is, the natural with man.

[3] That "the fig tree" signifies this, and, in general, the external church is evident also from other passages in the Word, where it is mentioned, as from the following. In Isaiah:

All the host of the heavens shall waste away, and the heavens shall be rolled up as a book; and all their ¹ host shall fall down as the leaf falleth off from the vine, and as that which falleth from the fig-tree (Isaiah 34:4).

This is said of the day of the Last Judgment, which was to come, and which also did come; for the Last Judgment foretold by the prophets of the Old Testament was accomplished by the Lord when He was in the world; and as the things then done were like those done in the Last Judgment that is foretold in Revelation, and has at this day been accomplished by the Lord, so nearly the same things are said; as in the prophet Isaiah, that "all the host of the heavens shall fall down, as the leaf falleth off from the vine, and as that which falleth from the fig-tree," likewise that "the heavens shall be rolled up as a scroll;" and in Revelation, that "the stars shall fall unto the earth, as a fig-tree casteth her unripe figs," and that "the heaven shall depart as a book rolled up." "All the host of the heavens shall waste away" signifies that all goods and truths that are of love and faith are corrupted, "the host of the heavens" meaning all goods and truths that are of love and faith; for the sun, moon, and stars, by which these are signified, are called "the host of the heavens." "The heavens shall be rolled up as a book" signifies their dispersion; "all the host shall fall down as the leaf from the vine, and as that which falleth from the fig tree" signifies a laying waste from the falsities of evil.

[4] In Jeremiah:

In consuming I will consume them; there shall be no grapes on the vine nor figs on the fig-tree, and the leaf shall wither (Jeremiah 8:13).

"No grapes on the vine" signifies that there is no spiritual good, for "the vine" signifies the spiritual man, and "the grape," as being its fruit, signifies the good of that man, which is called spiritual good; "nor figs on the fig-tree" signifies that there is no natural good, for "the fig-tree" signifies the natural man, and "the fruit of the fig tree" signifies the good of that man which is called natural good. Evidently "the vine" does not mean a vine, nor "the fig-tree" a fig-tree, for it is said, "In consuming I will consume them, there shall be no grapes on the vine nor figs on the fig-tree," for they would not be consumed on that account. Moreover, the vastation of the church is what is treated of, as is clearly evident from what there precedes and follows.

[5] In Hosea:

I will make all her joy to cease, her feast, her new moon, her sabbath. And I will lay waste her vine and her fig-tree, whereof she hath said, These are my meretricious hire; and I will make them a forest, and the wild beast of the field shall eat them (Hosea 2:11-12).

This treats of the churches and of the falsification of truth therein. That the church is treated of is evident from the second verse of this chapter, where it is said, "Plead with your mother; for she is not my wife, and I am not her husband," "mother" and "wife" meaning the church. Moreover, the holy things of the church, from which worship is performed, and the worship itself, are signified by "the feast, the new moon, and the sabbath," which shall cease; therefore "I will lay waste her vine and her fig-tree" signifies that both spiritual good and natural good are to perish. That "they will be made a forest, and the wild beast of the field shall eat them" signifies that both will be merely natural, and that the spiritual will be consumed by falsities and lusts; "forest" signifying the merely natural, and "wild beast of the field" falsities and lusts. And as falsities in the church are especially falsified truths, and these are treated of in this chapter, it is said, "whereof she hath said, These are my meretricious hire," "meretricious hire" signifying falsification.

[6] In Joel:

A nation shall come up upon My land, vigorous and without number; its teeth are the teeth of a lion, and it hath the cheek-teeth of an immense ² lion. It hath made My vine a waste. and My fig-tree foam; [in stripping it hath stripped it, and cast it away;] the branches thereof are made white. The vine is dried up and the fig-tree languisheth; the pomegranate-tree, the palm-tree also, and the apple-tree, all the trees of the field are dried up (Joel 1:6-7, 12).

This whole chapter treats of the devastated church; and "the nation that comes up upon the land, vigorous and without number, having the teeth of a lion, and the cheek-teeth of an immense lion," does not signify any such nation, but direful evil and falsity therefrom; "the land upon which it comes up" signifies the church; "the teeth of a lion" signify the falsities of such evil; and because these destroy all the goods and truths of the church, they are called "the teeth of the lion and the great cheek-teeth of a lion," "lion" signifying [falsity] which destroys. Therefore "it hath made My vine a waste, and My fig-tree foam," signifies that the church internal and external is thereby vastated, "vine" signifying the internal church, and "fig-tree" the external, "foam" signifying where there is inwardly no truth; "in stripping it hath stripped it, and cast it away" signifies that there is no longer any good or truth that is not destroyed, "to strip," that is, of fruits and leaves, means of goods and truths, and "to cast away" means to destroy entirely; "the branches thereof are made white" signifies that there is no longer anything spiritual; "the pomegranate, the palm, and the apple, and all the trees of the field, that are dried up" signify the kinds of goods and truths of the church, and its knowledges, which are consummated by evils and falsities, "the trees of the field" signifying in general the knowledges of good and truth.

[7] In the same:

Fear not, ye beasts of My fields; for the habitations of the wilderness are full of herbs, for the tree beareth her fruit, the fig-tree and the vine shall yield their strength (Joel 2:22).

This treats of the establishment of the church, therefore "the beasts of the field" do not mean beasts of the field, but the affections of good in the natural man, consequently those in whom are such affections. Who does not see that it cannot be beasts to whom it is said, "Fear not, ye beasts of my fields?" "The habitations of the desert are made full of herbs" signifies that with such there will be knowledges of truth where there were none before, "the habitations of the wilderness" meaning the interiors of the mind of those in whom these did not exist before, "full of herbs" signifying the increase and multiplication of these; "for the tree beareth her fruit, the fig tree and the vine shall yield their strength" signifies that they have natural good and spiritual good, "strength" here meaning the production of fruit.

[8] In Amos:

Your many gardens and your vineyards, and your fig-trees and your olive-trees, the palmer-worm hath devoured; yet have ye not returned unto me (Amos 4:9).

"Gardens" signify all things of the church that constitute intelligence and wisdom; "vineyards" spiritual goods and truths; "fig-trees" natural goods and truths; "olive-trees" celestial goods and truths; "the palmer worm" means the falsity that destroys; "the fig-tree," "the vine," and "the olive" properly signify the church and the man of the church; but as the church is a church and man is a man from goods and truths, so these also are signified by those trees, goods by their fruits, and truths by their branches and leaves.

[9] In Haggai:

Set your heart from this day and onwards. Is not the seed yet in the barn, even to the vine and fig-tree, and the pomegranate and the olive-tree? (Haggai 2:18-19).

These words in the spiritual sense mean that there are goods and truths yet remaining; all goods and truths from first to last are meant by "the vine, the fig-tree, the pomegranate, and the olive-tree," "the vine" meaning spiritual good and truth; "the fig-tree" natural good and truth; "the pomegranate" in general that which belongs to knowing and perceiving, and in particular, the knowledges and perceptions of good and truth; and "the olive-tree" the perception of celestial good and truth; "the barn" signifies where all these are, either the church or the man in whom the church is, or the mind of the man which is the subject.

[10] In Habakkuk:

The fig-tree shall not blossom, neither shall there be produce on the vines; the labor of the olive shall dissemble, and the fields shall yield no food (Habakkuk 3:17).

"The fig-tree shall not blossom" signifies that there shall be no natural good; "neither shall there be produce on the vines" signifies that there shall be no spiritual good; "the labor of the olive shall dissemble" signifies that there shall be no celestial good; "the fields shall yield no food" signifies that there shall be no spiritual nourishment.

[11] In Moses:

Jehovah God bringeth thee to a good land, a land of brooks of water, of fountains and depths going forth in valley and mountain; a land of wheat and barley, and of vine and fig-tree and pomegranate; a land of oil-olive and honey (Deuteronomy 8:7-8).

"The good land" to which they shall be led means the land of Canaan, which signifies the church; here, therefore, "vine," "fig-tree," "pomegranate," and "olive," have a like signification as above. (The remainder may be seen explained before, n. 374)

Because "the land of Canaan" signifies the church, and "the vine," "the fig-tree," and "the pomegranate," signify the internal and external things of the church, so it came to pass that the explorers of that land brought away such things from it, respecting which it is thus written in Moses:

The explorers of the land of Canaan came to the brook Eshcol, and cut down from thence a branch with one cluster of grapes, which they bare upon a pole between two; and also of the pomegranates and of the figs (Numbers 13:23).

[12] Because "the vine" and "the fig-tree" signify such things, it is said in the Word of those who are in the goods and truths of the church, and thus in safety from evils and falsities, that "they shall sit securely under their own vine and under their own fig-tree, and none shall make afraid." Thus in the first book of Kings:

Judah and Israel dwelt in security, every man under his vine and under his fig-tree, from Dan even to Beersheba, all the days of Solomon (1 Kings 4:25).

In Zechariah:

I will remove the iniquity of this land in one day. In that day ye shall cry every man to his companion, to the vine and to the fig-tree (Zechariah 3:9-10).

And in Micah:

In the end of the days it shall be that the mountain of the house of Jehovah shall be established as the head of the mountains; nation shall not lift up sword against nation, neither shall they learn war any more; but they shall sit every man under his vine and under his fig-tree; and none shall make afraid (Micah 4:1, 4:3-4).

These things are said respecting the Lord's kingdom, which is with those in the heavens and on the earth who are in love to Him. The Lord's kingdom is signified by "the mountain of Jehovah, which is established as the head of the mountains," for "the mountain of Jehovah" signifies the Lord's kingdom constituted of those who are in love to Him; and as these dwell above the others in the heavens, it is said that this mountain "shall be established as the head of the mountains" (See in the work on Heaven and Hell 188). And as such have truths inscribed on their hearts, and therefore do not dispute about them, it is said that "nation shall not lift up sword against nation, neither shall they learn war any more," which signifies that in that kingdom there shall be no disputation about truths (See in the same work, n 25-26, 270, 271). That through the truths and goods in which they are, they shall be safe from evils and falsities is signified by "they shall sit under their own vine and under their own fig tree, and none shall make afraid."

[13] In Jeremiah:

Lo, I will bring upon you a nation from afar, which shall eat up thy harvest and thy bread; and it shall eat up thy sons and thy daughters; it shall eat up thy flock and thy herd; it shall eat up thy vine and thy fig tree (Jeremiah 5:15, 17).

"A nation from afar" signifies the evil opposed to celestial good, "from afar" signifying apart and remote from, also opposed to, goods and truths; "which shall eat up thy harvest and thy bread" signifies that it will destroy all truths and goods by which there is spiritual nourishment; "which shall eat up thy sons and thy daughters" signifies all the spiritual affections of truth and good; "which shall eat up thy flock and thy herd" signifies truths and goods internal and external; "which shall eat up thy vine and thy fig tree" signifies thus the internal and the external of the church.

[14] In Hosea:

I found ³ Israel like grapes in the wilderness; I saw your fathers as the first-ripe in the fig-tree in its first season (Hosea 9:10).

"Israel" and "the fathers" do not mean here the fathers of the tribes of the sons of Jacob, but those who were of the Ancient Church, because they were in good (See Arcana Coelestia 6050, 6075, 6846, 6876, 6884, 7649, 8055); because these were in good, but at the beginning in ignorance of truth, through which, however, good comes, it is said, "I found Israel like grapes in the wilderness; I saw your fathers as a fig-tree in its first season," "grapes" signifying spiritual good, "wilderness" signifying ignorance of truth, and "the first-ripe in the fig-tree" signifying natural good from spiritual good in infancy.

[15] In Luke:

When these things begin to come to pass, look up, and lift up your heads. And He spoke a parable: Behold the fig-tree and all the trees; when now they shall have shot forth ye see and shall know of your own selves that summer is now near. So ye also, when ye shall see these things coming to pass know that the kingdom of God is nigh (Luke 21:28-31; Matthew 24:32; Mark 13:28-29).

This treats of the consummation of the age, which is the Last Judgment, and the signs which precede are enumerated, which are meant by "when all these things begin to come to pass;" that a new church is then to begin, which in its beginning will be external, is signified by "Behold the fig-tree and all the trees, when they have shot forth." This parable or similitude was related because "the fig-tree" signifies the external church, and "trees" signify the knowledges of truth and good; "the kingdom of God," which then is near, signifies the new church of the Lord; for at the time of the Last Judgment the old church perishes and a new one begins.

[16] In Luke:

Every tree is known by its own fruit; for from thorns men do not gather figs, nor from a bramble bush gather they the grape (Luke 6:44; Matthew 7:16);

as "fruit" signifies the good of life, and the good of life is external good from internal, or natural good from spiritual, and as from this good man is known, so the Lord says, "Every tree is known by its own fruit; from thorns men do not gather figs, nor from a bramble-bush gather they the grape," "fig" here meaning the good of the external or natural man, and "the grape" the good of the internal or spiritual man; "thorns" and "bramble-bush" mean the evils opposed to these goods.

[17] Because the kings of Judah and Israel represented the Lord in relation to Divine truth, and Divine truth with man endures distress and labors as it were, when the life is not according to it and when it is not made the good of life, but when it is made the good of life it lives, so this was signified by the following:

By command of Jehovah they brought to Hezekiah king of Judah, when he was sick, a lump of figs, and placed it as a plaster upon his boil, and so he lived (2 Kings 20:7; Isaiah 38:21).

From this it can be seen that "the fig-tree" in the genuine sense, signifies the natural man in respect to good and truth, the fig itself as a tree the natural man, the fig as a fruit the good of the natural man, and its leaf the truth of that good.

[18] But that "the fig-tree" in the contrary sense signifies the natural man in respect to evil and falsity, the fig as a tree the natural man itself, the figs of it as fruit, the evil of that natural man, and its leaf the falsity of that evil, is evident from the following passages. In Jeremiah:

Jehovah showed me, and behold, two baskets of figs set before the temple of Jehovah, one basket of very good figs, as of fig-trees bearing the firstfruits; and the other basket of very bad figs, that could not be eaten for badness. Jehovah said, As the good figs, so will I recognize those carried away of Judah into the land of the Chaldeans for good; and I will set Mine eyes upon them for good, and I will bring them back upon this land; and I will build them, and I will plant them. And as the bad figs, so will I give them that are left in this land to commotion, and to evil to all nations; and I will send among them the sword, the famine, and the pestilence, that they may be consumed (Jeremiah 24:1-10);

"the captivity of the Jews in the land of the Chaldeans" means the like as the spiritual captivity or removal of the good from the evil in the spiritual world, according to what has been said above (n. 391, 392, 394, 397), namely that those who were inwardly evil, and yet were able to maintain a moral life externally like a spiritual life, remained upon the earth in the spiritual world, and made habitations for themselves there upon the higher places; while those who were inwardly good were removed from them, and concealed by the Lord in the lower earth; this was what was represented by the carrying away of the Jews into the land of the Chaldeans, and by the continuance of the rest of them in the land; therefore it is said concerning those who suffered themselves to be carried away into the land of the Chaldeans, "I recognize those carried away of Judah into the land of the Chaldeans for good; and I will set Mine eyes upon them for good, and I will bring them back upon this land; and I will build them, and I will plant them;" while of those that remained it is said "I will give them that are left in this land to commotion, and to evil to all nations; and I will send among them the sword, the famine, and the pestilence, that they may be consumed." That this is what was represented is evident also from this, that the temple of Solomon was destroyed before they were carried away, and a new one was built when they returned; "temple" signifying Divine worship, and "a new temple" worship restored.

[19] From this it can be seen what is signified by "the two baskets of figs set before the temple of Jehovah, in one of which were very good figs, as of fig-trees bearing the firstfruits, and in the other very bad figs, that could not be eaten for badness," namely, that those who are inwardly good, of whom a new heaven is to be formed, are meant by "the basket of good figs;" and those who are inwardly evil, who are to be cast down into hell, are meant by "the basket of bad figs;" wherefore it is said of the latter that "they could not be eaten for badness," signifying that such are inwardly evil, while of the former it is said that they were "as fig-trees bearing the firstfruits," signifying that such are inwardly good, so that a new heaven may be formed out of them; for "the fig," as a fruit, signifies the good of life both in its internal and its external form, and in the contrary sense it signifies the good of life merely in its external form, which is the evil of life, because inwardly it is evil, every external deriving all its quality from its internal, as it is an effect of it. With such, evil appears in externals as good, because they feign good for the sake of the evil that is within, in order to obtain some end, to which the seeming good serves as a means. The like is said of those who remained in the land of Canaan elsewhere in the same prophet:

Thus said Jehovah concerning the king, and all the people that dwell in this city that are not gone forth with you into captivity: Behold, I will send against them the sword, the famine, and the pestilence, and I will make them like vile figs, that cannot be eaten for badness (Jeremiah 29:16-17).

[20] That "the fig," as a tree, in the contrary sense signifies a merely natural man, and a church constituted of such, or those with whom there is no natural good because there is no good within is evident in Luke:

Jesus spoke this parable: A certain man had a fig-tree planted in his vineyard; he therefore came seeking fruit thereon, but found none. He said unto the vine dresser, Behold, three years I come seeking fruit on this fig-tree, but find none; cut it down, why also doth it make the land unfruitful? But he answering said, Lord, let it alone this year also, till I shall dig about it and dung it, if indeed it will bear fruit; but if not, after that thou shalt cut it down (Luke 13:6-9).

"The vineyard in which was the fig-tree" signifies the church, which contains also such as are in externals; for in the Lord's church there is both an internal and an external; the internal of the church is charity and the faith therefrom, while the external of the church is the good of life. The works of charity and faith, which are the good of life, belong to the natural man, while charity itself and faith therefrom belong to the spiritual man, therefore "a vineyard" signifies the internal of the church, and "a fig-tree" its external. With the Jewish nation there was only the external of the church, since it was in external representative worship; therefore "a fig tree" means the church with that nation; but because they were in external worship and in no internal, being inwardly evil, and external worship without internal is no worship, and with the evil is evil worship, therefore with them there was nothing of natural good. It is therefore said that "for three years he found no fruit on the fig-tree, and that he told the vine dresser to cut it down," which signifies that from beginning to end there was no natural good with that nation, "three years" signifying a whole period, or the time from beginning to end, and "the fruit of the fig tree" signifying natural good; by natural good is meant spiritual-natural good, or good in the natural from the spiritual. And because a church composed of such as are not in natural good, as was the Jewish nation, is not a church, it is also said "why also doth it make the land unfruitful?" "land" meaning the church; "the vine dresser saying that it should still be left, and he would dig about it" signifies that they would remain, and that they would hereafter be instructed by the Christians, in the midst of whom they would be; but no answer being made to this means that the fig tree would still produce no fruit, that is, that no good proceeding from anything spiritual would be done by the Jewish nation.

[21] This is the signification of "the fig-tree that withered away" when the Lord found no fruit on it, in Matthew:

In the morning Jesus returning into the city, hungered. And seeing a fig-tree by the way, He came to it, but found nothing thereon but leaves, therefore He said unto it, Let nothing grow on thee henceforward forever; therefore from that time the fig-tree withered away (Matthew 21:18, 19; Mark 11:12-14).

Here, too, "the fig-tree" means the church with the Jewish nation. That with that nation there was no natural good, but only truth falsified, which in itself is falsity, is signified by "the Lord came to the fig-tree, but found nothing thereon but leaves," "the fruit" which He did not find signifying natural good such as was described above, and "the leaf" signifying truth falsified, which in itself is falsity, for in the Word "leaf" signifies truth, but the leaf of a tree that is without fruit signifies falsity, and with that nation truth falsified, because they had the Word in which truths are, but which they falsified by application to themselves, which was the source of their traditions. That no natural good from a spiritual origin, which is called spiritual-natural good, would be done by that nation is signified by the words that the Lord spoke respecting it, "Let nothing grow on thee henceforward forever; therefore from that time it withered away;" "to wither away" signifying that there was no longer any good or any truth. The Lord saw the fig-tree and said this when He was returning into the city, and hungered, because "the city of Jerusalem" signifies the church, and "hungering," in reference to the Lord, signifies to desire good in the church (as may be seen above, n. 386. One who does not know the signification of "fig-tree," and that this fig-tree meant the church with that nation, thinks no otherwise than the Lord did this from indignation because He was hungry; but it was not done for that reason, but that it might be signified that such was the quality of the Jewish nation; for all the Lord's miracles involve and signify such things as belong to heaven and the church, whence those miracles were Divine (See Arcana Coelestia 7337, 8364, 9051 at the end).

[22] A perverted church, or the man of the church perverted in respect to his natural or external man is also signified by the fig-tree in David:

He gave them hail for their rain, a fire of flames in their land; and He smote their vine and their fig-tree; He brake the tree of their border (Psalms 105:32-33).

This was said of Egypt, which signifies the natural man that is in falsities and evils; and "vine," "fig tree," and "the tree of the border" signify all things of the church, "vine" the internal or spiritual things thereof, "fig-tree" the external or natural things thereof, and "the tree of the border" everything pertaining to knowing and perceiving, "the border" signifying the ultimate in which the interior things close, and in which they are together, and "trees" signifying knowledges and perceptions. Because all these things were perverted and therefore damned, it is said that they were "smitten and broken," which signifies destruction and damnation; that this was done by the falsities of evil which are from the love of the world is signified by "hail for their rain, a fire of flames in their land," "rain as hail" signifying the falsities of evil, and "the fire of flames" the love of the world.

[23] In Nahum:

All thy fortresses shall be like fig-trees with the first-ripe figs, if they be shaken they fall upon the mouth of the eater (Nahum 3:12).

This is said of "the city of bloods," which signifies doctrine in which truths are falsified and goods adulterated. This is compared to "fig-trees with the first-ripe figs, if they be shaken they fall upon the mouth of the eater," and this signifies that the goods therein are not goods, however much they may appear to be goods; and that such are not received, or if received are received only in the memory and not in the heart. That "if they be shaken they fall" signifies that they are not goods although they appear to be goods, because they are "the first-ripe figs;" and their falling "upon the mouth of the eater" signifies that they are not received even in the memory. That "the mouth of the eater" signifies non-reception is evident from appearances in the spiritual world; for those who commit anything to memory appear to receive it with the mouth; so "to fall upon the mouth" signifies not to receive even in the memory but only to hear, and also if they do receive, that it is only in the memory and not in the heart. "Fig-trees with their first-ripe figs" may also mean genuine goods, of which the like is true as of those who are in the falsities of evil.

Poznámky pod čarou: